Niets meer hoeven/moeten/willen/begeren.

Had me voorgenomen om vandaag heel rustig aan te doen. Straks een beetje schilderen, net een beetje zitten breien en naar een opname van De Slimste Mens gekeken. Niet die rush van ik moet nog even naar de winkel want stel dat ik...maar kom tot de conclusie dat ik genoeg van alles in huis heb en in deze 24-uurs economie is zelfs op de Eerste dag van het Nieuwe jaar de supermarkt om de hoek vanaf 12.00 uur weer geopend voor het pak vergeten wc-papier of de kant-en-klaarmaaltijd voor diegenen die geen zin hebben in koken.

Net als vorig jaar om deze tijd kan ik maar weinig economische crisis zien als je door een winkelcentrum loopt. Er wordt volop gekocht en al helemaal aan zaken die zeer kortstondig genot geven. De kraam bij de Oliebollenbakker is weer lang, net zoals de rij bij de vuurwerkverkopers. En aan de diepzeebommen te horen is er gretig ingekocht. Voor een knal die 1 seconde duurt. (Daar knalde er net weer eentje die in Syrie niet zou misstaan).

Wel grappig dat mijn zoon nu helemaal niets meer met vuurwerk heeft. Toen hij 10 jaar jonger was kon hij niet wachten op het moment hij bij allerlei vuurwerkboerderijen in de omgeving de beste knalpakketten kon kopen en met zijn vrienden lekker kon knallen. Hij vertelde me laatst nog dat het hem nu verbaast dat er niets misging in die tijd. Dat hij al zijn vingers nog heeft. Nu staat hij liever met zijn vrienden een mooie fles champagne open te trekken, daarmee te knallen om 00.00 uur en zijn plezier uit gezelschap te halen. Dus moeders met zonen (al zag ik net een meisje van een jaar of vijftien met een roze handtasje lopen en een roze kaarsaansteker bij de heren die met vuurwerk rondlopen, dus er zijn wel meisjes die knallen) wanhoop niet!

Dochterlief kwam vanochtend vroeg even wat spullen ophalen die nog onder de boom stonden voor haar, die komt denk ik vanavond nog wel even langs. Oliebollen maak ik haar niet blij mee, maar ik heb genoeg noten en gerookte zalm in huis en ook nog wat gezonde rauwkost en een gevuld eitje is ook zo gemaakt.

Een zus appte of ik misschien niet naar mijn moeder kon gaan met Oud en Nieuw. Anders zat mijn moeder alleen. Zuslief woont bij haar om de hoek dus. Ik op 2 uur OV-en. Goh...dacht dat ik verleden week er nog was met mijn familie. Vergeet zusterlief kennelijk dat ik nog 5 broers en zussen heb en dat ze zelf dit ook kan doen en regelen. En dat mijn moeder niet zo'n moeite heeft met het alleen zijn, maar wel met het feit dat ze zich soms vergeten voelt. Maar ja...regel dan iets of nodig vriendinnen uit! (Ja maar...)

Waarom ik de rol van entertainer voor mijn moeder van haar heb gekregen? En daar komt bij dat mijn moeder al plannen had gemaakt. Dat is nog een lekker verhaal ook, want moeder belde mij dat ze naar haar zus zou gaan, maar ja, maar ja....waarschijnlijk ging dat toch niet door, want.... en er volgde een heel verhaal van aannames en conclusies die nergens op sloegen want niet nagevraagd en gecheckt bij haar zus. Dus mijn moeder geadviseerd om toch nog maar even te bellen of de conclusie van haar wel klopte. Nee dus en zo kon mijn moeder toch nog gezellig bij haar zus de jaarwisseling doorbrengen. Iedereen blij.

Als ik dit allemaal hoor...brrr...dan ben ik blij dat ik tegen mijn kinderen kan zeggen dat ik lekker thuis zit er niets hoeft, het leuk is als ik ze even zie, maar ik geen enorme bak bollen heb klaar liggen, geen mega bakken huzarensalades heb gemaakt en dat ik ze afdwing om aandacht aan me te besteden omdat dit zo hoort.
Heb ik liever die 364 andere dagen echte aandacht.

Gisteren mijn bibliotheekboek Tumult bij de uitgang uitgelezen. De schrijver, verpleeghuisarts, was recent gast bij het vpro programma Boeken. Zijn conclusie is volgens mij dat als je doodgaat je dat beter niet in een ziekenhuis kan doen, want daar zijn ze juist ingesteld om je in leven te houden. Wat natuurlijk prettig is, maar niet als het je tijd is.

Hoorde ik net dit weekend van een achternicht dat haar hoogbejaarde ouders beiden in het ziekenhuis zijn opgenomen met hartproblemen. En zie ik de beelden voor me hoe artsen wanhopig bedenken hoe ze deze ruim negentig-jaren nog in leven moeten houden. Terwijl de dood onvermijdelijk is en het mij prettiger lijkt om dan thuis in rust en stilte, maar wel menswaardig verzorgd te mogen sterven.
Kan me herinneren hoe kwaad mijn broer was dat er een niet reanimeren verklaring lag voor mijn vader. En dat het verpleeghuis dit verzoek zou volgen. Maar wat had mijn broer dan gewild; dat mijn vader als een zombie nog jarenlang in bed zou liggen, terwijl hij nu door een hartaanval is overleden en hem dit ziekbed bespaard is gebleven? Gaf het leven juist niet aan dat het welletjes was geweest? En achteraf heeft ook deze broer er vrede mee gehad. Snapte hij dat het zijn eigen angst was onze vader te verliezen aan de dood. Terwijl dat juist de enige zekerheid is die we hebben. We gaan allemaal dood.

Dus leef nu. Doe nu waar je hart van groeit.

Best ontspannen zo, niets te hoeven, niets te moeten en misschien een klein beetje tevredenheid over het jaar 2013.

Zo nu weer even lekker een stukje skilderen!

Zwijmelen op de laatste zaterdag van 2013

Wat zou het heerlijk zijn als iemand in 2014 mij zijn geliefde zou noemen. Of ik iemand zo zou mogen noemen (en die dat dan ook nog hoort en beantwoord). Iemand die voor me zorgt. In plaats van dat ik altijd voor iedereen zorg en me over iedereen bezorgd maak. Of denk dat ik er niet toe doe. Niet belangrijk ben. Dagen dood achter de voordeur kan liggen zonder opgemerkt te worden (lekker zwartgallig zo op zaterdag).

Ik roep altijd maar nukkig dat het heerlijk rustig is, geen gedoe om me heen, niemand om rekening mee te hoeven houden, geen sokken naast de wasmand, geen snurker in mijn bed (vergeet ook maar even dat ik zelf waarschijnlijk lekker snurk) maar de andere kant van de medaille is dat het soms verdomde eenzaam is.
Nooit meer als vrouw aangeraakt te worden. met begeerte bekeken worden. Of gewoon iemand die een eitje voor je kookt. Of met liefde aan je denkt. (jahaaaa...behalve mijn kinderen, maar daar heb ik het niet over. Ik ben meer dan moeder van.).

Eerste Kerstdag had ik niets op het programma staan en bedacht dat ik maar dan maar eens iets anders dan anders moest doen; genoeg tijd om dvd's te bekijken of een boek te lezen. Even eruit en wat anders dan mijn rijtjeswoning in een slaapstad/dorp. En de hele dag alleen mijzelf als gezelschap. De dag voor Kerst regende het en had ik ook al de hele dag binnen doorgebracht. Voelde me goed daarbij. Veel kunnen breien aan de sjaal voor zoon, maar ook wel veel hersenspinsels kunnen maken en die gingen niet altijd de juiste richting op. Maar goed;

Dan loop je zelfbewust op je kekke groene overgangslaarzen op het Museumplein, je kijkt blij naar de grote vijver die tot schaatsparadijs is omgetoverd en ziet daar gezinnetjes, koppeltjes en allemaal mensen in groepen die gezellige dingen doen. Doorlopen en voor het eerst in jaaaaaaaaaren weer eens in het Rijksmuseum. Overweldigend mooi. Zoveel te zien...daar moet ik regelmatiger terugkomen dus.

Maar ja...niemand om aan te stoten en je verwondering mee te delen. Behalve in je hoofd, jezelf dan. Of hardop, maar dan ben je direct de dorpsgek. Dus maar niet.

Wel heel fijn, en die hoort bij Counting your Blessings, die Museumjaarkaart. Ik baal van mezelf dat ik zo weinig gebruik ervan maak, maar dat komt ook omdat ik geen auto meer heb en vervoer nou eenmaal duur is. Ook Openbaar Vervoer. Dus eerst uitgezocht wat de goedkoopste vervoersmethode was naar de Hoofdstad en toen met diverse bussen richting Museumplein.

Toen ik thuiskwam heb ik het dessert voorbereid voor de Tweede Kerstdag. Ik zou met mijn zoon en zijn vriendin bij mijn moeder gaan eten. Een klein gezelschap als je bedenkt dat als de gehele familie (kinderen en kleinkinderen met aanhang) er zit we ruim boven de 20 man uitkomen. Dat voorbereiden was enorm ontspannend om te doen. En om te zien dat, wat de grootgrutter al beloofd had, het was GeLukt!! Dochterlief moest werken, dus die had ik voor de lunch uitgenodigd. Een gezond groentegerecht uit de wok met zalm en quinoa. Een paar jaar hiervoor zou dat waarschijnlijk een mandje broodjes uit de oven, met veel roomboter en een kerststol zijn geweest. Nu koos ik liever hiervoor.
Daarna de kadootjes uitgepakt die we voor elkaar hadden gekocht/bedacht. En later op de middag met mijn zoon en zijn vriendin.

Kerstdiner bij mijn moeder was ontspannen - niet zo ontspannen dat we in Roy Donders-look konden aanschuiven, dat is niet wat heurt - vooral omdat voornamelijk mijn moeder de hele avond doorpraatte en ik weinig hoefde te zeggen en er ook weinig werd gevraagd. Soms zei ze - in mijn ogen - een beetje ondoordachte dingen, zoals dat Alzheimer nou eenmaal in de familie van mijn vader zat haha...die ene broer van mijn Opa had ook Alzheimer (mijn Opa niet overigens, maar goed....ik moet me er niet zo over opwinden merk ik).
Ik weet hoeveel zorgen mijn zoon zich daarover maakt - dat het erfelijk is, maar ja...ik had de puf niet om op Kerst haar hierop aan te spreken en misschien had IK het alleen zo gehoord en mijn zoon niet. Ik moet ook niet teveel de plaatjes zelf invullen. Ik vond het jammer dat mijn zus er niet was. Die was door mijn moeder 2 dagen voor Kerst toch nog uitgenodigd, maar gaf aan iets anders te hebben. Of dat waar was weet ik niet en ik moet oppassen om haar eenzaamheid niet met die van mij te vergelijken. Of haar situatie.

3e Kerstdag alweer gelezen, breien (nu verder met vest voor mijzelf....how fucking boring is that), stukje schilderen en tekenen en bedenken wat het nieuwe jaar kon gaan brengen. Of wat ik zou willen wat het zou brengen. Beseffen dat het alle kanten op kan gaan.

30 miljoen lijkt me wel fijn, maar dan moet ik dus wel eerst een lot kopen :)
Een man van 30 miljoen lijkt me ook fijn, maar dan moet ik dus eerst ergens die man tegen het lijf lopen en in de achtertuin ga ik hem niet tegenkomen, voortuin ook niet.
30 miljoen verwarmende gedachten lijken me ook fijn
30 miljoen positieve vibraties wil ik ook wel krijgen
30 miljoen keer vermeerdering van eigenwaarde is ook prima
30 miljoen keer beter naar mijn intuitie luisteren. Het heeft me nog steeds niet bedrogen en anders beter naar mijn dromen kijken. Ook die geven me aanwijzingen. (Vanavond oefenenen in dromen over De man...).
30 miljoen keer beseffen dat ik het dit jaar goed heb gedaan. Nou ja...niet voor de dieetpolitie denk ik, maar wel op het gebied van schulden aflossen, grip op mijn geld houden, niet uit de bocht vallen door domme korte termijn-bevrediging te zoeken, maar beter na te denken.
30 miljoen keer te beseffen dat ik met mijn stichting ruim 100 mensen inspireer die op zoek naar werk zijn.
30 miljoen keer beseffen dat morgen alles anders kan zijn.
30 miljoen keer beseffen dat het toch fantastisch is dat je een zegelboekje uit voorraad bij de AH kan inleveren en daarmee je Kerstkadootjes kan kopen.
30 miljoen keer terugdenken aan hoe zwaar de stress was toen je nog werkte onder slechte managers in zware tijden en iedere keer bang was ontslagen te worden. Nou....daar hoef je dus niet meer bang voor te zijn. En die stress is ook weg.
30 miljoen keer NU blij zijn met je leven.

Fijne dagen

Voor alle lezers; hele fijne dagen in wat voor vorm dan ook.

Komma

De Decembermaand was de maand  van foutjes met de komma.

Bij de AH lukt de Kerst zeker met hun zeer alcoholrijke flensjes...Als je geen ervaring hebt hiermee kan ik me voorstellen dat je denkt...het zal wel kloppen, die hoeveelheid. En dan de keuken in de hens steekt.

Als je bij de gemeente Amsterdam werkt en je maakt een woonkostenbijdrage over dan kan ik me helemaal NIET voorstellen dat je denk...zal wel ok zijn dat bedrag. Of je bent gewoon niet bezig met wat er echt staat. Is geen fout van een computer, want die maken geen fouten. Die voeren alleen uit wat er ingevoerd wordt. Door mensen.

Ik heb zelf ook wel eens (financiele) foutjes gemaakt. In één maand 3 x de huur overgemaakt. Had het bedrag klaargezet, werd niet afgeboekt (te weinig saldo) en daarna tot tweemaal toe nogmaals geprobeerd (en toen pas door dat ik mijn saldo moest aanvullen) Toen er genoeg saldo stond werden de klaarstaande opdrachten - drie stuks dus al - in één keer afgeboekt. Mijn fout. De woningbouwvereniging zag de bedragen binnenkomen en heeft, op mijn verzoek, het teveel weer teruggeboekt. Gelukkig had ik nog wel ruimte in mijn begroting, maar ik kan me voorstellen dat je niet blij wordt van zo'n fout.  Van jezelf.

Ging er maar vanuit dat ik die fouten maakte om van te leren. Zorgvuldiger te zijn.

Vandaag hoef ik helemaal niets qua boodschappen buiten de deur. En dat is heerlijk want het waait hier nog behoorlijk en het regent af en toe ook nog. En ik werd vanacht wakker en kon een tijdje niet in slaap komen. Ben maar een beetje gaan internetten, leuke Kerststukjes gezien van Miranda Hart en daarna een stukje lezen en toen toch maar weer in slaap gesukkeld. Niet te druk maken over het niet kunnen doorslapen.

Vanochtend wat zaken geverfd; mijn haar en een schilderij voor mijn zusje. Leuk die combi. Terwijl de verf in mijn haar introk, verfde ik het haar van mijn zusje in.
Gisteren kwam mijn zoon onverwachts even langs. Snel zijn sjaal weggemoffeld (maar mannen zien meestal toch niets) en een kop thee met hem gedronken. Groene thee. Wel zo gezond voor allebei. En weer gesproken over zijn toekomst. Over zijn plannen. Over de plannen van zijn vrienden, die allebei hun droombaan al gevonden lijken hebben. Over je eigen pad blijven volgen, ook al zie je niet waarheen het leidt. En over jaloezie. En blij zijn voor anderen, je over je eigen dingen heenzetten. Loslaten.

Ondertussen belde mijn dochter die wat informatie van me nodig had.  Ik weet dat ze bezig was haar kadolijst af te werken.

Wat heb ik toch leuke kinderen! En wat ben ik dit jaar gezegend met mooie dingen, belevenissen en interessante mensen die ik ben tegengekomen.

Hoppa....in de pennen weer!

Turbo breien

Zoonlief had op zijn lijstje een sjaal staan voor Kerst en ik zag toevallig hele leuk tweed-achtig garen in de kleur die perfect past bij één van zijn winterjassen. Dus zaterdag aan het breien geslagen en ik brei me gek...want Tweede Kerstdag moet de sjaal klaar zijn.

Wel grappig toch...zo'n zelfopgelegd target. Voor iemand die niet zo goed tegen targets kan.

Kerstboodschappen-stress heb ik weinig last van. Tweede Kerstdag ga ik naar mijn moeder en ik zorg voor het dessert. Alles daarvoor al in huis. Zoon en vriendin gaan voor het voorgerecht zorgen, dan hoeft mijn moeder niet zo heel veel te regelen. Eerste Kerstdag heb ik niets staan. Ook door niemand uitgenodigd. hohoho... Geen Kerststress dus.
Zo direct nog even de oude kranten wegdoen, een flesje drank voor mijn moeder halen als kadootje voor onder de boom, nog wat sla en groente en kaas en dan is het wel gedaan met de Kerstboodschappen.

Ik heb het weekend veel naar de BBC gekeken en het viel me op dat alles daar al helemaal in Kerststemming is. Heeeeeeeel veel programma's over het versieren van je huis, het maken van de perfecte Kerstroast, lekkere taarten, heerlijke patée's en hoe je pakjes perfect kan inpakken (onzichtbaar plakband, lineaal erbij, ballen, strikken...), 12 soorten drankjes die bij Kerst passen, het ene bakprogramma na het andere.  Dan is de Nederlandse tv maar mager qua aanbod. Het aloude Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg lijkt weer van toepassing.

En ondertussen zat ik me ook nog, mijn oude rol van bemiddelaar oppakkend, te ergeren aan ruzie tussen moeders en een zus. Wat hebben we dan geleerd van een jaar terug, toen we om de kist van mijn vader stonden en we al jankend vonden dat we toch meer naar elkaar moesten omzien... Lekker dingen niet uitpraten, maar stilzwijgen. Kennelijk hebben we niet zoveel geleerd, als mensen niet verder dan hun eigen ego kunnen zien. Of denken dat je nog wel weer een kans krijgt om zaken recht te breien.

Toch weer terug bij breien dus. Insteken, omslaan,doorhalen en af laten glijden!

Aangekleed gaat uit.

Eind van de middag heb ik een leuke kerstborrel, georganiseerd door een projectteam wat door mij en de mijnen is aangesteld om dat uit te werken. Leuk toch....geen moeite doen (nou ja...administratief wel heel veel) en toch een leuke middag in het verschiet. Als je werkt heb je Kerstborrels, Kerstpakketten (nou ja..tegenwoordig is dat ook al vaak wegbezuinigd) Kerstdiner of je kan met je echtgenoot mee...anyways...Onze s tiching regelt gewoon voor werkzoekenden een gezellige middag, uit eigen portomonnee betaald, dus geen subsidie of wat dan ook. Ook regelen we een kerstpakket(je) voor iedereen.

Maar wat leuk om na te denken over wat ik aantrek. Door de weeks heb ik meestal een jeans en een trui of zoiets aan, maar nu de glitterpanty, de Carmenrollers zitten in het haar, de glittertop die ik een paar jaar terug, toen ik nog werk had, kocht in New York van meneer M. Kors, mag ook aan..leuk leuk leuk. Nog even een passende make-up opdoen en dan met het OV naar de plaats des onheils. Dat is wat minder handig, want met hakken een eind lopen is niet mijn sterkste kant, maar goed....dat is nog op de HEENweg...hahah...

Van het geld wat ik bij me heb, kan ik vermoedelijk ook wel weer heel terug kruipen, dus zo gek zal het niet worden. Maar leuke voorpret, zelfs met Bridget Jones onderbroek!

Suicide is painless

Rond deze tijd stapte een aantal jaren geleden een collega van mij uit het leven. Het bedrijf waar ik werkte had al diverse reorganisatierondes achter de rug. Had al verschillende directeuren en managers meegemaakt die elk weer een andere visie hadden of geen visie. En die geen zicht hadden op wat er in het hoofd speelde van deze collega of van ons, de medewerkers. Wat de impact was van harder werken, hogere targets, meer doen met minder mensen. Een ernstig gesprek over zijn functioneren, als een geslagen hond ging deze collega naar huis en is nooit meer teruggekomen.

Deze collega zat een aantal maanden terug ernstig in de war op het werk. Ik zag dat als enige van mijn collega's, herkende het gedrag en heb de collega naar huis gebracht, onderweg zat hij verdwaasd bellen blazend in mijn auto, naar de huisarts, naar de GGZ en vervolgens kwam de collega in een traject terecht waarvan de collega zelf dacht dat het allemaal als oorzaak vermoeidheid had. Het huis van de collega was één grote puinhoop. Het huis van iemand die in een andere wereld leefde. In grote eenzaamheid en geissoleerdheid. Als de collega maar weer terug kon komen in zijn werk, dan zou alles goed komen. Werk gaf zin, gaf structuur.

Stonden we daar de dag voor Kerstmis bij de kist van de collega.

Dat hakt er wel even in. Nu is het hele bedrijf versnipperd, kapot gereorganiseeerd, collega's die er nu werken weten niets meer van dit verhaal. Ik heb met nog een paar contact en zelf van die paar herdenken nog maar enkelen deze dag. De foto van de collega ligt denk ik ergens in een vuilnisbak. Herdenken doet niemand meer.

Deze collega is niet in staat geweest om de stemmen in zijn hoofd te stoppen. Vond dat hij teveel ruimte innam en dat het beter was er niet meer te zijn. Dat er niemand om de collega gaf. Hij er niet toe deed.

Ik voel me nog steeds schuldig dat ik niet meer heb kunnen doen of betekenen voor deze collega. En boos dat een bedrijf niet ziet hoe ze iemand kapot kunnen maken die zo kwetsbaar is. Letterlijk kapot.
Het heeft me doen beseffen dat we verantwoordelijk zijn voor de kwetsbare mensen om ons heen. En dat werk maar werk is. Niet mijn leven.

Target gehaald

Zag dat het K ruitvat weer goedkope kaartjes in de aanbieding heeft. Dat is interessant, nu ook inclusief OV erbij. Kan je nog eens ergens de tram of metro pakken zonder te hoeven ovchippen van je eigen kaart. Alleen in weekenden geldig las ik. En mijn haarverf met 50% korting.

Gisteren werd een leuk bedragje gestort van een verzekering die na lang lang uitzoekwerk eindelijk uitkeerde. Direct mijn nog laatste openstaande creditcardbedrag voldaan en nu is dat doel voor 2013 bereikt! Ik ben trots op mezelf, ondanks werkloos zijn en veel veel minder netto inkomen toch een schuld helemaal heb afgelost. Alle extra's heb ik direct naar de cc gestort en nu is het klaar. Hoppa!! Nu verder met de rest van mijn plannen. Gedragsverandering is rete-moeilijk, vooral als dat financiele domheid betreft. Maar goed; ik word ouder en waarschijnlijk wijzer. :) Er zit weer wat meer lucht in mijn jaarbegroting.

De hele ochtend voor mijn s tiching bezig geweest. Zaken op orde maken, afronden en voor mij voelt het net alsof je een bedrijf runt. Die ene afdeling is aan het morren, stemming maken en zeuren. De andere medebestuurder trekt zijn eigen plan en moeten we uit het bestuur zetten. Is er genoeg geld in kas? Wil je geld storten, doet de geldautomaat het niet. Hebben we de targets voor 2013 gehaald...Erg interessant allemaal.

Wat ga ik in 2014 doen waar ik zelf profijt van heb? En niet omdat iemand het wel prettig vindt dat ik meedoe omdat ik handig ben, verstandig ben, administratief de zaken op orde heb...waar word ik nou blij van. En waar kan ik mijn talenten volop in kwijt. En wie zit daarop te wachten?

Heb nog wat ideeen staan om uit te voeren, maar vooral op schilderij gebied. Een kado voor een zus die een nieuw pand voor haar bedrijf heeft gekocht. Ga straks maar eens Tante Til spelen..

Ook nog even langs de bibliotheek voor wat extra leesvoer. En wat kleine kerstkadootjes scoren.

Kerst Lukt! Dit jaar wel?

Deze belachelijke titel (Kerst lukt) voert de grootste grootgrutter dit jaar rondom het Kerstgebeuren. En dan vooral op de perfecte nasch en hapjesdingen. Of het perfecte kerstdiner van 24 gangen. Of de beste keus in wijnen.
Als je alle folders bekijkt dit jaar gaat Nederland massaal gourmetten. Je wordt zowat doodgegooid met folders met kleine hamburgers, worstjes, stukjes kip, ienieminie koteletten, dwergbiefstukken en nog meer onzinvlees.
Man man man....Kerst lukte 2000 geleden perfect in een simpele stal, dus wat maken we ons druk. Perfecte outfits? Een stel doeken was genoeg. Nu moet het hele gezin, zo te lezen, in sprinkel en sprankelkleding van top tot teen in het nieuw.

Tegendraads als ik soms ben heb ik wel eens Kerst met mijn kinderen gevierd met een grote pan Stamppot en ET op tv. Gordijnen dicht, alle kaarsjes aan en snotteren bij het zielige verhaal van ET. Niks geen modieus verantwoorde Kerstboom; wel veel liefde en omzien naar elkaar. Weten dat je er voor elkaar bent als het er toe doet.

Ook wel eens geen enkele Kerstkaart verzonden; gewoon omdat het me zo tegenstond.

Kan me ook voorstellen dat in sommige gezinnen, waar de harmonie het hele jaar al niet zo makkelijk te vinden is, de spanning rondom Kerst Lukt! deze tijd helemaal hoog oploopt. Pubers moeten opeens uuuuuuuuuren vooral gezellig aan de tafel zitten, met al die frutselvleesfantasieeen, Echtelieden die elkaar het bloed onder de nagels vandaan halen toosten op een Gelukte Kerst met schoonfamilie die ze niet kunnen luchten of zien de rest van het jaar...wat een ellende zeg. Waarom moet dat persé? Met Kerst pais en vree en de rest van het jaar kan het niet schelen. Ik heb liever 363 dagen die harmonie. Als ik kon kiezen.

En snap maar al te goed dat sommigen mensen niets te kiezen hebben, of denken niets te kiezen hebben en alles maar weer met de mantel der liefde bedekken. Of bang zijn dat de buren iets denken. Of de familie. Of de collega's op Feestboek.

Als iedereen wat meer tijd en aandacht in de rest van de dagen van het jaar zou stoppen, zou de wereld er misschien wel anders uitzien. Denk ik naief. Wacht niet tot Kerst om eens aardig te zijn voor iemand, wacht niet tot Kerst om die oude tante eens een kaartje te sturen, wacht niet tot Kerst om jezelf een mooie outfit te gunnen, wacht niet tot Kerst om eens na te denken over vrede op aarde, wacht niet tot Kerst om die man van de straatkrant een euro te geven. En ik zeg dat natuurlijk in de eerste plaats tegen mijzelf!

Dus: waarom niet vandaag of vanaf nu de Kerstgedachte, het Kerstgedachtengoed uitvoeren. Wat denken jullie hierover?

Bijzondere gesprekken

Heel bijzonder vind ik de gesprekken die ik met mijn volwassen kinderen heb. Als het echt over iets gaat.

Mijn zoon, type gespierde spijker, is ook al een tijdje bezig om kritisch te kijken naar zijn eetgewoontes. En drankgewoontes. Hij is erg bezig met vooral preventief bezig zijn, er alles aan doen om zo goed en gezond mogelijk te leven en te eten. Hij is na de dood van zijn opa gaan nadenken over bijvoorbeeld Alzheimer en Diabetes. Ik vind zelf dat je dan nog zo je best kan doen om gezond te leven, toch is dit geen garantie dat je niets oploopt of opeens toch ziek wordt. Ook kan ik nooit zo goed omgaan met mensen die heel strak bepaalde regimes aanhangen en alleen daarin geloven en iets anders kan niet goed zijn of kan niet werken. Of heel erg de maakbaarheid van het leven aanhangen. Soms heb je gewoon pech. Ken genoeg mensen die liever niet die chronische ziekte hadden gehad en zeker gezond leven.

Hij is gespierder geworden en tegelijkertijd minder vet (heuh...vet?) op zijn taille. Ik denk zelf dat ook stress een bepalende factor is. Maar dat goede keuzes bij eten zeker bijdragen tot je gezonder voelen en daardoor misschien wel helpen bij het voorkomen van het krijgen van welvaartsziektes.
Maar dus diepe gesprekken, vooral over waarheen, waarvoor.

Momenteel weet ik helemaal niet meer waarheen..waarvoor soms ook niet, maar wat me in 2014 staat te wachten aan vooral betaalde arbeid? Geen idee. Er zijn momenten dat - vooral als ik een echtpaar zie lopen op straat, hij de zware tassen, zij haar handtasje - ik het alleen leven niet zo leuk vind. Ik wil ook wel zo'n tassendrager dan. Maar ja...fiets dapper door en bedenk dat ik gewoon blij moet zijn dat ik lekker kan fietsen op zo'n zonnige dag als vandaag. Dat ik naar buiten kan en wil. Dat ik niemand nodig heb om me op te beuren, maar telkens weer inspiratie vind. Kennelijk.

Maar dan ben je bij een vriendin op bezoek geweest en hoor je haar verhalen over hoe haar echtgenoot is, dan is het weer heerlijk om in mijn eigen, naar mijn smaak ingerichte, huis te zijn, naar bed te gaan wanneer ik wil, een kerstversiering op te hangen naar mijn smaak, de kachel wel of niet aan te doen zonder commentaar, zonder vooral beledigend commentaar. Ieder nadeel heb z'n voordeel.

Gisteren was het heerlijk fietsweer. Even naar het centrum geweest en daar voor een kerstkadootje voor dochterlief gekeken. En daarna nog voor de inspiratie bij Riviera Maison binnengelopen. Niets gekocht, maar wel mooie dingen gezien. Het doet geen pijn om niets te kopen. Ik hoef namelijk niets voor Kerst te kopen. Er is nog zoveel en met een combinatie van oude en wat nieuwere zaken  staat mijn kunstkerstboom weer lekker te schitteren.

Nou ben ik niet helemaal eerlijk; ik heb een zwarte panty met zilveren stipjes gekocht. Voor kerst. Kan ik met hakjes aan of die stoere groene laarzen. En die panty was met 20% korting en daar nog mijn airmiles (van het leaseautorijden heeeeeeeeel veel) bovenop. Koopje! :)

Zo..nu mijn tomatensoepje op het gas zetten. Gisteren gemaakt, maar nog voldoende over voor nog een rondje. Supersimpel, maar wel allemaal verse ingredienten. En niemand die zeurt dat er geen vlees is... :)

Klein zaterdag zwijmeltje

Altijd goed voor inspiratie; volg je eigen pad!

111213

Bijzondere datum, 11/12/13, oftewel 11 december 2013 (zo klinkt het minder interessant of bijzonder).

Volgens mij een dag waarop veel mensen trouwen. Scheiden weet ik niet, mischien is dat meer iets voor vrijdag aanstaande 131213.

Heerlijk om mijn zoon even om me heen te hebben. Hij is razenddruk met van alles en nog wat. Ik ken hem niet anders, hij ligt eigenlijk bijna nooit lui op de bank. En al helemaal nooit meer met een zak chips in zijn hand hahah..

Zo grappig, we zitten samen aan de eettafel met onze laptops. Ik op zoek naar werk en hij ook. En dat al de hele ochtend. Koffie tussendoor erin gegooid, maar verder gewoon vanaf vanochtend vroeg aan den arbeit.

Ook nog even mijn kraan met een oude tandenborstel schoongepoetst. Leuk extra klus van de Flylady voor vandaag. En een was van hem opgehangen; hij had 'm vanochtend al in de machine gestopt.

Ga zo maar even lekker naar buiten; het is nog zulk mooi weer!

Alweer één jaar geleden

Alweer één jaar geleden dat ik begin van de avond een telefoontje kreeg dat mijn vader was overleden. Vandaag vliegen er allerlei herinneringen door mijn hoofd. Aan hem, aan mijn gezin, aan mijn familie. En dan is daar altijd die zus van hem die ons allemaal even alle feitjes in de mail rondstuurt; alsof wij vergeten zijn dat het vandaag is. Stom mens. Maar ja...ook zijn zus. Ik zou zelf niet weten hoe ik zou reageren als een broer of zus er niet meer is. En misschien ben ik in de ogen van sommige familieleden ook wel niet helemaal 'normaal'..
Een adoptiezus die me appt en me sterkte wenst bij het herdenken van mijn vader...alsof het opeens niet haar vader was. Of misschien ben ik deze dag wel te gevoelig voor woorden, woordkeuzes. Of zie ik in dingen iets, die niets zijn.

Het zal dan wel geen toeval zijn dat ik gisteren in de bibliotheek een boek zag genaamd Tumult bij de uitgang. Over dat laatste stukje, door de ogen van een verpleeghuisarts.

Het is een rare dag. Vanavond ga ik mijn zoon lekker ophalen. Hij komt terug van een aantal weken toeren door de V erenigde S taten met een aantal vrienden. Meteen de volgende dag kan ik hem weer naar S chiphol brengen want dat gaat hij naar waar de Kerstman woont, samen met zijn vriendin.

Gisterenavond zijn logeerbed opgemaakt. Extra dik dekbed erop gegooid, want waar hij vandaan komt was het iets warmer. En onthouden dat ik straks even de radiator opendraai in die kamer.

Maar het rare en bijzondere zit hem voor mij in het feit dat hij vorig jaar rond deze tijd blij was want hij zou een s ollicitatiegesprek hebben bij een buitenlandse luchtvaartmaatschappij. En moest daarom op de dag van de begrafenis eerder weg om zijn vlucht te halen. Nu moet hij eerder terugkomen van Kerstmanland voor dezelfde reden. Op dezelfde dag. Een jaar later.

Tell me why I don't like Monday's

Raar genoeg....Ik hou van de maandagen. Vooral sinds ik niet meer werk en de stress heb van ellenlange saaie maandagochtend-meetings. Met nog saaiere verslagen van management/directie/onderdirecteurtjes over hoe het toch allemaal nog beter moet/kan/zou moeten kunnen en met nog minder mensen.

Nu bepaal ik mijn eigen targets. Lekker zo'n lijstje to do dingen. Vandaag stond als eerste op het programma een wasje in de machine gooien, daarna mijn rondje Bless the House en dat rondje was nog niet helemaal klaar toen ik verwacht werd in de garage om de auto van mijn zoon te brengen. Hij mailde me of ik de auto toch maar even langs de garage wilde brengen.
Hij heeft 'm weer nodig als hij terug van vakantie is. De reden daarvan is supergoed, maar deelt hij liever nog niet met de hele wereld maar voor mij was het net Groundhog-day omtrent dezelfde tijd vorig jaar.

Dus gisteren een mailtje gestuurd naar de garage-eigenaar en had vanochtend een antwoord dat ik er rond 10.00 mocht zijn. Gelukkig startte hij normaal en kon ik de auto voor de garage parkeren. Deze garage-eigenaar is altijd zo aardig dat hij je altijd weer naar huis brengt of naar het station al naar gelang waar je moet zijn op dat tijdstip. Maar omdat het nou niet zo heel erg ver lopen was en het lekker weer is, ben ik terug gaan lopen. Heb ik ook direct weer wat extra beweging gehad!

Thuisgekomen wasje opgehangen, gestofzuigd en even pauze voor een heerlijk kopje koffie. Wat een gekneuter he...maar je moet eens weten hoe er op kantoor rondom koffie wordt gekneuterd!
Enfin...daarna het rondje Bless the House afgerond en nog wat extra klussen in huis gedaan, o.a. project luxaflex, weer een kwartiertje boenen en wat een lekker werkje, en nog een tafeltje waar de zon op viel en daardoor duidelijk was dat daar ook wel een doekje overheen kon. Het stelt denk ik in de hoofden van superhuisvrouwen niets voor, maar ik word er blij van. Ik stel niet uit, maar doe gewoon mijn routines en daardoor blijft alles schoon.

Ondertussen belde een goede vriendin en nu is het denk ik lunchpauze. :)

Ik ga zo denk ik even naar de bibliotheek; eens kijken wat voor inspirerende winterboeken er zijn en met dank aan Vlasje, ook een lijstje maken met wat ik graag nog wil lezen deze winter. Maar dus eerst maar even iets eten.

Ik zag van de week de serie Tot op het Bot over meisjes die Anorexia hebben of hadden en wat een parallellen zijn er met hoe zij zichzelf zien (of eigenlijk niet zien) en hoe ik mijzelf zag/zie toen ik dik(ker) was. Dat je alleen maar oog hebt voor de (ingebeelde) lelijkheid. En niets meer kan benoemen wat goed is. Of eigenlijk helemaal niet ziet dat je ook goed bent hoe je bent. Dik, dun, normaal....Dat perfect zijn een dom streven is, want alles blijft veranderen. Ook je lijf. En dat het er uiteindelijk niet om draait of je past in het beeld wat de samenleving van een vrouw heeft, maar dat je een goed en integer mens bent die tevreden is met haar lijf, met haar uitstraling en haar waarde ziet. Dat die waarde niet zit in maat 36 noch in maat 54. Noch in een perfect gezicht. Mooie serie dus. En een goede spiegel voor mijzelf weer.

Breek de dag; tik een eitje

Had nog 2 oude speltboterhammen in mijn broodtrommel liggen. Ideaal voor wentelteefjes. Heerlijk met flink wat kaneel en mooie muziek op de achtergrond van Vrije geluiden.

Gisteren voordat ik vertrok naar mijn broer eerst nog 3 mooie lange rozen gekocht (later bedacht ik me dat ze ons gezin symboliseren, 3 personen) en die op het graf van mijn vader gelegd. Hij is volgende week een jaar geleden overleden.

Had geen dennetakken hoeven kopen; door de wind lag het hele kerkhof vol met afgewaaide dennetakken en denneappels. Had mijn tasje met borstel en doekje om het graf een beetje te fatsoeneren in de auto vergeten, anders had ik wat denneappels mee kunnen nemen. Ik dacht dat het weer zien van zijn graf me meer zou doen, maar kennelijk komen die momenten geheel onverwachts. Als ik iemand zie die dezelfde lichaamshouding heeft. Of iets lees over vaders. Of gewoon aan mijn kinderen denk en hun opa. Of op de bank zit te breien en opeens aan hem denk. Of als ik mijn eigen hoofd in de spiegel zie en mijn vader in mij zie. Niet dat hij nu opeens een goede vader voor me is geworden, maar ik merk wel dat ik milder ben en zie hoe moeilijk ook zijn leven is geweest. Dat opboksen tegen vooroordelen, eigenlijk geschikt zijn voor niets, geen noemenswaardige diploma's en dan ook nog een echtgenote uit een lager milieu die ook nog een zwanger was voor hij met haar trouwde. En het niet kunnen loslaten van indruk willen maken op iedereen. Zich beter voordoen dan hij was. Je meer bezighouden met de buitenkant dan de binnenkant; wat denkt iedereen van mij.

Mijn moeder krijgt nog steeds rillingen als ze zijn zus ziet of ergens tegenkomt en duikt dan, letterlijk, achter de gordijnen. Ik wil dat niet eens snappen, want wat voor macht heeft zij nog, of had ze uberhaupt en wie kan het boeien wat voor roddelverhalen zij vertelt over iedereen. Dat zegt toch meer over degene die roddelt. En nogmaals...laat het los; er zullen altijd mensen zijn die over je praten. En dat zal nooit zo zijn zoals jij wil. Of zoals jij jouw waarheid ziet. Of kap met dit soort energievreters.

Ook weer een goede les voor mijzelf. Hoe ben ik momenteel bezig en hoe gedraag ik me naar mijn kinderen, mijn familie, mijn omgeving.

De verjaardag van mijn broer was tsja...saai. De bekende kringgesprek-opstelling, saaie hapjes en geheel geen muziek of levendigheid. Weet ik vast hoe zijn 70e verjaardag eruit ziet. :)

En nu was ik aan de beurt om eerst langdurig in de file te staan en daarna pech met de auto te krijgen. Op hetzelfde punt als waar mijn dochter een paar weken terug pech kreeg, nadat ik ruim 120 km vlekkeloos had gereden. En hetzelfde euvel. Een aardig man voor me zag dat ik niet meer kon starten (ik viel stil net voor het stoplicht) en gaf tips, maar de beste kwam van mijn dochter (ja...die had ik snel ge-smst) en gelukkig startte de auto weer. Geen paniek want ik had al bedacht dat als dit zo gebeuren wat ik moest doen en dat deed ik. Maar het had me dus niet op de snelweg moeten gebeuren; de snelheden zijn daar hoger en om dan snel aan de kant te komen, waar ook vluchtstroken worden gebruikt als rijbaan;ik zou niet weten hoe ik daar vlug en veilig kan komen dan. Maar goed; het heeft geen zin je zorgen te maken over niet gebeurde zaken en shit happens. Kan er eigenlijk niet echt mee zitten. Maar zal de auto niet meer graag gebruiken totdat hij echt gerepareerd is.

En ik was blij met mijn voorraadje ingevroren maaltijden. Hoppa....ik hoefde niet na te denken of een slecht alternatief te nemen. Alleen maar even op te warmen.

Zwijmel op zaterdag. Waar was jij toen..

Kan me nog goed mijn ontroering herinneren toen de NOS de beelden uitzond van zijn vrijlating. Ik volgde het op de voet. Wat een inspirerende man en zo ongebroken na 27 jaar gevangenschap. Wat een uitstraling.

Nu is hij op zeer hoge leeftijd overleden. Iets wat niemand had verwacht toen ze hem op Robben-eiland opsloten. Dat hij zo oud mocht worden. Nog minder dat hij uiteindelijk de aanzet en inspiratie en argumenten heeft geleverd om Apartheid af te schaffen.

De zangeres is helaas ook overleden.

Een van mijn broers is vandaag jarig en ziet A braham. Daar wil hij niks van weten. Wat grappig is want ik verdenk zijn kinderen ervan om een A braham in zijn tuin te zetten of iets anders te doen wat erbij hoort. Hij viert het niet zei hij. Toch wil ik vanmiddag even bij hem langs gaan (dat heb ik eerst gecheckt of dat ok was). Omdat ik hem al 50 jaar ken en van hem hou ook al is hij in alles mijn tegenpool. En hij (en ik ook) te vaak aannames doen omtrent het om elkaar geven en aan elkaar denken. Heb geen behoefte meer in de oude gewoontes uit ons gezin. Doodzwijgen, niet bellen, niets laten horen en nooit wat uitpraten. En dat vertalen in zie je wel...hij/zij houdt niet van mij.

Heb wat voor hem gemaakt; oude foto's en nieuwe uitdrukkingen over hem in een schilderij. Ik weet niet of hij het na afloop achter de rodondendrons sodemietert of het echt leuk vind. Ik heb er in ieder geval veel plezier aan het maken gehad. En de paar oude foto's die ik van hem heb erin te verwerken.

Straks brengt mijn dochter de auto van haar broer (die nog steeds door de U SA toert) en daarmee ga ik naar mijn broertje. Al die tijd heb ik de auto niet gebruikt. Niet nodig gehad. Bus, fiets en benenwagen voldeden. Gewoon nadenken of het echt nodig is die auto.

Was gisteren en eergisteren wel prettig geweest hoor in de hagel, natte sneeuw en nog steeds harde wind, maar toch...jas dicht en gewoon maar gaan naar de bushalte. Des te aangenamer is het dan om thuis lekker op de bank te zitten, met de sloffen van mijn zoon aan mijn voeten (Hello..Family Guy!) en te merken dat met 19 graden het best lekker is, niet koud. En dat je handen nog steeds ruiken naar die bos dennentakken die je kocht en nu ligt te wachten in de schuur op verwerking in een kerststuk. De oase ligt ook al in een emmer water te weken. Verder genoeg ballen, frutsels en bakjes om iets leuks mee te maken dit weekend. Superkneuterig, maar ja....wie kan t schelen?

De winkels liggen vanaf Sinterklaas al weer vol met Kerstspullen. Wit, witter en witst en natuurlijke materialen is nu de trend. Genoeg daarvan in mijn kasten. En gecombineerd met spullen die ik al jaren heb, een bakje wat ik bewaard heb en waar nu nog een pompoen in ligt van mijn herfststuk. Die mag later in de soep.

Het gaat niet om de versieringen, om de frutsels, maar het stilstaan bij hoe ook ik een licht kan zijn in de wereld. En niet mijn licht onder de korenmaat hou, maar deel met anderen. Door het delen word ik er beter van maar ook anderen. Pay it forward. Niet alleen die twee dagen in December, maar het hele jaar door.

Mijn huis is een paleis

Het weekend in het geheel niets gekocht, zelfs geen boodschap gedaan. Ik had me voorgenomen om te kijken of ik inderdaad op zaterdag niets zou kunnen kopen en het kwam bovendien goed uit om binnen mijn budget te blijven.

Ook een goede oefening in kijken wat je WEL allemaal hebt, vooral in de voorraadkast (die staat er tenslotte niet als een soort winkel om keurig gespiegeld altijd vol te zijn, maar om gebruikt te worden). Uiteindelijk heb ik heel saai een soepje gemaakt met allerlei groenterestjes en rode linzen en een lekkere Mme Jeanette erdoor.

Verder, doordat ik niets hoefde van mijzelf, maar eens gekeken naar wat documentaires. Heel interessante inkijk in het leven van een Amerikaan die het grootste huis van de VS wilde bouwen. En het heel erg arrogant Versailles noemt. Hij moest toch weten uit de geschiedenislessen dat het de voormalige koning van het oorspronkelijk paleis zijn kop heeft gekost? Ook een eye-opener hoe mensen leven als ze eigenlijk teveel geld hebben en weinig compassie voor de buitenwereld. Shoppen omdat het kan. Kinderen maken omdat je toch genoeg nanny's kan inhuren. Een man die zegt dat hij eigenlijk niet gelukkig is, zeker niet door zijn huwelijk. Oh ja...en de afdeling Sales die hun verkopers inpepert dat ze eigenlijk op hetzelfde niveau staan als dokters, brandweermannen en reddingswerkers: zij redden levens. Mensen KUNNEN namelijk niet zonder vakantie in hun resort. Dat redt hun leven. Kostelijk!

Daarna gekeken naar Broers en Zussen over de halfbroer van Obama. Die in de sloppenwijken in Kenia woont. Dezelfde vader; een ander leven. Deed me heel erg aan mijn ex-man denken. En zijn kinderen. Ook hij heeft een kind (of meer) in Afrika en wat kinderen hier in Nederland. Hoe verschillend hun kansen zijn.

Verder moet ik hard nadenken over een zakelijk aanbod. Alweer zijn daar mijn - goh...deja vu - twijfels en mijn zakelijke bezwaren. Wil ik met deze persoon in zee. En alweer denk ik over mezelf; zit ik niet teveel in de Ja maar mode? Moet ik gewoon het niet maar eens gaan proberen.

Ook nog een poging tot creditcard-fraude meegemaakt; gelukkig was mijn cc-maatschappij alert en belde me of dit echt wel mijn transactie was. Maar weer even mijn virusscanner etc. gecheckt. En zo grappig; ik ben nou echt geen eigenaar van Versailles, dus waarom mijn mijn card dingen proberen te kopen?

En een soort van hoogte- cq laagtepunt meegemaakt op het gebied van hoe je een bestuur voert. Of niet voert. En de taken eerlijk verdeeld.

En daarnaast nog wat gedoe met een zus die graag haar zieligheidsfactor uitmelkt. En boos is op iedereen die het beter heeft. Of ze het dan echt beter hebben? Versailles staat nu ook te koop. En niemand die het wil hebben.

Omdat het gisteren de eerste Advent was, mijn kerstster opgehangen en een herfststukje opgeruimd en daarvoor in de plaats iets Winterigs neergezet. Alles uit eigen voorraad.

Ondertussen doorbreiend aan een vest, gezien dat ik de eerste mouw nog heb gemaakt op mijn oude postuur XXXL, dus die mag ik straks weer uithalen. Maar ik vind het niet erg. Het is gewoon heerlijk om lekker breiend naar dingen te kijken die je aan het denken zetten. En weten dat je best wel weekend mag vieren, alles een tandje lager om dan maandag weer in de 5e versnelling bezig te zijn.

Nou...op naar de vijfde versnelling dan maar; de keukenvloer is droog, mijn eerste taken vandaag zijn alweer gedaan. Hoppa!