Gisteren voordat ik vertrok naar mijn broer eerst nog 3 mooie lange rozen gekocht (later bedacht ik me dat ze ons gezin symboliseren, 3 personen) en die op het graf van mijn vader gelegd. Hij is volgende week een jaar geleden overleden.
Had geen dennetakken hoeven kopen; door de wind lag het hele kerkhof vol met afgewaaide dennetakken en denneappels. Had mijn tasje met borstel en doekje om het graf een beetje te fatsoeneren in de auto vergeten, anders had ik wat denneappels mee kunnen nemen. Ik dacht dat het weer zien van zijn graf me meer zou doen, maar kennelijk komen die momenten geheel onverwachts. Als ik iemand zie die dezelfde lichaamshouding heeft. Of iets lees over vaders. Of gewoon aan mijn kinderen denk en hun opa. Of op de bank zit te breien en opeens aan hem denk. Of als ik mijn eigen hoofd in de spiegel zie en mijn vader in mij zie. Niet dat hij nu opeens een goede vader voor me is geworden, maar ik merk wel dat ik milder ben en zie hoe moeilijk ook zijn leven is geweest. Dat opboksen tegen vooroordelen, eigenlijk geschikt zijn voor niets, geen noemenswaardige diploma's en dan ook nog een echtgenote uit een lager milieu die ook nog een zwanger was voor hij met haar trouwde. En het niet kunnen loslaten van indruk willen maken op iedereen. Zich beter voordoen dan hij was. Je meer bezighouden met de buitenkant dan de binnenkant; wat denkt iedereen van mij.
Mijn moeder krijgt nog steeds rillingen als ze zijn zus ziet of ergens tegenkomt en duikt dan, letterlijk, achter de gordijnen. Ik wil dat niet eens snappen, want wat voor macht heeft zij nog, of had ze uberhaupt en wie kan het boeien wat voor roddelverhalen zij vertelt over iedereen. Dat zegt toch meer over degene die roddelt. En nogmaals...laat het los; er zullen altijd mensen zijn die over je praten. En dat zal nooit zo zijn zoals jij wil. Of zoals jij jouw waarheid ziet. Of kap met dit soort energievreters.
Ook weer een goede les voor mijzelf. Hoe ben ik momenteel bezig en hoe gedraag ik me naar mijn kinderen, mijn familie, mijn omgeving.
De verjaardag van mijn broer was tsja...saai. De bekende kringgesprek-opstelling, saaie hapjes en geheel geen muziek of levendigheid. Weet ik vast hoe zijn 70e verjaardag eruit ziet. :)
En nu was ik aan de beurt om eerst langdurig in de file te staan en daarna pech met de auto te krijgen. Op hetzelfde punt als waar mijn dochter een paar weken terug pech kreeg, nadat ik ruim 120 km vlekkeloos had gereden. En hetzelfde euvel. Een aardig man voor me zag dat ik niet meer kon starten (ik viel stil net voor het stoplicht) en gaf tips, maar de beste kwam van mijn dochter (ja...die had ik snel ge-smst) en gelukkig startte de auto weer. Geen paniek want ik had al bedacht dat als dit zo gebeuren wat ik moest doen en dat deed ik. Maar het had me dus niet op de snelweg moeten gebeuren; de snelheden zijn daar hoger en om dan snel aan de kant te komen, waar ook vluchtstroken worden gebruikt als rijbaan;ik zou niet weten hoe ik daar vlug en veilig kan komen dan. Maar goed; het heeft geen zin je zorgen te maken over niet gebeurde zaken en shit happens. Kan er eigenlijk niet echt mee zitten. Maar zal de auto niet meer graag gebruiken totdat hij echt gerepareerd is.
En ik was blij met mijn voorraadje ingevroren maaltijden. Hoppa....ik hoefde niet na te denken of een slecht alternatief te nemen. Alleen maar even op te warmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten