Netflix Glamourous

Leuk om Kim Catrall weer eens te zien. Heeft wel wat werk laten doen aan haar gezicht, maar in ieder geval nog geen vooruitstaand eendebekje. Subtieler.

Deze serie is een heerlijk niemendalletje. Als je van mode, queers en make-up houdt. 

Zeiken

Mijn vrije dag wordt al snel de 'moet ik nog even doen' dag. Al veel te lang niet meer 'lekker ontspannen' dag. Dat doe ik zelf. Dus doe het anders volgende week. 

Maar als ik die dag zo insteek, dan voelt het ook als een moetje. Terwijl ik kijk naar dat het fijn is dat ik dat allemaal kan en ook doe het wat luchtiger voelt. 

Belde met de huisarts van mijn moeder, althans de assistente over een afspraak die een zus heeft gemaakt. De POH Ouderen komt langs en gaat aan mijn moeder vragen waar ze behoefte aan heeft qua ondersteuning of dat soort zaken. Maar ook ter observatie. Dus gaf bij mijn moeder aan dat ze het ook kon hebben over hoe nu verder zonder eigen vervoer. 

Had zuslief er alleen bijgezet in die familie-app dat iedereen daarbij kan zijn. En dat leek me nou niet echt de bedoeling. Maar wilde dat eerst navragen voordat ik weer mijn commentaar lever. En niet de bijnaam Zeikzus krijg. Of geheime zus van Marcel van Roosmalen. 

Moet mijn moeder nog steeds op haar tenen lopen als iedereen toekijkt want kind A is erbij en oh gut, kind C ook en die mekkert altijd zo en ook nog kind Z... (Mijn invulling van het geheel he..). Assistente gaf aan dat die POH genoeg ervaring heeft om dat te observeren en op te merken en dan maakt ze gewoon een nieuwe afspraak, alleen met mijn moeder. Was ik toch gerustgesteld. 

Administratie bijgewerkt, ook van mijn moeder. Toen wilde ik nog iets ophalen uit wat wij altijd "het dorp" noemen en nog even kijken voor een extra paar van die bamboe sokken, want zitten echt heel fijn. (Hoorde ik in mijn hoofd Gijs en Marcel in hun podcast over die fijne bamboe onderbroeken. Zo fijn. En ze ademen ook. Daar krijg ik beelden bij, ademende herenonderbroeken)

Nu is de plaatselijke HEMA een gebouw waar naar mijn gevoel alle warme lucht van het winkelcentrum naar wordt aangezogen. Altijd voelt het daar erg zompig en benauwd. Zweet brak me uit. En geen sok te zien. Die ik wilde althans. Eruit!!!! Zweethoofd en plakharen.

Haalde nog bij de Orenboer een doosje oorsmeerfilters (brrrr...vies woord). Had een rijtje waar ik heen moest en verder nul zin in shoppen, kijken of ergens gezellig zitten. Fiets aan het begin van mijn route gezet (of eigenlijk waar ik wist waar ik zou eindigen), pakje opgehaald, nog even naar de Lidl en doorrrrrrrrr naar huis. Werd alleen maar door elektrische fietsen ingehaald. Of van die fatbikes. Niemand trapt nog zelf lijkt het wel. Elektrisch is da bomb!

Wel even fijn gesprek met mijn zoon. Die het naar zijn zin heeft bij zijn nieuwe afdeling en type vliegtuig. Goed te horen. 

De les worden gelezen

Mijn steelzusje vond het nodig om mij even in de familie-app de les te lezen. Dat ik vaker bij mij moeder moet langskomen, want ik roeptoeter alleen maar vanuit de verte.

Volgens mij zat ik vorige week nog bij mijn moeder en er is regelmatig telefonisch contact. Alleen ga ik dat niet ergens opschrijven; joehoe...ik ben geweest = goed kind. En oh ja, ik moet een eindje reizen om daar te komen, werk ook nog en heb ook nog kleinkinderen waar ik graag op wil passen als dat gevraagd wordt. Steelzus werkt niet, woont om de hoek bij mijn moeder en is er vrijwel dagelijks, tot verdriet van mijn moeder. Dus appels met peren vergelijken.

Image by Miroslavik from Pixabay

Buiten dat is mijn moeder voor het eerst in zes jaar vorige maand hier op bezoek geweest omdat mijn broer haar meebracht. Dat zegt ook wel iets. Hoe hoog ik op de populariteitsladder sta. Ze reed toen nog wel naar haar zus die ergens nog verder rijden dan ik woont. 

Zelfs toen ik geheel in de put zat een paar jaar terug, kwam er niemand. Zoek het lekker zelf uit. En; jij hoort er toch niet echt bij. Met je afwijkende meningen en gedrag. Dat gevoel gaf het mij. 

Maar ik hoef mijzelf helemaal niet te verantwoorden en al zeker niet bij iemand die het normaal vond om de pinpas van mijn moeder voor eigen zaken te gebruiken. De grootste bekken hebben weer het hoogste woord.

Toch kon ik er niet van slapen. In combinatie met een onzalig voorstel van de managers over de indeling van mijn uren op het werk. Waardoor thuiswerken helemaal niet meer een optie is. En uiteraard gaat dat dan per morgen of zo in. Voor de vorm werd er nog even gevraagd wat ik ervan vind. Het is uiteraard allang besloten, want hoorde die geluiden al in het voorjaar. Moet nog even goed nadenken wat ik antwoord en wat ik te onderhandelen heb. Waarom mogen de collega's wel thuiswerken en ik niet? Waarom timmeren ze mijn baan nu zo dicht? Dat voelt totaal niet prettig en is niet hoe het voorgespiegeld werd.

De zomervakantie is ook al prut; ik moet iemand vervangen en die had haar vakantie al geregeld en idem voor degene die ik aan het inwerken ben. Dus dan kan ik niets plannen. 

Nu moet ik erbij zeggen dat ik uitermate sloom ben in iets plannen voor mijzelf. Zie ook niet hoe ik zo'n vakantie vorm moet geven. Waarheen, waarvoor zeg maar. Dus dan mag je achteraan en als laatste een tijdslot uitkiezen. Eigen schuld slome duikelaar. Mis ik alle voorpret van naar iets leuks uitkijken. 

Om 03.00 uur naar podcasts luisteren werkt niet om weer in slaap te vallen. Een klap met een hamer misschien wel. Dus nu nogal duf en giet er zo eerst maar even wat koffie in. Moet wat regelzaken voor mijn moeder doen nog. Onzichtbaar. 

Heb voor de frisheid alle deuren en ramen beneden openstaan. Dat een frisse wind mij omhult. Ter inspiratie. En ophouden met miepen nu!

En zo de witte was lekker ophangen. Wel binnen, want buiten regent het licht. Straks lekker mijn bed fris opmaken; dat geeft altijd een goed gevoel. Kleine dingen om me tevreden te voelen. 

Wilde gisterenavond na mijn werk heel graag naar de supermarkt, troostvoer kopen. Maar ik mocht niet van mijzelf. Vanwege teveel en te vaak dit soort bezoekjes dus te duur en te onverstandig. Niet doen. Niet! 

Ga de frustratie aan, voel wat je dwarszit in plaats van dat te verdoven. Dat deed je voorheen en werkt niet. Nou ja, een uurtje. 

Veel makkelijker is te blijven doen wat ik altijd deed, want dat is vertrouwd en herkenbaar. 

Willem Nijholt

Prachtige man. Beetje verliefd wel toen ik jonger was. Kende ik hem van Oebele. En later natuurlijk De Stille Kracht en Kris Pusaka. Mooie Indische man. 

In het theater heb ik hem helaas nooit gezien, maar wel stukjes her en der bekeken. Veelzijdig talent.

Carriere Willem Nijholt - artikel uit Trouw

Iemand ook bekend met zijn leven en vooral zijn carriere?

Ben een collega aan het inwerken, maar ingewikkeld, want alle seinen staan op rood of ze het wel leuk vindt. Niet het werk, maar de sfeer. Dus investeren en straks nul rendement. 

Oh...ja, dat was ook zo. Dat is al bijna normaal bij ons. En reden tot frustratie bij de wat meer ervaren collega's. Al die moeite, tijd en aandacht en dan blijft er niemand?

Kijk eens achterom!

 

When driving down the road of life, Cellie, rarely do you know how good you have it until you see it in the rear-view mirror. Which is not to suggest that you should look back now, but to remind you that where you are today is more awesome and amazing than you probably realize. 10-4,   The Universe

Opladen maar

Werd wakker op werktijdwekkertijd. Mijn lijf ook, nog even een podcast geluisterd en toen de dag begonnen. Lekker douchen en bedenken wat er echt moet en wat ik zou willen. Niet slaafs boodschappen halen en dat soort dingen. Kijk bewust en kies bewust. 

Een reparatie op de naaimachine gedaan. De was in de machine aangezet (die stopte ik gisterenavond er al in). Daarna naar beneden en in de voortuin de klimop gesnoeid. Strak ziet het er verzorgder uit. 

Image by Monique Stokman from Pixabay

De was opgehangen en toen vond ik dat ik, het was 'Koffietijd' wel een bakje koffie had verdiend. 

Heerlijk gevoel. Vooral als ik al wat dingen heb gedaan die 'moeten'. Van mijzelf moeten dan he...niemand die aan de zijlijn staat te roepen dat ik nou toch echt echt echt...en ik heb een allergie voor mensen die het werkwoord moeten in een zin gebruiken. Ook als ik dat zelf doe.

Had gisterenmiddag laat een gemiste oproep en belde toen ik thuis was uit mijn werk even op. Iemand die ik tante noem, maar een vriendin is van mijn moeder en mij dus al mijn hele leven kent. Ze gaf in het berichtje aan dat ze mijn moeder niet te pakken kreeg een paar dagen al. Dus die eerst maar gebeld en ze gaf aan gewoon in de tuin te hebben gewerkt of gezeten. En misschien wordt mijn moeder ook wel dovig, maar uiteraard wil ze dat nooit laten testen. Hoeft niet kind.

Anywho, was een fijn gesprek met die tante. Heb ook altijd contact gehouden, soms heel simpel door een Kerstkaartje ieder jaar of soms even langs gaan. Ze gaf een aantal goede adviezen, ook omdat ze zelf ook te maken heeft met dat door de leeftijd alles wat minder soepel gaat en wat wil je dan. Maar dat wel op tijd moet bespreken en vastleggen. Als zelf de regie houden belangrijk is.

Voelde me meer gezien en gehoord dan bij het gesprek wat ik deze week met mijn moeder had, toen ik bij haar langsging. En constateerde dat Steelzus nog steeds bezig is met mijn moeder voor haar dingen te laten betalen. Nu dan cash en met bon, maar de dingen op die bon die zijn voor haar. Betaald door mijn moeder. Trakteren dat woord kent Steelzus niet. Profiteren wel.

En dat mijn moeder dan nog steeds zegt dat dit 'de laatste keer was'. Nou nee, hou toch op, dit is zo'n ingesleten patroon aan beide kanten, dit is de consequentie mam van nou nooit eens keihard zeggen wat JIJ wil! Dus klaar met zeuren erover. Dit is wat het is. 

Dus kon de rest van de avond, na het gesprek met die tante een beetje uit de stress schieten en me voornemen om dit weekend op te laden. En ontroert ook; mijn moeder krijgt het haar strot niet uit, maar tante zegt wel dat ze ziet hoe ik ben en waar ik voor sta.

Was deze week dus ook nog druk met extra oppasdiensten, na een drukke werkdag en dan in de avond ook nog weer terugrijden. En in de ochtend de auto weer afleveren bij de garage. 

Hele tijdsindeling anders en laat thuis, maar wel vroeg op moeten. En op mijn werk iemand inwerken die in een traject zit van terugkomen na ziekzijn, maar er nog lang niet is en last heeft van onveiligheid op de werkvloer. Dus dat kost me ook veel tijd. En dan die Operatie Zonnepanelen er ook nog bij. Je hele huis en tuin overhoop. 

Dus; nu even opladen. Net als mijn zonnepanelen. Doe ik net alsof het hier ook Midzomerfeest is. Nu nog 7 wilde bloemen onder mijn hoofdkussen op mijn bed leggen en dan komt het ook wel goed met de echte liefde.

Kom van dat dak af!!

Het was even een operatie, maar dan heb je ook wat.

Had een afspraak gemaakt voor de installatie van zonnepanelen. Op een dag dat ik thuis zou zijn en er geen extra vrij voor hoefde te nemen. Prima planning zou je denken.

Maar niet als de heren die het dak op moeten daarvoor ook nog twee huizen moeten doen en het een beetje tegenzit. En mijn afspraak voor de buitenboel enorm uitloopt.

De monteur die binnen de elektriciteitsleidingen en in de meterkast eea installeert is op tijd en wacht op de collega's van de panelenclub. Die komen maar niet. Wordt steeds later en bovendien komen er onweersbuien aan en dan op een dak werken lijkt me niet echt veilig.

Vertelde al eerder over hoe snel die schouwer de schouw deed en ik me afvroeg of dat wel allemaal goed gecommuniceerd werd met de uitvoerenden. Nee dus hoorde ik van de mannen die het werk moeten doen. Want ze moesten uitzoeken waar en hoe ze uit het dak de leiding naar de meterkast konden voeren op een veilige, maar ook efficiente manier. Sommige huizen hebben nokpannen die vastgecement zijn en dan kunnen ze daar niet een leiding ondersteken. 

Oh..misschien moeten we bij het luik zijn, kunt u dat dan even leegmaken (niet van tevoren verteld en ik dacht dat zoonlief zijn oude kamer leeg had achtergelaten en keek nooit meer achter dat luik...nou nog vol met van alles en nog wat en niet heel netjes in stapels ofzo. Met 30 graden in dat luik moeten kruipen? 

Niet fijn voor mij, maar nog meer niet voor die monteurs. Gelukkig bleek er een leiding in een pijpje te zijn aangelegd ooit (door de vorige bewoners kennelijk nog) en die kwam uit in de meterkast dus die kon hij gebruiken zonder ergens in een donker heet hol te moeten kruipen. Of via de zolderkamer dat te moeten doen, waar ik wist dat ook daar achter het luik nog een heel achterhuis stond. Dat zou dochterlief ooit opruimen. Ooit, dat tijdstip staat nou nergens in de agenda.

De heren monteurs moesten eerst nog een steiger opbouwen. Dat kost ook tijd. De panelen en spullen uit de bus halen. Dat kost ook tijd en inmiddels werd het steeds donkerder buiten en begon het te gieten. Zeiknat waren ze al en begon het ook nog te onweren. Ging maar schuilen onder de steiger. 

Even binnenkomen heren en neem even wat te eten en drinken. Het weer werd er niet beter op, dus besloten om een nieuwe afspraak te maken (het was al tegen 18.00 uur inmiddels. Panelen werden binnengezet (Jemig wat een grote dingen, dus kamer even verbouwen) die ook zeiknat waren. En nieuwe afspraak voor een paar dagen erna, als ik dat kon inplannen met mijn werk. Moesten ze in dat rotweer die steiger ook weer afbreken. Met ijzeren palen in het onweer lopen. Lekkerrrr.

De dag waarvan je wist dat die zou komen was aangebroken. Ik zorgde dat ik op tijd thuis was. En toen kwam er niemand. Bellen met de planning. Oh...dat is niet aan ons doorgegeven. Maar ze komen met een uurtje. 

Niemand kwam er. Dus alweer bellen.

Oh...uitgelopen de vorige klus. Ze zijn er tussen 16.00 en 16.30 uur. En ze kwamen om 16.59 uur. 

Die klus duurt meestal een uurtje of twee, drie.

Eerst maar even koud drinken aangeboden, de heren zitten op een warm dak de hele dag en ook nog lang in de auto. Daarna gingen ze aan de slag. Zonder steiger, gewoon een lange ladder en via gaten door weggehaalde dakpannen het dak op. 

De heren vertelden dat ze uit Oezbekistan komen. Lastig als je dan geen Engels kan, want Nederlands spreken ze niet. En mijn Russisch is roestig. En ze gaven aan dat ze Oezbeeks spreken. Russisch is daar de tweede taal.

Van het dak af worden kabels etc naar beneden gegooid, dus ik blijf even binnen. Maar eerst nog even een bord met druiven en stukken meloen gebracht en een nieuwe fles koude cola. Wel zo lekker.

En dan nu die zonnepanelen naar boven hijsen en op de plekken installeren. Zwaar werk. En wat zijn ze groot die panelen!

En uiteraard valt er een dakpan, of twee misschien wel, kapot. Hoop dat ze nog reserve in hun auto hebben, maar vrees van niet. Nou ja, niet te druk maken. 

Ja, fijn, een tijdelijke plastic dakpan. En ik ga de maatschappij bellen die over dakpannen van de huurwoningen gaat. Die komen dan weer een good old gebakken dakpan op het dak leggen. Geen spoed, maar wel graag voor de moesson begint,  fixen. 

In de meterkast de switch omhoog gezet door de monteurs; de panelen kunnen nu stroom opwekken en dat leveren aan mij. Ben ik opeens een energiemaatschappij. 

Dus het bedrag van de huur van de panelen even in mindering brengen van mijn maandbedrag voor mijn energiekosten. Speel ik quitte. Of misschien met een klein beetje extra. 

Image by Leopictures from Pixabay

Nog net op tijd om naar Lewis te kunnen kijken. Even wegduiken in het verhaal. En dan morgen nog maar een laatste werkdag en dan weer weekend. Kan ik alles in de tuin weer normaal neerzetten en bijtanken, want moest deze week ook nog een paar keer oppassen. Een keer gepland en een andere keer niet, dus hele avondprogramma omzetten. En dan ook nog even in een auto heen en weer en op en neer en parkeren op plekjes waar je een schoenlepel nodig hebt en dus altijd achteruit in moet parkeren anders kom je er niet meer uit omdat voor je de boel ook dubbel is geparkeerd.

Nu terug naar Lewis. Moet ook nog veel bijlezen her en der, maar dat komt morgen. Of zaterdag.

Onbetaalbaar

Even extra oppassen, maar de volgende keer mag dochter haar sportlessen op een tijdstip plannen dat haar ex-  de kinderen heeft. Maar ja, ben een zacht ei wat betreft de kleinkinderen en bij mij kunnen ze lekker buiten zijn en spelen. Dus uiteindelijk toch wel ok.

De jongste kon ik direct al verschonen. En stonk als een volwassen vent! Hebben we dat ook weer gehad. Ze wilde lekker in de tuin met het zand en water spelen, dus heb haar eerst een ander shirtje aangedaan, want vorige keer was ze ook drijfnat en ze moet hierna nog met haar zusje naar een feestje door. Feestkleding uit; speelkleding aan dus. En van die roze plastic klompjes.

Oudste wilde de kleurplaat kleuren die ik uit de bibliotheek meenam. Nu met de stiften (uitwasbaar staat erop) kleuren, weer iets anders dan kleurpotloden. En lekker met de Barbie's hele verhalen spelen. En toch nog even proberen of ze ongezien een stukje van het haar kunnen knippen. 

Hoef ik niets aan of mee te verzinnen. Ze verzinnen alles zelf, wat ze het liefste doen en hoe ze hun tijd indelen. 

Lekker wapperen met de zelfgevouwen waaier.

Eieren beschilderen (nog van Pasen) en uiteindelijk de tafel en papier. De oudste vindt eieren niet lekker, dus wilde ook niet schilderen. Maar wel lekker op papier. 

Stukjes meloen eten en de Barbie ook.

Naar de speeltuin. Zeer simpel vermaak, maar wel lekker rennen en spelen en de jongste was de moeder van de oudste en reed haar in een kinderwagentje rond.

Thuisgekomen rondje wat eten, fruit, meloen in stukjes gesneden en lekkere druiven. Drinken erbij, even weer tot rust komen. En weer door met knippen, kleuren en spelen. En op de vloer tekenen met de stift. Oeps. Uitwasbaar gelukkig. 

Ze werden opgehaald door hun vader, want zouden nog naar dat feestje van een nichtje gaan. Redelijk schoon, lekker gespeeld, regenton nog wat leger, maar wat een feestje weer. 

Onbetaalbaar. En ook nergens te koop.

En even hard nodig deze zachte dingen van het leven, want het gezeik op de familie-app geeft me stress. Gelukkig kan je zo'n app ook dempen. Even rust. En antwoorden wanneer het mij uitkomt. Of helemaal niet. 

Vind het ingewikkeld om het goede te doen voor mijn moeder en zij die keus niet voor haar kinderen maakte. Maar bleef hangen in een huwelijk wat onveilig was. Maar wel klagen. Nul actie. Alle verantwoording bij mijn vader leggend. Omdat hij een draadje los had in zijn hoofd. 

En dan nu weer haar lot in handen van anderen leggen. Die niet het beste met haar voor hebben, maar controle willen. Of wraak voor hoe zij met hen omging vroeger. Voer voor een boek bijna.

De hamvraag is dan ook of ik het allemaal dan zo goed doe of zie. Denk het niet, heb ook mijn beperkingen en waarschijnlijk ook oogkleppen ook nog en misschien wel foute visie op de zaken. 

Leuk feestje gehad eind van het weekend. Dat was een bonus. 

Leen mijn laptop een paar dagen uit dus ben hier even niet. Maar schrijf vooral hoe jullie onbetaalbare zaken hebben ervaren. Of misschien juist heel goed betaalbaar. 

Druk en plat

Gisteren had de trein terug van werk een beetje vertraging. Zo weinig dat het nergens bij de NS als vertraging vermeld wordt. Maar dan mis ik wel de aansluiting op mijn bus. Nou ja, niet miepen. Het was vrijdag. Geen haast.

Maar schrok wel van de enorm dikke rij die er bij mijn bus stond. Driedubbeldik en grote koffers en mensen met kinderwagen en veel bagage. De bus die eraan kwam zat ook al redelijk vol, dus ik besloot maar even op de volgende bus te wachten. Mensen reden weg hutje aan mutje gestapeld en met hun neuzen tegen de deur gedrukt. La maar!

Voor de volgende bus was de rij inmiddels ook alweer flink aangegroeid en hetzelfde tafereel. Nou nee..zo geen zin an! Dus nam een bus, een stuk verderop, die via een grote omweg ook wel ergens in de buurt uitkwam en dan zou ik daar wel overstappen. De toeristische route. Druk en platgedrukt worden heb ik echt geen behoefte meer aan. 

Op het busstation waar ik moest overstappen stond een dame met een boodschappenkarretje. Zag haar naar de prullenbak lopen, erin duiken en 2 blikjes eruit halen. In de boodschappenkar. Ze stapte ook mijn bus in. Iemand gooide een blikje weg in de prullenbak van de bus en ja hoor...ook dat blikje werd eruit gevist. En nog een flesje wat er al zat. 

Las dat sommige blik- en flesverzamelaars op een dag gemiddeld zo'n 30 euro ophalen. Op het station en in het centrum ligt er dan ook volop rommel uit die prullenbak om bij die buit te komen. Buit binnen en laat de rest maar liggen. Ernaast.

Maar per dag 30 euro erbij verdienen dat is een fijn extraatje. Dus snap ik wel. 

Al viel mijn bek open over het verhaal van een collega die sneakers had gekocht van een bedrag wat een halve Participatiewet uitkering bedraagt. Gewoon.... hij moest ze hebben! Dan is er denk ik daardoor ook weinig feeling met je doelgroep. 

En ja, ik zeg inderdaad wel iets tegen die collega's die denken dat ze beter af zijn met een uitkering en toeslagen. Lekker niet hoeven werken. En 'hun' krijgen alles maar. Maar dat komt totaal niet binnen. Zo vol van hun gelijk. 

Plus dat ter afsluiting van mijn werkdag een nogal schrijnend geval. En het enige wat ons clubje kan doen is een afspraak maken en doei toedeloei. Over 3 weken bent u aan de beurt. Voor een gesprekje.

Dan voel je je pas platgedrukt.

Tenen(kaasimperium)

Tenen ruim over de voorrand van het muiltje. Voeten over de achterkant van de sandaal. Rare tenen, dito nagels.

Met dit warme weer is dit allemaal weer te zien. 

In de trein zag ik een meisje/jonge vrouw met wel heel mooie voetjes. En van die schelpjes van teennagels, perfect gelakt in een poezelig kleurtje. Nergens eelt, haar hielen waren perfect, de Venus van Milo van de onderdanen. Bijna verliefd op haar voeten. 

Ook leuk om te kijken wat trendy is. 

Zijn ze goed voor je voeten slippers?

Ook interessant dat sommige collega's gewoon op teenslippertjes naar hun werk komen. Van die strandslippers van rubber. Wat zeg ik, alle mogelijke zomerse vormen van voetbedekking (nou...bedekking) komen langs. 

Ook van die helaas nog steeds trendy badslippers, van plastic. Of met een bontbedekking. Roze of blauw bont. 

Ben te lui om een andere pedicure uit te zoeken. Een keer geweest en toen was ik er wel klaar mee. Te veel en te zachte aanrakingen en mijn likdoorn zat er nog steeds. Plus dat ik me daar niet prettig voelde. Eerst door de huiskamer, dan langs de slaapkamers naar haar werkruimte. Dat voelde niet professioneel. Maar ben ook te lui om zelf goed voor mijn voeten te zorgen. Dus niemand ziet mijn tenen op mijn werk. Kan ook niemand wat schelen, dat scheelt.

Jullie slippers of lieslaarzen?

Tandarts terug in de basisverzekering

Zelf een tandartszorgvermijder geweest (en nog steeds moeilijk, want nog steeds zichtbaar gat en aan het sparen voor vervanging) en ik weet hoe rot het is, als je tenminste niet voor ieder dingetje bijzondere bijstand denkt te moeten aanvragen, als je weet dat je een behandeling van honderden euro's moet ondergaan, maar dat niet echt los in je keukenla hebt liggen.

Dus vorig jaar ben ik zelf mijn goede doel geworden (spaardoel) en geef ook aan onderstaande club:
Tandarts voor iedereen

In de branche waar ik werk zitten veel zorgvermijders. Ook zichtbaar als ik ze spreek. Gaten in hun gebit, of helemaal niets meer.

Alweer viel me op dat het dedain van sommige van mijn collega's zo groot is. Dat ze,  omdat hun man zoooo enorm goed verdient, zoveel zelf moeten betalen aan kinderopvang, dat ze net zo goed niet kunnen gaan werken. Waarvoor doen ze het nog?

Uh?

En dat al die mensen die zoveel toeslagen KRIJGEN het zo goed hebben, plus die uitkering. Dat zouden ze ook wel willen.

Nou meid; als jij graag je hele leven onder een vergrootglas wil hebben liggen, iedere uitgave moet verantwoorden, al je bankafschriften moet overleggen, verplicht op alles moet solliciteren, dus weinig zelf meer de controle hebt op hoe je de dingen doet of wil doen, nul pensioen opbouwt, geen geld hebt om je kiezen te laten vullen, dan geef ik je dat te doen. Toeslagen-affaire nog maar even vergetend dan. 

Hier word ik altijd zoooo moe van, dat gezeik en gezanik. Joh...die armoedzaaiers zijn ons verdienmodel! 

En dan tussen neus en lippen verzuchten dat je nu maar even een vakantietje gaat boeken. Tuurlijk! Omdat het kan. Jij wel. Jouw clienten gaan lekker een uitje doen bij de voedselbank. Gaaf!! Krijg je zomaar gratis eten. Jammer dat ze er geen leuk buffetje van hebben gemaakt. 

Nieuwe sensatie

Dat ik schoenen koop en ze direct kan dragen. Zonder drukpunten, zonder blaren, zonder eerst de schoen weken te moeten uit/inlopen. 

Kreeg een tijd terug een mega-doos met schoenen van een lieve blog-vriendin. Daar zaten ook een paar Sketchers in. 

Viel me op dat ik ze direct aankon. En er de hele werkdag op kon lopen. Dus wist ik ook dat ik in dit soort schoenen mag investeren. Voor het pure genot. En ze zitten prettig, leuke modellen en kleuren. 

Uiteraard, ik koop vrijwel nooit 'zomaar' schoenen, wacht altijd op de Sale of leuke korting. Online gezocht, in de winkelmand klaargezet, te lang gewacht en model uitverkocht. Of de maat. Gelukkig kan je ook zoeken op dat model en kijken of een andere winkel ze aanbiedt. 

Out of de shoe-box denken. Waar je ze haalt maakt niet uit, wel de prijs. En had vandaag mijn nieuwe Sketchers aan. Zonder eerst uit te lopen, kaartjes hingen er nog aan. Wel een uitdaging bij 30 graden nieuwe schoenen aan.

Ook kocht ik bij de Hema, bamboe sneakersokken. Had gelezen online dat deze NIET van je voet slippen en ergens onderin je schoen terecht komen. Ze zijn ietsje hoger aan de voorkant, dus je ziet wel een stukje sok, maar bommen...na een lange dag zaten deze sokken nog precies zo als toen ik ze vanochtend vroeg aantrok. Fijn! Na veel soorten te hebben geprobeerd. Die allemaal zuidwaarts trokken.

Het was al warm toen ik wakker werd. Nog steeds warm. Dus nog even de planten in de tuin water geven. Alles had ik al klaargelegd, dus alleen nog wat eten en mijn make-up opdoen en weg. Viel me mee, alleen zat de bus weer eens propvol. Dus een plekje was er niet. Staan dan maar. Proberen rustig te blijven; het is nou eenmaal zo. 

Werk was ook goed te doen temperatuurwijs. Niet opwinden. Ook niet als iemand ruim een half uur te laat op de afspraak komt. 

Vond het wel een lange middag. Maar goed; ook dat weer overleefd en dan weer richting station. Kijken of alles normaal rijdt (volgens de app wel) en er plek is. Zo geen zin in stapelen. 

Plek, bijna genoeg plek want lange dubbeldekker. En voor ik het wist was ik op mijn stationnetje. Waar het als vanouds megadruk was. En waar in de trein de airco blies, was er buiten niets. Behalve zon. 

En de bus die net wegreed, maar dan komt er altijd wel weer een andere. Waar er wederom geen zitplaats was. Ole!

Nu lekker thuis, luchtige kleding aan. Eten opwarmen en verder niets (behalve me ergeren aan de familie-app, waar iedereen het het beste weet. Heb 'm gisteren maar even op dempen gezet, want werd er gek van).

Jullie wel eens zo'n ervaring gehad?  Een direct passende schoen? 

Image by Sarah Penney from Pixabay

Jewish matchmaking

Een heerlijke "verstand op nul - blik op oneindig" serie op Netflix. 

Jewish matchmaking. 

Grappig is die jonge man Ori, die nog bij mama woont en nogal hoge eisen heeft aan een toekomstige partner, maar zelf nogal een paardenhoofd heeft (hier spreekt mijn Utrechtse Oma) dus de fixatie op uiterlijk is nogal uhm...grappig. Hij denkt met zijn kruis. Dame moet bij voorkeur blond zijn met blauwe ogen. En een groot gemoed is ook niet verkeerd. 

Mama!!

De matchmaker is een grappige dame, met veel ervaring in matchmaking. 

Vond het fascinerend te zien hoe mensen die schijnbaar alles meehebben op gebied van uiterlijk en flair hulp nodig hebben of haar expertise inroepen. En ja, ik snap dat dit waarschijnlijk grotendeel geheel niet spontaan is maar gescript en waarschijnlijk ook nog met acteurs. 

Mijn lunch voor morgen op kantoor klaargemaakt, kleding uitgezocht (en even wat gestreken). Had gisteren Ajam Paniki variant gemaakt, dus nu nog even rijst opwarmen. Hoe heter buiten, hoe heter mijn eten. 

Hoop dat het morgen een beetje uit te houden is op kantoor en vooral de reis heen- en weer. Na een weekend Dolce far niente weer even wennen.

Jullie wel eens gekoppeld of zelf iemand gekoppeld?

Fietspad

Vroeg op weg naar een supermarkt een paar wijken verderop. Vroeg omdat het tropisch warm zou worden, en naar een supermarkt een paar wijken verderop omdat mijn eigen supermarkt verbouwd wordt, dus maar als eerst dit klusje gedaan. En met waterijsjes in de fietstas niet handig om in de volle zon te fietsen. Plus dat ik zo nog genoeg keus had. Lunchspullen voor maandag naar werk gehaald. Blij dat ik altijd zelf lunch meeneem, want vrijdag een ingelaste Zoom-meeting precies in de lunchtijd (daar heeft deze manager een handje van) met meerdere partijen. Dus maar achter mijn bureau gegeten. Doei pauze!

Dacht dat ik op de heenweg over een pad heen fietste. Dacht ik. Kon ook een steen zijn natuurlijk, maar de pad was geen fietspad. Op de terugweg was ik bang een platte pad te zien liggen en vond het heel rot voor de pad. Als het al zo was. Niets te zien. Of de plaatselijke reiger had een gratis hapje gevonden natuurlijk. 

Voelde me nogal schuldig. En stom. Arme pad.

Thuisgekomen de was opgehangen, koffie gemaakt en zo heerlijk dat ik nul verplichtingen heb. Die heb ik altijd al erg weinig, maar zo fijn dat ik zelf mijn tijd kan indelen. 

Meebewegen met wat de dag brengt. Hitte, dat klopt, maar dan maar even in de relatieve koelte van binnen iets doen. Of niets. Mag ook. 

Toch weer wat in de tuin rommelen. De krant lezen in de schaduw van de parasol. En met een aangenaam windje erbij. IJskoffie gemaakt - tres simple; gewoon de koffie die ik in de ochtend had gezet koud laten worden, groot glas koud maken met ijsblokjes, daarover heen (soja)melk gieten en dan de koffie. Drink nooit suiker in de koffie, dus dit was het. Heerlijk, doet me denken aan mijn laatste vakantie in 2001 op Kreta. Waar IJskoffie hot was. 

En ik zo blij was dat ik me zo'n vakantie kon permitteren samen met mijn kinderen, pubers toen.

Emmer

Geweldig. Zeker gezien haar leeftijd. Heerlijke performance. Lijkt enorm op een Oma van me. Maar dan meer in haar rol van Mrs. Bucket. Oma die ook altijd handschoenen droeg, ook in de zomer, van die witte die stonden goed bij haar robe. Oma met haar grote gemoed en benen die mooi waren als je een paard zou zijn (haar eigen woorden). 

Oma die een echt hoedenhoofd had. En ook altijd een entree maakte in de kerk (met die hoed). 

Lekker gewerkt. Met weer geheel vernieuwde software op mijn werkplek. Ander stukje software gaat binnenkort ook anders (de aanmeldprocedure). Kom maar door weer met veranderingen. 

Het viel me op dat ik me minder moe voelde toen ik naar mijn werk ging en er weer van terugkwam. Misschien de batterij nu eens beter opgeladen. En het voornemen om wat meer dingen als een eend van me laten afglijden. 

En dan ook heel bewust nog wel even tuinieren en niet blogs lezen of online de krant en andere online leesverslavingen.

Naar buiten, met je handen werken; geniet van de zon nu het kan. 

Kennen jullie een Mrs Bucket in je leven?

Egelpoep?

Zag een zwart drolletje op mijn gazon (nou ja...plek waar gras groeit) liggen en vond het eruit zien als een ander soort drol dan een kattendrol. 

Dus even online gezocht en volgens mij is het poep van een egel. Wat heel fijn is en die egel mag losgaan op de huisjesslakken. De naaktslakken hebben het slecht vanwege minder vochtigheid. Maar zijn er ongetwijfeld nog steeds. Genoeg plekken in mijn tuin.

Maar zou het inderdaad van een egel zijn en zo ja; enig! Nog meer diversiteit in de tuin. 

Nog meer mensen met 'wilde' dieren in de tuin? 

Ingelaste oppasklus

Bed afgehaald en in de wasmachine het beddengoed. Voel ik me direct al voldaan, want kijk eens wat er allemaal al gedaan is. (Voor sommigen peanuts). Ook maar direct wat repareerdingen op de naaimachine gedaan. Stond ook nog op mijn lijstje.

Nu alleen nog 2 broeken inkorten. Geknipt zijn ze al.

Wasmachine draait en dan later mijn bed weer fris en schoon opmaken. Met zomerdekbed nu maar want het blijft warm.

Ook klusje op ICT gebied gedaan. Lag er ook al weer te lang. Afhandelen. En klaar.

Zo blij dat ik die extra vrije dag toch maar opgenomen heb. Terwijl Heckle & Jeckle langs zouden komen om ons alles te vertellen (nou ja..wat zij kwijt willen) over nieuw nieuw nieuw en veranderingen. Daar moest iedereen bij zijn. Supergaaf! Oh oh oh...wat zijn we blij met jullie inzet. We betalen jullie alleen niet marktconform en ook de prijscompensatie is een schijntje. Wat zijn we goed he!

Nope; heb de energie die ik nu krijg hard nodig. Ging een beetje de verkeerde kant op en daar moet ik waakzaam voor blijven. Eerst aan mijzelf denken, dus hoppa...dat zuurstofmasker opdoen (in de vorm van niets hoeven; alles mogen).

Een oude honkbablvriend haalde dit cartoonduo altijd aan als hij iets sarcastisch te vertellen had. Op de Bovenwindse en enedenwindse eilanden waren deze filmpjes veel te zien in zijn jeugd. 

Dat ik niets weet te verzinnen, dat is een ander verhaal. Maar ben wel blij met mijn bloeiende tuin. Al die bijtjes die op mijn bloemen afkomen. Leef een sudderplaatjes leven denk ik (volgens de normen van sommigen) maar dat is mijn keus en past momenteel het beste om niet over te koken. Even sudderen en ook dan wordt het eten gaar. Wel langzamer.

Ha! Hoef niets te verzinnen; dochter had een vriendin in nood die ze wilde bijstaan en vroeg laat in de avond of ik kon oppassen. Ze zou me ophalen, kinderen in pyama al.  Dan zou ik blijven slapen en zij waarschijnlijk bij de vriendin met  ex-vriend die zich als een agressieve lul gedroeg. Korte metten daarmee maken. Aangifte doen en spullen terughalen. 

En zo werd ik vanochtend ergens anders wakker, mijn kleinkinderen nog lekker in hun bedjes. Samen de kinderen naar school en de opvang gebracht en daarna doorgereden met mijn dochter naar haar werk, waar ik de bus naar huis nam. 

Marcel van Roosmalen

Droomde dat ik in het, volgens Van Roosmalen, saaie Wormer liep en hem daar tegenkwam. Kom even binnen en van het een kwam het ander. Zijn vrouw Eva kwam thuis en vond het allemaal geweldig. Had hij ook eens een verzetje. Al deze logica droomde ik dus. 

Luisterde voor ik in slaap viel naar een podcast over en met hem. Waar hij inderdaad door het lintdorp Wormer wandelde. En het soort mensen daar besprak. Droogkomisch.

Ooit een keer een sollicitatiegesprek in die plaats gehad. Met een headhunter. Op een mega-warme dag en dan met OV daarhenen rijden. Andere schoenen mee, die ik om de hoek aandeed herinner ik me nog. Maar vooral de hitte van die dag en de moeite die het me kostte daar te komen. Hemelsbreed niet eens zo heel ver, maar moet je met OV dan is het minder fijn. 

Aangezien Marcel geen rijbewijs heeft, moet hij dus regelmatig met het OV. Wat ook niet altijd een pretje is. Zondag was mijn broer net voordat het OV rondom de luchthaven langdurig was verstoord op tijd op Schiphol. Half uurtje later brak de pleuris uit. Pas de volgende ochtend reden de treinen weer 'normaal'. Moesten mensen op stations overnachten. 

Zo blij dat ik vrij ben. Even niet bedenken hoe ik dan wel op mijn werk kan komen. Even niet aan werk denken. 

Vanavond heeft Van Roosmalen met zijn maatje Gijs Groenteman ander werk te doen. Op SBS6 een vakantiebaantje. Wel beter betaald neem ik aan dan een vakantiebaan. 

Bermuda-driehoek

Verbazingwekkend hoe er (kinder)spullen hier in huis verdwijnen. Schoentje van de Barbie. Nergens te vinden. De ene zat in de kussens tussen de bank. Maar waar die andere is? Onder de bank, achter de bank of ergens in de bak met lego?

Oorbel van kleindochter. Had ze nog allebei in de oren toen ze met zand en water buiten aan het spelen was. Verwisselde haar natte truitje en hemdje en toen was hij weg. Het achterstukje zat nog achter haar oor. Het hartje - de voorkant...verschwunden.

Image by Carlos / Saigon - Vietnam from Pixabay

Komt vast wel weer boven water. En anders goed excuus om haar nieuwe te geven. Mijn doos met oorbellen en prullaria (kettingen die ik nooit draag) vonden de kleindochters enorm interessant.

Kijk; echte diamanten!! (Rode plastic stenen, enorm nep, bewaard voor verkleedopties). Raak zelfs soms ook dingen kwijt. Een ring. Terwijl ik nooit ringen draag. Maar wat in het huis zoekraakt geeft het huis ook weer terug zegt men.

Wanneer dan huis? Wanneer?

Jullie wel eens iets kwijt in huis?

Genieten

 In de ochtend voordat de kleindochters kwamen eerst flink wat snoeiwerk in de voortuin gedaan. De laurierhaag, die niet echt een volledige haag is, maar alleen in twee hoekjes de tuin omzoomt. Ene hoek had ik al eerder gesnoeid. Andere is echt werken in gedeeltes. Dan snoei ik ook altijd bij de buren, dat vinden ze fijn, want gaat zelf niet meer zo goed. Ik knip en zaag en ook al ziet de haag er dan vrij kortgeknipt uit, heel snel loopt alles weer uit en is weer helemaal groen.

Toen kwamen de dames en vlogen op de schaartjes af, lekker knippen. Daarna wilden ze bouwen met lego. En lekker fantaseren. Ondertussen een luier verschoond, maar dat was een luierbroekje en dan moet je een ander soort techniek gebruiken. Anders zit iedereen helemaal onder. 

Buiten had ik al een emmertje en schepjes en een bak zand neergezet, maar eerst lekker binnen spelen. Ook goed. Als ze hun fantasie maar gebruiken. Huizen bouwen en politie gespeeld met de Duplo politie auto. En wie mocht er met de Lego-deur spelen? 

Zand en water gouden combinatie, zeker voor de jongste. Het zand was verdronken in het water uit de regenton. Ze snapt nu hoe het kraantje werkt en kon zelf haar gietertje vullen. Kleren drogen aan de droogmolen. De oudste wilde binnen lezen en iets knutselen.

The morning after :)

Daarna naar een speeltuintje en meteen maar door naar een andere. Lekker bewegen. Even snel een boodschapje halen, wat wel een uitdaging is met 2 kinderen. Maar gelukt en fluks naar huis met de gekochte waterijsjes. 

Daarna gingen ze weer spelen met lego en tekenen en een plant omgooien toen ze binnen gingen hoelahoepen en ik net even naar de wc was. Pot kapot. Hoelahoep had ik onder de bank verstopt, maar gevonden dus. Jammer, net een leuke pot. Dus maar in de gang doen. Dat hoelahoepen. En daarna viel er nog een plant om 'omdat ze schrokken'...niks kapot gelukkig, alleen rommel. Ook niet erg. Alles kan weer opgeruimd worden. 

Ze bleven eten en dat was gezellig. Na het eten even doen wat ze bij mijn kleindochter in de klas als eerste doen (volgens haar) dansen en als de muziek stopt, dan moet je ook stilstaan. Alors on dance!

Daarna met de Barbie's gespeeld. Een Zeemeerminbarbie (he...geen voeten he Oma!) uit de kadodoos. De andere donkere Barbie was al direct 1 schoentje kwijt, net als kleinkind een oorbel. Dus maar even stofzuigen met een pantykousje over de zuigmond (heel handig dat ik die kous los liet en die dus in de stofzuiger verdween). Toen was alles gespeeld en gedaan en mochten ze even wat kinderdingen op Netflix zien. Neeeeee, niet die afgrijselijke Youtube familie Bellinga. Dat komt er hier niet meer in. Hoe die mensen hun kinderen gebruiken om geld te verdienen, dat moedig ik niet graag aan.

Jongste viel uiteindelijk ook heel laat in slaap en de oudste wilde wachten tot haar moeder er was. Zat wel knus in de grote stoel met kussen en een dekentje en haar Barbie aan wie ze alles vertelde.

Moeder was er heul laat, maar moest voor haar werk in het buitenland iets doen, dus dat was een dubbel ritje ver weg. 

Meeste speelgoed hadden we (kinderen en ik)  al weer in de dozen gedaan. Stofzuigen doen we de volgende dag wel. Eerst naar bed. Moe!

Wachten

Altijd lastig zo'n afspraak tussen x en y. Had me al voorgehouden dat de Schouwer dan waarschijnlijk rond tijd Y komt. Dan valt het mee. En geen extra vrij ervoor moeten nemen; ik ben al vrij. Al voelt zo'n afspraak niet als 'lekker niks hoeven'. Je moet thuis blijven en beschikbaar.

Op tijd uit de veren en ook nog omdat ik nog de laatste keer voor de verbouwing en dus sluiting van onze supermarkt nog wat dingen wilde halen. Omdat het kan. Maar wel voor tijd X weer thuis zijn.

Nog steeds bewolking hier. Dus geen lekker zonnetje en het voelt ook minder warm. Minder vakantiegevoel daardoor, al weet ik niet echt meer wat dat is. 

De groene bak aan de stoeprand zetten. Heel zwaar, veel gesnoeid en ik zie dat ik ook mijn Seringenboom nog moet snoeien nu de boom is uitgebloeid. Anders gaat hij zaad aanmaken en dat kost weer energie. Dat snoeiafval is ook al een bak vol weer.

Wasje draaien. Anders heb ik geen schone onderbroeken meer.

Breiwol gekocht om voor de dochter van mijn vriendin wat te maken voor haar pasgeboren kind.  En dan nu een ingelast verzoek om in de middag op de kleinkinderen te passen. Kom maar hoor...gezellig!

Nog even wachten met de was buiten ophangen. Want stel ik mis de voordeurbel en zonnepanelenschouwer. 

Wachtend, wachtend...

Schouw was er nog steeds niet na het afgesproken tijdsslot. Dus maar bellen waar hij/zij blijft. En weer wachten. Ondertussen niets kunnen doen. Ja, dat wasje buiten hangen..

Komt met een kwartiertje...was inderdaad eea uitgelopen. Maar BEL me dan daarover!! Mijn tijd is ook kostbaar namelijk. En zal je net zien; gaat NU de zon eindelijk schijnen. Waar ik in wil zitten en van genieten. 

Image by Jan Vašek from Pixabay

Oppasdienst is voor het weekend. Dus ook daarvoor/door plannen omzetten. 

Schouwer geweest. Was het een lijkschouwer, dan was het een droge en kortdurende conclusie. Dood.

Even kijken waar er geboord kan worden, of er plek is her en der. Foto's gemaakt (muur glimlachte nog dapper) en in de tuin gekeken of de steiger er kan staan (na het verzetten van de tuinmeubels wel ja) en binnen 10 minuten klaar. Zit je daar de hele dag op te wachten!

Pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff!

Pensioen - haal ik dat?

Las een artikel in Trouw over mensen die of vervroegd met pensioen zijn gegaan of gedeeltelijk. En hoe ze nu hun tijd indelen.

Toevallig had ik het met een vriendin erover die binnenkort 65 wordt wat zij wil en gaat doen. Ook zij denkt na over haar opties. Haar man is onlangs met pensioen gegaan. En doet nu vrijwilligerswerk en kan meer tijd aan wielrennen besteden. En aan hun kleinkind - sinds kort geboren.

Keek een paar dagen terug hoe lang ik nog moet werken om een volledig pensioen en AOW te krijgen (en op te bouwen). Nog 4 jaar en 5 maanden.  Dat vond ik nog meevallen. Want hoe snel vliegt de tijd voorbij. 

Image by Gerd Altmann from Pixabay

Keek nog even op mijn blog waar ik was 4,5 jaar geleden. Hoe ik toen in het leven stond. Niet veel anders dan nu, maar met nog maar 1 kleinkind. Geen baan, druk op zoek naar werk en wist nog niet dat ik eind van dat jaar iets zou vinden. 

Dus mij nu al zorgen maken over hoe dat 'dan' zou moeten en eruit zou zien. Volslagen zinloos. Volgens sommigen breekt de pleuris hier binnenkort ook uit. Las in dat krantenartikel dat iemand kanker kreeg en gelukkig wel hersteld is, maar daardoor anders tegen de materie aankijkt. 

En een check gedaan op Mijnpensioenoverzicht.nl. Ook verhelderend, want wat ik zou kunnen krijgen totaal is in mijn ogen luxe. Want weet ook hoe ik van minder dan euro 1.000,-- netto in de maand moest rondkomen. Geen feestje, maar het lukte wel. 

Heb geen koopwoning, dus ook geen geld uit de stenen te halen. Dus dan nog wel woonlasten. Nu heb ik onlangs de offerte getekend voor zonnepanelen. Dat stimuleert onze woningbouwvereniging en de daken in mijn wijk werden steeds 'donkerder', want bedekt met zonnepanelen. Bij een paar mensen navraag gedaan of ze veel merken hiervan in hun energiekosten, en ja, altijd een positief antwoord. Lagere energiekosten. Die panelen huur ik dan, dus zal wel een beetje break-even zijn, maar dan nog is het goed voor het milieu. Ook niet onbelangrijk.

Leek me ook met het oog op lagere lasten in de toekomst (niet meer op gas koken straks) een goed besluit. 

Maar niemand weet wat er over 4 jaar en 5 maanden nog staat te gebeuren in ons leven, in mijn leven. Dus al te veel zorgen maakte ik me sowieso al nooit. En dat 'mooie' pensioen is alleen mooi als ik inderdaad nog 4 jaar en 5 maanden blijf werken en pensioen opbouw. Stel dat ik geen baan meer heb straks (grote optie), dan ziet dat toekomstplaatje er toch weer helemaal anders uit. 

(P.S.: ze komen morgen al voor de schouw voor mijn zonnepanelen. Supersnel zeg, had gerekend ergens in de herfst!)