Maandagavond toch (te) druk geweest met het maken van Kerstding voor de lunch, Dat kostte veel tijd,. Niet gegeten ondertussen, Pas daarna. Laat. Te laat denk ik. Even daarna, toen ik rustig zat en richting bed wilde gaan, kreeg ik de bibbers, koud, koppijn, Hoesten, Misere dus, vooral die bibbers.
Legde nog een extra gewatteerde sprei op mijn bed om het warm te krijgen. Dan is alleen wonen wel verdomde eenzaam.
In de ochtend melde ik me ziek, Het zou stom zijn als ik nu naar mijn werk zou gaan,. En helaas, de kerstlunch voor niets gemaakt. Dook weer mijn bed in en werd rond 1900 wakker,
Wat gegeten, een beschuitje, en maar weer naar bed.,
Woensdag hetzelfde verhaal. Onrustig slapen, Weinig energie, Te weinig om wat fatsoenlijks te maken,
Vandaag gaat het een klein beetje beter, dus gooide er in de ochtend een bakje havermoutpap in met blauwe bessen. En veel thee., Daarna weer terug naar bed., Beetje slapen rond de middag wakker.
Beschuiten zijn op inmiddels, dus maar over op volkoren crackers. En thee. Veel thee. En wist dat ik de vriezer nog kippensoep had staan, dus die er maar uitgehaald voor vanavond.
Dochter vroeg of ze nog wat kon doen. Ik wil alleen maar rusten en energie op doen.
Baal enorm want woensdag was een Kerstmarkt op de school van de kleindochters. Dat leek me enorm leuk, maar ik was tot niets in staat. Laat staan reizen.
Nu staat de kippensoep op. Eén portie zie ik, maar hoop dat me dat goed doet. En daarna weer naar boven naar bed.
Zocht nog even naar wat dingen over een oud-collega. Ze heeft poëzie achtergelaten in haar woonplaats, toevallig de plaats waar ik werk.
Mooi is dat. Ze stapte in December uit het leven, na een rotgesprek met een teammanager en toen kon ik me enorm storen aan de schijnheiligheid van sommigen, die haar, in mijn ogen dan, dat pad opgejaagd hadden. Te snel veranderingen willen zien, nadat ze een hele tijd uit het werkproces was en ook nog dreigen met ontslag. Haar baan was haar houvast.
Maar wel huilen bij haar kist.
Ook in December overleden mijn Opa en mijn vader. Niet heel dicht in jaren na elkaar gelukkig, maar wel met een dag verschil. Mijn vader alweer 13 jaar geleden deze maand, ook een witte decemberdag en mijn Opa nog langer geleden.
Dat maakte dat ik die maand ergens linkte aan begrafenissen en afscheid nemen. Denk ik. Toen het afscheid van de collega, net de dag voor Kerst was, lag er een dikke laag sneeuw in Nederland. Dat maakte het al heel bijzonder.
Ieder jaar gedenk ik haar op haar sterfdag door een favoriet lied uit Lord of the Rings te laten horen. Raak nog altijd ontroert. Vooral omdat ik de enige was die voorvoelde dat er iets helemaal mis was. Al een paar keer en ook in actie kwam. Leidinggevende liet het toen mooi afweten, want ´ze kon dat niet aan`. Slappe zak.
Eind vorige maand afscheid genomen van een aardige jonge collega. Goede kop zat erop. Iedereen vond het jammer dat hij vertrok, maar begrepen het wel. Jong en doorzag al snel de organisatie en kon bovendien in zijn woonplaats werk vinden. Met betere voorwaarden. Dus ja, iedereen begreep het.
Vorige week dienstmededeling in overleg dat er weer iemand weg moest, maar zijn taken zouden door medewerker X worden overgenomen, die daardoor dus ook bij ons weggaat qua inzetbaarheid (FTE).
Begin deze maand kwam een collega me vertellen dat ook zij weggaat. Zag dit al langer aankomen, want geen optie om door te groeien en wat zij graag wilde werd allemaal afgekapt, terwijl iemand van het andere geslacht dat wel allemaal kreeg. Die hier pas een paar maanden werkt. Management was niet te vermurwen. Kon niet. Dus mijn advies was ook om eens verderop te gaan kijken. Ook zij liep lange tijd net tegen bijna overspannenheid aan. Ook door het zwalkbeleid van management.
Maar in zo´n korte tijd zoveel (goede en vooral aardige) collega´s kwijtraken. Oh ja...vergeet ik Sneeuwvlokje nog. Dat zijn bij elkaar flink wat FTE-tjes. Maak me zorgen (en ook niet want ben geen manager, dus laat maar gaan Sjaan) over de kwaliteit van onze dienstverlening met een heel roedel aan onervaren mensen erbij.
Vind het niet gek dat ik me moeilijk kan en wil binden aan de club. Iedereen gaat toch weer weg. Met deze collega had ik een goede klik. Ging af en toe ook lunchen samen met nog een collega die er ook al langer werkt. Ook al wat ouder, meer levenservaring en het was fijn om met elkaar te kunnen praten. Zij steunde me ook toen ik vorig jaar vertelde over het gedoe rond Bewindbroer. Alleen met haar en nog een andere collega dit soort zaken gedeeld.
Had dit al klaargezet, maar aanvulling. We hoorden we dat een collega die al langer ziek thuis is, heeft opgezegd. Dat is een koopje! Op die manier, via de achterdeur heb ik al meerdere mensen zien vertrekken. Opvallend. VSO of helemaal niks en dooooooei!!!
Vooral als net daarvoor de manager op een nogal simpele manier aan het uitleggen is dat we toch echt targets moeten halen want daarop worden we afgerekend en dat al die zieken zwaar wegen op onze begroting. Dat begrijp ik. Maar ga dan eens uitzoeken waarom zoveel mensen ziek worden. Overspannen thuis zitten. Tot huilens aan toe als ze hier koffie komen drinken als eerste stap in reintegratie.
Wat doe ik daar eigenlijk nog? Trek ik dit nog tot aan mijn pensioendatum? Kan ik me hier voldoende voor afsluiten en mijzelf veilig houden van overbelasting en stress.
Merk wel dat goed opletten dat ik niet elke dag extra uren aan het maken ben, door vroeger te starten en dan ook nog later te stoppen, me goed doet. Al gooit de NS momenteel flink roet in het eten door op mijn traject deze week al een aantal malen 20 minuten vertraging te hebben. Of uitvallen tijdens de route. Maar dan nog kom ik op tijd aan. Ruim op tijd.
Was zo pissig over alles, dat ik ook nog extra vrij nam, de dagen voor Kerst. Na Kerst had ik al vrij genomen.
Ze mogen het lekker uitzoeken. Ik wil even helemaal niet meer aan werk denken. Ik weet dat ik mijn werk heel goed doe en meer hoeft niet. Voor meer krijg ik ook helemaal niet betaald.
En nee, praten, protesteren of wat dan ook helpt helemaal niets. Niets. Dus daar brand ik me niet meer aan. Want zie ook heel duidelijk dat hier de boodschapper altijd wordt vermoord. En degenen die weinig kaas hebben gegeten van inhoudelijk werk, maar wel veel kaas van geslijm worden gepromoveerd. Tot ze een functie hebben die een maatje te groot voor ze is en dan vallen ze één voor één om. Maandenlang uit de roulatie, Sommigen zelfs een bijna een jaar.
Ook al eerder meegemaakt. Moord op de boodschapper. En de boodschapper was ik dan en ik werd daar altijd keihard op afgerekend. Eruit jij, lastpak!! Hoe durf je te zeggen dat de Keizer geen kleren aanheeft.
Mijn dochter had gevraagd of ik haar oudste dochter uit de zaterdag lessen kon ophalen. En bracht haar jongste dochter alvast even hier, dan kon ze nog snel een boodschapje doen. Zij moest iemand ophalen ergens in het Zuiden op een vliegveld en de tijden overlapten elkaar.
Doe ik graag. Elkaar een beetje ondersteunen.
Ondertussen had de kleindochter de doos met de Barbies van boven opgehaald. Veel oude Barbie´s van dochter nog en een paar nieuwe (Zeemeermin)barbie's.
Twee deuren verder waar ik moest zijn woont haar andere Oma en familie, dus niet toevallig dat ze hun vader zagen toen ze in het speeltuintje nog even lekker los konden gaan (van mij). Leek me wel fijn na een paar uur onderwijs. Hoe meer los gegaan, hoe rustiger bij mij thuis.
Hij gaf aan dat hij ons wel thuis wilde brengen, maar hoefde niet. Leek me juist een leuk avontuur met de trein en de bus voor de dames.
Wat het ook was, want dat stuk ook vertragingen en uitgevallen treinen, maar ach...alle tijd. En oh ja, even vergeten dat de bus richting stad aan het Spaarne propvol begon te zitten vanwege de Kerstmarkt dit weekend. Nou ja, de dametjes konden zitten en vonden het prachtig om bijna naast de chauffeur te zitten op de eerste rang, op de eerste bank in de streekbus.
Ik stond. Net als in de trein het eerste gedeelte. Maar ja...wel gewend, dus ook niet erg. En ik had dit keer geen laptoptas bij me. Dus kon me goed vasthouden, Op weg naar mijn huis kwamen we langs een boekenkastje en ze vroegen wat dat was. Toevallig zat er een kinderboekje in, dus haalde dat eruit voor ze. Mag dat zomaar? Ja, maar één dingetje he...niet alles mee naar huis nemen.
Thuisgekomen werd er direct gespeeld. Nul tijd op tablet of digitaal ding. Wat zeg ik: ik zelf zat er meer op ondertussen.
Ze speelden kantoortje, dus weer lekker alleen op een toetsenbord typen, zonder verbinding aan welk apparaat dan ook, ze maakte kleren voor de Barbie's met glitterpapier en plakband en nietmachine en toen was hun moeder er al weer.
Daarna even rondje opruimen, maar de schade viel enorm mee. Alles weer in dozen en opgeruimd. Heerlijk zeg.
Nu hoeft er niets meer. Kreeg van dochter nog het recept van haar succes/wraps met kip. Heel fijn allemaal.
Merk ook dat ik me minder druk maak. Minder de controle wil houden of regisseren wat voor leuks ze moeten gaan doen. Laat ze maar hun fantasie gebruiken. Alle spullen zijn daarvoor aanwezig. Zolang ze maar fijn offline spelen en zijn. Kan nog lang genoeg.
De nieuwe leidinggevende had voorgesteld dat er een gezamenlijke lunch zou komen. Ze vroeg of iedereen wat wilde meenemen, zelfgemaakt of zelf gekocht. Gezellig. Zo komt het over. Ook direct weer afscheidslunch voor alweer collega´s die weggaan. Lekker goedkoop ook zo.
Op de vraag, meerdere malen en van diverse mensen of we dan niet even onderling moeten afstemmen wie wat meeneemt, zodat we straks niet met 20 quiches of 20 Kerstbroden zitten...oh nee hoor, niet nodig. En ze lacht weer alles weg. Verder eten een paar mensen Halal, dus dan kan die quiche Lorraine ook niet.
Precies hoe haar leiderschapsstijl is. Zeggen dat je transparant bent, maar de uitvoering aan het klootjesvolk overlaten in chaos. Als ik al weken aangeef dat ik niet meer kan inplannen, want nul plekken, krijg ik terug dat ze ernaar kijkt en erop terugkomt. Als ik nogmaals en nogmaals aangeef dat we daardoor gaan uitlopen, geeft ze aan dat ze het weekend ernaar kijkt, maar dan is ze een weekendje weg. En het weekend erna idem. En nu ook weer, Prima. maar doe dan geen loze beloftes.
En wanneer heb ik tijd om zoiets voor te bereiden. Ik rol meestal rond 18.45 binnen, als de treinen op tijd rijden en dan zeker nog gezellig iets maken, af laten koelen en de volgende dag meezeulen. Ik ga wel iets meenemen wat koud geserveerd kan worden, maar wel smaakvol voor iedereen. Wraak of zo.
Ik klink nu wel erg als De Gringe, al ben ik minder groen.
Alhoewel ik al een half uur voor de wekker van 05.30 uur wakker was, besloot ik dat ik vandaag de trein zou nemen die een een klein half uur later vertrekt en dan ben ik nog steeds ruim op tijd. Maar niet meer de eerste waarvoor het licht aangaat op kantoor. En dan zeker weer alle losse eindjes van mijn collega moeten wegwerken.
Kreeg ik een notificatie dat de trein zeer druk zou zijn. Want, zo zag ik, maar de helft van de normale lengte. Zou ik toch niet de eerdere trein nemen? Want met normale lengte altijd al druk en vol.
Nee, niet doen. Laat maar.
Rustig ontbijten en daarna op mijn gemak naar de bushalte fietsen, fietsje op slot en de dag beginnen. Als de trein op tijd rijdt ben ik voor 08.30 uur op mijn werk. De trein had -ietsje vertraging, dus ik was er rond 08.28 uur. Maar helemaal prima. Had een zitplaats in de gang.
Waarom wil ik toch nog steeds het beste en braafste kind van de klas zijn? Ik heb al doorgekregen wat we van het management als prijscompensatiepercentage erbij krijgen dit jaar en ik moet nog steeds van de schrik bekomen. Zoveeeeeeeeeeeeeeel?
En waar ga ik dat allemaal aan uitgeven? Een cruise?
Denk eerder aan gratis vulling voor je luchtbed.
Verbaasde me wederom dat collega haar werk half had gedaan. Maar nam me voor eerst te vragen wat de oorzaak daarvan was voor ik begon te mopperen. Tsja....ik bleef toch bij eerste conclusie. Niet een aardige, maar dat hoeft ook niet. En ik hoef er verder ook niets mee, behalve er voor waken dat ik weer alle kastanjes uit het vuur ga rapen.
Opeens had ik er zin in.Misschien ook wel door de inspiratie bij Marlou. Indiase Dahlsoep maken. Is een super eenvoudig recept en kan niet mislukken. De ingrediënten heb ik altijd wel in huis. Ik meet nooit af, maar doe het op gevoel.
Rode linzen, ongeveer 5 juslepels vol. Meestal met kop erop.
Blik tomatenblokjes
Een grote ui
2 tenen knoflook
Wat olie
Wat bouillonblokjes naar smaak.
Kruiden: Masala van de Surinaamse toko, 2 grote theelepels
Gember (mag ook vers), 1 theelepel
Komijn, gemalen 1/2 theelepel.
Water
Kokosmelk
Eerst de ui fijn snijden net als de knoflook en langzaam laten aanfruiten. Niet bruin laten worden. Bak hierna de kruiden mee. Nu komt de geur en smaak vrij. Daarna het blik tomatenblokjes erbij. Als het pruttelt de 5 lepels linzen erbij. Nog even laten pruttelen. Daarna pan op lager vuur zetten en ongeveer een litertje water erbij en de bouillonblokjes (maggi, zet blok!), ook naar smaak. Op het laatst nog een pakje of blikje kokosmelk erbij. Hou je daar niet van, dan niet.
Na een half uurtje pruttelen op een zacht vuurtje, of heel lage stand is het al klaar. Maar de volgende dag smaakt het nog beter. Dan zijn alle smaken verweven met elkaar.
Las al eerder een artikel over de winkel in Amsterdam waar je maar één soort koekje kan kopen en nee, het is geen stroepwaffle.
Oftewel de ouderwetse Hollandse Stroopwafel.
Best apart dat mensen dat willen. Alleen dat. En verder is er niets te willen, want er is maar één soort.
De winkel is nu aan het Rokin gevestigd, maar onderstaande stukje van een aantal jaren terug uit het Parool, geeft aan hoe of wat over het koekje.
Heeft iemand wel eens zo´n koekje gekocht en wat vond je ervan?
Dromen van een koekje
Vera van Stapele is de mater familias van het koekjesimperium. Ze studeerde psychologie in Groningen, maar er schuilde altijd een ondernemer in haar. Tijdens haar studie bedacht ze een zonnebrandspraymachine, opdat strandgangers zichzelf niet meer hoefden in te smeren. Een prototype stond een zomer lang bij de strandopgang van Scheveningen. “Die machine werkte prima, er zaten nog een paar kleine foutjes in.”
Ondertussen was Van Stapele ook bezig met een andere uitdaging: het maken van het perfecte koekje. Al op de middelbare school bakte ze een periode lang elke dag een taart. “Mijn droom was een chocoladekoekje met een vulling van witte chocolade. Maar hoe moest ik dat maken? Het werd een queeste. En toen ik het recept had gevonden, kon ik aan niets anders meer denken. Het was een alles vervullende ontdekking. Ik was er totaal door geobsedeerd, het koekje nam mijn leven over.”
De zonnebrandspray-machine verdween in de opslag. Op 1 december 2013 opende Van Stapele het winkeltje in de Heisteeg, waar ze alleen dat ene koekje verkocht, ook al zeiden mensen om haar heen dat klanten wat te kiezen moesten hebben. “Ik vond het onzin. De kracht is dat je juist géén keuze hebt.”
Van Stapele verzon niet alleen het koekje, maar bepaalde ook hoe de winkel eruitzag. Ze bedacht het achtbaantje in de etalage, ze was als kind gefascineerd door bewegende dingen in de etalage bij de Bijenkorf tijdens de kerstperiode. “Dat wilde ik in mijn winkel ook, iets wat beweegt en met lichtjes.” Ook wilde ze een grabbelton bij de toonbank. “De ontwerper vroeg of dat echt wel nodig was. Maar natúúrlijk wilde ik die grabbelton, dat is het belangrijkste onderdeel van de winkel.”
Gezellig met mijn dochter wezen lunchen in Krasnapolsky. Afspraak was al een keertje verzet want toen waren de kinderen toch bij haar dat weekend in plaats van bij hun vader, maar nu was het zo ver.
Ze vroeg nog of ze me moest ophalen, maar dat leek me een beetje overdreven. Ik reis elke dag voor mijn werk en nu kon dit ministukje er ook prima bij en ik hoefde niet in de spits te reizen. Zij zou anders helemaal om moeten rijden en ook zij wilde liever met ov komen. Geen parkeerkosten en de tram reed in de buurt van haar huis.
Wel weer fiets, bus, trein en metro. Maar dan sta je ook midden in het centrum van de hoofdstad.
Blijft altijd leuk want veel te zien.
Waar ik op mijn dochter stond te wachten, stond er een heeeeeeeeeeeeeeeeeeele lang rij voor een koekjeswinkel. Waar je maar één soort koekje kan kopen. Dat moet dan wel een zeer smakelijke koek zijn en geen tiktokhype mag ik hopen. En toch vond ik het vermakelijk om te zien.
We hadden het tijdstip waarop we zouden gaan lunchen om mijn verzoek wat naar voren gehaald. Want in de middag zou ook de allerlaatste F1 race zijn en ik vond dat wel heel spannend nu.
Was gezellig om met haar op een mooie plek te lunchen, met uitzicht op de Dam. Niets geen zware dingen, gewoon leuk. We hadden het over de komende feestdagen. Zij moet werken dan. Ze liet me foto's zien van haar laatste korte vakantie met een vriendin. Ben zo blij voor haar dat ze dit doet. En dat het kan doordat ze co-ouderschap heeft. Dat geeft lucht.
Daarna weer huiswaarts en onderweg al de start van de race via een liveblog meegemaakt. Thuisgekomen de ontknoping gevolgd. Verstappen won de race, maar verloor op slechts 2 punten het kampioenschap aan Norris. Die terecht zeer blij was. Vond het sportief en amicaal hoe men daarmee omging. Geen vuurwerkbommen of wat dan ook, gewoon bewondering voor het vakmanschap en doorzettingsvermogen.
Lekker alle lichtjes aan, beetje niksigheid verder, sukkelde nog half in slaap op de bank omdat het natuurlijk al zo donker was en ik vanochtend op werktijd al wakker was. Wat niet hoefde,maar kennelijk staat de innerlijke wekker zo afgesteld.
Goot ik net nog een loeihete kop thee over mijn hand en vooral duim. Maar even koelen en opnieuw thee maken. Daarna lekker rustig alles voor de werkdag uitzoeken en genieten van een fijne dag.
Nieuwe Kerk tentoonstelling lonkte, maar wist dat ik zoiets niet op zondagen moet gaan bezoeken, want te druk. Komt nog wel. Ook niet meer duizend dingen in één dag willen proppen.
Wel ga ik van de week naar de bioscoop voor een ´echte´Kerstfilm: Die Hard.
Besloot gisteren, nadat ik het mooie nieuws van Pole Position voor de allerlaatste race deze zondag van Max Verstappen had gevolgd, om wat meer lichtjes in huis te laten schijnen. En daardoor ook in mij, voor mij. Van de calvinist in mij mocht dat, vooral nu Sinterklaas weer op de boot naar Spanje is.
Wat leuk is dat toch. Uit eigen voorraad dingen te kunnen halen, neerzetten, aansteken (of batterijknopje omzetten) en het ziet er direct vriendelijk en warm uit. Wat kaarsen extra. Stoor me totaal niet aan wat trendy zou zijn dit jaar.
Mijn herfstdingen weer opgeruimd in de kast. De nepbloemen idem. Alle kastanjes in een zipzakje.
Daarna nog even een bosje kerstgroen gehaald. Ligt in de schuur (dat bosje wordt wel kariger elk jaar) dan kan ik daar als ik daar de geest voor heb, een leuk kerstachtig stukje van maken. Alleen al voor de geur doe ik het. Zat ook direct hars aan mijn handen toen ik het bosje van de kar afpakte.
Lekker!
Bewust de ontspanning gezocht. En kwam er een kinderliedje naar boven drijven.
Wilde op tijd weg, zeker omdat half Nederland in de gezelligheid zit, maar nul niks vanuit management dat we een uurtje eerder weg mochten. Zij hadden zelf wel vrij genomen. De hele middag zat ik daar in mijn eentje, de collega's van de opdrachtgever waren in de middag altijd al klaar met hun werk.
En ja, natuurlijk net voordat ik mijn laptop dicht wilde gooien een telefoontje. Nog geen spoed, maar bel dan vroeger. Toch maar netjes afgehandeld.
Anyway, een collega van de opdrachtgever liet net voor mijn balie al haar spullen uit haar handen glippen en iets knalde op de keiharde vloer, kapot zo te zien. Ze was een beetje ontdaan, dus gaf aan ze haar spullen even bij mij kon neerleggen en rustig kijken wat de schade is. Laat die trein dan maar. Niemand zit thuis op me te wachten, dus beter dat ik dan wat positieve aandacht aan een collega geef.
Doordat aanbod miste ik mijn trein, de vroege optie, maar ja...dan maar een normaler tijdstip. En die verviel, dus moest wachten. Trein kwam, een zitplaats gelukkig en er werd direct omgeroepen dat er zakkenrollers actief waren in de trein.
Grappig effect is dat je dan iedereen even op zijn zak of tas ziet kloppen waar de buit inzit. Altijd mooie aanwijzing.
En dan Home Alone. Met 400 speculaasje en alle verrassingen ook zelf bedacht. Keek maar wat op Netflix (Man on the inside). Er was wel iets op tv met Paul de Leeuw, maar de man die daar al jaren Sinterklaas speelt kan ik niet zo goed hebben. Dus geen ergernis, maar zelf iets bedenken voor entertainment.
Kon ik maar een rode pil slikken of zo. Even weg uit de realiteit.
Je moeder in het verpleeghuis zien rondlopen in een incontinentie-luier. Met zo'n babykontje. Is dat ook mijn voorland? Hebben ze wel XXL incontinentie-luiers straks? Of inco's zoals ze in de verpleeghuizen worden genoemd.
Moet zo mijn best doen om het hier warm en fijn te hebben. Niet blijven hangen in een gevoel. Dat is maar een gevoel, geen waarheid.
Mijn broer in het hoge Noorden was blij met zijn pakketje waarin ik een chocoladeletter had gestopt en wat pepernoten-strooi assorti. Dat is fijn te weten.
Bekijk de positieve zaken vooral. Mijn zoon en zijn vrouw waren een dagje samen in een mooie stad in Italië. Goed en fijn voor ze. Morgen ga ik met mijn dochter nog voor mijn verjaardag lunchen op een fraaie plek.
En vanochtend draait de witte was. Alles hangt weer netjes in de kast wat niet gedragen wordt. De koffie is heerlijk, de toast wat aangebrand, maar dan moet je maar beter opletten. Ik heb een dak boven mijn hoofd, niet alleen maar een postadres, heb een salaris en mag nog steeds denken wat ik wil en genoeg eten en schoon water uit de kraan.
In de trein terug zag ik in de middag in Weesp de stoomboot van Sinterklaas in de haven liggen. Zo leuk.. Nu vind ik Sinterklaas, vooral met suprises en passende gedichten, heel plezant.
Helaas zijn mijn kinderen minder fan van het Sinterklaasfeest. Ik stuur wel altijd iets kleins voor de kleinkinderen in de schoen, maar gedichten maken, grappige dingen daarin zetten...uberhaupt schrijven, die kunst wordt minder gebezigd.
Zo maakte ik een paar jaar terug voor een collega dit gedicht. Kan nog steeds qua actualiteit. Want nog ieder jaar is het prijscompensatie-percentage altijd nog lager dan het inflatiecijfer. En heel vaak nul ruimte voor een behoorlijke loonsverhoging.
Sint zat te denken
Hoe hij toch een passende inflatiecorrectie aan de werknemers kon schenken.
Maar telkens fluisterde de Hoofdpiet in zijn oor.
Dat plan gaat echt niet door.
We geven ze gewoon een vet compliment
Daar leeft men namelijk helemaal van op en kost ons geen cent.
Ik haal wat veren van mijn pietenmuts af
Die stop ik dan in ieder zijn poepertje op een draf.
Is iedereen weer heel ontroerd en voelt zich gezien
Letterlijk, want kon van de week bij de tandarts mijn op een plaatje gezette neppe hoektand ophalen. Het was eerst uitgebreid allemaal gescand, ook de boog van mijn verhemelte en nu was het zover. Geen ouderwets happen meer nodig. Gelukkig!
Herinnerde me het plaatje wat mijn vader had en wat hij eigenlijk nooit droeg. Hij kon het niet verdragen. Een lel van een ding. Om van te kokhalzen bijna.
Maar de mijne, het frame is heel klein en helemaal mooi gemaakt met de uitsparingen voor de tandenaanzet, zodat het goed aansloot. Daar was ik al heel tevreden over.
En dan in de mond passen. De tandarts probeerde het, ging nog wat afslijpen, probeerde het weer, weer wat afslijpen. Ze nam er echt de tijd voor. Ze adviseerde het deze nacht in te laten, om mijn mond te laten wennen, maar daarna gewoon in de nacht in een bakje. Hoeft niet in een glazen pot op mijn nachtkastje.
Dus maar meteen ingelaten op de weg naar huis. Voelde beetje vreemd, maar niet zo dat ik het eruit wilde hebben. Bij wondjes of pijn kon ik contact opnemen. Voor de rest is het een kwestie van wennen. En oefenen op slisloos praten.
(Ik slis beslist niet, ik slis beslist niet....).
Besloot direct een appeltje te eten. Dat ging prima. Avondeten ging ook goed, dus ik hoop op een versie van geen centje pijn.
Volgende dag ook goede ervaring en ik verbaas me erover dat één tandje erbij zoveel effect heeft. Dus ook eentje eraf. Voor mijn gevoel zie ik er gelijkmatiger uit, met tandje erbij dus.
Zat de hele dag alleen, op kantoor was er in de ochtend wel één collega, maar die zat op kantoor boven en mijn werkplek is beneden. De collega gaf aan dat ze vroeg naar huis ging. In haar auto, dus inderdaad ook op tijd thuis, want eind van de ochtend geen file meer. De rest was vrij, werkt thuis, of was op het hoofdkantoor.
Nieuwe collega bij mijn werkplek is weer minder gaan werken, dus werkt ook niet meer op maandagen. Dus kon ook niet zeggen dat ik lekker thuis ging werken. Mijn plek moet bezet zijn. Eis van de opdrachtgever, die zijn spionnetjes overal heeft lopen.
Enfin. Ik besloot wel om heel erg op tijd naar huis te gaan, want geen pauze gehouden en ja hoor, uiteraard komt er dan net iemand tegen sluit nog iets afgeven.
Dacht dat ik die intercity niet meer ging halen, maar he...mijn geluk was dat hij (zoals gewoonlijk deze weken) vertraagd was.
Maar zoooooooooooooo vol en zo druk. Bij elk station nog meer mensen erbij en ik dacht dat ik bij mijn stop er niet eens uit kon. Zo vol stond het. Ik had een zitplek gelukkig, maar dan zit je hoofd net op rugzakhoogte. Dus knalt er regelmatig zo'n ding tegen je hoofd. Zou bijna met een fietshelm in de trein gaan zitten.
Eruit ging gelukkig. Toen nog de streekbus. Er stond al flink wat volk te wachten. Inclusief voordringers. Ik stapte in de bus, maar kreeg het bijna zo benauwd van hoe stampensvol die bus was, dat ik direct weer uitstapte. La maar. Geen zin om met 2 tassen te moeten hangen aan een stang.
Volgende bus genomen, bijna hetzelfde liedje. Iedere halte kwam er meer bij in plaats van af.
Oh ja...einde kantoortijd natuurlijk. Ik ben meestal er rond een uurtje of zes in de avond.
Ook bij de bushalte waar ik uit moest was het loeidruk. En mensen wachten echt niet even, meteen naar binnen en doorduwen. Ik had het zo gehad met dit alles. Heerlijk dat ik op mijn fiets even uit kon waaien.
En dan thuis, waar de Kerstster brandt en ik gewoon een kopje thee kan maken. Mijn soep kan opwarmen en ontspannen mag.
Maar of ik ooit nog midden in de avondspits wil reizen? Liever net wat later, dan is er minder chaos. Wat doen jullie?
Moest in de stad zijn om een bestelling op te halen. Kleding. Alleen zat er één item niet bij. Het leukste uiteraard. Mmmm... had ik niet goed gekeken of ik een nalevering zou krijgen. Denk ik, want bij lang zoeken vond ik een mail, maar nogal vaag, want niet omschreven dat item x niet leverbaar was momenteel of iets. Dus niet uw broek zit er niet bij.
Vind mijzelf dan een zeurpiet, als ik de verkoopster daar op wijs, maar goed, ik moest vorige keer ook weer terug omdat er geen korting was ingehouden, dus was extra alert of er een juiste hoeveelheid en juiste prijs werd berekend. Begon er wel warm van te worden in mijn winterjas.
Keek ook nog naar een naaimachine, maar ben mijn Singer super simpele machine gewend en daarvoor een Ankerette en daarvoor de Singer-machine van thuis. Nu stonden er modellen in de winkel van duizenden euro´s. Poeh...ga ik werkelijk die kosten eruit halen voor af en toe een zoompje of wat gordijnen omzomen (altijd voor anderen). Heb ook niemand in mijn omgeving die kleding maakt. Dus maar weer online vragen.
Ik kan redelijk goed naaien, snap patronen ook en pas ze aan waar nodig. Nooit les gehad. Maar was een paar jaar terug helemaal teleurgesteld. Had een projectje om een heel leuk jurkje te maken voor oudste kleindochter, voor haar verjaardag. Die vierde ze bij de andere Oma in huis, waar de kadootjes-berg groter en groter werd, honderden onbekende familieleden zaten die geen Nederlands spraken en een nog grotere berg eten.
Mijn jurkje werd achter de Marokkaanse rododendrons gemieterd zo voelde het en ik heb het kind nooit het jurkje zien dragen. Toen was ik helemaal klaar met zelf dingen maken en al helemaal voor anderen.
Altijd handig die moeder die jeans kon zomen en zelfs verstellen ook voor vrienden van kinderen, maar ga maar naar een naai-atelier.
En toch kriebelt het naai-gen. Gewoon van niets iets maken. Op maat. Op mijn maten. In mijn kleuren en stofkeuzes. En mijn eigen zomen kunnen maken.
Stond ik ook nog in een beeldige wolwinkel. Werkelijk Beeldig! En zulke lieve mensen ook, die de tijd namen om mijn vraag te beantwoorden. Zag een enig peutertruitje van maar één bol te breien. Maar ja, zag het truitje ook weer op de stapel van honderd andere truitjes verdwijnen. Ik moet mij niet belangrijker maken dan ik ben. Dat mijn werkjes voor eeuwig bewaard zullen worden. Of gedragen.
De schoonouders van die kleindochter komen met de grootste pakketten aan. Groter dan het kind is en ik kies voor warme leuke Nijntje slofjes. Wel beige!
Kwam dus ook met niks naar buiten.
Zo ook in de naaimachine winkel. Sowieso, want die machines zijn loeizwaar. Lekker in de bus met zo'n zware machine en in de fietstas zal het ook niet passen denk ik.
En de Kringloop daar. Had genoeg spulletjes thuis, meer dan genoeg. Ook nergens meer gekeken voor Kerstdingen. Ook genoeg van in huis. Wil het graag doen met wat ik al heb.
Volgde de F1 via een live verslaggeving. Dus zonder beeld of geluid. Want gun mij niet die streamingsdienst meer. Wat een prestatie van Verstappen om toch weer als eerste te eindigen. Ondertussen maakte ik soep. Even helemaal weg uit het werkritme. Al voelde ik me vandaag bij vlagen nogal eenzaam.
