Ik zag dat een schoonzus binnenkort jarig was en had haar met Pasen nog bij mijn moeder gezien. Dus een vrolijk kaartje gestuurd. Ze is van het type Ik ben eigenlijk te goed voor deze familie, dus ik zeg zo min mogelijk, maar deze keer lukte het me haar aan het praten te krijgen, simpelweg omdat ik zelf aangaf dat ik me wel eens beter had gevoeld.
Toch voelt het dan raar als ik via een zus hoor dat het zo gezellig was op schoonzus haar 50e verjaardag, iedereen was er, mooi buffet, leuke barbeque. Ik weet en besef dat ik niet tot haar vriendenclubje zal behoren - ze beet me ooit toe, out of the blue in een verbazingwekkend moment dat ze wel praatte, dat ik die rare was die altijd alles afwijkend deed - maar waarom voel ik me dan toch weer buitengesloten en onzichtbaar. En daarmee niets waard, niet meetellend (en tegelijkertijd...wil ik dan bij HAAR meetellen???).
En verdorie....laat ik zomaar mijn zondagmiddag daardoor vergallen. Ik ben zo klaar met mezelf. Stop daarmee. Ik weet heel goed dat ik door de keuzes die ik heb gemaakt aangaande mijn familie en mijn incestbroer, ik niet meer mee (mag en wil) doe met familiefeestjes. Niet hij wordt gestraft, maar ik.
Tsja...kan ik daar dus de rest van de middag over gaan treuren, maar ik kan ook nu besluiten om lekker mijn Zweedse detective serie af te gaan kijken en te gaan bedenken wat ik vanavond zal eten. En zacht te zijn voor mezelf. En stoppen met malen. En achter mijn keus blijven staan en blij zijn dat ik mijn kinderen wel tegen hem heb beschermd. En weten dat diegenen die hun kop boven het maaiveld durven te steken altijd hun hoofd dreigen te verliezen. Altijd.
10 opmerkingen:
Het is makkelijk te zeggen dat een ander je alleen maar kan kwetsen of vernederen als jij dat toe laat. Maar het gevoel is er. En of je nu wilt of niet, het is naar en verdrietig. Het is goed om te zien waar het vandaan komt, en het is moedig om je er tegen te verzetten, maar dat doet niets af aan het feit dat het er nu eenmaal is. Sterkte en geniet lekker van je Zweedse serie (wij keken gisteren naar Maria Lange en Wallander. Wat een goede series.)
Hier ook al kijkers van die 2 series.
Goed hoe je jezelf nu aanpakt, de goede dingen oppikt en de andere zaken laat voor wat ze zijn.
Gaat het met niet snoepen etc ook wat beter?
Balen dat het weer zoveel energie kost, maar het komt goed. Je bent je er van bewust en dat is al een stap, toch?
Er zijn dingen die met tijd en veel introspectie, met of zonder hulp, echt wel beter worden kunnen. Ik ben zo onder de indruk van jouw wil en kracht(=niet hetzselfde als als altijd maar de sterkste zijn), echt je komt er wel.
Sterkte! ..en schrale troost......je bent niet de enige!
Hey wat leuk dat je opgekikkerd was na onze ontmoeting. Ik moet iedere keer ana je dneken als ik de kikker zie want ik wilde al een tijdje geleden al vragen of je hem wilde.
Hey zulke foto's heb ik vandaag ook gemaakt en ja ik herken zoveel uit je blog maar voor mij word dat steeds meer verleden tijd.
Het lijkt of ik steeds meer aan t loslaten ben en o wat is dat lekker. dikke knuffel
Kan me best voorstellen dat je je dan buitengesloten voelt, ook al wil je misschien helemaal niet naar die verjaardag.
Goed dat je zinnen kan verzetten, lekker doen wat je zelf leuk vindt!
Liefs Petr@
Ik kan er slecht tegen, dat wij-zij gebeuren. Van mij mag iedereen meedoen, hoe meer zielen hoe meer vreugd, en dan blijkt dat anderen ineens beslissen of ik wel-of-niet mee mag doen. Pfffft.
Siebrie
Inderdaad; die twee series betrof het. Wallander stemde een beetje triest; heb dit boek onlangs gelezen en dit was de laatste uit deze serie. De schrijver geeft aan dat Wallander tekenen van Alzheimer vertoont en zich steeds meer terugtrekt uit het actieve leven. Einde Kurt Wallander reeks.
Soms wel, soms niet. We werken eraan, zoals aan meerdere zaken.
Een reactie posten