Alweer niet

Slecht geslapen, alweer een drijfnat bed. Gelukkig is mijn bed zo groot (en leeg) dat ik halverwege de nacht naar de andere kant kan verhuizen. Op het droge.

De loopafspraak ging alweer niet door. Hoorde het pas een uurtje van te voren. Terwijl hij allang wist dat het niet zou kunnen doorgaan want hij was elders anders in het land samen met iemand.

En eerlijk gezegd zou ik dit ook al moeten weten want 1 + 1 = geen tijd voor mij. Stond ik daar al helemaal klaar om te gaan.

Wat nu; zo geen zin om weer alleen mezelf op sleeptouw te nemen. Bedacht me dat verleden week echt de week van de afgezegde afspraken was. Zelfs met een therapeut mocht het niet lukken. En de fietsenmaker wees me ook al af (ja..echt!).

Ik merk dat ik vastloop en dat ik me al snel te veel voel. De een heeft dit aan zijn hoofd, de ander dat en dan kom ik leuren met mijn burnoutje. Las ergens dat mensen met een burn-out het empatische gevoel hebben van een zee-egel. Dus dan trek ik me nog sneller terug. Wil geen zee-egel lijken. Nog stekeliger dan ik kennelijk nu al overkom.

                                                           

                                                                        Foto van Pixabay

Fijn dan.

Eerst maar even tot rust komen, koffie maken (ga mijn voorraadje bonen maar eens lekker heel klein malen!) en kijken hoe ik toch een beter gevoel over deze dag kan krijgen.  Straks even doosje pillen ophalen, naar minimarktje misschien. Net als mijn wereld mini is geworden.

Ben bezig met een sjaaltje voor bij de jas voor kleindochter.  Al 4 x uitgehaald want toch niet wat ik wil, maar we breien noest door. Het is nog geen winter tenslotte.

Mijn zak van Max is vanochtend vroeg opgehaald, want op tijd buiten gezet. Dat is weer wat ballast minder. Nu de ballast in het hoofd nog ergens lozen.

Wat heb ik er een enorm hekel aan om op het laatste moment afgezegd te worden. Gewoon afgezegd ook hoor, maar dan kan je plannen nog wijzigen.

Zou wel eens lekker met iets willen gooien nu.