Dus vandaag zweef ik een beetje boven de realiteit heb ik het gevoel. Toch is het al met al geen waardeloze dag.
Al mijn dingen van mijn to-do lijstje zijn gedaan, zag een leuke vacature, waar ik onmiddellijk op heb gereageerd, er wappert een was van dochterlief droog te wapperen, wat met deze windsnelheden zeer goed gaat. Het is droog, heb een ommetje gemaakt, goed gegeten, op tijd gegeten. Dus dat zijn allemaal goed lopende zaken.
Ik zie eindelijk na 4 jaar een Iris bloeien. Staat er dus al langer, maar bloeide nooit. Mooi en precies in het vak met de blauw-achtige bloemen. Zo direct nog even wat buxussen verder snoeien. Het is bewolkt dus dan mag het.
Ook is mijn dochter weer thuiswonend. Merk dat ik nu direct aangeef als er iets is waar ik me niet lekker bij voel, in plaats van het dan maar te accepteren want geen zin in ruzie. Er komt ook helemaal geen ruzie - dat zit meer in mijn hoofd en gewoon een ontzettend hekel aan stemverheffing, aan boosheid, aan onbalans. Ik zeg wat ik wil, zij zegt ok, hou ik rekening mee en dat is dat.
Grappig om te zien hoe ze me vraagt of ik de reclamefolders heb ontvangen, kan ze die even uitpluizen voor de boodschappen. Prijsbewust en dat is prettig om te zien.
En langzaam komen de verhalen los over hoe haar woonsituatie was en waar ze zich aan ergerde. Wat ze heeft geleerd. Hoe ze het niet meer wil in de toekomst.
Een oudtante van mijn vader is na een mooi lang leven overleden en wordt van de week begraven. Ik zag het al op Feestboek bij haar dochter en seinde mijn moeder in. Zij kreeg een kaart en vroeg of ik samen met haar wil gaan.
Ik snap het wel. Nu ze weduwe is, moet ze alle begrafenissen alleen af en ze is al geen held op dit vlak. En ach....ik mor wel; dat mijn moeder dat dus niet aan al die andere broers en zussen vraagt, die binnen 5 km afstand wonen en waar ik ruim 65 km van haar af woon, maar ik doe het graag. Want ook ik wil graag afscheid nemen van deze fijne dame. En ja...ik snap wel dat mijn moeder zich dan kennelijk op haar gemak voelt bij me. Of zoiets. En waarom zou ik me vreselijk opwinden over iets wat er niet toe doet. Pick your battles zeggen ze toch?
Ik vond het wel grappig, dat de regelneef in mij weer opstond en moest mijzelf toespreken dat het NIET mijn verantwoording is dat alle andere broers en zussen ook weten hoe of wat. Niet mijn taak. Zit er kennelijk zo ingebakken als oudste.
Of wel?
Wat denken jullie. De rest heeft, voor zover ik weet, weinig contact met deze laatste loot van de familie.
4 opmerkingen:
Ik ben de vierde van 10 kinderen en mijn ouders hadden altijd het liefst dat ik met ze mee ging naar ziekenhuis, familiebezoek, begrafenissen etc. Volgens mij ligt het meer aan iemands instelling dan aan de plaats in de (kinder)-rij....
Toen onze ouders nog leefden wisselden wij het onderling af. Wij probeerden altijd een balans te vinden zodat niet de een 'altijd' de begrafenissen deed en een ander alleen de feestjes.
Is het misschien een idee om simpelweg een email te sturen aan je broers/zussen met een boodschap: "Misschien heb je het al gehoord, maar tante XYZ is overleden." en het daar simpelweg bij laten. Niks regelen of voorstellen, jij bent niet hun agenda beheerder.
Ik duim voor je sollicitatie! JBR
Wat een goede optie; heb ik dan ook direct uitgevoerd. Bedankt.
Zoals Janne schrijft voelt je moeder zich schijnbaar prettig bij jou...dat is een compliment!! Ook kan het daarnaast nog best zijn dat de andere kinderen helemaal niet doorhebben dat ze het ook weleens aan mogen bieden. Je moeder vindt het dan ook nog eens vervelend om te vragen, uiteindelijk hadden ze het uit zichzelf moeten aanbieden! Ja, misschien toch maar eens nonchalant laten vallen dat je weer met moeder naar een begrafenis bent geweest, hopelijk valt het kwartje een keer. Als dat niet zo is, ach je hebt je moeder een groot plezier gedaan. Ik wou dat ik dat nog kon.
Een reactie posten