Woensdag: anti-uitsteldag!

En wat ging het tot nu toe lekker!

Vanochtend direct wandelschoenen aan en lopen en niet bedenken dat ik eerst nog dit en eerst nog dat, maar meteen in de benen, na mijn ontbijt. En nog lekker vroeg in de ochtend ook.

Toen de laptop gereset zodat ik weer kon inloggen op de pagina waar het uwv mijn sollicitatie-inspanningen wil zien. Bijgewerkt en gedaan wat ik wilde op dat gebied.

Voorbereidingen voor een bespreking morgen, een wasje ophangen, de was opvouwen en opruimen.

Ook vandaag nog mijn timer een paar keer gezet en omdat mijn dochter de beruchte wasmachine in de schuur een stuk verschoven heeft gisteren, kon ik vandaag beginnen met uitruimen, opruimen en opnieuw inrichten. Voorlopig voornamelijk uitruimen en opruimen en daarna direct de vuilnisdienst gebeld en die komen maandag wat spullen ophalen. Allemaal kapot en opgeslagen zodat dit ooit weggegooid kon worden. Ooit.

Die datum staat niet in een agenda. Nou ja....behalve in die van mij dan.

Zelfs na dit klusje nog twijfelen of ik toch niet beter zelf, als mijn dochter een auto zou hebben gehuurd, de spullen weg zou gooien, want nu mocht ik maar een vierkante meter...en ..en..
STOP; NU bellen! Het lijkt wel een slechte comedyshow met me, myself and I in de hoofdrol, maar goed....allerlei klussen gedaan die ik OOIT wilde doen, maar die ik altijd voor me uit schoof.

Heerlijk gevoel weer.

Prik mij maar lek!

Gisteren de band van mijn dochters fiets (ze moest de hele dag werken) gemaakt en vandaag rijdt ze erop weg (de hele nacht in de gang gestaan om te zien of hij heel bleef) en kwam binnen 5 minuten weer terug met een gezicht als een oorwurm. Weer lek!

Dus maar op mijn fiets weg en maar weer de fiets op zijn kop en oh...aha....het vorige lek, daarvan zat de plakker los. Tsja....Je moet het wel goed doen natuurlijk  :(

Ik bood zelf aan om nog een keer naar de fiets te kijken, want ik vind het zo zonde van het geld als ze 'm (haar idee) naar de fietsenmaker brengt voor een simpel gaatje. En ach...ik heb nu immers tijd zat.
Wel aangegeven dat ik wel verwacht dat zij dan ook voor mij iets terugdoet in de vorm van naar de (haar) opgeslagen zooi in de schuur kijken, zodat ik daar mijn fiets weer kwijt kan.

Ooit leerde ik van een coach dat je niet maar altijd vrijblijvend (werkgerelateerd dan) zomaar dingen moet blijven doen voor iemand, maar dat je ook een gunst/dienst terug mag vragen. In de vorm van ik doe dit voor jou en wat doe jij dan voor mij?

Moet wel toegeven dat ik dit nog steeds moeilijk vind, want ik ben iemand die liever moeilijke confrontaties (of uberhaupt confrontaties) uit de weg gaat voor de lieve vrede. Maar dan merkt dat zoiets helemaal niet bestaat; lieve vrede, want de frustratie uitte zich dan altijd weer in het niet gehoord/gezien/gewaardeerd voelen. En hoogst waarschijnlijk uitte ik dat dan in mijn lichaamshouding of in de manier van praten.

Nou...nu nog even het bandje weer op de velg doen en dan hopen dat dit plakkertje plakken blijft!

En daarna maar eens een creatief schilderideetje uitvoeren, anders ben ik de hele dag aan het het huisvrouwen en dat is fijn hoor, maar krijg nog meer energie uit een Tante Til Actie!

Natgeregend en weggeblazen

Net thuis van het inleveren van mijn collectebus voor de Nierstichting. De hele middag waaide het al keihard en net toen ik naar het afleverpunt moest vertrekken begon het ook echt te regenen.

Waar ik voorheen al mopperde als ik 3 meter door de regen moest lopen om in mijn auto te stappen, bedacht ik nu dat ik geen natte schoenen wilde hebben en dus mijn (tuin)regenlaarzen aan zou doen op de fiets. Verder jack aan en erop rekenen dat ik lekker nat zou worden. Koud was het niet echt en ik wist dat ik na een uurtje weer thuis zou kunnen zijn, droge kleren aandoen, haar drogen en lekker met een warme kop thee op de bank mocht zitten. Een zo ging het ook. Het waaide zo hard dat capuchon geen zin had, maar ach...lekkere work-out! En leuk om iedereen met zijn/haar bus te zien en fijn om iets voor de maatschappij terug te kunnen doen in deze periode van ongewenste werkeloosheid. Voel je je toch weer nuttig.

Vanmiddag nog een mazzeltje met de krant. Kreeg van de bezorger per ongeluk een andere, maar die las ik ook wel eens. Een uur later kwam hij langs om het beoogde proefexemplaar te brengen en ik gaf hem - al uitgelezen - de verkeerde krant terug. Twee kranten voor de prijs van één.

Het weekend nog even met de trein op en neer naar Groningen geweest en daar een hele mooie tentoonstelling bekeken in het Groninger Museum. Had in de zomer een NS kaart bij de Blokker gekocht en helemaal vergeten tot hoelang die geldig zou zijn. Tot gisteren dus! En toen snel bedenken wat ik met die kaart zou gaan doen en uiteraard zo ver mogelijk weg en dat betekende direct op de fiets springen om naar het station te rijden.  Je bent niet voor niets Nederlander, dus die kaart moet je er wel uit krijgen. Helaas waren er werkzaamheden tussen Amersfoort en Zwolle dus de reis duurde iets langer. Maar goed...zo kon ik heerlijk lezen en dat was ook wel weer prettig.

Waar ik anders die hele einden met de auto voor mijn werk reed, mocht ik nu gereden worden en gleed het landschap aan mij voorbij. A1, A50....goh...hoe vaak reed ik daar niet?  Even naar Zwolle, naar Apeldoorn, naar Meppel. En alle namen van die klanten en mijn contactpersonen zag ik levendig voor me. Zouden ze me missen?

Volgende keer bij zo'n kaart iets meer plannen, maar dit was toch wel een leuke invulling van het weekend. Even naar een museum. In Groningen.

Zie de voordelen!

Vanochtend een gratis krant gehad bij het boodschappen doen. Mooi meegenomen. Binnen mijn (verkleinde) budget gebleven deze week, vooral door iedere keer me af te vragen of zaken echt NU moeten worden gekocht. Vaak bleek dat niet zo te zijn en de dag erna was de aankoop niet echt nodig.

Fijn ook dat zoonlief niet naar H aren is gegaan. Had hem nog even gewhatsappt, maar hij gaf aan dat hij geen behoefte heeft aan gearresteerd te worden. Hij en zijn maten staken een beetje de draak op F acebook met het hele gebeuren, dus van daar mijn appje. Maar wat is dat uit de klauwen gelopen. Bij D WDD leek het allemaal nog gezellig, studentikoos (vandaar de interesse van zoonlief en ach...hij heeft goeie herinneringen aan het durp, goede Chinees ook!) en ludiek. Waar komt toch die agressie vandaan?

Anyways...gisteren mijn projectje wat ik bij Ikea had gekocht opgehangen. Een doe-het-zelf project met pluggen en schroeven en dus boren en daarvoor alles goed afmeten. En soms is dat onhandig in je uppie, maar ik had als mantra "maak het helemaal af!"en dat is gelukt. En wat is het leuk geworden. Helemaal hoe ik het in mijn hoofd had! Met SDS-boortjes en al. En een blaar op mijn hand van schroeven met een eigenlijk te kleine schroevendraaier en een te lange schroef. Maar had me ook voorgenomen dat ik eerst maar eens ging kijken wat ik nog in mijn voorraad had aan pluggen en schroeven en niet als een kip zonder kop naar de bouwmarkt zou gaan en daar het zoveelste setje schroeven ging halen. En gelukkig had ik nog genoeg in huis.

Met een penseel van mijn aquareldoosje de gaten afgetekend, met waterpas checken of het echt recht was en daarna na het boren (grrr....moeilijk om op een onregelmatige muur recht te boren en te beginnen op de aangetekende plek) nogmaals checken. Dan mis je een extra arm :) Of twee.

Dat helemaal afmaken, dat heeft veel te maken met hoe mijn vader altijd klusde. Altijd onvoorbereid, haastig en al vloekend en heel ongeduldig, want hij was niet echt een begaafde klusser, maar hij moest wel, want zijn huis was een constant verbouwingsproject. Altijd en eeuwig een klusmannetje over de vloer voor alweer een project (vloer, plafond, balkon, electriciteit, deuren, muren etc etc).

Toen hij me hielp bij mijn verhuizing naar dit huis, heeft hij alle lampen met maar één schroef opgehangen (waar er 4 nodig zijn), onder het motto van..'t hangt toch? Ja, het hangt, maar of het solide is. Dus klussen heb ik niet echt van hem geleerd. Mijn toenmalige echtgenoot was totaal geen klusser; hij kende altijd mannetjes die voor hem klussen deden, zoals iets ophangen. Veel werd er niet geklust (in huis althans) en ik herinner me nog dat buurtgenoten voor hem een tuinhek hebben gemonteerd, want hij 'zag' gewoon niet dat met kleine kinderen dit toch wel handig was. En ik was toen kennelijk te truttig om dit zelf te doen. Maar goed...dat was toen en nu wil ik juist het allemaal zelf kunnen.
Van mijn Finse schoonzus hoor ik juist dat dit klussen kennelijk heel Nederlands is. Als ze in F inland moeten schilderen, dan huren ze iemand in. Behalve mijn broer..die doet ook alles zelf en is, in tegenstelling tot mijn vader, heel erg nauwkeurig. Ik neig toch een beetje naar mijn vader. Het hangt toch?? :)


Vanochtend stonden vrijwilligers van de voedselbank bij de Supermarkt in te zamelen. Heb ook wat extra zaken gekocht wat men aangaf wat nodig was en vroeg me af hoe dat zou zijn; als je zo weinig geld hebt dat je zelfs je boodschappen niet meer kunt betalen. Als ik hier alle initatieven lees van mensen die hun eigen moestuintjes zijn begonnen, vraag ik me af of het ook niet handig is om daar voorlichting over te geven. Het lijkt mij vreselijk om zo afhankelijk van anderen te zijn en niets meer kunnen verzinnen om dit toch zelf te kunnen regelen. Ik denk ook niet dat iemand van mijn ex-schoonfamilie in Afrika snapt dat er in Nederland voedsel banken zijn.

Kortom; een leerzame ochtend alweer en een ochtend waarin ik alweer moest concluderen dat ik veel zaken heb en meemaak om dankbaar over te zijn.

Nu de gratis krant lezen!

Energie

Deze week een lunch gehad met de leden van de netwerkclub. Erg inspirerend. We zijn er eigenlijk van overtuigd dat ouderwets solliciteren voor mensen van boven de 45 weinigen aan werk helpt en dat wij het juist moeten hebben van onze netwerken, de mensen die we kennen die weer mensen kennen. En ook dat al onze kennis, juist opgedaan door al die jaren werkervaring, niet ongebruikt in de kast mag blijven liggen.

We grapten al tegen elkaar dat we het hiermee zo druk hebben, dat we geen tijd voor werken hebben. En misschien is dat ook wel de clou; dat dit ons werk zou kunnen worden. Het geeft in ieder geval weer positieve energie.

Ook nog met OV naar de I kea geweest. Had ik net de dag met de meeste regen uitgekozen. Jammer dat die handenblowers niet even a la Mr Bean je broek kunnen drogen. Op de weg terug nog een keer helemaal natgeregend. Maar goed; toen kon ik thuis een heerlijke kop warme thee maken en een andere broek aandoen.

 


Maar het gratis kopje koffie deed me goed en door creatief te denken kon ik een lange plank meezeulen naar huis. Een leuke klus om die op te hangen waar ik wil.

Let de laatste tijd veel meer op aanbiedingen en vooral de gratis zaken bij kranten etc zijn interessant. En rondom de verkiezingen hebben veel kranten gestunt met een gratis abonnement. Maar tsjonge...wat een hoop papier! En wat kost het veel tijd om alles te lezen. Ook al heb ik nu zeeen van tijd.

Het doet me goed te merken dat ik mijn lease-auto nu nog steeds niet echt mis. Omdat ik een fiets heb en ook echt fiets, omdat ik beter nadenk over is dit ritje nodig en omdat ik weet dat er meer opties zijn om ergens te komen en dat dit nu goedkoper is dan een auto voor de deur hebben staan, juist omdat ik nu - even - niet elke dag woon-werkverkeer heb.

Geen overlevenden

Gisterenavond hoorde ik van mijn zoon al dat alle 3 inzittenden van het lesvliegtuig dood waren. Het was toen nog niet naar buiten toe gebracht. Nu staat het in diverse online kranten.

Hoe kwetsbaar is het leven en hoe weinig sta ik daarbij stil.

Iedereen om me heen zegt dat ik meer moet genieten van mijn (tijdelijke) vrijheid en leuke dingen moet doen. Ik zit een beetje vast, voel me onnuttig, overbodig en bovenstaande wijst me erop dat dit volslagen kolder is. Morgen kan alles weer anders zijn. Ergens in Nederland moeten ouders hun kind begraven.

Had ook mijn zoon kunnen zijn!

Gisteren las ik onderstaand bericht voor het eerst. Mijn zoon gaf aan dat hij al langer op de hoogte was en er ook heel erg mee bezig is.

Ik bid voor een goede afloop maar hoe langer het duurt, hoe groter de vrees inderdaad. Wat komt zo'n krantenbericht opeens dichtbij. Kon er vannacht niet goed van slapen en dacht aan de ouders van de betrokkenen.

En alweer: Mensch....zie toch eens wat er allemaal is aan zegeningen!!

http://www.nrc.nl/nieuws/2012/09/15/zoektocht-in-vs-naar-vermist-lestoestel-klm-hervat/

Nog maar weer eens de zin van dit alles zoeken.

Alhoewel ik meestal mezelf goed kan motiveren om gewoon iedere dag mijn zegeningen te tellen en vooral niet te wanhopen, deed een zin dit weekend in mijn gratis Trouw me even wankelen.

Ons dagelijks werk is meer dan levensonderhoud alleen, het bepaalt onze waardigheid

Die zin kwam even hard aan. Heb ik, doordat ik onvrijwillig mijn baan kwijt ben, geen waardigheid meer dan? Is wat ik doe, wie ik ben?

Is uberhaupt het feit dat ik een betaalde baan heb/had, een baan met leuke vooruitzichten, een auto van de zaak, iets wat mij meerwaarde gaf? En heb ik dat dan nodig, zoek ik die meerwaarde in mijn betaalde baan?

Ik merk dat ik moeite heb hiermee.

Ben dus niet meer Citroenvlinder, accountmanager. Werkzaam in Sales, die hele dag bij klanten in het hele land, meer dan 40 uur werken in de week, ook in het weekend de werklaptop open en de database bijwerken, zoeken naar nieuwe klanten, nieuwe kansen. Voor de buitenwereld met een fijne zakelijke leasebak, gratis...(echt niet!!) Zakelijk gekleed, colbertje, hakjes. En dat alles.....niet meer.

Er staat geen nieuwe auto meer voor de deur, maar een nieuwe H alfords-in-de-aanbieding-fiets. Met verschrikkelijk oude fietstassen (maar wel heul fijne fietstassen!).

Nu begint de maandag niet meer met een ontzettend vervelende vergadering waarin mijn collega-accountmanager vertellen hoe goed ze bezig waren (bla bla bla bla) de afgelopen week en wat voor vooruitzichten op nieuwe business ze en ik hebben, maar met een rondje Bless the House.

Wat betekent dat ik alle oude kranten/tijdschriften wegdoe, alle prullenbakken leeg, alle spiegels en deuren schoonmaak, oppervlakkig stof, de stofzuiger door de huiskamer en gang gooi en de vloer van de keuken dweil (dat moet ik zo nog even doen). Daarnaast hangt er alweer een was buiten te wapperen (na op buienradar te hebben gekeken of dat wel kon) en tussendoor even koffiepauze.

Bovendien elke dag minimaal anderhalf uur speuren naar vacatures en een sollicitatie uitsturen en dit dan weer verwerken in mijn UWV pagina.

Maar goed: die waardigheid.....wat is er zo waardig aan het feit dat ik een nijvere huisvrouw geworden ben? Al die taken deed ik al, maar dan gewoon naast mijn fulltime baan. Vooruit; ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik een tamelijk slechte huisvrouw was/ben, maar boodschappen, de was, opruimen etc....ik deed het allemaal wel. Zonder hulp van een werkster die in fulltime werkend Nederland (tenminste in mijn laatste werkkring) helemaal normaal was. Zonder een partner die het zware werk deed/doet.

Het volwassen kind wat nog thuis woont, heeft mijn inbreng echt niet meer nodig. Het moederen is klaar. Het voelt alsof de rollen zijn omgedraaid. Zij werkt, ik zit thuis. Ik herken dat niet.
Vorige week heel even Nodig geweest, omdat ze last van buikgriep had midden in de nacht en dan is het heerlijk om er voor haar te kunnen zijn en daarna de rotzooi op te ruimen en de heerlijkheid van het moederschap maar weer eens te ervaren.

Ik heb altijd gewerkt. Ook toen mijn kinderen klein waren. Ik moest wel, wat mijn voormalige echtgenoot droeg - toen hij mocht werken -  nog niet eens de helft van zijn inkomen aan het gezinsinkomen af. De rest had hij 'nodig' voor zichzelf en ik liet dat toe. Mijn verantwoording dat ik dat jarenlang voor normaal heb aanvaard en dat ik daardoor niet kon kiezen voor thuisblijven, minder werken, maar gewoon ervoor verantwoordelijk was dat alle rekeningen op tijd betaald werden. En dankzij Vola Vola Vola voor geld ook nog extra verantwoording.

Nadat ik gekozen had om niet langer getrouwd te willen zijn met deze man en ook geen partneralimentatie te claimen, betekende dit dat ik alweer fulltime moest blijven werken. Ik heb ook een tijd nog een eigen bedrijf naast mijn werk gehad en toen werktte ik helemaal hard en veel. Dus werken, hard werken, vind ik normaal.  Dat ik van al dat harde werk, weinig terug zie in een mooi pensioenbedrag of een leuke spaarpot is ook resultaat van mijn domme gedrag. Zelf gedaan!

En dan nu deze periode.

Deze week heb ik een eerste bijeenkomst van een netwerkkring. We hebben elkaar ontmoet op een workshop van de KvK. Kijken hoe we elkaar kunnen versterken, motiveren etc. Volgende week ga ik collecteren voor een landelijke collecte. Vanmiddag het gras maaien. Alle ramen beneden zijn gezeemd. Bedacht dat de ramen van de bovenverdiepingen ook al tijden geen sopje meer hebben gezien.
Het weekend heb ik een grote tas met overbodige spullen naar de kringloop (op de fiets, dus niet wachten totdat ik een auto heb..) gebracht. Er volgt nog meer, want ik ben flink aan het opruimen. Hoeveel kopjes en bekers heb ik tenslotte nodig?
De voorraad kast ziet er ook al toegankelijker uit (kapmes was niet nodig om iets te kunnen pakken uit de kast).

En dit alles doe ik niet omdat mij een target is gesteld (wat altijd onbereikbaar hoog was), maar omdat ik me hierdoor beter voel. Niet nuttig, maar omdat mijn huis daardoor meer een thuis is. Voor mij, voor mijn kinderen misschien ook wel, maar vooral voor mij.

De zin van het verliezen van mijn baan moet erin zitten dat ik ga inzien van werkelijk belangrijk is. Wat werkelijk waarde heeft en waarde blijft houden. Als het maar niet jaaaaaaaaaren duurt voordat ik dat ga inzien. Ik wil toch echt in 2013 weer bij de werkende Nederlanders horen.

Ontspannen

Weekend!

Voorheen een tijd om weer even op te laden en dingen te doen die ik in mijn drukke werkweek niet kon of geen tijd voor had.

Nu heb ik tijd zat, maar toch hou ik nog steeds dat ritme van weekend erin. En vandaag, zondag, even niets hoeven.

Dochterlief is werken. Is goed bezig, want voordat ze naar haar werk ging is ze eerst nog even gaan sporten.

Gisteren nog een leuke verjaardag van een vriendin, waar ik door diverse mensen niet herkend werd. Die ik toch echt al verschillende keren eerder gezien had. Heel erg grappig. Maar in mijn hoofd ben ik nog steeds diezelfde vrouw - dik.

En gisteren ook heerlijk met de fiets naar het centrum om wat tijdschriften te lezen in de bieb en een vrachtje nieuwe boeken te halen. En in de ochtend een gratis Trouw met boek via een bon opgehaald. Altijd fijn sites die je daarop attent maken.

Zit via uitzending gemist de extra Zomergasten te kijken. Interessante gast die Jolande Withuis. En mooie fragmenten. Zet een mens weer aan het denken.

Verleden week zo ontzettend genoten van de vlucht naar Spanje met mijn zoon. Vond het heel bijzonder om op de eerste rang te zitten (in de cockpit) en zo dicht op de werkplek van hem te mogen zijn. En dan in een ochtend even op en neer naar Spanje en heel droog met de lijnbus weer naar huis.

Geweldig om hem een kist te zien opstijgen  en ook zelf landen. Mij viel vooral op dat er heel veel checks zijn voor, gedurende en na de vlucht. En constant contact met de verkeersleiding.

Machtig mooie ervaring.

Deze maand ga ik vrijwilligerswerk doen en ik ben me aan het orienteren om een studie op te pakken. Verder doorgaan met het leeghalen van volle laden, kasten en dozen. Weggeven, weggooien of houden.

En solliciteren, heeel veel solliciteren.