Omdat het verjaardagsfeestje een jaren 70 thema had, leek het me passend om ook mijn oogschaduw aan te passen aan de kleuren van toen. Mocht van Beatrix uit haar voorraad een doosje met blauwe oogschaduw (ze was zo gul om gewoon een paletje te geven) gebruiken.
Knal 'm er maar in.
Dacht aan een foto van toen ik een jaartje of 13 was met een lichtblauwe trui, een krijgertje van mijn tante en daaronder een blouse met puntige kraag uit dezelfde voorraad. En een nogal mislukt kapsel met zo'n net wat te korte pony. De jaren 70. Oh ja, een een duffe bril. Die in mijn ogen alles stom maakte.
In de treinreis erheen had ik nog geen lippenstift opgedaan, want had mijn thermosbeker met koffie gevuld en geen zin in rode afdrukken. Pas toen ik er bijna was mochten ook mijn lippen een kleur.
En wat een feest, ik gebruikte mijn verjaardagscadeautje van de NS; voor Euro 2,50 een upgrade naar de 1e klasse. Heerlijk ruim, plek zat en ook nog eens in een stilte afdeling.
Het bleef stil toen ik op de verjaardag was, want was vergeten mijn hoorapparaten in mijn tas te stoppen.
De snelcursus liplezen kon ik niet voltooien tijdens de reis helaas.
Voelde echt een beetje als een handicap, want hoorde wel mensen praten, maar zoals je onder water geluid hoort. Alleen als iemand echt naast me zat en duidelijk praat, dan hoor ik het wel enigszins. Maar in een volle huiskamer met veel gepraat kreeg ik het gevoel dat ik niet echt mee kon doen. Eigen schuld, had je die dingen maar in je tas moeten stoppen.
Geslaagd feestje, met veel items die je op een verjaardag in de jaren 70 in huiselijk kring vaak tegenkwam. Zelf het limonadeglaasje met (fake) sigaretten ontbrak niet.
Jammer dat vertragingen in OV me blijven achtervolgen. Bus uitgevallen aldaar, dus moest ruim een half uur wachten bij de terugreis, de bus daarna was ook al te laat. Nou ja...boeien, had net een leuke tijd gehad, de zon scheen, mijn jas was lekker warm, dus kwam de wachttijd wel door.
Genoot nog even van het voorrecht van Eerste Klas mogen reizen. Stoor me altijd eraan als de trein stampensvol staat, hutje aan mutje, die afdeling vrijwel altijd leeg is, met alleen de conducteur die daar zit.
1 opmerking:
Het lijkt me een idee om de treinverhalen in een boek uit te geven. Of een collumn in de krant. Om te beginnen die van de conducteurs in de eerste klas. Sim
Een reactie posten