Verkwikkend

Moet er - vooral vandaag - met een glimlach aan terugdenken. En weemoed (Schwermut)

Dat drankje wat ik door die Engel geserveerd kreeg. Haar zus noemt het Verkwikkend. En verdomd...dat was het. Het glas waarin het zat was al mooi, de presentatie doet ook wat met een mens (die niks meer gewend is haha) en de inhoud was werkelijk...verkwikkend!

En als je al een hele tijd geheelonthouder bent qua verkwikkendheid, dan vallen die drankjes extra goed. Plus dat ik zo verwend werd. Zo voelde dat.

Dus: ik ervaar vandaag niet als een blije dag. En hoe kan ik toch zorgen dat ik vanavond met meer ontspanning de dag afsluit? Niet elke dag hoeft 'blij' te zijn; tevreden is ook al heel wat.

Giet er wat drank in??

Mwoah....dat kan altijd nog.

Geniet van alles wat bloeit en groeit in je tuintje. De gele rozen bloeien zeer uitbundig en deadheading - wat ze op Gardeners World altijd aanraden is een ontspannen klusje. Waarvan niemand zegt dat ik dat niet goed genoeg doe.

Wat Seringestruiken bijsnoeien, want dat groeit te wild. En bloeien doen ze op hout van 2 jaar oud, dus dat wordt niks (meer) dit jaar. Maar misschien haal ik die hele struik wel weg daar. Ooit.

Mijn hanging basket zien opbloeien. Ik redde 'm uit de bak "opruiming" waar hij met veel korting uitgedroogd stond. Net als die bloemen heb ook ik genoeg water en zon (energie) nodig.

De zonnebloemen die ik uit zaden kweek van een lieve blogster die groeien de pan uit. De stokken van bamboe zijn al bijna te kort. Wat een rijkdom. Die groeien zonder dat ze zich druk maken of ze recht genoeg zijn. Of lang genoeg. Of dun genoeg.

In de planten die hopelijk straks mooie klaprozen worden zaten vanochtend 2 slakken zich tegoed te doen aan heerlijke verse blaadjes. Dus maar een rondje koffiedrab er omheen gedrapeerd.

En trouwens, gisteren wel weer ruim 7 km gewandeld. Daarna wel schuurplekken van bh en warmte, maar ik kan het wel. En volgens man met hond mag ik heel trots zijn op wat ik doe voor mijn conditie. Die al stukken beter is dan toen we begonnen te wandelen.

Mijn kleindochter is alweer 6 maanden oud. En ze begint klanken en woorden na te doen. Zo leuk. Die heeft een leukere oma nodig dan die ik nu ben.

Dus hoppa: Doe er wat Mascara en Ogenschaduw op en geniet van alles wat er/je wel kan.

Breng nu maar even met je bejaardentrekkarretje die supergrote bh terug en bestel 'm in wat maten kleiner, dan is dat ook weer gedaan.

Oh ja...nog even in het kader van Kanniewaarzijn:

Werd gebeld door iemand van mijn gemeente. Hoe dat nou was afgelopen met mijn aanvraag voor aanvullende bijstand. Ergens in februari al. Dus ik een en ander uitgelegd en ook mijn verwondering over de rommelige manier van afhandelen aangegeven die naar mijn mening niet helemaal correct verlopen is.

Oh ja...die ambtenaar die werkt inmiddels niet meer bij ons.

Oh...vandaar dat ik al helemaal niks hoorde. Fijne contactpersoon maar ook hoe controleert men de ambtenaren op de juiste manier van werken. Voor de burger.

Je zou er maar voor 100% afhankelijk van zijn!

Oh nee....NIET opwinden nu. Rustig....rustig!!

Engelen-Engels-Engel

Ze bestaan nog.

En ook al vertelde deze Engel me regelmatig dat ze er zijn, dat ze op je passen en je ze mag aanroepen als je hulp nodig hebt, toch ben/was ik nog steeds nogal sceptisch. En vanuit een protestants nest zijn Engelen natuurlijk helemaal niet iets wat ik heb meegekregen. Die hebben de Katholieken 'verzonnen' zei Oma met de streepmond altijd. Laten we vooral niet geloven in wonderen.

Verder dacht ik dat de Engelen-TomTom mijn coordinaten niet opgeslagen heeft. Of te oude software.

Dat ik gewoon mijn Engelen-contactlenzen nog niet in had, dat besef ik nu pas. Het komt nu allemaal een beetje binnen. De geweldige gastvrijheid, de openheid maar vooral de zachtheid waarmee ik ontvangen werd door die Engelen.

Dat IK moeite heb me dan genoeg te ontspannen...dat ik mag zien dat ik op een plek ben die met recht Hemels genoemd mag worden, daar werk ik nog aan.

Engelen vermomd als honden of kippen of zelfs een eend (die was zo goed gecamoufleerd dat ik 'm niet eens zag in eerste instantie) of gewoon als groene rustgevende bomen.

Dat er een heel legertje Engelen in het luchtruim boven en naast me vliegen; dat ik die mag aanroepen wanneer ik me alleen voel, eenzaam, onbegrepen en machteloos en ongezien.

Wunderbar.

Duitse zwijmel

Was denk ik 11 of 12 toen dit lied heel vaak op de radio was maar oh....wat kon ik wegzwijmelen in die ogen van deze man. Toen ik hem op de Duitse tv zag, per ongeluk voordat er voetbal begon of Bonanza.

En zelfs zijn pukkel vond ik aantrekkelijk.

Dit weekend in Duitse sferen dus.

Mijn Maagdenburger Halve Bollen

Omdat ik nog maar 1 goede BH (nou ja...zo goed is hij nou ook weer niet, want ik krijg schuurplekken op mijn arm als ik 'm aanheb als ik een eind wandel, - decoratief keihard kant au au - ) heb en de dames echt wel ondersteuning nodig hebben, bestelde ik er eentje online.

Want in een hokje passen in een winkel...nee laat maar. Te zweterig, teveel gedoe.

De BH werd bezorgd en ik opende benieuwd naar de inhoud het pakket.

Twee MEGA grote maagdenburger halve bollen lagen op de tafel. Jemig...zo immens groot waren die borsten van mij toch niet geworden inmiddels?

De bollen waren opgevuld met papier. Genoeg papier om 35 kinderen een papieren hoedje te geven.







 

Ik was gewoon angstig om dat ding te passen. Het zou toch niet zijn dat mijn halve bollen daarin pastte?

Gelukkig mag ik hem terugsturen, want inderdaad veel te groot. Eigen schuld, want ik dacht echt dat ik in de grootste maat nog niet zou passen. Blij dat hij te groot is. Alhoewel sommige ex-minnaars daar anders over dachten.

Dat kan ik me voorstellen - Nou nee, dat kunt u niet! 3%

Een van de eerste lessen die je als hulpverlener, coach of iemand die omgaat met clienten - wat mensen die bij het UWV een uitkering krijgen zijn - leert is dat je nooit moet zeggen "dat kan ik me voorstellen".

Want dat kan je niet.

Niet als je nog nooit in een situatie bent geweest waarbij je al een hele tijd van een minimum inkomen moet rondkomen, je spaargeld geslonken is tot nihil en je elke maand moet bewijzen dat je ziek bent. Of dat je je best doet om weer beter te worden. Zonder begeleiding. Of dat je keihard probeert aan het werk te komen. En je na 200 sollicitatiebrieven constant afgewezen bent. Wat dat met je doet.

Hoe je je als mens geheel overbodig en niet gezien meer voelt.

Maar als jij als grote meneer van die club, met een navenant inkomen en een dito netwerk heel betuttelend gaat zeggen dat jij je kan voorstellen hoe dat is....dan moet ik toch wel heel hard lachen. Want dat kan je niet. Ik schat in dat zijn maandinkomen vijfmaal hoger is dan mijn cummulatieve jaarinkomen tot nu.

Bekenden van mij zeggen ook wel eens dat ze zich kunnen voorstellen hoe het is; een lager inkomen. Of laag. Of heel laag. En gaan vervolgens voor de derde keer met vakantie dat jaar.

Hoe je als een havik moet letten op alle zaken die jij moet beheren. Papieren op tijd ingediend, genoeg kopieen toegevoegd, inschatten wat je het hele jaar denkt te gaan verdienen en schat je dat verkeerd in dan heb je het jaar daarop zoveel pech gehad dat je je toeslagen weer mag terugstorten. Begin je net op de 'verkeerde' tijd met een baan, verdien je net een tientje teveel....dan is het feest.

En ben je gezond van lijf en leden en heb je een fijne groep mensen om je heen die op je letten en je bemoedigend ondersteunen, dan kom je er wel doorheen. Ook als je weet dat dit niet al te lang gaat duren. Dat er nog vooruitzichten op verbetering is.

Maar heb je geen eigen woning, geen plakbandpensioen, geen pensioen at all (dat kan ook he), geen spaarpotje, ben je chronisch ziek  of mis je een creatief brein om uit deze shit te komen...wat moet je dan? Wie komt er dan voor jouw belangen op?

De politiek en vakbonden niet; deze groep is niet sexy genoeg voor ze. Ooit zei een politicus tegen mij - toen ik met een club werkzoekenden op zijn werkplek op bezoek was - dat ik er helemaal niet uitzag als een werkeloze.

Van dat dus.

Echt geen benul. Van de universiteit direct op het pluche.

Let them eat cake!

Drie procent - kijktip Tros Radar vanavond

Kijktip voor vanavond (en ik weet nog niet of ik live ga kijken of het opneem) Tros Radar over de kans op een betaalde baan voor 55-plussers.

Die schijnt slechts 3% te zijn.

Want we zijn duur, oud en belegen. Terwijl ik toch zo'n goedkope vrouw ben!

Had ik nou maar een partner. Dan kon ik samen zeggen: Meid...ga jij maar lekker een hobby zoeken. Of lekker tuinieren, maar maak je niet meer druk.

En nooit, nooit, nooit meer werken waar ik voorheen werkte. En met werken nog minder verdiende dan het sociale minimum.

Dus ik hoop dat mensen niet meer tegen me zeggen dat ik met werken altijd beter af ben.

Energizer Bunny nodig

Vond dat ik vandaag echt mijn aktieradius MOEST vergroten, maar man man man...wat weinig energie.

Op de fiets gaan dat wist ik al dat me dat niet ging lukken. Alleen al van het woord fiets uitspreken wilde ik al op de bank liggen.

Dan maar met de bus. En alweer besef ik dat ik dankbaar mag zijn dat ook dat nog financieel kan.

Op de OV-site gekeken en oh nee...bus 1 haal ik niet. Oh...bus 2 - het regent inmiddels. Bus 5 of zo werd het, met tegenzin, maar ik wilde zo graag eens iets anders zien dan mijn eigen voordeur. En had nog boeken die dringend naar de bieb terug moesten. En eventueel daarna nog even naar het grote winkelcentrum.

Bieb gehaald. Boeken ingeleverd. Nieuwe boeken ingeslagen en even uitrusten met de nieuwste Linda. Daarna wist ik dat ik gewoon naar huis moest. Niks nog even 'leuk' even in winkels kijken of nog voorraad inslaan. Energielevel = 0 en pap in de benen.

Ik wilde eigenlijk het onderstaande doen, maar ja; in deze keurige gemeente wordt je dan direct opgesloten. Wij hadden hier ooit 1 zwerver op een bankje. Toen heeft de gemeente het bankje weggehaald.
Probleem opgelost vond men.

Met weemoed dacht ik even terug aan de tijd dat ik nog een auto had en als ik zin had in een verzetje of gewoon even de zon in de zee willen zien zinken of even langs vrienden of familie, dan stapte ik in en hoppa....je was al onderweg. Niets sjouwen, regelen of nadenken hoe weer terug.  Of even langs een tuincentrum, ter inspiratie. Niet perse iets hoeven kopen, maar gewoon kijken. Gelukkig hebben we Pinterest nog.

En ik kan nog lopen. Al gaat het op tempo heel traag. Vind ik zelf.

Mijn dochter vroeg nog of ik genoeg IJzer at. Dus vanavond aan de Spinazie.