Zag gisteren bij de goede oude Dr Phil een vrouw die nu zo'n 135 woog en vroeger een Beauty Queen was - aantrekkelijk en slank, maar door nare ervaringen en opmerkingen van thuis, had geconcludeerd dat het veiliger was om maar dik te zijn. Dan had ze geen last van ongewenste aanrakingen, opmerkingen die ze als kind en jonge vrouw kreeg te verduren. Maar nu zo dik, voelde ze zich ook niet goed. Ook nu blikken en ongewenste blikken. Die ouwe Dr Phil zei dat de oplossing niet zat in maar weer snel afvallen, maar aan het werk te gaan met haar zelfbeeld en zelfvertrouwen. Als dat hersteld is, dan maakt het niet uit wat ze weegt. Uiteraard is te zwaar zijn niet echt gezond en is ook daarin weer balans vinden plan 2. Maar dus eerst werken aan je zelfbeeld. Jij bent goed genoeg zoals je bent.
Bingo! (Bij bij was althans een heel rijtje vol).
Heb als motto in Mei leg ik mijn ei. Voel heel voorzichtig wat meer energie stromen, maar dan wel met de nadruk op voorzichtig. Al moet (ai...fout woord 'moet') mijn energielevel wel wat hoger zijn. Dochterlief verhuisd deze week weer even terug naar huis. Dus deze week weer een plank in een kast leeggemaakt, een andere kast ruimte voor haar spullen in gemaakt, de zolder opgeruimd, spullen die ik en haar broer tijdelijk op die kamer hadden geparkeerd opgeruimd, weggezet, het logeerbed afgebroken en opgeslagen op zolder, zodat ze zo weer in haar oude meisjeskamer kan. Het verhuizen regelt ze zelf, dus veel sjouw- en regelwerk hoef ik niet te doen, maar toch merk ik, door mijn verminderde energie, dat ik veel minder kan en het werk wat ik nog moet doen op To Do lijstjes schrijf. Zo hou ik bij wat ik nog moet regelen en doen en kan ik met een redelijk voldaan gevoel naar dat lijstje kijken en beseffen dat ik toch echt nog wel iets doe. In plaats van te denken dat ik de hele dag tot niets kom. Midden in de nacht wakker wordt en dan lang schapen lig te tellen en de hele kudde tel en nog niet in slaap val. Pas bij het luisteren van een hoorboek (handige gratis app van de bieb) dommelde ik weg om vervolgens moeilijk te dromen.
Een van de zaken die ik aanpak met mijn psycholoog is het zorgen maken en piekeren over van alles en nog wat (vooral hoe ik het financieel red nog steeds zonder baan) en daardoor vast komen zitten in een soort van tijdsvacuum. Ik wil nog beter leren weten dat ik de zaken uit het verleden niet meer kan veranderen, ik daar ook niet verantwoordelijk voor ben en de werkwoorden had, zou, moet in een andere context leren zetten. Vind het nog steeds moeilijk om dit traject in te gaan en te beseffen dat ik niet met 5 gesprekjes van mijn klachten af ben.
En ook leren dat dit traject mag. Dat mijn 'klachten' echt zijn en me echt hinderen in het dagelijks leven. Al was het alleen al om gewoon lekker onbezorgd te kunnen zijn. Echt te kunnen genieten van de dingen die voorheen energie gaven, maar nu buiten bereik lijken. Begrijpen hoe ik het eng vind om de vorm te hebben die hoort bij een gezond lijf, waar je goed voor zorgt. Dat het vertrouwder is om een muur van vet om je heen te hebben.
Er is me beloofd dat het een pittige reis gaat worden en we diep gaan. En dat vind ik eng. Het is niet voor niets dat ik elke dag heel beeldend droom. Alsof straks de deksel van de beerput gaat en God ...wat tref ik daar aan? En kan ik wel omgaan met wat er in mijn beerput zit. Of is het makkelijker om snel die deksel er weer op te doen, kleed erover...klaar?
Ik voel me momenteel geen goede moeder, geen goede zus, geen goede vriendin. Alsof ik alleen nog maar me met mijn eigen sores bezig kan houden en zelfs dat vind ik eng. Misschien is het ook wel prettiger om me altijd met anderen bezig te houden, dan hoef ik niet eens te denken aan mijn eigen op te ruimen zaken.
Het voelt alsof de maand april voorbij is gevlogen zonder dat ik daarbij was. Daarom helpt dit blog me. Om me eraan te herinneren dat dit niet zo is. Om de kleine mooi dingen te blijven zien die mijn leven de moeite waard maken en te beseffen dat het leven leren is. En dat je soms verdomd zware lessen voor je kiezen krijgt. Niet om gevraagd, maar aan mij de keus om er lering uit te trekken.
Gisteren was mijn zoon hier en die worstelt met dezelfde soort vragen. Waarom zijn in zijn leven de zaken altijd ingewikkelder, moeilijker dan bij zijn studie-genoten. Waarom is het dat dingen niet gewoon van het beroemde Leien Dakje gaan, maar is het met bloed, zweet en tranen? Ik kon hem daar geen antwoord opgeven, behalve dan dat het kennelijk zijn pad is. Hoe vervelend en frusterend ook. Was ik Bhoedist dan geloofde ik misschien wel dat hij in een vorig leven dingen had te verbeteren en te leren en hij dat nu doet. Om die frustratie zin te geven.
En dat hij moet beseffen dat menigeen denkt dat hij het toch allemaal maar gemaakt heeft. Dus het is maar net vanuit wiens perspectief je de zaken bekijkt. En het aloude cliche...What does not kill you, makes you stronger...pffffffff....biedt weinig troost als je middenin de shit zit. En hij zich zorgen maakt over zijn toekomst. Gewoon omdat een plotselinge operatie roet in het piloten-eten gooide. En de ene instantie nog trager reageert dan de andere.
En hoe ik - als zijn moeder - niets voor hem kan doen. Niet meer zoals vroeger wel eens even zijn basisschooljuf ging overtuigen hoe die jongen met dat petje toch echt meer diepgang had dan haar vooringenomen mening zag. Of nu een arts over de balie trekt om die gezondheidsverklaring te regelen.
En he....kijk eens in je huiskamer. Daar staat toch echt in het hoekje een wit geverfd kastje, waar je heerlijk - zoals je al lang van droomde - je tuinspullen in kan opslaan, zonder dat het rommelig lijkt. Vlak naast de tuindeur. Precies zoals je had bedacht. En niemand die aan je kop zeurt dat het daar niet moet/mag/zou staan.
Misschien over een jaartje of zo, lach ik om bovenstaande en voel ik me daadwerkelijk sterker en met vertrouwen in de toekomst. Zie ik een toekomst. Of zie ik een volgende dag. Of heb ik de Postcodeloterij gewonnen.
Voorlopig eerst maar eens even boodschappen doen, kan ik straks een maaltijd voor de verhuisploeg maken en zijn alle smaken lekker ingetrokken.
5 opmerkingen:
De studiegenoten van je zoon spiegelen hun leven vaak ook makkelijker voor dan het is. Je zoon heeft blijkbaar een studie gekozen die voor hem niet gemakkelijk is. Hij had ook een niveautje (of twee, of drie) lager kunnen kiezen! Dat hij dat niet heeft gedaan, pleit voor hem, en zal hem later waarschijnlijk ook een betere en leukere baan opleveren. Maar het betekent wel dat het soms aanpoten is. Ik wens hem daarbij veel succes!!
En voor jou natuurlijk ook veel succes op je pad.
Ik ben het eens met Petra. Dat voelde ik ook meteen, toen ik het las dat jouw zoon het gevoel heft dat het bij anderen zoveel makkelijker gaat. Mijn dochter is er zo 1 waarvan een ieder op de universiteit denkt dat het van een leien dakje gaat bij haar. Ik zie haar thuis en weet hoe het werkelijk is en hoe zij het ervaart. Anderen weten daar niet van, dat vind ze fijner zo. Richt je op jezelf en kijk minder naar de ander en oordeel niet voordat je het hele verhaal kent (niet positief en niet negatief oordelen)
Ook ik ben het eens met Petra. Kan me niet voorstellen dat het anderen allemaal van een leien dakje gaat en dat alleen 'wij' moeilijkheden kennen.
Wat jullie allemaal schrijven, dat is precies wat ik hem ook voorhoud (en mijzelf haha). Dat je niet weet wat er achter de voordeur gebeurt. Je ziet vaak alleen het mooie voortuintje van die ander.
Helemaal eens met andere Petra ;-)
Van onze oudste zoon denkt ook iedereen dat allen hem aan komt waaien.
Niemand weet dat hij tot midden in de nacht zit te blokken en dat al die mooie cijfers hem bloed, zweet en tranen kost.
Bij een ander lijkt alles altijd makkelijker te gaan, maar je weet de helft niet.
Een reactie posten