Herfst hier, zomers daar

Toen ik de auto op zaterdag weer terug moest brengen, maar eerst nog even naar de vuilnisstort reed om wat grote dingen te kunnen weggooien en op weg daarheen bijna verdwaalde, helemaal volgebouwd nu, de laatste keer dat ik daar heen ging gewoon een landweggetje en dan aan het einde de vuilnisstort, viel me op dat waar ik woon compleet herfst lijkt.

Mistig, geen zon, grijze lucht en wat zijn die bomen al aan het verkleuren en wat veel bladeren op straat en op de stoep. Dat was nog niet zo een weekje terug, maar kennelijk gaat het dan toch hard. En ben even vergeten dat ik een kleine week met mijn hoofd wel ergens anders was dan bij herfstkleuren. Als ik thuiskom van het terugbrengen van mijn auto, heb ik inspiratie om de voortuin wat te snoeien en het daarmee wat netter lees verzorgder, aanzien te geven. De rest van de straat heeft keurige hekjes, tegels en dat is het dan wel. Blij dat ik heb gesnoeid, want weet niet hoe ik me de rest van de werkweek voel.

Maar hoe genoot ik, heel bewust, van de blauwe lucht, zonnetje en de geur van de zee. Had geen behoefte aan wandelingen in mijn eentje door bos of wat dan ook, alleen de zon op mijn hoofd en genieten. 

Heerlijk dat ik mijn eigen dagindeling kan bepalen. Na het ontbijt in het hotel, wat zeer goed verzorgd was en ook werd bijgevuld als dingen op waren, bedacht ik welk stadje, of eigenlijke welke strandtent bij het stadje, ik heen wilde. Keek een beetje op Google maps hoe of waar, maar alles is redelijk goed op de borden aangegeven. De huurauto die ik had had geen actieve navigatie, dus moest ik dat via Carplay doen zei mijn dochter, maar te vol hoofd om dat allemaal te fixen. Plus niet de juiste kabel. Maar weet dat ik me redelijk kan oriënteren, waar is het noorden en waar het zuiden en wat ligt waar en dan kom je er wel. Had geen haast en wilde ook geen haast hebben. Niets op de klok doen. Niets.

Had een parkeervignet online gekocht, dan kon ik overal staan en dat was een goed besluit want ook niet hoeven nadenken over parkeerkosten en hoe dat te betalen. 

De eerste dag reed ik gewoon maar tot ik ´strandtent´zag op de borden. Er zijn er heel veel, dus keus volop. Want kon pas in de middag inchecken en leek me leuker om dan al wat gezien te hebben of eigenlijk ervaren hebben. Reed door het Texelse bos, kende die weg nog van toen ik met mijn moeder bijna 20 jaar terug op vakantie was daar, ze wees me ook op het Hummeltjespad en ik het zo´n bejaardenoord vond met toeristen allemaal in fleectruien. Nu ben ik zelf ook een Witte Oude vrouw hahah...(alleen geen enkele fleecetrui in mijn collectie) dus helemaal op mijn plek zou je zeggen.

Fijne parkeerplek achter de duinen en dan het duin over en daar was de de zee!

Had ik natuurlijk op de boot ook al gezien. Die boottocht geeft al vakantiegevoel! 

Maar hoe heerlijk was het, vond ik tenminste, dat ik op het terras zat, de lucht knalblauw en de zon vrolijk schijnend. Ik hoefde alleen maar te genieten. Rond drie uur bij hotel, toen kon ik inchecken. Auto op de parkeerplaats bij hotel gezet, maar die stond nogal vol, met aan de andere kant fietsen. Vrijwel allemaal elektrische fietsen. Fijne kamer. Lekker bed zo te voelen, ook prettige badkamer. Alles compact want was eerst een oude boerderij. 

Even ontspannen, maar toen wilde ik toch echt verder erop uit.

Besloot naar een dorp te gaan waar ik wist waar veel eettentjes waren. En niet er honderd uur over te doen om er eentje uit te kiezen. Geen perfectionisme. Gewoon uitzoeken op intuïtie en vooral op nog zon op het terras uitzoeken. De auto kon ik kwijt op een plek die niet helemaal legaal was, maar ach...leef eens gevaarlijk.

Had het oude vertrouwde gevoel van zere vinger van het snijden van mijn pizza gevoel bij het Italiaanse restaurant. En raakte even ontroerd toen ik de kerkklok hoorde. Kerk waar ik ook in de vakantie met mijn moeder heen moest. Want dat wilde mijn moeder graag. Wat ik wilde deed er niet zo toe en vooral toen ze zei dat ze niet alleen wilde gaan naar de kerk. Nou ja, dat uurtje kwam ik ook wel overheen. 

Maar alles die dagen moest lopen zoals zij dat wilde en gewend was. Ontbijten op haar tijd, de avond ervoor werd de tafel gedekt,  niet te gek hoor, elke dag ergens een kopje koffie drinken, dat doen we echt niet, naar rommelmarkten, terwijl ik al genoeg zooi heb/had, uit eten? Ze kookte altijd thuis. Dus me toen al voorgenomen nooit meer zo een vakantie door te brengen. En oh ja, de halve supermarkt meegenomen, want dat is altijd zo'n gedoe als je dan ook nog boodschappen moet doen. 

Huh...supermarkten lagen vlakbij en ik vind het altijd grappig om nieuwe dingen te zien of te ontdekken daar. Zo deed moeder dat nou eenmaal al heel lang en daar viel niet aan te tornen. Maar misschien ben ik inmiddels ook wel heel star in mijn gewoontes geworden. Niks flexibel meer.

Dus die vrijheid, van gewoon doen wat in me opkwam en niet verplicht uitstapjes hoeven doen, ieder kerkje, museum, etc, dat ervaarde ik juist als ontspannend. En dat was ook precies wat ik wilde ervaren; ontspanning.

Zo ging ik de tweede dag naar een dorpje aan de andere kant van het eiland, maar ik kreeg het daar zo benauwd (oude herinneringen en ook vast projectie) van de degelijkheid en de grote aanwezigheid van nu geen fleecetruien meer maar van die doorgestikte jasjes en fietshelmen, dus pakte de auto weer en besloot Noordelijk te rijden. Gewoon omdat ik daar zin in had en met niemand hoefde te overleggen wat we daar dan gingen doen en hoe met lunch en waar moesten we parkeren. 

Gaan en doen.

Kwam bij een dijk uit, met waarschijnlijk daarachter een mooi uitzicht op de zee (Waddenzee), maar eerst nog even gekeken bij een Vogelreservaat, gewoon omdat ik te ver was doorgereden en wilde keren. Had ik nou maar een verrekijker. Oh nee, die is uit de inboedel van mijn moeder opeens verdwenen. 

Keerde weer om en parkeerde auto op een fraai plekje en beklom de trap. Ook weer een uitkijkpunt voor strandvogels, maar nu dus aan zee en zelfs in zee een lange pier en ik waaide zowat die trap af. Moest even slikken hoe iedereen daar in paren zat of liep. Maar ja, ik hoefde dus niet te overleggen of ik nog een uur in de wind zou blijven staan en kon gaan wanneer het mij uitkwam. Ieder nadeel hep zijn voordeel.

Reed op de weg op de dijk verder want had de grote rode vuurtoren al gezien en wist dat het daar een superbreed strand was. Plus een plek om even te zitten en een lekkere kop koffie of iets te nemen. 

Genoot van het terras, het uitzicht, de vuurtoren, de zon op mijn hoofd en verder geen gedachten. Behalve toen ik dacht dat de invasie nu was begonnen als in een film die de toekomst voorspelde, want ik hoorde telkens straaljagers. Dat geluid herkende ik van vroeger want bij mijn ouderlijk huis was er vlak bij een basis voor straaljagers en regelmatig zo'n knal in de lucht als ze door de geluidsbarrière vlogen. Maar nu met al die verhalen over drones op vliegvelden en de Russische agressie, ging ik even aan mijzelf twijfelen. Dus ik vroeg of ik het goed hoorde. 

"Ja hoor, dat komt van Vlieland, daar is een basis en ze doen nu nog regelmatiger oefeningen." Aha. Ik was niet gek of toch overspannen.

Laat die gedachte maar weer los en wees blij dat je hier in vrijheid zit. Laat los...

Vrijdag: uitchecken en daarna wilde ik toch heel graag nog genieten van het zomerse gevoel en dus weer op weg naar een strandtent. Had de naam gelezen en die vond ik erg grappig. De Dikke Zeehond, dus daarheen. 

Had mazzel met een parkeerplek. De dame achter me vroeg of dit echt gewoon parkeren was en geen gehandicaptenplek. Nee, dat zijn de plekken naast ons wel, kijk maar naar het bordje. Hier staat niets, dus normale plek. (Alsof ik dagelijks hier parkeer).

Zag de strandtent liggen en nog genoeg lege plekken, want net open. Zocht een zonnige plek uit voor me, myself and I. En supersnelle bediening dus zat aan een heerlijke Latte Machiato en een punt appelgebak. 

Het terras stroomde vol met paartjes of viertallen. Voelde me heel even bekeken en alleen, maar ja...iedereen kijkt dus zo werkt dat. Ik kijk ook. 

Opeens ging het betrekken, er kwamen wolken aan en daar verdween de zon achter. Het werd niet meer zonnig, want meerdere wolken en dikkere bewolking ook. 

Toen besloot ik lekker de boot terug te nemen. Ik wist dat de boot terug op het hele uur ging. Tijd zat en anders daar gewoon wachten. Geen navigatie nodig. Honderden bordjes gaven de route zeer goed aan. Behalve bij dat dorpje waar ik zat, daar waren ze aan de weg aan het werken, maar ja...immer gerade aus aanhouden. En snappen waar je ergens bent op de kaart. 

Eerste werkdag vertrok ik in het donker. Moest mijn fietslampen aan. Dus vanavond thuis maar wat kaarsen aan voor licht. (Kon natuurlijk ook de TL-balk aanzetten, maar dat is dan direct weer heeeel fel.

Is het al weekend?