Moest op zolder zijn om mijn gewassen dekbedhoes daar op te hangen. Gaf een waarschuwing mee aan mijzelf; neem je telefoon mee! Jahaaaaaaaaaaaaaaa!
De wasmand had ik al op de overloop gegooid van de zolderverdieping, dus nog maar de paar treetjes van de draai van die trap naar boven. Kreeg een soort van twijfel hoe ik dat moest doen, stond te twijfelen over iets wat ik al jaren gedachteloos doe en ja hoor, stort languit met mijn arm gekneld onder me op de overloop. Had ook een nogal wijde en lange broek aan, dus dat helpt ook niet qua veiligheid.
Niet van de trap gevallen gelukkig, maar gewoon teveel nadenkend over hoe doe ik dit ook alweer. Mini-ongelukje. Met maxi drama effect. Want ik kan al tijden niet meer opluchtend huilen. Niks.
Moest opeens net als een kind janken. Nog net geen snot en uithalen. Ja, mijn vinger deed pijn - was op mijn hand gevallen en minibeetje bloed te zien bij mijn nagel, maar het was een soort van paniek. De volgende dag deed mijn rib ook een beetje pijn. Moest ik mijzelf ernstig toespreken dat er niets aan de hand is, doe maar rustig, adem in en rustig uit. Laat maar gaan. Niks aan de hand.
Kennelijk zag ik mijzelf al drie weken dood onder aan de trap liggen. Door niemand gemist. Maar ook niemand die me troost op zo'n moment.
Dus dames die weleens over een partner klagen die teveel rondhangt; count your blessings.
Daarna naar de afspraak met de mondhygiëniste. Ze was zeer tevreden met hoe ik het had bijgehouden. Daarna nog even grondig schrobben en boenen. Op de terugweg een leuke kaart voor binnenkort jarige kleindochter. Dan is hij hoop ik op tijd afgeleverd.
Daarna kon ik ook een pakketje ophalen bij het pakketpunt aldaar. Jemig, want een groot onhandig pakket. Dacht dat ze die kussens wel opgerold zouden aanleveren, maar zo te zien gewoon zo op volle lengte en breedte in een doos.
Past niet in de fietstas. Ook niet onder mijn snelbinders. Dus dan het hele stuk maar lopen. Dat ging prima, kon nog een stuk afsnijden, want in die wijk woonde ik ooit dus kende de sluiproutes. Doos viel een paar keer bij bochten nemen van het bagagerek af, maar gelukkig niks breekbaars. De andere Doos liep moedig door en ik was blij dat ik het kon. Betere conditie dan ik dacht. En het was heerlijk en droog weer, dus ook helemaal niet vervelend.
Die paniek kwam denk ik ook omdat ik droomde dat ik op mijn zeer oude blauwe Nokia telefoon een ingesproken berichtje kreeg van mijn bewindbroer dat mijn moeder dood is. Ingesproken. Past helemaal in de lijn der verwachtingen, dus de paniek is niet logisch.
8 opmerkingen:
De paniek is wel logisch! Zeer logisch!
Dat was schrikken. Voortaan telefoon mee?
Dat is echt heel vervelend. Misschien wel een beetje opluchtend, dat harde huilen. Doen we allemaal weleens.
Gelukkig viel het mee en ben je alleen erg geschrokken.
Heb je geen trapleuning om je aan vast te houden? Een vriendin van mij heeft geen trapleuningen aan de wand en ze is slecht ter been. Doodeng vind ik dat!
En ..... ik neem overal in huis mijn telefoon mee! Ook als ik op zolder de was ga ophangen. Gewoon voor de zekerheid.
Ik count echt mijn blessings hoor . Heel naar wat je overkomen is en dat je daar zo verdriet van hebt. Veel iefs.
Wat rot voor je en ik begrijp goed dat je moest huilen.
Mijn man was voor het eerst dat we samen zijn twee weken in Spanje. Eén week vind ik altijd fijn, even lekker tijd voor mezelf. Had niet verwacht dat ik met twee weken moeite zou hebben. Was blij dat hij er weer was.
En inderdaad, in die tijd dacht ik ook voor het eerst...wat als ik val of zo, nóóit eerder bij stil gestaan. Nou belde hij wel minstens één keer per dag en twee buren hebben een sleutel maar ik vond het toch confronterend.
Vervelend om te vallen!
Een groot pakket is onhandig als je op de fiets bent. Gelukkig kwam ook dat goed.
Wat me steeds verbaast wanneer ik op bezoek ga in Nederland zijn die gevaarlijke trappen: open draaitrappen in moderne huizen, trappen bijna zo stijl ls ladders in oude huizen.... Is dat misschien de reden waarom oudere mensen massaal aangemoedigd worden om naar bejaardenflats te verhuizen en op die manier plaats te maken voor jonge mensen in woningnood? Ik heb 3 trappen, weliswaar voorzien van leuningen en niet te stijl. Mijn eerste val dit jaar was over mijn stofzuiger, de tweede was ver van huis en dat heeft me een voortand gekost en de derde keer was de oorzaak waarschijnlijk een uitstekende stoeprand en dat eindigde met een ziekenhuisopname voor de nacht....
Een reactie posten