Hartige zwijmel

Terugzappend in de tijd kwam onderstaande song tevoren. Altijd goed om te zwijmelen. En een beetje triest te worden. Want ik heb een goed hart, maar niemand weet het te vinden kennelijk. Misschien de cardioloog ooit.

En ooit zei een dame ooit dat de weg naar een man's hart recht door zijn borstkas is, dus die was ook niet echt subtiel.

Pi Pa Pompoen wat kan je ermee doen?

Soep mee maken en dat heb ik gedaan. Heerlijk, echt een herfstsoepje. Met een lekkere schep Griekse yoghurt. Verder las ik een recept voor muffins met pompoen en die staan nu in de oven. Ben benieuwd of die gelukt zijn, want geen boter of vet, maar in plaats daarvan puree van pompoen.

Maar goed; het houdt je van de straat. Beetje uitproberen met lekkere ingredienten. En niet duur, want de pompoen kocht ik op de markt voor € 2,--. De lieve marktkoopman zei me nog dat het een pompoen was.

Goh...ik dacht een koets.

Met de herfst drijft ook het eenzame gevoel een beetje binnen en daar wil ik niet al te veel aan toegeven. Het ligt ook grotendeels aan mij. Ik bel op zo'n dagje dat ik kan treinen niemand die mee zou kunnen treinen. Misschien te schijterig om te horen dat hij/zij niet kan/wil. Andere, veel interessantere dingen te doen. En ja, dan loop ik de hele dag in mijn eentje door die mooie stad. En reis alleen en kom alleen thuis, waar er ook weer niemand is om mijn verhalen aan te horen. Lig alleen in mijn bedje en word alleen weer wakker. En moet dan soms in mijn tenen zoeken naar de zin des levens.

Klinkt niet echt logisch he. Dat ik gezien wil worden en ook weer niet.

Ga mijn muffins uit de oven halen en eens kijken of het wat geworden is. Het ruikt in ieder geval zoals Den Belg me altijd zegt: Zalig he!

Nu nog even 35 waxinelichtjes aan en dan word ik vanzelf warm van binnen. En nog even wat lezen of bekijken wat me doet schaterlachen. Altijd goed.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand?

Van de week zat ik in de trein - had een tijd terug een aanbieding van de NS gehad; goedkoop kaartje en alweer bijna vergeten DAT ik die had - en bedacht waar ik eens naar toe zou treinen.

Had slecht geslapen en wa,wa, waanzinnig gedroomd, dus niet zo in de mood om alles uit dat kaartje te halen. Dat hoeft ook niet vond ik zelf en zo kwam ik in het midden van het land uit. Heerlijke stad blijft het.

Leuke winkeltjes, heerlijke grachten en fijn om nu eens in de tuin te lopen van de Domkerk die mijn Opa ooit getekend heeft.

Doordat ik een app van een groot warenhuis op mijn telefoon heb, kreeg ik de melding dat ik korting kreeg omdat ik in de buurt liep, dus heerlijke gratis koffie en een gezonde salade van allerlei gegrilde groenten genomen.

Nadat ik wel genoeg gezien had en een beetje moe was, richting huiswaarts, maar toch nog maar een stukje extra getreind en daardoor nog bij een groot Zweeds warenhuis uitgekomen. Ook daar was de koffie gratis. Nou...heel fijn met mijn budget.

Niks gekocht...alleen maar even overal gekeken en zo kneuterig ben ik dat ik geniet van die ingerichte kamertjes..raar he. En gewoon kijk naar kleurencombinaties en hoe zou ik dat thuis kunnen toepassen. Met wat ik nog heb.

En hoppa...gooi er ook nog maar een gratis kop thee tegenaan. Kan niet op vandaag.

Lekker naar huis met de trein en daarna met de bus en ook dat was al betaald, want busabonnement en daarna heerlijk met de voeten in een gratis voetenbadje.

Dat was een fijn dagje. Niemand gesproken of iets kunnen delen van de mooie dingen.  Maar wel veel gezien en ook weer leuk hoe mensen zich in de trein gedragen. Of op het station.

En hoewel ik door enige stress en een rotdroom me niet zo fijn voelde, toch gegaan en me telkens ingeprent dat ik niks hoef, maar heel veel mag vandaag.  En vooral goed kijken. En ook weten dat niet alles is wat het lijkt.

Dus toen ik langs de rij spiegels liep in de Ikea en in eerste instantie direct dacht; Jeeee...wat dik nog.. maar even terug gelopen en in die spiegels gekeken en gezegd: he....lekker ding!

Kijk...die man met de rug...die dat ooit zei en me kennelijk zo leuk vond maar niks meer heeft laten horen, dus hoe lekker vond hij me dan?? dat doet me toch meer dan ik dacht. ..Dus moet ik echt mijzelf meer kietelen en dan maar zelf zeggen dat ik er mag zijn. Niet met opgetrokken schouders en mismoedig door de winkelstraten schleppen.

Blijf kijken naar wat er nog wel kan en dat is telkens weer meer dan ik zelf denk.

Weet je nog wel oma:cassettebandjes!

Gisteren was de laatste dag van een leuke tentoonstelling over muziek en muziekdragers in een museum in de buurt en het eerste bezoek met mijn nieuwe museumjaarkaart die ik voor mijn verjaardag van mijn kinderen kreeg.

Heerlijk om zo even binnen te kunnen lopen, niet in de lange rij te hoeven staan, maar hoppa...scannen en naar binnen maar.

Wat voelde ik me oud toen een vader zijn zoontje uitlegde wat een cassettebandje was en hoe hij dat gebruikte vroeger. Dat dit dus al in een museum staat. Het cassettebandje!!

Ik wilde perse er een fijne dag van maken. Ontspannen en vooral genieten van alles wat er WEL kan. Dus op mijn werkabonnement naar de stad - kost niets extra's want abonnement.

Daarvoor was ik naar een stoffenbeurs geweest in het centrum van de stad. Erg leuk en oh wat zijn er een hoop mooie stoffen.

Maar ik hield me in en bedacht dat ik nog aardig wat lapje heb liggen voor projecten die ik nooit ben begonnen, dus nu niet nog meer kopen, maar eerst maar eens echt iets uitwerken. Niet kopen om het kopen dus. (Had daar trouwens wel een maximum budget voor - gewoon van mijn kledingbudget).

En ik wilde perse nog een lekkere tweed-achtige zwarte winterbroek maken, dus daar ben ik voor een tientje voor geslaagd. Met een rits voor het megabedrag van wel € 0,80! Nu nog het patroon van een bestaande lekker zittende broek natekenen en dan kan ik misschien ergens in het voorjaar - mijn tempo kendende - van de broek genieten :)

Geen terrasjes of kopjes koffie of zo maar wel toen ik thuis kwam genieten van een lekkere kop thee.

En dan heerlijk de kaarsjes aan. Genieten van de eerder invallende schemer. Van dat het helemaal niet koud nog was.

En zo deed ik genoeg energie op om vandaag weer heeeeeeeeeel vaak hetzelfde achter elkaar te zeggen en dan toch enthousiast te blijven. Zo enthousiast dat ik op de terugweg in de bus wat ongemakkelijk bij een paal hing, want zitten ging niet meer. Er zat namelijk een bos enorme veren in mijn reet. Van mijn baas.

Want het groepje waar ik mee werk op een project kreeg te horen dat we toch iets harder eraan moeten trekken, behalve ik, want ik had kennelijk een soort van constante stroom van resultaat. Ik zei direct dat ik dat niet echt herkende; ook ik had regelmatig momenten van wanhoop en mismoedigheid en van je helahola houdt er de moed maar in.

Dus een collega vroeg me wat ik dan anders deed dan de rest. Toen zei ik dat ik er altijd bij zeg dat ze dan gratis ook nog mijn tieten mogen zien.

Want hoe diep die veren ook ingebracht zijn; toch kan ik er nog steeds niets van boodschappen mee betalen. Dus alleen maar egostrelend. En ik hou er ook niet van om Teacher's pet te zijn.

De Nike slogan, Flylady en verven

Al heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lang nam ik me voor mijn badkamerraampje (ieniemienie raampje) eens opnieuw te verven. De bladders hingen er namelijk bij en het zag er niet echt fraai uit. Of eigenlijk heel erg lelijk en armzalig.

Toch deed ik het niet.

Want;

Heb niet de juiste verf
Moet het eerst heeeeeel goed schuren
Heb niet het juiste schuurpapier
En dan nog een keer schuren
En ook de hoekjes
En dan afbijten (of zoiets)
En dan nog een keer schuren (toch??)
En dan met de juiste kwast verven
Maar dan moet ik eerst de hele badkamer afdekken, want ik spetter/knoei altijd zo, want zo zei mijn moeder altijd; "JIJ bent precies je vader".
Ik heb niet de juiste kleur wit
Ik heb niet de juiste kleur wit aflak
Ik weet niet wanneer ik daar tijd voor heb
Het wordt vast lelijk met van die zakkers
Ik heb geen geld voor verf.
Heb niet de juiste soort kwasten
Etc
Etc
Etc

Al heel wat jaren maak ik mijn huis en mijn hoofd schoon met behulp van de website van de Flylady.
Fly staat voor Finally Loving Yourself. Nou ben ik nog bezig om mijzelf te 'loven', maar een van de andere credo's van die site is ook dat perfectionisme je juist bevriest. Doordat het perfect MOET van jezelf, doe je het dan maar niet. Want het zal dan toch wel weer niet goed genoeg zijn. Het kan maar op 1 manier en dat is de perfecte manier.

Wanneer je dat los laat...en maar gewoon aan de slag gaat....dan krijg je veel meer gedaan. Heb ik althans ervaren. En in hele kleine stukjes gehakt.
Ik hoef niet uren te staan schilderen. Ik 'mag' van mijzelf er ook iedere dag een half uurtje aan besteden. En dan morgen weer een half uurtje...En het hoeft ook niet perfect te zijn. Als het maar gedaan wordt.

En zo kreeg ik deze week dus opeens de geest. Ik dacht eraan dat ik mijzelf het best mocht gunnen om nu eindelijk eens een mooi ongebladderd badkamerraampje te hebben. Net als andere mensen hebben. Die hebben zelfs een hele mooie gelikte state of the art badkamer. Ik hoef geen genoegen te nemen met 'laat maar...wordt toch nooit wat'.

Het grappige vond ik dat ik ontdekte dat ik dus een schuurmachine bezit MET ingebouwde opvangklep voor het schuursel. Die HEB ik gewoon....hahaha....en toen werd ik zo enthousiast dat ik ter plekke helemaal in de NIKE mood zat en hoppa verlengsnoer (geen stopcontact in de badkamer of overloop; wie verzint dat???)gepakt, schuurmachine aan en schuren maar.

Oh ja...wel handig om even een brilletje op te zetten tegen het stof. Oh ja...toch wel handig om de badkamer een beetje af te dekken...want niet alles verdwijnt in die bak.
Dus de volgende dag dus maar wel wat voorbereidingen getroffen en wat heerlijk....binnen een aantal minuten zag ik die oude bladderlaag verdwijnen en wist ik dat ik kon doorpakken.

Dus opzoeken van verf was mijn volgende taak. En die vond ik sneller dan ik dacht. En afdekzeil. En terpentine.
Mooi; alles klaargezet en verven maar. Oh ja...kwasten. Alweer gezocht, maar ik vond wel veel rolletjes om mee te verven of wat blokkwasten of Schilderkwasten, maar geen geschikte verfkwast.

Maar niet opgeven nu; vooral niet nu ik de geest te pakken had. Dus hoppa....op de fiets maar weer naar de bouwmarkt. Na eerst de boodschappen te hebben gedaan en tot de ontdekking komen dat bij het winkelcentrum in de buurt geen kwast te bekennen is.

En wees blij dat het niet regent of waait of vriest en dat je gewoon kan fietsen, dus zeur niet. En ook nog zo slim geweest om de bonnetjes van mijn vorige expeditie "doe het zelf" te bewaren en 1 setje ongebruikte ijzerzaagjes terug te gaan brengen. Kon ik mooi een kwast van kopen. Of een gedeelte van die kwast.
Had ik ook nog de mazzel dat die bouwmarkt de BTW als korting gaf dus voor het riante bedrag van wel 1 euro had ik twee kwasten.

Edoch....nu zou ik thuisgekomen kunnen opgeven of denken dat er morgen weer een dag was, maar ik had me voorgenomen om toch minimaal 1 stukje te verven vandaag. Dus die bus verf maar eens openmaken. Appeltje, Eitje. Leek mij.
De bus dacht er anders over. Het hele deksel al recht gemaakt. Klauwhamer erbij. Echt wel 20 minuten wrikken, hakken en weet ik veel, maar muurvast. De verf was echt nog vloeibaar hoorde ik. Jemig wat miste ik een Handige Harry!!

Toen dacht ik aan Churchill.. en ging ik maar door met klauwhamer/trekken/duwen/wrikken en hehe....het deksel kwam los.

Ook bedacht ik me, onderweg van de bouwmarkt naar huis, dat het een slim idee was om de handschoentjes die bij het verf voor in het haar pakket zaten, nu te gebruiken bij het verven van het kozijn. Hoef ik niet van die vieze terpentine over mijn handen te gieten.

(Ben je al moe van het lezen....moet je nagaan hoe dat dan in mijn hoofd eraan toegaat....en dan heb ik nog geen streek geverfd!!!!).

Thuisgekomen, trapje gepakt, plasticje van de kwast gehaald (waarom?????) en na het gevecht met het deksel dan eindelijk de eerste verf op het kozijn gesmeerd. Oh wat een genot. Het knapte direct al op en dat is dan gewoon nog maar grondverf. Niks blinkends of mat of weet ik veel wat, maar gewoon een ondergrondje.

En niet te lang doorgegaan. Niet geverfd totdat het perfect was, maar gewoon...nu is het goed. En ik zag vanochtend dat ik nog wel een aantal toetsjes mag bijwerken, maar dat komt vandaag dan wel.
Eerst genieten van het feit DAT ik in actie kwam. Niet meer wachtte totdat alles perfect kon en was, maar gewoon maar doen en dan tevreden zijn met het resultaat.

Perfectionisme houdt me af van in aktie komen. Gewoon maar eens beginnen en dan maar zien wat er dan gebeurt.

Back to the Future zwijmel

Heerlijke films vonden wij thuis altijd. Met veel plezier met mijn kinderen ernaar gekeken. Keer op keer.

Niet in de bios, want toen waren ze nog geboren, maar op tv. En ze bleven leuk.

Deze week was het 30 jaar geleden dat de tijdmachine op 21 oktober 2015 werd gezet. Back to the Future dus.

Wat is er allemaal uitgekomen wat er in die film gewoon werd geacht in deze tijd. Daar zijn hele verhandelingen over geschreven. Erg komisch. Helaas nog geen sneaker met automatisch dichtstrikkende veters.

Hoe zouden wij denken dat we over 30 jaar leven. Welke technologische veranderingen zijn er dan. En vinden dan normaal. Of prettig. Of een aanvulling op ons leven.

Iedereen op Tinder?
Tinder met lichaamsgeur?
Tinder voor werkgevers
Selecteer je huisdier op basis van je genen?
Hebben we allemaal onze eigen zorgrobot?
Mogen we maar 65 worden en dan hoppa Pil van Drion?
Niemand heeft een rijbewijs nodig, want zelfrijdende auto's.
Thuis heeft iedereen een Smart-wc; ieder plasje en poepje wordt geanalyseerd en op basis daarvan wordt je gezondheid gemonitord en bijgestuurd.
Al voor je geboorte zijn alle ziekten die je kan krijgen in kaart gebracht.
TV kijken doet niemand nog; er zijn geen omroepen meer; iedereen kijkt wat hij zelf kiest op zijn eigen muur of via de mindplayer.

Nog meer interessante nieuwe ontwikkelingen?

Afscheid

Gisterenavond Sterren op het Doek gekeken en wat een ontroerende laatste aflevering. De gast werd nu niet uitgebeeld, maar Hanneke Groenteman zelf. En Matthijs van Nieuwkerk deed het interview en zat in het complot.

En paar keer zei Hanneke dingen die me lieten beseffen dat ze niet geheel vrijwillig ermee op moest houden. Dat ze het stoppen met De Plantage ook al een foutje noemde bijvoorbeeld. En het wollige omschrijven van 'ja...ze hebben wel gelijk'.

En ach...wat moest ze huilen op het eind en wat een eind! Die wil helemaal nog niet stoppen!!

Alweer een mooi programma opgehouden omdat we 'het nu wel gezien hebben'. He...halen we de Nachtwacht ook maar weg. Die hebben we nu ook wel 'gezien'.

Maar wat bijzonder dat ze uit haar onderduikadres nog een stukje hout konden vinden uit die tijd en dat in haar portret konden verwerken. En haar boodschap; Laten we nu doen wat zij toen voor mij hebben gedaan.