Mijn vader had indertijd hun huis alleen gekocht, zonder medeweten van mijn moeder, met zijn vader. Die had een flinke som geld geleend (niet geschonken natuurlijk...) en, volgens de verhalen van mijn moeder, want ik kan het niet meer bij mijn vader checken, wist zij nergens van totdat ze moest meetekenen met op de hypotheekacte.
Ik vind het nogal gezeur van mijn moeder, want ze heeft nu een vrijwel afbetaalde koopwoning onder haar derriere die in een zeer zeer gewilde buurt staat en wel 50 x zoveel waard is als het bedrag wat het ooit heeft gekost. Wel hebben ze er ontzettend veel aan verbouwd, want een jaren 20 woning in de jaren 70 kopen, leverde een oude woning op, met schuifdeuren, strooien plafonds en verrotte electriteitsleidingen etc etc...en mijn herinnering is dat we een soort van inwonende klusjesman hadden, want er was altijd wel weer iets wat onder handen moest worden genomen.
Maar goed, dat geld zit dus in de stenen en komt pas vrij als ze het huis verlaat en voorlopig heeft mijn moeder nog geen enkele zin en plannen om te verhuizen. Ze woont prima, heeft een fraaie tuin, waar ze enorm van geniet, al is het veel werk, haar huis is helemaal keurig netjes in de verf gezet onlangs, al haar kennissen en vrienden wonen in de buurt en ze kan, ondanks haar nieuwe heup, weer prima trappen lopen, dus verhuizen ziet ze niet zitten. Ze wil niet op een flatje wonen, want mist dan haar tuin, gewoon in de ochtend lekker een kopje koffie buiten, de vogeltjes eten geven, een beetje kneuteren met je rozenstruiken.
Het zit mijn moeder nu nog steeds dwars dat mijn overleden vader bij het kadaster nog steeds als eigenaar van de woning wordt genoemd en hoewel de notaris aangaf dat in feite, doordat mijn ouders in gemeenschap van goederen waren getrouwd, mijn moeder nu de rechtmatige eigenaar is, wilde ze toch graag dat haar naam op de papieren kwam.
De notaris legde ook helder uit hoe de erfenis van mijn vader eruit zag, wat volgens hun testament nu haar deel (delen) was en het deel voor haar kinderen, waar ze pas recht op krijgen als mijn moeder overleden is.
Raar om dat allemaal te moeten bespreken als die moeder gewoon nog lekker in haar cabriootje (nou ja, ik mocht rijden) aan komt tuffen en er geen zwaard van Damocles boven haar hoofd hangt, waardoor dit noodzakelijk is om nu goed te regelen. Nou ja....natuurlijk wel het zwaard van het feit dat het leven niet eeuwig duurt en dat je morgen onder de tram kan komen of een fatale ziekte kan krijgen.
En mijn moeder vertelde me vaak, hoe zij en mijn vader het altijd ingewikkeld vonden als hun ouders niets geregeld hadden op dat vlak en het aan de kinderen overlieten om het maar uit te zoeken. Die vervolgens - vooral aan de kant van mijn vader waar mijn tante een soort van egocentrische heblust bleek te hebben - bijna in een soort familiescheuring uitliep.
Dat wil mijn moeder voor zijn door op papier nu alvast dingen vast te leggen. Zo gaf de notaris ook de optie aan dat ze alvast een executeur kan aanwijzen. Een een volmacht kon regelen, mocht ze koekoe worden of opeens een beroerte krijgen en niet meer in staat zijn om dingen te regelen, dat dit door de gevolmachtigden kan worden opgepakt.
Mijn moeder had zelf al een aantal jaren terug haar afscheidsdienst in de kerk op papier gezet; welke liederen wilde ze graag horen (als dat dan nog kan, als je dood bent) enz. En adreslijsten gemaakt van wie er een rouwkaart moest krijgen. Alles voor het geval dat ze kwam te overlijden tijdens een operatie. Ik was het enige kind die hiervan wist.
Bij het overlijden van mijn vader in december kwam deze lijst goed van pas. We hoefden niet allerlei adressenboekjes door te pluizen, maar mijn moeder had alles keurig uitgetypt.
Maar man......ik merk vandaag dat ik het toch wel moeilijk vind. Niet om met de dood bezig te zijn, maar om alweer de verhalen over hoe mijn vader was, hoe zwaar het was met mijn vader en hoe bedreigend mijn vader de laatste jaren was voor mijn moeder. Wat hij zei, hoe hij deed, wat hij haar toewenste....
Ik ben een goede luisteraar en dat is nou net ook mijn valkuil. Ik vergeet dan kennelijk dat ik dan de dochter van die man ben.
Niet een vriendin van mijn moeder die kan beamen dat echtgenoten die Alzheimer krijgen of - zoals in het geval van mijn moeder ook nog een psychische storing hebben die pas laat is bevestigd door psychiaters - zich anders gedragen. Dat ze hier niet bewust iets aan kunnen doen - al hebben therapeuten in het begin mijn vader nog wel eens een zogenaamde Anger Management training gegegeven en vertelde hij me dat hij had geleerd tot 10 te tellen zijn kwaadheid voelde zakken. En hoe trots hij toen was dat hij dit kon.
Ik moet leren om mijn moeder aan te geven dat ik hier eigenlijk slecht tegen kan. Ik ben namelijk ook kind van mijn vader. Zijn genen, zijn gedrag, zijn karakter, dit zit ook in mij. Niet dat ik een kopie van hem ben, maar het is niet te ontkennen dat ik op hem lijk.
Gedrag kan je afleren, dat weet ik, maar bepaalde trekjes heb ik ook. Ik heb zijn kop. Ik heb zijn bouw, ik heb zijn ogen, zijn kromme handen. En ik heb maar al te vaak - toen ik jong was - van mijn moeder gehoord dat ik net zo lui was als hij.
Wat natuurlijk niet helemaal kies is, om een kind dat toe te roepen, maar ja....dat blijft toch ergens hangen.
Mijn moeder doet erg haar best om milder te zijn en is ook milder, maar alle positieve dingen in mij komen dan opeens van mijn moeder's kant.
Gisteren erg lange verhalen gehoord over de kant van mijn moeder's familie. Hoe erg oud ze allemaal werden, zonder een spatje Alzheimer natuurlijk.
Ik vind het fijn om te zien dat mijn moeder een stuk opener is geworden, alsof haar bangheid voor mijn vader is gestopt toen hij doodging en ze nu eindelijk kan laten zien wie zij is. Ik gun haar dit ook. Ze is jarenlang zo bang geweest. Fysiek bang voor mijn vader, die onvoorspelbaar was, maar altijd als er niemand bij was, dus kunnen wij (de kinderen) dit vrij moeilijk beamen. Totdat mijn vader door een aantal psychoses gedrag vertoonde wat zo uit de klauwen liep dat hij verplicht moest worden opgenomen, toen kwam zeg maar de top van de ijsberg boven water. En zag de buitenwereld een beetje hoe zijn denkwereld eruit zag.
Maar dan nog; het is de perceptie van mijn moeder.
Ik kan me ook herinneren dat mijn moeder, toen ik jong was, het bloed onder je nagels kon halen met haar sarrende opmerkingen. Dat je dacht...mens....doet toch eens wat liever. Moet dat zo hard? Is dat nou echt nodig om op elke slak zout te leggen.
Ik kan me dan tot op heden geen enkele avondmaaltijd voor ogen halen waarin het niet werd gesard, gezeurd, gezanikt en gezeikt. Mijn vader noemde mijn moeder dan altijd Woody Woodpecker (waar ik kostelijk om moest lachen, nou ja meer grimlachen). Zo treffend.
Mijn ouders samen waren een soort van fatale combinatie denk ik. Ze versterkten elkaar nare punten in plaats van hun zwakke punten op te heffen.
Voel me vandaag een beetje ontheemd. Jankerig en niet zo sterk.
Gelukkig kwam net mijn dochter even langs met een nog grotere vrachtauto. Ze helpt een vriendin met verhuizen dus ze kwam gelijk even wat spullen halen/brengen. En wat een mooi mensch is die dochter. En wat ben ik dan blij dat ik wel in staat ben om haar dit te zeggen. Of gewoon even haar te omhelzen en haar te laten weten dat ik van haar hou. Terwijl ze toch ook sprekend een kind van haar vader is.
In feite omhels ik mezelf dan.
5 opmerkingen:
Vreemd hè, die genetische dingen. Maar je mag je moeder wel degelijk duidelijk maken dat je het moeilijk vindt als zij zo over je vader praat. Mijn ouders gingen scheiden toen ik een jaar of dertig was. Het deed me pijn dat ze een poos niet door 1 deur konden en de gesprekken via mij liepen. Toen ik dat verder weigerde, bleken ze wel met elkaar te kunnen praten.... Je hoeft je ogen niet te sluiten voor iemands fouten, maar jij hebt je eigen herinneringen aan je vader.
Sterkte, joh, en fijn dat je met je dochter wel een fijne relatie hebt.
Wat goed verwoord van je en zo fijn dat je zo heerlijk close bent met je dochter. Koesteren!
Dag "Optimist",
Eén punt moet je toch eens van je moeders kant bekijken, je zegt dat ze "zeurt" over het huis dat je vader ooit gekocht heeft met geleend geld. In een huwelijk zou je zoiets belangrijks niet op je eigen houtje moeten beslissen. Misschien heeft dat de toon gezet in hun relatie. Ik begeef me nu op glad ijs, want niemand kan nu eenmaal weten wat er in andermans familie speelt, dus ik wil er ook geen oordeel over hebben. Ik hoop toch dat je nader tot je moeder komt, want het lijkt erop dat ze toenadering tot jou zoekt.
Groeten,
Graag gelezen
Wat een mooi eerlijk verslag en dat mensen zich aan elkaar verwonden is iets wat niet te voorkomen is.Sterkte
Zeuren in de zin dat mijn moeder moet leren omdenken. Dankzij dat huis, heeft ze altijd een mooi dak boven haar hoofd gehad, een spaarpot waar ze zelfs nog wat uit kan halen. Ze blijft zo hangen in het feit dat ze 40 jaar geleden niet gekend werd in het besluit van mijn vader. Terwijl ze nu alle financiele touwtjes in handen heeft. En ja..geen fraaie zet van mijn vader en zijn vader. Dat klopt. En die toon was al gezet toen ze moesten trouwen.
Zeuren in de zin van.....doe dat nou niet bij je kind. Ga tegen een vriendin zeuren, klagen.... Ik kan er gewoon niets mee. Het is gebeurd, het is niet fraai, maar goed; de voordelen zijn legio nu. Zou willen dat ze een ander liedje zong.
Wat ben ik blij dat ik in zo'n mooie buurt van deze stad woon, met lieve buren, een mooie tuin, een superauto voor de deur, kinderen die naar mij omzien... zoiets.
Een reactie posten