Nou is ze helaas geen begenadigde schrijfster die haar gevoel in een email kan leggen en wat betreft mijn vader is het gevoel al jaren weg - wat gezien hun huwelijk begrijpelijk is - wat ze maar blijft ontkennen naar haar kinderen toe. Vanuit haar geloofsovertuiging en haar lage zelfvertrouwen en haar weinige financiele middelen (en kennis van hoe wel aan die middelen te komen) en oh ja die schare te verzorgen kinderen is ze toch altijd getrouwd gebleven. Nu hij in een verpleeghuis woont met Alzheimer is ze nu zijn onbestorven weduwe.Ze zorgt goed voor hem vindt ze zelf, zorgt dat hij nette kleren heeft, genoeg verzorgingsproducten, maar het houden van en daarom een stapje extra doen, dat is er niet. En dat is voor wie het wil zien zo zichtbaar. En pijnlijk omdat ze het maar blijft ontkennen.
Mijn vader is nu tamelijk apatisch, slaapt veel en heeft zelfs weinig interesse meer in eten en drinken. Toen ik dit hoorde was voor mij het duidelijk dat we de laatste fase ingaan met mijn vader. Het kan zo zijn dat we zeer binnenkort horen dat hij dood is.Ook omdat een aantal vaste bewoners onlangs ook zijn gestorven en een dame die een tijdje zijn vriendin in het verpleeghuis, ook overleden is. Zij was nog jonger dan mijn vader.
Maar in plaats van zoiets te schrijven, krijgen we nogal klinisch een bericht dat hij weer gevallen is, maar dat hij nu weer een goede bloeddruk heeft en oh ja, mijn moeder zelf moet ook nog een medisch ingreepje ondergaan.
Daarop schreef mijn broer gisterenavond laat een mailtje waarin hij zijn ongerustheid uitsprak, maar alweer zonder te benoemen waar het nou echt om ging.
Ik dacht...laat ik nou ook maar niet mailen en doen wat ik anderen verwijt, want geschreven tekst kan altijd verkeerd worden uitgelegd en vanochtend vroeg maar met die broer bellen en horen hoe ongerust hij is en vooral dat erkennen. Ik voelde dat hem dat goed deed. En dan moet je weten dat we niet echt close met elkaar omgaan; ik heb gewoon een heel andere levensinstelling dan hij en hij lijkt ook precies op mijn vader qua doen en laten, maar ik voel zijn verdriet door zijn woorden heen.
En verdorie, terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat ik mijn oude rol van oudste kind, van bemiddelaar, moeiteloos weer op me heb genomen, waarbij mijn gevoelens er totaal niet toe doen. Gisteren, toen ik mijn moeder belde, vroeg ze geen enkele keer hoe IK me nou voelde onder de toestand van mijn vader. En ik laat dat dan weer gebeuren omdat ik het rot voor haar vind omdat ze ook maar alleen zit in dat grote huis en er maar weinig kinderen vragen hoe zij zich voelt....
Wat is dat toch ingewikkeld...familie!!
1 opmerking:
Ik voel met je mee. Ook zo'n familie, hoewel ouders wel van elkaar houden, maar ze hebben een symbiotische band met elkaar, ook vanuit een geloofsachtergrond. Niet zeggen wat ze werkelijk denken en voelen, maar zichzelf verstoppen achter medische dienstmededelingen en ongerustheid. Zus met borderline, haar kinderen zijn ook al ontspoord, ouders hebben ons niet zelf opgevoed, vanwege een reizend beroep, wij zijn in pleeggezinnen en internaten grootgebracht. Broer is in de reli beland. En oh, wat is het ingewikkeld om zonder al te veel zinloze confrontaties met elkaar door te gaan en toch naar elkaar te luisteren en elkaar te nemen zoals iedereen is. Ik vind mezelf best knap als we een verjaardag van pa of ma weer tot een goed einde hebben gebracht..
Een reactie posten