Open Zenuw

Vandaag met mijn moeder gesproken en mijn excuses voor mijn gedrag van gisteren gemaakt. Ik vind dat ik niet mijn eigen frustraties op haar moet botvieren. Ik snap maar al te goed hoe ontzettend moeilijk het is om gedrag blijvend te veranderen en wanneer je maar blijft horen dat jij niet goed genoeg bent en nog steeds ook al ben je in de 70, twijfelt aan je zelfwaarde. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geiten en kolen. En hoe ik mijzelf zie.

Het was goed. Voor beiden denk ik.

Wat snak ik naar luchtigheid. Alsof ik alles tien keer zwaarder maak en ervaar. Terwijl mijn verstand me zegt dat ik niet zo'n drama van alles hoef te maken. Blijf naar de feiten kijken en vooral naar de goede dingen.

Kon mijn dochter niet bereiken. Al meer dan anderhalve dag. Normaal appen we regelmatig, maar nu reageerde ze op niets. Ook de vriendin van mijn zoon kon haar niet bereiken en toen zelfs hij me appte of ik wat van haar wist toen deed ik het enige logische; hoppa op de fiets even langs haar huis fietsen.
Kleine moeite; grote beloning.

Haar telefoon was kapot en ze is gewoon een heerlijk nuchter iemand. Die niet iedere drol hoeft en wil rapporteren en normaal doen we dat ook niet en zijn we bij ons thuis meer van Geen Bericht is Goed Bericht, maar aangezien de ontwikkelingen van de laatste week merk ik dat ik momenteel Eén Open Senuw ben.

En mijn relativeringsvermogen is kennelijk ergens diep in een laatje verstopt. Haha...

Anyway....hier is de hele polder zowat afgesloten voor het NSS congres, dus bezoek van buitenaf aan ziekenhuis is iets gecompliceerder. Dus ben ik dankbaar dat hij op een steenworp afstand ligt van mijn huis; ik kan hem - als dat zou moeten - dagelijks bezoeken. Nou kan en wil hij dat niet, vooral omdat hij nog snel moe is en het liefste gewoon het meeste rust.

Ga straks, eind van de middag nog even bij hem langs en ga nu proberen om die Open Senuw wat rust te geven. Of wat afleiding. Vliegtuigspotten met een telelens of zo???

Zaterdagzwijmel Zo is het leven

Laat je niet om de tuin leiden door de fijne muziek.

To some, rainy days are cold and sad

To me, they have all the warmth their body gives me

To Adam, the greatest sin was that apple

To Eve, the enormous desire to make him sin

To some, death is a fatal and terrible blow

To others, just a ticket to freedom

He who carries money, asks the Almighty to protect him

He who robs, asks the Almighty to allow him to rob

CHORUS

That's life, ironic as it is

Some shoulder the cross others must carry

That's life, illogical as it is

Each of us, in the end, has a story to tell or to quell

That's life, as it is...

There are those who spend their lives at the bottom of a bottle

There are those who think that inflating their veins they can fly

That's not the wisest way to find the answer

It's not the same to summon the devil as it is to see him arrive

CHORUS

That's life, ironic as it is

Some shoulder the cross others must carry

That's life, illogical as it is

Each of us, in the end, has a story to tell or to quell

That's life, as it is...

With a kiss, the most profound love can be expressed

With a kiss, Judas sold out Christ

And I need to know why it is that always the poor of the world

down here on Earth are never paid any attention

That's life, as it is, illogical as it is

ironic, drastic...

That's life, ironic as it is

There are many who suffer carrying the cross on their shoulders

Listen to me well, that others must carry

That's life, as it is, illogical as it is

Though difficult to accept so many things

everything has its reason for being

That's life, confront it

Ironic as it is, sometimes cruel and dramatic

Sometimes beautiful and magic, it's all part of this life

That's life, as it is, illogical as it is

I believe in cause and effect

I'm of those who think whoever causes harm

life pays back with the same currency

That's life, life, ironic as it is

Because if we search for freedom

we soon find ourselves in wars, just because of politics

That's life, ironic, illogical as it is

Enjoy what you have without thinking

about what hasn't come your way

Of that, God will take care

That's life, life, ironic as it is

Some inflate their veins

looking for an answer

and they have a sad ending

That's life, illogical as it is

ironic as it is, drastic

It's simply life

Au!

Zoon ligt nog steeds in het ziekenhuis. Gelukkig hier om de hoek.  Zal ook nog wel het weekend daar moeten liggen. Hij geeft aan nog veel pijn te hebben, maar veel pijnstillers, zoals morfine,  werken op je darmen (vertragend),of op je ademhaling en dat is weer niet goed. Door de pijn slaapt hij slecht en dat betekent dat hij nog niet echt veel bezoek verdraagt. En dus heeft gevraagd of alleen wij komen. En dan nog in hele kleine doses. Als we een kwartiertje er zijn is dat wel genoeg. Te moe om veel te praten.

Een vriend van mij,  die door de ziekte van Crohn zijn dikke darm moet misssen en veel, te veel ervaring heeft met darmpijnen, gaf me aan dat het soort pijn wat hij had eigenlijk alleen te verdoven is door je in slaap te brengen. Andere pijnstillers werken gewoon niet op dit soort pijn is zijn ervaring. En kramp-pijn (zo noemt hij het) is een zeer gemene soort pijn. Bijna niet op te vangen.

Mijn zoon noemde het ook al bijzonder dat pijn eigenlijk niet te meten is. Uiteraard vragen ze hem om het een cijfer te geven, maar ieders meetlat is weer anders. Niet zoals koorts, of gewicht of lengte.

Het is bijzonder onplezierig om een volwassen vent zo te horen brullen van de pijn, door deuren heen. En niets te kunnen doen om die pijn weg te nemen.Ook geen kusje erop.

Hoop dat hij vannacht wat beter kan slapen.

No shit!

Het zal allemaal wel samenhangen. Dat ik voor de boekenweek het boek van Midas Dekkers over de Kleine Verlossing kocht, een tijdje terug al over deze zogenaamde verlossing schreef en zoonlief juist geen verlossing kreeg door een een accute verdraaiing van zijn darmen. En ze daar pas na een CT scan achter kwamen, nadat hij dus al 4 dagen ondragelijke pijnen had gehad. En een perforatie of erger het barsten van zijn darmen dreigde. En dus een spoed-operatie in de nacht.

Zoiets simpels als kunnen poepen is dus niet zo simpel. En wat zit het lichaam dan toch weer verdraaid mooi in elkaar.

En als de zaak blokkeert, je dan pas door hebt hoe weinig je nadenkt over eten, verwerken en afwerken.

Hoe kwetsbaar je bent, zelfs met een sterk jong lichaam waar je goed voor zorgt.

Vandaag ligt hij op een gewone kamer, maar gaf aan nog te moe te zijn om al vrienden te willen zien. Dus stemmen we (vader, zus en vriendin) af dat we in toerbeurten langs komen, zodat hij niet teveel hoeft te praten en gewoon zo veel mogelijk kan rusten.

Ieder nadeel heb z'n voordeel!

Voordeel van ontslagen zijn is tijd genoeg hebben om zoonlief op de IC te bezoeken op tijden waarop je anders in de auto op weg naar een klant zou zitten. Of in een doelloze oeverloos lange saaie vergadering.

Voordeel van in zijn thuisland in het ziekenhuis liggen is dat het bij mij om de hoek is en ik als niks het doet ik ook lopend naar hem toe kan. Als het moet zou ik wel willen kruipen hoor!

Hij ligt nog steeds op de afdeling Intensive Care en ga straks weer even naar hem toe. Voor 10 minuten of een kwartiertje, maar als hij maar even voelt dat iedereen bezorgd om hem is. Hij is wel van de beademing af sinds gisterenavond en dat is een beter gezicht.

Zijn vriendin geeft aan zijn vriendenkring nieuws door; ik geef aan de familie nieuws door. Blij dat er internet, whats app, sms en de aloude telefoon er is en dat men elkaar ook weer nieuws doorgeeft, want anders blijf je van de verbindingsdienst.

En blij dat ik mijn Flylady routines heb. Niks geen wanorde in mijn huis. Mijn bed is opgemaakt, de was draait, het huis is schoon, netjes, de afwas gedaan, voor meerdere keren gekookt en ingevroren. Allemaal omdat ik mezelf niet meer in de weg loop en wegzink in een wanhopige huisvrouw, maar door heb dat een opgeruimd schoon huis ruimte geeft aan opruiming in het hoofd.

Belangrijk

Net gehoord dat zoonlief spoed-operatie goed heeft doorstaan. Hij ligt op de IC aan de beademing.

Al het andere is van nul belangrijkheid.

De Bron

Nog voor zeven  uur in de ochtend deze week stond dochterlief op de stoep. Of ze even hier mocht slapen. Ik was nog half in coma en vroeg haar of ze niet naar haar werk moest; ze had haar werkkleding aan. Ze zou het later wel uitleggen.

En later legde ze uit wat een gedoe ze meemaakt in het huis waar ze nu woont en dat ze baalt van alle stress die dit oplevert en maar even deed alsof ze moest werken, zodat ze bij mij kon bijtanken. Tuurlijk kan dat. Altijd.

Ook vroeg in de ochtend deze week kreeg ik een telefoontje van de vriendin van mijn zoon die in het land van de L ego woont, dat hij in het ziekenhuis was opgenomen. Ze dachten aan een b lindedarm-ontsteking en dus een operatie.

Grappig; hoe ik vroeger werkelijk dacht toen mijn kinderen nog klein waren dat het bezorgd zijn om hen wel over zou zijn op het moment dat ze uitgevlogen zouden zijn.

Het gaat gewoon nooit meer weg; die zorg voor je kinderen. Doen ze het goed, gaat het goed, zijn ze gelukkig. Je verandert wel degelijk op het moment dat je een kind krijgt. Nooit meer alleen maar aan jezelf of misschien je partner of je familie of vrienden denken; altijd alles met in je achterhoofd; is alles goed met het grut.

En wat een onuitputtelijke bron van liefde boor je daarmee aan. Ik wist niet dat ik die in me had.