Het voelde anders dan anders, Eerste Kerstdag. Voorheen begonnen we de dag met een uitgebreid brood-ontbijt, de tafel was mooi gedekt met het speciale Kerstservies (gewoon Intratuin hoor) en ik was dagen druk met broodjes kopen, maken, beleg inslaan etc en het algehele gevoel of ik wel genoeg in huis had gehaald. Omdat mijn dochter nog geen brood eet, ik nog steeds een aantal kilo's wil afslanken en ook geen brood eet en mijn zoon rond de middag mij zou komen ophalen, was ik opeens even mijn Kerstroutine kwijt. Ook had ik niet echt nagedacht wat we zouden eten, het kon me niet zoveel schelen dit jaar. Totdat mijn zoon vroeg wat we deden en ik toch nog even snel iets voor hem moest bedenken. Maar geen culinaire uitstapjes dus. En ook een beetje zat van het gevoel dat ik niet genoeg zou hebben...er is altijd genoeg. Als je het maar ziet.
Toch vond ik het belangrijk om vast te houden aan die kleine dingen die Kerst bijzonder maken. Een mooie rode loper met daarop kaarsen op de tafel. Een stukje Kerstbrood voor mijn zoon. En kadootjes onder de boom, nu ook voor de vriendin van mijn zoon. De avond voor Kerst nog een aantal Kerstcakejes gemaakt voor mijn moeder.
Zo hartverwarmend om te zien hoe mijn kinderen hun best hebben gedaan iets leuks te vinden voor elkaar en voor mij en ook voor hun halfbroertjes en zusje en hun vader. En niet omdat ze zich verplicht voelen, maar omdat ze het gezellig vinden. En met elkaar te praten over wat je bezig houdt. Meer respect voor elkaar is ontstaan. Dat ze hun best doen om zaken ook vanuit de andere kant te bezien.
Mijn dochter voelde zich niet zo lekker en besloot om thuis te blijven, dus ging ik alleen met mijn zoon naar mijn moeder. Zo anders dan toen ik opgroeide en je altijd verplicht was om naar de Oma's en Opa's mee te gaan. Nu gaat mijn dochter gewoon een keertje bij haar Oma langs, gewoon omdat ze haar graag wil zien.
Leuk gesprek met zoonlief gehad over een recent sollicitatiegesprek wat hij had in het buitenland en de hoop op een vliegbaan voor hem. Dat hij daardoor in het buitenland komt te wonen is een bonus voor hem. Ik bewonder hem, dat hij zo jong al zoveel zelfinzicht heeft. En ambitie. In een moeilijk economisch klimaat.
Met de auto van mijn moeder zijn mijn zoon en ik nog even naar de begraafplaats van mijn vader gereden en zijn graf bezocht. Het was voor hem goed om een plek te hebben waar je naar toe kon gaan. Rituelen alweer. En zelf nadenken of wat jij denkt wel goed is voor je nabestaanden. Ook in het licht van het afscheid van mijn vader en hoe mijn moeder zaken bekeek (alleen vanuit haar gevoel; even vergeten dat haar kinderen er ook nog waren..pffff...moeilijk en zware zaken).
Op de terugweg alweer een diep gesprek met mijn zoon, nu over mijn ambities en doelen. Ik kan me niet heugen dat ik dat met mijn mijn ouders ooit heb gedaan. En dat ik mijn ouders kritische vragen kon en mocht stellen. En dat ik, zoals ik in mijn grafrede over mijn vader al zei, ik hem dingen verwijt, ik dit alleen in mijn eigen leven anders kan doen. En niet dingen moet blijven uitstellen! Voor je het weet is het te laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten