I´m Bad

Had mijn vrije dag omgeruild, zodat ik wist de dag na het oppassen genoeg tijd te hebben om weer bij te tanken en ook mijn zoon en zijn vrouw de tijd te geven te genieten van hun avondje uit met vrienden.

Ze vroegen of ik rond een uur of vijf er kon zijn. Door in de middag thuis te werken, lukte dat perfect. Ietsje later, maar mijn ervaring leert dat met een klein kind de klok bij hen iets is wat niet zo strikt genomen dient te worden. 

Was op tijd om kleindochter lekker na het eten in bad te mogen doen. Kreeg uitgebreide uitleg, wat ik altijd lief en aandoenlijk vind, maar heb toch echt zelf ook een paar kinderen grootgebracht en in bad gedaan. Kon je dit moment maar stollen in de tijd. Ik snap heel goed dat ze veel foto´s en filmpjes maken. Gewoon omdat het kan. Maar ook voor later. 

En daarna mocht ik haar naar bed brengen, ook een heel ritueel en gingen zij ondertussen de deur uit. Ze hadden voor mij een bakse eten klaargezet, dus dat kwam daarna wel. Ben toch altijd al gewend vrij laat te eten. 

Eerst alle boekjes voorlezen, ook dit kind is dol op boeken (gaf haar dan ook nog haar exemplaar van het prentenboekje Rinus). Daarna een lekkere warme fles melk. Zo warm en vredig zo'n ontspannen kindje op je schoot (nou ja....eerst nog helemaal niet, ze had last van doorkomende kiezen en een beetje huilerig, maar ik bleef rustig en had tenslotte alle tijd; al zou ze pas rond 21.00 uur in slaap vallen; maakte me niet uit, want geen druk schema hierna). 

En ja hoor, haar ademhaling werd regelmatiger en toen ze vast sliep, haar in haar bedje gelegd en alle boekjes weer in het rekje gedaan, spullen voor het flesje mee naar de keuken genomen en toen toe aan mijn eigen bordje eten. 

Even nadenken hoe hun magnetron/oven ook alweer werkt, op zoek naar bestek en een bord. Uiteindelijk op de logische plek uiteraard in een voor mij hele moderne keuken, met allerlei zaken die ik in mijn keukentje helemaal niet heb.

Door de app die rechtstreeks geluid gaf op mijn gehoorapparaten, kon ik goed in de gaten houden of kleindochter nog lekker lag te slapen. Ook met beeld en nog veel meer informatie (soort slaap, hartslag etc etc). Daarna naar de huiskamer verhuisd, een verdieping hoger en daar wat tv gekeken (uiteraard via apps want lineaire tv is zo 1998!). Uiteraard wel een paar keer live gaan kijken naar mijn jongste schatje.

Wederom beseffen hoe kwetsbaar kinderen zijn door naar Dreamschool te kijken. Altijd ontroerend om in zo'n stoere afstandelijke puber toch het kleine kwetsbare kind te zien wat ze ooit waren en nog zijn en weten dat het toen al fout ging met ouders en opvoeding en omgeving. 

Snappen hoe ik een rol in het leven van mijn kinderen en kleinkinderen speel door betrouwbaar en stabiel te zijn. En, naar ik hoop, liefdevol en belangstellend. 

In de middag lekker naar de film geweest. Tussen alle regenbuien door. Er zat niemand, want doordeweeksedag. Kwam ontspannen thuis en ook fijn dat mijn fiets nog steeds bij de bushalte stond, waar ik ´m gisterenavond achterliet.

Opeens weet je het!

Nog restje kastanjechampignons, risottorijst, ui en andere zaken altijd wel op voorraad en hoppa..na mijn werk risotto gemaakt. 

Heerlijk zen worden van bouillon bijgieten, roeren, roeren, roeren, bouillon bijgieten, roeren, roeren en herhalen. 

Image by Jeferson Urias Urias from Pixabay

Rustgevend en dan ook maar eens muziek op mijn gehoorapparaten via Spotify. In mijn eigen huis, toch in een andere setting.

Lekkerrrrr.

Wil en moet alle zeilen bijzetten om ook niet net als collega´s uit te vallen door overbelasting. 

Rollers

Altijd grappig. Had ik bij wijze van experiment mijn haar zondagavond in van die kleefrollers, lekker groot, gedaan. Dan zou ik meer volume krijgen en dat zou dan een paar dagen zo blijven. Als je inderdaad je vochtige haar zo liet opdrogen. Vooral voor fijn haar waar warmteproducten niet echt lang blijvend effect geven. Nou, kom maar door. Lekkere prikkelkop om mee te slapen!

Uiteraard het Vera-hoedje maar weer op; het regende in de ochtend. En zo bleh!!! want de bus zat propvol. En ook nog allerlei mensen met grote koffers. Neee, geef mijn ritje maar aan Fikkie. Ik neem de volgende bus wel, dan mis ik mijn beoogde trein, maar neem ik ook vandaag er eentje later. Klaar met opgepropt staan in een overvolle bus, waar ik wel de hoofdprijs voor betaal. 

Oh, en dag volume. Welkom pothelm-kapsel.

Image by Pexels from Pixabay

Deze latere trein had uiteraard vertraging. Hoe heerlijk voorspelbaar is de NS op dit traject. Dus maar weer mijzelf op een mok koffie getrakteerd van wel één hele euro. Ze hadden daar alleen zwarte koffie en dus geen rij. Lekker, want geef mij maar zwart. In de vroege ochtend.

Ook bij de AH to go was de OV oplaadmachine weg. Nou ja, nog een maand de tijd, al had ik wel een nieuw product besteld; automatisch saldo opladen. Met mijn riante salaris kan dat nu wel gelukkig. Hoef ik niet te rekenen of het uitkomt. Maar dat moet je nog wel op je kaart zetten als bestelling. Daarna verloopt het automatisch.

En ik had van de NS weer een nieuwe OV kaart gehad. Geheel gratis. Wel zelf betaald uiteindelijk, want mijn maandabonnement was enorm veel duurder geworden. Dus sigaar uit eigen doos. 

Wel fijn dat alle producten van de oude kaart direct waren overgezet. Dan kon ik zien door deze kaart toe te voegen aan mijn OV-kaart overzicht. 

Lekker veel handelingen. En niet op één plek. 

Een hele drukke werkdag. Het bleef maar telefoontjes regenen voor nieuwe afspraken. Die moet ik allemaal verwerken, invoeren en inplannen en uitvragen of ze echt bij ons thuishoren. 

Grappig was dat een afspraak voor de ochtend ergens tegen de middag kwam. Ja, hij was ietsje later. Kon het nog nu? 

Nou, nee. Geen urgente zaken, dus achteraan aansluiten. 

Zo blij dat de beveiliging de boel begon af te sluiten en ik werd aangeraden mijn spullen te pakken. Lekker stipt op het punt wanneer de opdrachtgever daar de boel sluit. Of eigenlijk beginnen ze al een half uur van te voren alles na te lopen. 

Hoef ik natuurlijk helemaal nog niet weg, maar die houden we erin. Want vanochtend was ik alweer de eerste die het automatische licht aandeed. 

Collega´s waren allemaal een beetje beduusd door het slechte nieuws dat er nog twee zieken waren, waarvan eentje langdurig. 

Thuisgekomen schoof ik een ovenschaal in de oven met daarin de restanten van mijn tray-bake van allerlei groenten in diverse kleuren. Even lekker opwarmen en eten maar. 

Nu nog de afwas en dan zijn de verplichte nummers klaar. 

Even snel

Lekker in de tuin kunnen werken. Had er opeens zin in. Dus een aantal emmers snoei-afval in de groenbak. En gewoon toch onverwachts blij zijn dat ik een tuin heb. En dus makkelijk buiten kan zijn als ik dat wil.

Nu op de fiets naar de bushalte!

Met regen zo te zien.

Terrasje in de regen

Zoon dacht van de week toen het qua temperatuur terrasjes-weer was dat we die zaterdag wel even konden shoppen in zijn stad, op de markt en een terrasje pakken dan. Gedaan, alleen was het dan binnen aan de koffie. Want rain with meatballs. 

Ontmoeten elkaar in de stad. Hij kwam met zijn dochter in de bakfiets aanrijden. Ik met de streekbus. Eerst maar even wat drinken binnen ergens. Hij wist nog wel een tentje. Gezellig. Daarna kochten we tulpen op de markt en voor hem nog een bos bloemen voor in een hoge vaas. Hij moest ook nog bij een Marokkaanse supermarkt spullen hebben, dus daarheen gelopen. Wel heerlijk in een stad wonen. Alles is bij de de hand. 

Hij vertelde dat morgen mijn zus en haar man langskomen. Daar geniet ik echt van. Dat we om elkaar geven en moeite voor elkaar doen. 

Daarna naar zijn huis, hij met de bakfiets en ik weer met de bus (die stopt niet zo ver van zijn huis). Hij was er net iets eerder. Hij maakte een lekkere lunch voor zijn dochter die ik aan haar voerde. Daarna brachten we haar naar bed voor haar middagslaapje. Eerst boekjes lezen en daarna een flesje en naar bed.

Toen voor ons lunch, zelfgemaakte bloemkoolsoep. En daarna uiteraard over van alles en nog wat gepraat. Een beetje de diepte in met elkaar. Altijd mooi en bijzonder die gesprekken en dat we nadenken over hoe we ons leven leiden. En of dat wel de beste manier is. 

We deden nog een boodschapje bij een winkel op de hoek en toen ging ik vandaar richting huis en hij weer met kleindochter naar hun huis. Zijn vrouw zat een paar dagen in het buitenland bij een vriendin dus haar appte ik een vrolijke foto van het tweetal. 

Soms kan ik gewoon niet geloven dat ik zo'n fijne band met mijn kinderen en kleinkinderen heb. 

Singing in the rain

Dacht ik dat er maar ééntje zou omvallen/ziek worden op mijn werk; nee, het zijn er twee. De ene al direct de dag nadat ik het voorspelde. Dus voor volgende week meteen probleem met afspraken. 

Leidinggevende heeft wat kunnen regelen, maar dit sloeg wel even bij ons allemaal in. De paar die nog over en beschikbaar zijn dan. En dat terwijl het steeds drukker lijkt te worden met mensen in nood. Die geholpen moeten worden. 

Ondertussen roddelde een collega van de opdrachtgever lekker samen met haar collega over mensen die niet inzetbaar zijn en bla die bla die bla en dus wist ik dat ik helemaal niets hoefde te vertellen aan die persoon, want te stom om te poepen. Geroddel over een misschien op handen zijnde reorganisatie bij de opdrachtgever. Maar wat ik schrijf....niet iemand die ik inschat die snapt hoe de hazen lopen en bovendien niet discreet is.

Stug doorgewerkt dan maar en om te beginnen had mijn trein weer eens vertraging op mijn vertrekstation. Wat grappig was, want juist bewust een trein later genomen, want wil niet iedere dag er te vroeg zitten omdat de treinen altijd zo vol zijn en ik daarom een paar treinen eerder neem. Dus ter compensatie die dag een latere trein. Die 20 minuten vertraging zou hebben. De trein ervoor 5 dus die genomen en dan was ik nog steeds als eerste. Want dus iedereen ziek, thuiswerkend of niet ingeroosterd die dag. Wederom minimale bezetting. 

En ook weer bewust zeer punctueel op tijd de laptop dichtgeklapt. Klaar. 

Trein terug zat ik al in de ontspanning. Bewust ook voor gekozen. Genoot van 2 voor 12. Dat ik tamelijk veel antwoorden wist. En ook nog mijn pincodes!

Straks even met mijn zoon en kleindochter wat leuks doen. Helaas regent het, maar goed, daar hebben ze regenkleding voor bedacht. 

Dankbaar dat er genoeg fijne zaken zijn waar ik energie van krijg. 

Jullie energie gevende zaken aan het doen?

Pincode

Deed mijn administratie en wist opeens mijn pincode van mijn ene bank niet meer. Mmmm...even wachten, het laatje waar dat inzit in mijn kop gaat zo wel weer open. 

Of niet, dan begint het dementeren nu al.

Foto van Pixabay

Zocht in mijn administratiemappen toch nog naar een pincode. Vond er wel een, maar die was van de bank waar ik de administratie van mijn moeder voor deed, twaalf jaar lang. Uiteraard had ik die in steno opgeschreven. Ben niet helemaal simpel. En die wist ik niet altijd meer, maar met mijn eigen code kon ik ook inloggen altijd. En opeens schoot het geheugenlaatje weer open en wist ik ´m weer. 

Zucht.

Dus maar in steno in mijn grote wachtwoordenmap (jahaaaaaaaaaaaa....dat kan je ook allemaal online opslaan en doe ik ook, maar in mijn lange ict historie heeft software of hardware me al vaker in de steek gelaten en, zoals mijn aardrijkskundeleraar me ooit al zei; Papier is geduldig. 

Moet je natuurlijk niet ook het papier kwijt raken.

Opruimen en wegdoen en vinden

Op mijn werkkamer nog veel te veel oude zooi (documenten, aantekeningen etc) van mijn werk. Dus weggooien en wegdoen. Allemaal verlopen, achterhaald en niet meer relevant. 

Hoppaaaaaaaaaaaaa.....versnipperen en weg ermee.

Van de week op mijn werk een maandelijkse werkbespreking. Nu ging het over het uitvallen van nog een collega, waarschijnlijk voor langere tijd, waar ik eerder over blogde. Hoe men dacht dat op te gaan vullen. 

En hoppa...zijn dossiers werden dan naar een andere collega overgedragen (die al aangaf dat ze tot boven haar grens in het werk zat) en hoppaaa...twee tijdelijke collega's van een zusteronderneming erbij. Nul ervaring in het werk, maar ach...die gaan we gezellig weer opleiden...(ik schat in dat degene die dat opleiden gaat doen de volgende dominosteen is die omvalt).

Dus met meerdere collega's nogmaals onze zorgen geuit. Over de uitval, maar ook over de nooit structurele oplossingen. En of men graag wil dat het hier als dat eerder genoemde domino-spel omdondert? Dat we heel goed snapten dat onze leidinggevende nul in de melk heeft te brokkelen, maar aan wie moeten we dan onze zorgen doorgeven? Al eerder aan zijn leidinggevende gedaan. 

Grappig was dat de eerste kandidaat al op de eerste dag werd afgekeurd door inwerkende collega. Kan niks, snapt het niet; gaat 'm niet worden en dan toch aanhouden.

De tweede kandidaat was ook van een kaliber dat je medelijden krijgt met onze cliënten. 

Degene die mijn back-up zou zijn daarvan hoorde ik dat zij een dag mocht thuiswerken (waarop dan? nog lang niet ingewerkt?) en deze week niet aanwezig. 

De bespreking liep lekker uit, dus was al later richting trein dan de bedoeling. De trein die eraan kwam rijden was nog maar de helft van het volume van normaal, in plaats van zeker 6 of soms 10 delen, maar 3, dus ik had zo geen zin om opgepropt te staan, want het was al heel druk op het perron. Ik besloot de trein die gelukkig maar 13 minuten later op het schema stond te nemen. Was er zo klaar mee, die volle treinen. 

Beter!

Druk op mijn eindstation. Vakantietijd. Koffers in volle bus van mensen die nooit met de bus reizen en niet precies weten hoe het werkt. En een aantal voordringers bij de halte. Ook dat haaaaat ik. Nou ja, een klapstoel is ook een stoel.

Zo blij dat ik rustig thuis was en daar verder kon werken. 

Kwam vandaag wel vroeg genoeg uit bed, na een nacht te vaak wakker worden en deed mijn rijtje administratieve en huishoudelijke zaken. Toen viel ik van mijn eigen saaiheid zo wat in slaap, dus de fiets gepakt en lekker even erop uit - ook voor een administratief klusje - maar gewoon genieten van het droge koude weer en buiten bewegen. 

Zag onder een rijtje kastanjebomen wat afgevallen takken en die nam ik op de terugweg mee. Thuis in hoge potten gedaan en hoop dat de knoppen nog uitkomen. Anders staat het gewoon heel mooi. 

Nam uit de bibliotheek twee tijdschriften mee, voor dom op de bank zitten en lekker bladeren. En in dat winkelcentrum geen enkel OV-oplaadapparaat meer. Je zou er maar wonen!

Terug naar mijn eigen woonwijk. Daar stond de oplaadmachine OV nog net een paar dagen en ook dan weg. Dus volgende maand mijn abonnement elders opladen. Nog tijd genoeg om dat uit te zoeken.

Falafel

De trein terug had 35 minuten vertraging. Op het perron werd het pas duidelijk. En daar liep ik langs een Falafeltent en wist opeens dat ik dit vanavond wilde eten.

Had al Falafel in huis, dus nog even klaarmaken in de airfryer. Volkoren pita´s ook in huis, sla, groenten en knoflooksaus zo gemaakt. 

Lekker, nadat ik eerst nog de bak voor Plastic afval bij de hoek vandaan haalde. Voelde koud buiten, maar zo blij met mijn Finse gevoerde handschoenen. Alweer een hele tijd gekocht toen ik bij mijn broer was, in dat fijne warenhuis in Helsinki.

Goede herinneringen. 

Thuisgekomen alles gedaan wat ik in mijn hoofd had. Plan voor ander eten mocht van mijzelf even in de koelkast. 

Daarna een aflevering op BBCFirst uitgesteld gekeken van Marie Antoinette. 

Kleding had ik al in het weekend bedacht, dus ook geen zorgen over. 

En dat is allemaal luchtig, licht en fijn. 

Was het weekend ook fijn om bij mijn vriendin en haar man te zijn. Iemand die me al zo lang kent en andersom. Ken haar familie ook, haar familiegeheimen en drama´s. Net als zij die van mij. Ik moest volgens haar maar een boek schrijven erover. 

Zelfde

Kocht nog even snel na mijn werk bij het Kruidvat een aanbieding van Omega 3 - 6 - 9 capsules. Loop er toch langs op weg naar het station en ik had nog wel een beetje tijd, ook omdat de trein een paar minuten vertraging had. Keek eerst in de winkel of er geen dikke rijen stonden, want daar heb ik zo'n hekel aan. Wachten en wachten en dan net je trein toch missen.

Vond de potten wel veel kleiner lijken. Maar goed 2 halen 1 betalen was een fijne aanbieding. Ze komen wel op.

De pot die in mijn keuken staat heeft 120 capsules, deze 100. Zelfde prijs ongeveer. Mmm...zo kan ik mijn spullen ook verkopen. En dat schijnt veel vaker te gebeuren door fabrikanten. Minder inhoud, zelfde prijs. Naaien zonder zoenen heet dat.

Kreeg gisterenochtend zo´n lief filmpje van jongste kleinkind: ze loopt! Eerste stapjes los. Dus wilde in de middag even langsgaan, maar had eerder moeten appen met dit plan. Zoon was aan het werk en schoondochter was lekker met mijn kleindochter naar de geitenboerderij. Het was ook heerlijk weer voor zo'n uitje. 

Kom ik een andere keer nog wel kijken hoe ze loopt! Een afspraak met een vriendin dus vandaag gaat ook niet meer lukken. 

Maar hoe snel gaat alles toch! Straks komt ze nog met haar Fatbike/auto langs Oma. Of haar hoverboard of wat er dan hip & happening is. 

Image by Octavian A Tudose from Pixabay

Verwarmend

Lekker, na het werk weten dat er een schaaltje met Hutspot op je wacht in de koelkast. Alleen nog maar in de oven te schuiven, ik maakte er kaasschnitzels bij en heerlijk eten. Maakte de dag ervoor een grote pan en een derde portie ging de vriezer in. 

Na het werk de oven aangezet, mijn lunch alvast voor de volgende dag klaargemaakt, ovenschotel in de voorverwarmde oven en dan weten dat met een half uurtje ik zo kan eten. Zalig!

Druk druk druk, maar had me voorgenomen met niet (meer) gek te laten maken. Voor mijn eigen gezondheid. 

Uiteraard nog een aantal spoedgevallen; allemaal tegelijk en allemaal tot het laatste moment gewacht om ons in te schakelen. En dan nog zeggen dat je wel kijkt of je op de afspraak kan komen. Tsja...dan raken je kinderen toch gewoon dakloos? De urgentie was kennelijk niet echt doorgedrongen.

Plus nog twee collega's waarvan we hoorden dat zij voor langere tijd uit de running zijn en dan niet door de griep maar door de werkdruk, gecombineerd met privé-problemen, De griepgevallen tel ik niet mee. Totaal drie in dat soort kreukels en dan vraag ik me af of er geen lampje bij HR gaat branden. Oh nee, het licht brandt wel, maar er is al jaren niemand echt thuis. Niet voor ons, wel voor het management.

Onder het eten keek ik naar aflevering 1 van Het Mondkapjes Goud. Hoe ook het netwerken-netwerk zijn werk deed. Leerzaam. Hoe te graaien als burgers in nood zijn. 

Verwarmend zijn altijd jullie reacties op mijn blog. En stemmen tot nadenken. En soms tot actie. 

Op mijn werk trek ik altijd mijn mond open en nee, dat betekent niet dat 'ze' dan opeens het licht zien. Ben gelukkig niet meer de enige, want hoor van andere collega's dat ze ook hun zegje hebben gedaan.

Hart

 Voor iedereen die het wel kan gebruiken een hartverwarmend hart.

Image by Nipun Madusanka from Pixabay

Vrouw Holle, Holle, olle..

En wederom een werkdag van de week waar er zeer weinig mensen op kantoor waren, behalve deze Paardenkop dan, maar heb altijd ´live´dienst, dagelijks en die dienst kan ik niet online uitvoeren. De opdrachtgever wil graag dat wij elke dag toegankelijk zijn voor de clienten en vooral zichtbaar. Niet zoals mijn collega´s op kantoor of thuis.

Image by Dorothe from Pixabay

Dan de mensen die standaard en de vrijdag en de maandag thuis werken. Heerlijk lang weekend. En daar geheel niet meer flexibel in zijn. De mensen die spontaan besluiten thuis te gaan werken. De mensen die thuis werken en dan vooral rond de schooltijdtijden niet online zijn, geen telefoon opnemen. En dan altijd spelen dat ze vergeten zijn dat ook zij de telefoon moeten opnemen. Wel om 17.00 uitgelogd zijn. Uiteraard heb ik geen inzicht of zij misschien in de avond die uren maken of in het weekend. 

Dus zijn het vaak dezelfde mensen die op de standaard thuiswerkdagen van anderen er wel zijn, altijd rotklusjes krijgen toebedeeld. Omdat ze er zichtbaar zijn. 

Maar ja, had ik niet gezegd dat ik me wat minder 'druk' wil maken over allerlei voorrangsregels op kantoor?

DOE dat dan ook niet. 

Insteken, doorhalen en vooral af laten glijden.

In de middag met totaal 2 personen. En mijn collega voelde zich een beetje verloren en had ook al gehoord van anderen dat het als allemaal erg druk ervaarde, dus mijn laptop ingepakt en naar mijn kantoorwerkplek gegaan later in de middag. Dat vond ze zeker gezelliger. Ik ook, want ik ben altijd een nogal doorwerker en heb weinig tijd - of maak weinig tijd - voor Social talk. Vrijwel niemand weet echt wat er in mijn hoofd omgaat. Of interesseert het niet echt.

Nu dus wel even. Dacht "even" en het was al ruim een half uur later dan mijn normale vertrektijd. De trein was al weg. Dus dan  is alles ook een half uur later. Zeker een half uur later thuis, later eten. Later avondprogramma (zo ik dat al heb hahaha). Eigen verantwoording. Had ik ondertussen maar op mijn horloge moeten kijken.

Door de natte sneeuw naar huis fietsen en blij zijn met een warme jas en handschoenen.

Redding: er stond al een maaltijd klaar. Lekker Indisch. Alsof ik het voorvoelde dat die voor die avond nodig zou zijn. In de oven en dan nog wachten. Best lang voor mijn gevoel..

Ondertussen outfit voor morgen klaargehangen. Relaxkleding aan. Bewust ontspannen. 

Wel interessant dat ik hoorde dat een collega aan mijn leidinggevende had gevraagd of hij binnenkort weg gaat bij ons, omdat hij veelvuldig op het hoofdkantoor aanwezig 'moet' zijn en is. Dus wat er hier speelt krijgt hij minder van mee en hij heeft er sowieso geen feeling voor, is mijn mening. 

Hoop het niet, maar als men het Peter Principle volgt bij onze vereniging, dan zal hij binnenkort wel manager van (n)iets worden.

Veranderen

 

The hardest thing for most to understand about manifesting major life changes, Cellie, is that it can be so easy. Expect it to be so,   The Universe

Ron Brandsteder overleden

 Las het bericht online en schrok er een beetje van. Relatief 'jong'. De laatste keren dat hij te zien was, zag hij er al sterk vermagerd en zwak uit. 

In de jaren 70 en 80 (jaha...vorige eeuw) was hij populair met zijn tv-shows en door contacten op mijn werk toen - die collega was de voice-over van al zijn shows - kregen we kaartjes voor de opnames van de Showbizquiz. In een studio voor mijn gevoel ver weg, maar dat bleek Aalsmeer te zijn.

Nog later liep hij door de gang op mijn werk, want hij deed Marketingwerk voor ons product op de Firato en in een krantencampagne.  Samen met Tineke Verburg van dezelfde omroep toen. Wat waren ze allebei lang!

Raar idee dat ze allebei overleden zijn. Beide mooie levendige eh talentvolle mensen. 

Mijn vader had net zo'n soort kop als Ron en is ook op zijn 74e overleden. Dus dat deed me daarom iets meer dan; goh...jammer. 

Alles heeft een houdbaar tot datum. 

Ook ik uiteraard. Of misschien toch al zuur?

Elastieken

Bij de plaatselijke supermarkt hebben ze altijd een nogal rommelig middenstuk met vooral veel speelgoed en dat soort zaken. Of electronica. Ook grappig.

Ik zag een doosje Looms (mini elastiekjes) liggen voor een klein prijsje en dacht dat mijn oudste kleindochter daar wel iets mee zou kunnen. Vind het altijd leuk om haar creativiteit te stimuleren, dus haal graag dat soort dingen in huis. 

En oh ja, ze kregen dat voorleesboek van Rinus. Ja, oma er zal wel een boek inzitten he.... Ik verras ze niet snel meer met een boek als kado. 

Man, man man wat een kriegeldingetjes zijn die elastiekjes dat als ze eenmaal op de vloer beland zijn tijdens het spelen, maken en weet ik veel. Maar dat was na het spelen, toen ze weg waren en ik de huiskamer en boven ''even" wilde opruimen. 

Besloot dat gewoon lekker de volgende ochtend te doen, want was wel tamelijk moe. Ik moest dit filmpje eerst bekijken voor ik begreep hoe het werkt. Oudste had ondertussen al een ketting gemaakt en ik maakte voor haar de sluiting eraan. Daarna nog een armband en een ring. Ze is slim (vind ik) dat ze direct begrijpt hoe het werkt. Ze vertelde dat een vriendje van school ze ook heeft die armbandjes.

Toen het al bijna donker was, wilden ze toch nog even lekker naar de speeltuin. Doe maar, want al die energie even lekker eruit spelen buiten. Allebei in hun Frozen prinsessenjurken - die moesten bij mij aan, want zo mooi!! en de jongste wilde ook direct aan de lipglosssss. 

Ze weet waar mijn tasje ligt met lipgloss-spullen. Gebruik ik al lang niet meer, want te plakkerig, maar zij is er dol op. Vooral toen ze er eentje met extra pigment vond, lekker kersenrood. Ze kroop zowat in de spiegel. Mooi he Oma? 

Nu heeft ze ook supermooie lippen qua vorm, dus ja, heel mooi! Dus met jurken en gloss naar de speeltuin. 

Daarna snel een maaltijd in elkaar geflanst, want dacht eerst dat ze maar een paar uurtjes zouden komen, maar het was al tegen etenstijd en dan worden ze altijd "hangry". Dus allebei sneden ze een komkommer in plakjes (ja, dat is een scherp mes) en daarna in stukjes. Worteltjes, olijven en meer lekkere groenten erbij. Kibbeling uit de airfryer en frietjes. Ze vonden vooral het meehelpen leuk en gezellig de tafel dekken.  Jongste is dol op olijven en dronk zelfs het olijvensap erbij op. Oh ja, had ook nog snel wat cupcakes gebakken en die vonden ze ook heerlijk, dus gaf ze allebei ook nog eentje mee voor thuis toen mijn dochter er was. 

Kreeg van hun moeder een maaltijd en wat lekkere Indische snacks. Ze was blij dat ik de kinderen al te eten had gegeven, maar dat lijkt me gewoon normaal. 

Vanochtend een pantykousje met elastiekjes om de stofzuigermond gedaan en daardoor alle elastiekjes kunnen opzuigen zonder dat ze in de zak verdwenen. En daarna lekker prutsen om ze allemaal op kleur in het doosje terug te doen. Heerlijk verstand op nul en blik op oneindig werkje!

Ontspannen dag. Vesten gestoomd en ontpild. Ook lekker zen-werkje. Slopen gestreken en ondertussen naar een podcast luisteren. Heel fijn. Alles er aan doen om in een ontspannen staat te komen. En te blijven hoop ik. 

Kleding alvast uitzoeken voor morgen. Eten staat al klaar dus. Lunch voor op mijn werk klaargemaakt en in de koelkast klaargezet. 

Van mijn tulpen een flink stuk afgesneden. Misschien leven ze nog een paar daagjes langer. 

Verwarde personen

 Lees regelmatig over zaken met betrekking tot verwarde personen. Soms hoe het fataal afloopt. Op mijn werk heb ook ik regelmatige met hen te maken.

Ze komen aan mij (ben eerste aanspreekpunt) vragen hoe ze hun zaken kunnen regelen. Of ik zie ze in de stad, op weg naar het station. Bedelen of om aandacht vragen. 

Meestal zit er een heel verhaal achter die mens. Hoe het zover is gekomen. Of niet en tussen wal en schip gevallen in de Participatie-maatschappij. 

Dus probeer dat vooral te blijven zien. De mens.

Was wel blij dat deze week ook weer klaar was, qua werk, want raar, onderbezet en een leidinggevende die voor iets prive waar andere gewoon vrij voor moeten nemen, de hele week vooral aan het thuiswerken was. Nul morele support voor een afdeling die flexibel moet zijn en extra werk moet verzetten met zoveel zieken. Zo voelt dat in ieder geval.

Voor mij maakte het duidelijk dat ik nog beter op de rem moet trappen dus nam vrijdag maar een bus later, kocht een heerlijke kop koffie voor wel € 1,-- en de trein wel 20 minuten later en was toch nog de allereerste op mijn werk het eerste half uur. Dat dus. Niet meer het allerbraafste kind spelen.

Gisteren heel bewust genoten van rustig thuiskomen. Mijn werkkleding uit, bh in de hanglamp gegooid en blij zijn dat ik een warm huis heb, geen zorgen over geld (meer) en een veilig bed.

Straks komen mijn kleindochters en pas ik even op ze op terwijl hun moeder met een vriendin iets gaat doen. Zij wilden daar niet heen. Ik wil graag oppassen. Nou ja oppassen; het is meer entertainen en leuke dingen samen doen en vooral genieten van hun aanwezigheid. 

When Bob Marley came to Britain

Interessante docu over precies die titel op de BBC van de week. Hoeveel invloed zijn bezoek had op de muzieksmaak van velen. Maar ook op een groter bewustzijn. 

Stapte helemaal terug in de tijd. Begin jaren 80. Toen hij al helemaal hot was. Veel gedraaid op de radio en veel bands die beïnvloed waren door zijn muziek. Reggae. Tot aan Doe Maar aan toe.

Op mijn werk was het vandaag helemaal de Echoput. Nu één man en die Paardekop. Dat mag niet eens officieel van de opdrachtgever, maar goed...ook dat is NIET mijn verantwoording, dus lekker laten gaan Lena.

Mwaoh

 Eindelijk weer eens naar een museum geweest. Dat MOEST van mijzelf. Tegen de eentonigheid en lamlendigheid en het alleen maar nuttig invullen van een niet-werkdag.

Nuttig als in administratie doen, rekeningen bekijken, een nog steeds niet teruggeboekte retourzending regelen, begroting bijvijlen en in huis de nodige zaken doen. Kabouters doen het nog steeds niet, dus ik moet wel, maar soms komt mijn braafheid me de keel uit.

Ben naar de tentoonstelling over Jeroen Krabbé geweest. Ik liep eerst verkeerd in het museum en kwam bij een andere tentoonstelling uit, waar ik echt helemaal niet voor in the mood was. Plus hartstikke vieze schoenzolen.

Daarna vond ik dan toch de tentoonstelling en ik schrijf het al in de titel, ik vond het nogal mwaoh. 

De man kan schilderen en tekenen, maar ik vond het nogal overgewaardeerd. Iemand zei ooit over een situatie; Het kan erger, maar dat was voor mij daarbij ook zo'n gedachte. 

Vergat ik ook nog in mijn kluisje mijn gehoorapparaten, dus kon de audio-toer niet ter plekke beluisteren. Kon wel, maar dan zou ik anderen lastig vallen want dan moet het volume op KEIHARD. En dat doe ik dan maar niet in gezelschap.

Gelukkig heb ik een museumjaarkaart en zo te zien aan de grote hoeveelheid grijs haar en vrije tijd, de meesten daar ook. Moest wel inwendig lachen, want ik ben ook zo'n grijze duif aan het worden en denk voor velen ook in die categorie vallend. Aan de voorkant dan. Verf al jaren mijn haren niet meer, maar het pigment maakt alleen aan de voorkant bij de eerste lokken terugtrekkende bewegingen.

Dus van achteren lyceum, van voren museum. 

Maakte een gezonde pastasaus met allerlei soorten en kleuren groenten. Lekker snijden. En voor vanavond werd het saus bij de lasagne, nog net genoeg bladen in huis om een mini-ovenschaaltje te vullen. Slow-food dus.

Kreeg van allerlei lieve mensen van de week zomaar een kaart in de bus. Dat zijn leuke verrassingen. Kocht nog net voordat in 2025 de prijs van postzegels alweer omhoog gingen 31 december vorig jaar wat postzegels voor de 2024 prijzen. Om her en der wat kaarten te versturen. 

Zwitsal

Zat op de terugreis in de bus naast iemand die naar iets rook, iets wat ik herkende maar niet zo snel kon thuisbrengen. Niet onprettig gelukkig.

Tot het kwartje viel; ze rook naar baby. Baby-olie. Misschien wel lekker ingesmeerd ermee, tegen droge huid. Kan zomaar. Vooral in de winter is een droge huid naar. Jeuk, benen die bijna grijs lijken qua kleur. Dan beter lekker smeren. Of in haar haar. Dat kan ook. 

Of als wasmiddel, dat schijnt er ook te zijn. Plus wasverzachter van die geur. 

Allemaal marketing natuurlijk. 

Rare dag op mijn werk. Veel zieke collega's. Veel collega's die spontaan bedachten een thuiswerkdag te hebben. Dus veel omzetten van afspraken. En dan ook afspraken die afgezegd werden door clienten vanwege ziekte.

Soms als de club compleet is zit de hele kantoortuin vol. Nu 2 man en mijn paardenkop.

Gelukkig had ik me in de ochtend al voorgenomen me niet gek te laten maken. Wilde zelfs een bus later nemen, maar het lukte om binnen de normale tijd en mijn haar te wassen en fohnen en op tijd bij de bushalte te staan. Jammer dan dat de trein 5 minuten later dan schema zou komen, maar ach...dat is ook al bijna standaard routine. 

Zou ik dan denken, even koffie halen, want nog wel 10 minuten, dan had ik de trein gemist, want opeens was hij er toch redelijk op tijd. 

Zo blijft het altijd spannend. 

Blij dat ik gisteren voor twee keer had gekookt. Gevulde paprika met couscous uit de airfryer. Heerlijk! Gooide er alleen wat meer groenten bij, want nogal saai en karig dat recept. 

Heb me voorgenomen wat meer na te denken over wat ik eet en ook een beetje van te voren inkopen en plannen. En bewuster variëren. Wat nieuwe recepten uitvoeren. 

Spelletje stress-ervaring

 Zo eeeeenig!

Wij kregen een spel te spelen, na afloop van de grote Wegshow, zodat wij zouden kunnen ervaren hoe de stress is en oploopt als je schulden hebt. Ik moest echt even slikken. Van ergernis, maar ook waarom dit nodig is. Zit je dan niet in het verkeerde vak? Dat je zoiets echt moet leren. Niet weet, snapt, begrijpt?

Been there, got the T-shirt. Al is het T-shirt heel erg verwassen en ben ik nog steeds blij dat ik ondanks een hele tijd een zeer laag inkomen heb gehad, nul schulden heb. Dat hele lage inkomen is nog maar vier jaar geleden. Bijstand. Dat was toen netto 995,00 euro. Was blij dat ik nog toeslagen voor mijn huur en zorgkosten kreeg, anders hield ik helemaal niets over. 

Maar dat je, met weinig geld of zelfs schulden, meestal stress ervaart, dat is toch iets wat bekend is? En hoe die stress oploopt, doordat je meestal tegelijkertijd bij diverse zaken keuzes moet maken. En dat er geen betere keus is, behalve dan je kinderen kunnen voeden. En voor sommige mensen zelfs dat al niet meer kan. 

Vond het nogal tenenkrommend en ook veelzeggend. De meeste collega's hebben nul ervaringsdeskundigheid op dit vlak. Sterker nog; er zijn er tussen die onze cliënten maar dom vinden. Dat zou hen nooooit overkomen. Koopwoning, echtgenoot en geld genoeg voor een paar keer op vakantie per jaar. Of gewoon nog thuiswonend.

Nog een T-shirt uit de voorraadkast: je weet niet wat het leven je voor streken levert. Niets ligt vast en meestal heb je nul controle. Wel mazzel of geluk.

Dat besef ik terdege. En dan hebben we het nog niet eens over de loterij die gezondheid heet. Die ook weer invloed kan hebben op je financiële gezondheid en vice versa.

Februari

 En de wereld buiten is wit. Van de mist, aangevroren mist. Ziet er rustig en kalm uit. Was nog voor de werktijdwekkertijd wakker. Nog even naar een podcast geluisterd en toen maar de witte was in de machine gegooid en mijzelf onder de douche.

Badkamer meteen ook maar gekuisd en beneden gekomen mijn Flylady routine van zaken gedaan. Even pauze voor koffie en dan stofzuigen. Als ik voel dat ik de energie heb, gebruik ik die het liefst ook direct.

Mijn werkdag was vol, maar niet druk. Dat had ik me voorgenomen. Me niet gek laten maken omdat er nog zoveel invoer en te maken afspraken liggen. Dan maar niet. Ik was trouwens aardig bij, al mijn af te vinken zaken gevinkt, dus ik was daar zelf heel tevreden over. Belangrijkste vind ik altijd dat ik overzicht houd en heb. 

Maar dus voorgenomen om op tijd te stoppen, zodat ik rustig weg kon gaan. Niet als een gek nog schnell alles in de werktas proppen. En op tijd thee te nemen tussendoor. Een collega van de werkgever die vroeg me nog waarom ik altijd op mijn plek bleef zitten en niet even een rondje in het gebouw maakte?

Tjsa, we hebben ook nog telefoondienst dus als hij gaat, dan moet ik kunnen opnemen. En de telefoon gaat heel regelmatig. En die dag met minimale bezetting, een aantal zieken, dus altijd bingo voor mij dan.

Wel fijn dat ik even tijd nam om met die collega's wat te praten. Dat is voor mij ook prettig, wat sociaal contact. Heel oppervlakkig en meestal praat de ander dan, maar toch is het prettig.

De trein terug was vol, maar nog plek. Bij een roedel studenten die zo te zien uit dezelfde mal kwamen. Allemaal hetzelfde soort haar en kleding en allemaal dezelfde groene bierflesjes van het merk H. aan de lippen en op de tafeltjes. Fijn dat ik naar een podcast kon luisteren en daardoor het geluid kon afsluiten. 

Had al bedacht wat ik wilde eten als ik thuiskwam. Had geen zin om nog extra naar de supermarkt te gaan om bami-noedels te halen, dus gebruikte zoals veel Surinaamse vrienden doen gewoon mijn volkoren spaghetti als noedels. Heerlijk met gewokte chinese kool en kip.

En dan nu aan de koffie en zo weer door. De zon schijnt en dat maakt alles lichter, letterlijk. Kijken naar wat er allemaal wel is. 

(Behalve veel stof; zie je extra goed nu met de lage zon).

Image by NoName_13 from Pixabay