Nu al een tweede verhaal gehoord deze week van iemand die alleen gestorven is en pas na een paar dagen ontdekt werd. Door familie, maar ook omdat de omstandigheden rondom zijn onzichtbaarheid gelukkig opvielen. Ramen die open bleven staan, ondanks dat het enorm regende en waaide. Geen telefonisch contact mogelijk of reactie op whatsapp.
Iets waar ik altijd bang voor was. Onopgemerkt er tussenuit knijpen.
Schaamde me dat toen ik het verhaal van hem hoorde dat ik die persoon niet kon troosten, want wilde vanwege net-uit-isolatie-eerste keer-snel-boodschappen-halen, toch graag afstand houden. Dat vertelde ik ook, maar kan me voorstellen dat ik nogal koud en letterlijk afstandelijk overkwam. Maar die persoon werd wel gemist. Er was vrijwel dagelijks contact.
Ben ruim 1,5 week achter de voordeur gebleven in zelfopgelegde isolatie. Niemand gezien, niemand gehoord en kreeg te horen dat ik dan maar niet had moeten zeggen dat het allemaal wel meeviel. En dus zelf wat had moeten laten horen toen het wat minder meeviel de tweede week. Dat werkt niet voor mij, want, ben dus een zeer slechte hulpvrager. Dan trek ik me liever helemaal terug. Dat weet ik. Besef ik ook terdege. Doe ik helemaal zelf. Niet onder dwang of zo. En denk al te snel dat dit allemaal (eeeeeeeenzaamheid) komt omdat ik niet echt een prettig persoon ben. Enorm door de mand ga vallen als mensen me echt kennen.
Ik verdien het dus, concludeer ik dan zelf, om Bor de Wolf te zijn. (Jajajajajaj....ik begrijp echt wel dat dit niet zo is. Misschien hooguit een Juffrouw Ooievaar, wat staat uw snavel raar!) Alleen in het enge donkere bos met mijn eikeltjeskoffie. Die ook bijna op is en nog duurder is geworden.
Niks gehoord van collega's. Maar he....dat wist je toch al; je bent onzichtbaar daar. Onbekend maakt onbemind. Nee...dat klopt niet; zo gaat men daar met iedereen om. Daar ben ik niet bijzonder in. Betrek het niet zo op jezelf. Daarom is het verloop bij deze werkgever ook zo groot.
Grappig; zojuist belde een collega (maar meer met de achterliggende vraag wie mijn werk dan oppakt, daar zat hij op te wachten eigenlijk en goh, zou dat niet vandaag kunnen. Dat is manipuleren verpakt in een belangstellend telefoontje. Maar ja, collega, geen vriend. Onthou dat nou eens).
Concludeer dan dus ook al snel dat ik het dan allemaal wel zelf regel. Ga niet appen dat het niet zo jofeltjes gaat. De laatste keer dat ik wel hulp inriep of moest inroepen is zeker 30 jaar terug toen ik een zware longontsteking had en tot niets meer in staat was - de energie was geheel weg. Maar toen moest ik ook nog voor 2 jonge kinderen zorgen alleen dus toen maar wel hulp ingeroepen. Nu is er niemand waar ik verantwoordelijk voor ben.
Lees en hoor over mensen die echt nare onomkeerbare zaken meemaken, ben blij te horen dat er nog een podcast is van Saar, met drie vrouwen en niet twee, maar dat het een aflopende zaak is voor die altijd levenslustige Els, dus wat zanik ik nou met mijn modieuze Eerste van de Nieuwe zomergolf-covidbesmetting. Dat gaat weer over muts!
Nu is dit wel heel zwarte humor maar dacht aan dat grafschrift van een onbekende
I told you I was sick!
Ja, een echte little miss Sunshine!
Tijd voor luchtigheid en mooie dingen.
7 opmerkingen:
Ik hoop dat het nu beter gaat.
Dat gebrek aan belangstelling bij ziekte van collega's is een algemeen verschijnsel. Schrale troost.Je kunt je hooguit voornemen zelf niet zo te handelen
Hier soms ook dat gevoel, maar het is idd zoals het gaat. Gelukkig hebben we telefoon en internet om toch te kunnen communiceren als t mot. Beterschap!
Ik luister ook naar SAAR, ik heb bewondering voor de manier hoe zij daar over de dood praten, ik hoop dat Els het nog een poosje volhoudt. En ik hoop dat jij je snel weer beter voelt. Groetjes Ella.
De meeste mensen zijn toch voornamelijk bezig met hun eigen dingen. En we leven tegenwoordig in zo'n ingewikkelde en hectische wereld, dat ik dat eerlijk gezegd ook wel snap. Maar dat neemt niet weg dat het pijnlijk kan zijn om je zo geïsoleerd te voelen. Ik weet trouwens wel zeker dat via jouw blog heel veel mensen met je meeleven (ik ook).
Och vervelend dat je nog zo'n nare eenzame ziekte week hebt meegemaakt...
Tja om hulp vragen valt inderdaad niet mee. Maar is wel nodig om hulp te krijgen...
En als je je lichamelijk niet goed voelt dan is het niet vreemd dat je je depri voelt met sombere gedachten... Het gaat nu vast weer de goede kant op! Beterschap verder! En fijn dat je weer schrijft...
groetjes, Alice K.
Ik vind het heel vervelend voor je dat je zo ziek bent geweest en het zelf niet nodig vond om contact te zoeken en hulp te vragen. Jij verdient dat net zo goed als iedereen! Maar dat hoef ik je niet te vertellen. Gelukkig weet je dat collega's geen vrienden zijn, die les heb ik ook geleerd. En gelukkig heb ik wel heel leuke en fijne collega's en een betrokken team. Maar nog steeds geldt ook voor mij dat ik ze als collega's zie en dus ook aan bepaalde activiteiten niet meer deelneem omdat ik geen behoefte heb om closer te worden. Dat ben ik met mijn vrienden. Geeft af en toe een opgetrokken wenkbrauw, maar ik weet inmiddels ook dat als ik morgen zou stoppen ik na een paar weken al niet meer gemist word. Mijn vrienden zouden mijn nog jaren missen - hoop ik natuurlijk ;-).
Ik heb het al eerder gezegd, ik zou jou graag als collega willen hebben, want volgens mij ben je een heel leuk mens!
Een reactie posten