Zonnige Zaterdag zwijmel

Een van de laatste LP's die ik kocht toen ik nog getrouwd was, is die van Paul Simon Graceland. Hij staat nu waarschijnlijk nog steeds in mijn ex zijn platencollectie.
De Afrikaanse ritmes spraken me enorm aan en een dergelijke samenwerking was toen nog niet zo gewoon als nu. En door getrouwd te zijn met een Afrikaanse musicus was muziek iets wat er elke dag was.

Feestjes waren geheel anders dan die ik kende. Geen kringgesprekken, maar muziek, dansen en midden in de nacht lekker eten en daarna weer doorgaan.

Vanochtend was ik voor de zon opkwam al wakker en bedacht me dat dochterlief al aan het werk was. Een extra vroege dienst. En morgen wordt ze weer zo vroeg op haar werk verwacht. Dus niet jammeren dat ik te vroeg wakker was maar lekker de radio aan via mijn telefoon en toch weer in slaap gevallen. Daarna rondje boodschappen en nu met de gratis krant in de tuin van een kopje koffie genieten. Straks wat dingen bijknippen in de tuin.

En dankbaar zijn dat ik wat voel. Dat ik zie hoe mooi de roze pioenrozen zijn, dat ik zie hoe mijn tuin volstaat met allerlei mooie bloemen, niet netjes met stukjes zwarte aarde rondom, maar in elkaar geweven als een bloementapijt.

Dankbaar dat ik gisteren de laatste restjes boekhouding deed, een bonnetje mistte en mijzelf toestond om daar maximaal 15 minuten over te piekeren. Daarna was het klaar. KLAAR! Nee...niet weer gaan zoeken, somberen, denken, piekeren....Morgen mag je weer 15 minuten, maar dat is het dan wel.
Don't sweat the small stuff zeggen ze toch? Maak gewoon een kwitantie voor die bon. Klaar! KLAAR. Opgelost.

En wat heerlijk dat vrienden reageren, me een hart onder de riem steken. Ik voel me gezien.

Volop zegeningen om te tellen dus op deze laatste dag van mei.

In mei leg ik een aflossings-ei

Vandaag bijna mijn gehele vakantiegeld doorgestort naar de failliete bank van meneer Scheringa.

Mijn accountant noemde het een gevalletje van tsja...dom inderdaad, maar je leert er hopenlijk van. En ja; leerde er zeker van; wie zijn billen aan een lening bij een asociale bank brand, moet op de blaren zitten en dat zit ik al een hele tijd, maar door iedere keer extra te storten en bovendien door terugstorting van ten onrechte berekende woekerzaken, gaat de stand gelukkig sneller naar beneden.

En mocht ik in de toekomst weer zo knel komen te zitten, wat ik niet meer denk want geen studerende kinderen meer, geen creditcardgebruik, helemaal niets op afbetaling en dat alweer een hele tijd, dan weet ik nu dat ik een beter inzicht in mijn financiele mogelijkheden heb en een buffertje heb en lieve familie heb die al heeft aangeboden nu het hele bedrag voor me te willen betalen. Wat ik niet wil, want ik denk dat ik echt zelf op die blaren moet zitten. Om als het me allemaal lukt - inkomen vinden en af te lossen - straks als een kind zo blij te zijn: Zelluf gedaan!

Mijn voornemen is om versneld af te lossen, want mocht ik volgend jaar nog steeds geen baan hebben, dan kan ik niet meer aflossen.

Maar vind het wel een mooi einde van Mei en zoals ik voor mijzelf had bedacht: In mei leg ik een aflossings-ei! Joehoe.

En nog even doorbuffelen dan kan alles naar het nieuwe bestuur van mijn stichting. Die een heel andere koers gaan varen en hun eigen spelletjes gaan spelen en ook heel strategisch hebben gewacht op dit moment, maar als ik me daar nu ook over ga druk maken dan loopt mijn stressniveau dusdanig hoog op dat het ongezond is. Dus heb ik geaccepteerd DAT het mijn ding niet meer is en dat ik vanaf juni me mag en moet focussen op alles wat geheel EGO is. Wat is goed voor mij en wat wil IK nou.

Ik wil weer kunnen lachen om mijzelf, genieten van de zon, blij zijn als ik hoor dat mijn zoon weer in het land is en echt willen geloven dat mensen om me geven en dat ik er mag zijn en de moeite waard ben. En daardoor een beter mens hoop te worden. Die er ook weer kan zijn voor anderen. Maar ook goed haar grenzen weet en bewaakt.

Werk aan de winkel dus!

Hemelvaart Consuminderhuis inspiratie

Vanochtend las ik de nieuwsbrief van Annemiek van Deursen en haar passie en mededogen voor mensen die het minder hebben, raakte me (alweer).

Vooral omdat ik slecht sliep, me honderduizend kilo zorgen maakte over of ik de Boekhouding wel goed over zou dragen, of ik kortom wel goed genoeg ben en dat terwijl mijn medebestuurder  helemaal niets doet mbt de overdracht. Alle toezeggingen zijn loze beloftes en ik voel me in de steek gelaten, een sukkeltje dat ik wel zo druk bezig ben hiermee, waarom buffel ik toch altijd zo door, waarom kan ik ook niet lekker egocentrisch de boel de boel laten...en zo piekeren we maar door en slaap ik slecht.

En dat terwijl de verstandige ik zegt: Joh....doe de dingen die noodzakelijk zijn en laat het daarbij. Het is klaar, over, niet meer belangrijk. En ga vandaag NIET aan die dingen besteden, maar probeer te kijken naar de schoonheid van de dag. En leer hiervan. Hoe je het in de toekomst niet meer wil.

Dus dan miezer ik mijn bed uit, maak koffie, bakje kwark erbij en leg alles om me heen nou net verkeerd uit. Ik zie hoe blij mijn dochter met haar vriend is, hoe lief ze samen zijn en hoe fijn ze zich bij hem voelt. En in plaats van blij te zijn, voel ik mijn leegte. Mijn tweepersoonsbed, al jaren lang gevuld door maar één persoon. Niemand die even zijn arm om me heen slaat en zegt: Komt wel goed schatje...

Stop!

Dit soort denken helpt me niet.

Kijk allemaal op deze site en doneer wat van je overvloed. http://annemieksmijmeringen.blogspot.nl/2014/05/goedemorgen-mensen-mensen-hebben-de.html

En voor mijzelf: ik ben vandaag weer gezond wakker geworden, heb koffie in huis, kwark in de koelkast en kan mijn dochter onderdak verschaffen in tijden van nood, mijn zoon is weer gezond na een ingrijpende operatie en in mijn tuin is alles groen en in bloei. Tel je zegeningen en pluk de dag.

Konijnenhol

Van de week een borrel met vrienden. En sommige adviseerden om me ziek te melden om even rust te krijgen bij het solliciteren. En als ik het slim speelde kon ik hoppa...zo in de ziektewet en hoefde ik even helemaal niets (zo vertaal ik dat nu) en verlengde ik mijn W W tijd.

Ik vind dat moeilijk. Ik ben niet ziek toch? Ik loop weliswaar bij een psycholoog, maar ik lig niet schuimbekkend op de bank en ben nog steeds in staat om mijn huishouden te runnen en alle andere taken die daar zoal zijn. En elke week solliciteren, al is de moed niet in mijn schoenen gezakt, maar ergens in China terecht gekomen.

Al die adviezen, daar raak ik van in de war. Wat zij aangeven, het zou me meer tijd geven, maar ik ben hen niet en bewandel een andere weg. Ik wil niet in de war zijn, ik wil me focussen op leren voelen, weten en leven naar weten dat ik er mag zijn en goed genoeg ben. Ik wil gewoon weer meedoen, meetellen, mee gezien worden.

Ook al heb ik geen baan, geen man, geen auto, geen afbetaalde koopwoning, uberhaupt geen koopwoning, geen pensioen, geen lange interessante vakanties, geen interessante zaken om her en der te delen, geen schoonheid om te bewonderen.

Zo'n mantel van Harry Potter...dat je onzichtbaar bent; heerlijk lijkt me dat.

Of zo'n koekje uit Alice in Wonderland..je neemt een hapje en de wereld veranderd omdat JIJ veranderd bent. Kleiner, groter..roept u maar.

Voor het EMDR traject moet ik een tijdslijn schrijven van mijn leven. Dus schrijv nu iedere dag een aantal jaren. En dan zit ik, net als Alice, opeens in een Konijnenhol. Mijn konijnenhol. En val en val en val......waar kom ik in Godsnaam uit. En kom ik er nog wel uit.

Te laat, te oud, te ver in het jaar, tijd verkwist etc

Gisteren van twee geheel zwarte kleine bananen en speltmeel en nog wat meer zaken smeuiige muffins gemaakt. Het vet komt van roomboter en twee eieren voor totaal 6 van die muffins. Ik gooi er meestal nog wat zaken in die me lekker lijken en al zeg ik het zelf, ze lukken altijd goed. Nu had ik wat walnoten en rozijnen erdoor heen gemixed en nog wat koekkruiden die ik op voorraad had. Je moet wat he..

Droomde vannacht van het invullen van grootboekrekeningen en de toorn van de nieuwe penningmeester; dat IK er een zooitje van had gemaakt. Toen ik wakker werd dacht ik; niet waar. Ik doe wat ik kan, geef aan of mijn medebestuurslid naar de zaken wil kijken, maar die interesseert het kennelijk voor geen ene meter meer. Nada de nikkus, dus waarom zou ik me helemaal in de stress werken en er zelfs s'nachts over dromen? Loslaten en beter voor jezelf opkomen. Kom op!

Nee hoor, niet nodig; mijn stichting heeft meer dan genoeg geld in kas, alle rekeningen zijn voldaan en er is overzicht en inzicht in de geldstromen. Verder een bloeiende commissie die zorgt voor invulling van de bijeenkomsten en een hele volle deelnemerslijst die nog wekelijks (helaas) groeit. Er zijn nog steeds teveel werkzoekende ouderen (en dat ben je al als je boven de 45 bent. Echt!).

Ik zag dat één pedaal van mijn fiets een scheur heeft en die moet dus vervangen worden. Van de week maar kijken of ik dat zelf kan; zag al op de site van een fietsenboer wat een setje pedalen kost en online zag ik hoe je dat moet doen. Nou hoop ik alleen dat de roest niet te hevig is en ik genoeg kracht heb om het pedaal los te schroeven.

Soms zie ik tegen zaken op, of eigenlijk.....wil ik het direct perfect en durf niet te beginnen omdat het dan wel eens niet perfect kan zijn. Dus laat ik het maar. En zo blijven er heel wat dingen liggen omdat het niet zo kan zoals het zou 'moeten'. Van wie??? Van mijzelf denk ik.

Ik zie heel goed dat ik schamper doe over iemand die zzp-er is geworden en alle gevaren en mislukkingen direct kan benoemen, maar niet durf aan te geven dat ik eigenlijk zijn durf bewonder. Dat ik wel wat meer zou willen durven, zonder bij elke stap, ja maar, te denken en 100 bezwaren weet.

En ben ik blij met de Flylady die me op woensdag mild aangeeft dat het anti-uitsteldag is. Doe die klus maar gewoon. Als het niet perfect is...het is in ieder geval gedaan toch? En zo hangt daar nu mijn eerste rookmelder. En eigenlijk best wel perfect. Twee schroeven (niet één zoals mijn vader altijd deed...het hing toch??) en op de juiste plek.

En vanochtend een aantal oefeningen gedaan met dumbells en wat squats. Niet moeilijk, wel effectief. Niet uuuuuuuuuuuuuuuuuuuurenlang, maar genoeg om die bil- en beenspieren te triggeren.

Ook deze week mijn buxushegjes bijgeknipt. Het was bewolkt dus dan kan het (perfect!!) en al knippende denk ik alleen aan knippen. Het is nog niet helemaal klaar, maar tijd genoeg toch??
Nu het alweer bijna eind mei is, krijg ik af ten toe van die gedachten als een Maartse Haas...te laat, te laat.... en ook die Haas moet ik loslaten.

Het is nooit te laat.

Zaterdag dans zwijmel

Ik word helemaal vrolijk van deze man. En zijn creativiteit en diversiteit. En kijk ik nu naar buiten...alors: de zon schijnt alweer (na een kort buitje).

Reden genoeg om een dansje te doen toch? En dat telt weer mee als beweging! Ook lijkt hij op vrienden van mijn zoon, zo vol levenskracht en met mooie plannen voor hun toekomst. Of mijn dochter, die simpelweg gelukkig is met haar vriendje. Ondanks het verzoek van de heer Wilders.

En ik: ik ben dankbaar dat ik wat meer voel en wil. En mezelf niet overvraag. Gisteren een fijne workshop Mindfullness gehad. Voor mij wel een hoog zweefteefgehalte en toch kan ik er wel dingen uithalen die me wel rust en genietmomenten geven. En niet meegaan in het hoge Ja Maar gehalte van sommige deelnemers. Maar kiezen om in het moment te blijven en te ervaren dat ik er ben en mag zijn.

Voor meer gezwijmel kijk bij Marja

Zitvleesch

Om 10.00 was ik bij de kapper. Lekker met de fiets, dus dat voelde prima. Het was aardig druk, maar aangezien ik geen verdere plannen had, wilde ik best wachten. En al helemaal toen ik mijn favoriete kapster zag. Ze weet precies hoe ze mijn haar moet knippen en doet altijd net een tikje meer dan haar collega's. Die kunnen het ook goed, maar zij heeft het echt in haar vingers. Dus gaf ik aan dat ik graag door haar geknipt wilde worden. Hou rekening met een lange wachttijd, wel 1,5 uur..

Tussendoor ook nog 2 klanten die highlights wilden in hun superlange haar, dus een beetje kappersbekende weet dat daar flink wat extra (wacht)tijd in gaat zitten. Plus dat ze met maar 2 kapsters waren. Goed...ik dook dus maar op de stapel roddelbladen.

Ik ben nu geheel op de hoogte wie het met wie doet, deed en wil doen en wie niet en waarom niet en wie het met de man of de vrouw van een BN-er doet en hoelang en hoe vaak en wie er van al deze setjes ondertussen in scheiding liggen of in - wat de Engelsen zo mooi zeggen..in de rivier de Nijl.

Om 14.15 uur was ik gewassen, geknipt en gestyled voor het luttele bedrag van € 16,50 dus ik vind dat ik niet mag klagen. Goedkoop, je leest nog eens wat buiten je comfortzone en ik was gewoon al helemaal blij DAT ik plannen had en die ook uitvoerde. Daar helpen geen schoppen onder de kont aan; ik had gewoon maanden geen zin in zoiets normaals als naar een kapper gaan. Wel lekker haar gespaard, want ik wilde wat langer, vrouwelijker haar en mijn kapperspotje zat vol genoeg.

Daarna een mugshot laten maken voor een nieuw paspoort, maar dat komt volgende week want dat kan op afspraak, zodat je daar ook niet vier uur hoeft te zitten wachten.

Ook nog even heel snel de H&M ingelopen maar ik hoorde de stem van het team van What not to Wear in mijn oren en kocht dus geen tent-achtig shirt. Maar voelde wel weer heel even de frustratie van het weer dikker zijn. Dat er weer geen andere keus is (dat IS niet zo, maar zo denk ik dan) dan een een donkergekleurde punttent.

Daarna huiswaarts gefietst en net een lekkere lunch gemaakt met stukjes kip. En een grote kop Groene Thee.

Van de week wat zaken overgedragen van mijn kluppie en het voelt goed om het los te laten. Ook al zie en hoor ik dat het nieuwe bestuur geheel andere plannen heeft en weinig in de portomonnee voelt van wat werkzoekend en met minder inkomen zijn betekent. Sterker nog....die hebben al aangegeven dat als ze niets vinden, het ook prima is; want lekker spaarpotje achter de hand.

Dat doet me wel verdriet; ik had graag meer aandacht gehad voor ook de financiele aspecten van ontslag en lang naar nieuw werk moeten zoeken. Ik merk dat ik me erger aan mensen die verdwalen in hobby-achtige op zoek naar je zelf dingen, maar die geen realiteitszin hebben. En dat niet hoeven hebben, want manlief werkt en heeft een inkomen van wel 3 x modaal. Of de oprotpremie was dusdanig hoog dat werken eigenlijk niet echt meer nodig is.

Loslaten...loslaten en accepteren dat anderen hiermee verder gaan. Op een andere manier. Met een andere kijk.

Grace Jones zaterdagzwijmel

Eind jaren 70 had ik een collega die een heerlijk gevoel voor humor had. Een soort Herman Finkers humor en dito accent. We waren niet verliefd, maar we konden echt lezen en schrijven met elkaar.

Hij was dol op Grace Jones en ik dus ook.

Als ik deze song hoor denk ik altijd terug aan hem en hoe we in zijn oude Saab de wegen onveilig maakten op weg naar een club in het Gooi.

Ben hem kwijtgeraakt toen hij in Amsterdam ging wonen en, hoe kon het ook anders, in de modewereld terecht kwam en van de ene woning naar de andere verhuisde. Toch weet ik zeker dat ik hem wel weer tegen kom. Al was het alleen maar in mijn gedachten en bij het horen van Grace Jones songs.

Bont wordt weer bont!!

Blessings/zegeningen vandaag:

Voor de wekker wakker en redelijk goed geslapen.
Geen nachtmerries
Lekker zonder jas kunnen fietsen
Ik ga in ieder geval mijn huis uit
Ik kan fietsen
Heerlijk weer
Mijn dochter die wel 20 dingen op kan noemen waarom ze me lief vindt, in 2 minuten.
TWINTIG??!!
Zoveel?
Mijn klikko ontvoerd, maar ik maak me daar niet druk om. Zal wel omwisseling zijn.
Verse lading bibliotheekboeken gehaald.
Lekker in de tuin gewerkt
2 bloeiende Irisssen
Mijn New Dawn Rozen staan op knappen
Mijn Pioenrozen groeien per uur
Mijn Flyladytaken vandaag weer keurig gedaan en nog iets extra's.

Oh...best veel toch voor iemand die het gevoel heeft onder een grauwsluier te zitten en onzichtbaar te zijn en geheel niet meer meetellend?

Wat moet het heerlijk zijn om een opportunist te zijn!

Had ik gisteren al een hoge stressvolle dag, de avond werd zo nodig nog stressier.

Ik verbaasde me en ook weer niet over hoe opportunitisch sommige mensen zich gedragen. In realiteit gewoon de kantjes eraf lopen, nou ja in dit geval was het eigenlijk de kantjes eraf kijken en dan de hele avond het hoogste woord over dat dit geregeld moet worden en dat en zus en zo en hoppa en trallalaa en alsof hij de motor is achter het geheel.

Ik weet ook dat het niet netjes is om iemand en plein public met zijn gedrag te confronteren en natuurlijk, natuurlijk heb ik mijn ogen niet in mijn zak en zie ik ook wel gefronste wenkbrauwen en heb ik allang gehoord hoe sommigen echt over dingen denken, maar dan nog....Hoe kan het dat ik zo weinig Bla bla bla die bla kan en wil en gewoon niet snap hoe een ander dat kennelijk moeiteloos doet.

En er zelf ook nog in gelooft.

Kijk en dat stuk extra zelfvertrouwen dat zou ik nou graag willen hebben. Ook al heb je ergens de ballen verstand van, je lult een eind weg en vooral hard en dominant en misschien ga je dan zelf ook nog geloven dat JIJ het allemaal zo goed doet. En dat alles goed komt. Welk avontuur je ook aangaat.

Dan voel ik me een zeikerd, een eeuwige piekeraar en iemand die daardoor dus nog steeds aan de kant zit. Goed is in analyseren, maar slecht is in in aktie komen. En besef ik dat het ook een soort van jaloezie is; dat ook ik best wel eens lekker onbekommerd in the spotlight wil staan of gewoon in het diepe zou willen springen zonder te weten of ik kan zwemmen. En anderen de rotzooi op laten ruimen.
Zonder enige kennis van zaken dingen aangaan maar wel met een hoop Haagse Bluf.

Of nee....hahah...toch maar niet. Ik weet wel beter. Ik hou van dossierkennis. Ik hou van zaken goed oppakken en doorpakken en niet zoals ze in Brabant zeggen Halve Bak.

En dus leert me dit dat ik veel, veel dichter bij mijzelf moet blijven. En die boosheid die ik voel niet op mijzelf richten, maar af laten glijden en zien dat ik kennelijk te meegaand ben en blijf. Voor de lieve vrede. Of zoiets.

En dit alles dus ook, in alle rust, moet gaan bespreken of ik ieder geval aangeven aan deze persoon. Dat ik me niet senang voel met zoveel werk op mijn bordje en hij zo weinig, maar hij wel het hoogste woord voert en doet alsof hij ook een heel vol bord heeft.

Maar in het kader van Count your blessings: wat is het een geweldig heerlijk mooi weer hier vandaag. Ik haalde met plezier een verse kattendrol uit het gras en heb heerlijk de voor- en achtertuin een stuk gesnoeid. En verder sla-plantjes in bakken gezet en een spaans pepertje. Ben reuze benieuwd of dat allemaal gaat groeien en vrucht gaat dragen. Ik droom van tuinen zoals in Gardener's World. Mooi op kleur en altijd wat boeiend te zien. Nou ja...een verse kattendrol is ook reuze boeiend!

Heerlijk om de hele dag buiten te kunnen zijn. En daardoor extra te bewegen. Toch zou ik nu graag een pilletje willen met instant Happiness en oh ja....ook nog een bron van inkomsten die nooit opdroogt of een bedrijf dat zegt...Goh...die dame van 53...ja die nemen wij graag in dienst. Al die jaren ervaring, lijkt me een aanwinst.

Nu dreigt er straks een soort van zet Moeder maar op een ijsschots. In mijn Worst-case-scenario dan he...

Zalf voor de ziel is dan een uitzending van NTR academy met de briljante Mike Boddé die Bach uitlegt aan de hand van fragmenten. Ademloos gekeken.

One way wind

'Gaan we nu toch even een rondje lopen'. Erg grappig hoe ik steunend en zuchtend en och germ uit zat te leggen dat ik wel WIL bewegen, maar ik me er niet toe kan zetten en allerlei zelfbedachte drempels opwerp en maar al te goed snap dat dit allemaal me niet helpt. En dat mijn psycholoog dan voorstelt om al lopend verder te praten. Twee voor de prijs van één.

Niet dat ik elke dag achter de geraniums kijkend zit te bedenken dat ik toch echt meer moet gaan bewegen of neeen...wil gaan bewegen, maar wat ik een tijdje terug deed, gewoon in de ochtend een lekker blokje om; ik had er de kracht niet meer voor. En juist daardoor kwam ik of zit ik in een neerwaartse spriraal. Ik weet het allemaal heel goed en toch gebeurt het. En schoppen onder de kont dat helpt niet.
Gewoon doen wel. En blij zijn dat je wat doet en niet meteen weer de lat veel te hoog leggen. De mij bekende het moet perfect zijn manier.

Heb me de hele dag me trouwens al lopen vreten. Wat een hele kluif is. Over mijn eigen gedrag,maar dan is het natuurlijk fijner om de schuld bij een ander te leggen, want als een ander nou maar beter had gedaan of niet zo laks was, dan zat ik nou niet met de administratie-peren en als die ander nou niet zo bijdehand was geweest en precies de baan eruit had gepikt die weinig zweet-werk vergt en ik dus weer opgezadeld werd met de noeste arbeid...

Ja...schop hem er maar in. Dat zou ik wel willen...Even lekker schoppen. Potverdorie zeg, het is ook altijd hetzelfde liedje....de mensen met de grootste bek en de grootste praatjes, doen in feite het minst en komen daar nog mee weg ook. En ja...natuurlijk zou ik zelf ook best wel wat meer bravoure willen hebben. Ik ken de theorieen maar al te goed.

Of ik dat persoonlijk kan veranderen?? Nee toch...echt niet. Zo zit de wereld in elkaar. Al sinds mensenheugenis zijn er nou eenmaal mensen die er graag de kantjes aflopen en dat zo fantastisch doen dat zij alle applaus ontvangen en de mensen die aan de binnenkant van het gras bezig zijn, ongezien blijven. Misschien ook wel veilig, ongezien blijven. Maar dan niet gaan zeuren dat je eigenlijk ook best wel kantjes wil lopen. Desnoods ze nog eraf wil lopen ook.

Maar goed; omdat ik ook nog alles eigenlijk te netjes en te perfect wil doen zit ik me dus op te vreten OF ik het wel goed heb gedaan voor de overdracht aan de nieuwe bestuursleden.
En waar hebben we het over. We hebben ruim geld in kas - dankzij mij. We hebben al onze verplichtingen keurig op tijd betaald - dankzij mij. We hebben een mooie ledenadminstratie - dankzij mij.

Dus wees nou eens niet zo bangig en faalangstig. Je doet het hartstikke goed. En dat moet toch ergens gezien worden? Misschien door mijzelf om mee te beginnen. Om te weten dat ik veel, veel veel meer aankan dan ik denk. En niet afhaak omdat het vervelend werk is, maar het gewoon doe. En die eigenschap moet toch ergens weer van pas komen?

En ook niet bang zijn dat mensen achter je rug om over je gaan zeiken. Dat gebeurt toch wel. Of niet. Maar dat weet je allemaal niet en neem je allemaal, in je faalangstgezeik, aan. Dat ik straks enorm word uitgelachen om mijn simpele administratie. En hahahhohohoo.....wat een amateurs.
Daarbij vergeet ik dat ik oprichter ben van deze club. Vanuit niets iets moois heb neergezet. Voor meer dan 100 mensen iedere week de week meerwaarde geef. Zo...hou nou maar eens op met dat gemekker.
Claim jouw plek ook en doe je werkzaamheden niet af met onzichtbaar en niet meetellend.
En je weet allang dat anderen ook wel zien dat er kantenaflopers bestaan.

Relax
Adem in
Adem ook weer uit
En geniet van alles wat goed gaat.

En laat de rest maar lekker waaien.

Eurovisie maandag

Vandaag bedacht ik me wat een bijzonder gezin ik heb.

Mijn zoon vliegt vandaag even van Scandinavie naar Turkije op en neer. Mijn broer rijdt van het land tegenover Estland naar Duitsland voor een clubijeenkomst van zijn geliefde automerk en rijdt dan ook nog even om om langs zijn moeder te gaan en meldt me dat hij terugrijdt via het land van mijn zoon om hem even op te zoeken en te zien waar hij woont. Daarna rijdt en vaart hij weer terug.

Grappig toch?

Alle die landen langs zien komen op het Songfestival afgelopen zaterdag, met of zonder baard. De baard blijft nog wel een jaartje trendy zo te zien, met of zonder lullig mutsje. Ook zoonlief heeft een baardje. En een lullig mutsje. Het zogenaamde hipster uiterlijk. Geheel in contrast met zijn uniform-look. Ach...later lachen we erom.

Mijn eigen spanwijdte reikt niet verder dan de tuindeur vandaag, maar ik had genoeg te doen en ondanks dat ik veel te vroeg wakker werd door dochterlief die vroege ochtenddienst had, had ik toch geen ontevreden gevoel over de ochtend. Kon daardoor de eerste woorden meemaken van de marathonradiosessie van Giel Beelen. Was gedraaid, Bless the House gedaan en mijn extra Flylady taak voor vandaag en daarna in de middag veel, heel veel administratieve taken voor o.a. mijn werkzoekenden club.

Binnenkort draag ik al mijn taken over dus eea moet goed en duidelijk zijn. Ik vind het wel uitermate vervelend dat ik deze hele klus alleen zit te doen. Mijn medebestuurslid is heeeeeel stil. Want druk.  Dat was altijd al zo, maar nu valt het me des te meer op. Ook iets om lering uit te trekken. Niet meer een kar alleen gaan trekken. Uberhaupt geen karren meer trekken.

En heel heel heeeeeel langzaam voel ik me wat minder verloren en bodemloos. Wat zeker helpt is af en toe onbehoorlijk keihard lachen. Om een komedie, of om het heerlijke twittercommentaar van de creme de la creme van twitter Nederland bij het EFS 2014. En meeluisteren met het commentaar op de BBC van Graham Norton. Heerlijk. Kunnen lachen geeft me ook een indicatie dat ik niet helemaal opgelost ben in inktzwarte sombere gedachten. Alhoewel ik nog steeds vaak en regelmatig benauwende dromen heb, die ik allemaal onthou en niet wegdrijven zodra ik mijn ogen opendoe.

Krijg af en toe weer ideeen, projectjes om uit te voeren. Plan dit ook in in mijn dagindeling. Kijk naar zaken met een andere blik, wil dingen/zaken opruimen/afsluiten loslaten. Ruimte maken. Waarvoor weet ik nog niet, maar er zit iets in de lucht.

Songfestival zaterdagzwijmel

Vanavond songfestival en dat is kennelijk mijn Guilty Pleasure. Hoe trashy het soms ook is; ik geniet ervan.

Ben heel benieuwd hoe hoog we vanavond eindigen. Het is kennelijk een song die je meerdere malen moet horen om te waarderen.

Onderstaande inzending eindigde op no.6 in 1993. In mijn eigen leven deed ik mijn best de vrede te bewaren, maar toch ging ik weg bij mijn echtgenoot in dat jaar. Zat ik die uitzending alleen op een tuinbankje van de Blokker, want geld voor meubelen had ik niet en al onze goede meubelen stonden bij hem. Ik wilde niets wat me herinnerde aan zijn smaak en aan hem, dus dan liever nog op tuinstoelen zitten.

Maar ach...ik had vrede, een dak boven mijn hoofd, een baan en eten in de kast.

Iris

Slecht (door) geslapen en ja hoor...daar was de nachtmerrie-achtige droom weer. Levensecht.

Dus vandaag zweef ik een beetje boven de realiteit heb ik het gevoel. Toch is het al met al geen waardeloze dag.

Al mijn dingen van mijn to-do lijstje zijn gedaan, zag een leuke vacature, waar ik onmiddellijk op heb gereageerd, er wappert een was van dochterlief droog te wapperen, wat met deze windsnelheden zeer goed gaat. Het is droog, heb een ommetje gemaakt, goed gegeten, op tijd gegeten. Dus dat zijn allemaal goed lopende zaken.

Ik zie eindelijk na 4 jaar een Iris bloeien. Staat er dus al langer, maar bloeide nooit. Mooi en precies in het vak met de blauw-achtige bloemen. Zo direct nog even wat buxussen verder snoeien. Het is bewolkt dus dan mag het.

Ook is mijn dochter weer thuiswonend. Merk dat ik nu direct aangeef als er iets is waar ik me niet lekker bij voel, in plaats van het dan maar te accepteren want geen zin in ruzie. Er komt ook helemaal geen ruzie - dat zit meer in mijn hoofd en gewoon een ontzettend hekel aan stemverheffing, aan boosheid, aan onbalans. Ik zeg wat ik wil, zij zegt ok, hou ik rekening mee en dat is dat.

Grappig om te zien hoe ze me vraagt of ik de reclamefolders heb ontvangen, kan ze die even uitpluizen voor de boodschappen. Prijsbewust en dat is prettig om te zien.

En langzaam komen de verhalen los over hoe haar woonsituatie was en waar ze zich aan ergerde. Wat ze heeft geleerd. Hoe ze het niet meer wil in de toekomst.

Een oudtante van mijn vader is na een mooi lang leven overleden en wordt van de week begraven. Ik zag het al op Feestboek bij haar dochter en seinde mijn moeder in. Zij kreeg een kaart en vroeg of ik samen met haar wil gaan.
Ik snap het wel. Nu ze weduwe is, moet ze alle begrafenissen alleen af en ze is al geen held op dit vlak. En ach....ik mor wel; dat mijn moeder dat dus niet aan al die andere broers en zussen vraagt, die binnen 5 km afstand wonen en waar ik ruim 65 km van haar af woon, maar ik doe het graag. Want ook ik wil graag afscheid nemen van deze fijne dame. En ja...ik snap wel dat mijn moeder zich dan kennelijk op haar gemak voelt bij me. Of zoiets. En waarom zou ik me vreselijk opwinden over iets wat er niet toe doet. Pick your battles zeggen ze toch?

Ik vond het wel grappig, dat de regelneef in mij weer opstond en moest mijzelf toespreken dat het NIET mijn verantwoording is dat alle andere broers en zussen ook weten hoe of wat. Niet mijn taak. Zit er kennelijk zo ingebakken als oudste.
Of wel?

Wat denken jullie. De rest heeft, voor zover ik weet, weinig contact met deze laatste loot van de familie.

Vrijwillige anti-dieetdag

Zondag de bus naar Haarlem gepakt en gekeken en geroken naar/aan de parade van het Corso. Wat een werk gaat in die praalwagens zitten. En wat ruiken ze heerlijk naar Hyacinten (las dat die speciaal uit regio Den Helder kwamen, want in de Bollenstreek waren ze al uitgebloeid vanwege het vroege voorjaar). Moest mijzelf wel toespreken dat ik geen zielige eenzame middelbare toerist was, zonder fleecevest weliswaar, maar gewoon even een kijkje nam naar iets wat veel mensen vreugde geeft. Dus waarom mij ook niet? En had ik er genoeg van, dan bracht de bus mij weer huiswaarts, maar ik had in ieder geval wel even wat anders gedaan en gezien dan de eigen mooi bloeiende, achtertuin. Het was erg druk. Veel, heel veel toeristen.
Verder een heel leuk winkeltje binnengestapt, of eigenlijk meerdere leuke winkeltjes en veel, heel veel mooie spullen gezien. Van die schattige kartonnen kinderkoffertjes en mooie vazen en honderduizend leuke kaarten, boekjes, potloodjes. Maar ook heel oude houten kastjes, waarvan een oudere generatie zou zeggen: goh...daar moet nog flink wat verf en opknapwerk aan gebeuren, maar wat nu juist 'hip' is...hoe lelijker in de verf, hoe beter. Leuk om te kijken, maar ik hoef niets. Ik doe wel inspiratie op dus dat is fijn. En ik voel ook dat ik inspiratie opdoe, wat nog fijner is. Ik voel wat uberhaupt.

Gisteren belde een vriendin of ik zin en tijd had om een stuk te fietsen en wandelen en bij te praten en dat hebben we gedaan. Was heerlijk, want de zon scheen de hele dag. Ik zag vanochtend in ieder geval een zonverbrande kop in de spiegel. En op maandagochtend geniet ik van iets simpels als wat de Flylady Bless your house noemt. Gewoon wat standaardzaken doen die mij het gevoel geven dat de kop weer van de week is en ik de troep beheers, sterker nog...geen troep meer handhaaf in mijn huis, maar dit of opruim, of weggeef of weggooi.

Wat natuurlijk erg relatief is, als je ziet wat er allemaal weer staat opgeslagen in de kamer die voorheen mijn crea-kamertje was. De ene helft van zoonlief, de andere helft van dochterlief. Maar als ik bedenk dat ik in staat ben om dit te kunnen bieden aan mijn kinderen, is het alleen maar fijn. En haha...met de participatiemaatschappij in het achterhoofd hoop ik op hulp bij steunkousen over 25 jaar.

En joepie de poepie, zoonlief kwam ook nog melden dat hij weer de lucht in mag. Dus geen 3 maanden op de bank zitten, of erger nog, weer op zoek naar een andere werkgever en dus baanloos met een mega studieschuld, maar hij brengt binnenkort weer allemaal scandinavische mensen naar hun bestemming. Yeah!

Verder verbaas ik me erover dat sommige lezers niet echt lezen. Ik doe namelijk al meer dan anderhalf jaar vrijwilligerswerk. Wat me in contact brengt met honderden mensen, met gemeentebestuurders, provinciale ambtenaren en landelijke politici en potentiele werkgevers. Het is dus niet zo dat ik uit het raam, achter mijn nog lege geraniumpotten, sta te staren en te hopen dat iemand iets voor mij organiseert zodat ik nog eens wat te doen heb. Sterker nog, ik ben ervoor verantwoordelijk dat er wekelijks een activiteit plaatsvindt voor soortgenoten en mijzelf. Wat me aardig wat tijd kost. Door dit werk heb ik mijn bestaande vakkennis toe kunnen passen en nieuwe zaken geleerd. Ook geleerd wat ik niet wil en nog meer mensenkennis opgedaan. Nooit weg toch?

https://www.youtube.com/watch?v=Rg0Z_jh-Pds


Ben nu juist op zoek naar even rust van dit alles. Een andere koers, een koers die ook mij weer op het spoor zet. Toch raar..altijd heb ik gewerkt, constant vanaf dat ik 20 was, ook toen ik kinderen had. Dat ik nu even geestelijk moe ben; ik vind dat het wel even mag.

Heb zin in het kijken naar de voorrondes van het Songfestival. Weet nog steeds niet wat ik van de Nederlandse inzending vind. Het mist voor mij een beetje kop en kont. Het kabbelt voort, zonder hoogtepunt.

En dan is het ook nog Anti-dieet dag vandaag. Wat grappig is, want het is niet zo dat ik straks nog even me vol ga proppen omdat het vandaag kennelijk mag of kan. Heb gewoon mijn havermoutbakse op, lekkere bak zwarte koffie en tussen de middag speltbrood met kipfilet. Zo maar eens een flinke bak thee zetten, want net nog even wat zaken in de tuin gesnoeid.

Het werd ook wel eens tijd!

Vanochtend voor het eerst sinds tijden wakker (en doorgeslapen) geworden met een gevoel van: Kom maar op dag, ik heb er zin in.

Niet omdat ik ook maar iets leuks heb om naar uit te kijken - mijn agenda is tot 2019 leeg, maar meer dat ik zag dat de zon scheen, de vogels hoorde ik fluiten en ik was blij dat ik gisteren mijn postzegelgrasveldje had gemaaid. En in mijn voortuin wat zaken had gesnoeid, want alles groeit en bloeit keihard nu.

En ook zag ik wel 4 verschillende buurtkatten heel blij van mijn gras en kattenplanten snoepen. En uit mijn vijvertje drinken. Zo leuk om te zien hoe het dan kleine tijgers lijken.

Mijn enige uitje gisteren was een loopje naar het winkelcentrum voor de boodschappen en ondanks dat de plaatselijke supermarkt een bloemenmarktje had, kocht ik niets. Vond het aanbod niet echt mooi en tsja...ik gunde het mezelf ook niet. Wat niet helpt om me beter te voelen, maar vooruit. Binnenkort zijn overal Geraniums en andere planten goedkoop te krijgen, ook op fietsafstand, dus niet getreurd. Dan nog maar even langer lege bloempotten. Niemand zeurt, want er komt hier nooit iemand. Behalve die 4 katten dan.

Ik merk dat ik weinig durf heb. Liever thuis blijf, veilig in de achtertuin. Dat mijn wereld daardoor steeds kleiner wordt, mijn museumjaarkaart ligt te verstoffen, ik verzin excuses (kan geen dichte schoenen nog aan, heb geen geld, ben moe) om niks te hoeven, niets te verzinnen. Zelfs geen rondje fietsen.

En vandaag voelde het anders bij het opstaan. Dus direct een was in de machine gedaan; kan ik die zo direct (ja, doe nou maar, mag best op zondag, ga je echt niet naar de hel) lekker in de buitenlucht laten drogen. Kopje koffie gedronken, oude kranten uitgezocht

Misschien hielp het dat ik gisteren, ondanks dat ik hem geen prettige man vind, vreselijk moest lachen om de valse versjes van de heer Liberg. Dat bracht herinneringen terug aan Christelijke jeugdkampen waar jongens het stoer vonden om dit soort liedjes te zingen (Oh.. Barneveld, oh Barneveld wat zijn uw kippen ongesteld..etc etc) en ik als tiener tot over mijn oren verliefd was op dit soort stoere jongens, maar waarvan ik in mijn hoofd al dacht; maar ja...ik ben te lelijk want dik dus die zien mij niet staan. Wie wil mij nou als vriendin? Ik werd dus als vanzelf de side-kick van de wel populaire en mooie meisjes.

Wordt dus hoog tijd om met die vastgeroeste gedachtes aan de slag te gaan. Wat ik ook doe.

En mijn gevoel dat ik nergens meer meetel, niet meer nodig ben, mijn werktalenten nergens meer worden gewaardeerd, ik waarschijnlijk nooit meer aan de slag kom en onder een brug eindig, want ik heb niemand die voor me zorgt en straks verlies ik alles, daar wil ik vanaf. Want het sloopt me en holt me uit. Kon ik maar zoals die 4 katten zijn, die blij zijn met hun eigen lekkere ontdekkingstuin. Met zwembad. Maken zich geen zorgen over gisteren noch over morgen. Maar lebberen nu uit de vijver, vangen een vlieg en rekken zich uit en scherpen hun nagels aan een oude seringenstam. Vandaag is het geweldig!

Dus gisteren wel mijn OV opgeladen; wil ik ergens heen met de bus, dan kan dat.

Ontbijt op bed

Alhoewel ik weinig hoefde te doen, gaat een interne verhuizing me toch niet in de koude kleren zitten. Het meeste werk hebben dochterlief en haar vrienden gedaan, maar de kleine dingetjes (goh....mam...ik kom een kast tekort..., mam, wil jij nog even een klein boodschapje doen, mam, waar zijn de imbussleutels, mam, heb jij een parkerschroevendraaier, een kleintje?) en zorgen dat mijn huiskamer en slaapkamer niet weer opslagkamers worden, dat gaf me toch weer genoeg te doen. Plus natuurlijk zorgen dat er efficient verhuisd kan worden, dus uit de hal spullen weghalen, schilderijen bij de trap weghalen, wasrekken opruimen, dat soort zaakjes. Een lachtertje natuurlijk als ik kijk hoe ik in een werkend leven soms 's ochtends op afspraak in Limburg werd verwacht en dan voor dag en dauw al in de auto zat om dan bij de Raad van Bestuur van een grote zorginstelling mijn verhaal te doen. Maar goed, momenteel doen we kleine stapjes.

Met als resultaat rond 04.00 uur wakker worden en niet meer kunnen inslapen en als ik dan inslaap, droom ik stevig. Zal ook wel met de sessies bij de psycholoog te maken hebben en de stress die ik voel bij mijn zoon omtrent zijn werk.
Als er als advies ligt vanuit een luchtvaartinstantie dat hij 3 maanden niet mag werken, hoewel zijn ziekenhuisartsen aangeven dat hij weer mag en kan werken,  is zijn werkgever daar niet blij mee en voor hem 10000 anderen. En als er in zijn contract een clausule staat waarin is opgenomen dat lang (nou ja lang...3 weken!)  ziek zijn reden tot ontbinding van contract kan zijn, kan ik me zijn zorgen heel erg goed voorstellen. Dus momenteel doet hij er alles aan om de diverse instanties ervan te overtuigen een ok-verklaring te laten afgeven dat hij per nu weer de lucht in mag. Moet je natuurlijk niet een instantie treffen die dan om 16.58 uur al een bandje aanheeft dat ze morgen weer te bereiken zijn, of een instantie die dingen toezegt te verzenden, maar het nog in de postkamer ligt, of bij de secretaresse die maar 3 halve dagen werkt, of de instantie die maar twee maal per week uitspraken doet in dit soort zaken.

Ook vandaag was het weer bingo met nachtelijk wakker worden en bedacht me dat ik weer urenlang schapen kon liggen tellen, maar ook iets anders kon doen. Iets wat ik echt al lang niet meer had gehad of gedaan. Gewoon een heeeeel vroeg ontbijt op bed en sinds kort op de telefoon de radio ontdekt dus een beetje naar muziek luisteren en mezelf voorhouden dat ik NIET in slaap mocht vallen.

Een eitje gekookt, broodjes geroosterd, thee gemaakt en die in zo'n hotel-theepotje geschonken, dienblad vol met smakelijke ontbijtzaken, eens een keer wat anders dan mijn havermout-begin.

Bed even opgeschud en boek erbij over het zo niet nut hebben van tobben en mijn mantra; NIET in slaap vallen. Na het ontbijtje, stukje gelezen, Mozart op de radio en zonder schapen toch weer geslapen. Ik was bang (waarvoor bang??? Te laat op mijn werk komen?) dat ik een gat in de dag had geslapen, maar ook dat viel reuze mee.

Dus was in de wasmachine, douchen, aankleden en nu lekker een kopje verse koffie en verder met mijn to-do lijstje. En ik hoop dat de zon zo doorbreekt, zowel binnen als buiten.

Kan niet zeggen dat ik zin in de dag heb, maar hoop dat die zin vanzelf wel binnenkomt waaien. Door vandaag wat (nog meer??) rustiger aan te doen, dat bibliotheekboek te gaan lezen en dan straks, net als de rest van Nederland te kunnen zeggen: Thank God it's Friday!!