De schaamte voorbij

Kan me nog herinneren toen ik vers gescheiden was ik de eerste keer de Dirk van den Broek binnenstapte. Voorheen deed ik altijd - totaal gedachtenloos - mijn boodschappen bij de Appie, maar nu, gezien het lagere budget, vond ik dat ik naar een andere klasse supermarkt (zelfbedacht...die andere klasse) moest overstappen.

Ik vond het moeilijk. Om toe te moeten geven dat ik in alles een stapje achteruit moest doen. Hahaha...hoe weinig wist ik toen van dat je lekker en fijn voelen en vooral je tevreden voelen niet samenhangt met in welke supermarkt jij je boodschappen doet. Of kunt doen.

Dat je juist door slim inkopen het jezelf stukken makkelijker kan maken en minder zorgen hebt of je nog wel genoeg geld hebt om daarmee de maand door te komen.

Nu ga ik met plezier naar een Lidl of shop Eigen Merk of merkloos of juist wel merk of Bio omdat ik bewust die keus maak. En me er niet minder om voel.
Vind het uitermate grappig om bij de Zeeman te shoppen, of bij een Action of dingen goedkoop bij de kringloop te halen (2 leuke bloempotten voor 50 cent) en inspiratie op te doen bij dure bloemzaken en dan zelf wat te gaan froebelen.

How can I achieve that...dat was een inspirerende zin die ik ooit van een workshop Persoonlijke ontwikkeling meenam.

Nou ja....om eerlijk te zijn kan ik me nog steeds wel storen over kennissen en familie die zeggen dat zij op hun centjes moeten letten, maar dan achteloos hun karretje volgooien met allerlei junkfood en gemaksvoedsel en net als in die domme reclame van de J umbo doen alsof zij  niet op prijzen te hoeven letten want alles is hier toch het goedkoopst. En dan even een rondje supermarkt doen waar ik een hele maand voor op mijn begroting heb staan. 
Of kennissen die even een broodje op de markt halen, iedere dag. Of even een kopje koffie gaan drinken, iedere dag. Of een wijntje doen. ...
Wijntje hier, nootje daar, crackertje zus en kaasjes zo...hoppaaaaaaaaa.... Ik denk dan, maar dat is een zelfbedachte veronderstelling en aanname, dat die mensen niet echt weten wat weinig geld hebben betekent. Kennelijk kunnen zij toveren met hun cashflow. (Wat ik toen niet wist is dat heel veel mensen kunnen toveren met hun cashflow; dat heet leven op krediet).
Of denk ik: waarom ben ik zo zurig....misschien genieten zij wel optimaal (of optimaler dan ik doe) van het leven. Niet zo calvinitisch en afknijpen, maar genieten.

Of , bedenk ik, dat zij dat leven kunnen hebben dankzij hun bemiddelde echtgenoot/partner, maar zich niet realiseren dat dit gewoon allemaal omdondert zodra die echtgenoot er geen zin meer in heeft. En ze daarom maar veel van hem tolereren. Want tsja...anders moeten ze 3 hoog achter op een flatje wonen met hun kinderen. Of hun baan voor 2 dagen moeten uitbreiden naar 5.
Letterlijk tegen mij (die wel 3 hoog achter verkoos) gezegd door een vriendin waar haar man iedere nieuwe lente een nieuwe vriendin nodig had, maar zij het hem keer op keer vergaf omdat de auto nou eenmaal 100% gefinancierd was en ze eindelijk op stand woonden.

Zou ik zelf ook weer zo willen leven?

Heb net een rondje supermarkt gedaan en trots dat ik geen enkel pak koek in mijn karretje heb gedonderd, maar alleen maar goed voedsel. Lekkere brocolli, lekkere uitjes, goede havermout, en heeee....35% afgeprijsde zalmoten voor in de diepvries, net als halalvlees ook voor 35% (lekkere worstjes). Er is niemand die over mijn schouders meekijkt of ik toch niet pizza, snoep, koek en dat soort dingen haal. Toch haal ik het niet. Omdat ik weet dat het korte-termijnbevrediging is. En mijn lijf veel beter af is met goed voer.
En dat die toastjes en kaasjes allemaal leuk en lekker zijn, maar echt nodig heb ik het niet. Ga maar eens een zak noten halen. Of zoek je bevrediging in een paar bollen garen waarmee je een leuk brei-projectje kan opzetten. Gebruik je lijf niet meer als vuilnisvat.

Pfffffff.....er zijn avonden dat ik voel dat de paniek een beetje toeslaat. Wanneer kom ik weer aan de bak? Wat kan ik verzinnen om weer een betaalde baan/opdracht/project te krijgen. Geen fantasiedingen, maar echt Hard Cash. En lukt me dat nog wel, op 53-jarige leeftijd. Voor de meeste HR-dames ben ik een soort moeder die komt solliciteren. Wat moet die ouwe trut in ons jonge team?
Zo kan je jezelf helemaal ongelukkig denken. Of hopeloos. Of kansloos. 

En de hele dag met alleen mijzelf als klankbord gaat ook niet echt goed. Ik draai rond in kleine cirkels...zie mijn eigen potentie niet. Of wil me juist opsluiten in mijn veilige huis, de hele dag in bed blijven, dekbed over je hoofd en dat was het dan. Bevestigt krijgen dat je totaal oninteressant bent. Voor het bedrijfsleven, voor iedereen. Sex...wat is dat ook alweer? Mannen.....heuh?

Ik vraag me wel eens af of het scheelt als je al van jongs af aan hebt meegekregen dat jij gewoon altijd recht hebt op het allerbeste. Dat je papa's Prinsesje bent. Of dat je te horen hebt gekregen dat je het moet doen met Goed genoeg. Want je bent eigenlijk niet goed genoeg. Voel je.

Dus zijn jouw wensen, dromen en ideeen allemaal niet goed genoeg. Nooit goed genoeg. Nooit leuk genoeg altijd laat je die ander de boventoon voeren. Want wie ben jij nou helemaal? Bang om door de mand te vallen als inderdaad niet goed genoeg.  Meen me te herinneren dat ik verleden jaar iets in een kist heb gestopt. Ouwe bandjes. Tijd om ook die casette-recorder (of misschien was het nog wel een bandrecorder) erbij te doen. Nooit meer af kunnen spelen.