Kreeg een telefoontje van de verpleeghuisarts van mijn vader. Dat hij zich zorgen maakte over de toestand waarin hij zich bevond en dat hij geen lichamelijk aanleiding had gevonden voor zijn lamlendigheid. Waarop ik zei "Behalve de Alzheimer natuurlijk..."
Hij gaf aan dat als hij niet meer uit bed zou komen, niet zou willen eten en drinken het nog een kwestie van een paar dagen zou zijn. En dat ik er goed aan deed om familie te waarschuwen dat als ze nog afscheid wilde nemen ze dat deze week moesten doen. En hij legde uit hoe de procedure in het verpleeghuis was bij een dergelijk geval (geen infuus, geen geforceerd eten of via een buisje).
Maar ook; het kon best zo zijn dat hij er weer bovenop kwam (behalve over de Alzheimer dan) en gewoon nog een aantal jaren vrolijk verder leefde. Aan zijn vitale organen mankeert niets. Het was kortom tamelijk grillig.
Dus gisteren naar al mijn broers en zussen een snel sms-je gestuurd en de één was direct naar het verpleeghuis gegaan, de ander na zijn werk en weer een ander had mijn moeder opgehaald zodat ze niet alleen naar haar man hoefde te gaan. Die broer vertelde me dat hij zelf aangaf uit bed te willen, aan de eetkamertafel lekkere pudding had gegeten en ook nog een ommetje wilde maken, waarbij hij zelf aangaf welke kant hij op wilde.
Ga straks even bellen met zijn verpleegkundige hoe hij nu is en dan moet ik maar even bekijken of ik ook richting Pa reis of dat het allemaal wel meevalt.
En ja, dan is het niet hebben van een auto wel lastig, maar goed....niet onoverkomelijk. Mijn vader is al een hele tijd geleden niet meer bij ons. Ieder bezoek is opnieuw weer afscheid nemen en weer een stuk minder vader zien. Toch realiseer ik me dat als het einde straks komt, het een definitief einde is. Ik kan zijn hand niet meer vasthouden, niet naar zijn guitige gezicht kijken en daar het mijne in zien en gewoon zeggen dat mijn vader er nog is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten