Wat zou Heather Small zeggen...

http://media.tumblr.com/tumblr_lydd32FGVA1qgcs8j.gif

Dat moet ik vandaag nog even in gaan vullen....In ieder geval iets anders gaan doen dan wat ik altijd doe....maar wat?? En iets wat budgetneutraal is. Koffie mee in thermosfles of zo, eikels zoeken in bos (in de stad zijn ze zo te spotten), kastanjes rapen....

Eindje fietsen dan maar??

Ben in ieder geval trots dat onze website er weer goed bij staat, dankzij de hulp die ik van een oud-collega inriep. En dat ik besef dat ik wel degelijk mensen om me heen heb die ik wat mag vragen. Ik hoef niet alleen maar te geven.

En trots dat ik elke zondag de meterstanden noteer en blij ben dat ik inderdaad minder verbruik.

Nou...make-up erop en op de pedalen. De zon schijnt, verzamel die vitamine D!

Zuinig boodschappen doen en je toch rijk voelen

Mijn maandbudget heb ik echt van de 1e tot en met de 30 of 31e lopen. Alles wat ik daarin uitgeef aan mijn huishoud- en kasgeld noteer ik  Ik vraag dus altijd de bonnetjes.

Nu heb ik nog 12,75 voor boodschappen staan t/m de 30e. Meestal doe ik op zaterdag voor de hele week boodschappen en dan kom ik rond de 30 - 35 euro uit. Dan hoef ik tussendoor niet extra naar de winkel en dat scheelt verleidingen en dus geld.

Mijn budget heb ik trouwens een stuk lager gezet nu ik alleen woon. En deze maand nog maar een stukje lager. Gewoon om mijzelf te blijven prikkelen. En om beter uit te komen met mijn ww-uitkering. Is niet echt grappig om per maand zo'n 500 euro netto minder te ontvangen. Het kost tijd om op je vaste lasten te bezuinigen want sommige besparingen (Gas, water en licht) zie je pas over een jaar.

Het scheelt enorm dat ik geen pakjes en zakjes koop en alles vers maak. En geen frisdranken nodig heb. Het is vandaag trouwens echt zo'n dag voor een heerlijk soepje. Dat kost ook geen drol aan ingredienten.

Dus heb ik afgesproken dat ik ga kijken of ik t/m maandag met mijn voorraad uitkom. Genoeg eieren, genoeg havermout, genoeg groente nog en nog genoeg in de vriezer om nog een paar weken (alleen vleesch dan) te overleven. Misschien alleen een pak sojamelk, maar kan ook kijken of ik dat tot maandag red.

Wel wil ik een Staatslot kopen voor de iedere uur prijs trekking van 1 oktober. Als je miljonair wil worden moet je wel je kansen vergroten natuurlijk :)

 Dat kan nog net van mijn budget zie ik. En ik kan het natuurlijk ook (boekhoudfraude) op de post voor Oktober zetten.... :)

Straks ga ik flyeren op een 55+ beurs hier in de buurt. Er zullen vast wel lotgenoten rondlopen die ook op zoek zijn naar betaald werk en het moeilijker vinden om geschikt werk te vinden. Kom bij de club!

Hotel, motel Holliday Inn!

Altijd als ik een rijtjeshuis met deze lettercombinatie

letters in de vensterbank zie, dan wil ik direct gaan figuurzagen en mijn eigen versie ervan maken.

Bijvoorbeeld:

Of deze:

of iets normaler

Maar goed....ik vind die letters net zoiets als de Ganzen uit de jaren 70/80.... Wat voegt het toe?

Knorrig..waar komt het vandaan?

Die knorrigheid en het verwijt aan mijn moeder (Goh...lijkt wel therapie) dat ze ze weinig knuffelig is, tsja.. Mijn moeder vertelde me ooit dat zij als jong kind altijd voor haar broer moest zorgen. Haar moeder lag dan op bed en riep vanuit bed dat ze zijn ontbijt moest maken (en voor haarzelf) en samen met hem naar school moest. Niks geen liefhebbende of gewoon een aanwezige moeder die op zijn minst een boterhammetje smeerde of een kopje thee inschonk. Haar moeder lag in bed. Mijn moeder was toen een jaar of zeven.

Ik vroeg haar of mijn Oma dan depressief was, maar neen, ook volgens de familie van mijn Oma was mijn Oma een oerlui mens. :)

Op maandag, wasdag, was ze altijd de laatste huisvrouw die warm water kwam halen (goh...klinkt als iets van eeuwen terug, het is net na WO II) en was dan pas klaar met de was als haar man weer uit zijn werk kwam. Dus was die Oma ook daardoor altijd knorrig. Ik denk dat ze het liefste de hele dag niets wilde doen, lekker op de bank luieren en dat huisvrouw zijn niet bij haar pastte. Maar ja...geen keus in die tijd. En al helemaal geen carriere buitenshuis.

Mijn moeder verbleef uit school het liefste bij haar Oma, die tegenover hen woonde. Met haar broertje was ze altijd daar en die Oma was wel zorgzaam en lief. En mijn moeder vertelde me ook dat haar moeder en vader eigenlijk weinig belangstelling voor hen hadden. Schoolresultaten, rapporten....het maakte ze niet warm of koud. Alsof mijn moeder onzichtbaar was. Haar broertje viel beter in de smaak.
Ook heeft ze weinig huishoudelijk dingen geleerd van haar moeder. Dat heeft ze allemaal zelf moeten uitvinden toen ze op heel jonge leeftijd moest trouwen.

Koken heeft ze uit een kookboek geleerd en wat basiszaken op de Spinazie-academie. Daar ging je heen in haar milieu en niet naar het Gymnasium wat ze met haar cijfers makkelijk had gekund. Maar ach....je moet je niets verbeelden. Ons soort mensen ging niet naar zo'n school.

Kijk, als ik dat allemaal zo weet, dan snap ik ook wel dat je dan veel meer moeite moet doen om een knuffelmoeder te zijn en misschien is dat ook niet nodig, maar gewoon tsja...wat zachter. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn moeder wel veel veel zachter is geworden nu haar echtgenoot geen bedreiging meer voor haar vormt.  Dus nu hij dood is. Maar zo jarenlang eerst geleerd dat je toch niets voorstelt, dan jarenlang van je echtgenoot hetzelfde gehoord, waar en hoe kan je dan toch jezelf goed genoeg gaan vinden. Of tegen die mensen ingaan.

Dus val ik mijn moeder niet teveel lastig met wat ik belangrijk vind, omdat ik zie en weet hoe kwetsbaar haar pas gevonden zelfbewustzijn is. Als er één kind op het knopje drukt "niet goed genoeg" valt ze snel terug naar...ik verdien niet beter. Is ze niet in staat om op een normale toon te zeggen dat ze het gesprek niet prettig vind, maar jaren van bekvechten met mijn vader, hebben haar niet geleerd (en ik ook niet denk ik) om op een normale toon dingen te zeggen. Zonder direct in de vechtstand te schieten. Vecht of verdedigingsstand. Of slachtofferstand.

Mijn moeder is geen knuffelmoeder. Ze komt met een warm vest of met een pak koffie, of het zoveelste theeblad met waxinelichtjes. Of een pak koekjes voor bij de thee. Of een kamerplant.

Ik moet beter waarderen dat ze haar best doet en dat het gewoon ongelovelijk moeilijk is om iemand te zijn die je nooit hebt gekend, waar je geen rolmodel van hebt en waarvan je denkt dat je geen recht hebt om je zo licht en luchtig te gedragen.

Want mijn moeder kwam ook nog eens uit een zwaar gereformeerde omgeving. Waar eigenlijk niemand goed genoeg was en toch naar de hel zou gaan. Wat je ook deed.
Dus bang om te leven en ook nog eens bang om dood te gaan.

Heel vermoeiend.

Knorrig

Merk dat ik soms een beetje knorrig kan doen. Naar mezelf, over mezelf en hoe ik denk over andere mensen, die het in mijn ogen toch stukken lichter hebben.

Natuurlijk weet de niet-knorrige, rationele ik heel goed dat ik niet achter hun voordeur kan kijken en veel aannames doe. Dus die zegt dan ook telkens weer tegen die knorrige kant...hou toch eens op joh....Zorg gewoon dat JIJ het beter hebt, dat je jouw behoeften vult en niet hoopt dat er;

- een prins op het witte paard langskomt;
- een te kussen kikker opspringt;
- die ene brandweerman toch vrijgezel blijkt te zijn;
- een wonder geschiedt, mannen zijn opeens helderhorend en zien dat ik er behoefte heb aan gezien te worden.
- die mannen van vroeger opeens denken...verrek...wat heb ik laten gaan!
- je de Staatloterij wint.

Ik voelde me gisteren, na mijn supergrootte en heeeeeeeeeeerlijk croissant, toch niet helemaal zo jofel als ik dacht dat ik me zou voelen. Het was dan wel warm in de tuin en daar heb ik nog een tijdje Gardener's world nagespeeld (inclusief Monty Don met ouwe lullenribbroek), maar toch kreeg ik niet dat aangename voldane zondaggevoel.

Gingen mijn gedachten naar hoe mijn moeder met me omgaat. Bel ik haar hoe het met haar gaat, krijg ik aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaalle verhalen over hoe ze nu al weer zelf boodschappen doet met de auto, hoe ze zich elke dag wel weer wat beter voelt, wie ze allemaal gesproken heeft, hoe het met de buren gaat, welke cursussen ze gaat doen, ....en wat ik eigenlijk tegen mijn moeder moet zeggen is dat ik zo graag zou willen dat ze zich eens afvroeg hoe het voor mij, haar oudste kind, is zonder vader. Oh ja, valt ook onder de categorie Droomprins, Kikker en Brandweerman. Mijn moeder is geen vrouw die je in haar armen neemt, je knuffelt. Niets van dat al. En wat merk ik dat ik, ook al ken ik het niet, het mis.
Ik zou denk ik mijn moeder erg in de war brengen met mijn vraag. En jarenlange training heeft me geleerd geen lastig kind te zijn. Op dat vlak.

Maar wat vond ik het zalig om met mijn kinderen, toen ze nog klein waren, maar ook toen ze al lang en breed pubers waren, lekker op de bank te zitten, tegen elkaar aan, dekentje erover, de een met zijn hoofd op mijn schoot...de ander tegen me aan geknoedeld...heerlijk. En als ze ziekjes waren, mochten ze in mijn grote bed....of gewoon zo maar...voor de gezelligheid of omdat het onweerde. Die zachte wangetjes kussen, die heerlijk ruikende haren kammen of borstelen...

Met mijn dochter, die onlangs het huis uitging (en ja...ik weet dat ik nauwelijk kon wachten, maar dat heeft meer te maken dat het voor haar nodig was, om volwassen te worden), ook zo lekker naar domme tv-programma;s kijken, onder een dekentje..op de bank.
En nu zit ik dan alleen op mijn bank, nog niet onder een dekentje, want het is niet zo koud, maar goh...moet ik nou echt nog zo'n 25 jaar doorleven zonder aanraking. Elke nacht alleen naar bed? (Drama Knor!!)

Een kat of konijn gaat het niet worden; we zijn allemaal heel allergisch voor de haren. Mijn moeder schafte opeens wel een kat aan toen mijn zussen nog jonger waren en ik het huis al uit was. Opeens aaide ze haar  katten (het werden er al snel meer) en wilde ik dat ik zo;n kat was. Achterlijk toch...als volwassen vrouw knorrig op een kat?
Nu hoeft ze geen katten meer, ze heeft geen zin meer om verantwoordelijk te zijn voor iets. Of iemand (vult de knorrige dame zelf in).

Ik kan van mijn moeder niet verlangen noch verwachten dat ze opeens in een knuffelige moeder transformeert. Die mij belt of gewoon eens spontaan langs komt omdat ze me mist. Die niet om 20.00 zegt dat ze nu koffie gaat zetten en het telefoongesprek beeindigd, want ze zet al haar hele leven om 20.00 uur koffie en kijkt daarna het journaal met het weerbericht.

Het enige wat ik kan doen is die knorrige dame in mijzelf geven wat ze nodig heeft. Zachtheid, mildheid en aardiger zijn voor mijzelf.

Bejaardentrekkar

Gisterenavond lekker waxinelichtjes aangedaan, op de bank gekropen met mijn sexy breiwerkje en heel dom met de blik op opeindig tv gekeken. Nou ja....heel dom: toevallig wel Miranda op de BBC...Such Fun!!

Zie je haar met haar ketting vastzitten in een Sushi zaak en door de hele zaak gesleurd worden...Zit ik echt keihard in mijn uppie om te lachen...Heerlijk!

http://www.youtube.com/watch?v=20ThFzr9loE&list=PLb6_cZ4ZE0vAnHEqZWrtO3Z5csnJM_QPw

Een glaasje erbij en dan vanochtend ontspannen wakker worden. Weekend!

Gisteren had ik van de nieuwe broodafdeling van de Natuurwinkel hier in het dorp twee heerlijke gratis speltbroodjes gehad, om te proberen. Zo lief. Ze waren nog heerlijk warm ook. Had daar al een overheerlijke supergrote Speltcroissant gekocht....voor het weekend. Grappig toch dat je je zo op iets kan verheugen.

Ook nog de flyers van mijn stichting bij de bibliotheek neergelegd (met toestemming) en direct al een heel gesprek met iemand die weer iemand kende die ook al langer op zoek is naar werk, maar alleen maar tijdelijke contracten krijgt of voor een soort van minimum jeugdloon aan de slag mag. Waar hij zijn hypotheek dan van moet betalen vraagt iemand die simpel zegt dat als je wil werken er werk is zich kennelijk nooit af.

Vanochtend mijn boodschappen gedaan. On foot. Toen ik nog een auto had, reed ik dat kippestukje dus echt iedere keer. Omdat ik zogenaamd zware tassen had. Nee...omdat ik een auto had, door de leaseconstructie betaalde ik via mijn salaris en merktte ik niets van brandstofkosten en daarbij was ik gewoon te lui om de keus te maken om wel te gaan lopen, gewoon omdat dat beter voor me was.
En misschien als ik nog steeds een auto had dat ik toch nog wel eens dat stukje met de auto zou doen...ben niet heilig tenslotte, maar dit is een nadeel met een groot voordeel.

Anywho, met mijn bejaardentrekkarretje, alleen maar geheel verantwoorde boodschappen gehaald, niets geen behoefte aan snaai, koek, snoep of zacht smeltende ijssoorten. Echt amazing. Dat ik me kan verheugen op een speltbroodje met een gekookt eitje en niet meer denk...Nee...zaterdagmorgen, kopje koffie daar MOET een café Noir-koekje bij (of een hele rol eigenlijk).

Zo maar even de was ophangen, nog even mijn laatste Flylady taak (van gisteren) in de badkamer volbrengen en dan ben ik geheel content.

Oh ja...zag dat van de week Herman Brusselmans in een naburig winkelcentrum bij de boekhandel zijn werk komt signeren. Dit winkelcentrum is echt een bolwerk van truttigheid (ook mijn wereld kennelijk hahah) en vooral de burgerlijkheid waar Brusselmans zo tegenaan schopt. Wat zoekt die man hier?
Ik zie zijn publiek nou niet echt hier rondlopen. Maar ja...dat zal dan mijn vooringenomen blik wel zijn.
Wie weet wat er achter de Vinexvoordeuren allemaal gebeurt!

Rode laarsjes in de regen

Gisteren mijn laatste blok van de collecte voor de N ierstichting gelopen. Het was fijn te merken dat veel mensen wel iets wilden geven, de dag ervoor had ik een heel rijtje waarin niemand iets wilde doneren. Natuurlijk loop ik dan vrolijk door naar het volgende adres, maar het voelt dan toch beter als mensen blij zijn dat je voor dit goede doel wilt collecteren en blij zijn wat te kunnen geven. En vervolgens vertellen dat het doel ze aanspreekt omdat hun man een maand ervoor een nier moest missen of dat hun zus aan een nierinfectie is overleden. Of hun broer al jaren last had van zijn nieren.

Realiseer me ook dat sommige mensen misschien het echt niet kunnen missen. Dus gewoon blij zijn met diegenen die wel iets kunnen en willen geven.

Vind het een beetje een saaie week. Dat ligt aan mij, ik doe weinig leuke dingen vind ik, ik moet heel veel van mezelf en door de kou vind ik het ook moeilijker om lekker in mijn vel te zitten.  En ik mis aangeraakt, gezien te worden. Iemand die op me wacht. Het zal wel met mijn eindelijk lege nest te maken hebben, maar ik denk ook dat zo lang zonder een man in mijn leven..ja het is rustig, no more drama, maar ook saai en voorspelbaar.

Dus aan mij om dat te veranderen. En niet te denken dat door een man in mijn leven alles opeens beter wordt.

Misschien een rode hoed en een paarse jas? Mijn haar kortknippen en knalrood verven...zo;n kek brilletje op??

Bleh!

Heb eindelijk, na echt een paar maanden deze laarsen in de online-reclame voorbij te zien komen en te denken; neeeee...je mag geen dingen kopen...mag niet! Je verdient het niet. Ze toch gekocht, want ik zag in mijn overzicht dat ik al maanden geen kleding heb gekocht, maar wel budget voor had. En wel 55% afgeprijsd. En kijk ik naar mijn winterschoenen, mag het ook best. Heb maar één paar lage (5 jaar oud) en één paar, ruim 10 jaar oude winterveterlaarsdingen...Ja en pumps, maar aangezien ik niet werk, doe ik die echt nooit aan. En de rode dansschoentjes...ook alleen voor hoogtijdagen.

Wat zitten ze lekker, een bredere leest (betaal je ook direct meer voor, vandaar dat ik niet echt heel veel schoenen heb; kies liever voor kwaliteit dan kwantiteit). En wat een pittig hakje en die kleur....en wat past dat geweldig bij die spencer die ik aan het breien ben uit een jaren 80 Viva patronenboekje...

Nou mutsen-inspiratie volop. Daar gaan we geen leuke mannen mee binnensleuren denk ik..tenzij ik netkousen in een leuk werkje erbij brei misschien.

Net even aan de kapstok gekeken naar de jassencollectie. En de jas die ik van mijn moeder kreeg, ongedragen want te groot voor haar, maar op de stapel voor de Kringloop gelegd. Heb 'm nooit aangetrokken, oude wijven kleur, nou nee..dat is niet eerlijk. De kleur staat mij niet, het model staat mij niet en is niet mijn keus...En jemig de pemig...nu valt het kwartje:
Toen ik een jong meisje was kreeg ik altijd afdankertjes van rijke nichtjes. Nooit iets nieuws. Vooral dat rijke moest er door mijn Oma worden bijgezegd. En moest ik alles afdragen ook al vond ik het kriebelen, niet leuk, stomme kleur, maar ja; in die tijd had je als kind gewoon te doen wat je ouders zeiden. Je had geen stem. En je begreep niet dat je ouders het financieel zwaar hadden, want daar spraken ze nooit over.

Dus met die jas krijg ik direct hetzelfde gevoel. Stom. Want mijn moeder bedoelt het helemaal niet zo. En ik snap haar wel, want ik heb echt jarenlang niet eens een winterjas gehad. Mijzelf met mijn dikke lijf niet gegund. Wachten tot ik afgevallen was. En ik zat toch altijd in de auto. De boodschap voor mijzelf was dat ik gewoon niet goed genoeg was om met dat dikke lijf iets moois te mogen dragen.

Verleden jaar kreeg ik de winterjas van mijn dochter, die ze niet meer pastte (maat 46) en die jas is leuk. Zwart, alles past erbij, heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk warm. Net nog even gekeken, ik pas hem (Gelukkig) nog. Rits moet even gemaakt worden. Maar goed.....heb ik dus nog steeds geen door mijzelf geheel nieuwe winterjas a la mode 2013/2014.  Nou en!!! Maar mijn moeder en kleding....daar zit iets aan gekoppeld.

Maar wel kekke laarzen. Kermit de Kikker groen. Groen...het nieuwe Rood.

Ritme van de regen

Gisteren begon ik te collecteren voor de N ierstichting en ik was gelukkig net thuis toen er alweer een grote regenbui losbarstte.

Had besloten om niet als een gek door te gaan, maar gewoon iedere dag drie kwartier mijn rondje te lopen en dan weer naar huis. Grappig om bij hetzelfde soort huis als ik bewoon naar binnen te kijken en een eerste indruk op te doen. Voordeur keurig netjes, of vol met spinnenwebben, Halmeubeltje, laminaat, spiegel, behang, verf, hond of kat, foto's, schilderijtjes, beeldjes, dingetjes of alleen een klein kiertje door de voordeur en dan na een tijdje wachten en van een volwassen vrouw horen dat moeder niet thuis is, dus ze geen kleingeld heeft. Sommige halletjes keurig netjes, anderen vol met kinderschoenen, rolschaatsen en jassen. Andere halletjes daar ruik je wat er gegeten wordt/is. Weer een andere voordeur schiet een kat naar binnen.

Doet me direct ook mijn eigen halletje bekijken. Hoe komt dat over? Nou...na jaren met kinderen te hebben gewoond met altijd veeel vrienden over de vloer, is het nu een stil halletje. Maar wel herkenbaar als die van mij, door het schoenenmeubel in een felle kleur, matching fotolijstjes op een plankje en gewoon de foto's van mijn familie die daar staan. De vloerbedekking en kleur is niet echt van deze tijd, maar goed...ik stoor me er nog steeds niet aan, dus waarom zou ik dat vervangen. De deuren zijn niet echt in mijn kleur, maar wederom...ik stoor me er niet aan, dus waarom schilderen?
Misschien wel als ik budget ervoor had, maar lijkt me in mijn situatie niet verstandig om daar mijn geld aan te besteden.

De kapstok heeft nu niet meer een berg jassen, maar alleen nog maar die van mij. 1 winterjas, 1 zomerjas en 1 eigenlijk veel te grote zomerjas, maar ja....als die andere zomerjas kletsnat is, is het toch wel prettig iets aan te kunnen schieten.

En alleen nog de skates in de gang herinneren aan mijn kinderen. Misschien dat ik ooit nog een andere ganglamp ophang, maar ook daarvoor geldt; ik stoor me er niet aan dat hij er al 20 jaar hangt en niet echt Design is. Aan eén schroef, want door mijn vader opgehangen (hahaha...hij was altijd een ongeduldige klusser).

Straks weer op pad en hopenlijk ook een beetje door de buien door, die zo hoor ik net, voornamelijk aan de kust vallen. Nu even een lekkere Rucolla salade opeten voor de broodnodige mitavientjes.
Mis ik de troonrede, de eerste van de Koning, maar gisteren zag ik hem al oefenen en ik denk dat het wel goed komt..

http://varagids.vara.nl/Newsdetail.11251.0.html?&tx_ttnews[tt_news]=100600&cHash=331446bed5f46c6ca64a60093e81c1bc

Obese - herkenning

Gisterenavond de aflevering bekeken van Obese - hoe gaat het nu met.

En de meest opvallende kandidaat van vorige jaar, Danny, was nu weer de meest opvallende kandidaat. Want bijna al zijn verloren kilo's weer teruggevonden.

Het viel me op dat hij het alleen maar aan teveel eten wijt en niet doorhad wat zijn vet voor hem betekende. Dat hij in feite nog steeds dezelfde Danny is, als toen hij dik was, maar door de grote buitenwereld heel anders - en zeker na dit programma - met argusogen - wordt bekeken.

Zou hij het volhouden, zou hij terugvallen....is hij The biggest Loser?

Ik vond al eerder dat Danny alles in zijn leven in het extreme aanpakt. Ook het afvallen, hij ging harder, dieper, sneller dan welke kandidaat dan ook en alleen maar gericht op het zo veel mogelijk kilo's verliezen. Nergens tijd en ruimte voor het waarom van die muur van vet. Ook daar leek weinig begeleiding in.

Ook dat hij kennelijk een fikse eetsverslaving heeft, hij gaf aan vooral ijs lekker te vinden. Herkenbaar, die voorkeur voor zoet, zacht en slobberig :) Veel psychologen geven aan dat dit eigenlijk behoefte aan liefde is.

Als je zo dik bent als hij val je op. In negatieve zin, maar het heeft ook veel voordelen. Je hoeft nooit inspanning te verrichten want mensen snappen direct dat jij dat niet kan met je grote lijf. Niet meedoen met sporten, dansen, uitgaan, het leven in het algemeen. Je zit - voor veel mensen - aan de zijlijn en dat is de plek die de meeste mensen wel goed genoeg voor jou vinden. En jijzelf ook.

Nu ben je slank, normaal en moet je heel veel. Je leuk kleden is nog het minst ingewikkeld, maar ook een normaal leven leven. Geen excuus meer hebben om je achter te verschuilen. Je scherm, je vet, wat je onzichtbaar maakte, is weg.  Je bent naakt. En kwetsbaar.

Dan is het toch begrijpelijk dat je terugvalt naar de veilige omgeving van dikker zijn. Zo ken je jezelf. Kan je alles op je overgewicht schuiven. Geen relatie, geen baan, geen sociaal leven, geen zelfvertrouwen, geen leuke kleding. Tweedehands leven.

Het is eng om normaal te zijn. Om die persoon te zijn die je verstopt hebt onder je vet. Het is ook eng om te zien hoe mensen je opeens complimenten geven omdat je bent afgevallen. Alsof je toen je dikker was eigenlijk niet goed genoeg was. Dat doet pijn, meer pijn dan je durft toe te geven en bevestigd precies waar je bang voor was. Je bent alleen goed genoeg als je aan de algemene normen voldoet.

Buiten dat is er weinig aandacht geweest hoe slecht het voor je lichaam, je vitale onderdelen is om zo extreem veel in korte tijd af te vallen. En daarna weer aan te komen. Ik las een heel goed, geheel ander interview met hem op de site van Wondervol (leuke site!!).

http://wondervol.nl/danny-viel-met-obese-155-kilo-af-en-kwam-weer-aan-zijn-verhaal/

Ik herken mezelf in Danny omdat ik dingen ook zo goed kan wegpraten, zo om de hete brij kan heen lullen. En mensen kan overtuigen tot aan mijn dieetiste aan toe dat ik toch echt 100% committment heb, elke dag goed bezig ben. Ja, de wikkels van de Mars onderin de prullenbak verstoppen. De dag voordat je op de weegschaal moet staan helemaal niets eten...dan haal je net je streefgewicht.
Nooit eens diep gaan, nooit eens aangeven dat je het retemoeilijk vind, iedere dag zo bezig zijn met afvallen, met wat je nou wel en niet mag en vooral dat je veel niet mag.

Maar echt inzicht in je gedrag, waarom je het nodig hebt gehad om zo dik te zijn en te blijven...dat komt bij mij nu pas.

Dat ook ik het waard ben om een gezond lijf te hebben. Niet een mooi lijf, maar een gezond lijf. Als ik mijn nogal ingevallen koppie zag, met dat vlassige haar (van het afvallen) vind ik mezelf nu, zwaarder, maar wel met gezonder haar, mooier. Ik hoef niet meer in één maand 10 kg af te vallen. Rustig aan, dan kunnen mijn nieren en hart wennen aan minder gewicht.
En misschien, wat een vriendin me aangaf, moet ik wel blij zijn met een blijvende lager gewicht wat dan misschien niet een ideaal BMI is, maar wel zeker 50 kg lager dan ik ben geweest. Mijn lichaam tijd gunnen te wennen aan dit andere lijf.

En dat gezonde lijf krijg ik door regelmatig te bewegen, goede dingen te eten, geen afslankpakjes!, en vooral de stress in mijn leven te verminderen. Door te leren me niet over alles druk te hoeven maken en me niet voor alles en iedereen verantwoordelijk te voelen. En gewoon wat meer plezier in mijn leven te gaan hebben.

Vanochtend de witte was (moet echt mijn best doen genoeg was te hebben hahah) in de machine, mijn joggingbroek aan, de dvd van Cher opgezet en tsjakka....up up down down. Zo direct nog even een stukje fietsen voor een boodschap in de andere kant van mijn woonplaats, lekkere koffie gezet met een schepje kokosolie.

Goed en lief zijn voor mezelf.

Preek van de week

Gisteren was echt zo'n binnenblijf dag; de regen viel volop. Daarom had ik vrijdag alvast mijn weekboodschappen gedaan, kon ik zaterdag kneuterig binnenblijven. Als een mol in mijn hol. Niet gerekend dat dochterlief vroeg of ik haar boodschappen wilde halen; ze zat klem tussen werk en sporten. Tsja...had ik natuurlijk kunnen zeggen zoek het zelf maar uit, maar dat vind ik zo harteloos. En wat voor moeite was het nou. Tussen de buien door naar de Appie, hier om de hoek, binnen een half uurtje weer klaar en daarna nog even met mijn kletsnat geregende dochter meegereden naar haar huis, want het was wat veel om allemaal op haar fietsje te vervoeren met haar sporttas erbij.

Het voelt gewoon heerlijk als ik iets voor iemand kan betekenen. Kennelijk heb ik daar (nog) veel behoefte aan. In de middag een beetje gelummeld, er kwam niet echt veel uit mijn handen en toen het eind van de middag droog was nog even snel naar het bos gefietst om te kijken of er nog wat bramen over waren. Allemaal pruttig en door de regen weggerot. Had maar een klein bodempje in mijn bakje. Maar wel een leuk konijntje gezien en een mol in actie.

Mijn Oma zei altijd dat als je molshopen ziet, er regen komt. Altijd gelijk die Oma.

Ik had een aflevering van Nigel Slater opgenomen waar hij heerlijke paprika en tomaten uit de oven maakte, met een basilicum-olie dressing en pasta. Het zag er zo heerlijk uit en zo eenvoudig, dat ik dat heb gemaakt. Verse basilicum uit de tuin, die paprika had ik op voorraad en nog wat extra courgette erbij gedaan. Heerlijk. De pasta was volkoren spaghetti. Ik eet weinig tot bijna nooit meer pasta, maar nu vond ik het wel passen. Ga binnenkort ook kijken voor pasta van speltmeel, dat lijkt me gezonder dan tarwe. En wat een verandering; vroeger at ik de hoeveelheid pasta van wel 4 personen, nu had ik meer dan genoeg aan één kleine portie. Zonder bergen kaas. Helemaal geen kaas. Kruiden (ook nog tijm en bieslook erbij gegooid) gaven meer dan genoeg smaak. En bewuster eten en proeven.

Vanochtend bij het wakker worden bedacht dat ik dat ik goed voor mijzelf moet zorgen. Dus direct mijn joggingpak aan wat hing te verstoffen in de kast, sportschoenen aan en een rondje gelopen (wandelen dus, maar wel een beetje op tempo) in de buurt. Lekker zo vroeg en alleen maar joggers of hondenbezitters kom je tegen. Daarna mijn haar geverfd, de grijze lokken aan de voorkant weer bedekt met donkerblond, dat stond ook al weken op mijn nog doen-lijst, lekker douchen en nu even blogs lezen, verse koffie van bonen gezet, een heel oud patroon uit de Viva uit de jaren 80 opgeduikeld. Ik had gisteren een proeflapje gebreid van garen wat ik bij nota bene Z eeman heb gekocht, maar het gaat mij gewoon om de lol vanhet breien. Zo ontspannend.

Straks nog even wat administratiedingen de deur uit werken. En dan hoop ik dat de treurnis en zeikgevoelens een beetje wegvliegen. En ik meer oog krijg voor alle mooie dingen om me heen. En niet wanhoop omdat ik nog geen betaald werk heb gevonden. Dat komt wel. Echt!

Oh..en wat ik heel erg prettig vond om gisteren te ontvangen. Ik had in mijn domme jaren, waarin het financiele water me aan de lippen stond en ik uit schaamte hier met niemand over durfde te praten, een lening bij die bank die failliet is gegaan afgesloten. Met wel twee polissen erbij om o.a. risico van baanverlies te dekken. Ben nu bezig dat allemaal uit te zoeken en versneld af te gaan lossen, maar het compensatiefonds kende mij een bedrag toe omdat deze bank niet conform de regels had gehandeld. Mooi; dat gaat fijn van het nog uitstaande bedrag af!

Is het niet verbazingwekkend dat ik nooit een sluitende begroting had toen ik nog werkte en nu ik werkloos ben ik zelfs een buffer heb, Nibud waardig ook nog en juist alle openstaande schulden versneld (met die buffer) aan het aflossen ben.
Ik ben me veel bewuster geworden van mijn lekkages en budgetteer nu ook. En vind het een sport om met een veel lager bedrag rond te kunnen komen. En geef veel veel minder uit aan kleding, vakanties en terrasjes en bioscoopdingen. En natuurlijk, soms wil ik ook gewoon naar de winkel kunnen gaan en daar de laaste mode kopen, nieuwe schoenen, laarzen, een jas.

Tegelijkertijd weet ik dat daar mijn geluk niet in zit. Bezit went. Gelukkig zijn, tevreden zijn, oog hebben voor de schoonheid van alledag. Voor mijn twee lieve kinderen op wie ik zo trots ben. Omdat ze zulke fijne mensen zijn geworden, ondanks de obstakels op de weg daarna toe. Toen ik 20 jaar geleden besloot alleen verder te gaan was dat mijn grootste streven. Mijn kinderen begeleiden tot volwassenheid, ze meegeven dat het niet om het hebben van dingen gaat, maar om het zijn van een goed mens. Een stabiel thuis bieden, weten dat ze van me opaan kunnen.

Nou, Dominee Gremdraad verlaat zijn kansel en wenst jullie een zonnige zondag!

Zeur- en zeiklogje

Merk dat ik tijd nodig heb om te ontspannen en dan ook echt iets moet gaan doen wat ik uitermate leuk vind.

Maar ik weet niet wat en hoe. Ben tamelijk inspiratieloos momenteel. Beetje futloos ook. Gelukkig eet ik nog steeds verstandig, dus dat blijft goede energie geven. Ik val niet terug in mijn Koekiemonstergedrag of IJsverslaving. Of verdoving door veel zoetigheid.

Van de week alweer naar mijn moeder geweest. Nu was de grafsteen van mijn vader opgeleverd en mijn moeder moest de steenhouwer laten weten of ze het goed vond. En neee..daar wilde ze niet alleen heen.

En neeee...ook niemand van haar kinderen die dat zou kunnen doen. (Zo voelde ik dat, dus of dat zo is en ik denk ook eerlijk gezegd dat mijn moeder het gewoon aan niemand durfde of wilde vragen. Ze is te bang voor commentaar, wat ze allemaal hebben, maar de kunst is om dat van je af te laten glijden.) Dus maar direct de volgende dag erna toe gegaan en het graf bezocht.

Sta je daar, mijn moeder vindt het allemaal wel druk, al die boeketten, mandjes en bloemen die de andere kinderen waarschijnlijk al neergelegd hebben. Nee...het moet niet te druk worden.
Heb maar gezegd dat ik dat een beetje onbegrijpelijk opmerking vond, aangezien dit de eerste en laatste keer is dat mijn moeder hier is. Ze gaat dit graf nooit meer bezoeken. Niets droevige echtgenote, die iedere week huilend bij het graf van haar echtgenoot staat.

Dus wat boeit het dan dat anderen het fijn vinden om mijn vader te eren met een mandje, een lantaarn of wat dan ook. Hun vader, hun opa, hun broer en misschien ook nog wel oude vrienden.

Ik kon daar geen begrip voor hebben. En ik denk ook dat dit kwam omdat er geen enkele ruimte is voor MIJN verdriet. Ik ben bijna de ondersteuner van mijn moeders ellende met die man, iedere keer weer hoe zwaar het voor haar was, maar hoe hij dan ook als echtgenoot is geweest, dat is van een andere categorie als een vaderrol. Ze vraagt helemaal niet hoe ik het ervaar, wat ik voel. Niks.

En dan kom ik thuis, dan voel ik me zo alleen staan. Waarom pak ik die rol dan iedere keer weer op. Omdat ik denk dat niemand anders dat zo goed kan? Omdat ik zo goed kan luisteren en daarmee tegelijkertijd mijn eigen behoeftes onder het tapijt schoffel?

Voor mij ook een belangrijke les in hoe ik met de vader van mijn kinderen om moet gaan. Nooit heb ik ze verteld hoe de steel echt in de vork stak, wat voor echtgenoot hij was en hoe hij mij zag en behandelde. En hoe ik mij liet behandelen natuurlijk. Omdat dat mijn zaak is. Niet dat ik ze het plaatje van een goed huwelijk wil meegeven en dat de reden dat we gescheiden zijn was dat we uit elkaar waren gegroeid, maar alle details zijn gewoon niet nodig. Soms zijn ze daar zelf wel achter gekomen, haalt het leven je in. En als volwassenen trekken ook hun eigen conclusies. Mijn waarheid is nooit DE waarheid, alleen hoe ik het ervaren heb.

Wat bijzonder dat iedereen die het kan zomaar een kind kan maken en wil je er eentje in een pleegsituatie of adopteren dan pas moet je aantonen dat je van goede huize komt.
Ze zouden lessen in liefde moeten geven op school.

Te extreem

Dat is in het kader van zuinig aan doen je electriciteit op je tv en apparatuur uitdoen als je wegbent, terwijl The Great British Bake-off op het opname schema staat. Dan wordt er niets opgenomen natuurlijk.
Zondag is de herhaling geloof ik. Dus dan maar opnemen/kijken. Vind het zo'n heerlijk programma met van die fijne Britse humor. Alhoewel ik er niets van bak.

Dat is voor een jaar lang donkere chocolade aanschaffen want die waren in de bonus. Een la met wel 100 repen!! Ik wist niet wat ik zag. En kreeg accuut zin in chocola. Maar wat kost dat wel niet en blijft dat wel zo lang goed? Degene met deze voorraad had bedacht dat hij en zijn geliefde ieder zeker een reep per week aten, dus reken maar uit hoeveel die voorraad was. Jammer nou dat zijn geliefde de benen nam. Ik snap wel dat je geld uitspaart door iets in de bonus te kopen wat je ook vaak gebruikt, maar zooooooooooooooooveel?

Te extreem was ook de neerslag gisteren, waardoor ik binnen 5 minuten naar de bushalte lopen geheel doorweekte broekspijpen had en mijn schoenen idem dito. Maar wel weer een interessante ontmoeting met iemand van een Leeuwen club die ons weer verder kan helpen. 

Iemand anders nog iets extreems in de bonus?

Er is één ding wat ik niet zou willen missen...

Druk maar leuk weekend gehad.

Via mijn dochter kon ik goedkoop een auto huren en daarmee eerst langs een heeeeeel oude (in de zin van we kennen elkaar al lang) blogvriendin gegaan en daarna naar de tiende keer dat Motormaniaman zijn 3 5e verjaardag vierde.

Was erg leuk. Het lijkt wel alsof het leven van die blogvriendin en mijn leven synchroon loopt op veel vlakken, dus veel bij te praten en zoals gewoonlijk te weinig tijd. Dat doen we snel een keertje over.

Motormaniaman (moet maar een andere naam voor hem verzinnen, want hij nog maar weinig met motors momenteel) kon zijn verjaardag buiten vieren, ondanks de aangekondigde buien op buitenradar. Heel gezellig. Ook weer een aantal vrienden van hem ontmoet die ik ook al langer kende. En een heerlijke biologische barbeque gehad die net op het staartje in het water viel, maar toen waren de laatste burgers net gaar.

Daarna, dankzij de auto, nog zijn echte verjaardag mee kunnen maken en de eerste geweest die hem met zijn verjaardag feliciteerde en toen weer huiswaarts. Goed te zien dat hij een klein beetje over zijn liefdesverdriet heen komt. Een klein beetje maar, want antwoorden op zijn vragen heeft en krijgt hij niet. En dat hij nu alweer denkt aan de zoektocht naar zijn volgende Grote Liefde. De perfecte vrouw die voor altijd en eeuwig aan zijn zijde blijft.

Joh....ga toch eens lekker genieten en laat los...Kijk eens wat er allemaal te koop is in plaats van direct de eerste de beste vrouw als relatiemateriaal te moeten zien. Je kan ook vissen en dan de vis van de hengel weer teruggooien. Maar dan heb je wel lekker gevist!

Wat is het donker op de snelwegen! Ik had, omdat ik niet meer dagelijks op de weg zit, niet door dat de lampen in de nacht nu al uit zijn. En ik een beetje als een Blinde Vink op de weg reed. Kan me voorstellen dat als je echt last van nachtblindheid hebt, je je niet veilig voelt. En natuurlijk de regen die met bakken uit de lucht viel en dan even zoeken waar de achterruitwisser zit. :)

Mijn moeder had bloed laten prikken en hoorde vandaag dat haar s childklier te snel werkt en ze een afspraak bij de internist moet maken. Maar omdat ze nog zo zwakjes is, ziet ze het niet zitten om alleen naar het ziekenhuis te gaan. En daar ging de vraag weer......wie gaat er mee van haar schare kinderen. Mijn moeder deed direct allerlei aannames, zonder het bij het desbetreffende kind te checken. De ene zus durft geen auto meer te rijden, de andere is te druk, de broer heeft al tig keer nee gezegd, zijn vrouw neemt sowieso nooit contact op, weer een broer heeft zelf het druk genoeg met zijn zieke vrouw en de andere woont in het buitenland.
En alweer vulde ze in dat waarschijnlijk niemand tijd had, behalve ik zei de gek.

Net ge-appt door mijn autovrezende zus: andere zus had tijd en rijdt haar morgen naar het ziekenhuis. Ik moest me inhouden om te vragen wanneer zus 1 iets aan haar autovrees gaat doen, want dat is niet zo siimpel als het lijkt. Leren dus om mijn beoordelende commentaar voor me te houden. Words can be mean or kind zoals The Flylady zegt. Mijn keus. En voor mij een les om aan te geven wat ik nodig heb. Want als ik dat aan niemand duidelijk maak, weet niemand het. Niet veronderstellen dat mensen het wel kunnen ruiken, aanvoelen, weten, begrijpen.
Dus.


Gisteren de auto weer ingeleverd, nadat ik 'm had afgetankt. Gelukkig een zuinige Diesel bij de witte pomp en ik wist dat alle dingen die ik met de voiture had gedaan ik niet met OV had kunnen doen. Zeker niet op die tijden. Na middernacht naar huis met OV is een hele tour. Nog even lekker langs de kust gereden, de grote buien binnen zien drijven en nog een spoedbezoekje aan de I kea gebracht. Alleen een afwasrekje gekocht. De rest, waaronder hele leuke glazen potten voor in de keuken, toch maar laten staan. Niet echt nodig. Je hebt genoeg, meer dan genoeg en de kunst is om juist het aantal spullen te verminderen in plaats van nog meer spullen te vergaren. Om tevreden te zijn met wat je allemaal al hebt.

Maar mis ik de auto? Nee....wel het gemak van niet hoeven nadenken hoe je ergens komt. En droog.

Vannacht kon ik niet slapen. Werd om 03.00 uur wakker en sliep rond 05.00 pas weer in. Geen idee waarom. Dus voel ik me wel een beetje brak vandaag en er staan nog wat activiteiten op de agenda.

En misschien morgen dus weer naar mijn moeder.

Net mijn lunch op; een heerlijke omelet met champignons en courgette. Opwindend leven!

Net werken!

Vanochtend eerst maar geld op de rekening gestort van onze stichting voor de koffierekening die we straks krijgen van onze locatie.

Leuk hoor, met zo'n bakje geld de bank in. Voelt net als vroeger toen je na jaren je spaarpot mocht legen.

Binnenkort loop ik de collecte voor de Nierstichting weer. Ben heel benieuwd hoe mijn bak met geld gevuld gaat worden, vooral na alle negatieve berichten rondom Strijkstokken. In mijn straat zijn niet zo heel veel gulle gevers merkte ik vorig jaar. Wel de oudere mensen, maar jongeren zeggen gewoon dat ze niets geven of zeggen dat ze het geld zelf hard nodig hebben. Dan moet je toch blijven lachen en gewoon naar de volgende deur gaan. Het is een keus tenslotte.

Ik denk dat mensen vergeten dat alle goede doelen commerciele bedrijven zijn geworden. Die gewoon commerciele afdelingen met targets hebben qua aantal sponsoren. Niets liefdewerk, oud papier. En waar veel geld omgaat, zijn strijkstokken. Dat lokt natuurlijk ook mannen die voor hun werk een vergoeding willen krijgen en dan niet een modaal salarisje natuurlijk, maar net als in de Top500 bedrijven een salaris een directeur van een bedrijf met zo'n waarde waardig. Zo werkt dat in de grote mensenwereld.

Ik twijfelde dan ook of ik weer zou collecteren, maar goed...die paar uur van mijn tijd mag de Nierstichting wel krijgen.

Vanochtend, als goede Nederlander, mijn gratis Koningsboek opgehaald. Mooi klein boekhandeltje, naast een kerk, die aangaf dat ze maar 150 exemplaren hadden. Niet dat ik zo'n Oranjeklant ben, maar gratis is niet te versmaden en ik bedacht me dat mijn moeder altijd alle gratis folders etc zo weggooit bij het oud papier en dat ze dat briefje met de coupon waarschijnlijk gemist heeft, ook omdat ze een paar weken ziek was. Kan ze die van mij krijgen.

Ik heb de polkadotbikini maar weer aangedaan en ga lekker in de zon in de tuin werken. Gillende Chinese kleuters of niet. Morgen slaat het weer om schijnt het en dan zou ik willen dat ik genoten had.

Nu doen dus!

Oh..en vanmiddag heb ik een vergadering per skype want één van onze bestuursleden is op vakantie, maar de stichtingsperikelen gaan gewoon door. Het lijkt wel werken. Maar met skype is iedereen erbij en hoeven we niet iedere keer bijeen te komen. Hoezo ouderen niet digitaal? (Ja...boven de 50 wordt je als als OUDERE gezien).

Kan het wat zachter!!

Ik heb buren van Chinese afkomst. Heb weinig contact, zijn nogal op zichzelf en tot voor kort woonden alleen hun dochters nog thuis en daar merkte je niets van. Die waren ook al volwassen, dus speelden niet buiten. Ook hangen ze niet buiten zoals andere jongeren in de buurt wel doen. Ze zijn gewoon onzichtbaar.

Nu is een ander kind weer thuis komen wonen, met zijn 2 zoontjes en zijn vrouw en sinds die tijd is het een kabaal van jewelste. Vooral in de zomermaanden. Dan worden die jongens naar buiten gegooid en schreeuwen ze de hele dag naar hun moeder en oma. Die op hun beurt weer terugschreeuwen. 

(In mijn beleving dan...misschien heb ik te gevoelige oren of ben ik gewoon een zeikerd!).

Ook leuk dat één van die jongetjes een nogal kort lontje heeft (hij is 2 schat ik) en om de haverklap uit frustratie gaat janken. Waarop de moeder weer vanuit het huis hem toeschreeuwt.

Er wordt alleen niet geschreeuwd als er bezoek is. Dan lijkt het een beschaafd gezin. Maar zodra dat de deur uit is, dan is het "Shut up" van de moeder weer alom vertegenwoordigd.  Ik vind haar naar klinken. Niet lief naar haar kinderen. Maar goed; ik versta haar niet, ken de cultuur niet, dus misschien trek ik geheel verkeerde conclusies.

Ook fijn als Oma buiten aan het skypen is en dan denkt dat ze zo hard moet praten dat ze het inderdaad in China verstaan.

Nou spreek ik geen Chinees en klinkt die taal ingewikkeld in mijn oren, maar als ze op lager volume praten is het een melodieuse taal. Gaat het volumeknopje omhoog, dan denk ik; goh.....je woont hier toch niet alleen in het blok?

Ik herken het wel hoor. Mijn Afrikaanse ex-man heeft ook een veel hoger volume qua spreken dan ik. Als zijn vrienden over de vloer waren dat was het altijd bal. Ik haal dan ook altijd zijn landgenoten uit een menigte. Gewoon door hun volume (en ik versta de taal nog een beetje) en hun aantrekkelijke uiterlijk.

Nou ja...ik neem aan dat het binnenkort wel weer herfst wordt en de familie weer binnenzit en de rust een beetje weerkeert.

En ach...een paar huizen verderop woont een autochtoon gezin die het begin van het weekend altijd graag viert door de stereo op volume Are you F......g NUTS te zetten en dan hoor ik van allerlei soorten muziek voorbij komen, die ik niet in mijn CD-rekje heb staan.

Dus het kan ook zo. Dan is een schreeuwende Chinees toch minder erg. En ik snap ook wel dat je met zoveel personen in één huis een beetje gek wordt van elkaar. Dus moet ik leren tolereren.

En ik denk dat mijn eigen kinderen ook wel eens sommige mensen qua geluid de gordijnen in hebben gejaagd. Denk ook dat ik zulke jonge kinderen niet meer gewend ben (sprak de ouwe taart).

Wat een heerlijk weertje vandaag zeg, zegt de werkeloze werkzoekende bruinbakkende dame. Vanochtend alle administratieve taken weer gedaan (nog maar weer wat posten geschrapt in mijn budget...tientjeswerk op maandbasis, maar elke tientje telt!), dus nu de Bikini aan en lekker in de tuin. Misschien wel voor de laatste keer dit jaar. Probeer mijn uitgaven zo laag mogelijk te houden, want iedere keer op een neer reizen naar her en der hakt gaten in mijn budget. Ook niet vaker dan nodig naar het winkelcentrum, zodat ik niet denk dat ik best wel die aanbieding mee kan nemen.

Wie ben ik??

Zit er iets in de lucht? Het lijkt wel alsof ik alleen maar mensen om me heen aan het bemoedigen ben. Om vol te houden, om te blijven geloven in wie ze zijn. Om zich niet beter, anders, leuker, etc voor te doen voor die ander. Om schijt te leren hebben aan meningen van anderen en hun eigen koers te leren  bepalen.

Ontslag, liefdesverdriet, gewoon verdriet, angst voor het leven, angst voor inkomensterug-gang, angst om niet in de smaak te vallen, angst om hulp te vragen, angst om nee te moeten horen.

Gewoon alle vervelende zaken die je zoal kan meemaken, maar die altijd tegelijk lijken te komen en je dan overvallen. Bang om het niet meer te kunnen handelen, bang om in een diep gat te vallen, bang om uiteindelijk jezelf te verliezen. En eigenlijk niet goed weten wie je dan bent.

Ben je je baan?
Ben je je vriendenkring?
Ben je je auto?
Ben je je verre en regelmatige vakanties?
Ben je je gezonde sterke lichaam?
Ben je je ziekte?
Ben je je schulden?
Be je je uitkering?
Ben je je inkomen?
Ben je je mislukte carriere?
Ben je het koppel wat zo lekker alles samen doet?
Ben je meneer en mevrouw Janssen?
Ben je de zoon van?
Ben je die in dat mooie huis woont?
Ben je die in altijd de laatste mode rondloopt?
Ben je diegene er altijd piekfijn uitziet?
Ben je jopiepopie?
Ben je die aantrekkelijke mooie jonge vrouw?
Ben je moeder van?

Schat in dat wat ik die ander probeer te laten zien, mijn eigen lessen zijn. Wanneer krijg ik een diploma?

Maar eens even een beetje voor mezelf zorgen. Ik loop op een mok havermout en 1 kop koffie. En aangezien niemand anders hier zorgt dat ik goed en lekker eet, moet ik dat zelf doen.

De was hangt lekker buiten trouwens, koffie is lekker met een schepje kokosolie, de sollicitaties zijn weer gedaan vanochtend; ga maar eens een beetje genieten van het leven.

Gisteren was een inspannende dag. Mijn moeder is nog niet helemaal opgeknapt, dus gisteren nog wat klussen voor haar gedaan en wat boodschappen gehaald. Ook de steen voor het graf van mijn vader samen bekeken. Zo raar om de letters te zien die straks de woorden vormen op het graf van mijn vader. Om de granieten zerk te zien. Hoe mooi glanzend die is. Hoe het grint er bij past qua kleur. Wat een vreemde dingen moet je je mee bezighouden. Stop mij maar in een oven en laat mijn as maar wegwaaien. Niemand hoeft na mijn dood nog aan mij geld uit te geven. Om aan me te denken.
Ook de dood is big business.

Ik hoop dat ik tijdens mijn leven genoeg indruk achterlaat.

Anders

Sinds begin juli zet ik een emmer onder de douche als ik wacht tot het water warm genoeg is. Dat water gebruik ik dan weer om de planten in de tuin mee te begieten of de wc (alleen de kleine boodschap) mee door te spoelen.

Ook in de keuken doe ik dit zo. En verbaas me eigenlijk over hoeveel water je ongemerkt door de gootsteen spoelt. Zonde toch?

Ook let ik beter op sluipgebruik en dat zie ik aan mijn electriciteitsverbruik, wat ik elke week noteer. Er wappert momenteel weer een was aan de droogmolen buiten. Heerlijk, gratis gedroogd en het ruikt zo heerlij k dan. Het is niet eens mijn eigen wasgoed, maar het beddegoed van zoonlief. Daarna opvouwen en in een hoes stoppen dan kan hij het weer gebruiken als het nodig is. Maar dus zonder gebruik van de droger. Die staat alweer een paar jaar ongebruikt in de badkamer. Hij ging kapot en ik heb hem niet meer vervangen.

Ik droog in de winter aan rekken boven de zoldertrap. De warmte stijgt altijd omhoog en de was is in één nacht droog. En in de lente/zomer/herfst lekker buiten dus.

Een auto heb ik niet meer. Niet omdat ik bewust heb gekozen de auto weg te doen, dat deed mijn werkgever door mij ontslag te geven en daarmee ook de lease-auto weg te nemen, maar wel heb ik daarna besloten geen eigen auto aan te schaffen. En zoals ik al eerder schreef, heb de auto eigenlijk maar één keer echt heel erg gemist. Alle andere keren kon ik alternatieven bedenken en het niet hebben van een auto verplicht me om meer te fietsen, wat voor het verminderen van de omvang van het achterwerk heel erg goed is. En het verbeteren van de conditie natuurlijk.

Ik hou enorm van autorijden en van auto's, maar hoef momenteel er niet eentje zelf te hebben. En dankzij mijn dochter die bij een grote autoverhuurder werkt, is het niet ingewikkeld om aan een auto te komen als ik er eentje nodig heb voor een dagje of wat.

Verder is mijn boodschappengedrag veranderd. Doordat ik door mijn afvalrace en daarna verdiepen in wat nou goed eten is, anders naar eten ben gaan kijken. Het is zo grappig dat ik me eigenlijk bijna niet meer in de rijen van de supermarkt begeef waar chips, koek, snoep, ijs, pizza, voorverpakte zaken, pakjes- en zakjes om maaltijden te bereiden, begeef. Ook de broodafdeling (die is best groot eigenlijk) kom ik nauwelijks. En dus ook niet meer de afbakbroodjes, de pizzabroodjes, de koffiebroodjes, de kaasbroodjes en noem maar op.

Daardoor is ook mijn berg afval verminderd. Groenteafval heb ik nauwelijks, ik eet alles op en doordat er geen pakjes en zakjes meer zijn om uit te koken, is de hoeveelheid afval stukken minder. Oud papier gaat in de oudpapier container. Dus van de week ook een kleinere afvalcontainer bij de gemeente aanvragen. Dat scheelt weer in de gemeente-belastingen.

Wat kocht ik van de week dan wel? 2 pakken havermout, 1 zak rozijnen, 2 pakken roggebrood, eieren, 3 pakken soja-melk, brocolli, courgette, aubergine, tomaten, spitskool, kropsla, een zakje ruccolasla, vegetarische balletjes. Dat soort dingen.

En gisteren had ik zin om iets te bakken en maakte ik havermout/bananen/rozijnen en spelt koekjes. Zonder suiker dus. En mjam mjam...lekker....al zijn ze niet echt knapperig, maar dat komt door de banaan. Denk ik.

Zo...nog even de stofzuiger door de woonkamer, gang en bovenverdieping en dan is het Bless the House ook weer gedaan. Daarna de keukenvloer dweilen. Goh...ik lijk wel een ander mens. Die geniet van dat soort kneuterige dingen als de geur van vers sop, schone lakens en straks een lekker eitje koken.
Geen vreugde meer over het binnensleuren van een grote order en je target weer halen. En weer goed genoeg zijn voor de manager.

Ik wil eigenlijk nooit meer gemeten moeten worden. En vooral niet door iemand anders. Ik vind het al moeilijk genoeg om uit te vinden wat mijn eigen maatstaf is. Wat is goed genoeg voor mij? Wanneer ben ik wie ik zou moeten/willen/kunnen zijn?

Verhuizing

Zoonlief had de huur van zijn kamer opgezegd en diegene aan wie hij de maanden dat hij in het buitenland werkt zijn kamer onderverhuurde (met goedkeuring van de verhuurder) ging per gisteren uit de kamer.

Dus moesten zijn spullen eruit. Via zijn zus een grote bus geregeld en hij vroeg of ik ook mee wilde. Tuurlijk, al ben ik meer een sta in de weg dan een goede verhuizer, want die trap in zijn huis vind ik heul eng. De trapleuning zwabbert of ontbreekt en dan zie ik mij niet zware dingen naar beneden sjouwen. Of het gaat op tempo Slak-die-in-de-bocht afremt. Dus maar even verhuisdozen gehaald (die was hij vergeten) in zijn stad en toen weer kijken of ik nog een plekje kon vinden met die megabus in zijn buurt. Gelukkig had hij een huisgenoot die hem hielp de kastdelen, kasten en stoel naar beneden te sjouwen, maar hij baalde nu al van de hoeveelheid troep die hij had. Terwijl het maar één kamer is. En hij bovendien zijn bed, matras en bank liet staan, want overgedaan aan de volgende student.

Hij is inmiddels denk ik al meer dan 10 x verhuisd en altijd in van die studentenhuizen, dus takelen of trap op trap af en hij is steeds meer een man geworden die het liefst zo licht mogelijk reist. Hij heeft wat zaken laten staan voor de volgende bewoners en wat er over was brachten we naar de kringloop, die eerst de hele kast ging inspecteren of het nog wel de moeite was. Nieuwe kast, alleen helemaal uit elkaar gehaald, maar met instructieboekje en schroeven in inbussleutel. Toen reden we met een tafel richting mijn huis en hij vroeg wat ik daarmee ging doen. Niks..hij is van jou toch, jij wilde die tafel toch graag houden?? Dus weer omgedraaid naar de kringloop, want om van mijn huis een opslagruimte te maken van tweedehands meubelen is ook niet de bedoeling. Die tafel had ik ooit van een werkgever gehad toen die nieuwe meubelen kocht. In D  enemarken heeft hij bijna al zijn meubels van de kringloop gehaald en bevalt hem prima. Als hij daar vertrekt dan kan hij een ander er weer mee blij maken.
Nu staat alleen zijn bureaustoel hier, zijn tv en mediaset, wat schilderijen en wat dozen met boeken. En een kastje die zijn vriend wel wilde hebben, dus dat wordt opgehaald binnenkort.

Wel grappig, want ik heb nichtjes waarvan de moeder al op haar 16e met de uitzet bezig was en druk spaarde voor de mooiste meubelen van echt massief eikenhout en die moeten tot op heden iedere 5 jaar weer vervangen worden door wat Eigen Huis en Puin aangeeft wat in de mode is. Dat boeit mij eigenlijk helemaal niet.

Voor mij ook weer een goede impuls om eens te kijjken wat ik allemaal in huis heb staan waar ik niets mee doe en een ander blij mee kan maken. Dat worden wat ritjes kringloop komende tijd denk ik.

En dat allemaal met een dikkige wang doordat hij de dag ervoor zijn verstandskies had laten trekken. Petje af voor hem hoor. Hij moest ook nog langs zijn vader en familie, dus zijn dagen waren gevuld. Plus dat hij nog moest studeren voor een examen wat hij vandaag moet doen in N oorwegen. En dus gisterenavond weer naar huis vliegen en vandaag weer een ritje.

Mijn dochter belde me gisteren nog of de bus beviel. Hij reed lekker en wel wat groot, maar dat was alleen met parkeren lastig. Ze had een kleinere auto voor me geregeld want in de avond had ik een feestje bij een vriendin. Wat een luxe! Voelde me net die man van de Telfortreclame, maar dan andersom. En heerlijk een wat kleinere auto (nou ja...kleiner, nog steeds een dikke Volvo) want de parkeerplekken waren allemaal vrij smal.