Van muggen geen olifanten maken

Vandaag heerlijk gelopen met man met hond. Hond gedroeg zich weer voorbeeldig en dat komt ook heel erg door zijn baas. Die is er alert op dat hij zich sociaal gedraagt en doet de hond dat niet dat mag hij niet loslopen, maar moet aan de riem. En dat vindt de hond niet leuk in een losloopgebied, waar zoveel honden zijn om mee te spelen of gewoon om even aan te snuffelen.

Ik geniet van hoe de hond geniet. En ik heb niet eens een hond. Of een kat. Nou ja...in de tuin wel. Veel katten uit de buurt komen even lekker uit de vijver drinken of van het Kattekruid genieten. En ik vind het leuk om de katten in mijn tuin te zien.

En ach...af en toe een drolletje..die ruim je zo weer op. Shit happens zeg maar.

Verder vandaag direct de witte was in de machine gedaan toen ik wakker werd en die na het lopen in de tuin kunnen ophangen, lekker in de zon en in de wind.
En toen na het lopen in de zon op mijn terrasje gezeten met een gezonde salade en een lekkere kop zwarte koffie. En een mooi boek uit de bieb van Rosita Steenbeek. Genieten hoor.

Genieten was trouwens ook maandagochtend heel vroeg. Toen was er een zogenaamde Bloedmaan te zien. Dus mijn wekker gezet om 04.30 en mijn ochtendjas aan en hoppa de tuin in. Niks te zien, totdat ik bedacht dat de maan inmiddels aan de voorkant van mijn huis zou zijn. Dus in mijn voortuintje met open mond naar die mooie bijzondere maan staan kijken. En ik was heel verbaasd dat er niemand anders buiten stond. Het duurt nu weer 14 jaar voordat je zoiets moois zomaar weer kan zien.

Dan voel ik me dankbaar dat ik, door mijn wekker te zetten, zoiets moois kan zien. En daarna ben ik gewoon weer gaan slapen hoor. En mijn wekker een half uurtje later gezet. Kan prima, want ik zet de wekker vrij vroeg, zodat ik tijd genoeg heb om alles rustig te doen in de ochtend.

Verder vandaag een aantal uitzoekzaken gedaan en de financieen voor oktober. Loopt allemaal nog steeds goed en dat had ik echt niet gedacht een aantal maanden terug. Ik was heel erg bang om het niet te redden. Ben Motormaniaman nog steeds dankbaar dat hij me jaren terug zijn spreadsheet (ja...zo'n relatie hadden wij!!) heeft laten zien en ik die nog steeds gebruik. In aangepaste vorm, maar ik zie altijd in 1 oogopslag hoe de stand van zaken is en dat geeft zoveel rust.

Wel heb ik de afgelopen maand meer uitgegeven dan normaal, maar ja...de bruiloft van mijn dochter en dat komt gelukkig niet iedere maand (financieel gezien dan he) voor. En ik had dit al redelijk begroot, en de uitgaven kloppen wel met die begroting.

Wat me enorm helpt is dat ik me niet meer zo enorm druk maak over 'kleine' financiele tegenslagen. Ik accepteer hoe de zaken zijn en ga door. Maar hou wel strak de vinger aan de pols. Om niet uit de bocht te vliegen. En hou mijn verlangens en wensen klein. Heel klein.

Moest toen ik de collectebus van de Nierstichting  inleverde en mijn opbrengst hoorde (na gezellig te hebben geholpen met het tellen van de eentjes en de tweetjes (echt...een en twee eurocentjes; die gooien mensen dus werkelijk in de bus!) wel gniffelen. Met een paar uurtjes lopen 'verdien' ik meer voor de Nierstichting dan een hele dag werken voor mijzelf. Misschien maar eens collecteren voor een heel goed doel...

Of met een pet voor het station van die stad aan het S paarne gaan zitten!

Zo direct lekker slapen; ik heb mijn Herfstdekbed uit de kast gehaald en omgeruild met mijn zomerdekbed. Alles weer fris en schoon. Van dat soort simpele dingen word ik blij.

Pesten

Op de lagere school hoorde ik niet bij het groepje van de populaire meisjes. Ik was mollig en woonde niet in de buurt van de school. Had niet de populaire kleding aan. Allemaal krijgertjes van een nichtje of erger door een tante zelfgemaakt in oude-huisvrouwenprintjes en materiaal. Ik kon ook niets heel erg goed - dacht ik zelf - zoals gymen of elastieken of oh horror blokfluitspelen. Dus droomde vaak weg in mijn eigen wereld, waarin ik een beroemde actrice zou worden, mooi en slank waar iedereen bewonderend naar opkeek. Of een schrijfster van de mooiste boeken. Een soort Walter Mitty. En ja, ik snapte die film helemaal.

Ik was een onopvallend kind denk ik. Mollig en vroegrijp (al had ik dat zelf helemaal niet door) en allang blij als ze bij een groepje mocht staan. Staan he....niet meedoen.

Toen een heel populair meisje mijn vriendin werd, in de vierde klas, kon ik dat niet geloven. Maar we werden vriendinnen en ik moest van mijn ouders zwemles nemen (naast het schoolzwemmen) omdat ze een zwembad in de tuin had. En daar mocht ik in zwemmen. Kan je je dat voorstellen; iemand die niet zo meedraait en dan opeens de mooiste en ook nog eens een lieve vriendin krijgt. Speelden we in het 'Geheime bos'. Een stukje van 20 meter dichtbegroeid land tussen mijn wijk en haar villawijk.

Door mijn vriendschap met haar steeg mijn status op school. Ik werd gedoogd. Ik hoorde nog steeds niet bij de club van de populaire meisjes, maar had wel meer aanzien. Later werden ook andere meisjes vriendin met haar en verwaterde de vriendschap toen mijn ouders in een wijk ver weg van school gingen wonen. Toen kwam ze niet meer bij mij thuis. Leerde ik al snel dat ik maar genoegen moest nemen met goed genoeg.

Ik had in de zesde klas (nu groep 8)  een vriendin die noemde mij Big, als in het varken. Dat leek op mijn naam en dat vond ze wel grappig. Ik niet. Maar durfde weinig ervan te zeggen, want had de vriendinnen niet voor het uitkiezen. Er konden ook niet zoveel mensen bij ons thuis komen, want dat wilde mijn moeder niet; die lag in die tijd vaak op de bank met hoofdpijn. (Mijn moeder is dat nu even vergeten die periode). Ik had eigenlijk een hekel aan dat meisje. Maar ze wilde met mij omgaan, dus tolereerde ik haar. Ik had nog niet door dat ik geen genoegen hoefde te nemen met een rare vriendin. Die mij zo noemde.

Ik was een eenzaam kind denk ik in die tijd. Te groot voor mijn leeftijd, ik was al ongesteld toen ik 10 was met dito lichamelijk ontwikkeling, maar voelde me een kind. Mannen (en sommige ooms en een Opa) dachten daar anders over en daar snapte ik niks van. Ik was toch niet zo mooi en zo populair als die perfecte meisjes uit mijn klas. Met mooi haar, mooie kleren en een mooie embouchure (haha...).

Toen ik naar de brugklas ging ging mijn huis-met-zwembad vriendin naar een andere parallelbrugklas van die school. Mijn varkenshoedervriendin ging naar het gymnasium en dat was - gelukkig - een andere school. Contact fini.

En kende ik dus niemand in mijn klas.  Sommige meisje zeiden ook tegen me of ik maar liever niet bij ze wilde staan. Echt heel erg hoe meiden van die leeftijd meedogenloos kunnen zijn. Toch ging er een leuk meisje naast me zitten meteen de eerste dag en wederom snapte ik niet waarom. Dat mechanisme heeft heel lang geduurd om uit mijn systeem te gaan. Werd van huis uit ook helemaal niet gestimuleerd, want daar kreeg ik alleen maar mee dat ik niet goed genoeg was.

Mijn moeder zat teveel met de relatie met mijn vader in de knoop om goed te kunnen kijken hoe dingen liepen. Had ik ook nog een broer die net zo snel met zijn vuisten was als mijn vader, dus thuis was het te vaak en te veel snelkookpan-gedoe. Ik schaamde me om iemand mee naar huis te nemen. Stel dat er weer iets gebeurde.

Gelukkig had ik mijn dagboek en ik schreef me gek. Of hield dat gek worden juist van me af, door het schrijven. En las veel en fantaseerde veel. En langzamerhand werd ik iemand. Met een mening. Afwijkend van die van de meesten in mijn klas, maar ik hoefde niet meer zo nodig bij de popu groep te horen. Leerde te doen en te zijn wat bij mij past.

Pesten zaagt aan de wortels van je zelfvertrouwen. Langzaam, maar wel zeker. Pas nu voel ik dat mijn wortels in de aarde vast mogen zitten en ik energie en liefde krijg en mag krijgen. En dat ik er mag zijn. Dat ik niet eerst lief hoef te zijn of te doen om aardig behandeld te worden. Gewoon er zijn is genoeg.

Verliefd zwijmel

Onderstaande song ging deze week door mijn hoofd. Hoe echt was het gevoel als diegene helemaal niets meer laat horen, geen moeite doet om 'zijn lekkere ding' toch te overtuigen dat het wel goed zit. Ondanks mijn bij twijfel niet inhalen.

Nou is dit lekkere ding deze week gezellig met zoonlief uit eten geweest. Ergens in een oude tramremise in de Hoofdstad en dat was toch een partij gezellig. Gewoon weten dat het goed zit tussen ons, dat ik geen extra moeite hoef te doen en de liefde stroomt.

En wat een fijne vent is die zoon van mij geworden. Op zoek naar een huis voor hem en zijn vriendin en zich heel erg bewust van beginnersfouten op koopgebied. Door zijn enorme studieschuld kan hij zich eigenlijk bij de meeste banken slechts een garagebox permitteren, behalve bij een aantal banken die snappen hoe de historie van die studieschuld in elkaar zit.

Maar goed; vertelde hem in het kort wat ik had meegemaakt met de potentiele meneer en hij snapte dat ik geen behoefte had aan moeilijk gedoe. Wel grappig dat toen ik hem een paar weken terug vertelde dat de man met hond jarenlang mijn minnaar is geweest hij even achter zijn oren krabte. Toen ik hem vroeg wat hij dan dacht wat ik ging doen als ik op vrijdagavond vertrok en zaterdag weer terugkwam, lachte hij een beetje knullig. Zo van "Oh ja, mijn moeder is ook nog een vrouw".

Nog steeds en nog steeds behoefte aan warmte en liefde. Dochterlief viert deze dagen het Offerfeest en had een hele partij heerlijke cupcakes gebakken in mijn keuken (zij heeft geen oven). Een aantal ook voor mij achtergelaten en de rest op een mooie schaal voor haar schoonfamilie. Lief en lekker. Nu zit ik nog te wachten op dat halve schaap!

Collecteren uit de tijd?

Deze week loop ik collecte voor de Nier-stichting. Had er niet bij nagedacht dat ik ondertussen pas thuis ben van mijn werk als het de "Gouden Tijd" is voor collectanten, dus maar even creatief met eten etc geweest. Een lekker soepje wat je zo kan opwarmen uit de voorraad doet wonderen. En paraplu mee want altijd regen tijdens mijn loopje.

Alhoewel de bus aardig vol lijkt en vele stuivertjes maken ook een volle bus, lijkt collecteren toch iets uit de vorige eeuw.

Maar ja...nog erger lijkt me het dat deze goede doelen alleen maar op Telemarketing overgaan en dan mensen met een script overhalen om een vast bedrag te doneren. En de call agents op target staan en dus mensen 'dwingen' om te doneren. Spontaan lijkt me altijd nog fijner en het contact van mens tot mens net iets echter. Ongescript.

Een juffrouw van de kleuterschool van mijn kinderen kreeg ooit een nieuwe nier, maar het liep niet goed met haar af. Ze overleed een aantal jaren na de transplantatie. Ook een oud-collega kreeg een nieuwe nier en met haar gaat het gelukkig nog steeds goed. En moet altijd denken aan Bart van BNN. Dus liep ik toch maar wel die collecte al twijfel ik of dit de juiste manier is om aan geld voor het goede doel te komen.

Iemand een beter idee?

Ik zat zelf te denken aan het verkopen van 2 schilderijtjes uit voor het Rijksmuseum.

Minder minder minder

Waarom vind ik mijzelf altijd minder minder minder (waard) dan iedereen die ik ontmoet. Waarom schat ik mijn prestaties, mijn leven, mijn looks, mijn 'rijkdom' altijd minder op waarde in dan het zou moeten zijn of is. Voel ik me altijd de mindere. Minder goed af, minder leuk, minder goed geslaagd, minder rijk, minder succesvol en vul zo maar aan waar je minder in kan zijn en hebben. Wat levert me dit op, behalve frustratie. Hou toch op joh! Het is toch geen wedstrijd het leven?

Schreef ik een paar maanden terug dat de Praktijkbegeleidster Diabetes enorm trots op me was, want ik was heel veel afgevallen op eigen kracht en niet door zakjes, pakjes of een crashdieet, maar door beter op het soort voeding te letten en ook door meer beweging te nemen (geen sportschool, maar wel structureel meer lopen en dan op de dinsdagen altijd een heel eind lopen). En aan stressvermindering te doen. Mindfulness toe te voegen in mijn dagelijks leven.

En dan toch VOEL ik het niet. Zie ik het niet. Wuif ik het weg. En nog erger. In het zicht van de haven, begin ik te zinken doordat ik mijn resultaat saboteer. Terugval in oud gedrag. In oude twijfel, in nieuwe pepernoten (al vanaf augustus te koop en ik kan u vertellen; ze zijn lekker), in kleine bakjes ijs (klein bakje...is niet zo erg toch...oh ja 4 kleine bakjes zijn ook 1 grote), in toch maar een keertje pizza in de oven schuiven of ander gemaksvoer. En die zogenaamde 'gezonde' tussendoortjes die ze ook nog eens Lekker Bezig hebben genoemd, daarmee ben je helemaal niet lekker bezig.

Het lijkt wel alsof ik het mijzelf niet gun of dat ik het niet herken; succes. Je doel bereiken. Uberhaupt een doel hebben.

Ik weet nog hoe ontzettend vervelend ik het vond toen ik 40 kg was afgevallen in 2012 en iedereen me complimenteerde opeens. Wat zag ik er goed uit en wat voelde dit voor mij als een keiharde bevestiging dat ik daarvoor dus nooit goed genoeg was geweest. En dat dit succes zo oppervlakkig was, zo oppervlakkig wil ik niet zijn. Ik wil niet als goed of fout worden gezien op basis van mijn uiterlijk en tegelijkertijd wil ik heeel graag eens een lekker ding zijn. Ja, ambivalent is my middle name, ik weet het.

En in het kader van haven en water; ik dobber momenteel maar wat. Terwijl 'iedereen' me aan alle kanten inhaalt op het gebied van doelen behalen, op welk gebied dan ook, blijf ik maar in Niemandsland of in De Eeuwige Wachtkamer.

Dat doe ik zelf, dat besef ik. Misschien wel omdat dit wel zo veilig is. Of hou ik van mijn slachtoffer van de economie-rol. Nu ik niets meer heb en niets meer ben (op werkgebied dan)  kan ik niet lager zakken. Nou ja...toch wel natuurlijk ik kan er altijd nog een andere verslaving bijnemen (behalve die eetverslaving dan) die nog wat destructiever is en maatschappelijk nog minder geaccepteerd en ik straks alleen de Daklozenkrant nog kan en mag verkopen.

Geen flitsende carriere, geen afbetaalde hypotheek, geen leuke vent (en ook die niet-zo leuke vent heb ik het raam uitgedaan), meubels zo oud dat ze weer geheel Hip en Trendy kunnen zijn (eetttafel is uit 1987), noem ze gewoon retro.

Heb ik geen ambitie dat ik geen nieuwe meubelen ambieer, nieuwe vloerbedekking, zelfs niet als dingen versleten zijn of gewoon kapot?
Heb ik geen ambitie dat ik geen nieuwe kleren wil, eindeloos shoppen, de nieuwe kleuren van dit seizoen (geen idee wat die zijn; draag eigenlijk al jaren de kleuren die mij goed staan)?
Heb ik geen ambitie dat ik een leukere baan wil met arbeidsvoorwaarden (oh ja...dat heb ik wel, maar ik krijg nog steeds overal Tot onze spijt te horen, zelfs bij een sollicitatie bij de club van werkzoekenden het U  WV; niet eens een afwijzing of een ontvangstbevestiging).
Heb ik geen ambitie meer omdat ik mijn plannen niet in de koelkast heb gezet, maar ergens in de Noordpool in het permanente ijs heb ingegraven?
Heb ik geen dromen dat ik een partner wil of denk die waard te zijn?
Heb ik geen dromen meer dat ik een vakantie naar een mooi land ambieer?
Heb ik geen verlangens meer omdat ik nooit meer denk aan een leuke crea cursus die ik zou willen doen (oh nee...het is mijn budgetbeheerder (ikzelf dus) die me streng toespreek en me zegt dat mijn budget die NIET toestaat momenteel.
Heb ik geen verlangens meer doordat ik nooit (meer) naar de bioscoop ga of naar het theater (oh shit...weer die budgetbeheerder).

Of is het juist te prijzen. Dat ik niet meer zoveel wil, maar mijn tevredenheid juist probeer te zoeken in het accepteren van hoe de dingen zijn. Kijken naar de kleine (kneuterdingen) en die waarderen. Kijken wat er allemaal wel kan, creatiever zijn. Mijn brein gebruiken om te zien hoe ik dingen kan doen en behalen.

Ik heb geleerd dat meer salaris retesnel went en je dan weer ontevreden bent, want de buurman met dezelfde baan, verdient meer. Of de collega die niks kan, heeft wel een bedrijfsauto. En heb je die bedrijfsauto, dan komt er ook weer snel een moment van gewenning. Alles went, ook meer hebben, meer kunnen, meer willen. Dus moet ik me gaan realiseren dat ik in meer meer niet mijn geluk of tevredenheid moet zoeken.
Ik zie het om me heen; mensen die dus wel 'alles' hebben, zijn nog steeds ontevreden en blijven zoeken en hunkeren naar nog meer, nog anders, nog verder, nog exclusiever.

Dus juist niet meer meer meer, maar minder minder.
Nou ja, behalve dan die Marokkanen, want heb er zojuist een hele familie van die smaak bijgekregen.

Lees ik net via Blendle een laatste verhaal van The Lau, 4 dagen voor zijn dood geschreven. En besef ik weer dat het volkomen zinloos wat ik nu denk. Naar buiten, pak de fiets en leef. Voor je het weet zit je in de wachtkamer bij een arts en denk je 'had ik maar' ....

Down Under zwijmel

De straat waar mijn werkgever is gehuistvest, daar staan ook een aantal panden die verhuurd worden. In de jaren 90 woonde daar een aantal maanden een collega die uit Australie overkwam om zijn software te finetunen.

Toen was die stad een slaperig provinciestadje, nu is het daar een stuk hipper en leuker om uit te gaan. Maar hij verveelde zich enorm, kende niemand en van alle mannelijke collega's was er niemand die bedacht om hem eens een keer mee uit te nemen of een borrel na het werk te doen of zo. Dus hij zat daar maar een beetje saai, 3 hoog achter.

Dus toen hij ziek was een paar weken nadat hij in Nederland kwam en ik het idee had dat hij daar maar alleen ziek lag te wezen, zonder zorg, heb ik een net sinasappels, hoestdrank etc gekocht en heb dat naar hem toegebracht. Dat stelde hij enorm op prijs, maar ik durfde en wilde niet lang blijven, want ik vond hem meer dan leuk en hij was getrouwd, dus ik wilde daar niets meer mee doen dan vriendschappelijk.  Als buffer had ik mijn kinderen meegenomen.

Daarna kwam hij vaker bij mij thuis, samen eten met het gezin en daarna wat comedy op de BBC te kijken of in een weekend naar een museum of naar een stad die hij graag wilde zien.

Maar altijd als ik dit lied hoor denk ik aan hem. We hebben nog steeds contact. Onze kinderen zijn groot, wij zijn ouder en wie weet zien we elkaar ooit nog wel eens.

Jezelf warm houden

Gisterenavond lag ik onder mijn zomerdekbed en ik vond het koud. Dat heb ik niet vaak en in het verleden vond ik dan dat ik me aanstelde.

Nu bedacht ik me geen moment en nam mijn gewatteerde sprei en legde die lekker over mijn dekbed. Heerlijk warm en ik kon direct (nadat ik mijn vervolg op de Millenium-reeks uit had gelezen) lekker in slaap vallen.

Wat heb ik het dan goed; dat ik gewoon die extra deken kan pakken en mag en kan slapen. Hoeveel mensen in de wereld hebben die luxe momenteel niet. En dat ik me druk maak over mijn gewicht. Ook volkomen een Eerste Wereld probleem. Mijn ex-schoonmoeder in Afrika had dat nooit op haar To-do lijstje staan.

Dus rustig wakker geworden vandaag, een verantwoord ontbijtje van havermout en een mok groene thee gemaakt en zo direct weer richting werk. En ook daarvan weet ik DAT ik nog werk heb. Tenminste nog tot eind december.

Tel mijn zegeningen nog maar weer eens en zie dat het er veel zijn. Vooral dat ik beter voor mijzelf zorg. En ballast op tijd laat vallen. Of niet meer mee blijf slepen omdat ik denk dat ik altijd aardig moet blijven.

Plofkip

Als ik een tijd lang, door stress of gewoon back in the habit, minder goed let op het minder innemen van koek, snoep en koolhydraatrijke voedingswaren, dan merk ik dat ik nog steeds Plofkip achtige vetcellen heb.

Binnen no time slurpen ze het extra vet in hun holletjes naar binnen en willen alleen nog maar gevuld worden, vol, voller en volst. En die cellen worden door het afslanken kleiner, maar verdwijnen niet, of ik zou ze moeten laten verwijderen (liposuctie of een buikwandcorrectie of iets).

Ik merk het gewoon direct als ik de fout in ga. Vooral mijn maag zwelt op, en mijn heupen en buik worden direct puffy. Mijn benen niet en mijn kont ook niet (direct) want die zet ik regelmatig aan het werk door te lopen.  Maar die maag en buik...

Maar let ik dan weer beter op mijn voeding en eet ik geen brood, broodjes, koekjes etc, maar groenten en lekkere salades, dan ben ik al snel minder plofferig. Bleekselderij door de salade om het extra vocht af te voeren, even goed opletten wat de tussendoortjes zijn (Are you nuts!!), eieren alvast koken en klaarzetten in de koelkast. Ik weet het allemaal heel goed, maar merk ook dat in tijden van
'gedoe', de pepernoten me als een gek roepen en ik ze moeiteloos terugschreeuw.

Niet te vaak doen dus. Die schommelingen zijn niet zo gezond voor de diabetes.

Soms, heel soms, heeeeeeeeeeel soms, denk ik dat ik Hanneke Groenteman snap. Die wilde nooit meer dieten en liet haar maag verkleinen. Het hele issue eten is klaar. Ze eet natuurlijk nog wel, maar kan nooit meer overeten. Want dan kotst ze het uit of wordt ze ziek ervan.

Ik eet gewoon nog een zakje pepernoten door dan.

Mijn dieetverslag heb ik dus niet voor niets My Neverending story genoemd. Ik ken mezelf maar al te goed. De plofkip ligt altijd op de loer.

Altijd.

Een oud koffertje met goed nieuws!

Ga ook mijn oude koffertje of handtas in dit geval maar eens weer hergebruiken. Consuminderen in optima forma. En dan straal ik ook direct uit dat het goed gaat met me.

Verleden week was er een nieuwe opdracht binnengekomen in mijn bedrijf en derhalve zaten er zo'n 30 nieuwe collega's her en der.  Nou heb ik even nagekeken hoe het dan met de ARBO wetgeving zit op het gebied van toiletten. Maar met die 2 toiletten gaan we niet aan de wetgeving voldoen voor 60 man.

Maar ja...niet doorbetaald krijgen als je ziek bent, niet doorbetaald krijgen als je naar de wc moet en al het andere ook niet, dus daar doet die oude handtas ook niets aan.

Ik geniet nog na van wat een stralende heerlijke dag het verleden week woensdag was. Mooie foto's zijn er gemaakt.

Vandaag toch nog lekker kunnen lopen met man met hond. Ondanks de buien die al klaarstonden op buienradar. Maar volgens hem waaide het zo hard, dat die wel over zouden waaien. Wat ook zo was, maar vanmiddag bleven ze hangen en was het heerlijk om niet naar buiten te hoeven, want het regende katten en honden zoals ze in het Engels zeggen.

Ik besloot vandaag een lekker soepje te maken van wat er nog in de koelkast lag en dat was een echt crisissoepje van restjes. Maar wel lekker met specerijen. Hartverwarmend met een likje Griekse yoghurt en het voelde al helemaal als herfst. Ook omdat ik mijn vest uit de kast had gehaald en het zo lekker warm had. Zonder de kachel aan te hoeven doen.

En heerlijk lezen in het vervolg op de boeken van de helaas te vroeg overleden Stieg Larsson, gewoon uit de bieb, voor maar € 1,50; Wat ons niet zal doden.

Kan ik morgen er weer tegen een dagje de hele dag hetzelfde te zeggen.

Feestje zwijmel

Is het leven een feestje? Niet voor iedereen en soms vaak en regelmatig op maandag voor menigeen ook niet.

Maar blijf je kijken naar juist de kleine dingen die wel goed gaan of die gewoon 'gaan' (hoeft dus niet eens goed te zijn; soms is het bijzondere al dat er beweging is; gang, dan is het wel een feest. Dan ben je de gangmaker op je eigen feest. Ik moet dus beter leren die gangmaker te blijven. Om het feestelijk te houden. En de zwarte hond op afstand te houden.

Blijf dus mijn zegeningen tellen en goed voor mijzelf zorgen. En denk niet dat een beetje aandacht voor die twee vetbollen op mijn lijf betekenen dat iemand van MIJ houdt.

Zijn het je ogen?

Op de trouwdag van mijn dochter was ook mijn broertje uit het buitenland overgekomen. Ontzettend leuk dat hij de moeite nam. En hij had ook zijn vriendin meegenomen. Duur bezoekje voor de trouwdag van zijn nichtje,

Hij woont al met die dame samen vanaf 5 weken nadat ze elkaar op een datingsite ontmoet hebben. En volgens hem hadden ze alle grote levensvragen uitgebreid doorgesproken (had hij in alle relatieboeken gelezen) en ja hoor...hoppa...dus dan maar samenwonen, want dat is dan de volgende stap zo leek hem.

Mij lijkt het meer dat je eerst maar eens gewoon alle verliefde dingen gaat doen, een beetje daten, een beetje picknicken, een bioscoopje, uit eten gaan, bij jou eten, bij hem eten, gewoon elkaar echt leren kennen en die roze bril dan maar een beetje thuis laten daarbij.
(Nu ik dit nogmaals nalees: Mea Culpa; ook ik ging voor roze bril en aangeraakt worden (eindelijk) door iemand en zou ervoor zijn gegaan als de voorzienigheid niet ingreep in de vorm van een hernia. En daarna via de moderne kanalen ik meer inzicht kreeg ik het karakter van de meneer. Dus Mea Culpa nogmaals; ook ik ben een relatiesukkel).

Vooral als je nog niet eens een jaar gescheiden bent. En als je je ex-vrouw ziet, je het liefste bij haar wilt zijn. En als zij zou zeggen: ik kom bij je terug, je niet weet of je dan nog bij je vriendin blijft. Ook niet fijn voor de vriendin om zo'n soort relatie te hebben en dit te horen. Zou ik niet voor kiezen.

Toch kwam na die stap een beetje - vind ik - de aap uit de mouw. Want de dame heeft helemaal geen cent te makken, heeft grote schulden en daardoor geen leuk leven. En ze geeft bovendien al het geld wat ze heeft ook nog eens weg aan wat de goede oude Dr Phil een "moocher" noemt, haar volwassen, nog steeds studerende, dochter. Waardoor een deel van die schulden zijn ontstaan.
Wat maakt het dat een vrouw zich zo laat manipuleren door haar kind? Is dat een fijne partner? En oh ja....natuurlijk ging ik ook direct op die manier naar mijzelf kijken. Zit ik ook zo in elkaar.

Ik heb tenslotte ook niks. Geen riant huis - een HUURwoning - wat hier in blogland heeel erg is, geen auto, een baantje van niks en geen ambitie kennelijk. Dus wat ben ik voor relatiemateriaal dan dus? Geen denk ik.

Ze verwacht en vindt dat nu al het geld van mijn broer ook van haar is. En vindt het normaal dat hij dus voor alles betaalt. Terwijl ze werkt. Maar ja...al haar geld is voor dochterlief. Want die heeft alleen maar een studiebeurs en een baantje en goh...eigenlijk netto meer te besteden, want ze woont gratis in haar huurflat - die betaalt zij - dan haar moeder en haar nieuwe vriend bij elkaar. Zielig he, zo'n arme studente. Van een leeftijd waarop ik al mijn eerste kind had hoor, dus geen 18 of zo.

En ze wil heeeeeel graag zo snel mogelijk trouwen. Ze heeft dit in die 5 maanden dat ze samenwonen al minstens 5 x te berde gebracht. Goh...als die mevrouw Estelle heette zou men haar een Gold-digger noemen. Ze stond naar mijn smaak veeeeeeel te lang met de ring van mijn dochter in haar hand en ik zei nog - ik hou je scherp in de gaten! - maar het cynisme in mijn grap ontging haar/of in de vertaling natuurlijk.

Toen ik haar dus op de bruiloft voor het eerst live ontmoette (wel op skype gezien; hello & goodbye), toen kon ik niet ontkennen dat ik haar niet mag. Dat ze iets onderhuids heeft wat me niet bevalt. Dat ze twee gezichten heeft. En me kippenvel geeft.
En dat mijn broer er helemaal niet gelukkig uitzag, maar eruit zag als een man die deed alsof hij gelukkig was, terwijl hij zijn best deed om die eieren onder zijn voeten niet kapot te trappen.

Ik wilde hem wel ter plekke door elkaar schudden!!!

Ik merk ook dat waar ik anders mijn broer en zijn vrouw hier uitnodigde en ze hier altijd konden logeren, ik er nu niet aan moet denken. Ik kan niet faken en aardig doen tegen die dame. Omdat ik net wat meer weet dan goed voor mij is over haar. En bloed dikker dan water is, dus ik altijd voor broerlief zou kiezen. Alhoewel ik hem al wel diverse malen heb gevraagd of hij echt blij is met zijn keus. Om toch door te blijven gaan met haar.

Gooi haar de deur uit; haar financiele puinzooi is niet jouw verantwoording noch is het jouw taak om haar gelukkig te maken. Dat moet ze zelf regelen. Dat moet iedereen zelf oppakken. Dat mag en kan je niet bij een ander leggen. Dat hij/zij jou gelukkig zal maken. Al die zielige verhalen dat ze bla bla bla...trap er niet in, broerlief. Zij heeft keuzes gemaakt en moet de consequentie van die keuzes ondervinden. Niet jij.

Komt nog bij dat hij een paar weken terug nog maar een hevige crisis had. Na een mooie vakantie, geheel betaald door hem, met die dame. Die hem beschuldigde van lonken naar andere dames tijdens die vakantie. Hem!!
Nou als er iemand een opper-nerd is dan is het hij wel en het woord lonken kwam niet eens in zijn woordenboekje voor. Moet hij trouwens eerst zijn bril afzetten en dan ziet hij niks, dus weinig te lonken. Maar hij mocht dus niet zomaar weg, want dan zou hij vrouwen kunnen zien of eigenlijk mocht hij ook helemaal niet kijken...

Wel ironisch overigens, waar broerlief dacht dat mijn dochter nu 3 meter achter haar man gaat lopen en gesluierd door het leven zal moeten gaan. Volgens mij zit hij, nog niet eens getrouwd, meer onder de knoet dan dochterlief.

Snotvergeme zeg....want ben ik dan blij met mijn huurwoninkje, mijn eigen postzegeltuintje, waar lekker gratis de witte was wappert, mijn koffie op mijn eigen terrasje. En weten dat ik mijn kinderen tot goed nadenkende volwassenen heb opgevoed. En ja...3 dagen extra vrij deze week kost me geld, want als ik niet werk, verdien ik niets, maar ik voel me rijker dan ooit. Rijker dan ooit.

Ik zie hoe mijn zoon er is voor mijn dochter en andersom ook. Hoe mijn zoon en dochter er ook zijn voor hun halfbroertje en zusjes. Hoe ze hun verantwoording nemen. Niet weglopen van moeilijke zaken of verwachten dat Pa of Ma dit wel regelt. Of hun partner.

En mijn dochter gisteren met haar man (wat staat dit leuk - haar man!) even hier was (even een boormachine lenen voor iets in hun flat) en ze nog net zo relaxed met elkaar omgaan als voorheen. Dat ze over en weer grappen kunnen maken over het feit dat ze met een Marokkaan is getrouwd en aan bepaalde verwachtingen moet voldoen. Dus toch maar iets uit het hotel meegenomen (de shampoo en zeepjes), want Marokkanen jatten immers?? Ewa!!

Plaatje!!

Wat een heerlijke dag was het gisteren. Het weer deed mee, de mensen deden mee, het verkeer deed mee en wat overbleef was liefde. 

Een verbintenis tussen twee mensen omdat ze van elkaar houden en het beste uit elkaar naar boven brengen. Een verbintenis tussen twee families. Die de wereld weer een stukje kleiner maakt.
Kijk ik naar de foto van alle familie en vrienden dan zie ik de hele wereld vertegenwoordigd op die foto. En alle religies.

Het was wel een dag die zo in een comedy-show zou kunnen. Onderstaand liedje heb ik in de ochtend zeeeeeeeeeer regelmatig gezongen in mijn hoofd. Toen ik achter de auto met de bruid de snelheidslimieten regelmatig doorbrak en met gierende banden achter ze aan reed. Op mijn horloge zag dat we de ETA niet gingen halen. En toch bleven we rustig en sloeg de stress niet toe. Hadden we ook geen tijd voor. Stress.

Toen we in de stad reden waar ze gingen trouwen en het al tijd was en we nog reden, nog geen enorme stress of paniek. En toen snel de fotograaf uit de auto gegooid bij het gemeentehuis en zelf een plek om te parkeren zoeken. In een stad die ik niet ken. Ergens illegaal de auto neergepleurt. En als een gek de trap naar het gemeentehuis op rennen (oh ja...shit..lange jurk, handig om die even op te houden ivm struikelgevaar). Oh ja, rennen met hakken, ook fijn.

Gelukkig zaten alle familieleden al nog geduldig te wachten en was er nog tijd om uit te hijgen, jurk recht te trekken en zonder zweetdruppels plaats te nemen. 

En te zien dat de zaal vol zat. Met familie en vrienden. Wat een weldadig gevoel. Dat mijn dochter het goed doet en en van haar gehouden wordt. Dat mensen de moeite nemen om bij die dag aanwezig te zijn. 

Daarna naar een mooie locatie in de stad gelopen waar ze een heerlijke lunch hadden gereserveerd en aan het eind hun bruidstaart aansneden. En daarna einde van de officiele zaken en naar het strand om foto's te maken. Ook weer met enige hindernissen en een lange detour, maar je ziet nog eens wat van Nederland. In plaats van ons op te vreten, moesten we maar blijven bedenken dat we er later enorm om konden lachen, dus waarom niet nu alvast! 

Ondertussen konden we genieten van de bruidsauto die mijn dochter via haar werk had kunnen regelen en van de meest fantastische snufjes was voorzien. 

Op het strand zo leuk om felicitaties van onbekenden te krijgen en te zien hoe trots mijn schoonzoon op zijn bruid is.  Hoe de sluier van de bruid mooi in de zomerwind waaide en het zonlicht haar bruidsjurk bestreek.

En daarna ze naar de 'geheime' overnachtingslocatie gereden. En ze daar met elkaar achtergelaten om te genieten van elkaar en de locatie. Of doodmoe op bed te storten.

Niks vergeten?? Oh ja...genieten!

Net de luifel en de voordeur en de ramen aan de voorkant een sopje gegeven. Moeten er toch een beetje spinragvrij opstaan als de bruidegom morgen aanbelt klopt (bel is al jaren kapot).

Afspraken gemaakt over hoe laat  vroeg de fotograaf morgen aanwezig is. Dan is dochterlief als het goed is zo'n beetje net terug van de kapper en de styliste. Haar broer brengt en haalt haar.

Heerlijk gelopen weer vanochtend. Het bos was weer van de honden en hondeneigenaren en overal nog wel te zien dat er een groot festival was geweest. Blubber, verschoten gras, maar gelukkig nergens zwerfafval. De bruggetjes waren ook weer toegankelijk dus lekker over watertjes gelopen langs bramenpaadjes en hondenplekjes.

Wonderbaarlijk hoe snel die hond genezen is. Bij mensen na een botbreuk lopen ze nog weken met krukken; hond huppelt lekker het bos door en aan een klein hinkje aan het einde van de wandeling is te zien dat hij moe is, maar verder niks. Onbevangen en gewoon gemaakt om te bewegen. Oh ja...dat zijn wij mensen ook, alleen zitten we kennelijk liever.

Dus ga ik op mijn werk regelmatig staan, dat kan en zo sta ik regelmatig een kwartiertje te bellen. Beter voor de beenspieren en zo kweek ik minder zitvlees.

Vanochtend nog een keer de jurk van dochterlief gepast en nog even oefenen met het insnoeren van de achterkant van de jurk. 'Harder trekken mam; doet geen pijn hoor". En de laatste dingetjes goed vast zetten en afmaken.

En lijstjesmaker die ik ben, werd ik vannacht wakker...heb ik aan alles gedacht...komt alles goed??

Was ik bijna nog vergeten met grote letters "genieten" op mijn to-do lijstje toe te voegen. Want morgen gaat mijn kind trouwen. Omringt door haar familie en zijn familie en hoe anders voelt dit dan toen ik trouwde. Hoeveel fijner is het om te weten dat iedereen je graag ziet, dat je aanstaande echtgenoot welkom is in de familie en jij in die van hem.

Dat vooral de liefde overheerst die dag.

Alweer een fijne zondag

Net terug met de fotograaf van De dag om de route te verkennen en om te kijken waar hij mooie plaatjes kan schieten van het bruidspaar.

Vandaag hadden we eerst een gesprekje met elkaar, om te horen wat er wel en wat er niet kon op hun bruiloft qua scenes, fotoshoots en do's en don'ts. En gewoon dat hij dan geen vreemde snuiter is, maar bekend bij het bruidspaar.

Daarna ben ik samen met hem naar een locatie gereden waar hij mooi licht verwacht die dag en dus mooie plaatjes en daarna naar het hotel waar ik samen met mijn zoon een overnachting heb geregeld voor het jonge stel. Heeeeeeeeeeele mooie plek. Zo mooi dat als je er niet ook trouwt, je er geen foto's mag maken. Ook niet binnen.

Hahah....moet je net mijn fotograaf hebben.

Dus dat komt ook wel goed.

Ondertussen nog ergens een lekker visje gegeten op een bankje aan het water en genoten van onze verhalen.

En nu net thuis en hij hopenlijk ook zodat hij voetbal kan kijken, wat zo schijnt te beginnen. Kan mij niet schelen, dus ik ga zo maar eens lekker mijn haar in de verf zetten, is dat ook weer gedaan.

En gewoon niks meer hoeven vandaag, want alles is gedaan. Alle to-do lijstjes zijn afgevinkt.

Oh ja...alleen het lijstje Genieten blijft constant open staan.

Kan niet wachten zwijmel

De voorbereidingen zijn in volle vaart. Morgen nog even de dag doornemen met de fotograaf, dochterlief is nu naar een vriendin om de bedankgift-dingen in elkaar te vouwen en er wat in te doen, nog even op zoek naar een gastenboek (gewoon bij de Xenos of zo, ze is geen perfectionist gelukkig of een bridezilla die alleen het beste van het beste goed genoeg vind), ze heeft een proefsessie make-up en haar gedaan, ze heeft haar wenkbrauwen in vorm laten shapen, ik leg de laatste hand aan de veranderingen aan haar jurk. Gisteren nog even in de stad gezocht naar 'something blue' en gevonden en wat geniet ik van die kleine kneuterige dingen die ik in liefde voor het bruidspaar kan doen.
En ja, het slaat een klein gaatje in mijn budget, maar ik zie liever een blij verrast gezicht.

En wat heerlijk om naar de weerverwachtingen te kijken en op woensdag een zonnetje te zien! En wat ben ik blij dat ik genieten kan hiervan. Van alles. En dat ik kan laten afglijden wat me naar beneden trekt.

Stoelendans op het werk

Regelmatig ben ik al van werkplek gewisseld. Kom ik in de ochtend op mijn werk, staat mijn naamtag opeens ergens anders. Heel ergens anders. Waarom wordt nooit verteld, of heel vaag, maar kennelijk is dat, naast het topperrrrrrrr noemen en de dag erna bij minder presteren heeeeel zorgelijke kijken, ook een hobby van de werkgever. Of als er opdrachtgevers langskomen de zaak verspreiden zodat het groter lijkt.

En soms zit je dan uren in de koude aircostroom. Wat niet fijn is, want stijve nek en schouders. Dus geef ik dan maar weer aan dat ik die plek niet prettig vind en verschuif ik weer.

Zag vanochtend vroeg een mooie regenboog. En wist dat erachter een bui hing, die nu losbarst. Hoop dat het zo een beetje droger wordt, dan kom ik niet als een verzopen kat op mijn werk aan. Met die airco erop niet fijn natuurlijk.

Maar ja, er zijn ergere dingen. En ik heb werk, kan rustig slapen, hoef me geen zorgen te maken over mijn veiligheid of dat er eten op tafel staat. Dus tel ik mijn zegeningen maar weer.

Hoppa; schoenen aan en zo maar weer richting bushalte.

(Mannelijke) Aandacht streelt mijn ego

Ja, ik zal het niet ontkennen. Wilde plannen met man streelde mijn ego. Dat er iemand was die mij bijzonder vond. Die me aandacht gaf. Veel aandacht. Zoveel aandacht dat ik veel minder sliep, minder tijd had voor mijn 'gewone' (saaie?) dingen en al mijn tijd ging zitten in die ander.

Als het leuk en luchtig is, is dat prettig. Toen het wat minder luchtig was, voelde het beklemmend en als een verplichting. Al mijn tijd en aandacht voor 1 iemand. Ik heb er toch echt meer in mijn leven en wil ook meer dan 1 iemand in mijn leven. Vrienden, vriendinnen, familie en niet op de laatste plaats tijd voor mijzelf.

Ik zie mijzelf niet zo in de ANWB dezelfde jassen en alles altijd samen doen. Maar ja..wat bazel ik nou...er is nog niets eens iets wat op 'samen'  zijn lijkt geweest. Laat ik het alweer los, voordat het ooit vast is geweest. Ben ik bang om me te binden? Of waardeer ik juist mijn vrijheid te veel. Ben ik ongeschikt voor een relatie?

Is iemand die in mijn ogen een stukje 'True colors" heeft laten zien, dan direct afgeserveerd en gedraag ik me dus als een verwend wijf? Kan ik niet tegen tegenspraak. Wil ik alleen maar op handen worden gedragen (weinig kans met die rug) en oh wat ben je leuk horen? Zet ik iemand dan in het hoekje 'ongeschikt'? Of ben ik het die ongeschikt is.

Gedraag ik me onredelijk?

Blij dat ik vandaag met man met hond een heeeeeeeeeel lang stuk (want bos stond in de steigers omdat dit weekend een festival daar was en dit nu afgebroken werd, we konden nergens in, om en over, dus de lange route dan maar) heb gelopen. Ben blij dat ik hier tijd voor vrij hou, want het doet niet alleen mijn lijf goed.

Flink wat regelzaken gedaan vandaag. Alle betalingen voor de maand september weer kunnen doen. En nog wat extra zaken in verband met het huwelijk van dochterlief. Lekker de was buiten kunnen drogen. Mijn rondje Bless the House gewoon naar dinsdag verschoven en gedaan. Allemaal zaken die mijn 'tevredenheidsvoorraad' weer aanvullen.