En later legde ze uit wat een gedoe ze meemaakt in het huis waar ze nu woont en dat ze baalt van alle stress die dit oplevert en maar even deed alsof ze moest werken, zodat ze bij mij kon bijtanken. Tuurlijk kan dat. Altijd.
Ook vroeg in de ochtend deze week kreeg ik een telefoontje van de vriendin van mijn zoon die in het land van de L ego woont, dat hij in het ziekenhuis was opgenomen. Ze dachten aan een b lindedarm-ontsteking en dus een operatie.
Grappig; hoe ik vroeger werkelijk dacht toen mijn kinderen nog klein waren dat het bezorgd zijn om hen wel over zou zijn op het moment dat ze uitgevlogen zouden zijn.
Het gaat gewoon nooit meer weg; die zorg voor je kinderen. Doen ze het goed, gaat het goed, zijn ze gelukkig. Je verandert wel degelijk op het moment dat je een kind krijgt. Nooit meer alleen maar aan jezelf of misschien je partner of je familie of vrienden denken; altijd alles met in je achterhoofd; is alles goed met het grut.
En wat een onuitputtelijke bron van liefde boor je daarmee aan. Ik wist niet dat ik die in me had.
10 opmerkingen:
Wat mooi beschreven.
Prachtig beschreven...mijn vader zei altijd kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen! En zo is het maar net denk ik!
Ik las ooit eens een uitspraak : 'Kinderen geven je levenslang' en niets is minder waar. Eens je kinderen hebt, hoe jong of hoe oud ze ook zijn, de zorgen en bekommernis om hen zal er altijd zijn....liesbet
Ik ben het helemaal met je eens.Dacht precies hetzelfde als jou. Maar helaas........ vergissing, het zorgen maken gaat altijd door. Marieke
Hey ik miste je al. Soms denk ik wat heerlijk dat ik geen kinderen heb. Lijkt me zo erg om je iedere keer zoveel zorgen te moeten maken. Aan de andere kant ben ik niet zorgeloos omdat ik zoveel van mijn neefje hou en zo bezordg ben. ik wens je een fijn weekend.
Hoe gaat het nu met je zoon?
En die zorg..
Inmiddels heb ik ook begrepen dat die echt blijvend is!
groetjes, Franca.
Hij is door het ziekenhuis naar huis gestuurd, de pijn werd minder, zonder pijnstillers en hij is nu in Nederland met de eerste vlucht. Belde net dat hij toch nog maar naar de huisartsenpost is gegaan; hij vertrouwde het niet. Het ziekenhuis ook niet en misschien gaan ze hem vandaag dus alsnog opereren. Dus nog even spannend hoe dit afloopt.
Zou wel op mijn fietsje erheen willen gaan, maar weet ook dat hij nu blij is dat zijn vriendin bij hem is. Ik zorg (en ben bezorgd) op de achtergrond. Ook iets wat je moet leren als je kinderen volwassen zijn. Maar ook zijn vriendin de ruimte geven, je niet opdringen.
Mijn mam zei altijd "je gezin wordt niet kleiner maar groter, eerst je kinderen en dan je aangetrouwde kinderen, kleinkinderen en in ons geval ook twee achterkleinkinderen" Ik ben nu 82 jaar en ik moet daar vaak aan terugdenken.Lilian
Vervelend voor je dochter, de onrust in huis. Wat fijn dat ze bij je terecht kan. Hopelijk gaat het snel weer goed met je zoon.
Een reactie posten