Geen Koninginnedag 2014

Raar om op 30 april wakker te worden en er hangen geen vlaggen in de straat. Natuurlijk weten we vanaf volgend jaar niet beter dan dat we op 27 april Koningsdag vieren, maar het is een beetje wennen. Het was een mooie laatste dag van april altijd. Daarna Mei. Een maand waarin dingen vorm krijgen vind ik altijd. Waarin ik vaak moest concluderen dat er niets van mijn plannen was terecht gekomen (haha...vooral de afvalplannen).

Zag gisteren bij de goede oude Dr Phil een vrouw die nu zo'n 135 woog en vroeger een Beauty Queen was - aantrekkelijk en slank, maar door nare ervaringen en opmerkingen van thuis, had geconcludeerd dat het veiliger was om maar dik te zijn. Dan had ze geen last van ongewenste aanrakingen, opmerkingen die ze als kind en jonge vrouw kreeg te verduren.  Maar nu zo dik, voelde ze zich ook niet goed. Ook nu blikken en ongewenste blikken. Die ouwe Dr Phil zei dat de oplossing niet zat in maar weer snel afvallen, maar aan het werk te gaan met haar zelfbeeld en zelfvertrouwen. Als dat hersteld is, dan maakt het niet uit wat ze weegt. Uiteraard is te zwaar zijn niet echt gezond en is ook daarin weer balans vinden plan 2. Maar dus eerst werken aan je zelfbeeld. Jij bent goed genoeg zoals je bent.
Bingo! (Bij bij was althans een heel rijtje vol).

Heb als motto in Mei leg ik mijn ei. Voel heel voorzichtig wat meer energie stromen, maar dan wel met de nadruk op voorzichtig. Al moet (ai...fout woord 'moet') mijn energielevel wel wat hoger zijn. Dochterlief verhuisd deze week weer even terug naar huis. Dus deze week weer een plank in een kast leeggemaakt, een andere kast ruimte voor haar spullen in gemaakt, de zolder opgeruimd, spullen die ik en haar broer tijdelijk op die kamer hadden geparkeerd opgeruimd, weggezet, het logeerbed afgebroken en opgeslagen op zolder, zodat ze zo weer in haar oude meisjeskamer kan. Het verhuizen regelt ze zelf, dus veel sjouw- en regelwerk hoef ik niet te doen, maar toch merk ik, door mijn verminderde energie, dat ik veel minder kan en het werk wat ik nog moet doen op To Do lijstjes schrijf. Zo hou ik bij wat ik nog moet regelen en doen en kan ik met een redelijk voldaan gevoel naar dat lijstje kijken en beseffen dat ik toch echt nog wel iets doe. In plaats van te denken dat ik de hele dag tot niets kom. Midden in de nacht wakker wordt en dan lang schapen lig te tellen en de hele kudde tel en nog niet in slaap val. Pas bij het luisteren van een hoorboek (handige gratis app van de bieb) dommelde ik weg om vervolgens moeilijk te dromen.

Een van de zaken die ik aanpak met mijn psycholoog is het zorgen maken en piekeren over van alles en nog wat (vooral hoe ik het financieel red nog steeds zonder baan)  en daardoor vast komen zitten in een soort van tijdsvacuum. Ik wil nog beter leren weten dat ik de zaken uit het verleden niet meer kan veranderen, ik daar ook niet verantwoordelijk voor ben en de werkwoorden had, zou, moet in een andere context leren zetten. Vind het nog steeds moeilijk om dit traject in te gaan en te beseffen dat ik niet met 5 gesprekjes van mijn klachten af ben.
En ook leren dat dit traject mag. Dat mijn 'klachten' echt zijn en me echt hinderen in het dagelijks leven. Al was het alleen al om gewoon lekker onbezorgd te kunnen zijn. Echt te kunnen genieten van de dingen die voorheen energie gaven, maar nu buiten bereik lijken. Begrijpen hoe ik het eng vind om de vorm te hebben die hoort bij een gezond lijf, waar je goed voor zorgt. Dat het vertrouwder is om een muur van vet om je heen te hebben.
Er is me beloofd dat het een pittige reis gaat worden en we diep gaan. En dat vind ik eng. Het is niet voor niets dat ik elke dag heel beeldend droom. Alsof straks de deksel van de beerput gaat en God ...wat tref ik daar aan? En kan ik wel omgaan met wat er in mijn beerput zit. Of is het makkelijker om snel die deksel er weer op te doen, kleed erover...klaar?

Ik voel me momenteel geen goede moeder, geen goede zus, geen goede vriendin. Alsof ik alleen nog maar me met mijn eigen sores bezig kan houden en zelfs dat vind ik eng. Misschien is het ook wel prettiger om me altijd met anderen bezig te houden, dan hoef ik niet eens te denken aan mijn eigen op te ruimen zaken.
Het voelt alsof de maand april voorbij is gevlogen zonder dat ik daarbij was. Daarom helpt dit blog me. Om me eraan te herinneren dat dit niet zo is. Om de kleine mooi dingen te blijven zien die mijn leven de moeite waard maken en te beseffen dat het leven leren is. En dat je soms verdomd zware lessen voor je kiezen krijgt. Niet om gevraagd, maar aan mij de keus om er lering uit te trekken.

Gisteren was mijn zoon hier en die worstelt met dezelfde soort vragen. Waarom zijn in zijn leven de zaken altijd ingewikkelder, moeilijker dan bij zijn studie-genoten. Waarom is het dat dingen niet gewoon van het beroemde Leien Dakje gaan, maar is het met bloed, zweet en tranen? Ik kon hem daar geen antwoord opgeven, behalve dan dat het kennelijk zijn pad is. Hoe vervelend en frusterend ook. Was ik Bhoedist dan geloofde ik misschien wel dat hij in een vorig leven dingen had te verbeteren en te leren en hij dat nu doet. Om die frustratie zin te geven.

En dat hij moet beseffen dat menigeen denkt dat hij het toch allemaal maar gemaakt heeft. Dus het is maar net vanuit wiens perspectief je de zaken bekijkt. En het aloude cliche...What does not kill you, makes you stronger...pffffffff....biedt weinig troost als je middenin de shit zit. En hij zich zorgen maakt over zijn toekomst. Gewoon omdat een plotselinge operatie roet in het piloten-eten gooide. En de ene instantie nog trager reageert dan de andere.
En hoe ik - als zijn moeder - niets voor hem kan doen. Niet meer zoals vroeger wel eens even zijn basisschooljuf ging overtuigen hoe die jongen met dat petje toch echt meer diepgang had dan haar vooringenomen mening zag. Of nu een arts over de balie trekt om die gezondheidsverklaring te regelen.

En he....kijk eens in je huiskamer. Daar staat toch echt in het hoekje een wit geverfd kastje, waar je heerlijk - zoals je al lang van droomde - je tuinspullen in kan opslaan, zonder dat het rommelig lijkt. Vlak naast de tuindeur. Precies zoals je had bedacht. En niemand die aan je kop zeurt dat het daar niet moet/mag/zou staan.

Misschien over een jaartje of zo, lach ik om bovenstaande en voel ik me daadwerkelijk sterker en met vertrouwen in de toekomst. Zie ik een toekomst. Of zie ik een volgende dag. Of heb ik de Postcodeloterij gewonnen.

Voorlopig eerst maar eens even boodschappen doen, kan ik straks een maaltijd voor de verhuisploeg maken en zijn alle smaken lekker ingetrokken.

Beh!!!!

Op mijn WC heb ik zoals vele Nederlanders een verjaardagskalender hangen en daarop ingevuld de verjaardagen van mijn familie en mijn 2 vrienden.

Ik zag dat een schoonzus binnenkort jarig was en had haar met Pasen nog bij mijn moeder gezien. Dus een vrolijk kaartje gestuurd. Ze is van het type Ik ben eigenlijk te goed voor deze familie, dus ik zeg zo min mogelijk, maar deze keer lukte het me haar aan het praten te krijgen, simpelweg omdat ik zelf aangaf dat ik me wel eens beter had gevoeld.

Toch voelt het dan raar als ik via een zus hoor dat het zo gezellig was op schoonzus haar 50e verjaardag, iedereen was er, mooi buffet, leuke barbeque. Ik weet en besef dat ik niet tot haar vriendenclubje zal behoren - ze beet me ooit toe, out of the blue in een verbazingwekkend moment dat ze wel praatte,  dat ik die rare was die altijd alles afwijkend deed - maar waarom voel ik me dan toch weer buitengesloten en onzichtbaar. En daarmee niets waard, niet meetellend (en tegelijkertijd...wil ik dan bij HAAR meetellen???).

En verdorie....laat ik zomaar mijn zondagmiddag daardoor vergallen. Ik ben zo klaar met mezelf. Stop daarmee. Ik weet heel goed dat ik door de keuzes die ik heb gemaakt aangaande mijn familie en mijn incestbroer, ik niet meer mee (mag en wil) doe met familiefeestjes. Niet hij wordt gestraft, maar ik.

Tsja...kan ik daar dus de rest van de middag over gaan treuren, maar ik kan ook nu besluiten om lekker mijn Zweedse detective serie af te gaan kijken en te gaan bedenken wat ik vanavond zal eten. En zacht te zijn voor mezelf. En stoppen met malen. En achter mijn keus blijven staan en blij zijn dat ik mijn kinderen wel tegen hem heb beschermd. En weten dat diegenen die hun kop boven het maaiveld durven te steken altijd hun hoofd dreigen te verliezen. Altijd.

Wil zoals een ander zijn zwijmel

Koningsdag, de eerste officiele. Had gisteren bij de H ema tompoucen gehaald, dat hoort er voor mij onlosmakelijk bij en me voorgenomen in de ochtend achter de tv te kijken hoe de Koning op bezoek ging bij het volluk.

En een beetje te genieten van dit alles. Meer te kijken naar alles wat fijn voelt. Koffie met een Tompouce en hopla....daar rolden de beelden al mijn huiskamer in.

Mooie beelden, maar ook wel heel erg tutterig Nederlands, met inderdaad weer dat Koekhappen. Leuk om plaatjes te zien van beide plaatsen die ik ken. De eerste plek omdat ik daar ooit met een relatie - die een jaar duurde - was geweest en we daar ergens gingen eten en de mussen zo brutaal waren dat ze onze frites van de borden af kwamen stelen, terwijl we nog aan het eten waren. Mooi dorp, maar zo lyrisch als hij erover was (en zo stellig ook dat hij daar ooit wilde wonen met mij), dat had ik niet. De tweede plek is ook bekend, al was het alleen al van het winkelen of het ziekenhuis wat ooit een klant van mij was en de bijzondere keuken die ze hebben, waar een speciale koshere afdeling is. Bekend in heel Nederland.

Enfin (om met Martin Bril te spreken).

Het schilderwerkje daarna gedaan en ook nog , toen ik wakker werd, direct heerlijk mijn bed afgehaald, want één van de opdrachten van de Flylady was om in je slaapkamer een soort van Resort/Hotel uitstraling te creeren, dus geen hopen kleding, her en der spullen, maar alleen maar dingen in die kamer waar je blij van word (jammer...leuke man is niet te koop, dan maar mooi beddegoed schoon erop) en dus voor vanavond een heerlijk schoon bed. Dus lekker ook de witte was aan de droogmolen dus al met al veel dingen om best wel tevreden over te zijn.

Waarom ging ik dan toch weer denken of dit nou alles is...Koningsdag 2014. Alleen in de tuin, met een Oranje Tompouce. Zielig toch?? Geen flitsende foto van feesten met Koningsdag voor mij, of geheel in Oranje gekleed hossend in de massa me vermakend. Nog geen oranje onderbroek!

Nog maar even langs de supermarkt, die was nog open om wat dingetjes te halen, maar als ik eerlijk ben, had ik niet echt echt hoeven gaan, maar ik wilde toch nog maar even wat mensen zien en misschien ook nog wel iets zeggen vandaag.

Zo grappig dat ik daar wederom mijn medeblogster tegenkwam, zonder plannen, maar gewoon spontaan. Hondje was zo te zien niet mee, maar wel de leuke bloemenbroek aan.
Fijn om even samen te praten en te lachen met elkaar. Voelde me daarna meteen weer een stuk opgekikkerd (haha...je snapt 'm wel toch??).

Heb net mijn bed heerlijk frisp opgemaakt, met verse schone lakens en beddegoed, dus vanavond kan ik geweldig lekker dromen.

Nu een Oranjebittertje erin, iets in elkaar frutselen voor het avond-eten en blij zijn dat je niets HOEFT, maar kan kiezen om lekker thuis te zijn, je nieuwe boeken te lezen, de gratis V olksrant door te spitten (al word ik daar niet vrolijker van, zoveel ellende overal in de wereld).

En bedenken dat ik blij mag zijn dat ik mijzelf mag en kan zijn. Raar, afwijkend, andere keuzes makend, eigen mening hebbend, geen doorsnee kont.

De wetten van de macht

Ben bezig met het aanstellen en zoeken van nieuwe bestuur voor onze club. En ik merk dat ik bepaalde eigenschappen van een medebestuurder steeds vervelender vind. Zijn dominantie en in gesprekken met anderen over de koers het woord "IK" heel vaak gebruiken waar naar mijn idee het woord "Wij" moet worden genomen.

Dan voel ik me weer onzichtbaar, alsof ik heb meegespeeld in andermans spel, maar ook slim genoeg om iemands ware aard te zien. Ik onderbreek hem wel, maar het voelt niet prettig, dat ik, ik, ik terwijl we nog steeds een WIJ zijn.

En blij te zijn dat ik zelf heb besloten om mijn stokje over te dragen, juist omdat ik dit soort gekonkel tamelijk zat ben. Ook is het verloop van het zoeken naar nieuw bestuur tamelijk Machiavelliaans. Niemand deugt in zijn ogen, want allemaal tegen hem en willen allemaal met zijn (dus niet ONS) ding ervandoor. Terwijl ik tegen hem zeg dat hij dat los moeten laten, want straks gaan anderen verder met zijn taak en vullen dit naar eigen goeddunken in. Bovendien is zijn keus om een weg te kiezen die niet verenigbaar is met voorzitterschap van ons kluppie inherent aan een consequentie dat je dan niet langer mag zeiken. Vind ik.

Zijn ware aard komt ook naar voren als hij afspraken naar zijn invulling naar achteren op de ochtend verschuift omdat hij geen zin heeft zo vroeg aanwezig te zijn. Had ik ook niet, sterker nog; ik had mezelf voor vandaag vrij gegeven, maar ik zat wel vroeg in de ochtend in de bus op weg naar de afspraak en die afspraak ook. Dus mailde ik hem terug dat de afspraak toch echt zo en zo laat was, niet op zijn tijd.
Ook zie ik zijn mimiek verstrakken als hij de ander bevraagt (of eigenlijk ondervraagt) en zit te zemelen over toekomstzaken en dat het eigenlijk allemaal zou moeten zoals hij dat wil. Maar er is niets te willen. Dan moet je de zaak opheffen en niet overdragen. Heb vertrouwen in een nieuw bestuur maar ook laat los..die controle en jouw stempel.

Ik zie iemand die heel graag doet wat hij wil en dat ook regelmatig doet, maar daarbij wel graag in the spotlight staat en het hoogste woord voert, maar weinig afmaakt en goed regelt. En daarbij gebakken lucht verkoopt. Aan zichzelf vooral. En ik verwonder me over deze manier in het leven staan en hoe anders ik ben. Anders, maar dus niet minder waard. Onthou dat goed mevrouw Citroenvlinder!!

Oh ja...en een Note to self: Ga aub niet meehelpen aan zijn allernieuwste project, want die valkuil zie ik al van mijlenver voor mijzelf liggen!!! Niet doen dus....Is zijn ding, niet jouw passie. Zeg geen Ja straks!! Niet doen.

Nou genoeg in raadselen geschreven, maar moest het even opschrijven om het helder te krijgen.

Zo...de doe-dingen voor vandaag zijn gedaan. Ik mag een lunch gaan maken, in de zon opeten en verder hoef en moet ik helemaal niets meer. Misschien nog iets afschilderen wat ik gistereren begonnen ben; het is droog dus dat kan lekker buiten, maar doe ik dat niet....ook goed. Of misschien vanmiddag langs de bieb, mijn gereserveerde boek ophalen, maar doe ik dat niet....ook goed. Nog een week de tijd om die pil op te halen.

Hoop dat het vermoeide geval minder wordt door even niets te moeten. Volgende week staat hier namelijk een verhuisbus voor de deur en komt dochterlief weer even thuis wonen. En dan is mijn eigen dingen doen, op mijn eigen tempo en op mijn manier voor mij weer stukken moeilijker.

Bloei

De Paastakken ontdaan van de geschilderde eieren en de rest van de Paasdingen weer opgeruimd tot volgend jaar. Vind de takken wel mooi staan, dus die mogen nog even blijven.

Ook al was ik alleen met Pasen, toch een brunch-achtig ontbijt op een geel bordje, met een gele mok gemaakt. Met wat dingen die voor mij bij Pasen horen. Een roosje gemaakt in het kommetje met de roomboter. Toen mijn kinderen klein waren had ik zoveel plezier in dit soort kleine details. Een ontbijttafel met het gele servies, de gele kopjes. En ze horen voor mij ook bij bijzondere dagen. Niet sippen omdat je alleen bent, maar kijken naar hoe je die dagen fijn kunt maken. Het licht kan houden en juist niet gaan denken dat jij de enige bent die met de Pahaasdagen alleen is, maar Mensch....je kan opstaan wanneer je wilt, eten wat jij lekker vindt en doen wat jij fijn vindt

Mijn moeder vroeg of ik ook nog zin had om langs te komen en had nog wat zaken die ik mee moest zeulen voor in mijn tuin.  Dus stelde ze voor dat ik via dochterlief een auto regelde en wat een heerlijkheid. Een superdeluxe Zweedse voiture. Kan nog steeds uitermate genieten van autorijden. En kan het gelukkig ook nog steeds goed. Die 50.000 km per jaar is nog steeds niet uit mijn autorij-geheugen.

Bedacht ik me dat als ik toch die auto had, ik ook nog wel even langs dat Gele Zweedse warenhuis kon rijden want ik wilde daar iets halen wat met OV iets ingewikkelder gaat. Dus vroeg op pad, maar dat dachten 10.000 andere provincie-genoten ook. Gelukkig wist ik wat ik wilde hebben en kende de kortere (illegale) sluiproute in het warenhuis en stond dus helemaal blij met precies dat waar ik voor kwam en geen extra kaarsen, vazen, lampjes, lijstjes, kussenhoezen, heee..leuke gordijnstof. Wel even weer naar binnen gegaan, na het inladen van de spullen,  om met mijn family-card van een kopje koffie te genieten en ik moest heul erg moeite doen om me niet zielig en eenzaam en bekeken te voelen, tussen al die gezellige familietafereeltjes.

En was daar al moe genoeg van, het begon ook nog te miezeren, maar had nog iets op mijn eigengemaakte boodschappenlijstje en haalde dus toch maar wel die zakken tuinaarde, die op een fiets iets moeilijker te halen zijn. Van het schap in het karretje, van het karretje in de auto, van de auto in de tuin. Gewichtstraining ook weer gedaan!

Daarna de voiture weer ingeleverd en meteen gezien hoe mega druk het op S chiphol was. Veel, heel veel toeristen. Maar ja...het is dan ook Paasvakantie, dus om met Cruyf te spreken, da's is logisch hè.

Nog weer een sessie bij de psycholoog gehad. Hij heeft een aanpak die me zeer aanspreekt. We gaan het S M A R T doen. Mooi, want alleen maar praten, zonder resultaat te boeken, dat ligt me niet. Ik wil echt na een tijd kunnen merken dat ik anders over zaken denk en in ieder geval anders met zaken omga. De zaken zullen niet veranderen, maar wel hoe ik ze ervaar.

Zo, eerst maar eens een kop thee en dan eens kijken wat ik verder in de tuin kan doen. Of niet. Voel een klein beetje energie terug komen en met die energie inspiratie en daadkracht. Wat ik bij De Zweed haalde stond al een jaar lang op mijn lijstje, maar ik dacht werkelijk dat ik dat wel even zelf zou kunnen maken. Dat ik over het hoofd zag dat ik geen fut had al die tijd en er dus niets gemaakt werd, dat is klaar. De rest van de materialen moet ik opruimen. Gewoon mooie dingen in mijn tuin, geen verzamelplaats meer voor wanna-be projectjes die normaal door een stuk of 4 grote kerels worden gedaan. Get real!

Paasgedachte zwijmel

Ik werd vanochtend wakker met het lied Omarm me in mijn hoofd. God....wat zou ik graag weer eens omarmd worden. Iemand die me aanraakt. Die er voor me is. Waar ik klein en zacht bij kan en mag zijn. Hoelang geleden is het dat iemand me zag, als vrouw en dan ook nog eens als begeerlijke vrouw, iemand wiens hart ik sneller doe slaan. Ik durf het niet eens hardop te schrijven.

Maar goed; ik dacht ook Snap out of it....genoeg stilstaan bij wat niet is en misschien ook wel nooit meer zal zijn. Focus vandaag op wat er is, op het lichte en op wat de Paasboodschap me zegt.

En dan bedoel ik niet de grootgrutterboodschap van nog meer luxe, nog meer chocolade-eitjes in 955 verschillende smaken en 24 verschillende soorten broodjes en oh ja....Pimp je hele huis op in de Paassfeer, anders is het geen Pasen geweest natuurlijk.

Pasen betekent voor mij dat de dood niet gewonnen heeft. Er is leven, hoop, altijd. Ook na de diepste donkerste tijd. Altijd zal er weer groei zijn. De dood heeft dat als belofte in zich. Na de Winter komt er altijd Lente.

Bij een andere zwijmelaar (Melody Music) zag ik heel toevallig deze song (Omarm me) als zwijmel staan, dus verder gaan zoeken naar een andere, Paaszwijmel.

Waarom niet?

Ging van de week boodschapjes doen en had eigenlijk geen zin om de deur uit te gaan. Had maandag mijn hielen opgehaald, fluks doorlopen in laarzen vroeg in de ochtend was kennelijk geen goed idee, dus de rest van de week moeten de open hielen helen en dat gaat het best door geen schoenen te dragen, en dus geen druk op de hielen te voelen. Hoera voor the good old Birkenstocks. Alleen voor een afspraak met mijn psycholoog plakte ik dubbele pleisters en deed ik toch maar schoenen aan, want met slippers kan ik niet goed fietsen en ik ging op mijn fietsje naar de afspraak.

Eind van de dag was ik helemaal op. Ik moest onder een dekentje bijkomen op de bank. Vond me wel een slapjanus, maar gunde me dit wel. Lekker ambivalent wel. Kennelijk is mijn leed niet in een paar gesprekjes op te lossenen wordt er een andere verwijsbrief aangevraagd. Wat me wel goed deed was dat er gezegd was dat ik ondanks alles mijn zaakjes goed op de rit had. Ze vonden me een sterke vrouw.

Dat is natuurlijk ook mijn mega-valkuil. Ik wil niet meer bekend staan als the woman in control. Ik zou ook eens radeloos, reddeloos, redeloos heel debiel willen doen, onverantwoorde dingen zeggen, spontaan een voetreis naar Rome beginnen..of zo iets. Of gewoon iemand hebben waar ik op kan en mag leunen.

Met niet geheel elegant schoeisel liep ik in het winkelcentrum en zag daar een elegante dame op de rug. In een flits dacht ik dat het een medeblogster was en goh...waarom zou ik niet even hallo zeggen in plaats van in mijn eigen gecreerde veilige schulp te blijven zitten. En zo had ik een uitermate gezellig gesprekje. En zag een heel zoet hondje!

Gezelliger dan met een buurvrouw die me aansprak dat ik weer dikker was geworden. Nou, nee...voor jou staan ze in de rij. Maar we houden het gezellig en ach..waar ik eerst heel erg boos en in de rivier de Nijl zou springen, zei ik nu: Ja, dat klopt. Hoppa, meteen de angel uit het gesprek. En weten dat je het bij deze vrouw op hele oppervlakkige gesprekjes houdt. En vooral haar lekker laat praten. Over haarzelf.
Dat doen de meesten toch het liefste.

Gisterenavond naar The Passion gekeken. Vond het heel indrukwekkend. De zangert die Jezus speelde helaas wat minder goed gekozen, maar Judas....daar was ik van onder de indruk. Net als Simone Kleinsma, die Maria stemmig in het blauw, passievol vertolkte.

Alleen toen die sportcommentator in beeld kwam was ik even bang dat hij a la Bergkamp, Bergkamp, Bergkamp.............BERGKAMP zou gaan schreeuwen om Jezus.

Al is het een jopie popie vertolking van de tijd voor Pasen, het maakt het niet minder mooi en was de Mattheus Passion een paar eeuwen terug ook niet een muzikale vertolking van wat Bach voelde en vertaalde in wonderschone muziek?