Suicide is painless

Rond deze tijd stapte een aantal jaren geleden een collega van mij uit het leven. Het bedrijf waar ik werkte had al diverse reorganisatierondes achter de rug. Had al verschillende directeuren en managers meegemaakt die elk weer een andere visie hadden of geen visie. En die geen zicht hadden op wat er in het hoofd speelde van deze collega of van ons, de medewerkers. Wat de impact was van harder werken, hogere targets, meer doen met minder mensen. Een ernstig gesprek over zijn functioneren, als een geslagen hond ging deze collega naar huis en is nooit meer teruggekomen.

Deze collega zat een aantal maanden terug ernstig in de war op het werk. Ik zag dat als enige van mijn collega's, herkende het gedrag en heb de collega naar huis gebracht, onderweg zat hij verdwaasd bellen blazend in mijn auto, naar de huisarts, naar de GGZ en vervolgens kwam de collega in een traject terecht waarvan de collega zelf dacht dat het allemaal als oorzaak vermoeidheid had. Het huis van de collega was één grote puinhoop. Het huis van iemand die in een andere wereld leefde. In grote eenzaamheid en geissoleerdheid. Als de collega maar weer terug kon komen in zijn werk, dan zou alles goed komen. Werk gaf zin, gaf structuur.

Stonden we daar de dag voor Kerstmis bij de kist van de collega.

Dat hakt er wel even in. Nu is het hele bedrijf versnipperd, kapot gereorganiseeerd, collega's die er nu werken weten niets meer van dit verhaal. Ik heb met nog een paar contact en zelf van die paar herdenken nog maar enkelen deze dag. De foto van de collega ligt denk ik ergens in een vuilnisbak. Herdenken doet niemand meer.

Deze collega is niet in staat geweest om de stemmen in zijn hoofd te stoppen. Vond dat hij teveel ruimte innam en dat het beter was er niet meer te zijn. Dat er niemand om de collega gaf. Hij er niet toe deed.

Ik voel me nog steeds schuldig dat ik niet meer heb kunnen doen of betekenen voor deze collega. En boos dat een bedrijf niet ziet hoe ze iemand kapot kunnen maken die zo kwetsbaar is. Letterlijk kapot.
Het heeft me doen beseffen dat we verantwoordelijk zijn voor de kwetsbare mensen om ons heen. En dat werk maar werk is. Niet mijn leven.