Eigen schuld

Een, aangetrouwde, oom van mij daar gaat het niet goed mee. Hij was opgenomen in het ziekenhuis vanwege de gevolgen van Parkinson en zit nu in een revalidatiecentrum.

Voor mijn tante is het zwaar. Zij had de verzorging thuis en dat ging al bijna niet meer. En hun zoon kreeg eerder dit jaar ook nog eens kanker. Dat is veel op haar bordje. 

Zij was voor mij als kind altijd een lieve tante. Ze was zelfs mijn kleuterjuf. Vond ik wat minder leuk, want ze wist al alles van mij en ook stoute dingen vertelde ze dan weer door aan mijn ouders. 

Toen ik een jaar of tien was ging ze trouwen met die oom. Ik mocht bruidsmeisje zijn. Allemaal leuke dingen.

Alleen kon oom niet goed snappen dat ik een kind was. Wel met borsten - vroegrijp noemden ze dat - maar ook nog onnozel. Maar niet zo onnozel dat ik me onbehagelijk voelde bij aanrakingen op mijn lijf waar het niet hoort. 

Kreeg ik ook nog bijles wiskunde van hem en vond dat al helemaal niks. Hij kon het niet goed uitleggen, maar meer nog, ik voelde me niet prettig bij hem. Altijd op mijn hoede. 

Thuis was de situatie constant gespannen, wij liepen als kinderen al op eieren en nooit ruimte om zoiets veilig te delen. Dus hield ik het maar voor mijzelf. Of erger; zal wel aan mij liggen. Gelukkig weet ik als volwassene dat dit niet zo is. Nooit.

Nu dat proces speelt van Marco B. die ook dacht dat hij een meisje van 15 ongewenst kon aanraken, popt dit weer even op in mijn hoofd.

Plus dat ik geheel geen medelijden voel met mijn oom. Maar ook dat kan ik aan niemand uitleggen. En voelt ook heel fout dat ik geen medelijden of mededogen voel. 

Voldaan

Geeft me altijd een voldaan gevoel, gaan stemmen. Dat ik nog steeds mag en kan stemmen en vond het ook heel plezierig de nogal lange rij, tot ver buiten, bij het stemlokaal te zien. Het leeft! Dat gaven de medewerkers in het stemlokaal ook aan. Hoge opkomst tot nu toe. Al drie volle bakken met stembiljetten.

Daarna iets retour gebracht; was het toch net niet, dus terug en zonder problemen mijn geld ook teruggestort. 

Had ook nog even kritisch naar mijn Netflix abonnement gekeken. En teruggezet naar de goedkoopste versie.  

Mijn boekenrekje voor kinderboekjes hangt ook met het rode balkje. De simpelste versie, maar doet wat ik wil. Zicht op kinderboeken voor de kleinkinderen. 

Administratie bijgewerkt. 

Ook wil ik een begroting voor 2026 gaan klaarzetten met nu eens niet bang hoeven zijn dat ik een uitkering krijg. Als ik mijn kop maar houd over of tegen ons Sneeuwvlokje op mijn werk. 

En andere zaken. Zijn niet te veranderen. Zinloos. Don Quichotte-syndroom van mij. Ook mijn rol belangrijker inschatten dan de werkelijkheid is. 

Stem wijs

Geen woorden maar daden geldt altijd nog steeds in de politiek. Dus stem wijs. Maar ga in ieder geval stemmen. 

Image by Vilius Kukanauskas from Pixabay

Wat eten we vandaag?

Heb aangeleerd om daar, in ieder geval op werkdagen, goed over na te denken en dingen vast voor te bereiden. Kan ik, als ik in het donker en het koud en nat is, zo aanschuiven. Aan mijn eigen eettafel.

Eten bestellen en laten bezorgen heb ik nog nooit gedaan. 

Wel toen ik nog met Man met Hond ging, die bestelde sushi en ik snapte niet helemaal waar hij dat van deed. Het was wel lekker, maar zat toen al een beetje met schulden hebben, maar wel impulsief bestellen. 

Nou ja, wist toen al dat ik dat moest loslaten. Als hij vond dat het kon, wie was ik dan om hem belerend de les te lezen maar wel van die sushi te genieten. Beetje dubbel wel dan van mij. Mevrouw Zuurpruim. 

Trein terug had vertraging. Is al bijna standaard. Maar hij ging in ieder geval. Nam een andere bus en stapte halverwege over. Even mijn brein stimuleren. Iets anders doen.

Thuisgekomen werkkleding uit en makkelijke warme thuiskleding aan. Eten opwarmen, komkommer snijden. Heerlijk.

Drukke werkdag, maar dat kan ik wel aan. Vooral als ik mijzelf aanleer om niet meer extra uren te maken. Op tijd laptop dichtklappen en gereed maken voor vertrek. Geen pauze kunnen houden want extra afspraken midden in de pauzetijd gepland. 

En ook eraan denken dat als ik in de middag thuiswerk, ik altijd iets te eten meeneem voor de lunch. Want te lange tijd tussen ontbijt (06.30 uur) en lunch dan pas thuis rond 13.45 uur, dat roept snaaizin op. Altijd dus een appeltje mee. En nog beter gewoon lunchvoer. Wel weer extra zooi meezeulen. Maar zie zoveel mensen in de ochtend in de trein ontbijten. Met yoghurt met cruesli, met koeken uit de Kiosk, met blikjes RedBull...verzin het maar. 

Kleding voor de werkdag klaargehangen, hoef ik daar in de ochtend niet over na te denken. Behalve als ik er een enorme vlek op maak, maar dan heb ik altijd nog wel plan B of plan C in het hoofd. En kast.

Afwas doen en klaar met verplichte nummers.  Kijken of ik nog puf heb om nog wat schilderwerk te doen? Niet afraffelen he....

Geniet van het rustig afmaken. 

Creatief met waxinelichtjes

 Regenachtige dag. Een was gedraaid en zo direct even schone slopen op mijn bed. Moest ik toch nog erop uit voor een boodschap voor wederom mijn dochter. Maar doe het graag hoor, zo kom ik ook weer aan wat beweging denk ik dan altijd maar.

Wasverzachter in de aanbieding, maar supermarkt ligt een paar wijken verderop. In haar stad was alles al uitverkocht. 

Gelukkig werd het droog, dus een stukje fietsen en ik was zo blij dat ze er nog een aantal hadden van het merk en geur wat ze wilde. Ik gebruik zelf al jaren geen wasverzachter meer, dus ben daar een beetje uit. 

Enfin. Thuisgekomen laten weten wat de schade was en dat was veel meer dan zij ze in de aanbieding had gezien. Hadden ze alleen nog maar kleiner formaat. De aanbieding was allang op (groter formaat, maar de helft van de prijs) en voor dat kleinere formaat betaalde ik de hoofdprijs. Nou ja, mijn dochter.

Wat baalde ik daarvan. Mijn dochter niet. Ja, jammer de bammer, maar ik had mijn best gedaan en ze was allang blij dat ze weer een voorraadje had. Een nee Mam, ga nou niet weer terug om te kijken of er op een andere stelling toch nog iets staat. Hoeft niet. Niet doen. Klaar. 

Dus behalve het merk, de geur moet ik ook nog letten op de inhoud van die flessen. Want alleen op de 1,1 liter gold de aanbieding. Wist ik niet. Of misschien toch niet goed uitgevraagd. 

Thuisgekomen wilde ik toch graag nog even aan projectje Verven van rekje werken. Had in de schuur nog een klein potje rode verf, kwasten altijd wel ergens, terpentine (het was lakverf) bij de supermarkt meegenomen. Al blij dat ik me dat herinnerde mee te nemen. 

Nu nog bedenken hoe ik die ronde lat kon verven, zonder dat alles aan de krant waarop alles lag, onder de verf zou komen en alles bleef plakken.

De schroeven kon ik gebruiken als steun om ergens in te steken en bedacht dat ik wel 2 waxinelichtjes daarvoor kon gebruiken. Juiste hoogte en zacht genoeg om een schroef in te steken. 

Nu drogen en dan morgenavond nog een laagje. Mocht ik bedenken dat ik het hele rekje wil schilderen, kan dat altijd nog. Maar zag voor me dat alleen het dwarsbalkje kleur geven, waarschijnlijk al het effect geeft wat ik zocht.

Volkoren bami-nestjes met japanse wokgroenten en tempeh gemaakt. Nu nog even de lunch voor morgen op werk maken. Ook weer met genoeg groenvoer en fruit erbij. Afwas doen en dan mag ik nog even ontspannen voor de werkweek weer begint morgen.  Kleding ook al uitgezocht. Eroverheen wederom Regenjas. 

En in de middag ook nog even zo'n 40 liter uit de regenton getapt en in de tuin uitgespreid, want er valt nog veel meer regen en wil geen overstroming.

Het voelt een stuk lichter om me veel minder, lees helemaal nul, met mijn werk bezig te houden het weekend. Niet voorbereiden, niet nakijken, niet toch alvast wat invoeren. Niets. Maandagochtend gaat de winkel weer open. 

l

Regenjas aan

Moest een bestelling bij de winkel van de tompoucen ophalen. Schattige laarsjes voor mijn jongste kleinkind. Stond op haar verjaardagslijstje, nou  zeg maar lijst en dan kon je je keus afvinken. Nu maar eens niet getreuzeld en omdat ze in de winkel niet stonden, besteld.

Afhalen in de winkel is dan zonder verzendkosten en door op de fiets te gaan geheel gratis, behalve wat extra beweging. Wel door de regen, maar daar hebben ze regenjassen en mijn vera-hoedje voor uitgevonden.

Ging allemaal voorspoedig, stond toen de winkel net open was al voor de deur. Op het marktje was het ook helemaal niet druk en had al wekenlang horloge in mijn tas voor een nieuwe batterij en ook de horlogekraam stond er weer. Dus ook maar even laten maken.  Dan nog een korte pitstop bij een supermarkt, maar voor maar 2 dingen en hoppa...terug naar de natgeregende fiets. 

Alle spullen konden in de fietstassen en nu loopt thuis de koffie door. 

Wat een voldaan gevoel. 

Nog een keertje naar de aflevering van Oogappels gekeken. Ik was er woensdag niet echt met mijn gedachten bij. 

Zo leuk om de straten van mijn geboortestad te zien. Sommige straten liep ik altijd door als ik naar mijn moeder ging komend vanaf het station, toen ze nog thuis woonde. Nog maar eventjes geleden zo lijkt dat. Het zijn geen straten, maar lanen in dat gedeelte van de stad overigens. Met zeer fraaie huizen, waar ik altijd over droomde om in zo´n huis te mogen wonen, met mooie hoge glas in lood ramen en deuren, leuke tuinen. 

Project hang eens een boekenplank voor de kleinkinderen op in een keiharde betonnen wand kost wat meer bloed, zweet en tranen. 

Boor kreeg ik in mijn boormachine, dank zij de duidelijke online instructie.

Gat afmeten lukte ook

Met tape aangeven hoe diep je moet boren, lukt ook

En boren, waar ik al snel op een steentje boorde. Ook al gebruikte ik de hamerstand. Grrrrrrrrrrrrrrrrr.

Plug bleef toch nog een paar mm buiten steken.

Niet goed he...

Mijn vader kluste altijd zo...ach...is toch ook wel goed. En hing al mijn lampen met maar één schroef op in plaats van drie. Het hangt toch? Maar snap ook wel dat deze muren en plafonds de hel zijn om doorheen te komen.

Nog een keer, goed kijken, te diep is ook niet goed. Neem de tijd. Doe het goed of niet.

Niet, zoals een Brabantse collega altijd 'n halven bak! Daar krijg ik inderdaad altijd jeuk van. Dingen half gedaan. (Ook als ik de maker was he...).

Dus nog een keer kijken of gat ok is, nog een keer op Youtube filmpje zoeken hoe een plug in een wand krijgen, zonder de plug kapot te maken/slaan. Gevonden. Toegepast. Beter.

Tweede gat maakte ik direct een hele sleuf in de wand want de boormachine schoot uit, maar dat was de Stuclaag, niet de wand. Dus nog een keer en concentreren en de boor/hamermachine zijn werk laten doen. En oh ja, onthouden dat die boor zelf heel heet aanvoelt na het boren. Even af laten koelen dus eerst.

Yep. Diep genoeg. De schroef past erin. Nu plug in de wand inbrengen volgens die methode. Dat werkt ook als een zonnetje. En ondertussen check of alles waterpas is. Dat is het. Dus geen knikkerrekje.

En nu het hangt en de kinderboeken erin staan, wil ik het eigenlijk toch nog verven. Zodat het past bij de kast waar het naast hangt. Geen beige, maar lekker rood.

Volgend project dus. 

Zo tevreden met dit klusje! 

Meestal hang ik schilderijtjes en dat soort zaken op aan betonhaakjes. Want wist al dat een simpel gaatje boren in deze woning, geheel niet simpel is. Dus extra tevreden en blij. 

Keek op de site waar ik een bestelling had gedaan voor een bh en pyjama en zag dat ze op zondag gesloten waren. Dus ook nog even, alweer door een regenbui, met de bus daarheen. Ophalen, betalen en direct weer terug met de bus. Kreeg nog verjaardagskorting, maar thuisgekomen zag ik dat een afgeprijsd artikel voor de hele prijs op de bon was gezet. Zucht...moet ik dus nog een keertje terug daarheen.

Zag een heel mooie regenboog bij terugkomst. Kon die regen me even niet zoveel schelen. 

Lekker vroeg naar huis

Dat was het plan. Op tijd opgeruimd en mijn koffiekopje etc omgewassen. Jas halen en wegwezen. Helaas, op de website zou mijn intercity gewoon rijden, maar op het bord bij mijn werkstadstation was hij gecancelled. 

Moest ik of 20 minuten wachten op een kortere Intercity of de boemel nemen. Nam de boemel. Het ging toch al regenen, dan zat ik in ieder geval. 

Nam een andere bus op mijn eindstation en stapte halverwege over op mijn eigen bus. Scheelde weer een stuk lopen door de harde wind en regen. 

Creatief met OV zeg maar.

Dus was helemaal niet lekker vroeg thuis, maar besloot het maar los te laten. Hoort erbij. Snel naar huis op mijn fiets en dan nog sneller even langs de supermarkt, want ik voorzie morgen een hele natte dag en moet ook nog op andere boodschappen eruit. 

Eten maken. Iets simpels maar wel met groente erbij. En dan mag ik de kaarsen aandoen en ontspannen. Pyama al aan. Was gisteren vergeten de verwarming terug te draaien naar 15, dus voelde heel aangenaam vroeg in de ochtend. Hele nacht voor niks verwarmd. Ik slaap en heb het dan warm genoeg. En in mijn slaapkamer staat vrijwel nooit de kachel aan.

Nou...ook maar loslaten.

Doe lekker die kaarsen aan en ontspan bij het laatste stukje van Vera.  

Mijn dochter is met haar half-zus naar Slovenie voor een hiphopfestival waar zusje optreedt. Zo lief dat ze dat doet. Maar eigenlijk de taak van de ouders, maar ja..ze weet wel hoe vader is/was/nog steeds is.

Creatief

 Deze zin las ik in een artikel in het Parool en sprak me aan:

Je kunt twee uur doom­scrollen en dan heb je niks; als je twee uur gaat breien, heb je daarna iets moois in je handen en ben je even niet bezig met de rest van de wereld.

En ik brei dus helemaal niet meer. Nul inspiratie maar ook, wie is er nou dol op mijn breiwerkjes? En toch kriebelt het na het lezen van het hele artikel over creatief bezig zijn. En dat dit zo'n opmars maakt.

Het is ook heerlijk om gewoon je te concentreren op werken/maken met je handen. Hoeft niet perse breien te zijn. Haken mag ook. Borduren is ook weer helemaal hot & happening. Tekenen, schilderen maar nog hipper is kleien. 

Nu het tuinseizoen bijna afgelopen is en ik in de middag bij thuiskomst eerst nog maar de parasol binnen heb gezet, ook omdat er storm verwacht wordt is dat een hobby minder te doen, die veel tijd vraagt. Kan natuurlijk de postzegel ook laten betegelen en in het midden een pot met iets groens zetten, dan is dat minder tijdrovend.

Heb ook altijd heel veel kleding gemaakt. Kinderkleding voor mijn zusjes, later voor mijn dochter, maar mijn ex-man kon dat nooit zo waarderen. Had ik wat gemaakt, dan zei hij dat hij iemand kende die heel erg goed kon naaien. Oftewel, dat van jou is maar amateurgedoe. 

Wist ik veel dat hij één van zijn vriendinnetjes bedoelde. Dat snapte ik later pas. 

Vanochtend last van nu uitgevallen bussen. Bus kwam niet of sloeg een hele rit over. Dus druk bij de haltes en de bus waar ik instapte had nul zitplekken. Dus hangen met twee tassen. Ik had al bedacht wel een volgende trein te gaan nemen, want waarschijnlijk net te laat op het station. Toch liep ik eerst naar mijn trap om te kijken hoe of wat en ja hoor, ook de trein had vertraging, maar nu juist fijn, want dan kon ik 'm toch nog halen. Bleek dat men stoptreinmaterieel gebruikte voor een intercity traject. Dat zit al minder fijn, maar ik zat wel! En kreeg een foto binnen van mijn jongste kleindochter die met mijn kadootje (jahaaaa een boek) naar de opvang ging. Moest mee.

Zijn jullie creatief (bezig)?

Uitgevallen

Toen ik wakker werd om 05.30 uur kreeg ik een bericht dat mijn trein was uitgevallen. Las het op tijd, dus kon alternatief uitzoeken. Later bleek dat dit kwam omdat er teveel zieken bij de verkeersleiding waren. Lijkt mijn werk wel.

Maar moest mijzelf toch even streng toespreken, want. Ik hoef niet elke dag minstens 20 minuten te vroeg voor normale werktijd aan te komen. Gewoon normaal rond 08.30 uur binnen zijn is meer, zelfs veel meer, gezien de aankomsttijden andere collega's, meer dan ok. En al helemaal nu je er een collega bij hebt, die backup is. 

En ja, vollere bus en vollere trein, want iedereen reist rond dit tijdstip. Oh ja, de spits heet dat. Maar doe eens gek; probeer het een paar keer. Deze week is nog makkelijk, want geen scholieren in de bus door de herfstvakantie.

Dus pak gerust de intercity die je rond die tijd bezorgd bij je werkplek. Niet zo miepen en altijd de braafste van de klas willen zijn. 

Ophouden

Kappen

Stoppen om Mevrouw Zeer Betrouwbaar te willen zijn. Het levert niets op. 

Dus ook een bus of 3 later en niet weer zeuren, zaniken over een hele volle bus. Moeten staan. Het regent, dus dan pakken mensen de bus in plaats van de fiets. Zo werkt dat. Jij hebt ook een natte regenjas, dus hoe leuk is het naast jou te moeten zitten of hangen?

Hoe installeer ik een SDS boor

Dat leer je niet op school. Althans ik had dat niet als vak bij de Schoevers Directie Secretaresse opleiding. Wel leerde ik in wat soort glas rode wijn hoort. Of witte. En hoe je een trap moet oplopen als een man erbij is.

Ook nooit bij handwerken op de middelbare school. Nutteloze dingen leerden we. 

Had liever dit soort zaken geleerd. 

Wat heb je nodig om een gat in een muur te boren. 

Wat voor soort muur

Wat voor soort gat

Hoe zwaar gaat het gat belast worden?

Dat soort dingen.

Wat voor gereedschap hoort bij welke klus

Oh ja, de aloude Eigen Huis en Puin programma's. 

Gelukkig hebben we YouTube nog.

Of: Help, mijn man is klusser. Waarin de man meestal uitsteller of perfectionist is en daardoor uitstelt en de vrouw altijd twee linkerhanden heeft en als beloning voor beider gedrag zij altijd naar een hotel mag en hij de mouwen moet opstropen. 

Alsof het geen 2025 is!

Bouwmarkt

Toch maar wel op de fiets. Moest naar een bouwmarkt en daar stoppen nul bussen in de buurt. Echt goed geregeld. 

Wilde graag een boor om gaten te boren in mijn betonnen muur met steentjes erin. Daar kom je met een normale accu boormachine niet doorheen is mijn ervaring. Ik had jaren terug een klopboor gekocht, maar op de een of andere manier toch de verkeerde boor en ondanks checken op Youtube kwam ik er gewoon niet uit. Uitermate frustrerend. Oh ja...herinner me dat een ex-familielid die boor nodig had en die kon er geen wijs uit dus boor ongebruikt terug. Nu nog steeds onder het stof. Had hij wel even mogen schoonmaken ondertussen. Maar goed;

Nemand om me heen die daar verstand van heeft. 

Was het zo zat, dat ik wel de tools heb, maar net dat ene ding niet, dat ik gewapend met foto en serienummer naar de Bouwmarkt reed. Een aardige en hulpvaardige medewerker keek het ook op zijn telefoon nogmaals na, vroeg wat ik wilde ophangen en gaf advies over boor en schroeven en pluggen. 

Daarna nog even kijken in het grote winkelcentrum voor een kadootje van de verlanglijst van jongste kleinkind. Niet in de winkel, dus toch maar online besteld. Enorme verlanglijst en de schat heeft al zoveel. 

Ook nog voor dochter gekeken of ze bij de XL AH die blikjes hadden. Nog maar een klein aantal en die gingen dus mee voor haar. 

Dat was een goed rondje winkelen dus. 

Genoten van het kunnen fietsen. Zonder elektrische ondersteuning he.... Heel fijn dat als ik zin heb, ik op de fiets durf en kan stappen en wegzoef, Nou ja...als een slak die in de bocht afremt. Vooral als ik uit de fietstunnel kom, waar je onder de weg door rijdt en dus eerst omlaag en dan weer omhoog moet. Nogal een uitdaging altijd. Er waren tijden dat ik bijna omviel omdat ik zo weinig snelheid daar had. Nu niet hoor gelukkig.

Nog zacht en droog ook buiten. Ook prettig.

Moet mijn drukke brein even kalmeren, want zie nog veel dingen die gedaan moeten worden. Bomen snoeien, hoge struiken snoeien. 

Inmiddels wel de houten tuinstoelen ingeklapt net als de tuintafel en in de schuur gezet. Kan beter nog, maar voor nu goed genoeg, want binnen voordat het de komende week gaat regenen. Goed op tijd dus, voor de verandering. 

Dus tevreden met alles wat ik heb kunnen doen dit weekend. Heb in de avond kaarsen aangedaan, voor de gezelligheid en ga zo direct op BBC NL nog even genieten van Outrageous. 

Jazeker, leuke dingen gedaan

 Heerlijk in de achtertuin nog een keertje het gras gemaaid. Ruikt altijd zo lekker en het effect is ook altijd weer rustgevend. Buiten zijn, genieten ervan dat ik buiten kan zijn en zien hoe mooi sommige stukken van mijn tuintje zijn, nu de herfstkleuren tevoorschijn komen.

In de ochtend appte mijn dochter of ik kon kijken of ze nog een bepaald merk frisdrank hadden bij mijn Appie. Want bij haar was alles overal uitverkocht. 

Dus eerst maar even kijken, want ik wist van vorige keren, dat dit altijd heel snel uitverkocht is. Joehei, er stonden nog 5 blikjes. Helaas ging er eentje op de band voor de kassa al open, dus had er uiteindelijk maar 4.

Omdat ik geen plannen had en besloten had - wel een plan, maar bij nader inzien geen slim plan - dit plan te laten varen, stapte ik mijn fiets nogmaals op en reed naar een winkelcentrum een stuk verderop, richting het zuiden van mijn woonplaats. Ook daar was een AH.

Slechts één blikje stond er nog. Mee!

Daarna doorgereden naar het westen, want daar wist ik ook een AH en daar hadden ze nog 6 blikjes staan. 

Toen vond ik het welletjes (er zou in het midden van mijn woonplaats nog een XL zijn, maar ik vond het dus genoeg gespeurd en ook omdat het opeens zonnig was, wilde ik graag nog wat in de tuin doen. Het gras groeit ook gewoon door.

In de ochtend had ik trouwens, na een zweterige nacht, direct mijn bed afgehaald en wilde ook mijn herfstdekbed gaan gebruiken in plaats van het zomerdekbed. De nachten zouden kouder gaan worden. 

En opeens vond ik mijn nog oudere dekbedovertrekken niet zo leuk meer. Nieuwe zijn van katoenen satijn en die voelen heel lekker zacht aan. En kreuken minder snel zo lijkt het. 

Maar eens even nadenken wat ik dan wil. 

Hoeft niet direct bevredigd te worden dat verlangen/wens/idee. 

Klokje rond

Om 06.45 vertrek ik met de fiets naar de bushalte, daarna de bus en de trein en vrijdagavond reed ik om 18.50 uur mijn straat weer in.

Klokje rond dus. 

Nog donker als ik wegga en bijna donker als ik thuis kom. Toch heb ik nog mijn zomerjas aan. Tijd genoeg om me warmer te kleden en in drukke bus en trein is het meestal warm genoeg met al die hete lijven. 

Blij dat ik gisteren een heerlijke fantasiesoep maakte. Het pakket gaf aan Mosterdsoep, maar daar had ik nul trek ik. Dus een andere variant gemaakt, uit het hoofd. En sommige ingredienten weer in het groentemandje gedaan. Voor een andere keer.

Heel erg drukke dag. Net als de hele week trouwens, want er moet vaart gemaakt worden met het wegwerken van achterstanden. Zoveel vaart dat het bijna onmogelijk is. Maar nieuwe collega en ik hebben flink doorgewerkt en vandaag was de nieuwe manager blij verbaasd. Ook leuker dan het dreigement dat als we niet op tijd die opdracht af krijgen, dat de extra plekken om in te plannen worden teruggetrokken en de collega's het zelf mogen doen. Maar beide manipulatie. 

Zo grappig. Gaan ze me nou een schuldgevoel aanpraten? Nee, daar trap ik niet in. Denk dat ze vergeten dat ik letterlijk hun moeder had kunnen zijn en in mijn werkzame leven al die praatjes al eerder heb gehoord. 

Frappant is dat ik te weinig plekken in de planning heb, maar dat gaat allemaal goedkomen want er is weer een blik sollicitanten opengetrokken en die kunnen volgens het nieuwe management al binnen 2 weken doen, waar meestal 2 maanden voor staat minimaal. 

Moet je natuurlijk geen mensen hebben die het met een afspraak die nog moet komen al zoooo druk hebben, dat er niks meer bij kan. Vervolgens komt die afspraak niet, had de afspraak die ik afzegde ook gewoon door kunnen gaan en moet ik dus twee afspraken opnieuw inplannen. En dank u wel voor het flexibel zijn.

Uiteraard ook nog mensen met heel jonge kinderen, die langdurig en hard moesten huilen (de kinderen dan he). Heel hard en toen kwam er nog een gezin met kind, waarvan kind dacht dat dit hier zo hoorde en ook op geluidsniveau 99 jankte.

Veel bellen, bellen bellen en plannen. En dan soms zien dat mijn nieuwe collega nog niet zorgvuldig genoeg is en smaak A inplant op een verkeerde plek. Dus nog een keer uitleggen en dan even op mijn handen zitten en het haar zelf laten oplossen. 

Daar leer je het meeste van.

Ook nog inloop en direct een afspraak gemaakt. Maar zag een beetje mijn voorland. Eenzame heer, die geen geld had voor nieuwe brillen, daardoor niets meer kon lezen en online was helemaal een brug te ver geworden. Aanmaningen van een waterbedrijf over een jaarafrekening die al zo hoog was, dat ik vroeg of hij 4 x per dag onder de douche ging met ondertussen de kraan open? Hij wist het allemaal niet en was al blij dat hij een afspraak kon krijgen. Slecht gebit en daar was ook geen geld meer voor. 

Alle hulp afwijzend met het aloude (dat doe ik dus ook te vaak) "ja, maar.".

Zo blij dat  ik heel erg op tijd de laptop dichtklapte en maar het weekend begon. Ik was klaar met de werkdag en wilde echt op tijd weg. 

Liefde

 The evolution of all spiritual life, Cellie, includes 3 absolutes:

1. You will love.
2. You will be loved.
3. And #1 will eventually be far more important to you than #2.

Grasshopper,

  The Universe

Sneuneus

Stond vanochtend toch op tijd op, want wilde even bij mijn moeder langs in het verpleeghuis. Dus op tijd de bus, nog overstappen om ietsje dichterbij de ingang van het station te stoppen (ze zijn daar aan het verbouwen, alle haltes op de schop en dus stop je een stuk verderop), zien dat jouw trein vertraging heeft (nou...dat is ook helemaal nieuw) en dus nog even koffie halen. Had mijn thermosbeker al in de tas gestopt. Maar één euro tijdens Happy Hour bij de AH to go.

Koffiemachine kapot. 

Maar gelukkig nog wel zwarte koffie en dat was precies wat ik altijd neem. De trein haalde onderweg de vertraging in. Dat kwam zeer goed uit, want heb op het station aldaar nog maar een paar minuten om de bus te halen, die ook maar 2 x per uur komt. 

In de trein al verder naar achteren gelopen, want zat eerst voorin om in mijn geboortestad daar de bus te kunnen nemen, maar was dus niet nodig. Lange trein dus naar achteren lopen is beter want dan stap ik bijna bij de trap bij de uitgang uit en kan de bus nog halen.

Mijn moeder begroet dan altijd met het altijd passende "He hallo, wat leuk je te zien!". Of ze nog weet wie ze ziet? Ze feliciteerde me niet. Dus dat is ook al verdwenen en misschien ook wel de koppeling met dat ik haar dochter ben.

Vond haar lichamelijk heel erg kromgetrokken, dat had ze thuis nooit zo. Maar had het al met mijn (aardige) broer erover dat toen ze nog zelfstandig woonde, ze elke dag de trap op en af moest (ging prima nog) en een tuin had, waar ze ook regelmatig iets in deed of gewoon lekker van kon genieten, vooral van buiten zijn. Ook heeft ze heel lang op yoga gezeten dat hielp ook natuurlijk. 

Nu hoeft er niets meer; nul lichamelijke inspanning. Vind haar nog steeds te goed voor een verpleeghuis, maar dat is een discussie die ik sowieso niet kon/kan winnen van de Bewindbroer. Zodra hij de kans schoon zag, heeft hij haar daar laten plaatsen. 

Hoe dat kan? Want geen urgentie, niet dwalen, geen gas aan laten staan, geen gevaar voor haarzelf of anderen en een indicatie die niet hoog genoeg was voor zo'n snelle plaatsing. Het zaakje stinkt, maar ja...hebben we niets aan.

Het is gedaan en hoop dat hij zichzelf nog in de spiegel durft aan te kijken. Of liever...misschien doen zijn kinderen hetzelfde met hem te zijner tijd.

Weer terug met bus en trein en bus en een andere bus richting huis gepakt, dan kon ik een pittstop bij de H ema doen voor de Verjaardagstompouce. Een klein feestje vind ik dat altijd. En nadat ook mijn eigen moeder mijn verjaardag was vergeten was dat een soort troostprijs (hoor dramatische muziek op de achtergrond...).

Bij de taartenbalie scande de dame mijn mail. Ik zag alleen nul tompoucen liggen, dus misschien wel een uitdaging.

Klopt.

Tompoucen op.

En u bent te laat. Bon maar tot en met gisteren geldig. 

Jammerdebammer en ga maar met niks naar huis ouwe sneuneus. Moest echt even slikken (en vond mijzelf direct een ontzettende dramaqueen, dus er kwam gelukkig niets nats). 

Ook de supermarkt waar ik dan maar voor iets wilde kijken werd verbouwd dus dicht. Zag ik pas toen ik voor een dichte deur/roltrap stond.

Naar huis.

Bus in.

Fiets pakken en klaarrrrrrr.

Sneuneus dus. 

Dat je je zo laat kennen door één gemiste gratis tompouce! Kop op zeg! 

Moest wel een beetje gniffelen om hoe het ging. Is bijna comedy toch? Slechte comedy weliswaar.

Later lachen we erom. 

34 procent

Dat is de korting die ik krijg op reizen met de bus door mijn leeftijd. Hoera! Aangezien ik een persoonlijke OV-card heb, wordt dat automatisch berekend. 

Dat scheelt toch alweer. 

Net als mijn maandabonnement voor reizen voor mijn werk met de bus. Al mag ik dat gelukkig declareren. Dus dan is de baas blij met die korting.

Iedereen blij. 

Groot Feest

Voordat jullie concluderen dat ook mijn kinderen niks aan mijn verjaardag hebben gedaan, dat klopt niet helemaal.

Belde ze zelf of ze zin hadden om langs te komen dat weekend. Jahaaa...ik snap dat dit heel laat was. En ook niet want het was al 65 jaar bekend dat ik op die datum verjaar. 

Zoon moest werken, dochter had ook dingen te doen. 

Dus stelde ik voor om ergens in de middag (had die ochtend al een activiteit in de planning) iets in zijn stad te gaan drinken. Zijn voorstel was eerst nog bij een pannenkoekenrestaurant iets te eten, maar de herinnering aan de laatste keer, zoveel lawaai en gillende kinderen vooral, heel veel prikkels en weinig hoorgenot, deed me doorgeven dat ik daar geen behoefte aan had.  Grumpy old lady speaking he..

Dus spraken elders af in zijn stad. Zat ik alsnog te wachten, want hun kindje sliep en daarna zouden ze op de fiets, uiteraard een bakfiets,  naar de locatie komen. Tsja..zo werkt dat nou eenmaal met jonge kinderen, die kan je niet programmeren om op jouw tijd wakker en aangekleed te zijn. Dus zat 20 minuten te wachten, maar daarna was het gezellig en warm. Gaf kleindochter mijn kinderboekenweek cadeau en gelukkig had ze dat boek nog niet. 

Al snel verdween ze naar een speelhoek en wij ook die richting op, dan konden de ouders haar beter zien en dus zal ik alsnog bij de gillende kinderhoek. Zal je krijgen!

Met dochter afgesproken dat ze me meeneemt naar een high tea. Alleen nog datum prikken. 

Na de afspraak met zoon en schoondochter en lief kleinkind naar de bioscoop geweest. Lekker onderdompelen in een film. Over door deuren uit je verleden stappen en dingen anders doen. Of juist niet. En met een voorspelbaar happy end. Ook wel eens fijn. 

En om het feestelijk af te ronden daarna een kroketburger met frites bij de Mac om mee te nemen op de hoek bij de bushalte gekocht. Mega druk, veel heel veel van die jongens die eten bezorgden en ik moest even wennen aan alles op een megagroot scherm in te toetsen (zoveeeeeeeeeeeeeel keus en alles is fout natuurlijk, daar hoef je geen 65 voor te worden) en daarna te wachten op het nummer wat op mijn bon stond. Heeel lang wachten.  Echt heel lang. Ik had allang thuis achter de CV kunnen zitten!

Had ik nou maar een feestelijk hoedje opgezet. Oh nee, dan was ik de Dorpsgek. Oude muts zoekt aandacht en oh wat een heerlijk gek mens. In haar eentje. Brigitte Kaandorp, maar dan veel minder grappig. 

Thuis kreeg ik de kurk niet uit een fles bubbelwijn, die al een jaar in de koelkast lag, dus schat in dat die bubbels eruit zijn inmiddels, dus geen bubbels dan maar. Glas spa rood van huismerk. Bubbelt ook. 

Dat was een Groot Feest dus. 

Vanochtend de wekker gezet, niet voor een werkdag, maar om iets te ondernemen. Het was donker, grijs en grauw vanochtend. Toch maar mijn bed uit. En eerst lekker douchen. 

De moed uit mijn schoenen opgetakeld, bus gepakt en toen na de streekbus een miniritje met de trein en naar Ikea. 

Hej....jij bent jarig en dan mag je een taartje! (Achteraf bleek dat de keus uit 2 soorten was, die ik niet echt heel erg aantrekkelijk vond). En de koffie bij de Ikea gaat ook anders dan mok onder apparaat zetten en tanken maar. Nee, barcode bij machine ernaast houden en dan heb je 2 uur de tijd om koffie te drinken. Dus iedere keer (mocht je daar gezellig met iemand zitten te kletsen of zo) die bon met barcode gebruiken. Lekker al dat extra papier en gedoe. 

Maar hej.....ik had al van te voren gekeken waar het object te vinden zou zijn waar ik voor kwam en vond het inderdaad op de kinderafdeling. Daarna direct door naar de kassa, maar eerst nog even wat stompkaarsen erbij. 

Ga je afrekenen krijg je ook nog te zien of je niet toch nog een ijsje wil, een hotdog, een minder hotte dog...over verleiden gesproken.  

Waarom?

Nee, alleen dit en doorrrrrrr. De bus die ik wilde nemen was net weg en een half uur wachten had ik geen zin in, dus ook weer terug met het boemeltje. En gelukkig zag ik daar direct mijn bus terug nog staan, dus fijn. 

Nu aan de thee, zonder barcode en onbeperkt verversen en het relaas van een vriendin horen. Dan is bovenstaande appeltje eitje. Niks aan de hand, want eigen vrije wil en keus. 

Eind van de dag toch nog maar wat lekkers voor naar werk gekocht. Gelukkig heb ik een geweldig salaris en kon het wel uit :) 

Vond trouwens de bladeren van de bomen heel fraai. Oranjeschitterend. En was blij dat het mee opviel.

Zo´n soort dag

Dat je om 06.00 uur op de NS appt kijkt en ziet dat vrijwel alle treinen die ochtend richting mijn werkstad niet rijden. Maar een paar nog en dan moet ik dus nog vroeger de bus pakken en als de wiedeweerga douchen en ontbijten.

Dat je je jas wil aanschieten, maar havermoutpap op je shirt ontdekt, uiteraard precies middenvoor. Schnelll...doekje, want nul tijd meer voor omkleden en sjaal van de kapstok gerukt. Cover up methode dan maar.

Dat de systemen op je werk supertraag zijn.

Dat je weet dat men popelt om wat voor je verjaardag te doen eind van de ochtend (nieuwe manager die juist heel erg van trakteren en snoep  en koek is en kaarten en wel attent probeert te zijn). 

Dat het heel druk is op mijn werkplek en de middagafspraken precies in de pauze zijn gepland. Die clienten moet/wil ik opvangen, dus eet wel achter mijn bureau. 

Dat de oude manager, die me heel vaak op vrijdagen alleen liet zitten in de pauze, dan had hij weer een meeting of iets en de rest werkte thuis en nul bezetting altijd die dag, dat juist hij nu vraagt of ik nog kom lunchen en het dan niet leuk vindt dat ik alleen achter mijn bureau moeten eten. Tamelijk doorzichtig.

Lul...dat heb je echt jarenlang prima gevonden. Personeels-welzijn interesseert je niet; alleen targets halen.

Was natuurlijk om te vissen wanneer ze Lang zal ze leven konden aanheffen. Ambivalente houding, want vind het wel heel fijn maar ook niet om zo in het middelpunt van de belangstelling te staan. Snap goed dat dit nogal dubbel en verwarrend is. Maar he....zo ben ik!

Dus uiteindelijk riep een aardige collega me naar kantoor - dat er iets spoed was - en ja hoor..Lang zal ze leven, een grote bos bloemen (ben niet meer zo van de verse bloemen, behalve uit mijn tuin,  maar goed - dat heurt erbij en een leuke kaart met aardige wensen van de collega's erop en een doosje hele goedkope chocolade (wat ben ik een ondankbaar kreng he, maar ik dacht dat die bijzondere leeftijd ook een bijzonder cadeau verdient en geen zeevruchten-fabriekschocolaatjes van de Action - Fout). 

Had mijn timer gezet, want moest die cliënten ontvangen dus na 10 minuten was het over. Had ook niets meegenomen ter traktatie, want dat wil ik volgende week doen. Als ik de verjaardag ook echt heb gehaald. DV. Nu ik dit typ, heb ik het gehaald dus. 

Zou die vrijdag eigenlijk vrij zijn, maar teruggetrokken. Neem ik wel op in de herfstvakantie of zo, kan ik wat met de kleinkinderen doen. Maar, dus wel werken want teveel werk, te druk en bovendien wilde ik niet thuis met de leegheid in mijn sociale leven geconfronteerd worden. Dus ontliep dat door te gaan werken. Laf toch! Vind mijzelf tamelijk laf leven tegenwoordig.

Een uurtje eerder weg dan normaal en dan nog racen om trein te halen, want nog cliënten ontvangen voor collega, terwijl ik dan eigenlijk al onderweg moet zijn, want weet dat de opties schaars zijn. 

Wat een dag weer. 

Mijn verjaardag was niet groots en geheel niet uitbundig. Dat doe ik allemaal zelf, want nodig niemand uit, organiseer ook helemaal niets (terwijl ik al maanden terug tegen mijzelf riep om in ieder geval WEL iets te organiseren, maar nul energie of zin voor iets) en ga dan toch zitten mokken dat het zo eenzaam is zo´n dag.  Prinsesjes-gedrag? Wil ik op handen gedragen worden. Een blaasorkest in de straat, een Toyboy in mijn bed en een ober die alles aanreikt wat ik maar blief?

Eigen schuld dikke bult. 

En een stemmetje wat roept dat het klopt dat je stom bent, niet geliefd, gewenst, gezien dus dit klopt precies met hoe men je inschat. Roept nog net niet dat ik niet bij het groepje wel leuke mensen mag staan. Ga weg! Of, ik zie het echt wel, niet bij de zorgende familie voor mijn moeder hoor. 

Die zorgt dat ze haar geld afpakken, haar betuttelen en echte zorg graag door een verpleeghuis laten geven. Dat soort zorg, waarbij de kritische zus ook kalltgestelt wordt. En volgens goed familiegebruik wordt verstoten uit de kring.

Oh ja...al eerder meegemaakt.  Nul contact door mijn partnerkeuze toen. Nul vreugde, nul vieren, niks, nul liefde of je geliefd weten dat is wat mijn plek is was de boodschap. Hoe kut het voelt dat echt werkelijk niemand feliciteert als je een jaar bent getrouwd, 5 jaar, 10 jaar. Nooit een kaartje gehad. Alsof het er niet toe deed. Wat ook zo was. Voor hen deed het er niet toe. 

Niet de liefste, de eerste, de wijste, de grappigste en al helemaal nooit de mooiste. Verbeeld je maar niets.

Dus hard werken om die stem stil te krijgen. Om wel te voelen dat in ieder geval je kleine kring van belangrijke mensen voor je - mijn kinderen en kleinkinderen - me mogen. En nee, niet alleen als er weer oppas nodig is, denk niet zo cynisch. 

Maar even gaan fietsen om niet in kringetjes te blijven denken. Uberhaupt denken. Gewoon fietsen. Niks online lezen. 

Las een mooi artikel over iemand die in een mortuarium werkt als obductie-assistent. Om me te realiseren dat de tijd doortikt. Of misschien morgen al stopt.

Bij ons in het mortuarium hangt een prachtig tegeltje waarop staat: 

Geniet nu, het is later dan u denkt.’

 

Even opschieten nog

 

Laatste kans!

Ga toch koken!

In de voortuin gewerkt, dan kan alles met de groenbak mee. Maar een beetje onzinnig werk, want morgen liggen alle opgeveegde bladeren er weer. Maar wel wat struiken gesnoeid. Niet te lang doorgegaan. 

Administratie bijgewerkt, was een beetje blijven liggen (het bijwerken dan, alle betalingen zijn gewoon bij en gedaan). Ook altijd prettig om te zien dat alles soepel loopt. 

Zit een beetje mijzelf in de weg, dus ga fietsen, lopen of weet ik veel...

DOE

IETS

Kom uit je hoofd.

Merk op mijn werk dat sommige collega´s wel heel cynisch zijn en werkelijk niets meer goed is. Wil graag mijn eigen mening behouden en de zaak van alle kanten blijven bezien. En vooral doen wat voor mij goed voelt. Wel plezier in mijn werk houden. Vooral dat. Niet meelopen met de meute of meehuilen. Of elke dag zo negatief starten of doorkomen.

Bedacht dat ik best weer eens soep kon maken. Is sowieso een fijne bezigheid, snijden van alle groentes. Dus nu staat er een tomatensoep te pruttelen. 

Leren dankbaarder te zijn

Gisteren was mijn middelste kleindochter jarig. Zo grappig om haar het cadeau van haar moeder, met haar zus samen, te zien uitpakken en de blijdschap. En dat koppie erbij. 

Dankbaar ook dat het goed met haar gaat. En met haar zus. Ook met jongste kleinkind gaat alles voorspoedig en dat is ook wel eens anders geweest.

Vind dat ik daar wel wat meer stil bij mag staan. Want zo gewoon is het niet, geboren worden en daarna opgroeien en het leven. Gewoon in de ochtend je bedje uitgaan, je moeder of vader is er en je kan en mag gewoon naar school. Zonder enge drones boven je hoofd of mijnen op je pad.

Vind ook dat ik in een Oude Witte moppervrouw verander.

Zeuren over alweer vertraging in het OV - zinloos, want dat is inmiddels al vrij normaal. 

Zeuren over drukte op werk - zinloos want bij dit bedrijf zal het nooit veranderen.

Zeuren over dat de bus zo vol is - tsja..allemaal mensen die net als jij ook ergens heen moeten en dat per OV doen (of moeten doen) en ja ook in de spits. 

Zeuren over mensen met 20 koffers maat XXXL in de bus, waardoor iedereen klem staat - moeten die van jou dan maar een taxi nemen?

Zeuren over een lege agenda - VUL die dan eens!

Zeuren over je onzichtbaarheid - kleur jezelf dan wat pittiger in!

Huilen zonder tranen is het zeuren eigenlijk. Niemand houdt van een zeur. Ik ook niet eerlijk gezegd. Hou ik dan niet van mijzelf? Nee, van mijn gedrag! En dat houden van mijzelf werk ik nog aan. 

Hoor dat er vandaag minder vervoer mogelijk is op mijn route en dankbaar dat ik vandaag niet werk!

Koopwoning

Nee, zei het inwonende meerderjarige kind. Ik ga echt geen kostgeld betalen, want ik spaar voor een koopwoning.

Dat vader met schulden aanklopte en mijn collega dit in het gesprek voorstelde, was voor kind een grote No Way. Vader zijn schuld dat hij in de problemen zit; ga ik hem niet mee helpen door kostgeld te betalen. Hij heeft die schulden gemaakt, mag hij het ook zelf oplossen. 

Aparte insteek. Wel gratis wonen en bij ouder thuis leven, maar niets willen bijdragen ondanks dat een instantie aangeeft dat dit toch vrij normaal is. 

Maar is dat zo, of is dat vooral in onze ogen zo. 

Maakt het allemaal lastiger om van schulden af te komen als je volwassen inwonende kinderen, die ook verdienen, niet meewerken. Dat misschien dan de consequentie is dat, omdat de huur of hypotheek niet meer betaald kan worden, ze helemaal straks met elkaar onder de brug kunnen slapen, dat wil er nog niet in. 

Dat zal ons toch niet overkomen?

Anders doen-gedaan

 Belangrijk om nu echt de zaken rondom mijn werk en vooral mijn inzet, anders te doen. Want dat vele extra werken brengt me niets. 

Het is schijnveiligheid en zo maakte ik het onduidelijker dat er echt teveel werk is. En er iemand bij moet. Dat duurde langer dan een jaar, voordat dat inzicht kwam. Een jaar lang iedere keer weer aankaarten van de zaak. 

Die is er inmiddels en zit in haar inwerkperiode. 

Nog belangrijker om het werk eerlijk te verdelen. Want ik ken mijzelf, dan doe ik het wel even ´snel´ zelf en voor je het weet doe ik 80% en die ander 20%. 

Ook opgehouden met in het weekend nog even een paar uurtjes wat dingen wegwerken. 

Ook opgehouden om langere werkdagen te blijven maken.

Wel eng, want nu ben ik - in mijn ogen - minder betrouwbaar. Terwijl ik gewoon elke dag op mijn werk verschijn, ruim op tijd en gewoon doorwerk tijdens mijn werkuren. Dus minder betrouwbaar?

Dat is onzin en zit alleen in mijn hoofd en komt ook vanuit een oude instelling dat je liefde/waardering vooral eerst moet verdienen. Dat krijg je niet onvoorwaardelijk. 

Laat die denkbeelden maar heel snel samen met de herfststormen de deur uitwaaien! Want niet waar. Echt niet waar. 

Nu gedraag ik me niet lief en loop ik risico ook niet meer zo aardig gevonden te worden. Maar is dat zo?? Of denk ik dat. 

En stel dat dat wel zo is, nou....dat is dan ook een vreemde instelling van mijn bedrijf. Is kennelijk ook wel de bedrijfscultuur. En past die heel goed bij mensen die veel te verliezen hebben. Jarenlang op zoek naar werk en nu eindelijk gevonden. Of gewoon op zoek naar werk en hier wel, zonder ervaring, aangenomen. Dus zowel voor junior als senior een fijne plek, want hier nemen ze je nog aan. 

Dan krijg je dus niet de besten, maar wel mensen die graag willen. Dat kan goed uitpakken, maar vaker niet, want te zwaar het werk en te weinig begeleiding. 

Nog even wat eten en dan ontspannen zodat ik morgen weer energie heb om mijn werk aan te kunnen. En het reizen. 

Weekend

Heerlijk met een kopje koffie met opgeklopte sojamelk Twee voor Twaalf bekeken. Altijd fijn als ik ook nog wat antwoorden weet. Voel ik me een slimme dame. Dit keer niet zulke moeilijke vragen, maar ja, ik ben van de generatie Apollo Henkie.

Regent hier op zaterdag al de hele ochtend. 

Was draait al. Dan heb ik ook direct het gevoel iets aan mijn huishouden te hebben gedaan. Geen Mount -Washmore hier. 

Ook de stapel kranten, post etc uitzoeken en vooral alles wat weg kan direct in de tas oud papier doen. Niet wegleggen, maar opruimen dus.

Was opgehangen.

Stoel voor de tweede keer in de beits gezet. En wil in de schuur ruimte maken voor de tuinmeubelen. 

Mijn bloemstuk nu met herfstbloemen opgemaakt (allemaal nepbloemen) staat wel leuk bij de gevonden kastanjes. 

Ripley op Netflix bekeken, nog niet helemaal af. Mooi en door in zwartwit te filmen extra dramatisch. 

Misschien komt mijn dochter haar kinderen brengen wat ze wil meelopen met de Rode Lijn demonstratie in Amsterdam met een vriend. Haar kinderen meenemen vindt ze geen goed idee. Ze hebben alleen nog een verplichting tot in de middag, dus ze weet het nog niet. Sowieso of ze de stad door- en uitkomt.

In ieder geval is alles hier beneden redelijk stofvrij. Net gestofzuigd en gedweild, zodat kleindochter zo min mogelijk last van stof etc ervaart. 

Dus alweer een andere indeling van een rustige zondag zou zijn, maar dondert niet; blij dat ik het kan doen. Ben wel in gedachten bij de demonstranten. Hoop dat het wederom vredevol, respectvol en rustig verloopt.

En een beetje droog.

cc van de site Holistik.nl

TGIF

Drukke werkdag, maar ik heb me heel bewust niet druk gemaakt over alles. En ook heel bewust op tijd gaan opruimen, afsluiten en wegwezen. 

Goed  gewerkt, direct al cliënten die zaten te wachten, dus ik kon meteen fijn mijn werk doen. En zag de opluchting en daar doe ik het voor. 

Enfin, met regenjas aan heen en idem terug en allebei nodig. Ook mijn Vera hoedje bewees goede diensten. Bij thuiskomst direct snel wat boodschapjes halen, want morgen de hele dag regen voorspeld en wie weet heb ik dan nul zin om dat te halen. 

Belde heel lang met mijn tante. Haar zoon was levensbedreigend ziek en is nu aan het herstellen, maar of het echt klaar is, dat horen ze pas eind van het jaar. Maar nu gaat het steeds slechter met haar man, die Parkinson heeft. Dus zwaar voor haar, zorgen voor haar kind en zorgen voor haar man. 

Dan is even luisteren naar haar verhaal het minste wat ik kan doen. 

Het is al weer snel laat, dus laat het hierbij. 

Blij dat ik weekend mag vieren.

Death cleaning

Las een artikel in de krant over een boek over het leven na je 60e. Nu leef ik dat al een tijdje, dus ben wel ervaringsdeskundige. 

Een van de zaken die je zou moeten aanpakken is het zogenaamde Death cleaning (opwekkende titel zeg!). Je rommel opruimen voordat je naasten dit na je dood allemaal nog moeten doen. 

Als ik even terugkijk naar hoe dit ging bij mijn moeder - die nog niet eens dood is hoor, maar wel keurig opgeruimd naar een verpleeghuis is, dan weet ik dat alles waar zij waarde aan hechtte, het merendeel van de kinderen er niets mee had/heeft. 

Meubelen, die mijn moeder altijd heel graag antiek noemt, maar waarvan er 13 in een dozijn zijn in Kringloop Nederland. Dingen die juist weer bijzonder waren, die donderde ze weg, want daar zat voor haar een nare herinnering aan haar man en zijn familie aan. Een schilderij van een redelijk bekende schilder van Schapen wat altijd bij mijn Opa en Oma aan de muur hing en mijn vader na hun dood aan zijn muur hing...zodra mijn vader uit huis moest vanwege Alzheimer en psychische ziekte, verdween het schilderij van de muur. En het kastje waar het onderhing, want ook van die kant. 

Ja...ze had het maar verkocht. Voor een appel en een ei, want ze hield niet van dat schilderij. Nu hing er een lelijk bloemenschilderij. Nog net niet painting by numbers, maar zoiets. 

Er is niemand van mijn broers en zussen die zijn woonkamer heeft ingeruimd met antieke meubelen of van die tapijtjes over de tafel. Ook haar kastje met snuisterijtjes op poppenhuisformaat, hangt nu bij haar in haar kamer in het verpleeghuis.

Ze had vanuit de familie wel een mooie notenhouten kast geërfd. Die stond stampensvol met oude serviezen. En Engelse porceleinen kopjes. Een taartbordjes. 

Maar goed; gaat over wat IK allemaal in huis heb waar ik niets mee doe en waar mijn kinderen al helemaal niets mee hebben. 

Dus kan dat weg?

Mag dat weg?

Ja dus.

En hoe dan?

Doe het vooral SMART. 

Al zo blij dat ik toen ik een auto voor Texel had gehuurd ook nog een paar grote zaken weg kon gooien bij de milieustraat (kapot, dus geen nut voor de Kringloop). Een beetje netter in de kamer waar het opgeslagen lag. 

Nog wel wat rondes opruimen te gaan. Maar ja, dan heb ik wel weer iets te doen in de donkere wintermaanden. 

Jullie ook aan het opruimen, weggooien of juist bewaren?

Woensdag

Was dinsdagavond moe, vooral van alle gedoe en dat nou juist die ene kundige collega weggaat. Wat ik helemaal snap en voor hem een positieve stap vind. Want hier blijven dat holt je uit. Telkens weer nieuwe managers en toch heel veel controle op je werk want de opdrachtgever wil meer en meer info. En in ons bedrijf is dat ingewikkeld.

En moe van overleggen, besprekingen en daarnaast nog de druk van werk wat af moest. Vooral zag ik dat mijn nieuwe collega ook telkens weggeroepen werd voor overlegjes, dingen te regelen, dus ik rekende al niet teveel op haar bijdrage bij de grote inhaalslag. Kan ook niet, daar heeft ze nog te weinig ervaring voor.

Blij dat de collega´s ook direct zaken wilden hebben van mij waarmee ze aan de slag konden. Dus direct boter bij de vis. Ik zag mijn lijst kleiner worden. En was hun taak af, vroegen ze of er nog meer gedaan kon worden, want zij zagen ook hoeveel er was. Maar nog meer wat het met me deed. 

Dus eind van de middag mail verzonden met dank aan de collega´s voor extra hulp dat het af is. Niet om te slijmen, maar om iets vast te leggen. Want - mocht dat toch NIET de opdracht zijn - dan hadden ze tijd om te reageren dat ik het niet begrepen had.

Ik kreeg alleen een toppertjes respons. En dat mijn inzet zo gewaardeerd wordt. Prima. Niet dat ik nu naast mijn schoenen loop dat ik echt ontzettend gewaardeerd wordt. Want met die waardering kan ik straks echt mijn boodschappen niet mee betalen. 

Dus ging op tijd naar bed. Zag wel een interessante serie op BBC NL, maar kon mijn hoofd er niet bijhouden. Lekker naar bed. Morgen kan ik het nog terugkijken. Bookish heet de serie.

Op zondagen kijk ik ook graag naar Outrageous, een serie over de Mitford zussen, meestal wordt dat ook op maandagavond terugkijken, want net iets te laat voor mij. Las eerder een boek over deze familie. Jaren terug alweer. Of van de schrijfster uit het gezin. 

Vanochtend bed afgehaald en lekker spullen in de witte was. Kan ik eind van de middag weer in een schoon fris bed stappen. Ramen ook lekker open en hopen dat de buurtkat niet denkt op bezoek te komen. 

Nu eerst koffie en dan wil ik daarna iets versturen, maar heb geen passende enveloppe meer. Dus even op zoek naar iets.  

Oh ja en naar kastanjes! Als een kind zo blij met kastanjes. 

Die kinderlijke blijheid, die ben ik een beetje kwijtgeraakt. En zou ik graag weer terugvinden. 

Dus begin maar met kastanjes. Als ik maar niet met eikels eindig.

Tuinwerk

Het was zondag heerlijk weer, maar ik was redelijk sloom. Toch maar de tuinspullen erbij gepakt en ik merk dat alles veel langer vochtig blijft, vooral het grasveldje. 

Pak de handgrasmaaier uit de schuur en MAAAAAI het gras. Ziet het direct verzorgder uit en wie weet hoe vaak het nog nodig is? 

Lang gras en licht vochtig dus aardig wat werk en een kantenknipper die telkens dicht slaat als ik knip. Grrrrrrrr...

Maar goed, even doorgaan, dan ziet het er beter uit dus. En je bent lekker buiten bezig. Ook heel goed voor me. En werk ik in de tuin, staan de gedachten even stil. 

Op mijn werk was het alsof al mijn werk was blijven liggen tot ik er weer was, hoewel ik diverse malen heb aangegeven dat er achterstand is.

Het welkom van de ex leidinggevende was na zogenaamd belangstellend luisteren of ik zaken die in een apart mapje staan voor het begin van de nieuwe maand allemaal ingevoerd kon hebben. 

Dat is dus voor woensdag.

Heb hem niets toegezegd. 

Diezelfde dag tijdens een bespreking gaf ik dit aan de nieuwe leidinggevende aan en hoe ik dit uitermate vervelende druk ervaarde hierdoor. Meteen al. 

De nieuwe manager die altijd vertelde dat cijfers niet zo belangrijk waren gaf aan dat het toch echt wel moest. Ja, vervelend, maar de komende tijd nog meer vervelende dingen om weer rust in de tent te krijgen. 

Whoahahahahaha.....

Want nu bemoeide het managementteam met ons en dan worden er opeens hele andere verhalen verteld. Waarin uiteraard de cijfers zeer belangrijk zijn. 

Bijna comedy.

Ging de eerste dag op tijd weg. Alleen had de trein terug een kwartier vertraging en was ik alsnog niet vroeger thuis. 

Vandaag weer een overleg en daarin gooide ik dit wederom op tafel. Maar nu gaven een aantal collega´s aan dat ze me graag met deze klus wilden helpen. Heel blij mee, want het was veel werk en daarnaast ook nog iemand inwerken, die ook al haar steentje bijdroeg aan het verwerken, heel fijn en opletten dat de normale zaken doorliepen. 

Alweer een collega ontslag genomen. Een hele goede die zich de materie snel eigen maakte. En zo blijven we achter de muziek aanlopen. 

Maar nu zal het helemaal anders gaan. 

Echt waar.