Afgelakt

Dacht dat het klaar was met het schilderen, stond er toch opeens weer een winterschilder in de achtertuin. Had ik net alles weer een beetje normaal neergezet en opgeruimd. Gelukkig besloot ik toch maar niet naakt achter mijn laptop te gaan zitten die ochtend. Deur hoeft niet open, een betonnen randje ergens boven moet nog geschilderd worden. Vooruit dan maar. Voordat het weer gaat regenen. Vanaf 07.15 uur hoor ik alweer vrolijk het geschuur in de buurt en dat geluid gaat overal doorheen. De gehoorapparaten blijven nog maar even in de oplader zitten.

Schoonzoon heeft Corona (alweer?? Volgens mij de tweede of derde keer al) dus of ik de kleindochters uit de opvang wil halen en bij ze kan blijven tot mijn dochter thuis is. Ze is rond 22.30 thuis uit haar werk. Ik was die avond 23.30 thuis, want nog even napraten over hoe het ging met de kinderen en haar werk en dan is het zo weer later. Dus een kortere nacht.

Dit is nou een noodgeval, dus ondanks dat ik weet dat het me veel energie kost (heen en weer reizen en daarvoor nog een volle werkdag en oh ja, nog even een rondje verhuurbedrijf en snelweg), doe ik het wel. Want ik weet hoe eenzaam het voelt als je alles alleen moet doen. En dat doet ze niet eens, want er is co-ouderschap. Gelukkig doet ex-schoonzoon dat wel netjes en houdt zich tot nu toe, aan de samen gemaakte afspraken. 

De vader van mijn kinderen was wat dat betreft ook heel betrouwbaar. Je wist van te voren al dat hij zich aan geen enkele afspraak zou houden.

Alles voorbereiden, zodat als ik de trein naar mijn werk neem, alles klaar ligt. Nadenken over wat ik aan doe, wat ik meeneem voor lunch (ben ik ook bijna de enige, de meeste kopen hun lunch buiten de deur en denk ik nog steeds zuinig ingesteld dat dit elke dag zeker een tientje is, reken dat eens uit per week aan lunchkosten) en dan maar weer op wilskracht de dag doorkomen. Gelukkig zijn er die dag weinig zeikerds in da house. 

Was dus vroeg alweer op pad gisteren; auto terugbrengen die dochter voor me regelde, de trein pakken en naar mijn werk. Uiteraard een spoedgeval op de vrijdagmiddag. Hoort er bijna bij. En dan ook weer het gezanik en gezeur dat het te druk is en of het wel echt spoed is en kon iemand anders dat dan niet eens doen. Zaken waar ik niet over beslis, maar degene die dat wel doet gaf dus aan dat ik het bij die persoon moest neerleggen. Dan is het wel klaar. Niet bij mij zeuren dus.

Nu even bijtrekken, want dit alles kost me wel wat energie. Maar zo bedacht ik me; ik kan het wel. 

Nou ja....merk dat ik vorige week - toen 'men' zo ontzettend aan het zeiken was over van alles en nog wat op mijn werk - best wat zaken vergeten ben af te handelen. Geen vinkje. Wel op de checklist. 

Haat dat; die slordigheidsfoutjes van mijzelf. 

En dat er dan een collega me deze week even dacht te gaan vertellen dat het heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel belangrijk is dat ik eea correct doe. Goed opletten hoor. Maar:

a. niet mijn leidinggevende

b. duh!!

c. Dat toontje stond me zo tegen dat ik me in moest houden niet te helemaal te ontploffen en vroeg of ze werkelijk zei wat ze zei en tegen wie. Dat ik geen behoefte had aan dit soort opmerkingen van haar. 

d. Zo'n type die zich langdurig gaat ziekmelden. Mark my words. 

e. Die mij vertelde dat haar man zoveel verdiende, ze hoefde niet eens te werken. Was een soort hobby eigenlijk. Zoek een andere hobby joh! 

Nu fris gedouched, schone (thuisblijf/weekend) kleren aan, tuindeur opengezet, de was draait al en zo te zien kan die buiten opgehangen worden. Moet dus weer zorgen om mijn energie aan te vullen en vooral de luchtigheid der dingen te blijven zien. En werken aan die Teflonlaag. 

De golven van onzichtbaarheid en eenzaamheid laten gaan. 

Afbeelding van Pezibear via Pixabay