Open Zenuw

Vandaag met mijn moeder gesproken en mijn excuses voor mijn gedrag van gisteren gemaakt. Ik vind dat ik niet mijn eigen frustraties op haar moet botvieren. Ik snap maar al te goed hoe ontzettend moeilijk het is om gedrag blijvend te veranderen en wanneer je maar blijft horen dat jij niet goed genoeg bent en nog steeds ook al ben je in de 70, twijfelt aan je zelfwaarde. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geiten en kolen. En hoe ik mijzelf zie.

Het was goed. Voor beiden denk ik.

Wat snak ik naar luchtigheid. Alsof ik alles tien keer zwaarder maak en ervaar. Terwijl mijn verstand me zegt dat ik niet zo'n drama van alles hoef te maken. Blijf naar de feiten kijken en vooral naar de goede dingen.

Kon mijn dochter niet bereiken. Al meer dan anderhalve dag. Normaal appen we regelmatig, maar nu reageerde ze op niets. Ook de vriendin van mijn zoon kon haar niet bereiken en toen zelfs hij me appte of ik wat van haar wist toen deed ik het enige logische; hoppa op de fiets even langs haar huis fietsen.
Kleine moeite; grote beloning.

Haar telefoon was kapot en ze is gewoon een heerlijk nuchter iemand. Die niet iedere drol hoeft en wil rapporteren en normaal doen we dat ook niet en zijn we bij ons thuis meer van Geen Bericht is Goed Bericht, maar aangezien de ontwikkelingen van de laatste week merk ik dat ik momenteel Eén Open Senuw ben.

En mijn relativeringsvermogen is kennelijk ergens diep in een laatje verstopt. Haha...

Anyway....hier is de hele polder zowat afgesloten voor het NSS congres, dus bezoek van buitenaf aan ziekenhuis is iets gecompliceerder. Dus ben ik dankbaar dat hij op een steenworp afstand ligt van mijn huis; ik kan hem - als dat zou moeten - dagelijks bezoeken. Nou kan en wil hij dat niet, vooral omdat hij nog snel moe is en het liefste gewoon het meeste rust.

Ga straks, eind van de middag nog even bij hem langs en ga nu proberen om die Open Senuw wat rust te geven. Of wat afleiding. Vliegtuigspotten met een telelens of zo???