Klagers zijn dragers

Van de week een gezellige avond gehad bij vrienden. Eentje ervan klaagt vaak dat hij nu zo weinig heeft en kan, terwijl hij op het allernieuwste model I-phone van allerlei foto's laat zien. En op een ouder model in een kek boxensetje muziek draait. En een andere Iphone achteloos op tafel ligt.

En och ja...de auto - die hij van vrienden kreeg - wordt nu ook wel oud..maar gelukkig kijken die vrienden alweer voor hem naar een nieuwer model.

De wijn die geschonken wordt is ook niet echt van huize Migraine en al dit soort dingen maken dat ik me ongemakkelijk voel.

Ik vraag me dan bij thuiskomst ook af waarom ik me ongemakkelijk voel. Ik moet beseffen dat ieders omschrijving van rijkdom anders is.

Ook de verhalen van mensen die me vertellen dat ze gewoon zorgen tegen vakantietijd weer een nieuwe vriend te hebben, zodat hij voor een vakantie zorgt of lekker in de bijstand zitten of maar een klein aantal uren werken, want dan krijg je maximale toeslagen. Ik kan er niet zoveel mee.

Misschien is het ook wel afgunst. Want ik heb vrijwel altijd meer dan fulltime gewerkt in het kader van ik wil mijn eigen broek ophouden en nooit bewust weinig gewerkt zodat ik alle toeslagen kreeg. Sterker; pas nu mijn inkomen heel erg laag is - niet uit vrije keus, heb ik toeslagen aangevraagd. En ja..heel fijn, maar nog steeds denk ik dat ik dat liever niet heb. Want al die regels omtrent ''gulle gaven"kunnen zomaar weer veranderen en liever bepaal ik de zaken zelf.

Maar zij denken anders. En kunnen daardoor wel heerlijk na school bij de kinderen zijn. Of schrijven dat ze meer moeder kunnen zijn. En dat schuurt een beetje. Alsof ik dan dus minder moeder ben geweest.
Of gewoon minder berekenend was. Of boerenslim. Hoe je het ook maar noemen wil.

Of gewoon ouderwetse jaloezie; waarom is er niemand die mij een auto geeft (zomaar?) of een fiets kado, of bij me komt klussen als ik maar kik...ook lekker mijn bomen omzaagt (oh dat doe ik ook allemaal zelf).

Enfin; de werkweek zit er weer op. Lekker natgeregend thuisgekomen. Had plannen om naar de kapper te gaan, maar te moe. Maar direct de wasmachine aangedaan en daarna alweer genoten van mijn soepje. En zo direct de waxinelichtjes aandoen en hopen dat het groene monster me spoedig weer verlaat. Want ik weet maar al te goed dat ik eigenlijk helemaal niet wil ruilen met hun leven.

En dat ik tevredenheid moet zoeken in het mijne.

Koe in de kont kijken

Lang gesprek gehad met een broer over vroeger. Om precies te zijn over hoe hij de houding van mijn moeder ervaren heeft toen wij kinderen waren.

En hoe hij vindt dat mijn moeder mijn vader zo snel mogelijk uit huis uit heeft gewerkt nadat de psychiatrie haar daar de mogelijkheden toe bood (toen woonden wij allang niet meer thuis, dus daar kan ik niet over oordelen; ik weet alleen dat mijn vader toen al beginnende Alzheimer had in combinatie met psychoses en andere zaken die helder denken nogal onmogelijk maakten).

Het stemt me verdriet dat mijn moeder denkt dat ze door te sussen en pappen en nat te houden de beste keus heeft gemaakt voor haar gezin en nu die gezinsleden volwassen zijn, ze er allemaal een geheel andere mening op na houden. En natuurlijk heeft ieder zijn eigen visie vanuit een ander uitgangspunt.

Achteraf, ja achteraf kijk je de koe in de kont.  En is het makkelijk praten als jij zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten. En de lamgeslagenheid en vooral angst niet herkend. Mijn moeder heeft - naar eigen zeggen, want ook dat trek ik soms zelf in twijfel... - van diverse psychiaters te horen gekregen dat mijn vader bij haar vertrek haar zou opzoeken en vermoorden. Dus bleef ze maar.

Ik denk zelf eerder dat mijn vader het type man was die heel snel een nieuwe vrouw zou vinden, charmant als hij was. In zeer bedekte termen geeft mijn moeder ook aan dat hij dat ook al tijdens hun huwelijk deed.

Vertelde mijn broer dat het enige wat ik denk wat ik kan doen is het in mijn leven anders doen. En dan nog maak ik fouten, misschien ook wel dezelfde fouten als mijn ouders. Omdat ik niet beter wist, omdat ik dat zo gewend was, omdat ik me nog moest ontwikkelen en leren.

Dus ik zal niet zeggen dat ik het beter heb gedaan dan mijn ouders. Wel anders. Beter is niet aan mij om te beoordelen.

En dan lees ik ergens over een vrouw die bij hoog en bij laag beweert dat ze er voor zorgt dat het ondanks een agressieve en gestoorde echtgenoot het thuis toch echt gezellig is. En dat haar kinderen er door haar weinig van merken.

Dat greep me aan. Want juist kinderen hebben zulke gevoelige antennes voor wat er onderhuids speelt. Maar wordt aan hen gevraagd of het leuk is thuis, zullen er maar weinig papa en mama afvallen, want ook die loyaliteit is berucht.
Maar denk ik terug aan hoe ik gespannen was in wat voor stemming mijn vader nu weer zou zijn, of mijn moeder, dan was het bijna nooit onbezorgd. Altijd op eieren lopen. Je moeder niet boos maken en je vader al helemaal niet, want dan kreeg je nog een mooie klap voor je kop erbij. Of een opmerking dat jij later toch nooit iemand zou krijgen, want te lelijk en nog dik bovendien.

En nooit eens dat mijn moeder me in haar armen nam en me zei dat ik haar mooie dochter was. Oh nee...dat was gereserveerd voor een zusje die later kwam, uit een ver oosters land. Oh oh oh...wat was dat een mooi meisje.

Kinderen krijgen is zeer simpel (voor de meesten), maar ze opvoeden en ook nog tot evenwichtige mensen begeleiden is topwerk. En aan niemand wordt een diploma gevraagd of een VOG of andere zaken. Raar toch?

Interessant

Vanochtend werd ik wakker door het geluid van vrachtwagens die iets aan het afleveren waren. Ik keek door het raam en zag dat de vrachtwagens iets aan het storten waren. Na de ochtendplas zag ik dat een shovel dat spul weer aan het opladen was op dezelfde vrachtwagen.

Na een tijdje keek ik weer eens (je moet toch wat...) en zag ik dat hetzelfde spul weer werd gestort. Op dezelfde plek. Mmmm....een tijds-loop of zat de film vast?

En nog weer even daarna zag ik de shovel alles weer in de vrachtwagen gooien, die reed weg, maar kwam een kwartiertje later alles nog eens storten. Op dezelfde plek. En daarna een aantal mannen die alles weghaalden, veegden...etc.

Oh...ik snap het al; werkverschaffing!!

Ondertussen werd het tijd om met de man met hond een lekker stuk te gaan wandelen en dat maar gedaan. Gisterenavond hadden we al een discussie over de whats app en vanochtend lekker verder gegaan. Wel in harmonie en eigenlijk hadden we dezelfde mening, maar altijd leuk om de ideeen en gedachten van een ander daarover te horen. En te genieten van de blijheid van de hond en andere honden in het bos. Gewoon ongecompliceerd. Snuffelen, lopen, plassen en snuffelen.

Merk dat ik niet moe ben na zo'n wandeling, maar juist meer energie krijg en heb. Dus wat klussen gedaan van mijn to-do lijst en ondertussen zag ik de grote plank liggen die van de schutting was losgewaaid en die ook maar direct maar weer gemonteerd. Is niet eens mijn schutting, maar die van de buren, maar ja...het is maar weer gedaan. Ik wist dat er regen voorspeld was, dus toen ik in de tuin was, nog maar wat snoeiwerk gedaan. Lekker werkje. Niemand die het ziet, maar ik geniet ervan.

En verder gewerkt aan het projectje van zoonlief en mijzelf. Fijn dat er you-tube instructiefilmpjes zijn (over echt ALLES) en ik zo op een goed idee kwam over hoe en wat.

Ondertussen een soepje gemaakt; Pittige wortelsoep, gewoon omdat vorige week bij de supermarkt de winterwortels € 0,30 per zak waren en ze op moeten anders lopen ze vanzelf de groenbak in, maar ook omdat ik zin in soep had. Beetje gember, knoflook en een madame Jeanette erbij. Nou Groenteboxen, daar kunt u niet tegenop qua bedrag per maaltijd! En een eitje erbij dan zit het ook wel goed met de eiwitten. Of straks nog een handje noten.

Goed; tijd om de kachel iets hoger te zetten; dat mag van mijzelf.  Het is tenslotte al donker.

Fijn om geen Kerst-stress te hebben. Hoef ik ook niet na te denken over een outfit, 20.000 variaties op gourmetrecepten of een nieuwe outfit en alle sfeerspullen heb ik gewoon nog in huis. Nou ja...zag nog een leuk projectje waar ik al een tijdje lege blikken voor heb gespaard. Vorig jaar zag ik dat op de BBC waar ze ieder jaar van die heerlijke programma's hebben over 'versier je huis optimaal als minimaal' (of zoiets) en dat bin leuke dingen voor de mensch.  En ach...ik heb nog wel een glitter en glamour top van Michael Kors ooit in New York gekocht in de kast en die kan altijd. Dus toch nog feest. En oh ja...heb al een hele leuke uitnodiging voor Kerstavond en waarschijnlijk 3e Kerstdag (toch??) een groot Marokkaans feest.


Nou...interessant allemaal nietwaar?

Moed gezocht

Luie zondag leek het te worden.  Niks mis mee, al voelt het nog steeds 'zonde'. Alsof ik niet zou mogen ontspannen, rustig aan doen, of gewoon niks doen (daar ben ik uitermate slecht in).

Een aantal opgenomen afleveringen van het heel mooi gemaakte Wolf Hall gekeken. De mens is nog niets veranderd in 500 jaar.

Een tijdje gewerkt aan een doe het zelf project wat ik met zoonlief aan het maken ben. Zijn gedeelte is af en nu is mijn inbreng nodig. Vrijdag haalde nog wat materiaal, wat ik nog extra nodig had, want ik had op youtube gekeken naar hoe ik dit het beste zou kunnen aanpakken en vond dit advies. Hij haalde daarop ook nog wat materiaal.

Maar omdat hij een slimme in/omruil actie had gedaan bij een bouwmarkt waar het materiaal een week nadat hij flink had ingekocht met heel veel korting kon worden ingekocht, had hij nog budget over. 

Budget neutraal dus nog steeds nu haha..

Wel lekker om met je handen te werken. En iets te zien ontstaan. Voor iemand anders. Bijna nog leuker.

Lekker mysterieus nietwaar. 

Ook nog een stuk gelopen. Had er niet echt veel zin an, maar kreeg een opwekkend appje van man met hond en toch maar gegaan. En het was heerlijk om uit te waaien, ook al liep ik alleen, want lekker wat wind vanmiddag. Maar weinig mensen te zien. Toen ik op huis aanging, begon het net een beetje te motregenen, dus lekker op tijd weer terug.

Gisteren had ik Erwtensoep gemaakt en dan maak ik niet voor 1 mok, maar daar kan ik wat langer mee doen. Dus vandaag lui dagje, want alleen maar opwarmen. En maar direct mijn bakje salade gemaakt voor morgen op het werk. 

Nu nog even een beetje ontspannen om er morgen weer tegenaan te kunnen. Had verleden week een paar dagen last van 'inplan/nul-urenstress'. Her en der hoorde ik van collega's dat het project waar we voor bellen, verleden jaar een paar weken voor Kerst door de opdrachtgever werd stilgelegd en het duurde maanden voordat men weer doorging met bellen hierop. Dus toen liep mijn 'uitgaveninplan-plan' een beetje averij op, want stel dat....stel dat ik, met mijn riante nul-urencontract dus eigenlijk maar vooruitzichten op werk 1 week vooruit...stel dat ik geen inkomsten ontvang.

Een andere collega (van mijn leeftijd) gaf aan dat ze hem ook nog steeds op andere projecten hebben ingepland en aangezien ze in ons willen investeren zal het echt wel loslopen met 'zonder werk' zitten. Ik ben misschien een doemdenker of heb te vaak mooie praatjes van werkgevers gehoord die nooit uitkwamen of misschien ben ik gewoon een grote angsthaas. 

Allez...wat heb ik eraan. Sinds april heb ik hier nog nonstop kunnen werken. En ja...ik weet al dat men de tent de eerste twee weken van januari dichtgooit, dus weet ik dat ik dan zeker 2 weken geen inkomsten heb. En verder dan dat....dat is nou eenmaal de realiteit van het nul-urencontract. 

Dus hoop ik op een milde winter. Kan ik mijn kachel zo lang mogelijk niet aandoen. En nou ja...verder maar niet teveel doemdenken. En om mij heen blijven kijken of misschien zelfs in de krochten van mijn hoofd oude plannen maar eens wat leven inblazen. Ik voel me precies die Leeuw uit The Wizard of Oz....had ik maar meer moed!! (of won ik eindelijk eens de Staatsloterij!).

Sinterklaaszwijmel

In de jaren 80 en 90, toen de kinderen van Kinderen voor Kinderen nog een zuivere Gooise RRRRRRRR hadden in hun stemmetjes, keek ik altijd met mijn kinderen (en voornamelijk ook zelf want toch wel grappig al die Oilily kindjes die over weReldpRoblemen zongen in outfitjes die waarschijnlijk gemaakt waren door die kinderen waar ze voor zongen. En eerlijk is eerlijk; de teksten vond ik vaak wel heel erg fijn.

Onderstaand lied zongen wij thuis dus heel vaak; oh nee..zong IK heel vaak als mijn kinderen weer de dikke speelgoedwinkelgids hadden doorgenomen en eigenlijk alles wel leuk vonden.. Of als ze jaren later zakgeldverhoging wilden...

Vooral die zin; Ik heb een negatief fortuin. Kostelijk!!  En de kleding in de video, ook zo heerlijk jaren 80. Veel kleuriger dan nu, waarin iedereen een zwarte winterjas lijkt hebben.
En kijken naar lp's in een platenzaak. Platenzaak???

Om de lamlendigheid te verdrijven ben ik vanochtend maar begonnen met het bakken van bananenspeculaasspeltmuffins. Ruikt het in huis heerlijk naar speculaas zonder vreemde grondstoffen. En is die oude bruine banaan ook weer opgebruikt.

En om het helemaal goed te doen, denk ik dat ik vanmiddag maar eens erwtensoep ga maken, want ik heb nog een halve selderijknol en op voorraad nog genoeg spliterwten.

Breek de dag, tik een eitje

Of gewoon; geen zin, inspiratie om weer eens flink te hakken, snijden en weet ik veel, dus maar een eitje gebakken als avond-eten. Ook lekker en warm.

Thuisgekomen van mijn werk maar direct een wasje in de machine gedaan, kan ik het zo ophangen.

Van de week met mijn moeder naar stad en de buurt geweest waar ze geboren is - als verlaat verjaardagcadeau,  en ze had al van een tante enige jaren terug gehoord dat haar geboortehuis er niet meer stond. Dat was vervangen door nieuwbouw. Ze was blij verrast toen ze zag dat het huis van haar Opa en Oma, tegenover haar geboortehuis er nog wel was. De hele straat nog. Wel gerenoveerd - nieuwe deuren en kozijnen en soms een woonlaag erop gebouwd, maar nog heel herkenbaar. Nu wonen er veel jonge mensen en juppen. We liepen een rondje door de wijk en ze zag ook nog haar oude school. De boom in de tuin was oud en dik en stond er vast al toen zij hier op school zat. Nou ja...hij stond wel in het Katholieke gedeelte van de schooltuin, dus waarschijnlijk speelde ze hier niet, want zij was van de Gereformeerde afdeling. In de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw waren die 'zuilen' nog strikt gescheiden.

Ook kon ze me aanwijzen waar de bakker zat, - zeer bekend in deze stad dit merk -, waar de man woonde waar haar moeder op maandagochtend altijd emmers heet water kocht voor de was. Hele leuke informatie allemaal. En ze zag de kerk waar aan het einde van de oorlog wittebroden werden uitgedeeld die door de bevrijders waren gedropt. En het park waar ze vaak speelde, want ze woonde op een bovenhuis en dus geen tuin of balkon.

(Achterkant van het huis van haar Opa en Oma, wel een balkon. En in die uitbouw zat het toilet).


Was die ochtend ook even langs het graf van mijn vader gegaan om daar een lichtje op te zetten. Alweer bijna 3 jaar geleden dat hij overleden is.
Mijn moeder moest haar verhaal kwijt, want ik hoorde veel, heel veel over het hoe en wat van mijn vader's geestelijke ziekte/ziektebeeld en hoe die aan het licht kwam in hun relatie en hoe die was doodgezwegen door de familie van mijn vader en van mijn moeder. Hoe mijn vader naar buiten toe heel sociaal en voorkomend was, maar in huis een heel andere man was. (Tsja...dat wist ik allang).

Ik vertelde mijn moeder dat ik het een moeilijk verhaal blijf vinden, want ik ben ook kind van mijn vader. En hoeveel vader zit er in mij? Kijk ik in de spiegel zie ik die Willem Duijs kop als het ware.

En bovendien, kan ik nog steeds moeilijk begrijpen dat mijn moeder 50 jaar bij hem is gebleven, 50 jaren van geestelijke en lichamelijke krenkingen. En niet alleen van haar maar ook van ons, de kinderen.  Zwanger geworden van hem, keer op keer; na een kind weet je toch hoe hij in elkaar zit? Ook daar heeft ze wat meer over verteld, dus vroeg ik haar wat ze dacht toen ik aangaf dat ik ging scheiden. Zag ze zichzelf in mij; alleen dan niet in staat om actief te handelen? Hoe voelde dat?

Ze vertelde over het egocentrische karakter van haar moeder - zo kwam zij in de ochtend nooit uit bed om haar kinderen aan te kleden, eten te maken of naar school te brengen, dat moest mijn moeder zelf doen en voor haar zusje!!) de slapheid van haar vader en hoe haar jeugd was en hoe ze heel lang heeft gedacht dat ze haar lot (mijn vader dus) moest ondergaan, want toch niks waard.

En verdomme zeg: als ik dan vertel dat ik toch even naar het graf van die vader ben geweest omdat ik die vader van mij ondanks alles niet haat, maar ook zie hoe hij iemand moest zijn die hij niet kon zijn, misschien daarom milder ben dan ik ooit ben geweest, dan jank ik en is mijn moeder gewoon niet in staat om op te staan en me even vast te houden. En zelfs dat snap ik van haar. Dat ze dat niet kan. Maar heb ik wel nodig. Iemand die me even vasthoudt.

Dus onthou ik maar weer dat ik dit wel doe bij mijn kinderen (tot vervelends aan toe...hahah!!). En dat ik ze het liefst elke dag laat weten dat ik van ze hou en ze bewonder. Maar dat ik ook besef dat ook ik mijn fouten heb gemaakt en nog steeds maak. Dat ik nog steeds aan het leren ben, maar dat de belangrijkste les die ik te leren heb dat ik er mag zijn. Om die cirkel te stoppen van mensen minderwaardigheidscomplexen aanpraten of erin rammen.

Dat waren dus wat diepgaandere gesprekken dan 'de rozenstruiken staan er weer mooi bij dit jaar'.

Dubbele woordwaarde-weigeraar

Bij de jaarlijkse controle bij de huisarts in verband met mijn diabetes (getverjekke wat een rotzin vind ik dit!!! maar het is wel zo, dus ga ik maar accepteren DAT het zo is) werd er genoteerd dat ik alweer een 'standaard' medicatie weigerde. Naast vorige jaar al de Statines.

In dit geval de griepprik. Kon/kan dit prima voor mijzelf motiveren. Heb echt al jaaaaaarenlang geen griep of verkoudheid gehad en denk dat dit chronisch zieke lijf nog wel genoeg weerstand heeft om griep te overkomen. Dus geeft u mijn spuit maar aan iemand die het meer nodig heeft. Ben niet zo van de preventieve/standaard medicatie.

Misschien ben ik wel een standaard "Is dat echt zo" dame en wil ik eerst alles zelf onderzoeken en afwegen. Of gewoon stronteigenwijs dat kan ook natuurlijk.

Verder is alles wat standaard in zo'n controle zit onderzocht en goed bevonden. Hij was tevreden. Een aantal zaken moet ik proberen om in 2016 echt budget voor vrij te maken (vind ik zelf). Een keertje naar een goede pedicure en hij zei dat misschien een Podoloog ook iets was, maar gaf zelf al aan dat dit 'kostbare' trajecten zijn, want ik legde uit dat ik qua inkomen niet zo ruim zit, dus vandaar dat ik op de vraag mondverzorging een ander antwoord had dan gebruikelijk. Dat lagere inkomen betekent schrappen in alles wat niet perse noodzakelijk is.
Kan hij niks mee natuurlijk, maar ik wilde duidelijk maken dat hoppa even dit doen en even dat laten onderzoeken of een trajectje in wat ik uit eigen zak moet betalen, ik me niet zomaar kan permitteren.

Vanochtend vroeger dan normaal gelopen met man met hond, want we zagen een enorme bui op Buienradar in het verschiet liggen. Het was dan ook minder druk in het bos en we waren net niet op tijd klaar, maar ach...wel samen (als vanouds) lekker nat geworden.  En weer heerlijke gesprekken. Van lover naar loper. Het is maar 1 letter verschil uiteindelijk.

Daarna thuisgekomen mijn administratierondje gedaan en ole ole....ook deze maand ben ik nog steeds in staat om alle rekeningen te kunnen betalen en niet rood te staan. Zonder schuifpuzzelsysteem, maar dankzij de buffert!
Die wel ras minder wordt, maar ik moet me maar voorhouden dat daar buffers voor zijn. Niet om meer meer meer en dan heb je meer en dan wil je nog meer, maar om genoeg te hebben. En dat heb ik. Vind ik.

Is dat niet vreemd. Met mijn wereldsalaris, waar ik een paar jaar terug heel angstig van zou zijn geworden, zo angstig dat ik al naar een touw zocht, concludeer ik nu dat ik meer dan genoeg heb?
Heb ook geen hekel aan mijn administratie bijwerken, of bonnetjes bewaren om die in te voeren in mijn spreadsheet, want juist dat overzicht geeft inzicht. En daardoor rust in het hoofd. Of even een dagje onrust, maar dat duurt niet langer dan dat dagje.

Blijven kijken naar wat ik allemaal wel heb en dan niet eens in termen van bezit. Man met hond houdt me scherp en dat waardeer ik en zo heb ik nog meer vrienden die dat doen. Of lieve familie. Of bloggers.

Straks nog even langs de apotheek want ik moet wel mijn vitamine D gehalte aanvullen. Niet zo mega laag als vorig jaar, maar wel te laag volgens de norm. (De pharma-norm????).