Erbarme dich

Wat een mooie uitzending over Bach en Ton Koopman vanochtend in Andere Geluiden. Hoe troostend muziek kan zijn. Hoe muziek na vele eeuwen nog precies huidige emoties en gevoelens kan weergeven. Hoe in één notenbalk je direct bent waar de componist je hebben wil.

Was weer even terug wanneer de organist van de kerk in mijn jeugd soms ook mooie fuga's van Bach liet horen, tussen de gezangen en psalmen door. Het meeste kerkvolk had daar geen notie van, maar toen ik meer interesse in muziek kreeg, viel me dat telkens op. En herkende de melodieen in zijn uitstapjes. Toen ik nog later muziek als afstudeervak had, dook ik nog dieper in Bach en uiteraard in zijn bekendste werk, de Mattheus Passion. Dat ga ik op mijn Bucketlist zetten. Een keer na een uitvoering van de Mattheus Passion! (met dank aan Pourqoui Pas).

Wat een waanzin en hoogmoed is het om te denken dat wij in deze tijd alles het beste beheersen en kunnen. En begrijpen.

Heerlijk was de regen vanochtend, vooral voor de tuin. Je ziet het jonge groen bijna uit de grond schieten! Mijn roze kersenbloesemboom, anders altijd rond eind april in bloei, is prachtig roze al. Gisteren met mijn bejaardenboodschappenkarretje

- volgens mijn zoon en dochter dan - 2 grote zakken potgrond meegenomen. Als je geen auto hebt, moet je gewoon bedenken hoe je dan wel al die grote spullen in huis krijgt en zo ging het prima. De fietstassen zijn ook een optie natuurlijk, maar ik voelde me deze week wat wiebelig en was een beetje bang om weer verticaal te fietsen.

Wil van de week wat hangbakken halen voor aan de schutting. En hopenlijk de slakken slimmer af te zijn. Een salieplant waren ze direct al aan het aanvreten, dus op de aarde koffieprut gelegd. Geen koffietijd voor de slakken deze week!

Vanochtend lekker gedouched met een geur die ruikt naar Rozemarijn en Eucalyptus. Heerlijk opwekkend. Niet echt goed geslapen, werd wakker door regen in de nacht, stukje lezen, slapen, stukje lezen...en weer inslapen en van die dromen hebben die niet echt fijn zijn. Dan weet ik dat ik ervoor kan kiezen om of in standje stress te blijven hangen of zachte dingen te doen voor mijzelf. En het boek was nou ook niet echt opwekkende kost. Een man die zijn jeugd in een stuk van Nederland beschrijft waar weinig te beleven is men derhalve of enorm aan het bier is of aan de pillen. Over zaken praten doet men niet, emoties zijn voor watjes. En waar menig wanhopige dorpeling groene vingers heeft wat zich uit in een kelder vol exotische plantjes.

Zoon gaat goed vooruit. Zit heerlijk met zijn maten op een terras in de zon. Dochter komt over een tijdje weer even tijdelijk thuis wonen. Heb al met haar wat zaken doorgesproken over de voorwaarden van het weer thuis wonen en we hopen allebei dat dit niet langer dan 6 maanden duurt. Dat ik niet weer terug wil naar de oude moederrol van zorg en regel. Grote valkuil en grote bron van ergenis voor beide partijen. Dus regelmatig zaken bespreken en bespreekbaar houden.

En dan op Feestboek lezen dat een familielid die twee maanden nog terug volop in therapie en pillen zat en niets meer alleen durfde, de deur niet uitkwam, nu juicht dat ze gaat samenwonen met een jongen die ze 5 maanden kent.

Dan is mijn bord met zorgen toch weer wat lichter. Al heb ik zelf opgeschept natuurlijk. En wat voor de een zware kost is, is voor de ander slechts een tussendoortje.