Ontbijt op bed

Alhoewel ik weinig hoefde te doen, gaat een interne verhuizing me toch niet in de koude kleren zitten. Het meeste werk hebben dochterlief en haar vrienden gedaan, maar de kleine dingetjes (goh....mam...ik kom een kast tekort..., mam, wil jij nog even een klein boodschapje doen, mam, waar zijn de imbussleutels, mam, heb jij een parkerschroevendraaier, een kleintje?) en zorgen dat mijn huiskamer en slaapkamer niet weer opslagkamers worden, dat gaf me toch weer genoeg te doen. Plus natuurlijk zorgen dat er efficient verhuisd kan worden, dus uit de hal spullen weghalen, schilderijen bij de trap weghalen, wasrekken opruimen, dat soort zaakjes. Een lachtertje natuurlijk als ik kijk hoe ik in een werkend leven soms 's ochtends op afspraak in Limburg werd verwacht en dan voor dag en dauw al in de auto zat om dan bij de Raad van Bestuur van een grote zorginstelling mijn verhaal te doen. Maar goed, momenteel doen we kleine stapjes.

Met als resultaat rond 04.00 uur wakker worden en niet meer kunnen inslapen en als ik dan inslaap, droom ik stevig. Zal ook wel met de sessies bij de psycholoog te maken hebben en de stress die ik voel bij mijn zoon omtrent zijn werk.
Als er als advies ligt vanuit een luchtvaartinstantie dat hij 3 maanden niet mag werken, hoewel zijn ziekenhuisartsen aangeven dat hij weer mag en kan werken,  is zijn werkgever daar niet blij mee en voor hem 10000 anderen. En als er in zijn contract een clausule staat waarin is opgenomen dat lang (nou ja lang...3 weken!)  ziek zijn reden tot ontbinding van contract kan zijn, kan ik me zijn zorgen heel erg goed voorstellen. Dus momenteel doet hij er alles aan om de diverse instanties ervan te overtuigen een ok-verklaring te laten afgeven dat hij per nu weer de lucht in mag. Moet je natuurlijk niet een instantie treffen die dan om 16.58 uur al een bandje aanheeft dat ze morgen weer te bereiken zijn, of een instantie die dingen toezegt te verzenden, maar het nog in de postkamer ligt, of bij de secretaresse die maar 3 halve dagen werkt, of de instantie die maar twee maal per week uitspraken doet in dit soort zaken.

Ook vandaag was het weer bingo met nachtelijk wakker worden en bedacht me dat ik weer urenlang schapen kon liggen tellen, maar ook iets anders kon doen. Iets wat ik echt al lang niet meer had gehad of gedaan. Gewoon een heeeeel vroeg ontbijt op bed en sinds kort op de telefoon de radio ontdekt dus een beetje naar muziek luisteren en mezelf voorhouden dat ik NIET in slaap mocht vallen.

Een eitje gekookt, broodjes geroosterd, thee gemaakt en die in zo'n hotel-theepotje geschonken, dienblad vol met smakelijke ontbijtzaken, eens een keer wat anders dan mijn havermout-begin.

Bed even opgeschud en boek erbij over het zo niet nut hebben van tobben en mijn mantra; NIET in slaap vallen. Na het ontbijtje, stukje gelezen, Mozart op de radio en zonder schapen toch weer geslapen. Ik was bang (waarvoor bang??? Te laat op mijn werk komen?) dat ik een gat in de dag had geslapen, maar ook dat viel reuze mee.

Dus was in de wasmachine, douchen, aankleden en nu lekker een kopje verse koffie en verder met mijn to-do lijstje. En ik hoop dat de zon zo doorbreekt, zowel binnen als buiten.

Kan niet zeggen dat ik zin in de dag heb, maar hoop dat die zin vanzelf wel binnenkomt waaien. Door vandaag wat (nog meer??) rustiger aan te doen, dat bibliotheekboek te gaan lezen en dan straks, net als de rest van Nederland te kunnen zeggen: Thank God it's Friday!!