Ontmoeting

Van de week had ik via het werk van mijn dochter een (met personeelskorting) leuke auto gehuurd omdat ik een bezoekje aan Motormaniaman had gepland die naar Zuid- Holland was verhuisd. Had al berekend dat met wat ik aan OV kosten kwijt zou zijn ik beter een auto zou kunnen huren. Het was nog een Diesel ook dus brandstofkosten waren relatief laag.Handig zo'n kind die bij een autoverhuurbedrijf werkzaam is!

Ook hadden we nog het project van de nieuwe inrichting kamer dochter en dan vooral alle overbodige spullen en de afvoer daarvan. Hebben die ochtend totaal 3 x een ritje met overvolle auto naar de vuilnisstort gemaakt en ook nog een ritje naar de Kringloop.  Dat voelt weer heerlijk opgeruimd en dat is het ook natuurlijk. En wat bewaar je eigenlijk toch veel. Veel te veel. Wat natuurlijk ook betekent dat je eigenlijk heel veel spullen hebt! Niet nog meer spullen kopen dus.

Daarom ben ik altijd weer blij dat ik dan zaken kan doorgeven aan de Kringloop. Heeft iemand anders er weer plezier van en ik geniet van een leger huis.

Daarna in de auto naar Motormaniaman gereden. Heerlijk om weer even auto te rijden. Raar als je 50.000 km per jaar reed en nu alles op de fiets of met OV doet. Raar, maar ook dat is weer niet onmogelijk. Hele horden doen het dus ik kan het ook.

MMM woont in een soort van woongroep samen met zijn nieuwe veeel jongere vriendin. Die woongroep is voor hem een manier waarop hij in ieder geval nog een normale woning kan huren en niet bij een boer op t erf of een kamertje in de stad hoeft te wonen, wat hij allemaal hiervoor heeft gedaan.  Dat denkt hij voornamelijk zelf; dat normaal wonen niet meer lukt. Want soms neemt hij te impulsieve beslissingen die achteraf gezien niet nodig waren. Maar goed....niet mijn leven.  Hij is al weer een aantal jaren uit het arbeidsproces door een chronische ziekte en ontvangt een uitkering en dat betekent een veel lager inkomen dan toen hij nog werktte. Maar ik bewonder zijn overlevingsdrift en zijn enthousiasme om altijd weer kansen te zien. Hij staat anders in het leven dan ik, maar ik vind het bijzonder om hem mijn vriend te mogen noemen.

Toen bedacht ik me dat een goede duurzame bloggenoot vlakbij MMM in de buurt woont en belde haar of ze het leuk vond om even life bij te praten. Zo gezellig en zo alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Ook weer veel tips gehad om eetgebied. Wat ook weer herkenbaar en warm voelde. Precies waar ik mee worstel de laatste tijd.

Daarna weer met de voiture naar huis (was het al middernacht inmiddels; dat lukt je dus niet met OV) en de dag erna nog weer een rondje supermarkten waar ze diverse mooie aanbiedingen hadden en daar groot ingekocht (dat is ook wat ingewikkelder op de fiets; kiepgevaar!).
En nog even langs de Ikea voor een nieuwe dekbed voor dochterlief.Ze gaf aan vorstelijk te hebben geslapen onder haar nieuwe dekbed. Geweldig toch?  En hahah waxinelichtjes en een paar kaarsen voor mij.  Daarna de auto weer ingeleverd, na te hebben afgetankt. Maar 23 euro Diesel nou....daar heb ik geen trein en buskaartje voor! Even heerlijk van een auto genieten dus.

Maar nog meer van dat ik veel minder met afgunst naar anderen hoef te kijken, want zo slecht doe ik het nog niet. Heb weliswaar helemaal niets in werelds bezit, geen koopwoning, geen auto, geen mooie bankrekening,  (ik snap dan ook nooit het gezeur van mensen die hier schrijven een buffer van 20.000 euro te hebben, maar schrijven dat ze het niet breed hebben) en waarschijnlijk een laag pensioen straks en nu ook nog geen baan, maar ik heb een dak boven mijn hoofd, eten in de kast en liefde om mij heen.  Het komt wel goed.Mijn nieuwe mantra. Het komt wel goed!

Afhankelijkheid

Het nieuwe bed van dochter is afgeleverd en gelukkig had ze mijn advies opgevolgd en haar broer gevraagd te komen helpen om dit naar haar zolderkamer te sjouwen. Hij heeft gezellig meegegeten en nadat hij aan mij (uberonhandige!) vroeg of ik samen met hem de twee zwaarste delen naar de zolder kon helpen en hij na 2 minuten klungelen (van mijn kant) wel zag dat dit operatie Onmogelijk werd, heeft hij even snel een oude vriend uit de straat gebeld. Die stond binnen twee minuten op de stoep en binnen tien minuten was alles door de twee heren naar boven gebracht!

Zo....daar sta je dan als geëmancipeerde vrouw. :)

Daarna ging zoonlief weer naar huis en hebben mijn dochter en ik alles uitgepakt (wat een plastic!!) en in elkaar gezet. Dat was uiteindelijk maar een uurtje werk en dat viel me reuze mee. Nu moet ze alleen nog een groter dekbed aanschaffen en dan kan ze als een Koningin slapen. Dat dekbed had ze bedacht om met airmiles aan te schaffen bij een groot warenhuis, maar ik gaf haar aan dat het aantal airmiles niet in overeenstemming stond met de waarde van het (donzen) dekbed. Een paar jaar geleden kon ze met dezelfde hoeveelheid airmiles een ticket naar de USA betalen.. Mijn airmiles uiteraard. Had ze al bij het grote Zweedse warenhuis gekeken wat die in aanbieding hadden? En dat gaat 'm worden...

Ik merk dat het minder goed met me gaat dan ik zou willen. Vooral op afslankgebied. Ik sta stil. Nee....ik groei. Nou is dat na 1 x poepen ook weer gedaan en ik weet heel goed dat ik niet elke dag op de weegschaal moet staan, maar het lijkt wel of mijn vermogen om gedisciplineerd me aan het dieet te houden op is. Plus mijn altijd kritische houding naar dieetvoer. Wat leer ik daarvan? Ja..ik ben daarmee bijna 40 kg afgevallen, maar gezien het feit dat ik nog steeds extra wil eten...doe ik iets niet goed. En ik wil eigenlijk de komende maand niet nog een keer voor honderden euro aan dieetproducten aanschaffen. Ik wil dit liever zoeken in gezondere alternatieven, gewoon te koop in normale (of voor mijn part alternatieve) winkels. Ook duurder dan gewoon een stamppotje, maar wel iets waar ik meer van leer en aan heb en waar ik de rest van mijn leven iets mee kan.

En verder heb ik moeite ermee dat ik nog geen inkomen/betaalde baan heb gevonden. Dat ik nog thuis zit, terwijl ik zo graag mijn talenten te gelde maak. En dat ik dan soms een vacature onder ogen krijg van een kennis die niet past bij wat ik denk waar ik goed in ben, maar waarvan anderen denken..het is in ieder geval werk. Ze zoeken toch iemand...nou dan pas jij daar perfect! Dat klopt; het is werk. En dus heb ik beloofd te sollicitereren, maar ik denk dat ik niet eens in aanmerking kom. En dan ook nog horen...he..ik heb nog geen mailtje van je gezien, ga je nog solliciteren???

Het is gewoon een rotgevoel dat ik in deze situatie en op dit moment in mijn leven afhankelijk ben. Niet zelfstandig keuzes mag maken, maar blij mag zijn met kruimels. Pfffff....klinkt nogal zuur he.... Alsof ik diie 32 jaar werkevaring niet mag opvoeren. En 32 jaar premiebetaling voor de ww natuurlijk.

Van de week was ik trouwens in een van de duurste wijken van Nederland en ontdekte hoe men daar geld bespaart. Gewoon de hele dag de kachel uitlaten. Zit je met een extra trui, maar wel in de Quote 500 qua woonomgeving met een huis wat grote waarde heeft door de juiste locatie. Het gaf me net even een schop onder de kont waarmee ik me realiseerde dat ik inderdaad niet achter de voordeur kan kijken wat er echt speelt. Dat alle glitter & glamour niet is wat het is. Wonen op stand kan ook betekenen dat achter de voordeur zaken anders zijn.
Ik heb zelf ook niet 24/7 de verwarming aan, maar vind het wel fijn om in de avond in een redelijk warme kamer te kunnen zitten. En warm....Prins Bernhard had op Soestdijk altijd in zijn werkkamer de kachel op 27 graden staan. Dat vond hij behagelijk. Mijn oma ook herinner ik me. Het was altijd bloedheet in haar bejaardenflatje.  Bij mij thuis word ik helemaal warm en gelukkig van 20 graden. En overdag een graadje minder, want dan zijn we toch bezig en als we er niet zijn of in de nacht nog wat graadjes minder. Daardoor kreeg ik geld terug van de energiemaatschappij en dat is toch weer fijn.

Nu maar weer aan het solliciteren geslagen.  En een gezonde lunch maken. Doorgaan, vooral doorgaan!!

Gevallen vrouw

Gisteren bij de C1000 een aanbieding gehaald en mijn fietstassen zaten overvol. Maar wel wat geld bespaart, dus dat was goed. Minder goed was dat ik mijn evenwicht verloor bij plotseling moeten remmmen voor een auto die nogal onduidelijk reed en ik opeens omklapte en met de fiets en al omviel. Op mijn knie. Lekker geschaafd, maar gelukkig broek nog heel.

Ik dacht eigenlijk meer dat mijn fiets schade zou hebben dan mijn lijf en voelde me tamelijk opgelaten zo onder de fiets bedolven met alle flessen over de grond gerold. Een hele lieve mevrouw kwam me helpen om op te staan en vroeg me heel vriendelijk of het echt wel ging met me. Ik voelde me op de terugweg helemaal jankerig worden ervan. Wat een beetje aandacht al niet doet me me.

In de avond had ik een gezellige borrel bij een vriendin in een stad een busreis verderop die een paar maanden terug haar man plotseling had verloren. Haar zoontje is nu net iets ouder dan een jaar. Ze beklaagde zich dat ze na 15 jaar relatie met deze man helemaal niets over had. Geen koopwoning, geen auto, geen geld, geen bedrijf. Niets. Zelfs geen naam van haar man, want trouwen was ook niet gelukt.

Haar ouders komen uit een zeer goed milieu en hechten erg aan titels en aanzien. Ze vindt het dan ook erg moeilijk om staande te blijven onder hun kritiek. Ik was samen met een andere vriendin en we wezen eigenlijk tegelijkertijd naar haar vrolijke zoontje.

Is dat niet het allermooiste, allerkostbaarste wat je hebt?  Is dat niet de erfenis van je partner.? Jullie kind?

Ik begrijp haar wel, vooral als je het voordien altijd erg goed hebt gehad financieel en nu je wereld is ingestort door het overlijden van je partner die allerlei zaken had verzuimd te regelen. Niet eens een begrafenisverzekering. En je nu niet één stapje terug moet doen, maar een hele avondvierdaagse terug moet. Dat is slikken en komt nog even bovenop het rouwproces van het overlijden.

Maar ze heeft een dak boven haar hoofd, een uitkering en een hele berg vrienden die veel voor haar regelen. Ze hebben laatst gezorgd dat ze een mooie bakfiets heeft gekregen zodat ze weer vervoer heeft.

Ik weet maar weinig van hoe het voelt als je partner overleden is. Die van mij daar ben ik ooit van gescheiden, dus ik kan hem nog elke dag zien als ik zou willen. Dus ik kan ook niet tegen haar zeggen dat ik begrijp wat ze voelt. Want dat doe ik niet.

Wat ik niet goed begrijp is dat ik dacht dat ze haar zaakjes allemaal goed op orde had, maar dat ze minder inzicht had in de gezamenlijke financieen en administratie en gang van zaken dat ik voor mijzelf zou willen.
Dat is wat ik mijn kinderen mee heb gegeven. Zorg dat je je zaakjes op orde hebt en leun niet en vertrouw er niet op dat een ander dat wel voor je doet. Heb inzicht in je administratie, regel zaken op tijd. Wees je bewust van alles. Misschien ben ik wel geemancipeerder dan ik zelf denk.

Juist omdat ik zelf jaaaaaaaaaaaaaaaaaaarenlang struisvogelpolitiek heb bedreven. Ik wilde zaken niet weten want dan hoefde ik niets te regelen. Ik liet me voorstaan op mijn status; gescheiden en kinderen en merk dat ik veel te vaak een zurige houding had. Zij wel...ik ik niet. Ja...makkelijk voor anderen want die hebben twee inkomens...ik boehoehoe niet. En zo door en zo door...Wat levert dat nou op, zo in het leven staan, zo verongelijkt.

Ook ik heb maar een huurwoning en geen kapitale buffer van tienduizend euro's, geen auto, momenteel even geen betaalde baan, geen meerdere malen per jaar met vakantie...maar ik merk dat ik het allemaal niet zo erg vind. Mijn vrijheid...die is belangrijk. Plezier in het leven wat ik leid. Genieten van een mooie herfstdag. Genieten van de mooie mensen die mijn kinderen geworden zijn en genieten van nieuwe mensen die ik op mijn pad ontmoet. Het kan zo maar veranderen. Door ziekte, door crisis, door het verlies van een baan, door de huizenmarkt en God verhoede, door oorlog.

Ik denk altijd maar aan de Bijbeltekst dat als de vogels zich geen zorgen over dag van morgen maken en ze wel gevoed worden...waarom zou ik me dan wel zorgen maken. Ik kan het niet uitleggen, maar het is een zeker weten, voelen dat ik onderdeel van een groter geheel ben. Dat ik meer ben dan kleine zorgjes, dat mijn leven waarde heeft. Dat ik waarde heb, gewoon omdat ik er ben. Ik hoef niet extra lief, extra aardig, extra zuinig, extra hard te werken om waarde te verdienen.
Helemaal sentimenteel zo op de zaterdagochtend. Zou ik dan toch op mijn hoofd zijn gevallen??

Weerstand

Merk dat ik in mijn hoofd steeds meer bedenkingen heb om alweer dieetproducten (allemaal eiwitrijk en koolhydraat-arm) aan te schaffen, voor de laatste loodjes.

En ik merk dat ik het ook steeds moeilijk ga vinden om geen scheve schaats te rijden. Dus moet ik verstandiger gaan eten en niet minder en zeker niet nog meer dieetproducten aanschaffen. De kunst is dat ik straks niet meer een dieet volg, maar een andere kijk op voeding heb.

En oh ja...toch nog maar meer bewegen dus. Terwijl ik zo'n aversie tegen sportscholen heb. Maar goed; bewegen moet; elke dag minimaal 30 minuten en die heb ik voor vandaag wel weer gehaald met mijn rondje Polder (fietsen). Droomde vannacht ook dat ik toch maar zelf moet gaan bedenken wat ik, behalve zwemmen, nog meer kan doen en wil doen om te bewegen (en fietsen, maar ja....iedereen fietst!).

Meer groenten, veeeel meer groenten en minder snaaimomenten (omdat ik het verdien, omdat het waait, omdat die pepernoten me roepen, omdat ik gedachtenloos toch maar een rolletje mentos oppeuzel) en dus ook verstandiger keuzes.

Dus ben ik vandaag voor het eerst in de natuurvoedingswinkel geweest in mijn woonplaats. Ik kende de producten een beetje via de blogs en via Motormaniaman en ook hier kon ik me niet onttrekken dat Jan met de Pet hier weinig te zoeken had. Mooie winkel hoor daar niet van.

Wat is dat biologisch superverantwoorde spul duur! Niet zeiken natuurlijk...mijn dieetreepjes...DIE zijn pas duur (vooral als je er chocolade pepernoten naast eet hahaha). Maar nu dus speltcrackers en knackebrod gehaald en kinoa. Had ooit in een boek van Maarten 't Hart gelezen dat dit supereten is. Ik mag sinds kort weer vleesch eten, maar ben er niet echt helemaal dol op. Lekker, dat wel, maar mis het niet heel erg. Wel toastje hier, hapje daar en juist die momenten wil ik verantwoorder laten zijn. Zodat ik niet na 1 pak TUC (EN notabene nog wel over de datum, maar ja......t vreetmonster moest het helemaal opeten) 1 kg zwaarder op de weegschaal blijk en die 7 in mijn gewicht verder weg lijkt!!

Wil me dus een beetje inlezen in wat de beste keuzes voor mij zijn in 2013, want na bijna 11 maanden op een koolhydraat, eitwitrijk dieet te hebben gestaan en de portomonnee van vooral de dieetiste te hebben gespekt, maar naar mijn gevoel nog bar weinig te hebben geleerd van waarom ik toch nog steeds de kunst beheers van vreetbuien/buitjes...wil ik het in 2013 beter doen. En niet zoals Erica Terpstra weer terugvallen in oude gewoontes en er zoweer 30 kg aaneten. Trouwens...heb gewoon geen geld voor alweer een nieuwe garderobe; in de ww is het geen vetpot.

Ik denk dat ik het boek van Amber Alberda ga aanschaffen (bonnen van de bolle kom liggen er nog) als inspiratiemateriaal. Ik ben gewoon te eigenwijs om iedere keer braaf een tas met alleen bij dieetiste verkrijgbare dieetspullen te kopen terwijl ik weet dat ik deze manier van eten niet jarenlang volhou en wil volhouden. Ik wil zo snel mogelijk 'normaal' eten en ex-client van de dieetiste zijn.

Van onderen....

Mijn dochter heeft een ander, groter bed besteld en haar oude bed wilde ze graag opslaan (handig als logeerbed als ze ooit nog eens uit huis gaat...). Haar kamer is op zolder en ze heeft daar een hele grote opslagruimte, dus daar zou het bed prima kunnen staan.

Ware het niet dat we (zoonlief, dochter en ik) van jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren spullen hebben staan. In zakken, in tassen, in dozen. Opruimen dus maar.

Aangezien ze nog niet mag tillen, dook ik het hok in en begon met uitruimen. Lekker uhm..stoffig. Na een uurtje werken was de rol vuilniszakken op. We hadden ook een selectie voor naar de Kringloop. Maar het meeste was oude troep; oude schoenendozen, halve spelletjes, oude schooldingen (basisschool nog). Natuurlijk wilde ik nog wel een oud schriftje van haar bewaren, maar om nou de gehele collectie te archiveren ging te ver.

Alle volle vuilniszakken op de oude kamer van haar broer aka mijn atelier gezet. Zo blijft haar kamer overzichtelijk en kan ik straks even lekker stofzuigen (mag ze ook nog niet). Een sopje erover heen mag ze zelf doen. :)

Vanochtend nieuwe vuilniszakken gekocht en maar weer aan het werk. Alweer was het na een uurtje eigenlijk al leeg. Ze was zo blij dat het zo snel ging, maar ik had haar al aangegeven dat als je je focussed en gewoon maar lekker doorgaat, het best wel snel gaat. Vooral niet uuuuuren achter elkaar werken; daar wordt je gaar van. Babysteps dus. Wat vooral hielp was dat ze snel afstand kan doen van de oude spullen. Geen hoarder-gen gelukkig. :)

En dan nu: hoe krijgen we dan al die zakken weg naar de vuilnis zonder auto. Een vriendin komt straks langs, dan gaan we een rondje weggooien en ach...iedere keer een beetje ruimt uiteindelijk ook op. Alle oude dozen ga ik straks met de fiets naar de oud-papier container brengen en de Kringloopzaken komt ook wel goed. Er stond nog een oude, kapotte spiraal in het hok en die ga ik op laten halen door een mannetje in de buurt die in oud-ijzer handelt. Heeft een tijdje terug ook bij het schuuropruimproject goed geholpen.

Zo...nu eerst even een kop koffie en even lunch maken.

Ik zei net tegen dochterlief; heerlijk toch...als je straks op jezelf gaat wonen, hoef je in ieder geval dat niet meer uit te zoeken, door te lopen en weg te gooien.

Ophemelblog

Gisteren had mijn dochter een verjaardagsfeest van een vriend van mijn zoon. Ik vind het zo geweldig om te zien hoe mijn kinderen met elkaar omgaan en gezamenlijke vrienden hebben. Dat is wel eens anders geweest en dat had te maken met leeftijd en interesses. Nu ze ouder zijn gaat het steeds beter.

Zelf nog even snel met 2 bussen op en neer naar de kamer van zoonlief geweest, want hij was zijn  kado voor zijn vriend vergeten en zat al hoog en droog ergens in het midden van het land. Hij vroeg of zijn zus dit wilde doen, maar die zag de enorme omweg, gecombineerd met de locatie van het verjaarsdagfeest (ook zo'n 2 uur reizen met OV) niet zo zitten en ach...ik heb het nou niet echt mega druk en bood aan om zelf maar even naar de stad hier in de buurt te bussen. Even een uitje.  Hij heeft een setje sleutels hier in huis achtergelaten, dus dat was simpel te regelen. Leuke stad toch waar hij woont. Daar zou ik later als ik groot ben ook wel willen wonen. Was laatst bij een collega van mijn n etwerkgroep en die woonde in zo'n schattig (oud) huisje, vlak bij het centrum, maar toch ook weer niet, alles op fietsafstand. Net als mijn zoon. Grappige buurt en in een oogwenk in het centrum waar reuring is. Er is net een nieuwbouwproject klaar vlak bij zijn straat en wat lijkt me dat heerlijk om daar te mogen wonen. Maar ja...eerst maar weer eens aan het werk :)

En wat zag mijn dochter er geweldig uit. Ik zie in haar uiterlijk hoe ze zich innerlijk voelt. Dat klinkt oppervlakkig; zit echte schoonheid niet in je ziel? Zeker en toch geloof ik dat het ook van buiten te zien is. In je uitstraling, in de sprankeling in je ogen. Elke dag wordt haar geopereerde buik weer wat dunner, het litteken is lang en groot, maar daar zit ze niet mee. Meer dat ze nog steeds niet mag sporten of zware dingen sjouwen.

Ze durft nu echt vrouwelijke kleding te dragen. Van die hoge (rubberen) laarzen, helemaal hip (zag ze al een jaar terug in NY, daar was het toen al helemaal trendy en verbaasde me over die trend...regenlaarzen???


een strakke legging (wat heeft ze dunne benen!), een doorzichtige blouse (gelukkig wel met een keurig topje eronder hahah), mooie sieraden...echt geweldig wat een verschil met een hobbezakkige broek en een wijde trui met capuchon van een tijd terug; comfortabele kleding, maar niet echt vrouwelijk. Make-up gebruikt ze - in tegenstelling tot mijzelf - eigenlijk zelden en ze heeft zulke mooie sprekende ogen en superlange donkere wimpers, dat ze het ook niet echt nodig heeft. Een beetje mascara als ze uitgaat en een likje lipgloss. En dat haaaaar.....ook dat vind ik (geheel onbevoordeeld natuurlijk) geweldig. Een waterval van kleine krulletjes, in de zomer af een toe een beetje lichte, blondachtige lokken.
Oh....lijk ik wel een hele blije moeder?? Er is gewoon niets zo fijn als zien en weten dat het goed met je kinderen gaat.

Gisteren heeft ze haar kast uitgemest en een hele stapel te grote kleding kwam eruit. Ze gaf aan dat ik maar moet kijken of er iets voor mij bijzit en anders brengen we het naar de Kringloop.
We zijn allebei gewoon flink aan het opruimen en dat betekent vooral veel wegdoen. Dat zijn voornamelijk papieren die je te lang hebt bewaard... En wat nog bruikbaar is, brengen we naar de Kringloop. Weer een leuk tripje op mijn fiets. Waardoor mijn benen ook weer strakker worden. Ha...2 vliegen in één klap.

Ik geniet gewoon zo van het weer fietsen. Zo stom dat ik dat echt jaaaaaren niet gedaan heb. Omdat ik bang was te vallen, niet meer tussen zadel en stuur te passen, af te gaan, raar te lijken en uit gemak dus maar alles met de auto te doen. Misschien als het straks glad wordt, ik wel anders piep, maar momenteel is het vrijheid. Wat ik bespaar door nu even geen auto voor de deur te hebben staan en door voor fietsen te kiezen ook meer beweging te krijgen. Heb ik natuurlijk wel een makkelijke keuze omdat ik alles binnen 10 km kan befietsen. En niet elke dag door weer en wind naar werk hoef te fietsen. Heb ik trouwens jarenlang gedaan hoor. En stoorde me aan collega's met auto die, als ik met bevroren tenen en handen aankwam op mijn werk, zeurden dat ze de voorruit moesten krabben.. :) Zo is alles relatief. Want nog maar een paar maanden terug was ik die autoruit-krabbende collega. Die ooit 5 uur vaststond in een sneeuwfile. Koud joh!

Was will das werkloze Weib?

Op een vacaturesite zag ik eenzelfde functie staan bij de concurrent van mijn voorgaande werkgever. Ik ken de materie, ken de potentiele klanten...kortom; ik zou daar denk ik zo inpassen.

Maar; WIL ik dit nog wel. Waar ik niet zo vrolijk van word zijn commerciele targets. Dat je daardoor op een meetlat wordt gelegd die aangeeft dat je of goed bent, of niet. En dat het halen van een verkooptarget helemaal niets zegt over jouw capaciteiten als sales manager. Of hoe je met je klanten omgaat en hoe zij jou ervaren.

Of hoe je de markt kent. Of hoe de crisis toeslaat in jouw markt en je dat (veel te hoge) target, wat ieder jaar toch weer hoger wordt gesteld, ondanks de economische malaise, met moeite haalt. Of niet haalt. Of bijna haalt. En je net zo goed bent, als je laatste succes. Keihard werken...leuk, maar morgen kan je ontslagen worden. Ook al had je een vast contract en heb je je altijd voor 100% ingezet.

Ik wil op mijn kennis van de markt worden beoordeeld, op mijn kunde, mijn relatiebeheer en mijn gevoel voor wat er speelt bij die klant.

Als ik dit alles zo overweeg, dan denk ik dat ik helemaal niet moet reageren op deze vacature. Dat ik nu echt serieus moet gaan uitwerken wat ik dan WEL wil. 

Buiten dat; ik ken deze werkgever en die staat niet als echt heel erg sociaal bekend. Hoe zit dat daar met werken voor een basissalaris en dan maar hopen dat je je targets haalt zodat je je salaris omhoog kan trekken. Heb ik daar nog wel behoefte aan?

Zoek ik echt wel een hoge bomen vangen veel wind baan? Is het voor mij nog belangrijk om die auto van de zaak-baan te krijgen? Om op congressen te staan, seminars te bezoeken met mijn kekke colbertje (hahah..nu helemaal kek want in een veel kleinere maat).


 





Wat is nog meer belangrijk:

Minder werken dan meer dan fulltime. Mijn werkweek van op papier 40 uur was altijd langer. Omdat ik ook nog even in de avonduren een rapportje maakte, even mijn mail checkte, vroeger de deur uit moest om de files te ontwijken.... Ik zou meer vrije tijd willen hebben als ik weer ga werken. Meer tijd om mijn creativiteit vrij baan te geven.

Minder reistijd;
Van de week had ik een sollicitatiegesprek waar ik op de fiets naar toe kon. Wat heerlijk! (Het was droog en ijzelvrij hahah). Niet iedere werkgever vergoedt alle reiskosten nog en een auto van de zaak is ook als Gouden Ketenen.

Ik ga nog even nadenken, maar eerst maar eens een krop sla in huis halen voor de lunch straks. En eitjes.

What not to wear en bottekes

Nu ik een slanker lichaam heb, moet ik nog leren om me ook slanker te kleden.

Dus niet meer direct naar de lange, vooral OVER de kont vallende shirts grijpen, maar kijk eens of kortere truitjes je ook staan. En wees niet bang voor strakker zittende kleding. Mijn dochter gaf me aan dat de nieuwe jeans die ik had gekocht me eigenlijk te groot is. Hij zit te ruim bij mijn bovenbenen en slobbert daar naar haar (skinny girl jeans) mening. Ik moet beter zoeken naar goede pasvorm.

Omdat ik nog niet op mijn streefgewicht zit, durf ik mezelf nog niet te belonen met bergen nieuwe kleding. En omdat ons zunig bent en ook nog steeds niet terug in het arbeidsproces ben, vind ik het een beetje overdreven om een hele outfit aan te schaffen...zo kan het toch ook wel. Ik had altijd diverse colberts en een aantal zakelijke pantalons. Nu is dat niet zo nodig toch?

Toch weet en merk ik wat mijn dochter bedoelt. Ik moet mezelf meer gunnen. En dat hoeft geen Prada truitje te zijn. Van een cadeaubon kocht ik een leuk multi-inzetbaar vestje (als vest en als truitje dus) en ik was in dezelfde winkel aan het kijken naar wat ze Longsleeves (gewoon t-shirts met lange mouwen...) noemen, maar ik werd door dochterlief al snel naar de Primark verwezen. Goedkoper en in het licht van tijdelijk een betere keus. Daar kocht ik dus wel 5 truitjes voor de prijs van één bij die andere winkel!

En kreeg van de week al direct complimenten doordat ik een truitje leuk combineerde met een jasje wat ik voor mijn verjaardag had gekocht en leuke oorbellen en die veterlaarsjes die ik al 10 jaar in mijn kast had hangen, maar me altijd te strak zaten. De jeans van mijn dochter zat me ook prima en die was nog van haar toen ze op de middelbare school zat.



Net even een sollicitatie-outfit geprobeerd en niet te geleuven...met een riempje en een shirt IN de broek....dus die kont gewoon zichtbaar! Maar dus ook die veel slankere taille. Ik kreeg er gewoon lol in om een heel ander beeld zien en herken direct de vrouwen uit make-over programma's die toch altijd weer naar kleding grepen uit hun oude stijl. Geen taillering, niet strak, makkelijk...vooral makkelijk.

Weg met de lange laagjes. En vooral weg met de sjaaaaaals...Die ik altijd droeg om borsten, buik en wat nog meer zij te verbergen. Ja...van voren, maar keek je van opzij...hahaha.... Die 360 graden spiegels in die programma's laten nou net zien waarom je niet voor grote dikke truien moet kiezen.



Ik ben dit niet, maar die sjaaaaaaal....kon je me zo mee uittekenen (groot papier nemen hoor). 

Ik ga maar eens een lijstje maken met wat voor basics ik nog nodig denk te hebben en wat ik nog graag zou willen aanschaffen. Een ding weet ik al; mooie bottekes. 

Oh...en wat ik ook als heeeel erg zalig ervaar; heb voor het eerst een WARME winterjas! Vooruit; de ex-winterjas van mijn dochter en er hangt nog een exemplaar die ze vorig jaar in de USA heeft gekocht. Maar wat lekker warm!!  Ik wist niet hoe heerlijk warm een jas kon zijn. Zo fijn om daarmee op de fiets te zitten of een eind te lopen. Geweldig!
Ik liep dus echt al een jaar of tien met een soort zomerjas met zo'n sjaal. En als het heel koud was dan had ik een oud gewatteerd jasje, maar eigenlijk was dat ook een herfstjas qua warmte. Omdat ik zo dik was had ik het niet snel koud. En eerlijk gezegd gunde ik mezelf echt nooit het genot van een passende warme winterjas. Vond mezelf dan helemaal een Michellinmannetje lijken en probeerde door een soort van trenchcoatzomerjas toch nog iets van figuur te laten zien. Goh...klinkt allemaal wel heel erg uhm...stom. Maar goed...zo was het en ik had gewoon geen zin om een dure winterjas in maat 54 te moeten kopen. Dacht elk jaar dat ik toch nog wel zou afvallen en dat die jas dan uhm overbodig zou zijn. En als je een auto hebt, dan ervaar je gewoon minder kou dan dat je loopt en fietst, wat ik nu constant doe.

Allez....nu maar eens de herfstzon in! Met die warme jas. En die oude bottekes :)

Paniek

Deze week betreurde ik het dat ik geen auto meer had.



Mijn dochter en ik zaten gezellig na het eten met een dekentje op de bank en opeens kreeg ze pijn in op haar borst en een enorm opgeblazen gevoel. Ze is een harde en zal niet snel piepen, maar nu ging het van pijngrensgevoel 0 naar 10 in 10 seconden.
Ze kreunde het uit en ik zag dat haar adem te snel ging. En pakte een zak zodat ze door daarin te ademen, haar ademhaling weer onder controle zou krijgen.
De paniek bij haar was enorm root. Ook omdat ze niet goed haar buikspieren mag en kan bewegen door haar operatie en het litteken. Ze kon niet meer liggen, zitten, staan of wat dan ook. Aanraken wilde ze niet; dat kon ze niet verdragen. Heb haar nog nooit zo gezien, zelfs toen ze nog een kind was.
Heb de huisartsenpost gebeld en die heeft haar aan de telefoon gesproken, zo goed en zo kwaad als dat ging, want ze was helemaal van de wereld door de pijn.
Ze vroegen of wij naar het ziekenhuis (waar de huisartsenpost is) konden komen omdat de dienstdoende arts bij een langdurig geval was. Toen baalde ik als een stekker dat ik niet direct in mijn auto kon stappen en nu afhankelijk was van een taxi die ik maar gebeld heb.
Gelukkig kwam de taxi redelijk snel, maar dan sta je toch te trappelen van ongeduld en ongerustheid en wil je dat je dochter zo snel mogelijk onderzocht en geholpen wordt.
Na onderzoek van haar urine - ze kon gelukkig wel een mooi potje vol plassen -  bleek dat ze geen ontsteking had en gelukkig was de pijn enorm gezakt en had ze haar ademhaling weer onder controle. De arts onderzocht haar en gaf aan dat ze geen koorts had, geen ontstekingen en alle vitale zaken waren in orde. Omdat de pijn nu helemaal weg was gaf hij aan dat het mogelijk een allergische reactie op iets kan zijn wat ze gegeten heeft.

Dr Moeder denkt dat het dit zou kunnen zijn in combinatie met haar angst dat haar littekenen helemaal openscheurt bij hoesten. Het is namelijk aan de einden één centimeter opengegaan, maar haar chirurg gaf aan dat dit vaker voorkomt en zolang er geen helder bloed uitkomt er niets aan de hand is. Dus keurig gaasjes erop gedaan en het groeit alweer dicht zag ik. Maar ik kan me voorstellen en heb het hier met haar over gehad dat dit wel iets aanwakkert onbewust. En dit in combinatie met hyperventileren maakt dat de paniek groot is. Ze gaf me gisteren aan dat ze nog steeds, ook al weet haar verstand dat het onzin is, bang is dat ze helemaal openscheurt.

Heb ontdekt dat ik zeer paniekbestendig ben in dit soort gevallen. Geen moment getwijfeld en direct gehandeld en heel kalm gebleven. Omdat ik wist dat een slappe huilende moeder haar niet echt zou helpen :) Waar ik altijd een watje ben en bij zielige films de eerst ben die tranen heeft, was ik nu rustig en kon ik doen wat nodig was. Een kwaliteit die ik toch ergens op mijn CV moet kunnen uitbaten :)

Wel had ik gisteren, toen ik met de bus weer langs het ziekenhuis kwam, even een kikker in mijn keel en tranen in mijn ogen. Maar dat kan natuurlijk ook de harde oostenwind geweest zijn..

Nu is mijn dochter weer voor het eerst aan het werk en moest ze vanochtend heel vroeg al in haar werkkleding paraat zijn.

Ik ga zo direct maar eens wat boodschappen doen. Wasje draait al in de maandelijkse kookwas (goed voor de machine).

Terug op de rails

Had een aantal dagen een dip op gebied van dieeten. Kreeg hallucinaties van lekkere stukken Old Amsterdam, chocolade pepernoten, Sint Maarten Kindersnoep (niet voor mij...voor de kinderen hahah), Tuc, speculaasjes....en niet alleen hallucinaties, maar ook daadwerkelijk opeten!

Toch voelde ik me geen loser, maar ik merkte gewoon aan mijn lichaam dat het niet goed voor me is. Een soort kriebel in mijn tenen (yeah....weird!), een opgeblazen gevoel....en gelukkig heb ik mezelf gisteren weer kunnen herpakken. Terwijl ik alle kans had om alweer de fout in de gaan. Mijn dochter had een afspraak met een vriendin en haar afwezigheid was voor mij vaak het begin van even een handje nootje of 3 blokjes kaas wegstouwen.

Nu liep ik gisteren, na het nieuwste boek van de schrijfster van Harry Potter uit de bieb te hebben gehaald, door het winkelcentrum en bedacht me dat mijn beloning straks een heerlijke kop kaneelthee en dit boek is en niet dat schaaltje Pepernoten. Het genot van even Pepernoten eten weegt niet op tegen straks een gezond gewicht.  Bedacht me dat ik me dat mag gunnen. Een gezond lijf.

Geniet nou van de rust die je hebt, niet meer gedreven door te hoge targets, maar door na te mogen/moeten denken wat je nou echt kan en wil. Ga de diepte in. Geniet van de tijd met je dochter, die zo veerkrachtig is. Wees niet bang voor de toekomst. Er komt echt wel weer werk op je pad.

Misschien had die terugval te maken met angst. Met zelfsabotage. Weet ik veel...ben ik bang voor mijn eigen succes?? Mijn laatste bezoek bij de dieetiste was prima. Ik was alweer afgevallen en het proces gaat dus nog steeds door. Waarom sabboteer ik mezelf dan? Als het te goed gaat...kan ik dat niet aan?

Had het vandaag met de mede-oprichter van mijn netwerkclub over het feit dat je zoveel mist als je niet meer werkt. Collega's, aanspraak, een vast week/dag-ritme, inkomen, maar ook stomme dingen zoals een vrijdagmiddagborrel, Sinterklaasvieringen, Kerstpakket...Dat alles valt weg als je ontslagen bent en onvrijwillig thuis zit. En dan mag ik nog blij zijn dat ik recht op een uitkering heb en daardoor een dak boven mijn hoofd, eten in de koelkast.

De dag begon al grappig. Mijn doucheslang was kapot en douchen ging helaas niet; het water spoot eruit. Snel aangekleed en gelukkig verkopen ze in het naburige winkelcentrum bij de B lokker douche-slangen. Goed gekeken of dit het juiste model is en thuisgekomen dit gemonteerd en daarna lekker douchen. Blij dat het op een doordeweekse dag gebeurde en niet op een zondag. En blij dat ik dit soort dingen gewoon allemaal zelf kan regelen.

Zo vader, zo zoon?

Heb een groot aantal (voor deze tijd dan) broers en zussen, waarvan er een aantal geadopteerd zijn.

Een broer van mij, een bloedverwant, stuurde iedereen, inclusief onze moeder, een kort zakelijk emailtje dat hij graag wil dat wij toestemmen in, na de dood van onze vader (dat dan weer wel gelukkig...), onderzoek van zijn hersenen, want mijn broer wil graag precies weten of hij nou Alzheimer heeft of wat anders. En ook of dit erfelijk is.

Ik kan zijn angst (krijg ik dit ook) en wens begrijpen en toch vind ik dat het niet aan hem is om dit te willen en door te drukken. Als ik alle publicaties lees over erfelijke Alzheimer is dat een vorm die je krijgt rond je 45e en dat was niet aan de orde bij mij vader. Bovendien hebben geriaters en psychiaters al vastgesteld dat hij Alzheimer heeft en wel twee soorten.
Bovendien heeft mijn vader, toen hij nog fris van geest was, zich nooit uitgelaten over dat hij zich wil laten onderzoeken na zijn dood (hij heeft wel al sinds zijn jeugd epilepsie gehad en een psychische aandoening, dus was voortdurend op bezoek bij artsen en ziekenhuizen). Over erfelijkheid heeft hij zich nooit zorgen gemaakt.

De verpleeghuisarts heeft aan mijn moeder laten weten dat zij de enige is die hiervoor toestemming kan geven; niet de kinderen.

Mijn insteek in deze kwestie is dat ik voor mijzelf niet hoef te weten of ik straks Alzheimer zou kunnen krijgen. Momenteel is er nog geen remedie. Alleen vertragende medicijnen. En ik maak me niet zo druk om wat ik eventueel zou kunnen krijgen. Mijn vader zelf leeft in niemandsland. Hij wordt goed verzorgd, maar is zich niet bewust van zijn wegrakende geheugen.

Anyways....het gaat mij niet zozeer om het verzoek van die broer, maar om de vorm. Niet in een persoonlijk (telefoon)gesprek, maar in een kort mailtje. En dan na een paar dagen een reminder sturen dat hij nog geen antwoord heeft ontvangen. Ik wil daar graag langer over nadenken en bovendien...heeft die broer wel uitgezocht of dit aan HEM is om te besluiten en ik denk ook niet dat dit een kwestie is van meeste stemmen gelden.

Wat het voor mij nog gecompliceerder maakt is wederom de vorm. Hij doet nogal minachtend naar mijn moeder en haar Christelijke geloof. Hij scheldt haar uit over de telefoon en geeft aan dat God waarschijnlijk haar influistert dat het niet mag, vergezelt van een aantal fijne vloeken.
Dit alles uit de hand van mijn moeder, dus ik neem dit wel met twee korrels zout en ik was er niet bij, dus weet niet zeker of dit echt zo gegaan is. En toch...ik weet - helaas uit jarenlange ervaring,  hoe mijn broer in dominantie, in tolerantie en in kort lontje precies zo agressief en weinig empathisch als mijn vader is.

Waar hij bang voor is - dat hij hetzelfde krijgt als mijn vader - gebeurt in feite al (in mijn perceptie dan he...). Hij is in gedrag net zo bot en ongevoelig als zijn vader.
Alleen is gedrag nou net niet erfelijk en af te leren. En respect voor andermans mening is ook iets waar je aan kan werken - als je wil.

Heb wel moeite met mijn moeder, die al helemaal inkrimpt als ze bedenkt dat ze straks tegen hem gaat zeggen dat ze het niet wil. Want - zo geeft ze me aan - dan zie ik hem en zijn gezin zeker een jaar niet meer. Zijn emotion ele chantagemiddel. Hij praat niet; hij blijft weg en zwijgt.

Mijn moeder die na dit telefoongesprek al dagen niet meer goed kan eten, vooral slikken gaat moeilijk (Ze slikt namelijk al veel te lang en teveel van iedereen!) en in plaats van nou eens lekker met haar vuist op tafel te slaan, krimpt ze ineen, gaat vroeg naar bed en eet dan maar een crackertje. Van die agressie die naar binnenslaat en nergens heen kan en je ziek maakt! Maar ook; slachtoffer-gedrag waar ik een beetje jeuk van krijg. Het overkomt je niet; je LAAT het iedere keer je weer overkomen. Geef die broer eens een keer zijn vet.
Als hij niet normaal kan praten; dan is het gesprek klaar en beeindigd!

I'm getting too old for this shit!

Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik heb mijn moeder voorgesteld om ons allemaal bij elkaar te vragen en dan haar besluit door te geven. Dat geeft mijn broer minder de kans om uit te vallen en is veiliger voor haar.