Tien kleine ...

Eind vorige maand afscheid genomen van een aardige jonge collega. Goede kop zat erop. Iedereen vond het jammer dat hij vertrok, maar begrepen het wel. Jong en doorzag al snel de organisatie en kon bovendien in zijn woonplaats werk vinden. Met betere voorwaarden. Dus ja, iedereen begreep het. 

Vorige week dienstmededeling in overleg dat er weer iemand weg moest, maar zijn taken zouden door medewerker X worden overgenomen, die daardoor dus ook bij ons weggaat qua inzetbaarheid (FTE).

Begin deze maand kwam een collega me vertellen dat ook zij weggaat. Zag dit al langer aankomen, want geen  optie om door te groeien en wat zij graag wilde werd allemaal afgekapt, terwijl iemand van het andere geslacht dat wel allemaal kreeg. Die hier pas een paar maanden werkt. Management was niet te vermurwen. Kon niet. Dus mijn advies was ook om eens verderop te gaan kijken. Ook zij liep lange tijd net tegen bijna overspannenheid aan. Ook door het zwalkbeleid van management.

Maar in zo´n korte tijd zoveel (goede en vooral aardige) collega´s kwijtraken. Oh ja...vergeet ik Sneeuwvlokje nog. Dat zijn bij elkaar flink wat FTE-tjes. Maak me zorgen (en ook niet want ben geen manager, dus laat maar gaan Sjaan) over de kwaliteit van onze dienstverlening met een heel roedel aan onervaren mensen erbij. 

Vind het niet gek dat ik me moeilijk kan en wil binden aan de club. Iedereen gaat toch weer weg. Met deze collega had ik een goede klik. Ging af en toe ook lunchen samen met nog een collega die er ook al langer werkt. Ook al wat ouder, meer levenservaring en het was fijn om met elkaar te kunnen praten. Zij steunde me ook toen ik vorig jaar vertelde over het gedoe rond Bewindbroer. Alleen met haar en nog een andere collega dit soort zaken gedeeld.

Had dit al klaargezet, maar aanvulling. We hoorden we dat een collega die al langer ziek thuis is, heeft opgezegd. Dat is een koopje! Op die manier, via de achterdeur heb ik al meerdere mensen zien vertrekken. Opvallend. VSO of helemaal niks en dooooooei!!!

Vooral als net daarvoor de manager op een nogal simpele manier aan het uitleggen is dat we toch echt targets moeten halen want daarop worden we afgerekend en dat al die zieken zwaar wegen op onze begroting. Dat begrijp ik. Maar ga dan eens uitzoeken waarom zoveel mensen ziek worden. Overspannen thuis zitten. Tot huilens aan toe als ze hier koffie komen drinken als eerste stap in reintegratie. 

Wat doe ik daar eigenlijk nog? Trek ik dit nog tot aan mijn pensioendatum? Kan ik me hier voldoende voor afsluiten en mijzelf veilig houden van overbelasting en stress.

Merk wel dat goed opletten dat ik niet elke dag extra uren aan het maken ben, door vroeger te starten en dan ook nog later te stoppen, me goed doet. Al gooit de NS momenteel flink roet in het eten door op mijn traject deze week al een aantal malen 20 minuten vertraging te hebben. Of uitvallen tijdens de route. Maar dan nog kom ik op tijd aan. Ruim op tijd. 

Was zo pissig over alles,  dat ik ook nog extra vrij nam, de dagen voor Kerst. Na Kerst had ik al vrij genomen. 

Ze mogen het lekker uitzoeken. Ik wil even helemaal niet meer aan werk denken. Ik weet dat ik mijn werk heel goed doe en meer hoeft niet. Voor meer krijg ik ook helemaal niet betaald. 

En nee, praten, protesteren of wat dan ook helpt helemaal niets. Niets. Dus daar brand ik me niet meer aan. Want zie ook heel duidelijk dat hier de boodschapper altijd wordt vermoord. En degenen die weinig kaas hebben gegeten van inhoudelijk werk, maar wel veel kaas van geslijm worden gepromoveerd. Tot ze een functie hebben die een maatje te groot voor ze is en dan vallen ze één voor één om. Maandenlang uit de roulatie, Sommigen zelfs een bijna een jaar. 

Ook al eerder meegemaakt. Moord op de boodschapper. En de boodschapper was ik dan en ik werd daar altijd keihard op afgerekend. Eruit jij, lastpak!! Hoe durf je te zeggen dat de Keizer geen kleren aanheeft. 

Nee, doei toedeloei.