Een, aangetrouwde, oom van mij daar gaat het niet goed mee. Hij was opgenomen in het ziekenhuis vanwege de gevolgen van Parkinson en zit nu in een revalidatiecentrum.
Voor mijn tante is het zwaar. Zij had de verzorging thuis en dat ging al bijna niet meer. En hun zoon kreeg eerder dit jaar ook nog eens kanker. Dat is veel op haar bordje.
Zij was voor mij als kind altijd een lieve tante. Ze was zelfs mijn kleuterjuf. Vond ik wat minder leuk, want ze wist al alles van mij en ook stoute dingen vertelde ze dan weer door aan mijn ouders.
Toen ik een jaar of tien was ging ze trouwen met die oom. Ik mocht bruidsmeisje zijn. Allemaal leuke dingen.
Alleen kon oom niet goed snappen dat ik een kind was. Wel met borsten - vroegrijp noemden ze dat - maar ook nog onnozel. Maar niet zo onnozel dat ik me onbehagelijk voelde bij aanrakingen op mijn lijf waar het niet hoort.
Kreeg ik ook nog bijles wiskunde van hem en vond dat al helemaal niks. Hij kon het niet goed uitleggen, maar meer nog, ik voelde me niet prettig bij hem. Altijd op mijn hoede.
Thuis was de situatie constant gespannen, wij liepen als kinderen al op eieren en nooit ruimte om zoiets veilig te delen. Dus hield ik het maar voor mijzelf. Of erger; zal wel aan mij liggen. Gelukkig weet ik als volwassene dat dit niet zo is. Nooit.
Nu dat proces speelt van Marco B. die ook dacht dat hij een meisje van 15 ongewenst kon aanraken, popt dit weer even op in mijn hoofd.
Plus dat ik geheel geen medelijden voel met mijn oom. Maar ook dat kan ik aan niemand uitleggen. En voelt ook heel fout dat ik geen medelijden of mededogen voel.
10 opmerkingen:
Waarschijnlijk roept die rechtzaak bij meer meisjes/vrouwen weer herinneringen op. Daat houdt men geen rekening mee
Ik heb nooit zoiets meegemaakt als kind en jonge vrouw. Eerder omgekeerd...ik was dol op de aangetrouwde man van mijn vader's zus. Ze hadden zelf geen kinderen en beschouwden mij als hun dochter. Hij was groot, en sterk en grappig, deed allerlei, soms onverantwoorde, dingen die kinderen prachtig vinden. En ik zat vaak bij hem op schoot. Toen ik een jaar of 11, 12 was zei hij dat dat niet meer kon. Ik was verward en voelde me ook afgewezen maar begreep later goed dat het van zijn kant de enige juiste reactie was. De goede band met hem is altijd gebleven en het gevoel van veiligheid dat hij mij bood.
Ik vind het verschrikkelijk om te horen wat die oom jou aangedaan heeft, geen enkel medelijden mee. Wel medegedeeld met jou.
Ik denk dat werkelijk iedere vrouw het heeft meegemaakt, ongepast gedrag van mannen.
En dan ook echt iedere vrouw.
Denk aan onverwachte aanrakingen in het uitgaansleven, op straat naroepen ,fluiten ,gebaren maken.
Onverwachts een zoen op je mond krijgen ,een knijp in je borst terwijl je achter de kinderwagen loopt, ongepaste opmerkingen van lerearen, zelfs op de lagere school, een oom die rare grapjes maakt , een man die aan zichzelf zit in het park, ik kan er over meepraten.
Vrouwen kom op laat van je horen, en geef aan je dochters mee dat dit niet normaal is.
Mij is het nooit verteld maar nu komt alles naar boven.
En daar heb ik last van.
Ben feller dan ooit , ik hoop dat het besef komt bij iedereen dat wij inderdaad ook gewoon snachts op straat moeten kunnen lopen, en niet op onze hoede hoeven te zijn.
Want dat is het vrouwen zijn altijd op hun hoede
Over de zaak Borsato heb ik ook nagedacht. En gerefereerd aan onze eigen situatie. Wij hebben een Spaanse pleegdochter, inmiddels 30, zij komt al sinds haar vijfde jaar een paar maal per jaar bij ons op bezoek om even bij te tanken. Ze noemt ons haar Nederlandse vader en moeder. En beschouwt mijn man als de vader die zij nooit gehad heeft en is dol op hem.
Bij mij zouden alle alarmbellen gaan rinkelen als hij lingerie met haar zou gaan kopen, of bij haar in bed zou gaan liggen om haar te troosten of zeggen dat ze mooie billen heeft. Onaanvaardbaar!
Lees veel dat er toch een deel bij dat meisje neergelegd word, omdat de moeder rare dingen zou doen. Sorry hoor, maar daar kan dat kind toch niets aan doen? Wat er ook gebeurd is en of Marco schuldig is of niet daar kan ik oordeel over geven. Wel vind ik dat als er rare situaties waren Marco afstand had moeten nemen van het gezin en/of instanties had moeten inschakelen. Johmar
wilde zeggen daar kan ik geen oordeel overgeven, aangezien ik er niet bij was. Johmar
@Izerina: Hoe moet je er rekening mee houden dat dit ook bij andere mensen nare herinneringen oproept? Moet je dit soort rechtszaken dan maar achter gesloten deuren behandelen en de pers verbieden erover te schrijven? Dat voelt dan juist als "het is iets vies, en we hebben het er niet over". Ik vind het wel goed dat hierover gesproken kan worden. Al is het natuurlijk heel naar dat mensen dit meemaken in hun leven.
Lieve Cellie, het is nooit jouw schuld. Die oom was een eerste klas lul!
Hij had beter moeten weten!
En dat je nog steeds boos op hem bent snap ik heel goed.
Laat hem los... loslaten loslaten en nog eens loslaten. Hij verdient jou niet!
Hou je haaks enne... laat hem los!!
Liefs, Marlou
Geen medelijden hebben etc: ik snap jou heel erg goed, hier hetzelfde. Sommige mensen verdienen geen medelijden empathie, dat hoef je jezelf niet te verwijten want dat hebben die mensen/mannen zelf veroorzaakt. Dat 'recht' op medelijden hebben zulke viezeriken verspeeld
Het is niet fout dat je geen mededogen voelt. De man had van je af moeten blijven. Je was een klein kind. Er is sprake van trauma. Natuurlijk is het dan moeilijk om nu medeleven met hem te hebben.
Ik ken een vrouw die in haar jeugd afschuwelijk is gepest, zowel op de lagere school als op de middelbare school. Één meisje was daarin de meedogenloze aanvoerder. Spugen, slaan, in het water duwen. Op volwassen leeftijd kwam ze haar pester nog vaak tegen in het dorp. En nog steeds was ze bang. Op een dag hoorde ze dat ze haar pester ongeneeslijk ziek was. En toen zei ze tegen mij: ik vind het vreselijk voor haar man en kinderen maar voor de rest kan ik alleen maar denken: net goed.
Ik zei toen dat ik het heel begrijpelijk vond dat ze dat dacht.
Een reactie posten