donderdag 15 mei 2014

Wat moet het heerlijk zijn om een opportunist te zijn!

Had ik gisteren al een hoge stressvolle dag, de avond werd zo nodig nog stressier.

Ik verbaasde me en ook weer niet over hoe opportunitisch sommige mensen zich gedragen. In realiteit gewoon de kantjes eraf lopen, nou ja in dit geval was het eigenlijk de kantjes eraf kijken en dan de hele avond het hoogste woord over dat dit geregeld moet worden en dat en zus en zo en hoppa en trallalaa en alsof hij de motor is achter het geheel.

Ik weet ook dat het niet netjes is om iemand en plein public met zijn gedrag te confronteren en natuurlijk, natuurlijk heb ik mijn ogen niet in mijn zak en zie ik ook wel gefronste wenkbrauwen en heb ik allang gehoord hoe sommigen echt over dingen denken, maar dan nog....Hoe kan het dat ik zo weinig Bla bla bla die bla kan en wil en gewoon niet snap hoe een ander dat kennelijk moeiteloos doet.

En er zelf ook nog in gelooft.

Kijk en dat stuk extra zelfvertrouwen dat zou ik nou graag willen hebben. Ook al heb je ergens de ballen verstand van, je lult een eind weg en vooral hard en dominant en misschien ga je dan zelf ook nog geloven dat JIJ het allemaal zo goed doet. En dat alles goed komt. Welk avontuur je ook aangaat.

Dan voel ik me een zeikerd, een eeuwige piekeraar en iemand die daardoor dus nog steeds aan de kant zit. Goed is in analyseren, maar slecht is in in aktie komen. En besef ik dat het ook een soort van jaloezie is; dat ook ik best wel eens lekker onbekommerd in the spotlight wil staan of gewoon in het diepe zou willen springen zonder te weten of ik kan zwemmen. En anderen de rotzooi op laten ruimen.
Zonder enige kennis van zaken dingen aangaan maar wel met een hoop Haagse Bluf.

Of nee....hahah...toch maar niet. Ik weet wel beter. Ik hou van dossierkennis. Ik hou van zaken goed oppakken en doorpakken en niet zoals ze in Brabant zeggen Halve Bak.

En dus leert me dit dat ik veel, veel dichter bij mijzelf moet blijven. En die boosheid die ik voel niet op mijzelf richten, maar af laten glijden en zien dat ik kennelijk te meegaand ben en blijf. Voor de lieve vrede. Of zoiets.


En dit alles dus ook, in alle rust, moet gaan bespreken of ik ieder geval aangeven aan deze persoon. Dat ik me niet senang voel met zoveel werk op mijn bordje en hij zo weinig, maar hij wel het hoogste woord voert en doet alsof hij ook een heel vol bord heeft.

Maar in het kader van Count your blessings: wat is het een geweldig heerlijk mooi weer hier vandaag. Ik haalde met plezier een verse kattendrol uit het gras en heb heerlijk de voor- en achtertuin een stuk gesnoeid. En verder sla-plantjes in bakken gezet en een spaans pepertje. Ben reuze benieuwd of dat allemaal gaat groeien en vrucht gaat dragen. Ik droom van tuinen zoals in Gardener's World. Mooi op kleur en altijd wat boeiend te zien. Nou ja...een verse kattendrol is ook reuze boeiend!

Heerlijk om de hele dag buiten te kunnen zijn. En daardoor extra te bewegen. Toch zou ik nu graag een pilletje willen met instant Happiness en oh ja....ook nog een bron van inkomsten die nooit opdroogt of een bedrijf dat zegt...Goh...die dame van 53...ja die nemen wij graag in dienst. Al die jaren ervaring, lijkt me een aanwinst.

Nu dreigt er straks een soort van zet Moeder maar op een ijsschots. In mijn Worst-case-scenario dan he...

Zalf voor de ziel is dan een uitzending van NTR academy met de briljante Mike Boddé die Bach uitlegt aan de hand van fragmenten. Ademloos gekeken.




2 opmerkingen:

Anoniem zei

Ik had vorig jaar zo'n loopbaanbegeleider die groepsbijeenkomsten verzorgde. Nou ja verzorgde, vooral niet dus. We hadden het net zo goed zonder haar afgekund. We werden vooral indringend en op harde toon toegeschreeuwd dat we, het donderde niet hoe en op wat voor manier, onszelf moesten verkopen. Diploma's en vaardigheden deden er niet toe, want iedereen was errug goed. Je moest jezelf als een onvergetelijk merk neerzetten bij een werkgever of recruiter. Dus het cv ging om de opmaak en de foto, niet om de tekst. Maar veel beter dan de ouderwetse combi van cv en brief was het werkgevers telefonisch te stalken en vooral te blijven doordrammen. Vervolgens had de madam ons wel een heleboel intakeformulieren laten invullen, maar aan de domme vragen die ze tijdens de bijeenkomsten aan me stelde, had ze dus nog nooit naar die door mij ingevulde formulieren gekeken. Ik kreeg er spanningsbuikpijn van en ben met de bijeenkomsten gestopt. Was niet verplicht vanwege een uitkeringsinstantie, want ik had geen uitkering.

Spaarmoeder! zei

Blijf bij jezelf is altijd een goede raad. En heel knap dat je het straks diegene die zo van de toren blaast, maar zelf weinig wind vangt even erop wijst dat je wel door hebt hoe het zit :-) Je zal zien dat dat geblaas uit onzekerheid komt.