Kermit

Binnen ook maar voorzichtig de lente een beetje verwelkomen. Bij de Lidl hadden bij ons verleden week nog geen zaden zoals Annemiek op haar blog aangaf, maar ik zag wel een te schattig klompje narcissenbolletjes en die mag op mijn buffet pronken, naast de blauwe druifjes die zo verlegen zijn, dat ik nog steeds hun kopjes niet heb gezien. 

Mijn namaakbloemenboeket vervangen door een Magnolia-tak *ook fake*, maar ben nog niet helemaal tevreden, dus nog even bedenken wat beter voelt. Misschien iets kleinere vaas. (Uit eigen depot uiteraard).

En; hoe ontzettend fijn! Trok nieuwe sneakers aan van een merk waar ik al meerdere van heb. Die waren wel helemaal van een soort stof opgebouwd, dus was benieuwd hoe deze vielen. Want ander model. Met Suede aan de zijkanten. Maar als pantoffels (en ik slof er niet eens op!). 

Van het zelfde Kermit de Kikker groen als de laarzen. Kan het bijna niet geloven dat ik schoenen aantrek en geen centje pijn voel omdat ze toch weer ergens knellen of schuren. Wat een zaligheid zeg! En even wat tegenwicht voor alle gezanik rondom werk en misschien realiseerde ik me, maak ik dat zelf ervan; gezanik; moet ik - zeker voor mijn salaris waar ik dus nog steeds beroep moet doen op toeslagen -  het echt veel meer van me af laten glijden. Voor mij echt 10 anderen of een stagiaire. Iedereen is vervangbaar. Vooral hier.

De oplossing voor alles. Onervaren, blue, maar er zit in ieder geval iemand. Of nieuw personeel zoeken: Geen ervaring, maar wel beschikbaar? Kom maar door hoor; wij willen jou graag. Oh, kost wel erg veel tijd om jou de zaken uitgelegd te krijgen van het huidige personeel. Dat trekt iedere keer weer een fikse wissel op ons. En heb je het kunstje door dan verlaat je ons weer, want elders lonkt betere beloning en betere secundaire arbeidsvoorwaarden.

Maar dat maakt management ook helemaal niks uit. Zoals ik ooit ergens werkte en de directeur letterlijk uitkraaide dat hij nou een receptioniste had gevonden, zo goedkoop, dat had hij nog niet eerder voor elkaar gekregen.

Toen ik zei dat if you pay peanuts, you'll get monkeys mocht ik hem uitleggen wat ik daarmee bedoelde. 

Goh...misschien een training hoe neem ik de telefoon aan? Een beetje foutloos Nederlands schrijven is ook handig en administratief ook bijschaven?? Wat zegt dit over jouw bedrijf, jouw imago? 

Of vanuit hun voorraad 'zielige gevallen waar het bedrijf subsidie voor krijgt en zeer zeer zeer dankbare lieden die eindelijk weer aan de bak komen, want elders ligt de lat stukken hoger. Daar val ik dus ook onder he...sneue oude werkzoekenden die niemand meer wil. In hun ogen dan.

Nu weet ik toevallig dat ik kwaliteit en ervaring meebreng. Dat ik vanuit de bijstand hier ben gaan werken is niet omdat ik incompetent ben. Maar besef terdege dat dit imago wel aan mij kleeft bij HR en wellicht ook bij mijn leidinggevende. En dat er voor mij geen alternatieven meer zijn. Te oud. 

Voor de cliënten hoop ik dan wel heel eventjes een luisterend oor te zijn. Die mensen op hun gemak stelt, voordat ze een moeilijk gesprek ingaan. Met collega's die bijna allemaal te laat op die afspraak komen, de goede niet te na gesproken.

Eerst nog even plassen, hun gesprekje afmaken, koffie halen,  hun computer eerst nog opstarten of oeps...heb ik een afspraak??? Duh...heb ik al twee weken geleden in je agenda gezet. En je hebt aangevinkt dat je 'm gezien hebt. 

Ik heb daar weinig begrip voor. We spreken in het rooster een tijd af, zit er dan ook op die tijd! Niet zo hooghartig naar die cliënten toe. Wees gewoon op tijd. Weet je hoe onzeker het voelt als je daar zit te wachten op Het gesprek?

Maar nogal een bepaald dedain en een soort van dat zal mij nooit gebeuren. Totdat hun man er genoeg van heeft, midlife crisis, jongere vriendin of zo en men van 2 daagjes werken moet rondkomen. Of hij schulden heeft gemaakt, zonder dat te vertellen. Kan allemaal. Of je wordt ziek en verliest daardoor je baan. En je inkomen opeens stukken lager is. Of oh ja, de belastingdienst jou als fraudeur ziet. 

Mijn groene kop pas dan perfect bij die schoenen!

Was heel prettig om het weekend even op de kleindochters te mogen passen. En de dames direct aan het knutselen gingen. Of met de 30 jaar oude Barbie's van hun moeder spelen; ze vonden het geweldig, vooral al die te borstelen haren. En die Ken maar een rare snuiter vonden. En toen gefacetimed worden door zoon, schoondochter en andere kleindochter vanuit hun vakantie-oord far far away. Konden de nichtjes naar elkaar zwaaien. 

Simpele dingen, maar ik word er heel blij van. Want daar draait het om. Voelen dat je leeft en gezien wordt.

Landingsbaan

Kocht van de week bij de Lidl een set van 3 ledspotlights. Dacht handig voor in de keuken en voor de prijs (3,99) kon ik me geen buil vallen. Alleen de batterijen zijn al duurder en ook die zaten erbij.

Werd ik vanochtend wakker want er was een vliegtuig in mijn keuken geland.

Dat licht is zo fel, het zou niet misstaan op het vliegveld. Erg uhm....lelijk.

Foto van Pixabay

Misschien dat ik ze in de schuur ga gebruiken. Wel de deur dicht houden, nog zo'n vliegtuig is iets teveel drukte.

Frans

Geen zin om uit mijn warme bed op te staan, maar ik moest van mijzelf. Douchen met een geur met Eucalyptus erin, altijd opwekkend. Kom op, tegen de lamlendigheid. En eerst dan even boodschappen halen. 

Zou ik gisteren na mijn werk doen, maar totaal geen zin erin en vond ook dat het wel kon wachten. Gegeten wat er nog was (restje Spinazie/brocollisoep) en ook prima. Morgen nieuwe ronde nieuwe kansen.

Lekker rustig in de supermarkt. Kon zelfs mijn plastic flesjes zonder in de rij te staan inleveren. Heb wel eens gehad dat het zo druk was, dat ik ze maar weer mee naar huis nam. Geen geduld om lang te wachten. Me netjes aan mijn boodschappenbriefje gehouden en snel weer thuis. Koffie gemaakt en even een rustmomentje. Administratie bijgewerkt. Dankbaar dat alles in de pas loopt. 

De stof was van mijn fietsketting losgeraakt. Misschien dat er was geprobeerd om 'm te jatten, maar goed. Zag gisterenmiddag wel een aantal pubers met van die dealertasjes bij het fietsenrek staan. Met nog een vrindje op een knetterbrommer, die later erbij kwam. Later liepen ze onverrichter zake weg. Maar zag ze wel aan veel fietsen morrelen. Als ik dat juist zag vanaf de halte he...Misschien dacht ik dat alleen. Achterdochtige geest. Fiets is er nog. Nu nog even pielen hoe ik die fietsketting repareer, want nu ligt de ketting bloot en hij zat net zo fraai in zijn rode jasje. 

Terugstoppen met een schroevendraaier werkt onvoldoende. Stof piepte er al weer uit. Vastnaaien? Mmm, dat werkt ook niet heel goed. Een dun postelastiekje eromheen houdt de stof aan de bovenkant vast, maar helemaal zoals het was, is het niet. Voor nu goed genoeg. Het is een gebruiksvoorwerp he...elke dag in weer en wind wordt de ketting gebruikt. Dus miep niet!

Had een bezoekje aan het Rijksmuseum gebracht en daar de Frans Hals tentoonstelling gezien. In Haarlem, in het Frans Hals museum uiteraard al stukken van hem gezien. Iedere keer leuk om naar andere dingen te kijken en te ontdekken. Maar nu dus stukken ook uit andere musea ook uit het buitenland. 

Erg mooi, hij schilderde heel los voor iemand uit de 17e eeuw. Ik had ook een audiotour erbij besteld, maar dat was een beetje dom, want met zo'n headset die je op je oren moet doen, dat zit met gehoorapparaten niet goed. Was het na 1 minuut al zat, dat heen en weer geschuif. Bij de balie zeiden ze dat ik ook via de app van het museum die audiotour kon horen. Die app had ik al op mijn telefoon staan en ik hoorde daarop die tour heel goed. Altijd fijn Tom Waes in je oren!

Dus tip voor mensen met een smartphone en gehoorapparaten (of gewoon je eigen oortjes); bespaar euro 6,50 en luister via de app van het Rijksmuseum, met je eigen oortjes of headset.

Link naar Rijksmuseum

Was wel tamelijk gaar en vond het warm.  Ook beetje geurdoof van alle Oma-zeepjes luchten om mij heen (jahaaaa....ik ben ook een Oma, maar hoop zonder dit soort geurtjes) en de drukte. Je moet een tijdslot aangeven, maar dan nog stond er een lange rij. Ga eens kijken of er later nog plek is om nog een keertje te genieten. Vermeer was toen razendsnel uitverkocht en daar viste ik naast het net. Deze lijkt nog plek zat te hebben. Als ik dan een keertje vroeg kan is het hoop ik minder druk. Kan je wat langer stilstaan voor een bepaald schilderij.

Geen foto's gemaakt, want druk met mijn audioding. Maar gewoon leuk en interessant om te hebben gezien. En de link met het Haarlemse uiteraard. Waar ik in het Frans Hals museum al eerder diverse stukken zag die nu hier hangen. Bij uitzondering hier hangen, want eigenlijk 'mogen' ze de stad niet uit.

Ging daarna in de stromende regen lekker met de toeristenbus weer huiswaarts. Snel even wat te drinken bij de AH op het Museumplein gehaald voor de terugweg. Nog even overstappen en dan in mijn ''eigen'' bus, die uiteraard zoals altijd einde dag vol zat, maar toch nog een plekje want stapte op een strategisch goed punt over.

Natte broek uit, jas te drogen hangen en even bijkomen. En daarna eten koken met verse groenten. 

Blij dat het kon, dat ik wat leuks verzon voor deze middag om weer energie uit te putten. 

Jullie nog iets energie-opwekkends gedaan?

Het kuchje van Gijs Groenteman

Luister graag naar Podcasts met o.a. Gijs Groenteman. Maar als het succes teveel wordt, of zijn maatje Marcel van Roosmalen te lang Terlouw nadoet, dan begint het kuchje. Is een soort zenuwtrekje en ik denk ook een verkeerde manier van zitten of ademhalen. 

Herken het wel.

Bij stress komt zijn kuchje ook bij mij naar boven. Noem het mijn Gijs-Groentemannetje-hoestje. 

Was heel blij dat ik zondagavond al een bakje zelfgemaakte boerenkoolstamppot uit de diepvries haalde. Thuisgekomen uit mijn werk - waar de mensen maar bleven bellen voor een afspraak -  rond 18.35 uur direct de oven aan, ovenschaaltje pakken, de boerenkool in dat schaaltje doen, wat kaas erover en lekker opwarmen (lang en langzaam). Heerlijk. 

Daarna de bups afwassen, kleren voor morgen alweer uitgezocht en dan hoef ik niets meer. Luizenleventje toch?

Wedden

Bijna elke ochtend win ik de weddenschap mij mijzelf weer. 

Raad hoe koud/warm het is. 

Mijn bus rijdt langs een pand waar een temperatuurmeter hangt. En 9 van de 10 keer raad ik het goed. Dan geef ik mezelf een hand of een klop op mijn schouder. En na 10 x goed raden een medaille.

Doen jullie wel eens zulke spelletjes. Gewoon om even te kunnen ontspannen?

Vlasje

Zag dat het blog van Vlasje niet meer toegankelijk is. Denk dat het nu definitief gesloten is door diegenen die haar blog nog beheerden. Misschien ook wel zoals zij dat had bedacht. 
Keek er nog heel vaak met veel genoegen. 

De wijsheid, humor en menselijkheid waren een inspiratiebron. Haar levenslust ook. Alweer meer dan een jaar geleden was het genoeg. Gesloopt door ziekte.

Een bijzonder mens.

Ontsnapt

Haalde gisterenavond zelfs het eind niet van de serie Endeavour. Geniet daar altijd enorm van, zit dan helemaal in het verhaal. Maar nu was ik een beetje ingedommeld op de bank, zo moe. Dus besloot naar boven, naar bed te gaan, nadat ik had gekeken of die serie weer terug te kijken was. Mijn tv-aanbieder daar kan je niet alles terugkijken, sommige serie's niet. Of films. Dat ligt uiteraard het het soort abonnement wat ik heb. Het goedkoopste.

Allez. Naar bed en in plaats van nog even wat op mijn telefoon te kijken, nog een hoofdstuk lezen van mijn boek, wat heel passend "De Burn-out" heet, maar wel lichte kost. Heel licht. Ultra licht. Want ik zie echt wel wat de impact is van de stress van de zaken op mijn werk en rondom mijn moeder, het afgesneden gevoel wat mijn broers en zus me wederom geven (dacht gisteren in de trein nota bene nog even aan hoe oud mijn broer was toen hij besloot om mij en mijn toenmalige echtgenoot te boycotten; echt op papier volwassen dus). Maar dat is de familie-mores; uitsluiten als je niet meedoet aan de zwijgplicht over nare zaakjes. 

Laat ik dan maar de eerste zijn die daar niet meer aan mee deed/doet. En mijn kinderen hoop ik andere regels heb meegegeven. En vooral wat Dr. Phil altijd zo treffend zei: a soft place to fall.

En hoe goed ben ik daarin geslaagd? Heb ik al die familieshitmores ook niet vrolijk doorgegeven? 

Dus keek, nadat ik heerlijk had gedouched, de afwas van gisteren had gedaan (prettig gevoel; alles toch weer netjes en schoon), koffie gemaakt en het laatste uur van die serie even teruggekeken en een stukje gebreid. Even anders doen dan rennen voor de boodschappen. Nuttig bezig zijn. Niet nodig. Stapje terug.

Met de tuindeur wagenwijd open, want totaal niet koud. Wel enorm zompig in de tuin. Gisteren was het zo 'warm' dat ik het even betreurde dat ik mijn warme winterjas aanhad in de trein en bus.

Ontsnapte heel kinderachtig ook eerder uit de dwangbuis op mijn werk. Waar de ware aard van gezeur over het belang van afspraken boeken (rupsje nooit-genoeg-gedrag) duidelijk werd. De software was verkeerd geschreven. Dus we liepen niet op target. En oh oh oh...dan zijn de rapen gaar. Ook in deze branche. Targets halen. Brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!

En zo zat ik veel vroeger in de trein terug. Klaar mee. In de ochtend al. Dus trok mijn plan. De trein die lekker ouderwets vol zat. Net als de bus in de ochtend, waar een vrouw haar man om een luier vroeg die kennelijk in de vakantiekoffer zat, waar hij 5 meter verder mee stond, in het gedeelte van de bus wat scharniert en in de bus lekker dat kind verschonen. Terwijl het dan nog maar 10 minuten is naar een plek waar ze dat gewoon op het toilet kan doen. In alle rust. Lijkt wel comedy soms.

Ben wel dankbaar dat ik nog steeds kan gniffelen om dat soort voorvallen. En om mijn eigen sukkeligheid soms. Zo zette ik in de ochtend mijn fiets onder een afdakje en stevig vast met mijn ketting. Stond er een vrouw tegenover me opeens uitgebreid te vertellen - wat ik ervan verstond, want doe pas mijn gehoorapparaten op mijn werk in - dat ik het niet goed deed, zo komt er een slag in mijn band had de fietsenmaker tegen haar gezegd. Ik moest 'm op de standaard zetten. Niet zoals ik nu deed hoor!

Joh?

Knikte en deed ondertussen mijn ding, in het rekje en mijn ketting door rekje en voorband en voorvork. Vastzetten dus. En dan ook nog een normaal slot, dus tweemaal vast. Maar ja, het is een doodnormale niet elektrieken fiets, dus niet gewild meer bij het dievengilde.

Verbaas me soms erover dat ik kennelijk een uitstraling heb dat mensen een gesprek tegen me beginnen. Had ik niet eens mijn groene laarzen aan he!

Hak

Deed eindelijk weer eens mijn knalgroene laarzen aan. Kocht ze alweer een jaartje of tien geleden, online, enorm afgeprijsd en van een zeer goed merk. Met lekkere hakken (voor mijn doen dan). En ook nog extra brede leest. Zaten eigenlijk direct goed, tot een keer ik wel mijn hielen openhaalde (dat lag aan superhaast, stress en panty aan) en oh ja, ik had ze ook aan toen ik een telefoontje kreeg dat mijn zoon in het ziekenhuis was opgenomen, nadat hij eerder die week ook al in het buitenland in het ziekenhuis lag. En een nacht op de IC lag. 

Daarna lang niet meer aangedaan. Ze waren niet meer happy.

Tot ik een trui kocht in precies die kleur (ben denk ik een papegaai of ekster want ik hou enorm van primaire kleuren, de zogenaamde winterkleuren). Toen ik naar de kapper toog dus die laarzen weer uit de kast getrokken en fijn. Staat net iets anders een hak(je). 

En je sluipt niet door het gebouw zoals op sneakers, maar op het marmer in ons gebouw hoor je die hakken keihard. 

Dus na een week viel het mensen een keertje op dat ik mijn haar anders had. En oh wat leuk, je schoenen passen bij je trui (dat doe ik al honderden jaren, iets wat leuk bij elkaar staat en past qua kleuren; sokken, oorbellen altijd nadenken daarover; vind ik nou eenmaal leuk). Chique werd er zelfs gezegd (mijn oma zei dat vaak als een outfit haar goedkeuring kon wegdragen). Simpelweg door dat hakje??

En dan heb ik nog niet eens mijn glitterbroekrok aan gehad naar het werk!

Valentijnsdag

Sneed nog een stukje van mijn rode tulpen af, halen ze misschien nog net het weekend. Verder ben ik niet zo'n bloemen in vaas-fan, maar tulpen bekoren me altijd. En vooruit; narcissen ook wel, maar die vind ik eigenlijk het mooist in de volle grond.

En je moet toch wat op zo'n druilige mot- tot gewone regendag. Wat liefdevolle zaken doen voor mijzelf. 

Op tijd uit bed, douchen en aankleden. Even snel in de regen een boodschap gedaan en dan snel weer terug. Koffietijd. 

Kom tot weinig merk ik, maar dat mag. Beetje lezen, beetje breien ondertussen (Honderdjarenproject zo voelt het). Drie pennen en dan ben ik er wel weer klaar mee. 

Telefoon resetten want de app geeft aan dat mijn gehoorapparaten uit staan en niet te vinden zijn. Toch doen ze het en zitten in mijn oren. Maar het aloude resetten van de hele bups werkt nog altijd prima. 

Ondertussen wordt het steeds donkerder buiten en de middag moet nog beginnen!

Heb ook nog gewerkt, uiteraard wel aangegeven, dat ik niet voor noppes dit doe, maar omdat er structureel te weinig uren zijn om het werk te kunnen doen. En ik deze uren ga compenseren door een middag elders vrij. Maar was ook nodig voor mijn eigen gemoedsrust. Overzicht hebben en houden. En misschien ook omdat ik niet overvallen wil worden door zaken die vergeten zijn te doen. Niet eens door mij allemaal, maar veel ook wel door mij. Te druk. 

Bedacht dat ik iets leuks moet hebben om naar uit te kijken en boekte een reservering voor de Frans Hals tentoonstelling in het Rijksmuseum. 

En fohnde mijn haar in een mevrouwen-kapsel. Leuk voor een avond; morgen weer door de regen fietsen, dus weer plat haar :) 

Wonderlijke woensdag

 

My wish for you, Cellie, is that you succeed beyond your wildest imagination. That you find love in unexpected places. And that you have friends who call you "just because." I dream that you go barefoot more than you wear shoes. That you play as hard as you work. And that you laugh more than you cry. I want you to set the bar high, but not too high. To reach for the stars, but with your toes on the ground. And to never, ever stop dreaming. But most of all, Cellie, I wish for your happiness. These dreams of mine are what started it all. Besos,   The Universe Ben Kerckx from Pixabay

Wangedrag-coach

Opeens weet je het: je wordt Wangedrag-coach.

In de tv-wereld heeft deze coach nu zijn handen vol. Het aloude pesten of misbruik maken van je positie heet nu wangedrag. Maar denk dat er binnenkort nog wel meer beerputten open gaan.

Dus boek NU uw afspraak, binnenkort zit deze coach voor heel 2024 en 2025 volgeboekt!

Sprak een collega aan op haar wangedrag. Ze ontplofte vorige week omdat ik haar kennelijk niet op de hoogte had gesteld van de inhoud van een afspraak. En dat er niets in het dossier te vinden was qua stukken. Ze explodeerde in de openbare ruimte, dus iedereen kon fijn meegenieten. Ook de stagiaire die met haar mee was op deze afspraak kreeg even een staaltje van hoe zij zich gedraagt als ze boos is. En hoe ze denkt met mij te kunnen omgaan.

Heb dit met mijn leidinggevende besproken en ook dat ik haar hierop ga aanspreken, maar dat is toch een slappe lul, want hij zei alleen maar ..."zo is ze nou eenmaal".

Heb haar apart genomen (nee, ik doe dat niet daar en dan)  en verteld dat dit gedrag niet professioneel is en bovendien ik niet op deze manier wens te worden behandeld. Neem me apart, koel eerst af en geef dan aan hoe of wat. Ik had haar al gelijk gegeven (om te de-escaleren, maar ook omdat het zo was) op de inhoud. Dat had ik beter kunnen doen inderdaad, daar had ze gelijk in inderdaad en dan ben ik ook niet te groot omdat onmiddellijk toe te geven. Dat dit onder hoge werkdruk en slechte software gebeurde was bijzaak. Maar wel besproken.

En nam nu de gelegenheid om mijn standpunt/gevoel hierbij aan te geven. En dat de manier waarop ze dit aanpakte onveilig (ik ken de hippe woorden echt wel!) voor mij voelde. Waarop ze me gelijk gaf. We begrepen allebei dat de werkdruk hoog is. Maar laten we wel zien dat dit niet aan ons ligt, maar het management. Daar moeten we zijn met onze klachten. Niet elkaar affakkelen.

Dus ook nog met de leidinggevende gesproken over de nieuwe stagiaire. Dat was nog niet helemaal rond hoor, dus daarom nog niets gezegd. En nee, structurele oplossing die was er toch al? De jongste bediende doet jouw werk dan. Euh...

Dus even vrij gaan nemen in de week dat hij denkt dat er een structurele oplossing is, dat lijkt me wel strategisch handig. Of wat een lezer al aangaf een sickie (zoals mijn Australische ex collega dat altijd noemde).

Vandaag begon hij wat eerder met iets uitleggen of navragen. Zelf maar aangegeven dat we het dan nu het beste konden doen en niet eind van de dag. Maar door de hoeveel vragen en de uitgebreide uitleg (mannen willen dat kennelijk graag; tentoonspreiden hoe goed zij de materie beheersen. Toch grappig dat hij dit zo doet tegen iemand die ooit een eigen softwarebedrijf had).

Toen het inmiddels 17.05 uur al was,  aangegeven dat ik nu ging stoppen, want ik wil de trein halen. Moest nog alles opruimen, afsluiten, mijn bekers afwassen, inpakken en dan naar het station spurten (dat gaat steeds sneller, maar dat hoeft hij niet te weten). Iedereen al weg he, ook degenen die na mij binnen rolden. 

Oh ja.

Fijn dat ik al wist wat ik zou gaan eten. Dat was zo gemaakt. Heerlijk! En de trein was op tijd, de bus ook en ook nog overal een zitplaats. Joehei!

The Irish builder

Zag gisteren in het grote winkelcentrum dat onder de oude Vleugelnootboom echt honderden Sneeuwklokjes bloeiden. En de oude boerderijtjes waar ik langs fietste hadden dat ook. Zo prachtig! En ik was blij dat ik dat nog allemaal zag en vooral kon waarderen.

Lekker geslapen in mijn vers opgemaakte bed. Dan heb ik zoveel genoegen van mijn gestreken slopen. Werd wakker en kon niet zien aan het licht hoe laat het was. Oh ja, het regende dan ook en dan is het altijd donkerder door de bewolking. Was een fijne tijd om wakker te worden. 

Heel lang in het Rabbithole van internet verbleven. Maar ik had mezelf toestemming gegeven, dus niks aan de hand. En werd bovendien vrolijk van mooie tuinen, katten die kattig zijn, bloemen, dansende en vallende mensen. Wat zegt dat over mijn Algoritme?

Zag dat mijn kapsel nog goed zat, dus niet wassen; dat doe ik vanavond dan wel. En er dan iets meer tijd aan besteden, zodat het ook dan weer fijn valt. Als het nou ook nog eens niet regent of vochtig is of ik gewoon de hele week binnen blijf hahah, dan blijft het wel leuk zitten. Oh ja, ook geen verkeerd zittende headset op hoef. Verkeerd, want bij een hoorapparaat moet je 'm eigenlijk achter je gehoorapparaat plaatsen, want daar komt het geluid binnen. Valt onder klotebeleid en ook dat moet ik dan maar eens aankaarten. Als ik er de energie voor heb, want bij voorbaat weten dat er niets mee gedaan wordt (zoals bij de impact van de commissie Van Rijn - iedereen zit er nog en we gaan gewoon weer verder zoals we al jaren doen) maakt je murw.

Lekker roereitje gemaakt, koffie met opgeschuimde sojamelk en rustig de dag beginnen. Rustig vooral. Geen druk. Niets moeten. Wel van alles mogen!

Toch een beetje hoge ademhaling doordat mijn Scandinavische broer de mail van mijn moeder op afstand (alleen hij kan dat, iom moeder) nakeek op spam en een rekening zag voor een nieuw gasfornuis. Mijn moeder kijkt dus ook niet meer in haar mailbox. Stuur daar dan dus ook niets meer heen.

Daar hadden de anderen het over gehad - HEEEEEEEEEL onveilige situatie nu volgens de ergotherapeut, dus daar moest ook een nieuwe komen. Op de factuur zag ik het telefoonnummer van andere broer, dus maar even gevraagd of eea geleverd is en of deze factuur betaald kan worden. Heel kort antwoord. En niks erover dat dit al een week geleden was. Lul.

Laat maar los. Betaal de rekening gewoon voor je moeder en doorrrrrr.

Volgende projectje is het verbouwen van de badkamer door wat ik maar The Irish Builder noem. Zo goedkoop is zijn offerte dat kan bijna geen kwaliteit zijn. 

Maar ja...zij hebben dat bekokstoofd en zo zal het ook gaan. Met of zonder mijn instemming. Of ik me er nou mee bemoei (wat heb ik nou te miepen toch als oudste kind?) of niet. Voor mijn bloeddruk is het veel verstandiger om ook dit los te laten. 

Wat een feestje om bij Podium Klassiek een favoriete artiest te horen spelen: Laviana Meijer op de harp. Prachtig. 

Met dit alles probeer ik het mooie te zien, te beleven en te voelen. En waar het allermooiste een lieve foto van jongste kleinkind op vakantie far far away is. 

Lekker kneuterig he?

 

Harde krullen

Zag vorige week vrijdag dat de trein van kwart over weer was teruggebracht in het NS-overzicht. Dan kon ik gewoon om 17.00 uur naar huis en niet meer een langere dag maken omdat er nog geen trein ging. Dus begon al zaken op te ruimen, in te pakken, zegt de leidinggevende om 16.55 uur of ik even wilde kijken naar iets, want hij had wel gevonden hoe ik een call voor ICT kon plaatsen bij de opdrachtgevers. Bijna triomfantelijk dat HIJ het wel snapte. Goh! Applaus hoor, maar hij mist de point. Dat ik ondersteuning mis. 

Ik keek met een schuin oog (fout!!!!) en zie toen dat ik de trein ging halen. Maar had uiteraard helemaal niet meer moeten gaan kijken. Oude gewoontes haal je er moeilijk uit kennelijk. 

Hij begrijpt pas zaken als je een Neon verlicht bordje boven je hoofd houdt. Dus zal ik hem nogmaals heel duidelijk moeten vertellen dat ik mijn trein moet halen en dus om 17.00 uur weg moet. Lange werkdagen trek ik niet (meer). Dat het werk structureel teveel is en wat mij is beloofd (altijd extra handjes) om een fulltime baan in 4 dagen te doen, dat klopt niet.

Gisteren weer hetzelfde liedje. Vanaf 15.00 zat ik alleen, alle twee collega's die er nog waren normaal hadden iets te doen (vrij? thuis crisis??)  Had me al voorgenomen echt om 17.00 uur het pand te verlaten. En moest in dat uurtje gewoon nog ontzettend veel werk afvinken. Bellen, plannen, uitvoeren. En oh ja, een ontruiming met spoed inplannen.

Had al een fijn begin van de dag met vertraagde bus (die dus propvol zat) en een opeens uit het schema weggehaalde intercity en dus weer langer wachten - gelukkig was ik wel zo slim om wel even die kop Happy Hour (voor maar 1 euro) koffie te gaan halen en besef hoe luxe het is dat ik dat kan - dus was er wel klaar mee. Plus de dag ervoor een extra lange dag. 

En ja hoor, wat leidinggevende me de hele dag al wilde uitleggen daar begon hij over om 16.59 uur, toen mijn laptop al stond te updaten en ik al klaar was met deze zeer drukke dag. De trein van kwart over reed niet, stond ook niet in de planning, maar moven!! Dan maar langzaam naar het station slenteren en daar gezellig (not) even rondhangen.

Ik wist en voelde ook dat als ik nu ging ventileren hoe ontzettend vervelend het is als hij iedere keer zo laat iets wil toelichten, uitleggen of weet ik veel, ik bang was compleet uit mijn plaat te gaan. Of in janken uit te barsten. Dat gunde ik hem niet. Liever dit kalm en rustig vertellen op mijn tijd. Dus maandag maar. Mijn makke is kennelijk dat ik nogal stoïcijns kan lijken, maar het niet ben. Wel volwassen.

Me kwetsbaar opstellen heb ik geleerd, wordt altijd tegen je gebruikt. Altijd. Bij slechte werkgevers dan. En ik schaar mijn huidige werkgever daar zeker onder. Ik heb gezien hoe ze met kwetsbare mensen omgaan. Dus ben op mijn hoede.

Blij dat mijn trouwe fietsje er nog stond, ik rustig naar huis kon fietsen en daar alle werkzooi opgeruimd, gordijnen dicht, kachel aan, kaarsjes aan en niks meer hoeven. 

Zo blij met de aflevering van Endeavour. Dat je helemaal in het verhaal kan wegkruipen en dus je hoofd niet bezig is met werk of familiezaken. Op tijd naar bed, want slaapkwaliteit is belangrijk. Dus was dankbaar dat ik om 06.30 uur wakker werd en niet om 03.00 uur. Nature called. Toch nog maar even terug in mijn warme bed. Slapen lukt niet meer.

Nadenken hoe ik deze dag kan gebruiken om de batterij op te laden. Wilde eigenlijk niet uit mijn warme vooral veilige bed, maar ga nou maar. Toe maar. (Heb geleerd dat het helpt om jezelf liefdevol toe te spreken; niemand anders doet het). 

Eerst lekker douchen, alles weer schoon en fris. Doe fijne kleren aan, niet dat oude kloffie en doe wat met je haar wat zo plat om je hoofd valt. Niks leuke lok, die kapper kan er geen drol van en die zoutspray maakt alleen mijn humeur maar stug. Ik heb geen tijd om in de ochtend in de Carmen-rollers te zitten voor volume. Heb ook niet de tools in huis om er wel wat van te maken, behalve die oude Carmen-set en een fohn. Hahahaha..... blijven hangen in de jaren negentig! Kijk uiteraard wel filmpjes op Instagram hoe het dan wel moet, maar leuk voor the beautiful people. 

Dus misschien toch maar eens aan de slag met wat ik in huis heb; gewoon omdat het kan en is het niets, of coupe Beatrix, dan gewoon kop onder de kraan.

Maar nu wel tijd. Alles voor een goed humeur. Even de haarspray checken, want ik heb helaas geen harde krullen na sprayen. Wel alle insecten dood.

Uiteraard oorbellen uitgezocht die me oppeppen (ja...dat kan!), toch maar wel bed afgehaald en alles in de wasmachine gedaan. Schoon en fris. Was doen, ophangen, ruiken dat het fris is. Goed voor mijn humeur. 

Eind van de middag bed lekker vers opmaken. 

Raam open. En muziek via mijn gehoorapparaten. Opwekkend graag! Doe maar even Taylor Swift. Snij een stukje van de stelen van mijn rode tulpen af, dan leven ze nog even wat langer. 

Hang de witte was op.

Voel dat je bestaat. Dat je van waarde bent. Daal niet af in treurige gedachten en conclusies. Dat is die klote werkgever niet waard! Kom op!

Dus pak je fiets en lekker op de fiets even wat ophalen en/of boodschappen doen. Mag ook niet, als je maar en buiten bent en beweegt. Behalve malen in je hoofd he! 

Kwijt en gevonden

Nog even iets drukker dan normaal in de ochtend, want de klikko moest aan de stoeprand gezet worden. Nooit voor de deur, maar bij een verzamelplek en die was nu alweer verderop gelegen. Dus blij toen ik op mijn fiets kon stappen richting bushalte. Hoorde wel iets vallen (ja...ik hoorde dat!), maar gaf er geen aandacht aan, tot ik in de bus merkte dat ik maar één oorbel nog in had.

En alweer zo'n creool met een staafje door je oor en daar moet dan een eindstukje tegenaan. En soms zit dat niet klemvast genoeg. Gelukkig waren dit weliswaar hele leuke oorbellen, maar ook goedkoop. En ik hoopte dat de andere oorbel dan nog bij de stoeprand lag, dat dit het geluid was wat ik hoorde.

En ja hoor, na een lange werkochtend, in de regen naar huis gefietst, zag ik iets oranjes liggen. Mijn oormerk!

Merk dat het werk me momenteel een beetje teveel wordt. Het CRM systeem blijft kuren houden. En wat geinig, nu had onze leidinggevende ook eens een poging gewaagd iets in een dossier te krijgen, nadat ik wederom een noodkreet had geplaatst, met screenshots, wat voor meldingen ik kreeg en het niet meer te doen was, op die manier je werk doen.

Ja, was toch wel heel vervelend. Je bent zo een uurtje zoet met één dossier was zijn ervaring. 

Hij ging er werk van maken gaf hij iedereen aan en ik hoopte hierdoor al op meer begrip voor mijn situatie. 

Stond vanochtend een afspraak voor mijn balie en ik had in de vroegte nog wel iets in de planning gezien, maar kon me niets meer daarvan herinneren. Helemaal niets ermee gedaan. Een soort van black-out of zo gehad kennelijk. Oh ja...dat was natuurlijk toen ik er zwaar klaar mee was, dat ge-emmer met dat uploaden, stagiaires inwerken die toch niet blijven of eentje die er de kantjes vanaf loopt. 

Gelukkig de boel nog een beetje netjes kunnen afhandelen, collega had er gelukkig ook begrip voor. Maar man man man....wat wilde ik graag heel lang onder een zacht donzen dekentje gaan liggen. 

Hadden ze ook bedacht lekker te gaan boren en breken (lees tegels losbikken) bij mijn werkplek beneden. Kreeg een telefonische aanmelding door en verstond er met mijn gehoorapparaten op standje 200++ nog niets van. En de collega die zo lekker hard praat was er ook weer. 

Tel daar een jankend kind bij op = feest.

Dan was ik zo blij dat mijn ochtenddienst erop zat en ik snel snel snel naar huis kon om daar verder thuis te werken. Oh ja...voor ik het vergeet; de trein was in de ochtend te vroeg op mijn eindstation. Te vroeg! Moest haasten om mijn spullen te pakken. 

Had al rekening gehouden met regen op de terugweg. Vera-hoedje mee. En gebruikt. 

Doorgebuffeld in de middag en ik zou nu nog wel bezig kunnen zijn, maar hield toch maar op. Niet vroeg, meer dan een uur later dan normaal, maar iets meer overzicht van wat er nog gedaan moet worden. Fijn dat een collega aanbood om een stukje van mijn werkzaamheden over te nemen.

 

Sneeuwklokjes

Zag wat sneeuwklokjes in de voortuin. Ha....de Lente is in aantocht (volgens het aloude kinderliedje dan). Maar die tere klokjes zien,  dat maakte me toch weer blij. 

Image by Karsten Paulick from Pixabay

Lijkt me heerlijk als je de middelen hebt om op elke moment jouw droomtuin te kunnen verwezenlijken. Een man/iemand met auto die alle afval wegmietert op de stort, die voor jou een geheel nieuwe schutting of een simpel hekje maakt. Zware zakken tuinaarde ophaalt. Nieuw kastje verven. Band plakken. Zware boodschappen halen. 

Niets van dit alles; wil ik iets, dan moet ik toch echt iedere keer die energie uit mijzelf putten en opzoeken en gaan doen. 

Maar de kracht in zo'n simpel bolletje, diep in grond, zit die ook niet in mij?  En ook ik heb een gezonde omgeving nodig om tot bloei te komen. Ook al zit er nog zoveel groeikracht in dat bolletje. Genoeg geestelijke voeding, bemoediging en zelfs liefde. De stress van een ongezonde werkomgeving kan ik zo een beetje af laten glijden. Tot ik morgen weer aan het werk ben. 

Aan het tuinieren maar weer dus. Naar buiten jij! Alles is wel zompig, maar tuinschoenen aan en ga maar gewoon beginnen ergens.

En altijd weer opbeurend. Niemand ziet wat ik gedaan heb (oh ja, dat komt natuurlijk omdat er hier nooit iemand komt), maar ik heb diverse emmers vol snoeiafval in de klikko gemieterd. En buiten geweest. Heel goed voor een mens.

Daarna weer zin om even mijn boek naar de bibliotheek te brengen, bij het grote winkelcentrum besluit ik als ik wegfiets. En 2 nieuwe boeken (nee, die derde laat je liggen, want dat krijg je niet uit in de leen-periode; niet doen dus) mee.

Nu een kop thee en even pauze en dan is de dag eigenlijk alweer bijna voorbij. Er ligt een flespompoen op het aanrecht, daar ga ik heerlijke soep van maken, dan heb ik ook gelijk voor morgen een verse maaltijd. En soep is vrijwel altijd een lekkere maaltijd. En zoals altijd geniet ik van het rustig snijden van een ui, de pompoen, wat wortels, alles aanfruiten, kruiden erbij en dan met wat water even laten koken. Vooral het geen haast hebben, of geen zin door tijdsgebrek, is prettig. 

Staafmixer erop, wat Griekse yoghurt erdoor en heerlijk. 

Kleding voor morgen al uitgezocht en dan hoef ik alleen nog maar even af te wassen en dan zijn de verplichte nummertjes (al ziet niemand dat ik de afwas heb gedaan, maar het helpt mij 'gezond'te blijven). 

Jullie al sneeuwklokjes gespot?

Een slimme meid is op vertraging voorbereid

De bus heen had "Oponthoud". Dus kwam 6 minuten later dan het schema. Dat betekende dus een vollere bus, want iedereen die dacht de bus erna te pakken en vast klaar stond, ging mee in die verlate bus. Ja hoor, propvol al. Zo geen zin in. Had geen olie bij me dus sardine spelen geen behoefte aan.  

Dus liever wachten op de bus daarna. Kwam al na 2 minuten. Die dus heel leeg was. Haaaaa...lekker zitten, plek genoeg. Wel de trein missen, maar dan pak ik wel die van een half uur erna, oh nee...van een kwartier erna want er waren nu weer 4 intercity's per uur te nemen richting mijn werkstad.

Maar ook die trein had vertraging dus nog tijd genoeg om koffie te halen. En daarna in de trein nog fijn naar een interessante podcast kunnen luisteren die me erg aan het denken zette. Over familie-opstellingen.

En zo geen behoefte meer aan te vroeg komen (de betrouwbare te spelen) en dan ook nog te laat weg. Dus kwam eigenlijk binnen op normale begintijd (en er was nog steeds niemand).

Heel fijn was dat ik direct begon bij mijn werkplek beneden en zag dat er een ICT collega van de opdrachtgever rondliep. Die me heeft geholpen om weer een werkbaar beeldscherm te krijgen. 

Alweer een ergernis weggenomen. Zelf geregeld en ik liet hem duidelijk horen hoe opgelucht ik was. Voor hem een fluitje van een cent. 

Wilde die dag perse niet zaken in het negatieve trekken. Er bewust op letten het luchtig te houden voor mijzelf en daardoor dus ook voor anderen. Het was redelijk druk plus nog een tweetal ontruimingen en die zijn altijd spoed. Ieder kopjekoffie werd koud. Nul tijd ervoor.

Was tevreden met mijn besluit om me niet in die te volle bus te dringen, maar op de volgende te wachten en mis ik dan de trein, dan is dat maar zo. 

Let it go.

Stewardoos

In de rij voor koffie voor maar 1 euro bij de AH to go, ga ik altijd netjes in de rij staan. Door toeristen stonden de rijen wat kriskros, maar ach..trein had toch weer riante vertraging die ochtend.

Staat er een wat oudere stewardess van een Europese maatschappij in de rij naast me en gebaart me dat ik achteraan haar rij moet aansluiten. 

Wat?

Heuh.

Hier zijn altijd 2 rijen, al zolang ik hier koffie haal, want 2 apparaten.

Ik mistte nog haar gebaren waar dan de nooduitgang zou zijn bij die AH to go. En vond het wel vermakelijk hoe ze dacht ook de baas van de rij bij het koffie-apparaat te zijn. Het loopt namelijk altijd vanzelf. Mensen zijn echt wel hoffelijk als ze de kans krijgen. Of niet. 

Maar bemoei je er niet mee!!!!!!!!!!

Niet

Hoorde van de week van nota bene de stagiaire dat er een nieuwe komt. Mij is niets verteld. Ja, wel dat men op zoek is. 

Ik word er zo ontzetten moe van; die rare en slechte en zeker niet transparante manier van communiceren in dit bedrijf. Nooit gezamenlijke overleggen, altijd even roepen over de werkvloer als de helft er niet zit en dan kennelijk hopen dat de boodschap door komt. Ook niets notuleren als er wel eens een bespreking is. Managers komen en gaan. Idem collega's. Je binden/hechten aan iemand dat is ingewikkeld. Iemand vertrekt zo weer. 

Bij mijn werkplek beneden deed  de dag voor het weekend nog steeds mijn scherm niets. Vroeg aan een hele fijne collega van de opdrachtgever of zij even met mij mee wilde kijken, want kreeg het idee dat ik nu al dement aan het worden was. Dat ik de simpelste dingen niet meer kon noch snapte. Of ik kortsluiting had in mijn brein of zo. (Onzin natuurlijk, aangezien ik alle andere zaken op technisch gebied wel kon en beheers).

Nee hoor Cellie, er is echt wat mis met het scherm. Hij hoort direct aan te floepen (zoals ik wel merkte bij scherm 2 op andere werkplek). En alle kabels zaten goed aangesloten. Dus alweer met ICT gebeld. 

Snap ook wel dat ze daar denken dat er alweer een Boomer de ballen snapt van 'de computer'. En het bedrijf van de opdrachtgever is zo groot dat er nooit direct iemand komt. Mijn leidinggevende heb ik niets aan. Die is allang blij dat alles beneden lekker loopt, zonder hem.

Komt er straks een stagiaire bij, dan heb ik echt twee werkplekken nodig. Anders kom ik helemaal niet aan mijn eigen werk toe. Zoals bij alle vorige keren, toen er ook nog geen login voor de stagiaire was geregeld. Wekenlang niet. Dat regel ik dan maar uiteindelijk, want mijn leidinggevende wist tot voor kort de weg niet. Nou, laat ik het zo zeggen; daar ben ik gewoon handiger en slimmer in. Ik weet hoe de hazen lopen. 

Dus dit ook maar weer tegen de leidinggevende aanhouden. Zo vermoeiend. Dat niets vanzelf gaat of dat men leert van eerdere ervaringen.

Nu ga ik verder helemaal niets meer regelen. Vaak genoeg aangegeven.

Het digitale belsysteem was ook weer eens overstuur. Ook dat weer helemaal alleen moeten oplossen. En op kunnen lossen. Mijn printerkey had ook weer problemen. Maar kreeg ik echt de neiging om weg te willen rennen!! Ook eens drama-queen te spelen!  Of acuut te gaan hyperventileren. 

Mijn makke is dat ik dit alles in mijzelf doe. Niet ontploffen maar imploderen. 

Maar ja, ik was alleen maar met nog één andere collega aanwezig. Dus dat zou niet zo collegiaal zijn. Deze week veel afwezigheid door ziekte, ongesteldheid, zieke kinderen of weet ik veel wat. Ik mag dan alle afspraken weer omzetten. Deze oude muts is vrijwel nooit ziek noch afwezig. Niet mijn stijl. En ja, zit ook niet te wachten op het commentaar dat die oudjes eigenlijk het werk niet meer aankunnen want zie je wel, zo vaak ziek.

En alweer moet ik goed opletten dat ik echt op tijd stopte met mijn werkzaamheden om de trein te halen, zodat ik 12 uur nadat ik van huis vertrok, weer binnenrolde. En nee, niet alles perfect af. Dat gaat gewoon niet. 

Ben een beetje bang dat ik afsteven op overwerkt of overstuur raken. Dus moet mijzelf echt in acht nemen. Niemand anders doet dat. En ja, dat komt waarschijnlijk ook omdat ik het moeilijk vind me kwetsbaar op te stellen, door negatieve ervaringen hiermee bij eerdere werkgevers. En dat ik heb gezien hoe men bij deze werkgever met mensen omgaat die niet tegen de werkdruk kunnen. Via de achterdeur mag je het pand verlaten om nooit meer terug te komen. Ook al heb je hier meer dan tien jaar je helemaal de blubber gewerkt. 

Eerdere werkgevers sloegen mijn privé informatie op en gebruikten dat tegen me op een moment dat het hen strategisch goed uitkwam. Werd je alsnog een kopje kleiner gemaakt. Weggepest, ontslagen. Een situatie die nu openbaar is gemaakt bij de NPO. Speelt binnen het bedrijfsleven en ik denk overal waar er scheve machtsverhoudingen zijn. 

In zo'n situatie wil ik nooit meer komen. En ook nooit meer met het UWV te maken krijgen. Dus weekenden gebruiken om te ontspannen.

Zaterdag heerlijk nog eventjes de Vlinderstruik gesnoeid. Daar is het nu de tijd voor. En had er ook nog zin in, want droog weer. Struik moet nog korter, maar voor nu was ik al helemaal tevreden. En binnen nog twee Sanseveria's verpot. Ook een dankbaar werkje. Zag een mooie bloempot toen ik in het grote winkelcentrum was om iets voor de keuken op te halen (superfijn handig draaibaar en doorzichtig rekje voor mijn kruidenpotjes) en dacht direct: Ja leuk, maar niet voor mij. Waarop mijn betere ik me toeriep dat ik echt wel toe was aan een nieuwe bloempot. Niet dat ik een nieuwe tiara bliefde of zoiets. En mijn boekhouding klopt nog steeds, dus MIEP niet zo. Wees wat liever voor jezelf!

Het mag.

Het kan.

Doe het!

En dan schaf ik ook nog (veel te graag) een voorleesboek voor de kleinkinderen aan. Dat wel, zonder erover na te denken. Omdat ik zo geniet van die koppies en van boeken en lezen hou. En ze dat graag wil meegeven. En een relatief duur boek nu enorm is afgeprijsd, voor de voorleesweek. 

Maar concentratie om zelf een boek te lezen is veel veel minder. Heb net mijn bibliotheekboek uit, maar doe nu weken over één boek. Weken!

Allemaal rode vlaggen dat ik op de rem moet trappen. 

Jullie wel eens zo'n gevoel en vind je die rem dan ook?

De bobbel

 Moest enorm lachen om deze column. Bobbel in den broek

Want had die advertentie ook al een aantal keren voorbij zien komen in de zaterdag-editie van mijn krant. En verbaasde me ook al over wat ik zag. Nou ja, ben wel wat gewend hoor, maar wat de columnist zijn vrouw zo goed aangaf, dat dacht ik ook. Hoe dan?

Dus toen ik in de trein al lezend die advertentie weer zag, begon ik toch te grinniken. 

U ook?

Noodfonds Energie

Als ik op basis van mijn inkomen kijk naar de voorwaarden kom ik zeker ervoor in aanmerking. Zelfs na de riante verhoging. Van wel 4%. Men noemt het salarisverhoging - voor het hele bedrijf - maar is gewoon een verkapte inflatiecorrectie. 

Alleen zijn mijn energiekosten niet hoog genoeg ten opzichte van mijn bruto salaris want terug laten zetten naar reëlere schatting jaarverbruik en ik heb ook nog zonnepanelen, dus die kosten komen ook in mindering van energie-bedrag. En ik ben nog steeds zuinig met mijn gasgebruik. Veel zuiniger dan een gemiddeld eenpersoonshuishouden in een vergelijkbare woning.

Dus laat iemand anders daar dan maar fijn gebruik van maken. 

Mijn moeder zou daarvoor in aanmerking komen; haar maandkosten zijn enorm hoog, terwijl ik die al ruim honderd euro per maand minder heb laten krijgen door een overstap. Maar kijk ik naar haar verbruik is het net quitte of toch nog weer bijbetalen. Ze heeft dat geld wel en eet er geen boterham minder door. En meer dan voldoende spaargeld, dus wie weet daardoor ook niet in aanmerking voor de regeling.

Dus of ik de moeite moet gaan doen om dat voor haar aan te vragen? Merk dat alle besparende zaken die ik geregeld heb voor haar vrijwel niemand (behalve mijn ene broer) een moer interesseren. Ook mijn moeder niet (meer). Dus nog even over nadenken.