Vuur

Als de dag begint met een gevoel dat ik liever mijn dekbed over me heen zou willen trekken en de hele dag ingebakerd wil blijven liggen, kan ik een paar dingen doen.

Blijven liggen
Toch opstaan en me nog steeds rot voelen.
Toch opstaan en de wet van Einstein toepassen met betrekking tot Waanzin en eens iets anders doen - waar dan ook.

Het werd dus optie 3.

Ik ging eens lekker met de meubels schuiven, trok een hoes van de bank en al trekkend en schuivend ook nog maar even een bezem en een dweil door de kamer gejaagd en nu staat t anders...en voelt het anders.

Niet dat ik me direct joepie de poepie voel, maar gewoon even een andere indeling van je ochtend helpt. Tegen het inktzwarte gevoel van wat maakt het allemaal een drol uit... Maar ook van wat zeik ik nou dat ik me niet zo lekker voel, mag ik dat wel. Zo errug is het toch allemaal niet. Misschien moet ik wel gewoon een schop onder de riante kont, vind ik het wel lekker even dramaqueen zijn. Ik woon niet op de Krim, ik kan gewoon zeuren over ons kabinet en er gebeurt niets (wat ook weer aanleiding is tot zeuren), ik heb dat dichte dak nog steeds boven mijn hoofd en elke dag eten op de plank en niet eens van de voedselbank! Kijk nou eens hoe relatief goed het nog steeds met je gaat. Je zit echt niet op de bodem. Schaam je dat je je zo voelt!

Inmiddels is het hier geheel betrokken - de lucht dan - en ga ik maar eens een rondje fietsen met het risico op een buitje, nadat ik mijn wasje binnen heb gehangen, wat verse boekenvoorraad halen bij de bieb. Heb ik en beweging en leesvoer. En beide gratis. Wat wil een uitkeringstrekkert nog meer?

Ja zingeving, een betaalde baan, een leuke betaalde baan, maar eigenlijk wil ik gewoon die vonk. De vonk die me weer drijft, richting geeft, die mijn vuur aanwakkert...

Voorlopig toch maar blij zijn met een brandend waxinelichtje in de avond.