Ben ik nou zo gek of zijn jullie zo normaal?

Zit hier even te gniffelen als ik  terugdenk hoe mijn eerste afspraak met mijn psycholoog ging.

Ik vertelde mijn klachten en verhaal en terwijl ik dat doe roept de psycholoog uit: "ik word niet goed"... Nou zou ik,  als ik nog veel slechter in mijn vel zat,  kunnen horen..."ik word er niet goed van"....maar gelukkig was ik nog niet zo ver heen.

Verder niets te klagen over de psycholoog en het resultaat; ben er erg blij mee.

Nu, de laatste afspraak, krijg ik in de ochtend een e-mail dat die afspraak per abuis nog in de agenda staat, maar dat hij natuurlijk niet doorgaat. Heuh??? Dus ik mail terug dat ik geen dringende klachten/verhaal/gedoe heb en wat mij betreft ok, maar dan mailt de psycholoog terug...Foutje...bedank!

En heb ik dus toch wel een afspraak.

Je zou er gek van worden!

Magische Maandag

Hoe kan het toch dat ik zo van de maandag ben gaan houden. Ik heb geen betaald werk waar ik naar toe mag/moet/wil. Ik hoef niet eens, na een slopend (nou ja...bij wijze van spreken/wishfull thinking dan) weekend zou ik een gat in de dag kunnen slapen. Geen hond die zich daar druk over maakt.

Toch sta ik op een tijd op waarop ik makkelijk op kantoor zou kunnen beginnen en die oervervelende maandagochtend, gaap, slaapverwekkende, eerste bespreking van de week zou kunnen meemaken.

In plaats daarvan kijk ik in mijn e-mail en check wat Flylady aangeeft wat we deze dag gaan doen in huis. En doe ik dat. Nadat ik geschrobt en geboend en met schone kleren en make-up op beneden ben.
De avond ervoor heb ik even tijd genomen om mijn to-do lijstje voor vandaag klaar te zetten.

En ik gun mijzelf ook nog eens pauze. Koffiepauze, theepauze, lunchpauze...verzin het maar.
Maar ook even nadenk-pauze. Even terugkijken op wat ik allemaal al gedaan heb, hoe blij ik ben dat ik dat kan/mag/wil.

En nu wacht ik nog even tot mijn avondeten klaar is en ben ik alweer dankbaar dat mijn voorraadkast en diepvries vol genoeg zit. Ik hoef niet te bedelen, noch naar de voedselbank.

Zalig he!!

Er is niemand die ook tegen me zegt dat ik lekker bezig ben, maar ik ben blij dat ik de hele dag tegen mezelf praat dus zeg ik het maar zelf.

Bovendien ontdekte ik op een blog een manier om mijn afkeer van een eindje lopen in mijn uppie te combineren met iets goeds doen voor De Wereld. Gewoon een zak meenemen waarin ik afval kan verzamelen wat ik onderweg tegenkom, al is het maar 1 dingetje per keer. Heb ik ook nog een doel. En eigenlijk heb ik helemaal niet zo'n afkeer van dit alles, maar zit ik mijzelf in de weg met allerlei dwaze excuses zoals "schoenen aan, brrrr..., sokken...gatver hou ik niet van, heb een rok aan, daar passen sportieve schoenen toch niet bij...mijn voeten doen pijn, mijn teentje doet pijn...

Allemaal onzin mevrouw Citroen. Zat mensen die niks kunnen, moeten wachten op de thuiszorg (en straks misschien wel de buurvrouw) om de dag te mogen beginnen. Of mensen die elke dag met een busje naar therapie moeten omdat hun lijf niet doet wat ze willen.

Ondertussen veel contact met een familielid die in scheiding ligt. En niet kan begrijpen hoe een ander van de een op de andere dag verklaart dat de liefde over is. En de plannen van financiele onafhankelijkheid daardoor down the drain ziet lopen. Want alles moet wel netjes door de helft. Ook al heeft de ander veel en veel meer ingebracht dan de weglopende partij.

Untouchable

Hoe doen jullie dat, of liever nog, kunnen jullie het je voorstellen als je al jaren niet meer aangeraakt bent. Niet begeerd, niet opgewacht, niks. Iemand die in scheiding ligt vertelt me nu al dat hij dat aspect zo mist en het is voor hem pas een paar maanden aan de gang.

Niemand die je in zijn/haar armen neemt. Je streelt. Je ziet. Echt ziet. Of die blij is je weer te zien. Waar je je verhaal bij kwijt kan, die naar je luistert (of doet alsof hij luistert, maar wel op tijd knikt of ja zegt). En nee....kinderen tellen niet. Dat is een ander soort liefde.

Ik heb gelezen dat pubers, omdat ze graag aangeraakt willen worden, maar dan niet meer door hun ouders, daarom zo lang onder de douche staan. En onder de douche natuurlijk waar ze makkelijk hun hormonale drang kwijt kunnen.

Soms denk ik dat ik beter zo'n kostuum aan kan doen. Dan is het gewoon duidelijk. Zo'n zwarte jurk, zwarte kousen (oh nee...dikke panties of maillot bedoel ik, kousen is weer te sexy) en dan zo'n kolletje om mijn nek. Wit.

Net een eindje gefietst. Veilig op de fietspaden, waar je nergens hoeft af te stappen voor een kruisende weg of autoverkeer. En soms bedacht ik een omweg, zodat ik zeker wist geen stoplichten tegen te komen. Had ik natuurlijk niet op de schapen gerekend, maar die bleven braaf op de dijk. En die andere schapen, die toch heel veel op blonde koeien leken, maar er stond een bord "Pas op; schapen!", dus als de gemeente het zegt zullen het wel schapen zijn, die bleven ook braaf grazen.

Er was niet veel volk op mijn route; ik denk dat op zaterdagmiddag de boodschappen moeten worden gehaald en de stad in wordt gegaan om te shoppen. Al zal dat volgende week wel helemaal het geval zijn als de kinderbijslag weer wordt gestort.

Nou is mijn boodschappen-budget tot het einde van de maand nog een kleine € 25,-- en ik heb nog wel genoeg in huis om dat zeker te redden, maar andere zaken, kopje koffie hier, truitje daar, dat moeten we maar niet doen. En om nu naar een andere stad te reizen, met OV, is budgettechnisch niet zo slim. Wel fijn, niet slim.

Anders voel ik me net die Krekel uit dat sprookje, die geen rekening houdt met de winter, maar in de lente en zomer lekker heen en weer springt.....Nu heb ik pas in de herfst van leven ingezien dat ik wat beter voor de mier in mijzelf mag zorgen, maar niet het Mierezuur wil hebben wat deze dame aan het einde van deze fabel even over de Krekel uitspuwt.

Zonder opvrolijkers namelijk zou het leven enorm saai zijn.

De krekel sjirpte dag en nacht, zo lang het zomer was,
Wijl buurvrouw mier bedrijvig op en neer kroop door 't gras
"Ik vrolijk je wat op," zei hij. "Kom, luister naar mijn lied."
Zij schudde nijdig met haar kop: "Een mier die luiert niet!"

Toen na een tijd de vrieswind kwam, hield onze krekel op.
Geen larfje of geen sprietje meer: droef schudde hij zijn kop.
Doorkoud en hongerig kroop hij naar 't warme mierennest.
"Ach, juffrouw mier, geef alsjeblieft wat eten voor de rest

Van deze barre winter. Ik betaal met rente terug,
Nog vóór augustus, krekelwoord en zweren doe 'k niet vlug!"
"Je weet dat ik aan niemand leen,"
Zei buurvrouw mier toen heel gemeen.

"Wat deed je toen de zon nog straalde
En ik mijn voorraad binnenhaalde?"
"Ik zong voor jou," zei zacht de krekel.
"Daaraan heb ik als mier een hekel!
Toen zong je en nu ben je arm.
Dus dans nu maar, dan krijg je 't warm!"

Wie leeft van kunst gaat door voor gek.
Vaak lijdt hij honger en gebrek.

Maar goed: de weinige mannen die ik op mijn fietsroute zag, fietsen allemaal met iemand, in dezelfde jas, aan hun zijde. Of alleen en dan zag ik alleen een flits van een helm voorbijkomen op dunne bandjes. Toen mijn voorbips me vertelde dat het wel weer fijn was geweest, fietsen, reed ik dus maar weer huiswaarts. En zie dat het nog redelijk vroeg in de middag is.

En dan moet ik toegeven, dat ik op dit soort momenten mijn auto enorm mis. Gewoon instappen, wegrijden en hoppa....naar dat water in de buurt - net te ver voor mij om te fietsen, of nog eens kijken of de ex minnaar thuis is - net te ver om te fietsen, of hoppa...naar een leuk tuincentrum aan het water, of gewoon naar mijn familie. Of vrienden. Of die leuke cursus doen, maar te ingewikkeld om te fietsen of met OV.

Maar met nog geen enkel uitzicht op betaald werk is nu investeren in een auto geen optie. Ik wil nu heel graag wat ouwe gevulde sokken hebben; voor de winter. Trouwens...half blind autorijden is ook niet echt handig, dus ook al had ik een auto....zou ik 'm nu nog niet kunnen gebruiken..hahaha....Dus uiteindelijk moet ik niet zo zeuren.

Dus misschien toch onderstaande optie overwegen; nu nog maar even een klein boodschapje in de buurt doen. Heel klein, maar nu is het nog in de reclame dus dat scheelt weer. Kom ik toch nog onder de mensen. Onder een man zal wel niet lukken vandaag.

Discotheekzwijmel

Altijd als ik deze song hoor, denk ik terug aan hoe ik hierop danste. In die grote discotheek in het midden van het land, van die tweelingbroers, die later de Escape bouwden in Amsterdam.

Samen met mijn vriendin en dan altijd om een Martini vragen aan de bar. Dat vonden wij al heeeeel wat. Die Martini kwam gewoon uit een fles. Niet gemixed en zeker geen olijfje erin. Hoe in die tijd de piratenstijl trendy was en mijn vriendin zo'n piratenachtig shirt had. Stond haar geweldig. Ook fijn dat Black light effect op zo'n wit shirt..

Hoe de vloer net als in die film verschillende kleuren kon krijgen. Hoe er grote schermen hingen met daarop de beelden die bij de muziek hoorde.

Heerlijk, onbezorgd, dansen, de hele avond en doorgaan tot het licht aanging. Daarna je fiets (toen al een Omafiets)  opzoeken en een broodje shoarma op de route terug naar je kamer. Geen idee hebben hoe jong en mooi je was. En nog zo weinig zorgen had.

Vluchten kan niet meer..

Deze titel geldt helemaal niet voor mij of voor ons hier in Nederland. We kunnen ons druk maken wie het beste in/aan/om een paal kan dansen, welk verhaal er nu weer tot een musical is gemaakt, de hoeveelheid blaadjes in onze tuin of zelfs op straat, hoeveel herfsttruitjes er nu weer nodig zijn om je volmaakt te voelen, sale, koop nu, dwaze dagen...bla die bla...

Gisteren met alle berichten over onze deelname aan het gevecht tegen IS, kreeg ik weer herinneringen terug van wat ik voelde toen de eerste Golfoorlog was uitgebroken. De hele nacht had ik op CNN de beelden van de USA invasie (live oorlog..uniek!!) gekeken. Waarom weet ik niet, ik had 2 jonge kinderen, een huwelijk wat slecht ging (man was die nacht weer niet thuis) en genoeg op mijn eigen bordje om me zorgen over te maken en dit maakte me angstig. Wat zouden de maatregelen zijn die de aangevallen landen zouden nemen. Dit was nog ver voor 2011. Nog ver voordat mijn eigen kinderen op een locatie werken die zeer aanslag gevoelig is. Genoeg om me lekker zorgen over te maken.

Ik verbaasde me erover dat werkelijk niemand de volgende ochtend op het schoolplein zich druk maakte over wat ik die nacht had gezien. Oorlog. Ja, ver van mijn bed, maar voor mijn gevoel toen niet. De wereld was zo klein.

Maar niet op het schoolplein. Daar praatte men alleen over het weer, Goede Tijden Slechte Tijden (jaaaa...toen al op tv) en over het komende schoolreisje. Ik voelde me een Alien. En al helemaal toen ik daarna door naar mijn werk moest, want in die tijd werkten er maar weinig dames fulltime.

En dan deze week alle berichten over wat de impact is als Nederland ook meedoet. Wat er eventueel zou kunnen gebeuren, een nog nerveuzer pratende Matthijs van Nieuwkerk.....hij zag bij wijze van spreke de hoofden al rollen. Of zijn eigen hoofd.

Heb dus even iets afstand nodig van alle wereldleed. Niet dat ik me van de domme hou, maar wil de goedheid en de schoonheid meer kans geven.

Dus gisteren een projectje opgestart en afgemaakt. 3 simpele lijstjes die ik een tijd geleden bij de Kringloop kocht en daarin 3 uitgeknipte foto's uit een reportage uit de krant uit 2011, mooi passpartout gemaakt en toen nog de lijstjes ophangen op een keiharde betonnen muur. En nog recht, dus met waterpas meten en uitrekenen.  En dan bedenken dat de lijstjes zo niet blijven hangen, dus je iets moet bedenken waardoor dat wel kan. Maar ook bedenken dat er geen enkele tijdsdruk op je project zit. Je wil het graag; het MOET niet.
Ik ben blij met het resultaat; het zijn foto's van Hendrik Kerstens van zijn dochter in de stijl van Vermeer maar met een komisch gevoel voor stijl. Een plastic tas als hoofdbedekking. Of een taartspuit.

Maar die ogen en dat licht....zo mooi!

Happy!

Zag gisteren al dat Pharrell Williams bij RLT Late Night zou zijn, maar was moe en wilde liever nog even lezen en heb het vanochtend bekeken.

Bijzondere man, sowieso zijn talent, maar ook hoe hij niet arrogant overkomt (en misschien is dat wel een maand lang mediatraining weet ik veel) maar nederig en dankbaar voor zijn talent.

Wat ik het bijzonderst vond was dat Happy gebruikt is bij de uitvaart van een jonge man. Hoe zijn ouders aan zijn levenskracht en blijheid moesten denken en dit gebruikten bij zijn begrafenis. Ik denk aan mijn levenslustige kinderen. En wat is Happy dan mooi.

Het leven vieren en blij zijn met alles wat er wel goed gaat. En niet teveel kijken naar het groene gras bij de buren (wat achteraf zo groen is omdat het kunstgras is).

Chinese mazzel

E


en boer in China ontwaakt op een morgen bij het kraaien van de haan. Hij staat op en kijkt, zoals altijd, eerst uit het raam om te zien hoe zijn paard erbij staat. Hij schrikt, want er is geen paard te bekennen.

In de loop van de ochtend komen de buren één voor één langs en beklagen de boer om zijn lot. Wat moet hij nu beginnen? Zonder paard kan hij zijn land niet ploegen, waardoor er geen brood op de plank komt. Het geweeklaag is niet van de lucht, maar de boer blijft kalm. “Ach,” zegt hij, “we zien wel hoe ‘t afloopt.”

Als de boer twee dagen later ‘s ochtends ontwaakt, kijkt uit gewoonte naar weer naar buiten en ziet daar tot zijn verrassing niet allen zijn eigen paard staan, maar ook nog twee andere paarden. Die zijn blijkbaar met het trouwe dier meegekomen. In de uren daarna komen de buren weer langs. Eén voor één. “Wat heb jij een geluk zeg. Zo heb je geen paard, en zo heb je drie paarden. Gefeliciteerd!” “Ach,” antwoordt de boer, “we zien wel hoe ‘t afloopt.”

De zoon van de boer probeert diezelfde middag probeert één van de nieuwe paarden te berijden. Het dier is daar duidelijk niet van gediend. Als de jongeman op de rug van het paard is geklommen, gooit het dier hem ervan af. Met een wijde boog vliegt de boerenzoon door de lucht. De zoon valt hard op de grond en breekt zijn been.

Wanneer de buren horen van het ongeval, komen ze de boer opnieuw beklagen. “Wat ben jij een pechvogel zeg. De oogst staat voor de deur. Wie moet jou nu helpen om het gewas van het land te halen?” “Ach,” luidt de reactie, “we zien wel hoe ‘t afloopt.”

Drie weken later komen ronselaars van de keizer in het dorp van de boer. Ze komen alle mannen tussen de zestien en dertig jaar inlijven om tegen een naburige staat oorlog te voeren. Zo’n oorlog kan jaren duren en zal zeker slachtoffers eisen. Alle jongens uit het dorp moeten nog diezelfde dag mee, behalve de zoon van onze boer omdat die met een een gebroken been op zijn strozak ligt.

Als de buren dat vernemen, kloppen ze weer bij hem aan. “Oooh, wat een ellende. Wij zien onze zonen misschien wel nooit meer terug, terwijl die van jou over een paar weken weer op z’n benen staat. Het lot is jou wel erg gunstig gezind.” “Ach,” is het enige dat de boer weer zegt, “we zien wel hoe ‘t afloopt.”

Zaterdagzwijmel met Opa

Mijn ene opa was een ingewikkelde en ontwikkelde man die niet eenvoudig was in de omgang, maar niet voor zijn kleinkinderen. Hij gaf je altijd het gevoel dat je de liefste, leukste en beste was. Alles wat je deed was mooi, fantastisch en Kind...ga er mee door hoor, dat kan je goed. Altijd bemoedigend.

Altijd waren er vellen papier om op te tekenen. Kleurpotloden en later stiften. Er was Ministeck om figuurtjes mee te maken. En Oma maakte chocolademelk met vel. Oma was altijd veel vinniger en had altijd wel een 'dat zullen we nog wel eens zien' houding.

Misschien dat je als Opa een tweede kans krijgt. Milder bent omdat je niet hoeft op te voeden. Weet dat die kinderen straks weer naar huis gaan en je niet de hele dag met ze zit opgescheept. Je op die manier het beste van jezelf kan geven, misschien ook omdat je het anders had willen doen bij je eigen kinderen, maar dat toen niet kon.

Toen ik later ouder was bleef hij diezelfde belangstellende Opa. Nooit kwaadaardig, haatdragend of bozig. En toen hij met pensioen ging, had hij het nog zo druk en zoveel belangstelling - en nog een flink aantal commissariaten - en nog steeds tijd voor zijn kleinkinderen.

Hij is al twintig jaar dood, maar altijd als ik aan hem denk is dat met liefde en weemoed. Dit liedje geeft precies weer hoe ik over hem denk.

TGIF

Mijn afspraak bij de optometrist was weer achter de rug en een nieuwe stond, alweer, in de agenda. Ondanks dat mijn lijf niet echt kleiner wordt, wordt de cilinder in mijn oog dat wel en pas als mijn oog stabiel is, mag ik een staar-operatie ondergaan. Hoop toch echt nog wel dit jaar. Ook eigen bijdrage-technisch gezien.

Maar goed; ik was op mijn fietsje naar het ziekenhuis gegaan, want lekker weer en vlakbij en bedacht me bij het nabij zijnde busstation dat het toch wel erg mooi weer was. Wat zou ik nu thuis gaan doen. In de tuin zitten/werken/hangen... Doe eens gek en eens iets anders, maar wel iets tamelijks budgetneutraal.

Nou had ik natuurlijk verder kunnen gaan fietsen, maar mijn knie deed pijn en wist dat ik ook nog weer terug moest. Dus hoppa in de bus en in de grote stad aan het S  paarne verder gereisd en daar de volgende bus (want goedkoper dan met de trein) naar de zee gereisd.

Mensen die zeggen dat reizen met OV best kan in plaats van met de auto, moeten echt wat vaker zo'n ritje maken. Normaal 20 minuten, nu ruim een uur. En dan niet de bus missen, want dan een half uur wachten. En oh ja, emmertjes en schepjes zijn echt wat minder fijn mee te nemen in de bus. Daarom had ik die niet meegenomen.

Er stond helemaal geen wind, de warmte hing op de boulevard, maar ik was er en dat is wat ik wilde. En ander uitzicht en even weg vanuit de achtertuin. Of mijn Vinex-dorpje.

Een piepklein (au knie) stukje geslenterd, op een bankje gezeten, naar de zee gekeken, de zee geroken en toen maar weer terug.

Kreeg ondertussen nog een berichtje van zoonlief. Dat hij zijn auto bij mij voor de deur zet en met een vriend de hort op ging. Gelukkig zag ik hem nog net, wel de volle 3 minuten.
Nu was het plan dat hij vanmiddag zou komen, dus als Goede Moeder plande ik mijn activiteiten (gaap) zo dat ik vanmiddag thuis was. (Dat zou ik sowieso al zijn....niks in de agenda, dus ga nou niet miepen).

En krijg ik net een bericht dat het allemaal anders loopt en hij zo alleen snel zijn auto komt halen. Ik ken hem - hij is langs zijn zus geweest, is aan het netwerken omtrent zijn carriere, naar een vriend en straks heeft hij wat samen met zijn vriendin te doen. Ik noem het altijd maar zijn African P unctionality. Teveel in een dag willen proppen.  En weet dat hij dit niet doet om mij niet te hoeven zien (dat zou ik voorheen dus wel denken...of; ik ben zeker niet belangrijk genoeg), maar omdat hij weet dat het wel goed zit tussen ons.

Enfin, er ligt een flinke stapel te lezen boeken op me te wachten, eten staat in de koelkast en hoeft alleen opgewarmd te worden, het is nog steeds droog, ik leef nog en alle rekeningen zijn betaald.

En oh ja....het is vrijdagmiddag, het weekend is weer begonnen!

Dezelfde situatie; andere blik erop

Ik vind het interessant om te merken hoe het echt werkt om door anders met zaken om te gaan, er vooral door een andere bril naar te kijken (en binnenkort met een nieuwe lens ivm staar in mijn oog haha) je hetzelfde ziet, maar het anders ervaart.

Er is namelijk helemaal niets veranderd in mijn leven, niets wat me opeens weer energie geeft en hoop op een betere toekomst.

Geen werk, geen uitzicht op een baan na 2 jaar solliciteren, geen partner, geen extra inkomsten, mijn vader is nog steeds dood en ik ben nog steeds dik en toch merk ik dat ik lichter in het leven sta. Een ander blik heb. Een nieuwe innerlijke bril.

Nu moet ik veel credits geven aan de EMDR sessies die ik heb gehad. Die maken de zaken die op mij drukten en me in veel situaties onnodig droevig en zwaarmoedig maakten, nu makkelijker om mee om te gaan, of helemaal niet meer mee om te gaan en achter me te te kunnen laten.

Het is geen toverstafje, ik moet elke dag nog steeds aan het werk met mijzelf. En me bewust blijven van mijn gedrag, maar nog meer van mijn eigen vertaling van zaken. Dat die vertaling vaak niet juist is. Of overbodig. Want laat maar. Ik hoef me niet met alle leed van de wereld bezig te houden. Ik ben niet overal verantwoordelijk voor, hoef niet ervoor te zorgen dat iedereen het naar zijn zin heeft, gelukkig is, tevreden, gemotiveerd etc etc (joh...ik word al moe van het typen van deze zaken).

En ik hoef ook niet meer constant de aanjager van contacten te zijn. Als het er niet is, dan niet. Kennelijk heb ik me omgeven met een kudde dode paarden. En ik maar trekken. En me verantwoordelijk ervoor voelen dat er regelmaat is.

Gisterenmiddag lekker gesnoeid in de tuin. Maar alweer, niet overdreven lang doorgaan, gewoon een aantal keer een emmer legen in de groenbak. En genieten van het resultaat. Niet bedenken wat er nog allemaal moet, of wat ik wil. Nu, in dit moment genieten van het resultaat.
En niet vergelijken met allerlei perfecte tuinen, of het gras bij de buren (die hebben overigens tegels). Of met mensen die elke week een tripje naar het tuincentrum kunnen maken en elk hoekje vol hebben staan met de mooiste planten.

Vandaag kijken of ik nog een stukje kan doen, wil doen, of misschien niet en helemaal niks doe. Mag ook. Sterker nog; het kan ook. Als ik de lagen calvinisme nou eens echt kon afpellen, dan voelde ik me daar ook nog eens minder schuldig over. Gewoon niks doen.

Eerst zo even de was buiten ophangen. Om met Jeroen Meus te spreken: Zalig he...

Kom op nou!!!

Bij het wakker worden (en in de nacht een paar keer langer dan 1 minuut wakker) merkte ik al dat het wat moeizamer ging. In het koppie dan. Lijf doet het nog steeds.

Toch maar op tijd opstaan, douchen, badkamer swishen en swipen en bedenken dat het grote pakket waar het winterdekbed inzit toch best wel opgeruimd mag worden in plaats van in een hoekje van de slaapkamer te zijn gedumpt. En n direct doen dus.

Dus, zucht, steun, luik onder schuine wand opengemaakt en ik dacht toch echt dat dit helemaal leeg was....Zie ik nog een oude koffer, een aantal plastic zakken...Pffffffffffffff.

Maar niet zo zuchten en kreunen: pak het gewoon aan: Flylady zegt dat ik in de kinderkamer 27 dingen mag wegdoen en goh...ga ik straks toch gewoon een kwartiertje schatgraven achter dat luik.

Gewoon doen. En wegdoen. Niet langer bewaren...

Gisteren ook maar gewoon tuintafeltje gebeitst. Werkje van niks met een rollertje, maar wel een mooi resultaat. En fijn voor de komende herfst/wintertijd. Bij sommige mensen zie ik grote plastic hoezen over de tuinmeubels. Alles ingepakt. Of de meubels in een tuinhuisje gezet (zoals mijn moeder heeft; die heeft gewoon alles en beseft dat allemaal niet zo lijkt het wel).

Dus eens na gaan denken hoe ik mijn houten tuinmeubelen de winter doorhelp.

En mijzelf uiteraard.

Heb energie nodig!! 

Stort me nu in de keuken en maak een bakse Havermout met allerlei gezonde (dat denkt men nu tenminste) toevoegingen..en maak gelijk een lekkere bak koffie. Ik wil af van dat gevoel van brrrr. bah...ik doe er niet toe...

Na dat kwartiertje (timer gezet!):

5 grote vuilniszakken vol met oude kleertjes van mijn kinderen - had ik 20 jaar geleden al aan iemand kunnen geven, oude stofjes, restjes, sentimentele dingen die er nu niet meer toe doen...dus het meeste kan in de container voor oude kleding en echte rommel in de vuilnisbak.
Ik zie wat ik door de jaren heen heb gemaakt voor mijn kinderen, voel de minachting van mijn echtgenoot - het stelde allemaal niets voor; hij kende altijd iemand die dat zooooooooooo goed kon, naaien (ja...duh!!), nee veel beter zelfs, nooit hoorde ik gewoon wat ik nodig had, - en zie nu zelf hoe goed ik van niets, couponnetjes, hele leuke kleding maakte. Zie een zelfgebreid truitje; heb IK dat gemaakt...mooi, regelmatig..Ik haal een klein patchwork dekentje uit de vuilniszak. Voor over de kinderwagen, model jaren zestig, zo'n grote kuip met een soort van winkelwagenformaat mand eronder, dezelfde kleuren groen als de kinderwagen , gehad van een vriendin van mijn moeder, heeft de rand van het dekentje. Toen al oog voor detail. En goed kunnen zien wat combineert.

Wat zonde van de tijd, wat zonde van zo weinig geloof in mijn eigen kunnen. wat zonde dat ik me zo klein heb laten maken. Wat ik deed stelde nooit wat voor, vooral niet prijzen, dan gaat ze naast haar schoenen lopen... Dat begon thuis en ging naadloos over in mijn eigen huis toen ik getrouwd was.

Maar nu is het niet meer nodig om die stemmen te geloven. Ik weet en zie dat ik veel dingen goed kan. Laat je niet meer in de luren leggen...

Zo...nu eens kijken hoe ik die zakken zo snel mogelijk mijn huis uit krijg. Geen auto om ze snel in de achterbak te gooien en hoppa te dumpen bij de Kringloop. Dus maar in kleine porties verdelen en op die manier komt het ook goed.

Baby-steps!

In mijn eigen cocon

Geen nieuws willen horen vandaag, per ongeluk toch gelezen over alweer een onthoofding en hela hola wat prettig je kon nog kiezen of je op je vrije zondag ook gezellig nog even de beelden erbij kreeg. Wat wil een mens nog meer op zondag! Eerste rang bij een executie.

Wij zijn niet beter dan het gepeupel bij executies in vorige eeuwen. Gedrag waarvan wij nu denken dat dit onbeschaafd is. Dat we dit bij de borrelnootjes op de tv kunnen zien maakt het beschaafder natuurlijk.

Ooit was er een avonturenfilm,  net voordat de sport begon op de Duitse tv, en ik gruwde nog jarenlang van wat ik zag. Ik was een jong kind, maar dit was ook voor 45 jaar terug nogal beeldend.
Ik snap sinds die tijd niet waarom mensen houden van expliciete gruwelbeelden. En dan hebben we het nog over de film. Waarvan iedereen weet dat het namaak is en de hoofdrolspelers gewoon fijn doorleven; op naar de volgende film. Of een boek; ook fantasie.

Snap helemaal niets van het uitzenden van beelden van dood en verderf. Het helpt wel om de gelden voor Defensie moeiteloos op te mogen hogen, om het volk bang te houden en komt prima uit om her en der allerlei wapentuig extra te mogen verkopen. Het zijn weer gouden tijden voor de wapenindustrie.

Dus kies ik voor een dag als vandaag voor mijn eigen cocon. Scherm me af voor Dood en verderf (voor zover dat kan natuurlijk).

Lezen, Een eindje fietsen - geen zin in, maar dan moet je maar zin maken. Stofjes gekocht op de plaatselijke stoffenmarkt, dus aan de slag om er echt iets van te maken en oog-in-oog gestaan met de Paus, althans een afbeelding op ware grootte van de beste man, in een monument in mijn stadje, in het kader van de Monumentendag. Geheel cultureel verantwoord bezig dus.

Voel me onbemind en een beetje eenzaam in die cocon, ook ongezien en onbelangrijk, hoe veilig hij ook voelt. Maar geneuzel van een vrouw van een zekere leeftijd, tussen servet en tafellaken balancerend.

Gelukkig is het morgen weer maandag.

Fun for girls zwijmel

Heerlijk blijmakende song. En weer even schop onder den kont ook!

En zo leuk, de kleding, de brede (nog meer schoudervullingen) schouders, de oorbellen, de make-up. 

Gisterenavond zag ik een uitzending van de NTR over de jaren 80. Zware werkeloosheid, uitzichtloos, moeilijke tijden en de angsten en protesten tegen de de Kernbom. Maar ook hoe je langzaam weer vrolijkheid terug zag komen. De val van de muur, maar ook het Oranjegevoel in 1988. En van uitzichtloosheid naar het keiharde heel veel geld verdienen van de jaren negentig dreef. 

Om nu 34 jaar later wederom in een crisisperiode (op zijn eind hoop ik) te zitten. 

Alles komt en gaat ook weer blijkt. Geen zin om je zorgen te maken. Girls just want to have fun!

Mindfull telefoneren

Van de week belde eindelijk een familielid eens een keer. Hoewel ik diverse malen had aangegeven dat ik vanaf begin dit jaar naar een psycholoog ben gegaan en als reactie een zoetsappig stom plaatje met taalfout op Feestboek zag, verder geen reactie of belletje. Maar zijn hele Feestboek-community had gezien hoe hij om mij gaf!! En hij zit elke dag op Feestboek, heeft diverse smartphones en zeeen van tijd voor al zijn beste vrienden. Maar niet voor mij. En dat doet pijn.

Tot van de week. En natuurlijk; ik had het kunnen raden. De aanleiding was niet om te vragen hoe het met mij ging, maar omdat hij GROOT nieuws had.

Ok...vooruit, zo zitten veel mensen in elkaar en wie weet ik ook wel (zou ik me anders niet zo ergeren?). Die beginnen een conversatie met 'Halloo, hoe is het met mij' en als jij uberhaupt nog kans krijgt om iets over jouw belevenissen te melden, dat hebben zij dit uiteraard OOK meegemaakt, maar dan nog erger, groter, sterker, of wel tien maal zo vaak, regelmatig en dinsdag. En dat wordt dan uitgebreid verteld, uitgelegd en wat jij te melden hebt, is alleen een opstapje om weer de hoofdrol te pakken in het drama wat hun leven heet.

Of ze kennen iemand die...bla bla bla bla.

Had ik van de week natuurlijk me heel boos en miskent kunnen voelen, maar nu merk ik dat ik me veel minder erger - nou ja...behalve nu dan om even een stukje eruit te rammen - en wat nog belangrijker is, ik wijt het niet meer aan mijzelf. Denken dat ik kennelijk niet de moeite waard ben om gebeld te worden, in zijn kringetje te horen, mee te doen met alle fun etc etc.

Ondanks dat er 2 auto's voor de deur staan in zijn gezin, is het erg moeilijk om de rit naar mijn huis te rijden. De grote stad op palen  hier in de buurt ligt wel regelmatig op zijn route. Dus ligt het op de loer dat ik ga denken dat ik er niet toe doe, onzichtbaar ben, niet leuk genoeg, stom mens. etc etc.

Laat maar; hij verandert echt niet, tenzij hij zelf de noodzaak daarvan inziet. Niet omdat ik hem daarop wijs. Voorzichtig of geheel niet voorzichtig. En uiteindelijk voel ik me dan narrig, bozig en miskent, dus wat heeft me dat gedrag opgebracht in de afgelopen tijd: Nada de Nikkus. Stoppen dus hiermee!

En laat ik los dat ik met iedereen moet kunnen opschieten, dat iedereen ook mij leuk moet vinden, of op zijn minst aardig. Niks moet. Alles extra is een bonus.

Als ik maar wel liefdevol en respectvol ben naar mijzelf, mijn kinderen en diegenen die mij lief zijn. Maar niet meer over the top ga met investeren, geven en er zijn voor die ander, als ik dat niet terug ontvang.

En dat is bij de les blijven; veel gemakkelijker is het om in de Oude Groeven van het ingesleten patroon terug te vallen en me een dom dik wijf te voelen. En me zo te gedragen.

Sexy Vrouwenhuizen - not

Hoeveel brocante zaken kan je verzamelen in je nogal vrouwelijk ingerichte huis. Woont hier wel een man en heeft hij nog wel wat te zeggen over de inrichting. Of trekt hij zich terug in het schuurtje en heeft hij daar zijn eigen domein?

Als ik zo'n slaapkamer zie, vraag ik me altijd af hoe een vent zich voelt onder al die kanten lakens en honderden kussentjes. En hoe je daar in Godsnaam hete sex kan hebben....Het hele huis is jouw domein, er staat nog net niet MY home achter die aparte houten letters.

Hij mag helemaal niets in jullie huis, het is helemaal op jouw smaak ingericht. Alles witgekalkt en op elk leeg plekje een dingetje, een bloempje, hartjes, en oh ja...alsof je in Thailand bent geboren, honderden Boedha's. Vraag me dan altijd af of er ooit in India een mode komt om in een Indiaas huis geen Ganesh neer te zetten maar allemaal Mariabeeldjes. Zo hip joh.. Weet niet wat het betekent, maar het staat zo stylish! Hoe groter hoe beter. Of gezellig: Jezus aan het Kruis; leuk boven de haard.

Hoeveel spullen kan een mens willen hebben en vooral hoeveel denkt een mens dat hij nodig heeft of wordt hem behendig aangepraat door de Marketingafdelingen van de diverse woonbedrijven.



Van de week liep ik door de supermarkt en een vrouw stond voor het rek met de Sinterklaasspullen en ik zag haar hand naar de pepernoten gaan. Ik wilde nog roepen...Doe het NIET...maar bedacht dat dit a. raar zou staan, b..waar bemoei ik me mee, c..hoe zou ik dat zelf ervaren als iemand zich met mijn winkelgedrag bemoeit. Maar wie heeft er bedacht dat we in augustus al pepernoten kunnen smikkelen? Een slimme marketeer? - Kopen ze toch wel....en tegen de tijd dat het December is, hebben wij onze omzet mooi omhoog gegooid door die dingen een aantal maanden eerder aan te bieden.

Komt die verleiding omdat we het sowieso al wilden hebben of worden verleid door het aanbod, de uitstalling, de kleuren en de (in het geheim toegevoegde) geur?

Hoe werkt dat bij jullie thuis?

Weekend met 'n Belg

Gisterenavond was er op de Belg een documentaire over Marvin Gaye en zijn tijd in Oostende. Een soort van triestigheid droop van die badplaats. Weinig glamour, maar gewoon darten met de plaatselijke kroegtijgers en samen een pintje drinken.

Hij heeft daar Sexual Healing geschreven en als je de beelden van Oostende zag, man man man...wat moet hij ziek geweest zijn en verlangd hebben naar genezing. Hij schijnt daar 2 jaar te hebben gewoond, om tot rust te komen en nieuwe inspiratie op te doen.

Maar Oostende.....hoe komt een Amerikaan aan Oostende???

Marvin in Oostende



Eerder zag ik een andere Belg, Tom Waes en zijn programma Tomtesterom, waarin hij allerlei beroepen, waaghalserij, etc uitvoert, gewoon om te bewijzen dat hij het kan. Maar vaak waanzinnige uitdagingen. Nu beklom hij een berg in Amerika in Yosemite Park, El Capitain, terwijl hij geen enkele bergbeklimmers-ervaring had. Ik voelde zowat zijn angst toen hij aan die berg geplakt hing en daar in een bed moest slapen. Een keer omrollen en aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah...daar ging je het ravijn in.

Ik zat aan de buis geplakt. Hoe en waarom...wat drijft deze (zeer aangename) man. Hij overwint angsten, zegt ook dat hij bang is, lichamelijk kapot, gaat toch door en bereikt zijn doel. Nou...betere metafoor kan je niet hebben voor het leven.

Behalve dat ik dan niet zo'n gezellige geluidsman in de buurt heb (die alles heerlijk relativeert en een soort van Maarten van Rossum uitstraling heeft) als ik in mijn semi-crocs het natte gras sta te knippen, of de was buiten hang. Noch een cameraman in de buurt.

Mijn uitdaging - die heet Leven - doe ik zonder publiek, maar wel met regelmatig, vaak en dinsdag allerlei hoogtepuntjes. Net als dieptepunten, maar dan net als Tom toch maar doorgaan. 

En ook bekeek ik dit weekend een aantal opgenomen afleveringen van Dagelijkse Kost, nu opgenomen aan de Noordzee-kust dus hernoemd Dagelijkse Kust. Amai....wat kookt die Jeroeneke toch zalig he....Geen ingewikkelde dingen, maar wel lekker...Die pasta met groentjes en mosselkes...

Wat kan het leven dan simpel zijn he... En misschien is het dat ook.

Onder ogen zien

Enkele zaken waar ik altijd bang voor was, zijn allang gebeurd.

Ik ben ontslagen (meerdere malen zelfs);
Familie ging dood;
Kind in het ziekenhuis;
Zelf in het ziekenhuis
Vrienden werden ziek en overleden;
Het zwarte schaap zijn;
Veel minder geld te besteden;
Gescheiden;
Verlaten door geliefdes;
Verraden door mensen;
Slechte cashflow;
Helemaal geen cashflow.
Schulden;
Collega's die schijterig en bang zijn voor hun eigen hachje en mij in de steek lieten;
Afslanken en weer dik worden;
Lang geen betaald werk kunnen vinden;
Alleenstaand zijn
Alleen zijn
Geen auto meer hebben


Het lijstje kan, als ik langer de tijd zou nemen, nog veel langer worden, maar het leert me wel dat ondanks alles hierboven, waarbij ik voorheen dacht dat ik dit niet zou trekken, ik er nog steeds ben.

En waarschijnlijk slimmer, sterker en opgewekter. Want wat heeft het voor zin om bang te zijn voor dingen die je nog niet hebt meegemaakt. En misschien ook wel nooit gaat meemaken. Die lijst is zo lang en uitgebreid.

En alle zaken die ik al wel hebt meegemaakt, hebben me dingen geleerd. Dat ik veerkrachtig ben, altijd oog heb voor de positieve zaken, met een realistische blik. En weet dat ik in staat ben om zaken te overwinnen. Me beter te voelen. Hoe dan ook.

Door kleine vaste routines in de week zorg ik beter voor mijzelf. Omdat niemand anders dat doet (dat heb je nou eenmaal als je alleen leeft) en omdat ik merk dat goed voor mijzelf zorgen me daadwerkelijk goed doet. Dat zijn simpele dingen zoals mijn voeten verzorgen, nagellakje op de teennagels etc en ook goed mijn financieen bijhouden. Nooit meer aanmaningen of schuiven met rekeningen momenteel omdat ik goed plan en niet meer uitgeef dan ik heb, plus en dat is een grote rustgevende plus, ik heb een buffertje. 

Maar ook op financieel gebied voor de toekomst goed voor mijzelf zorgen. Nadenken en plannen en onderzoeken en uitzoeken. En in actie komen. En mijn angsten op dat gebied onder ogen zien en kijken of het reeel is angst te hebben. En ook daar merk ik dat door zaken uit te zoeken ik ongelofelijk ontspannen raak. Oh....is dat het...nou nou....

En relativeren; want ik woon niet ergens waar voedsel schaars is, waar de raketten om mijn hoofd inslaan en ik niet weet of ik mijn kinderen morgen levend aantref. Ik kan gewoon schrijven dat ik Premier Rutte en zijn kabinet een Kaasschaafbeleid vind voeren, waarbij de Kaas steeds kleiner wordt en er alsmaar meer afgeschaaft is. Ze zullen me morgen niet oppakken en ergens wegstoppen. 

Dus..

Opgaan, Blinken en Verzinken

Van de week zag ik toevallig een soort van college over dat het eigenlijk heerlijk is dat iedereen boven de veertig nog leeft.

Want: de mens is geprogrammeerd om zich voort te planten en daarna - nou ja...nog zo'n 20 jaar daarbij opgeteld om die voortplantings-gevolgen groot te brengen - is het bestaan niet meer nodig. Fysiologisch gezien dan natuurlijk.

Prikkelende stelling...vooral omdat wij, mensen, onszelf toch wel als het belangrijkste in het universum zien. Ons leven moet zin hebben en vooral eindeloos lang duren, sommigen zouden wel 120 willen worden (met het lijf en conditie van een twintiger denk ik dan altijd). Omdat het kan tegenwoordig en dat willen we dan ook en daar hebben we zelfs recht op (als je in West-Europa woont in deze tijd althans).

Als je het zo bekijkt, leef ik al 14 jaar in reservetijd. Ik heb me, fysiologisch op tijd ruim voor mijn dertigste, voortgeplant en die kinderen grootgebracht en mijn taak is  - lichaamtechnisch - volbracht. Ik mag verzinken. Dat zou de regering goed uitkomen en enorme bergen geld besparen. Geen pensioen, AOW en het allerbelangrijkst; Ik verdwijn voordat ik mijn ziektekosten enorm ga verhogen. Joehoe! Tel uit je winst. 

En heb ik een man uitgezocht voor de voortplanting die goede genen had. Hij zag er gezond uit, lang en slank, een vrij symetrisch gezicht en kennelijk voldeed ik ook aan zijn eisen met mijn Childbaring Hips. 

Volgens de professor is mijn tijd om te Blinken geweest en zit ik nu op een hellend vlak om te gaan Verzinken. 

Dus beter maar genieten van de tijd die me nog rest tot de Grote Verzinking. :). Mijn taak, mijn lichaamstaak, zit er al op. 

Droomzwijmel

Vaak en regelmatig droom ik en geven die dromen me iets aan over wat er komen gaat. Niet in letterlijke vorm, maar in een boodschap, beeld of vorm. Deze dromen onthou ik dan ook en zijn niet weg als ik wakker word.

Of de dromen zijn een indicatie dat ik op het goede spoor zit met iets in mijn leven. Of juist niet. Een waarschuwing dat ik iets doe of ergens mee bezig ben wat niet goed voor mij is.

Ik schrijf ze meestal op, want natuurlijk is het makkelijk om achteraf te zeggen dat je iets al wist omdat het je in een droom was voorspeld. En voor velen is het ook te dromerig en te zweverig. Dus spreek ik er weinig over; alleen met diegenen die het begrijpen.

Mijn droom deze nacht was nog niet uit te leggen, maar dat komt nog wel.

Cry me a river

Als de man die meer dan 200 vrouwen heeft gehad, de heer Pauw, zegt dat het logisch is dat vrouwen niet vaak bij hem te gast zijn want wat bereiken ze nou eigenlijk (vergeleken met mannen neem ik aan, of met hem - de uberman (die meer dan 200 vrouwen heeft gehad, dus hij zal het wel weten), dan moet ik toch me even op mijn hoofd krabben.

Sowieso...moet dat dan...iets bereiken? Is dat ook voor mannen niet overrated? Komen die er soms ook niet door toeval, kruiwagens of veel geld op de juiste plekken. En wat is de meetlat van de heer Pauw. Naaibaarheid?

Is het juist niet prettig dat we misschien wel tot de conclusie zijn gekomen dat het eeuwige gejaag naar meer meer hoger hoger en beter beter alleen maar leidt tot meer stress, burn-outs en hebzucht.

Of is dat mijn conclusie, die er dan, in de ogen van de heer Pauw natuurlijk helemaal niet toe doet. Ik ben denk ik een Siepie voor hem. Een vrouw, een vrouw na de overgang en ook nog eentje die in de provincie woont en niet hip is. Geen selfie's van haar tampons maakt in ieder geval (oh ja...niet meer nodig).

Nee, dan vergelijk ik mezelf liever met een andere vrouw. Een vrouw die snedigheid tot haar middle name had gemaakt. Die op elke opmerking over haarzelf, haar vrouwzijn direct een sarcastische rake opmerking uit haar mouw kon trekken. En dat ook deed. Jarenlang. Nog voor ik geboren was. En het bon ton was om zo direct te zijn. 

Leuke kook/bak-tv

Met veel genoegen kijk ik naar de kook- en bakprogramma's vooral die van de BBC.

Nu hebben we op de woensdagavond:
The Great British Bake off

Dan op vrijdagavond: Sweets made Simple

En dan als toegift, maar meer comedy dan bakken, wat ook een bak is natuurlijk:

An Extra Slice

En dan ook nog eens daarna Gardener's World - vooruit...niet over bakken, maar wel over tuinieren in bakken, - soms - dus toch een beetje bakgerelateerd.

Heerlijke tv. Humor, informatie en entertainement. En fijne meneren om naar te kijken.

Herfst

Eikels;

Geef mijn portie aan Fikkie!

Voor meer 6 woorden verhalen kijk bij: Marion

De blauw is op!

Op tijd wakker geworden en omdat ik me had voorgenomen om met Tante Cher weer een stukje te gaan steppen  (via haar DVD dan) vanochtend en dat weer op te bouwen, ook al direct een prettig gevoel van he...ik heb wat gedaan, daardoor.

Toen mijn rondje Bless the House gedaan en zo zat ik om 10.00 uur  met een kopje verse koffie klaar voor Koffietijd. Even pauze.

Daar zag ik de heer A. Verlinden aankondigen dat hij....tadatada....een musical gaat maken over Vincent van Gogh.

Joh....echt???

Wat origineel!!

En allang bedacht en heerlijk om gelachen door Thijs van Domburg, een comedian. Het begint rond 23.00.
Kennelijk is alles een thema om een musical omheen te bouwen.

Nu de rest van mijn lijstje voor vandaag afwerken, maar de kop is er weer af. En het is alweer september. De tijd vliegt. Ik had begin van het jaar ook niet gedacht dat ik zolang nodig had om gesprekken te hebben bij een psycholoog, om zaken te bespreken, verwerken en achter me te kunnen laten. Echt achter me te laten. 

Maar ben blij dat ik wel die tijd heb en heb genomen. 

En zo ook de verbouwing van mijn badkamer. Ik hoef er geen vrij voor te nemen, niemand behalve ik heeft er last van, geen moeilijke schema's met kinderen die naar werk of school moeten en ook graag willen baden en achteraf gezien valt het allemaal reuze mee. Bovendien heb ik gemerkt dat een week lang vroeger je bed uit, best goed gaat en me meer dag-uren geeft. 

En oh ja...wat een genot om weer rustig in je eigen huis te zijn, zonder dat er elke dag mensen heen en weer lopen, slopen, boren, verven, tegelen en weet ik veel wat. En ook heerlijk om dan op zondagochtend heerlijk te mogen douchen, lekker Rituals geurtje uitkiezen uit een luxe-pakket wat ik vorig jaar met Kerst kreeg van mijn kinderen en dan de zondag ervoor mogen en kunnen kiezen om niet naar een drukke verjaardag te gaan, maar thuis te zijn, rustig aan te doen, mijzelf op te laden en ook om zoals de Flylady dat noemt, to renew my Spirit. 

Heerlijk weer vandaag, de tuindeur staat open, nu nog maar even wat zaken afwerken en dan straks in de tuin lunchen. Carpe Diem. En niet bang zijn voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren of niet gaat gebeuren, want dat weet je niet.