Aantrekken

Van alles vloog door mijn hoofd. Wat moet ik aandoen, maar wel dan iets wat aantrekkelijk is, maar tegelijkertijd ook heel makkelijk uit te doen is, knopen aan de voorkant, of helemaal geen knopen, klitteband, Duct Tape??

 Heb ik nog wel matchende setjes (niet die grote witte Zeeman-onderbroeken, maar iets waar Nog in Werking in staat), heb ik nog ergens in de panty/kousenvoorraad panties, is dat nodig, is dat niet over the top, kan ik niet gewoon een broek, maar ja, wat voor schoenen en oh shit, teennagels bijslijpen en lakken, oh ja...de rest ook bijtrimmen.

Hoe deed ik dat ook alweer jaren terug, wat droeg ik toen; schoenen, met zonder sokken, wat voor kleur, uberhaupt sokken..was het een jurk, een setje..een rok...een joggingpak???

En daarna moet alles ook nog weer aan, thuis gebruik je vaak je bejaardenschoenlepel - lekker sexy - neem direct ook je depends mee.

Oh ja, en in verband met de Volle Maan ook maar een baardtrimmertje mee, want het groeit nu natuurlijk tegen de klippen op die 3 haren op mijn kin.

Wat een toestand!!

Het kan altijd erger...

Van de enige omroep waar ik lid van ben, BNN, kreeg ik een enorm grappige Sleur-alert e-mail. En die was in de roos.

Ging over beroepen van mensen die hun baan haten. Ik kikkerde er weer helemaal van op. Een kleine selectie:

Olifanten-onderzoeker

Krokodillen-verzorger

Toezichthouder bij concerten

Zorgbalans

Dochter rolde gisteren uit haar werk in huis en voelde superwarm aan. Haar ogen stonden al op apegapen en ze voelde zich ziek, zwak en misselijk. Dat had ze al de dag ervoor en toch besloot ze naar haar werk te gaan, want zo zei ze, ze kon haar collega's toch niet laten zitten. Had ze ook net de vroegste dienst van haar rooster, waarbij ze de tent moet opengooien. Bikkel!

Maar gisterenavond dus maar wel ziekgemeld en nu ligt ze weer te slapen. Voel me weer even 'moeder' want kopje thee, geroosterd broodje, temperaturen en zorgen dat ze weer een stukje gaat slapen in plaats van tv-kijken, want slaap is goed voor een ziek mens.

Mijn loopafspraak afgezegd. Dat was niet zo heel erg, want het regende hier enorm vanochtend. En nu zit ik dus maar even een blogje te schrijven. Op mijn vrije dag. Nou ja...op een dag waarop ik niets verdien. Of eigenlijk; ik verdien wel wat, maar ik krijg het niet. :) En zelfs dat geloof ik soms niet eens meer.

Misschien moet ik maar hamburgers gaan bakken in New York, die krijgen sinds kort USD 15,-- per uur en dat is meer dan dat tientje van mij natuurlijk. Een van de sollicitaties die ik uitstuurde had het aloude resultaat; tot onze spijt bla bla bla.

Gisteren had ik een klant van de grote financiele instelling waar wij voor bellen aan de telefoon en die verwoordde precies wat ik ook dacht. Over die instelling. En mijn werk. Gelukkig wist de beste man niet wat mijn verdiensten zijn, noch weet de opdrachtgever dat, want er zit nog een schakeltje tussen en nog een, dus dan wast die opdrachtgever wederom zijn handen in onschuld.

Dit weekend vierde mijn zoon zijn verjaardag. Mijn moeder wilde ook graag komen, maar liet hem weten dat ze last had van niet meer durven autorijden. En ze had, zo zei ze, aan iedereen gevraagd of ze mee kon rijden, maar niemand kon.
Ik denk en weet dat mijn moeder niet echt goed is in duidelijk vragen wat ze wil en dat ze in haar zieligheid dit dan vertaald naar 'zie je wel...niemand wil". En ik denk ook dat ze tot het laatste moment had gewacht.


Zoonlief belde mij, ik schoot direct in de "Ik los t wel op" -stand en ging dus eerst 60 km met trein en bus, daarna 70 km met auto en weer dezelfde routine terug. Dag zondag! Ondertussen durft mijn moeder wel weer auto te rijden omdat ze heeft gemerkt dat ze dat nog steeds goed kan en heeft zoonlief zijn oma weer gezien. Nou is mijn moeder geen zielig oud besje, maar een best wel vitale vrouw van in de zeventig met haar eigen auto zonder dak (u begrijpt mij wel toch?). Die van lekker hard rijden houdt.

Maar nog steeds niet heeft geleerd om diegenen die hun sores bij haar op haar bord leggen keer op keer op keer, te vertellen dat ze het hele zooitje lekker mee mogen nemen, want haar bord heeft ze zelf nodig en dank u wel. Kolen en Geiten sparen is haar grote motto geweest al jarenlang en dat levert nog steeds op dat de Wolven uiteindelijk die geiten lekker opeten. Haar agressie en frustratie slaan dus altijd naar binnen en dan lijdt ze in stilte, heeft last van haar keel, eet als een zielig musje en dan heb je inderdaad een warrig hoofd op het einde. En denk je dat je inderdaad niks kan en kon en zult kunnen en nergens goed voor bent.(heeeeeeee...oh ja...ook mijn thema).

Momenteel ben ik aan het denken hoe ik de bruidsjurk van mijn dochter helemaal naar haar wensen kan verbouwen. Heb een aantal bezoekjes gebracht aan stoffenzaken, vond niet wat ik zocht, maar door "out of the box" te denken, vond ik ergens anders wel mijn materiaal. Nu het patroon tekenen en uitwerken en dan knippen en bedenken of ik hele grote veranderingen ga doorvoeren (in overleg met haar uiteraard) of voor simpel ga. Ik denk dat het nummertje 1 gaat worden als ik mijn dochter ken, dus nog flink wat werk voor de boeg. Maar ook wel leuk; want dat is precies iets waar ik goed in ben. Improviseren en creatief zijn. Ontwerpen. En naaien.

Klinkt vaag he...Maar ja...ik heb wel iets in mijn hoofd, maar of ik het ook zo kan krijgen, dat is de grote vraag. Ben al blij dat de jurk nu hier in huis is. Dan kan ik er lekker aan werken. En is mijn hoofd niet meer vol met de scripts van mijn werk die ik 50 x per dag afratel.

Vandaag dus een beetje rare dag voor mijn gevoel. Ik mis mijn loopje, ik mis de man en zijn hond.

Knutselen voor grote jongens (en meisjes)

Net terug van het opladen van mijn OV-kaart. De oplader bij de supermarkt was defect en het was al laat (eindelijk droog) dus moest ik even hard denken waar ik dat ding snel en dichtbij kon opladen.
Aha...in het ziekenhuis stond er eentje in de hal. Dus snel - oeps het regende alweer - naar het ziekenhuis gefietst en gelukkig kon ik nog zonder toeters en bellen de hal in. Opladen en klaar. Anders kan er niet getreind worden bij een te laag saldo.

Op de weg naar huis zag ik dat bij de scholen bij mij aan de overkant een hele rij hoge bomen was omgewaaid. Een hele rij!! Tsjonge!

En nu pas even de tv aan en zie ik mijn favoriete acteur, Idris Elba, in een vliegtuigje loopings maken. Ook nog in een vervoersmiddel wat in ons gezin ook favoriet is.

Heerlijke ontspannen tv voor mij:

Idris in de lucht


Gisterenavond al enorm genoten van de mannen van het originele team van TopGear die de mafste dingen uithaalde, zoals een drietrapsraket aan een auto die ze hadden vermaakt tot een zweefvliegtuig. Of met 3 auto's het kanaal proberen over te steken. Geweldige tv en zo jammer dat dit niet meer gemaakt kan worden. Mannen die gewoon lekker knutselen in het groot.

Jaren 70 zwijmel

Toen ik in het midden van het land woonde op kamers in die stad waar dit jaar de Tour begon, gingen we, de vriendin waarmee ik een etage deelde, ieder weekend lekker dansen en stappen.

We vonden onszelf vrouwen van de wereld, maar waren in feite gewoon provinciale mutsen. Maar met een glas Martini met ijs voor onze neus en onze uitgaanskleding aan, dik in de make-up leek het heel wat. En om interessant te doen ook een sigaret in onze vingers, dan kon je mysterieus rook om je heen blazen.

Ik had geen idee hoe mooi ik toen was, want voelde me altijd de 'dikke vriendin' vergeleken bij mijn vriendin; ik was de eeuwige side-kick, want zij kreeg altijd alle aandacht van de mannen en ik mocht, net als Annie haar tasje vasthouden.

Dat was natuurlijk niet zo, maar ik zag gewoon niet dat ik er wel degelijk mocht zijn. En dat ik ook aandacht kreeg, alleen dan moet je het wel zien en niet in je glas blijven staren natuurlijk haha! En was ook tamelijk verlegen, dus het spel van flirten had ik geheel niet onder de knie.

Toen ik bij een grote landelijke bank ging werken met alleen maar mannen en die mannen me allemaal wel heel erg leuk vonden, toen vond er even een 'het kwartje valt' moment plaats. En toen ook nog 1 van die mannen me zei me wel heel aantrekkelijk te vinden, toen begon ik te stralen. En kennelijk straal je dat dan uit. Dat je er wel degelijk mag zijn. Kijk...dat gevoel wil ik graag weer terugvinden. Omdat ik mijzelf gewoon leuk genoeg moet vinden om te gaan stralen.

Anyways....onderstaande song, hoorden we vaak voorbij komen in die tijd. Lekkere zwijmel!
Net even snel een klein rondje boodschappen gedaan, want ook nog maar een klein beetje budget, maar creatief met kurk en dan kom je een eind. Ik ga gewoon een lekker soepje maken, dat kost niks en daar kan ik een aantal dagen van eten. Zo komt Splinter door de Winter.

Poes, poes, poes

Apart te zien dat in een omgeving waarin de werkgever minimaal investeert in zijn medewerkers, er toch collega's zijn die de beste willen zijn. Je krijgt er niets voor - ja een high five of de pas aangeleerde boks (topperrrrrrr), maar verder blijf je voor je eigen plaspauze betalen, krijg je niets betaald als je vakantie opneemt en bouw je ook geen verlofuren op. En ook geen provisie/bonus/beloning voor het halen van je target.
Wel wordt je erop gewezen dat je uit moet loggen als je met je (zelfbetaalde) pauze gaat. Men zou toch zomaar € 2,50 euro extra betalen.

Dus vanwaar dit spel om de beste van de hele meute te willen zijn. Of je druk te maken als je een dag een keer niet je target haalt, maar er 2 onder zit. Dat je de dag ervoor er 10 boven zat, ben je dan kennelijk weer vergeten.

Het is een goede les voor mij. Het is zinloos om de beste te willen zijn in een dergelijke omgeving. Misschien wel in elke omgeving. Dus heb ik een plaatje getekend van een verkeersbord wat een doodlopende weg aangeeft.

Om mijzelf alert te houden.

Maakte vorige week een nogal erotisch getint schilderwerkje. Voor iemand zijn verjaardag. En dat viel wel in de smaak. Kijk, dat is tenminste leuk om te doen. En ook al zou het achter de struiken met die moeilijke naam worden gesmeten, ik heb er lol van gehad.

En accepteerde een uitnodiging ergens in augustus om te genieten van een gratis festival met een meute Single Ladies.

En er staat eindelijk weer eens een borrel in de agenda met een groepje vrienden.

Dit alles in het kader van kijk nou eens naar dingen die goed en leuk zijn in je leven. En zie dan dat dit er gewoon weer heel veel zijn.

En zo grappig dat er in het weekend opeens een kat midden in de keuken zat. Die was gewoon naar binnen gebanjerd, ook al was de hordeur dicht, maar daar stapte hij/zij gewoon doorheen en liep toen naar de keuken alsof hij/zij hier al jaren woonde. Wel een lief beestje, maar aangezien zowel zoon- als dochterlief allergisch zijn, is het hebben van een kat in huis niet slim.

Dus moest ik enorm lachen toen mijn dochter de foto van de kat en mij naar haar broer stuurde met de opmerking dat hij het niet moest verklappen, maar dat dit zijn aankomende verjaardagskado werd. Verrassing!!

Het duurde totdat hij ergens in China zat toen mijn dochter hem uitlegde dat dit een grapje was. Jammer want ik had al ideeen van een poezenmand lenen bij iemand en met dat ding naar zijn huis rijden. Of foto's sturen van hoe ik bij de blikjes kattenvoer sta, toevallig.

Ben dol op practical jokes. En dan tot in detail uitgewerkt.

Nachtmerrie zwijmel

Werd vanochtend badend in het zweet wakker van een te echte droom. Hij voelde in ieder geval heel echt. Gelukkig weet ik, dank zij mijn kloppende administratie dat het niet echt is, dus kan ik het achter me laten. Maar kennelijk speelt het wel in mijn hoofd. Die angst om af te glijden.

Droomde dat ik thuis was en werd gebeld door een deurwaarder. 'Ja u bent mevrouwtje Citroen en ik kom zo bij u langs, want u negeert nu al maandenlang alle brieven over uw rekeningen bij Twitter (ja...zelfs in mijn droom dacht ik heuh Twitter...da's toch gratis??).

U heeft duizenden euro's openstaan en nu kom ik langs en alles in beslag nemen. En neen...als u de deur niet open doet, doet de politie dat wel voor mij. Dus loop niet weg!"

Dus vond deze zwijmel wel bijpassend.

En daarna deze, want dat is waar het echt om draait.

Ik ga dus vandaag alweer op zoek naar mijn eigen Satisfied Mind. Nog beter focussen op wat ik allemaal wel heb, zo direct lekker op mijn eigen terrasje verse koffie drinken en een heerlijke eigengemaakte muffin met topping eten die mijn dochter maakte voor het Suikerfeest. En lekker dat ze zijn. Zo wist ik niet dat ze zo lekker kon bakken die dochter van mij. Zij is alweer naar haar werk, heel vroeg in de ochtend, zonder klagen. Dus kan ik wat van haar leren en negeer ik mijn weinige werk-uren, omdat ik gisteren een paar keer in eigen tijd naar de wc ging. En dat niet betaalt krijg. Maar goed; dan is het letterlijk even naar mijn eigen gezeik luisteren wat ook wel weer grappig is.

Kocht gisteren voor haar wat Baklava en andere lekkernijen bij de Turkse supermarkt en vond het plotseling ontroerend toen ik de dame achter de toonbank een fijn Suikerfeest wenste. Ik schoot een beetje vol want stelde me voor hoe fijn het is als wij van onze moslimwinkelbediendes te horen krijgen Fijne Kerstdagen en wij nooit wat terug zeggen op hun feestdagen.  Maar ja, ik was kennelijk gisteren nogal sentimenteel.

Had ernstig behoefde aan saamhorigheidsgevoel. Ergens bijhoren. Gewoon gelukkig zijn. Dus dat gevoel, die satiefied mind, daar ga ik naar op zoek vandaag. En zeker weten dat ik 'm vind!


Eid Mubarak!

Snotvergeme!!

Merk dat ik een beetje in een 'ik ben heul zielig' , danwel 'ik heb een heeeeel zwaar leven' mood zit.

Weet ook wel wat de trigger was/waren. Dat zoonlief me vorige week vroeg hoe het met mijn pensioenopbouw zat nadat hij allerlei leuke verhalen over zijn leven en geplande vakanties had verteld en toen moest ik hem uitleggen, dat hoewel ik nooit huisvrouw ben geweest, ik een zeer klein pensioen, wat zeg ik een dwergachtige pensioenopbouw heb. Omdat ik in bedrijven werktte waar geen pensioenfonds was (ja mensen...dat kan ook...geen CAO, geen mooie secundaire arbeidsvoorwaarden) en nu helemaal niks opbouw.  Dat zelfs plassen me geld kost.

En ik zei er niet bij dat ik het gevoel kreeg dat alles waar ik mijn best voor heb gedaan onder mijn handen is afgebrokkeld en weggegleden. Maar zo voelde dat wel. Hoe leg je dat uit aan iemand die aan het begin van zijn leven en carriere staat. Dat ik kennelijk verkeerde keuzes heb gemaakt. En de consequenties daarvan dus moet leren accepteren.

Een tijd van je leven, midden 50, waarin je kan oogsten, moet ik weer gaan zaaien. Op dorre grond.

Dan voelt het alsof ik de kracht niet meer heb om mijzelf uit dat droevige moeras te tillen. Na ruim 2,5 jaar vruchteloos solliciteren ben ik het afgewezen worden meer dan zat. En trek ik het niet meer om weer dat pad op te gaan.  Laat staan het mannenpad, waarin afwijzing ook strijk en zet is/was.

Lijkt het wel alsof ik alleen maar bevestiging zie van hoe anderen het (materieel) beter hebben en ik niet eens een pot verf kan aanschaffen om de badkamer eens een beetje op te knappen. Dat ik nog te sloom ben OM ook maar iets aan te pakken, dat sla ik maar even over.

Natuurlijk besef ik dat dit zwaar overtrokken is en DAT dit ook niet zo is. Maar ik voel het wel zo.

Hoor ik opgewekte verhalen over hoe mensen hun meubels zat zijn en lekker alles nieuw kunnen kopen en voel ik me een loser klasse I met mijn Ikea studentenbankje en een huis waarin niks van waarde staat.

Dus ga ik nu maar even achter elkaar naar La Kaandorp luisteren, even hardop lachen en wie weet lach ik me wel eruit.

En wat opvallend dat als ik doelen lijk te behalen - mijn gezondheid aka gewicht - ik dan weer uit mijn eigen hoge hoed deze "Zie je wel, je bent niks waard" catchphrase opduik. Want zie je wel; je hebt niks, je bent niks, je hebt niemand en het zal nooit wat met je worden, rotkind".

Want snotvergeme ik WIL die treurnis en droefheid niet meer.  Het helpt niks, het werkt ook niet en het maakt me voor niemand aantrekkelijk. Ook niet voor mijzelf. Het drukt op me.

Trots zijn op de behaalde resultaten. Doe het nou! Ja NU!!

Bij het controlebezoek voor mijn Diabetes waren de waarden allemaal goed en zelfs meer dan goed. Er werd mij dan ook oprecht meerdere malen gezegd dat ik trots mag zijn op dit resultaat en op mijn veranderde houding en leefstijl. Nu pas ergens in november weer een grote checkup bij de huisarts.

Ik kreeg te horen dat ik een vechter ben. Mwoah...vechter??? Ik zag en zie mijzelf meer als iemand die meekabbelt op de stroom. In een soort van meebuigen met hoe het leven komt. Niet hard tegensputteren dus. Maar go with the flow.

Toch voel ik dat trots zijn op (nog) niet zo.

Ja, ik zie op de weegschaal en ook op de weegschaal bij de verpleegkundige dat er inderdaad al een hele hoop overtollige kilo's af zijn. Het loopt zo langzamerhand naar de 20 kilo minder. Wat goed is voor mijn lijf en mijn glucosewaarden. En heel soms als ik in de spiegel kijk, dan zie ik een slanker lijf. Niet een mooier lijf, maar alles werkt wel en daar gaat het om. Uiteindelijk. Toch blijf ik mijn grootste criticus

Als ik heel eerlijk ben, zou ik voor een dag wel een mooier en strakker lijf willen hebben. Zo'n lijf waar mannen hun hoofd voor omdraaien. Zonder hangbuik (oh ja...daar hebben die twee kinderen ooit ingezeten en ik heb toen ik jong was een fikse buikoperatie gehad met idem litteken), maar dat is eigenlijk alles. Mijn geluk zit niet in een strakke buik, die snap ik ook nog wel. En ik moet geduld hebben. Niet meer snel snel snel afvallen, maar gestaag doorgaan en over een half jaar wie weet waar ik dan zit. Misschien wel op mijn resultaat uit 2012, maar dan met minder stress en omdat ik het zelf wil. Niet omdat ik denk dat ik dan als een actievere vrouw wordt gezien door mijn manager en niet een dik oud wijf die te sloom is om in haar jonge team te functioneren.

En toen ik in het weekend een hele hoge trap in 1 keer opliep, zonder daarbij na te denken, toen merkte ik ook wel dat mijn conditie stukken beter is.

Ik merk het aan de manier waarop ik boodschappen doe. De eilanden chips en koek en snoep nog zelden bezoek en doe ik dat wel, dat is dat omdat ik daarvan bewust geniet en niet om frustratie weg te eten, of af te dekken met mijn persoonlijk drugs - zoetigheid of hartigheid in de vorm van snel te verorberen voedsel.

Als ik mijn koelkast open doe zie ik groenten, groenten en groenten, Als ik naar mijn werk ga, neem ik altijd mijn eigen lunch mee. En verantwoorde tussendoortjes in de vorm van fruit of noten.

En he...ik kan nu natuurlijk ook snel naar de supermarkt gaan en alles inladen wat lekker, vet en snel op te eten is, maar brengt me dat geluk. Snelle bevrediging, dat misschien wel. Maar ik vind het zo fijn om de wijzer van mijn weegschaal iedere keer weer naar beneden te zien gaan. Omdat ik weet dat ik met minder kilo's en een betere conditie mijn lichaam minder belast. En zonder de dure shakes of pakjes en zakjes van een dieetiste. Ik heb mijzelf geleerd om juist gewoon mijn voedingspatroon aan te passen en daardoor winst te behalen uit gezondere keuzes.

Het scheelt dat mijn budget me niet toelaat om oeverloos op terrasjes te zitten met een wijntje. Maar ook de slobberwijntjes van de supermarkt laat ik staan. Meestal drink ik, heel saai, water. Of koffie of thee, maar frisdrank taal ik niet echt naar, meestal.

En toch blijf ik het moeilijk vinden om trots op mijzelf te zijn. Ik heb het tenslotte er allemaal eerst weer zelf bij gegeten, nadat ik 40 kg was afgevallen. En zelfs toen, die eerste keer was ik niet trots. Zag ik eigenlijk pas heel laat hoe ik fysiek was veranderd. In een 'normale' vrouw. Maar of dat goed genoeg was, dat voelde ik toen ook nog niet. Omdat ik me nog steeds niet anders in mijn hoofd voelde.

Snotvergeme zeg...wat zit ik ingewikkeld te doen. Heb vandaag wel weer ruim 2 uur met man (nog steeds zonder hond die mag nog niet lopen) gelopen. Het was klammig weer en we liepen en liepen en liepen. En ondertussen praten en kijken naar alle mooie dingen in de natuur. Allerlei kleine padjes die overal tevoorschijn popten. Vlinders. Hazen. Lekker saai he

Daarna nog ruim 2 uur zitten wachten op een stel monteurs, maar die waren, zo blijkt - vergeten af te bellen.

Daar had ik me enooooooooooooooooorm over kunnen opwinden, maar alweer dacht ik; is het de moeite waard om me op te winden?? Ik heb in die wachttijd tenslotte allerlei administratieve klussen gedaan die toch al afgewerkt moesten worden, dus zeur niet.

Heb eindelijk zorg- en huurtoeslag aangevraagd nu dat ik een maand een volledig salaris heb ontvangen en in mijn berekeningen zie hoe mijn inkomen naar een minimum is gedonderd. En wat apart dat je dan zooooveel toeslag krijgt. Is het bijna de moeite niet om harder te werken.  Want dan verlies je die toeslagen weer. In alle jaren dat ik al werk, is dit de eerste keer dat ik toeslagen ontvang.

Waarom storten ze die toeslagen niet direct door naar de zorgverzekering of de verhuurder? Kan me goed voorstellen dat 'men' in de verleiding komt om die bedragen, als ze gestort zijn, in de grote pot te storten en dat het dus al op is voordat je de zorgtoeslag of de huur betaald hebt. Hoorde dat regelmatig van collega's. Die noemden de dag dat de toeslagen werden gestort ook ToeslagenHoeraDag.

Raar systeem, geheel niet efficient.

Zomerse danszwijmel

Als ik deze hoor dan hoor ik direct ijsblokjes in een glas, zie ik een aquablauwe zee en een azurenlucht erboven. Mijn kinderen waren heel jong nog in de tijd van deze song, ik was geheel niet gelukkig en mijn huwelijk en zag ik die tijd trouwens ook nooit dit soort uitzichten. Vakantie daar deden wij niet aan, manlief maakte wel reizen, maar dan altijd alleen of met zijn vrienden. Ik was te dik en te lelijk om mee te mogen.
Kan me nog zo voor de geest halen hoe ik me voelde toen we bij de supermarkt voor het eerst in tijden samen boodschappen deden want hij zei dat hij wilde picknicken. Dus stokbroden, gegrilde kip, meloenstukjes, alles voor een zomerse picknick. Klinkt leuk toch?
Alleen ging hij niet met ons, maar met een vriendin en haar kind. Waarvan ik toen al vermoedde dat het zijn kind was en zijn vriendin. Hoe bescheten en vooral ontzettend afgewezen en stom ik me voelde. En alleen.

Pas jaren later toen ik 2 banen had, kon ik voor het eerst met mijn kinderen op vakantie naar een aquablauwe zee. En dat was me toch een heerlijke vakantie!! Zelf betaald, zelf geregeld en elke dag kunnen zwemmen, de zon in de zee zien zakken en altijd goed weer.

Herinneringen zijn fijn, want dat zal ik waarschijnlijk niet snel meer zien. De rijke tijden zijn (voorgoed??)  voorbij en ik ga gewoon wennen aan een grasveldje met hooi-kleurig gras, een vijvertje wat een beetje leeg raakt door de droogte en zo direct een kop koffie uit eigen keuken. Een een gratis weekendkrant, ook altijd goed. Zo direct nog even verantwoord boodschappen doen en dat was dan mijn opwindende zaterdag. En zo de was ophangen.
Oh, misschien vanavond nog eigengebakken muffins maken met een bruine banaan als zoetstof.

Wel fijn om hiermee weg te kunnen zwijmelen en af en toe verhalen te horen of te lezen van anderen over dit soort uitzichten.

Simpel toch?

Uit eten

Gezellig was het vanavond. Uit eten geweest. Bij mijn zoon en zijn huisgenoten en zijn vriendin was er ook gezellig bij. Uit mijn werk naar zijn huis gelopen en gelukkig kon ik het nu wel moeiteloos vinden.

Hij had gekookt (het was zijn beurt) en had pakketjes gemaakt met kip, courgettes, tomaatjes, olijven, citroen etc uit de oven en ook nog een schotel met asperges uit de oven en nog aardappelschijfjes. Voor het eerst in tijden weer eens aardappels gegeten.

En daarna nog hun assortiment van toetjes. Allemaal gezond en lekker.

Nog lang met elkaar zitten praten, goede gesprekken, grappige gesprekken en wat voel ik me dan toch gezegend. Dat ik met allebei mijn kinderen kan en mag praten. Dat ik van hen houd en zij van mij.

Dat ik gewoon op een doordeweekse dag even bij mijn zoon langs kan gaan. Na mijn werk.

Vanochtend lekker nat geregend ondanks paraplu, maar het waaide ook nog stevig dus kwam met natte broekspijpen op mijn werk. Gelukkig droogde het snel en was de dag weer zo om.

Net thuisgekomen en mijn bak salade weer gemaakt. Dit keer witlofsalade met reepjes paprika, walnoten en olijven. En apart een bakje honingmosterdsaus.

Kreeg gisteren hele bergen mooi muziek van iemand om te beluisteren. Allemaal zomerachtige klanken. Ook heel fijn!

Blijf focussen op de goede dingen. Dat zijn er nog steeds veel.

Dol op Dinsdag

Op het saaie af: maar vandaag weer heerlijk een stuk gelopen met de man, die tijdelijk zonder hond komt. Extra lang en extra ver en het was tamelijk klam en benauwd, maar het lopen deed ons beiden goed. Hij wees me nog op een piepklein padje op ons pad. Ik dacht aan een kever, maar het was inderdaad een pad(je). Zo schattig.

Vind het leuk hoe hij dingen ziet, waar zijn oog op valt en hij me dan daarop wijst. Zo verbreed ik mijn blik ook weer. En waardeer ik onze wandelingen des te meer. Ik kon hem ook een envelop met inhoud geven want deze week moet hij weer een tripje naar de dierenarts doen om te kijken of het gips eraf mag en of het bot al aan elkaar is gegroeid. Foto's maken dus. Hij wandelde anders veel meer, maar nu zonder hond, zijn wandelingen met andere mensen met hond ingewikkelder in te plannen. Dus ben blij dat hij voor mij tijd maakt.

Thuisgekomen was het allang en breed lunchtijd en daarna nog even aan nieuwe slaapkamergordijnen gewerkt en mijn administratie gedaan. Ook nog een pakje naar het postkantoor gebracht en even op een piepklein marktje om de hoek gekeken. De planten waren in de superaanbieding volgens de marktkoopman en hij vroeg al of ik met de auto was. Nee...met de benenwagen.

Dus die tray in de superaanbieding kon niet mee, maar sowieso was en is het budgettair niet zo handig om nu in planten te investeren. Deze maand mijn huishoudbudget alweer lager gezet en kijken of ik het daarmee red. Door het als een wedstrijd te zien, blijft het luchtig.

Dochter had mijn fiets want ging gezellig met haar halfzusjes en broertje even een stukje fietsen.

Op mijn werk was het komisch om te zien hoe volwassen mensen te paaien zijn door hen een ritje in de Ferrari van en met de baas aan te bieden als ze hun target die dag zouden halen. Geef mij maar gewoon normale arbeidsvoorwaarden en iets meer bruto loon. Die auto boeit me niet, dat is gewoon een verklede veer! Uiteraard kreeg ik niet zo'n aanbod. Ik zie er kennelijk niet uit als iemand die wild wordt van een ritje in een Italiaanse sportauto.

Ooit had ik een directeur die vond het wel prachtig om ons luitjes op te voeden in de Haute Cuisine. Want dat kregen wij natuurlijk niet thuis, de mensjes van het gewone leven. En oh ja, of wij dan, als wij naar het restaurant gingen, wel passend gekleed wilden komen. Dus de heren in pak graag. Met stropdas.
En dan dineren in zaken die een Michelin-ster hadden en ondertussen wel luid smakkend en met je mond vol vertellen wat voor bijzondere keuken men hier had. En hoe duur de jurk van zijn vriendin is, want echt "Design". Ja, meneer de directeur - u weet hoe het heurt!

Echt...ik zou zo een comedy-serie kunnen schrijven over wat ik op de werkvloer allemaal heb meegemaakt. En dan zal men zeggen dat ik het wel een beetje erg vet heb aangezet.

Weekendverslagje

Zonder wekker wakker geworden, het was nog vroeg. Nog een beetje lezen en daarna bed verschonen, de witte was in de machine en dan naar beneden.

Op zondag neem ik altijd de meterstanden op. Sinds ik een slimme meter heb vind ik uitlezen van de standen van de Electriciteit ingewikkeld, maar goed. Eens zal ik het wel snappen. :) Gas is simpel; 1 druk op de knop en er komt 1 stand naar voren. En water is onveranderd.

Daarna ontbijtje gemaakt en dat heerlijk in de tuin, onder de parasol opgegeten. En daarna het gras gemaaid (of het hooi eigenlijk in toom gehouden) en alle kantjes geknipt. Toen was de was klaar en ook die hangt te wapperen. Nou ja...het wappert niet zo hard, maar het is wel warm, dus zal wel droog zijn voordat er hier vanmiddag onweer werd verwacht.

Wat een luizenleventje he!! Mijn dochter werd gisteren om 0545 uur al op haar werk verwacht en vandaag ook weer vroeg en iemand anders vertelde me ook over zijn diensten die als hij vroeg moet beginnen ook op zo'n vroeg tijdstip aanvangen. Alleen moet hij nog wat langer reizen.

Kom ik met mijn riante werktijden aan; gewoon overdag en voor het donker weer thuis! En de weekenden gewoon vrij. En dan ook nog zulk mooi weer als nu. Dat is dubbel boffen.

Gisteren nog even snel de ramen gelapt in de achtertuin. Met mijn heerlijke Paarse Flylady doeken. En het werkt echt. Streeploos.

Mijn dochter had her en der stapeltjes met brieven, spullen, ditjes en datjes en ik word daar altijd nogal onrustig van want ik heb mijzelf juist aangeleerd dat niet meer te doen en spullen direct op te ruimen. Of een vaste plek te geven. Maar ja..ze logeert een tijdje hier en dan heb je geen vaste plek meer. Zag ik gisteren bij de supermarkt van die kleine plastic mandjes en voila: probleem opgelost. Al haar spulletjes in dat mandje. Staat direct opgeruimder en alles is voor haar snel terug te vinden. En ik erger me niet meer. Zaak is dus om in oplossingen te blijven denken.

En me niet op te winden over zaken die er niet echt toe doen. En tot mijn verbazing merk ik dat me dat steeds beter lukt. En natuurlijk val ik nog wel eens terug in oud gedrag, maar herken het steeds beter. Omdat die oude manier van reageren me weinig positiefs brengt. Dus bewust blijven van wat wel en wat niet werkt.

Natuurlijk; soms gooi ik qua budget graag de kont tegen de krib en dan weet ik ook direct dat ik dit niet moet doen. Let op je uitgaven en ook deze maand mijn huishoudbudget alweer teruggebracht naar een nog lager bedrag, want mijn netto salaris is gewoon erg weinig. Dus moet ik weer schrappen en bewust blijven van de opties die ik wel heb.

Ga ik dan naar een drogistketen, dan weet ik dat ik daar niet zomaar wat van de schappen kan rukken gewoon omdat het een aanbieding is. Of het leuk is of lekker. Of dat ik een impuls krijg van dit wil ik en ik wil het nu. Is het dat wel of denk ik dat en heb ik dat echt nodig of denk ik dat ik dat nodig heb?
Wat ik nog steeds beter wil doen is minder kijken naar hoe 'goed' anderen het hebben, want ik weet ook dat ik niet alles weet en zie. Misschien slaan ze elkaar wel! Of zitten ze de hele dag met uitgestreken smoelen elkaar het pand uit te kijken. Of heeft hij ondertussen een ander en weet zij dat maar kan niet weg, want een te klein inkomen om zelfstandig te durven en kunnen zijn. En dat mooie huis met die tuin...dat is toch ook veel waard. Maar niets menselijks is mij vreemd, dus mag ik af en toe ook afgunstig zijn. Maar niet te lang.

Nee, blijf me focussen op wat ik wel heb. En wat er wel goed gaat. En dat is nog steeds ontzettend veel.

Too darn hot!

Om je druk te maken over je buren die, zoals gewoonlijk, keihard tegen hun kinderen schreeuwen en hun kinderen een naam hebben geven die ze zelf niet eens kunnen uitspreken, want in hun taal bekt de R niet zo lekker. Als je erop gaat letten blijft het iedere keer grappig. Nou ja...nu dan.Waarschijnlijk is de buurvrouw lichtelijk doof en haar dochter ook, want zo hard praten de hele dag door..ik hoor het niemand anders hier in de buurt doen.

Ook niet druk maken over rukwinden die je parasols uit hun voet rukken (veel te stomme korte constructie ook...wie heeft dat bedacht bij de Blokker???) waardoor ze lekker door de tuin dansen, maar gelukkig niets kapot. Ach...zeilen in de achtertuin is ook wel weer fijn toch?
Daar moet ik nog iets beters op verzinnen. Sneldrogend cement en een lekker diep gat in het terras. Ooit iets gezien op internet. Wel een vaste plek voor de parasol, maar ja...beter dan wegwaaiende parasols als je lekker buiten wil zitten. Nu dus maar even binnen. Siesta!!

Ook niet druk maken over het feit dat ik geen vakantie kan nemen, want dan verdien ik niks. Dus genieten van mijn vrije weekenden en kijken naar alles wat er wel goed gaat. En vakantie heb ik al jaren niet meer gehad, dus nog een jaartje of wat kan er ook wel bij.

Wel grappig als je ziet dat collega's vragen (!!!) of ze een half uurtje eerder naar huis mogen omdat de treinen slechter lopen ivm de warmte en dit dan niet mag.
Niet mag! Voor dat tientje. Heb ze gezegd dat ze voortaan niet meer moeten vragen, maar moeten mededelen. Zij ze nou helemaal betoeterd. Je betaalt er zelf voor, want echt niet dat mijn werkgever die uren doorbetaald. Ga ik een plasje doen kost me dat al geld. En dat zijn dan collega's die hun target iedere keer meer dan halen. Waar ze ook niets extra's voor krijgen. Ja, die veer in hun reet.

Keti Koti was deze week, maar kunnen we ook zo op mijn werk vieren. Al zullen ze er geen ruk van snappen, want ze zijn toch zo gezellig met het personeel??

Vanochtend lekker vroeg de boodschappen voor deze week in huis gehaald en me niet laten verleiden tot gemaksboodschappen en voedsel. Ga later een pan pittige Wortelsoep maken, want hoe heter het buiten is, hoe meer pedis het eten voor mij dan mag zijn.

En goedkoop natuurlijk. Wat kost nou een zak winterwortels, een uitje en een lombokje! Van de week had ik ijs gedraaid van een bakje kwark en wat slimpie (limonadesiroop met zoetstof). Erg smakelijk en kost ook geen drol. m

De was aan de lijn is in no time droog, dus ook alweer klaar. Zo even opruimen en dan genieten van de relatieve koelte binnen. En het feit dat ik niets hoef.

Zoonlief appte nog dat hij momenteel aan de andere kant van de wereld zit, dus hij had geen problemen met een bommelding met een vliegtuig in de Carabien. Ook weer fijn te horen, maar denk wel aan zijn collega's. Waarvan ik sommigen ken.

En denk aan mensen die nu in de hitte moeten werken. Om ons te vervoeren, of om vervoer te regelen en dan heeeel vroeg al hun bed uitmoeten. Dan heb ik het toch maar weer luxe met mijn doordeweekse werktijden. En werken in een omgeving waar airco is.

Gisteren weer wat nieuwe boeken uit de bieb gehaald. Dus leesvoer genoeg. En ook nog zat te doen in de tuin qua dode bloemen en knoppen verwijderen. Maar nogmaals; ik moet niets, maar mag heel veel.

Weer-zwijmel

Iemand daagde me uit deze week om wat songs te noemen met "het weer" als thema. Nou...dan kan je een heel blik opentrekken. En gezien het zomerse hitte weer brengt dat ook weer verkoeling ende vermaeck!

Deze zwijmelaars vielen uiteindelijk enorm door de mand, want zongen niet zelf. Maar het blijft een fijne jaren 80 zwijmel

En deze jaren zestig song is van voor mijn tijd, maar blijft heerlijk om naar te luisteren:

En om nog wat verkoeling te brengen de laatste:

Hou het hoofd en voeten koel en geniet van de zomerhitte vandaag.