Kleinkinderen te logeren dit weekend, dus even druk met leuke dingen met ze doen. Al merk ik dat ze ook heel goed samen kunnen spelen en hun fantasie volop gebruiken. Hoef dus niet zoveel te sturen en te regelen. En te verzinnen. Het is fijn dat ze ook in de tuin kunnen zijn, maar merk dat ze dat niet echt gewend zijn.
En naar de speeltuin om flink te bewegen, schommelen, glijden en alles wat ze kunnen verzinnen. Het hoeft dus allemaal niet heel uitgedacht te zijn of naar grote events te gaan of naar grote speelparken of bergen duur speelgoed te geven.
Juist in het kleine kunnen ze heel goed genieten. Alle planten in de tuin met de gieters van water voorzien.
Heel leuk om te zien.
Voorlezen uit het Sinterklaasboek van Charlotte Dematons. De oudste leest de jongste voor. En vooruit ook nog maar haar Alfabet boek.
En plakken en knippen uiteraard. Ze storten zich direct op het papier.
In de tuin met een grote afwasteil gevuld met speelzand spelen. En uiteraard ook weer met water erbij. Blij met een regenton met kraantje. En blij dat ze met zulke simpele dingen heel lang kunnen spelen en fantaseren. Nul schermtijd.
Oh ja...Oma dan nu even. Oh schande!
Nog even een naaktslak laten zien en ze durfden de slak, net als ik, aan te raken en vonden het bijzonder. Gelukkig niet vies of zo. Dus het beestje weer ergens weggezet. Het is nog geen etenstijd joh!
In de ochtend toch maar mijn haar gewassen, want ontzettend zweethoofd bij het wakker worden. Fohnen en in model doen. Ietsje eerder nog uit bed daarom. Maar ik dreef er toch al bijna uit.
En dan op je werk aankomen en weer een zweethoofd hebben. Voor niets een leuk model erin gebracht. Grrr.
Zal wel zijn omdat ik in de trein precies achter glas zat met de zon erop. Het kas-effect.
Terug was er nog weinig plek en zo zat ik in de Stilte coupe, waar ik hoopte op wat rust in mijn hoofd. Dacht ik. Werkelijk het gekakel van een stel dames van mijn leeftijd....en het ging maar door en door. Kilometers lang. Dus er wat van gezegd. Je hebt een hele trein om samen in te praten, behalve dit kleine stukje.
Dacht even aan hoe mijn moeder met dit soort vervelende situaties omging. Die smoorde ze in ongenoegen, maar zei nooit wat. Achteraf wist ze wel wat ze had kunnen zeggen en zo vertelde ze het dan ook altijd. Dat ze dacht etc etc... Mam, niet meer zoveel denken, maar zeggen!
Jaja..
Dus ik dacht ook; ga ik me nog kilometers binnenvetten of zeg ik er iets van. Wel op een neutrale toon he...niet de zure Miep weer uit de kast halen, maar ja...zo keken ze wel naar mij. Oh...sorry...wist het niet. Jemig: staat toch echt OVERAL met koeienletters op de ramen aangegeven.
In ieder geval iets gezegd. Zij hielden braaf hun mond, maar nu begon er verderop iemand lekker te bellen. En voor mij ook lekker met zijn viertjes praten.
Daar krijg je toch een zweethoofd van?
De bus was superdruk. Kon nog net instappen voor bij de chauffeur en had niet gekeken wanneer de volgende kwam. Mensen met verschrikkelijk veel koffers en grote rugzakken, lekker midden in het pad. Geen doorkomen aan. Dus stapte toch maar een paar haltes verder eerder uit. Werd er helemaal gek van. Hangen aan een paal bij een man is leuk voor paaldanseressen, maar niet voor mij.
De volgende bus kwam al na 2 minuten en was vrijwel leeg. Hoe heerlijk! Goed besluit dus.
Snel naar huis gefietst en direct aan het werk. Megadruk, zoveel mensen met problemen. Bellen, Plannen, invoeren, uitvoeren en hoppa volgende weer. Onthouden even wat te eten. En drinken.
En kijken naar hoe het kwam dat er een veel lager bedrag aan salaris op mijn rekening was gestort en wat ik al vermoedde klopte ook. Geen reiskostendeclaratie uitgekeerd. De reden waarom kreeg ik ook al een zweethoofd van.
Het lijkt in de avond opeens stukken minder zweethoofderig. Het waait, er komen donkere wolken aan. Dus hoop dat ik een beetje in slaap kan vallen en niet weer een zweethoofd heb in de ochtend.
Op tijd opgestaan, want had me voorgenomen op mijn vrije dag nu in ieder geval iets onnuttigs te gaan doen. En met de te verwachten warmte wat vroeger daarmee, het onnuttige, te beginnen.
Dat mocht best. Vond ik.
Plan was dan ook een ontbijtje aan het strand, nog vroeg genoeg om ontbijt te heten en vroeg genoeg om de ergste hitte te ontlopen.
Bus kwam niet. Andere bus genomen. Trein uit app kwam ook niet. Gelukkig duurde het niet heel lang voor er een ander boemeltje aankwam. Kei-vol! Staan dus maar weer. Maar daar had ik al op gerekend.
Strandweer namelijk en dan zit die trein altijd vol.
Op de boulevard aangekomen liep ik naar een tentje waar ik alweer een hele tijd geleden heel prettig gezeten had en waar lekkere koffie en ontbijtzaken te verkrijgen waren.
Dicht.
Dan maar de tent ernaast. Ik nam plaats op het terras, alle goede plekken (onder een parasol en met direct zich op zee) waren al bijna vergeven. Nog een plekje net in de schaduw. De hond van de terraseigenaar kwam direct onder mijn tafel liggen naast me. Nou vooruit. Het is te warm om in de zon te liggen. Ook voor de hond.
Het duurde en duurde. Niemand te zien. Geen bediening. Viel me nu op dat de rest op het terras ook niets had. Geen kopjes koffie of andere zaken. Was er wel klaar mee en bij de uitgang (eigen schuld, niet goed gekeken, beide terrassen van dezelfde eigenaar) een bord dat ook deze tent gesloten was.
Hoorde nog net niet zo'n muziekje in mijn hoofd, alsof ik in een absurde comedy meedeed.
Op het strand, wel grappig om naar te kijken, werden witte badhanddoeken uitgelegd, bosjes bloemen erbij, een soort vaasjes/kommen door een heel team ijverige bezige dames. Bruiloft? Fotoshoot? Yoga on the beach? Alleen voor the beautiful pieples?
Nul zin meer om verder te zoeken (en dat had makkelijk gekund, maar de zin was op en de moed in de schoenen gezonken, wilde eigenlijk gewoon even stampvoeten hahah) en de trein terug maar weer gepakt. Voor deel twee van wat ik wilde doen. Heel saai; even naar broekjes zoeken voor onder een jurk, tegen schurende dijen. Wist al waar en welke winkel. Uiteraard aan het andere eind van de stad. Kon er gelukkig in de schaduw heen lopen.
Zag een schattig koffietentje en besloot daar dan maar even koffie te drinken. Moest ik mijzelf ook nog streng aanspreken: Zitten jij!
Mooi uitzicht bleek. De koffie deed me goed, want toch wel beetje aan toe. Niks nog gegeten thuis, want dacht dat elders te gaan doen. Ook leuk om te zien hoe men zich kleedt met dit warme weer. En de tenen die over de schoenen hangen.
Broekjes (nou ja, zet er stokken in en je hebt een tent) ook gekocht - Niet gepast, te heet. Maar zijn ze niet goed dan kan ik ze altijd ruilen - en nog een hele fijne zomerflodderbroek, met kleuren a la Papagaai. Voor mij niet het modieuze beige van top tot teen.
Nog even boodschappen gehaald voor thuis straks, liep toch langs een supermarkt en dan een bus huiswaarts. Waar ik onderweg zag dat het voor 12.00 uur daar al 30 graden was. Poe!
Niet helemaal gelukt wat mijn missie voor vandaag was, maar toch de zee gezien, allerlei badgasten in de trein bekeken, mooie schaduwplekken in de grote stad, nog een BN-er gespot, maar ik wist al dat ze daar woonde, heerlijke koffie gedronken op een terrasje.
Tevreden dus. Niet zeuren. Niet miepen. Wees blij ermee. Het kan allemaal, ook financieel. Ik ga de deur uit en verzin iets. Had uiteraard nog veel meer kunnen proppen in zo'n dag, maar wil ook graag nog wat energie overhouden. En met deze hitte is het vooral je niet druk maken.
Thuis mijn verse volkorenbroodjes belegd en lekkere lunch gemaakt. Nog een koffie erbij, want op een been kan je niet leven. Krantje lezen, blog maken. Allemaal binnen, buiten te heet. Best luxe wel al die keuzes.
En zeker een halve dag niet aan het gesodemieter rondom mijn moeder gedacht.
In de middag toch weer wel, door bij de banken van mijn moeder navraag te doen over bepaalde zaken, waarvan mijn broer ze wil overnemen. Dat kan niet zomaar - dat wist ik al, maar zocht officiele bevestiging. Nu had ik wel even beter moeten nadenken over mijn vraagstelling want de ene bank gaf aan dat die bancaire volmacht tijdelijk is en he...je moeder is dement zeg je...dan stopt hij nu. Bummer!
Hoop dat ik de medewerker toch even heb kunnen overtuigen dat pas te doen als er een Bewindvoerder is aangesteld en dat de familie daarmee bezig is.
Hou het dus vaag is de les. Al belde ik via de app, dus alle data is bekend daar en zichtbaar.
De andere bank was heel empathisch en ook duidelijk in hoe hun beleid is. Andere gemachtigde alleen met een beschikking van de Rechtbank.
Dus iets om verder mee te gaan.
Daarna in de schaduw onverwacht lang in het nieuwe boek van Nicolien Mizee gelezen. Heeeerlijk! Glas ijskoud water erbij. Heel prettig.
Dacht ook nog even aan een lieve vriendin die vandaag afscheid moest nemen van haar vriendin. Zwaar en moeilijk.
Dus dan valt mijn dag reuze mee.
Al heb ik nu nul zin om morgen weer om 05.30 de wekker te horen.
Probeerde het maar luchtig te houden; veel te warm om me te ergeren aan een uitgevallen trein. Dat je nog een half uur moet wachten op de volgende. Dacht alleen dat ik had beloofd een client terug te bellen op een bepaald tijdstip en dan zou ik net binnen rollen.
Nou ja, zegt de collega met een dikke Amsterdamse L: Het is wat het is.
Had, toen ik in de ochtend naar mijn werk ging alle gordijnen dichtgehouden. Dus was het relatief koel toen ik in de middag thuis ging werken. Ook me niet laten verleiden om toch even in de tuin te gaan zitten. Dan wil ik niet meer naar binnen en komt mijn werk niet af.
Veel kunnen doen thuis. Heerlijk rustig, geen gebabbel van collega's of zoals in de ochtend op een keihard volume allerlei prive zaken besprekend. Niet mijn collega's, maar van de andere werkplek. Ik ben denk ik heel gesloten in hun ogen, want bespreek weinig prive zaken of alleen onschuldige zaken over een kleinkind. Maar de meeste werktijd zit ik of met client in gesprek, of regel gesprekken en afspraken of ben administratieve zaken aan het regelen en telefoontjes aan het afhandelen. Heb geen tijd voor chitchat.
Maar op mijn eigen werkplek ook amper. Het is doorstampen en doorstampen. Waar de collega's een half uur voor de pauze in het winkelcentrum hun lunch gaan halen en die dan het volgende half uur, als mijn pauze begint samen opeten. Doe ik niet aan mee. Heb mijn eigen thuisgemaakte lunch mee, zodat ik niet in de verleiding kom om minder gezonde zaken te eten en kopen.
Begin ik ook nog eens vroeger dan de meesten en zit er ook niet op te wachten om er lang te blijven hangen na mijn werktijd, want de trein roept. En mijn vrijheid om daarna met niemand niks te doen.
Dus denk dat ik weinig aansluiting heb en voel. Geen allerliefste collega die mij goed kent. Waar ik ook prive mee optrek. De dame waar ik dat wel mee had is vertrokken en zo meerderen.
Dus het ligt aan mijn gesloten houding. En een nogal saai priveleven verder, dus weinig te delen. Ik deed de was en een plas en alles bleef zoals het was. Maar ook geen behoefte meer eraan om te investeren in een vriendschap met een collega die dan weer weggaat.
Nu nog even wat opwekkends voor vandaag verzinnen, want ik baal van mijn saaiheid en snap ook dat ik daardoor geheel niet aantrekkelijk ben. Zeker niet voor mijzelf. Met zo'n streepmond.
Luchtig maar toch zakelijk kleden is nog een kunst. Dan zoek ik het in linnen en niet hele strakke kleding. Nooit mouwloos, dat is niet zakelijk.
Luchtig omdat ik straks weer in een drukke trein moet zitten of hangen. En eerst daarvoor in een volle bus. Dus niet al zwetend aankomen op mijn werk. Liet mijn laptop op mijn werk, want gisteren zo geen zin om dat zware ding weer mee te zeulen.
Regelmatig leg ik iets in een online winkelmandje en dan denk ik eind van de dag (als de geweeeeeeldige aanbieding afloopt) of ik het echt wel nodig heb of alleen maar denk dat ik dat wil. En ook bereken of dit echt wel een goede aanbieding is. Of nog wat langer wachten voor meer korting.
En dan is de volgende dag de aanbieding voorbij en ook het idee dat ik echt dit nodig heb.
Niet dat ik nooit iets koop of aanschaf, maar ik denk er wel heel bewust en expres langer over na dan: Kopen! En die impuls direct volgen.
De via mijn werkgever bestelde laptop was onderweg. Helaas had men op mijn vrije dag een berichtje naar mijn werkmail verzonden en was ik net te laat thuis de volgende dag om de pakketdienst te ontmoeten. Echt net. En ik had - uiteraard - mijn inlogcodes niet bij de hand om het verzendmoment te verzetten. Dus die app bijgewerkt en ingelogd houden voortaan. Maar ja, ik bestel heel zelden iets.
Dus een bericht dat men het nogmaals de volgende dag ging proberen en die zending kon ik wel verzetten, want ook dan zou ik op mijn werk zitten en ik moest een code geven om dit pakket te mogen aannemen.
Dus vandaag. Heel ruime tijd. Waardoor ik - in het slechtste geval en daar ga ik als optimist maar vanuit - een groot gedeelte van de dag thuis moet zijn. Update iedere keer mijn app, maar hij blijft de voorgestelde tijden aangeven.
Maak de tegels van de keuken en het aanrecht schoon. Lekker soppen.
Kijk naar een documentaire op NPO Plus over mannen die zonder vader zijn opgegroeid. Of een slecht rolmodel als vader. Vaders die het lieten afweten. Ontroert me. Ik zie hun pijn. Die mannen willen het nu beter doen met hun kinderen. Anders.
Zat er van de week een man bij mijn balie die ''opeens" een brief kreeg over achterstallige kinderalimentatie. Een bedrag zo hoog, waardoor hij direct in de stress schoot. Iets van 16 jaar nog te betalen. Want nooit betaald of een minimaal bedrag voldaan. Die 'schuld' blijft staan. Totdat de andere partij de innende organisatie aangeeft dit niet meer te willen. Of hij bij de rechter zijn gelijk haalt. Dat kost allemaal inspanning en tijd en verdriet. En moeite.
Krijg je dus verhalen te horen dat hij sinds de scheiding zijn dochter niet heeft gezien en dat haar moeder haar tegen hem heeft opgezet. Dat hij jaren dakloos is geweest, geen inkomen, veel problemen heeft met zijn gezondheid. Het hele verhaal. Het hele bekende verhaal.
Hij was nogal radeloos want door vele hulpinstanties van kastjes naar muren gestuurd en ik weet bijna zeker dat hij na het gesprek bij ons dat ook weer voelt. Want - als ervaringsdeskundige - weet ik dat alleen de gang naar de rechter hem helpt.
Of een dochter die inziet dat er van kale kippen niet geplukt kan worden en dat de alimentatie er niet meer gaat komen.
Gisteren deed ik de tuindeur dicht en alsof de naaktslakken daarop hadden zitten wachten, ze kropen allemaal richting nog lekkere planten. Zag er zoal 10 uit hun hoekjes komen kruipen.
Had nog een flesje bier in de koelkast staan. Zeker al 5 jaar oud. Maar goed genoeg om een slakkenval te maken. Goot de inhoud van het flesje in een bakje. En zag ze al ruiken..mmmmmmmmmm...
Biertje!!
De volgende ochtend de inhoud van het bakje in de groenbak gemieterd, want die werd geleegd. Maar heel veel bierliefhebbers dus.
Voor het eerst in tijden, naar mijn gevoel dan, weer lekker buiten in de tuin kunnen werken. En op een tuinstoel kunnen zitten lezen. Zelfs de parasol opgezet. Dat gaf direct een zomers gevoel.
Was vroeg op, direct de was in de machine aangedaan en de badkamer een sopje. Administratie gedaan en die van mijn moeder.
En dan heerlijk even buiten een kopje koffie kunnen drinken.
Genieten!
Maar ook zien dat ik echt wat dingen in de tuin moet doen. Door alle regen veel verlept, want te nat en door de slakken veel opgepeuzeld. Zelfs zevenblad. En lange sprieten in het gras. Mijn pioenroos gaf vorig jaar heel veel bloemen. Nu twee en die waren ook verlept door de vele regen. Kon ze zo weggooien, zonder dat ze open zijn gegaan.
Momenteel zit ik in een tussenperiode qua energie. Ik wil veel, krijg goede inspiratie, maar er komt niet zoveel concreet uit mijn handen. Alsof ik hardloop in sneldrogend beton. Ik noem mijzelf dan een Schlobo in plaats van een Doorpakker.
Dus pak ik kleine karweitjes aan; dat geeft ook lucht.
Een kwartiertje een laatje uitmesten.
Even kijken, een kwartiertje, wat ik wil houden of naar de weggeefhoek moet. Dat ook direct klaarleggen. En ook direct zaken in de vuilnisbak mieteren die weg kunnen.
Oude kranten in de oud-papier tas doen.
Was ophangen.
Was opvouwen.
Was strijken (als het weer regent).
Schoenen te doneren in tas doen en klaarzetten in de schuur om weg te brengen naar Kringloop.
Oude schoenendozen klein maken en in oud-papier tas doen.
En die oud-papier tas ook zo snel mogelijk lozen/legen buitenshuis. Hoppa; doen!
Helaas is weggeefkastje bij de kerk weggehaald. Even wat anders bedenken voor te doneren zaken. En regent het alweer, dus snel naar de Kringloop fietsen gaat 'm ook niet worden, tenzij ik graag ook in het weekend nat wil regenen. En zo geeeeen zin in.
Zondagochtend voordat het alweer begon te regenen wel nog even wat in de voortuin gewerkt, vooral snoeien en rechte lijnen creëren. Dat was heilzaam. Al lonkt de tegeltuin, zonder een sprietje groen om te onderhouden of van te houden. Met een duf hekkie eromheen. Qua werk dan he...voor de rest geheel niet.
Hier in de stad heeft iemand ook zo'n granieten tegelvoortuin en toevallig werkt hij in de uitvaartbranche dus noem dat altijd de grafstenenvoortuin als ik erlangs kom. Dodelijk (pun intended) saai!
Had ook op mijn To Do lijst staan om met personeelsvoordeel nu eindelijk eens een nieuwe laptop te kopen. De mijne is uit 2014 en met Windows 8 krijg ik niet meer de ondersteuning van mijn beveiligingssystemen. Plus dat hij ontzettend vaak vastloopt en traag is. Stond dus al op mijn lijstje in 2018 (na 3 jaar eigenlijk al boekhoudkundig afgeschreven), maar kwam er maar niet van en was toen ook nog niet nodig. Maar al twee jaar wil ik een nieuwe en vind het nog steeds niet nodig. En niet en niet en totdat de huidige definitief vastloopt ben ik bang. Uitstellert!
Krijg de laptop niet 100% vergoed hoor, zo royaal is men hier niet, een klein bedragje erbij, maar toch prettig dat ik vanuit mijn reservering, maar de helft hoef op te hoesten. En uberhaupt DAT ik kan hoesten. Plus genieten van de voordelen van een werkgever hebben.
Dus toen ik diverse collega's hoorde vragen wat ze hadden gedaan of gingen doen met dit voordeelprogramma (niemand vroeg dit aan mij, maar mijn oren stonden wel open) en ik me vorig jaar wel voor mijn kop kon slaan toen ik te laat was met indienen van mijn wensen (door mijn eigen laksheid hoor en leidinggevende bestede hier nul aandacht aan) stond dit op mijn priolijst. Nu WEL iets regelen. Kijk maar wat er allemaal kan en maak een keus. NU! Niet uitstellen; doen.
En ook weer kunnen afstrepen.
Verder ook nog kijken wanneer ik vrij neem in de zomer. Of na de zomer. Alweer laat ik het gewoon maar liggen...nul plannen of durf niets te plannen eigenlijk, maar dat betekent niet dat ik geen vrij wil. Zat er laatst een collega te miepen dat hij geen ontspanning had. Ja, hij nam wel heel heel regelmatig vrij, maar oh oh oh piepte hij 'maar' telkens slechts anderhalve week max. Luxe probleem dus. Want altijd naar het buitenland. Gewoon langer vrij nemen dus.
Je moet bij ons ook nog voor eind juni je bovenwettelijke dagen uit voorgaand jaar opnemen of neen, aangeven dat je die gaat opnemen, anders vervallen ze, dus ook deze week regelen. Vervallen dat is zonde natuurlijk. Zijn mijn eigen dagen.
Ook aan te raden om rustig in de supermarkt te kunnen winkelen is tijdens een voetbalwedstrijd van het Nederlands Elftal tijdens het EK. Heerlijk. Toen ik eruit liep hoorde ik een keiharde toeter en vuurwerk, dus ze zullen wel gewonnen hebben concludeerde ik. Wat klopt. Ook nul mensen voor het lege flessen apparaat. Ook al zo fijn.
Diverse vlaggen in de buurt met een schooltas eraan. Leuk; een geslaagd kind in huis. Moet ik eigenlijk ook vlaggen. Zulke geslaagde kinderen!
En ook waren daar de oranje vlaggen. Eens opzoeken wanneer het voetballen begint. Oh...de 14e dus.
Wel een vrolijk gezicht allemaal.
Was nog even bij mijn moeder langs geweest. Ze was gevallen.
Even dacht ik een soort van deja-vu te hebben, want de bus kwam maar niet en jemig...toch niet weer reisgedoe. Andere bus genomen, andere route, ander station en gelukkig kon ik op tijd op de Intercity stappen. Die normaal en op schema reed.
Alles goed (behalve die Alzheimer dan) met mijn moeder. Ze herinnerde zich - uiteraard - niets van de val (in de tuin) en maakte er een andere locatie van, maar goed. Alleen een blauwe plek, dus gelukkig niets gebroken. Ook fijn dat steelzus erbij was toen ze viel. Die heeft met hulp van de buurman mijn moeder weer overeind kunnen helpen. Lag ze in ieder geval niet lang alleen ergens (maar ze heeft zo'n alarmknop).
Goed dat ik van te voren bekeek en uitvogelde hoe mijn reis naar een vriendin zou gaan dit weekend, want op een groot stuk van het traject waren bussen ingezet vanwege onderhoud en reed er geen trein. Vanuit welke stad ik ook begon.
Wist nog welke bus ik moest nemen en ook die reed heerlijk op schema en zo was ik lekker op tijd daar. Wat fijn ook om plannen te hebben voor een weekend. En tegelijkertijd vraag ik me dan af hoe aardig ik dan voor mijn vriendinnen ben. Ben ik wel attent genoeg?
Altijd gastvrij, heel gastvrij zelfs en een zalige lunch en nog zaliger gesprekken en even lachen. Werd zelfs naar huis gestuurd met een Goodie-bag en stekjes. Leuk!!
Dezelfde (beetje omrijden, maar wel via de trein) route terug en heel fijn dat ik ook daar weer goede aansluiting op bus en treinen had. Geen puf meer om nog die mooie stad in te duiken en mijn museumjaarkaart te gebruiken of daar nog iemand anders te bezoeken.
Bus terug naar huis was al vanouds weer vol met toeristen met mega grote koffers en een rugzak waar ze hun ex-man in hadden gestopt, zo groot en zwaar zag dat eruit. En log vooral, zodat er niemand langs kon als ze in het gangpad bleven hangen.
Zo had ik, door die andere trein te pakken, toch nog een beetje controle op mijn reisbeleving. Uiteraard hebben we maar weinig controle op veel zaken, maar daar waar het kan, is het prettig. En ja, ik snap heel goed hoe het kan dat er vertraging op de trein is. Mensen op het spoor, kapotte bovenleiding, seinstoring, collega had onlangs geen trein terug wegens gebrek aan personeel, onderhoud. Alles heb ik al voorbij zien komen.
Had ooit de NS als cliënt toen ik nog in Sales werkte, dus heb ook tijden de achterkant van alles mogen zien en kwam op plekken waar de meeste treinreizigers nooit komen en hoorde mooie en interessante verhalen.
En wachten, te laat is relatief uiteraard. Ooit stond ik drie dagen in Afrika op een bus te wachten, dus hahaha...kan altijd erger.
Wel opgepakt uiteraard, want wilde graag die afspraak regelen en ook nog eens weten dat ze daarna met vakantie zou gaan, dus dan loop ik uit mijn schema. Maar ja, die dag liep ik dus ook uit mijn vertrekschema, want data opnemen, uitwerken in planning etc en oh ja, toch nog wel even naar het toilet en zag al dat ik mijn trein niet meer ging halen. Dus laat maar los en neem een trein (half uur dan direct) later.
Even onthouden dat ik die extra werktijd (bijna een uur alweer, ook in de ochtend vroeger begonnen) compenseer de komende week.
Liet mijn zware laptoptas achter slot en grendel op kantoor achter, want had al plannen gemaakt om iets passends te kopen voor mijn vriendin voor de volgende dag en nog meer zware tassen geen zin an. En ook bewust; zo kon ik niet het weekend nog even wat werk doen.
Ook die latere trein had vertraging. Uiteraard. Op deze route is het bijna 'normaal' geworden. Was later thuis dan de planning, ook door de boodschap, maar niet erg, had ik al op gerekend. Wist al wat ik wilde gaan eten dus ook daar controle over.
Begin van de werkweek wist ik al dat het zou regenen bij vertrek. Dus was geen onaangename verrassing. Regenjas en Vera-hoedje op en doorfietsen. Het was fris, dus geen dampend gevoel door de regenjas. Trein reed op tijd en er waren zitplaatsen. Hoera!
Hoop niet dat heel laat bellen met een enorm gesprek en een afspraak in moeten plannen gewoonte wordt, want ook vandaag net voor vijf uur was dat het geval. En ik wilde nu echt mijn trein halen. Vond het lang genoeg geweest de werkdag. Mijn concentratie was op.
Even wat sneller doorlopen dan normaal en ik schoof, met beregende regenjas in de intercity. Alles opgestoomd door mensen met natte jassen. Maar boeien; ik had plek, de trein reed lekker door, maar 1 minuutje te laat en ook de aansluitende bus kwam op tijd en ook daar had ik plek. Door de regen (gelukkig hier geen keihard onweer zoals bij mijn werk) fietsen, thuisgekomen natte zooi uit. Oven aan, ovenschotel erin schuiven. Wachten en heerlijk eten. Groenten en vandaag met wat feta erover.
Ga ik zo direct de herhaling van Vera kijken en vooral even NIET bezig zijn in mijn hoofd met familie-gezeik.
Dank voor de vele vele reacties. Ben er beduusd van. Heel opbouwend. Voelt warm.
Is het erg te lezen uit het verslag van de casemanager dat mijn moeder aangeeft aan de casemanager dat ze wil dat mijn jongere broer de financiële zaken doet en niet ik?
Is dat erg?
Doet me pijn, omdat ik al jarenlang haar financiële zaken regel en gemachtigd ben door haar toen ze nog geheel gezond van geest was bij de banken en dit ook de notaris heeft vastgelegd. Omdat mijn broer zich nu naar voren heeft gewurmd en voordoet dat hij dit allemaal doet en handiger want hij woont om de hoek (uhm bankieren gaat digitaal) en mijn moeder nooit keuzes maakt.
Broer laat zelfs nu de steelzus weer pinnen. En ik zie allerlei rommelpinbedragjes verschijnen. Is dat erg? Mijn moeder beseft het niet meer. Mijn zuster gelukkig laten zijn met die paar centen?
Loslaten dan maar?
Toch die zaken dan maar overdragen aan mijn broer. Snap wel dat mijn moeder dit met haar demente brein zegt. Haar gezonde zelf heeft andere keuzes gemaakt.
Doe maar; door dat gesodemieter krijg ik het zowat aan mijn hart en vaten ervan. Slaap slecht, eet slecht, zit zowat te hyperventileren door kwaadheid en frustratie en gebrek aan controle en als ik dit soort berichten lees dan beginnen mijn handen te trillen. En voel me heel alleen. En de piekermodus draait overuren!
Ik weet dat ik haar administratie goed beheer en niet zoals mijn steelzus stelselmatig geld heb ontfutseld om zelf boodschappen mee te doen of mijn moeder te trakteren uit eigen bankrekening op bloemetjes of planten of mijn moeder voor mijn parkeerkosten laat opdraaien, zoals alle 'mantelzorgers" doen en ieder moertje, schroefje of boutje declareren en ook dat door mijn moeder laten betalen of mee te rijden met de regiotaxi waardoor mijn moeder ook dubbele kosten heeft. Iedere rit.
Wel dat je de zogenaamde waarheid boven water wil krijgen, maar het punt is....er IS geen waarheid. Alleen beleving en kennelijk beleven die broers en zus het totaal anders en ben jij de afwijking en rare snijboon en zwart schaap, wat traditie is in ons familiesysteem. Nooit harmonie, wel altijd gesodemieter. Mijn moeder had dat met haar zuster, onenigheid over wie het beste voor mijn Oma zorgde, mijn vader met zijn zuster, die alle mooie en dure stukken uit de erfenis kreeg. En kennelijk hebben ze die manier van met elkaar omgaan overgedragen en ben ik daar ook mee belast. Achterdocht, niet elkaar iets gunnen.
Au!!
Voelt weer net als vroeger: NIET GOED GENOEG. Overgeslagen. Uitgestoten. Jij bent geen goed kind en alles wat je doet, dat doen de anderen veel beter. Leuk hoor dat je een beetje kan tekenen, maar ja...stelt niks voor. Kleding kunnen maken en ontwerpen, stelt niks voor, heb je ook niets aan. Goed kunnen leren?
Je bent ook nog eens lelijk en te dik. En zo'n rare echtgenoot heb je gekozen. Niet goed. Niet goed. Oh ja, de oorzaak van het moeten trouwen met je vader ben jij, de man die ook niet goed genoeg was. Kat in de zak noemde mijn moeder hem, alsof ze zelf de catch van het jaar was.
Maar is het erg als ik dus die zaken loslaat en het mijn broer laat doen? Ik de controle kwijt ben? Controle waarover dan? Hij heeft de pincode toch al en zou als hij wilde ook al niet recht door zee kunnen zijn? Schijn-controle dus. Je ziet niet wat er met het gepinde geld gebeurt.
En ik moet me afvragen of ik wel zo dicht bovenop alles wil zitten en wat het me gaat opleveren? Een gouden medaille? Beste boekhouder van de familie? Beste uitzoeker, spion en detective van iedereen? Rechtvaardig mensch van het jaar?
Mijn andere zus heeft zich vanwege die incestbroer al jaren terug sterk teruggetrokken van alles en helemaal nadat de financiële broer haar heel snel van alles heeft afgesneden en de schoonzus zichzelf opeens benoemde als contactpersoon voor medische zaken. Hij ging alles doen want zij deed het niet goed genoeg. Zij tekende ook niet voor zijn verzoek tot Bewindvoerder.
Mijn liefste broer zit ver weg in het hoge Noorden en laat ook te weinig horen en buiten dat; hij is door zijn niet meer in Nederland wonen al jarenlang, door het drietal al buitenspel gezet. Terwijl mijn moeder bij de notaris zaken heeft geregeld, in goede geestelijk gezondheid toen, waarin zijn rol is vastgelegd. Ook daar tornen ze nu aan. Niet eerlijk?
Wees geen Omtzigt! De waarheid moet boven tafel komen, maar ondertussen is er nog weinig echt veranderd zelfs met de waarheid boven tafel.
Snij maar door. Niet het snijden doet pijn, maar het afgesneden zijn.
Doet me ook terugdenken aan hoe ik mijn ex op zijn plicht wees kinderalimentatie te betalen. Tot aan een rechtszaak aan toe, want hij claimde geen geld meer hiervoor te hebben. Ik heb de rechtszaak gewonnen, maar mijn advocaat zei al dat ik van een kale kip (zoals hij zich voordeed) toch niet kan plukken. Dus wel mijn recht gekregen, maar in feite niets ermee opgeschoten. En de kinderen zeker ook niet.
En nadat hij de zieligheidsfactor bij zijn kinderen speelde, heb ik dit losgelaten. Losgelaten dat hij ooit nog zelf snapte of ernaar handelde dat ook hij financieel verantwoordelijk is voor zijn kinderen. Ik loste het zelf wel op. Moest dit ook al helemaal alleen regelen.
Punt is uiteindelijk dat ik mezelf nog in de spiegel durf aan te kijken. Heb ik het juiste gedaan. Ben ik ook goed genoeg voor mijzelf, zodat ik een goede moeder en grootmoeder voor mijn kinderen en kleinkinderen ben.
Alleen daar heb ik controle over. Mijn eigen gedrag.
Zo; nu weer verder met stekjes in een pot zetten en een beetje energieloze planten van nieuwe aarde (hoe symbolisch!) te zetten, zodat de wortels verder kunnen groeien. In vruchtbare aarde dus.
Stond vanochtend op de tram trein te wachten en ik hoorde een keiharde knal en zag een lichtflits uit de tunnel.
En ja hoor, even later begon de ellende. Mijn trein werd aangekondigd met 30 minuten vertraging, andere treinen gecancelled en op de borden stond dat er een storing was. Mijn trein arriveerde wel, maar kon niet verder rijden.
Heel gelukkig ging er op een ander spoor door de tunnel nog wel een trein, maar uiteraard ook veel later dan mijn beoogde vertrektijd. De verstoring zou tot rond 12.00 uur duren. Dus al benieuwd hoe ik thuis moest gaan werken, na mijn dienst. En was, juist omdat ik altijd te vroeg weg ga, gewoon op tijd aanwezig. Dus eigenlijk niets om me druk over te maken.
Hele volle trein wel, maar dat al helemaal gewend.
Benieuwd wat er vandaag staat te gebeuren. Nooit saai bij de NS.
Elke dag wel een nieuwe vertraging juffrouw Jannie.
Maar met de trein ook nergens. Wilde naar mijn moeder en nam de Intercity. Die stopte op een stationnetje, maar niet volgens dienstregeling.
Gestremd. Allemaal uitstappen en neem de stoptrein maar die over een half uurtje komt. Ook die kwam niet. En de volgende. ook weer een half uur later, ook niet. En bekeek ik de NS app was het onduidelijk wanneer er weer gereden kon worden. Pas toen ik thuis was, las ik onderstaande.
Zag mijzelf alweer heel lang ergens moeten wachten tot er niets kwam en pas uren later er weer treinen reden. Dus snel naar het andere perron en daar de stoptrein terug genomen. Die ook vertraagd was.
En heel heel druk op het busstation, want precies op de tijd waarin shifts eindigen en beginnen. Dus ook maar een te volle bus zonder mij laten vertrekken. Want dat trok ik even niet. Geplet worden.
Mijn hele energie en zin was weg inmiddels. Al meer dan drie uur onderweg en nog niets bereikt!
Zo jaag je mensen wel de auto in natuurlijk.
Moeder gebeld en die snapte het. Nog wel even leuk gepraat (en dan een aantal keren hetzelfde verhaal horen met dank aan Alzheimer) over tuinieren, iets wat mijn moeder nog altijd heel graag doet. Of gewoon in de tuin kunnen zijn.
Kan niet wachten tot ik voor mijn werk weer op de trein sta te verlangen.
Lees nog even terug in mijn blog over de tijden dat ik me bij die Uitermate Waanzinnige Vereniging moest melden en hoe stressvol ik dat heb ervaren. Simpelweg omdat degenen achter de ontvangstbalie nogal arrogant omgingen met mij (en met mij velen) als cliënt.
Niet te vinden in het systeem (heuh...stond daar toen toch echt met hun brief in mijn handen, hun uitnodiging).
Of u moet daar zijn!
Of toch weer terug naar beneden en geen kanskaart
Of zittend aan zo'n gespreksbalie met iemand met de empathie van een lekkende drinkfles.
Of voorstellen dat ik alles maar moest aanpakken wat er was, na 200 sollicitaties.
En als je niks kan, kan je altijd nog bij een callcenter gaan werken hoor!
Nu werk ik ook met cliënten en ben hun eerste contact. Mensen die vooral geldstress hebben. En ik weet dat ik goed ben in luisteren (als mijn gehoorapparaten werken) en het op hun gemak stellen van cliënten.
Heb niet het dedain van sommige van mijn collega's die vinden dat schulden ook echt hun eigen schuld is, omdat ik uit ervaring weet hoe snel je op een hellend vlak terecht kan komen. En wat stress voor effect heeft op je besluitvorming.
En dan op het uur van de afspraak cliënten rustig 10 minuten laten wachten. Want eerst nog een plas of eerst nog hun koffie opdrinken. Terwijl ik die afspraak toch echt in hun agenda heb geboekt. Makkelijk zo'n houding als elke maand op de 23e je salaris wordt gestort.
Dat eerste contact en het daarna goed inplannen van de zaken dat is mijn zingeving dus. Dat ik de mens zie en blijf zien en niet een cliënt. Niet arrogant of hooghartig doe en zeker niet denk of zeg (tegen de collega's) dat mij dit nooit zou gebeuren. Alle dames op mijn werk kunnen minder werken omdat hun man het hoofdinkomen binnenbrengt.
Maar mijn zingeving zit ook in het niet zomaar nutteloos een afspraak boeken, waardoor onze kassa rinkelt (had een foto moeten maken van de glunderende kop van mijn leidinggevende toen hij riep hoe meer afspraken des te beter!) en na drie weken of zo een advies volgt wat ik ook had kunnen geven, maar even doordenk wat echt nu helpt. En cliënten daarop wijs. De kortste klap zeg maar. En lukt dat niet dan kunnen ze uiteraard altijd nog een afspraak maken. Dus ook nog wat aan hun zelfredzaamheid doen. Je kan het!
Eerder van mijn werk vertrokken (had een paar dagen een uurtje extra gewerkt, gewoon thuis, dus ontspannen genoeg hoor en niet op tempo debiel hard) omdat ik was uitgenodigd voor de presentatie van het nieuwe faxboek van Nicolien Mizee.
Zo fijn dat het net niet doorzette met regenen. Maar een paar spetters. Bus en trein waren wel weer heel druk en vol, maar ook dat ben ik al gewend inmiddels. Staan in de bus ook, nou ja, meer hangen en hopen dat hij niet hard afremt.
Was keurig op tijd gelukkig, er waren nog zitplaatsen en ik zag een aantal bekende hoofden. Mensen die vaker erbij zijn, de uitgever, haar man (die mij ook herkende) en Nicolien natuurlijk die me hartelijk omhelsde.
Ik zat er in het begin nog wel een beetje als De vreemde eend in de bijt, zo voelde ik me daar, maar sprak mijzelf toe dat dit onzin is. Ik lees haar boeken, dus hoor erbij. Dat ik niet een tas vol boeken kan aanschaffen en dit vooral heel rot voelde in tijden van een minimum inkomen, dat voelde ik nog steeds. Boeken zijn luxe producten. Het publiek was voor het grootste gedeelte
Boomer en/of Pensionado, met een goed pensioen aan de outfit en brillen en schoenen te zien. En de aardappel in de keel niet te vergeten.
Gaat de nieuwe regering boeken ook nog duurder maken. Nou ja, gelukkig is er veel te lezen in de bibliotheek.
Kocht bij de kassa haar boek en liet het, na de officiële praatjes, applaus, nog meer praatjes en anekdotes, signeren. Was ze helemaal mijn naam kwijt toen ze wat in haar boek voor me wilde schrijven.
Wat ik wel snap, ze ziet en kent zoveel mensen. En zo bijzonder ben ik nou ook weer niet. Af en toe verricht ik wat spionagewerk voor haar. En we mailen met elkaar.
Achter mij in de rij stond een man te vertellen dat hij vannacht bij een radioprogramma te gast zou zijn. Hij moest er om 23.30 uur zijn. De podcast van dat programma luister ik regelmatig als ze een interessante gast hebben, maar blijf er niet voor wakker, dus in tegenstelling van de titel van dat programma, slaap ik wel. Dus hoor hem dan morgen wel. Bekende schrijver kennelijk.
Reuze blij dat ik wel ging en niet dacht dat ik toch echt present op mijn werk moet zijn, want druk druk druk. Dat is het maandag ook nog wel, dus klaar.
Leuk begin van het weekend! Had gelukkig gisteren een dubbele portie tray-bake van groenten gemaakt dus die kon ik zo weer in de oven schuiven. Dan is de impact van de wijn weer stukken minder.
