Hoestend het jaar uit

Geen feest, geen bezoek, geen lekkere hapjes of bubbels; helemaal niks van dat alles. Ben nog steeds niet lekker en maak een paar keer per dag hete dampo-baden waar ik dan overheen hang met een grote handdoek over mijn hoofd. Dampo is hier in huis altijd een wondermiddel bij dit soort verkoudheden. Ondertussen wel een beetje koorts ook erbij. Wat een geluk dat ik niet hoef te werken; kan ik ik uitgebreid ziek zijn.

Ben wel eigenwijs en niet dol op pilletjes, dus vanochtend voor het eerst maar paracetamol genomen. Dat dempt het een beetje.

Buiten hoor ik af en toe wat vuurwerk, zie mensen lopen met grote boodschappentassen vol met van alles en nog wat en hier pak ik nog maar weer een pakje zakdoeken.

Mijn kinderen hebben hun eigen feesten dus die komen niet langs. Familie ook niet, want ik woon niet in hun stad en dan ben je kennelijk onzichtbaar. En eerlijk gezegd schaam ik me voor het feit dat ik niks te bieden heb (of dat ik dat denk he) dus nodig ik ook niemand uit. Zit ik liever in mijn uppie. Soms verlang ik nog wel terug naar de tijd toen mijn kinderen jonger waren en het vanzelfsprekend was dat bij ons thuis feest was. Gezelligheid. Vrienden van mijn kinderen die langskwamen of in de middag al kwamen checken of de oliebollen al lekker waren.

Ben geen leuk gezelschap en tsja...voel me beroerd en ga ervan uit dat ik dat ik het komende jaar wel leuker gezelschap word. Ik zou mijzelf nu in ieder geval zeker niet uitnodigen. Tenzij ik van hoesters hou.

Maar toch raar dat men verwacht dat morgen "alles" anders is. Het is maar een dag. Een nieuw jaar. Een blaadje van de kalender. Terwijl ik elke dag de mogelijkheid heb om alles anders te doen. Dat ik dat niet doe, dat is aan mij.
En is "alles anders" trouwens wel zo'n fijne optie?  Misschien wil ik wel helemaal niet alles anders, maar gewoon alles zoals het nu gaat. Of wil ik helemaal niks meer. Of durf ik niks meer te willen.

Voor wie het wel viert; een hele fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2016.

Zeehond

Daar lijk ik op momenteel. Een hoofd vol snot, gelukkig droge hoest wat als boven klinkt en verder het idee dat ik met heel veel gewichten heb getraind.

Veel liters thee gaan er door heen op zo'n dag en ik voel me dan net een klotsend vat met wattenhoofd. Toch mag ik niet klagen, want ik kon me niet meer heugen wanneer ik verkouden was. Griep is het niet hoor; niet echt verhoging of totale lamlendigheid en dus gewoon maar veel slapen -wat kan, want geen werk deze week.

Niet gelopen vandaag helaas dus.

Mijn begroting voor 2016 is klaar. Nu kijken waar ik nog meer constructief kan schrappen. Er zijn weinig posten over waarop dat nog kan zie ik. Ik heb nog wel tijd om daarop te orienteren. Maar weer schrappen in kledingbudget en zakgeld. Altijd fijn om her en der te lezen hoe anderen dat creatief doen.

Vraag me trouwens wel af of het verstandig is om mijn nog lagere geschatte inkomen voor 2016 dan waar de toeslagen op gebaseerd zijn door te geven aan de afdeling toeslagen. Of het zo te houden en dan achteraf verrekening te vragen.  Nu teer ik wel iedere maand een paar honderd euro in op mijn spaargeld en dat is straks op en dan valt er niets meer in te teren. Dus wat is wijsheid? Als de watten uit mijn hoofd zijn ook maar weer eens wat proefberekeningen maken. Of misschien nog wel minder uren werken, dan krijg je kennelijk nog meer toeslag. Maar eigenlijk is dat voor mij geen optie. Ik hou ervan echt mijn eigen broek op te kunnen houden en niet kunstmatig.

En ja, blijven zoeken naar een werkkring met normalere arbeidsvoorwaarden of een bron van passief inkomen. Of twee bronnen. Of toch die 30 miljoen winnen straks!

Geen spaargeld/buffer hebben vind ik niet fijn. Jarenlang zonder gedaan en nu ik een buffertje heb, wil ik die zo lang mogelijk in stand houden.

Alweer een bruiloft!

Hoe vaak maak je mee dat je dochter in 1 jaar 2 x trouwt?

Mijn dochter is deze maand ook nog op de Marokkaanse manier getrouwd. Ik was heel erg benieuwd wat er zou gebeuren, want nog nooit meegemaakt en had me voorgenomen vooral te gaan genieten, want ik hoefde helemaal niets te regelen; dat deed de familie van haar man. Vooral de zussen en de tantes en de nichten.

Een paar dagen voor de trouwdag had ze haar Henna feest. Dat betekent dat haar handen worden versierd met henna in kunstige patronen en ze gekleed gaat in een mooie witte jurk met een witte hoofddoek - dit alles brengt geluk en de overige kleuren zijn groen; ook weer voor geluk.  Die Henna avond is alleen voor vrouwen, vooral nichten en tantes.

De trouwdag - eigenlijk avond - was voor iemand die de strikte Nederlandse manier van plannen gewend is, denk ik uitermate nagelbijtend. Er stond een tijd waarop 'het' zou beginnen maar dochterlief gaf al van te voren aan dat we beter een uurtje later konden komen. Dus zo gezegd zo gedaan en het was grappig dat wij bijna de eerste gasten waren. De Hollanders zijn er hoor! :)
Er stonden dadels en melk voor ons klaar.

De feestzaal was geschikt voor dit soort partijen want er was een bovengalerij voor de mannen en beneden was voor de vrouwen. En wat zagen alle vrouwen er prachtig uit. Niks geen eenvoudig jurkje; er werd groots, heel groots uitgepakt. Ontzettend mooie vrouwelijke lange jurken, met luxe borduursels, kralen, pailletten en allemaal in mooie sprekende kleuren. Alleen de veel oudere dames hadden ogenschijnlijk simpele witte lange jurken/kaftans aan, maar daarbij ontbrak ook nooit een hele mooie rijk versierde ceintuur.  En de haren, allemaal zo prachtig verzorgd net als de make-up en de sieraden.

Wat was ik blij dat ik nog iets van bling-bling uit de kast had gediept zodat ik niet het gevoel had underdressed te zijn. De vriendin van mijn zoon had een eenvoudig jurkje aangedaan en voelde zich inderdaad underdressed. Ze twijfelde nog of ze er wel gepast mouwloos bij kon lopen, maar dat probleem werd opgelost toen er ook Marokkaanse dames met kortere jurken en mouwloos aanwezig waren. Alles kan.
Er was muziek, er werd gedanst en ook dat verbaasde me - maar misschien is dat mijn onwetendheid of vooroordeel - hoe vrij de vrouwen zich bewogen. Sensueel en vrouwelijk en vooral vrolijk.
En ja, heerlijk meegedanst.

De bruid was in geen velden of wegen te bekennen en die bleek nog boven te zitten waar een zeer kundige kapster haar haar aan het opsteken was. De make-up was al gedaan en ik moest even twee keer kijken om mijn altijd zonder make-up zijnde dochter te herkennen. Wow! De foto's zijn van het web - niet van haar, maar geven wel een beeld van de jurken die de gasten droegen.

Die kapster vertelde al dat ze diverse 'drolletjes' gebruikte om het haar volume te geven. Haarnetjes,haarspelden, krultangen, stijltangen....de hele rataplan. 

Stond ik daar met mijn gekrulde haren door mijn Carmen krulsetje en mijn doe eens anders, doe eens krullen in je haar coupe met maar 2 laagjes Keiharde lak.

Ondertussen was het zo'n drie uur verder dan de ETA en niemand scheen op hun horloge te kijken, dus ik ook maar niet meer. Het was gewoon leuk om de zeer uitgebreide familie te begroeten, te genieten van de hapjes, van de mooie kleding en me geen moment een vreemde te voelen.

En toen eindelijk stonden de tantes, de nichten, de achternichten en de zussen van de bruidegom op de trappen en alle andere vrouwen beneden aan de trap om de bruid te verwelkomen. Een plaatje!!
Een zeer zeer zeer rijkborduurd gewaad met een rode sluier, sieraden rijk en zwaar en wat ik al eerder schreef, zwaar in de make-up. Geen naturel-look.

Zij ging zitten op een bankje wat al klaarstond voor het paar en toen werd ook de bruidegom van boven opgehaald. In een traditionele witte djelleba gekleed en ook hij werd door zussen, tantes en nichten verwelkomt. En met van die Arabische kreten.
Er was geen religieuze ceremonie, alleen maar feest en mooie kleding en heeel veel fotoshoots.
Daarna dansen, feest vieren en ik zag dat mijn dochter weer naar boven was gegaan. En even later zag ik haar man in zijn 'westerse' pak rondlopen.

En gewoon maar weer lekker dansen.

Een uurtje later of meer (we doen gewoon niet meer aan tijdsplanning) kwam dochter in een andere alweer schitterende outfit alweer de trap af. Paars met zo mogelijk nog meer borduursels. En een iets ander kapsel. Met alweer blingbling sieraden. Wat een mooie vrouw is ze toch.

Nu was het tijd om een hapje te eten en in het midden van de zaal werd een tafel voor de bruid en wat familie, vrienden neergezet. Heerlijke salades, superzacht vlees, lekker met je handen eten,  drankjes van vers fruit (zonder alchohol uiteraard) en een uitgebreid dessertbuffet met veel vers fruit.

Daarna danste de bruidegom met zijn bruid, een beetje slowdance achtig en stonden alle dames in een kring om ze heen en daarna werd er ook nog - ik dacht nog even aan hoe goed de integratie gelukt was hahah - de polonaise gedanst op muziek van Heb je even voor mij. Hilarisch!!!

Liever de swingende muziek op Arabische teksten waarop de dames hun heupen en armen in de maat bewogen. Habibi dit en Habibi dat.  :)


Daarna nog het aansnijden van de bruidstaart en alweer dadels en melk - in een champagne glas! -  en de hele zaal nog een lekker stuk taart en toen was het zo'n beetje einde feest (en zaalhuur) en namen we afscheid van elkaar.

Indrukwekkend, maar vooral warm, leuk en liefdevol.  En wat bijzonder dat ik dat mag meemaken! Dat maakt allemaal dat ik me rijk voel.

Wat ik (en heel veel mensen denk ik) wil voor Kerstmiszwijmel

Een witte Kerst!!!

Ik zit hier heel alleen Kerstfeest te vieren...

En ik vind het goed.

Heb nog een aantal documentaires staan die ik opgenomen heb, de twee laatste delen van Wolf Hall nog te bekijken en verder nog wat Blendle-leeswerk.

Geen verplichte bezoekjes waar je al het hele jaar tegenop ziet, maar je dan toch maar doet 'want dat hoort zo', geen wekenlange strooptochten in de supermarkten voor exclusieve hapjes die je de rest van het jaar niet eet, of misschien wel niet van houdt, maar ook dat 'hoort' zo. Ik heb de ingredienten in huis voor erwtensoep en dat is goed zo. Ga ik zo direct maar eens maken.

Maar eigenlijk dekt de titel de lading niet geheel. Want ik ben dan wel alleen, maar ik weet dat er genoeg mensen om me heen staan die echt om me geven.  En dat het ook aan mij is om dat te zien.

Heb niet zoveel budget dat ik spontaan kan besluiten om maar even langs familie te gaan, - reizen met openbaar vervoer is duur - alhoewel er altijd wordt gezegd in mijn familie dat 'spontaniteit' zo op prijs wordt gesteld. Als je spontaan langs komt, dan komt het echter nooit gelegen. En het lijkt wel alsof de snelwegen richting mijn familie altijd een bordje hebben met eenrichtingsverkeer. Mijn woonplaats is onvindbaar in de familie-tomtom. Dus moet ik ophouden met me schuldig voelen dat ik vandaag lekker thuis blijf. En morgen ook.

En het bijzondere is dat mijn broers en zussen vrijwel allemaal (meerdere) auto's hebben, maar zich niet kunnen voorstellen dat even een paar tientjes besteden voor een treinreis voor mij niet zomaar meer kan. Ja, het kan nog wel, maar ik zit als een havik op mijn budget. Maar goed; we gaan niet zuur zitten doen; kijk naar wat je wel hebt. En dat is alweer veel. Heel veel.

Gisterenavond was ik door mijn zoon en zijn vriendin uitgenodigd om lekker te gaan zingen op een groot marktplein in de stad aan het S paarne. En daarvoor hadden ze gekookt in het huis van zijn vriendin en nee mam...jij hoeft helemaal NIETS mee te nemen of te doen. Bel maar als je thuis bent van werk. Waar ik te horen kreeg dat we ook nog de laatste week van december geen werk hebben. Hoera! Volgende week ook vrij (onbetaald).

Werd ik gisteren dus heerlijk opgehaald en hoefde ik alleen maar te genieten. Soms moet ik mezelf knijpen dat ik zulke leuke kinderen heb!

Hadden ze een gerecht gemaakt wat bij ons thuis jarenlang favoriet was met Kerstmis! Wat een leuke ontdekking; dat zoiets simpels als iets lekkers koken met Kerstmis kennelijk is blijven hangen. Maakte ik het niet, dan stonden mijn kinderen beteuterd in de pan te kijken. En wat rook het altijd heerlijk, al de dag ervoor want dan trokken de smaken er nog lekkerder in.

Als ik eerlijk ben, dan mis ik dat wel. De gezelligheid van deze dagen, de tafel mooi gedekt, genieten van samen ontbijten, later brunchen en in de avond met elkaar eten. Ik eet nu al jarenlang in mijn eentje en ja...dat is niet altijd feest.

En lekker dat ze gekookt hadden!

Daarna reed mijn zoon zijn auto naar zijn eigen huis in zijn eigen stad - waar al zijn maten of al naar familie waren of aan het werk waren - en pakten de fietsen om naar dat grote plein te fietsen. Het was zo leuk om in zijn stad te fietsen en de gezelligheid  van een stad, in plaats van de gesloten voordeuren van een vinexwijk te ervaren.

En tijdens het zingen ook genieten van een Volle Maan, wat heel bijzonder schijnt te zijn met Kerstnacht. Daarna pakte ik de nachtbus en zoonlief en zijn vriendin hun fietsen en rolde ik heel vroeg in de ochtend, want de bus gaat maar eenmaal per uur dus nog even een klein uurtje wachten, mijn bedje in. Maar met een voldaan gevoel. Of kwam dat door de lauwe gluhwein?
Ik hoorde dat mijn dochter en haar man vandaag net als zoonlief ook even bij hun vader langsgaan om wat kadootjes voor hun zusjes en broertje te brengen voor onder de boom. Lief toch!

En dochterlief vraagt me al een tijdje wat ik voor Kerstmis wil. En nee mam, wij hoeven niks hoor, (maar toch maar aan een vestje voor haar aan het breien en voor schoonzoon die het altijd koud heeft lekkere thermo-handschoenen van een leuke Deense winkel). Nu was ik van de week een tulband aan het maken, in het kader van doe het zelf, dan is het lekker, en toen maakte ik kortsluiting in mijn mixer omdat de kneedhaken met elkaar in contact kwamen, doordat die een beetje loszaten, niet in de mixer, maar bij de soldeerpunten zeg maar.

Ook handig als je net een hele schaal met boter, meel, rozijnen en eieren hebt staan en voor die ene keer een echt vanillestokje gebruik. Dus met de hand maar verder gemengd, maar dat is even wennen als je dat niet dagelijks doet en de tulband was dan ook niet luchtig maar nogal compact. En bleef ook nog eens plakken in de vorm, dus het was meer band dan tulband. Wilde de tulband meenemen naar zoon maar dat heb ik maar niet gedaan.

Verder moeten mijn kinderen allebei werken met Kerstmis en is het dan altijd al ingewikkelder om deze dagen bij elkaar te zijn. En we weten inmiddels dat het niet om deze twee dagen in het jaar draait.

Zou het liefst nu eigenlijk wel bij een familielid willen zijn want hij dacht een familiekerst te gaan vieren maar zit nu alleen. Nooit fijn als een relatie de dag voor Kerst wordt afgebroken.  Dan is die afstand tussen ons heel vervelend. Gelukkig hebben we Skype.

Toch is een echte aanraking nooit te vervangen. De warmte voor jou van een ander letterlijk voelen. Weten dat je aangeraakt bent. En gezien bent. Er toe doet.

Kreeg vandaag ook nog een idee voor een extra bron van inkomsten:

Kerstinkomen

Naughty or nice

Bij het opruimen van herinneringen kwam er eentje boven van een lang weekend ergens in Friesland met een man waar ik een jaar een relatie mee had. Die mij meer wilde dan ik. Of eigenlijk nog veel meer wilde van mij.

Maar enfin...laat ik het luchtig houden.

Aangezien het bijna Kerstmis was, dacht ik dat het wel bij het thema zou passen en ook omdat ik wist dat hij daar wel van hield om een leuk pakse te maken. Voor in de avond zeg maar.

Rood satijnen schortje met een wit fluffy randje.  Heul onpraktisch schortje. En dan daaronder kousen en lingerie.
Altijd fijn dat ik zo goed kan naaien.

Fijne Dagen!

Alles kits achter de rits

De man met de hond heeft een oude leren broek waar de rits van kapot was. Omdat hij weet dat ik goed kan naaien (pun intended) vroeg hij of ik er wat mee kon. Maar hij gaf ook al direct aan dat als het niet lukt hij de broek gewoon naar een naai-atelier brengt.

Die uitdaging wilde ik wel aangaan en ik wist dat ik in ieder geval dan een leder-naald moest hebben op mijn naaimachien. Maar voordat ik het probleem op de klassieke manier te lijf ging - nieuwe rits inzetten -,  dacht ik dat ik eerst maar eens moest kijken online. Er waren vast duizenden goede tutorial sites te vinden. Want met de rits zelf leek me niets mis. Geen missende tandjes. Alleen sloot hij niet meer.

En ja hoor...keuze volop.

Rits in een slaapzak,
Rits in een fleecejack,
Rits in een tas
Rits in een laars
Een rits die niet wil, een rits die teveel wil, een rits die helemaal niks doet, een afgebroken 'slider'...nou...welkom in de wondere wereld die Rits heet.

Dus eerst met een tangetje geprobeerd om de slider vast te drukken;
Slider brak af. - Bummer!!
Toen naar de grote stoffenzaak en daar advies gevraagd...heuh?...daar kreeg ik de indruk dat de oplossing lag in het compleet vervangen van de rits, dus
a. nieuwe rits kopen +
b. rits eruit tornen +
c. Leernaald aanschaffen en dan hopen dat mijn lichtgewicht machine dit aankan..

En toch zag ik online ook de optie van alleen de 'slider' vervangen. Zo gezegd zo gekocht. Een slider.

En vervolgens een aantal uren achter elkaar in mijn naai-kamertje gezeten om:

de rits gedeeltelijk los te maken, zodat ik de slider weer erin kon haken (volgt u het nog??)
De remdeeltjes daarvoor dus aan beide zijden proberen met een tang los te maken.
Proberen, proberen proberen, maar muurvast. Ook niet met een schroevendraaier.
Dus maar eruit knippen - wel eng, maar ik snapte dat ik anders de slider niet op de rits kon krijgen.
De slider aan beide zijden erin haken
Heen en weer, op en neer  en vervolgens bij de eerste poging sloot de rits weer, maar waren de beide delen ongelijk verdeeld.
Dus weer losmaken en nog een keer, nog een keer, nog een keer, nog een keer nog een keer (grrrrr...even pauze dan maar en zo weer met nieuwe moed opnieuw doen) nog een keer, nog een keer
En hehe....eindelijk vast. En blijvend vast.
Bedenken hoe ik handmatig nieuwe remmen kan maken. Waarschijnlijk met ijzergaren. Oh nee...gewoon garen doet de truc ook al. Gewoon flink vastnaaien.
En hoe ik de rits weer onzichtbaar wegwerk onder de tailleband.
Zie dat de knoop ook kapot is en naai er een andere knoop aan.

Zo...heb je toch een interessante middag gehad. Maar de broek is gerepareerd met minimale kosten en maximaal plezier.

Zondagsschool en collecte

Toen ik een jaar of 15 was, werd ik 'juf' van de zondagsschool. Niet omdat ik zoveel zendingsdrang had of diep gelovig was, maar heel simpel; dan hoefde ik tenminste niet in die saaie kerk te zitten met mijn hele familie en kon lekker knippen en plakken en verhalen vertellen aan kinderen. En op een tamboerijn of triangel spelen zonder enige muzikale achtergrond. Alles klinkt beter met een triangel tenslotte!

De kinderen zeiden altijd tegen mij dat ik een lieve juf was en niet streng, want voor mij hoefden ze geen versjes uit hun hoofd te leren, maar gingen we tekenen of ik vertelde een verhaal. Met van die mooie viltplaatjes erbij (goh...het komt weer helemaal terug die tijd!).

De zondagsschool was ook nog eens in een ander gebouw dan de kerk, een paar straten verder, dus liep ik op de zondagochtenden heerlijk iets vroeger dan het hele gezin al de deur uit en wist dat ik een fijn uur zou krijgen. Want dat maakte ik er zelf van. Met die kleintjes. Daarna was de zondag weer saai en voorspelbaar; of wij gingen naar Opa en Oma op bezoek of de moeder van mijn moeder was er en die zeurde voornamelijk en waarschuwde ons voor hel en verdoemenis. Of ze zat met haar benen iets te ver van elkaar en mijn broers en ik verwonderden ons over haar onderbroek die tot haar knieeen liep.


Altijd was ik heimelijk verliefd op de weinige heren die bij de zondagsschool rondliepen, meestal ook jongens die geen zin hadden om in de kerk te zitten bij hun ouders en dus dit "werk" deden.  Beroemd was de Kerstviering. Altijd op een avond, of vroeg in de avond; het was altijd al donker herinner ik me. En natuurlijk, in mijn hoofd, was het altijd ook koud en lag er sneeuw!! Na afloop was er voor ieder kind onder de Kerstboom in de kerk een tasje met een W.G. van der Hulstboek, een grote navelsinasappel en iets van snoep. Dat tasje....wat keken we daarnaar uit!

En op de Kerstviering geen saaie bijbel-uitleg in een taal die je niet begreep, maar een spannend verhaal en dat deed dan het hoofd van de zondagsschool. Muisstil was het...en zo mooi donker en alleen lichtjes van de Kerstboom en wat kaarsen. Bijna magisch. Zo fijn om helemaal weg te dromen bij zo'n verhaal.

Hoe kom ik daar nou weer op? Ik hoorde bij VPRO Vrije geluiden vandaag de fantastische orgelspeler Cory Henry, op een Hammond orgel, voor mij is een orgel en orgelmuziek verbonden met de kerk. Voor hem ook want ze lieten een filmpje zien toen hij vier(!!!!) was en in de kerk met zijn kleine handjes toen al veel gevoel had voor orgelspel. Maar dan wel met swing en gevoel.

Niet met van die extra laaaaaaaaaaaaaaaaange noten die vooral in de zwaardere geloofsgenoten samenzang gebruikelijk was.

Gelukkig kerkten mijn ouders bij een wat vrijzinniger clubje en ook dankzij een hippe organist (met lang haar...hij kon zo bij Exception!) zongen we steeds moderner. En dus sneller. En melodieuzer.
Hij is speciaal door mijn moeder gevraagd of hij bij de afscheidsdienst voor mijn vader wilde spelen. Dat ontroerde me, want mijn vader hield van zingen (al dacht hij zelf dat hij het beter kon dan uhm het in het echt klonk, want als de noten de hoogte in gingen, dan ging hij maar naar beneden want te hoog voor zijn range). Met die organist heeft mijn vader de zogenaamde Jeugddiensten opgezet. Toen de kerk ook al leegliep, medio jaren 70 en men dacht dat popmuziek (nou ja...gematigde popmuziek) het antwoord was. Dus drumstel, gitaar en hammondorgel of piano bij die diensten.

Met de zondagsschool organiseerden we ook nog leuke extra activiteiten. Spelletjesdagen, verkleed naar thema, en oh ja...er was ook nog een christelijke knutselclub. Kon je op een christelijke manier Meneer de Uyl van vilt maken. Maar altijd gezellig en leuk hoor die clubjes en dingen die er georganiseerd werden. En heerlijk veilig en overzichtelijk was het leven toen. Een kleine wereld.

In die tijd deed je eigen alles binnen de eigen club. Wij gingen naar een christelijke school, daarna naar een middelbare christelijke school en pas toen ik naar een vervolg opleiding ging kwam ik in contact met 'anders-denkenden, of mensen die nergens in geloofden. Het scheelde ook dat dit in een andere stad was, dus uit de invloedssfeer van de familie.

En oh ja: altijd was er aan het eind ook de collecte. Voor de zending of een ander Christelijk goed doel.

Laat ik op deze zondag nogmaals een heel goed doel onder de aandacht brengen. De kerstactie van Annemiek van het Consuminderhuis.

Kerstactie Consuminderhuis

Drukzwijmel

Gisteren weer heel lang met mijn broertje gesproken. Over zijn volgende relatiecrisis en over zijn vragen wat hij anders had moeten doen, kan doen. En of hij een eikel is. Waarop ik hem antwoorde dat hij wel tamelijk eikelig gedrag vertoonde als ik in haar schoenen stond.
Wees duidelijk in wat je wel en niet accepteert. Praat daarover.

Vind het zo sneu voor hem dat zijn relatie al zo snel onder druk is komen te staan. Toch - en dat geef ik heb ook aan - denk ik dat hij te snel wilde gaan en niet rustig aan alles heeft onderzocht. Past deze vrouw echt bij mij. En nog belangrijker; ben ik al volkomen los van mijn ex.

Ik snap heel goed dat ik een tamelijk wereldvreemde adviseur ben. Ik woon al jaren alleen. Geen relatie, niemand die blij is als ik thuis kom. Dus wat nou advies over relaties. Het voelt alsof vader pastoor adviseert over sex.
Waarover een cabaretier ooit zei 'dat als je het spel niet speelt, je je ook niet met de spelregels mag bemoeien!'

Toch denk ik wel dat ik heel goed weet wat geen goede relatie is. Waar er druk is en er dingen moeten. Waar er constant wordt gevraagd en gedramd. Waar er ongelijkheid is en blijft. En veel achterdocht, onzekerheid en geweld.

Kortom; teveel druk voor een periode waarin je nog op je heerlijke roze wolk zou moeten zitten.

Daarom Under Pressure van de altijd fijne David Bowie. Mooie tentoonstelling over hem in Groningen las ik die ik graag een keertje wil bezoeken. Maar even wachten op kortingskaartjes NS.

Zolang je naam nog genoemd wordt ben je niet dood.

Het was fijn om met twee oud-collega's een overleden collega te herdenken die nu alweer zes jaar geleden de druk van het leven en vooral zijn baan niet meer aankon en uit het leven stapte. Hij was ontzettend eenzaam.

Nog maar twee mensen die aan hem denken. Op zijn begrafenis stond het hele bedrijf de dag voor Kerst met tranen in hun ogen rondom zijn kist. Ook de managers die vonden dat hij maar weer de draad op kon pakken na heel lang niet goed in zijn vel te hebben gezeten.

Vond en vind het zo tekenend voor deze harde maatschappij waarin niet jouw waarde als mens telt, maar je productiviteit en effectiviteit.
Waar je wordt gemeten en bekeken naar je bezit, je carriere, je waarde in geld wordt bezien en waar Kerst pas echt Kerst lijkt te zijn als je hele supermarkt in huis hebt gehaald.

Dan ben ik dus helemaal niets meer waard. (Is sarcastisch bedoeld lieve lezers...ik snap inmiddels dat mijn waarde niet zit in mijn baan, mijn auto, mijn huis of mijn financiele toestand).

Flauwe Kersthumor

Heb iedereen een brief verzonden dat ik dit jaar geen budget heb om kerstkaarten te sturen.

Kruimeltjes sparen

Met mijn huidige inkomen kan ik (bijna) niet sparen. Niet een vast bedrag van een paar honderd euro, of honderd euro, of zelfs vijftig, of zo zoals ik her en der lees, of meer. Ik krijg geen dertiende maand, noch vakantietoeslag, dus geen extra's. Toch doe ik aan kruimeltjes-sparen.

Losse euro's in een potje stoppen aan het eind van de week.
Euroclix
Zegeltjes bij de AH
Meedoen aan enquetes
En afgeroomde bedragen (denk aan 77,73 is 80 euro in mijn budgettering) en dan de rest wegboeken naar een spaarrekening.

Het voelt heel erg knieperig, vooral omdat ik de laatste tijd veel grotere bedragen dan kruimels terug moet boeken om uit te komen en toch blijf ik het doen.

Ja, ja, ja....een baan met betere vooruitzichten (of in ieder geval meer zekerheid qua inkomen ook al zou het laag zijn) zou meer lucht geven, maar zolang die er niet is en misschien komt dat ook nooit meer, moet ik roeien met de riemen die ik heb. Vind ik.
Heb de hoop verloren dat de arbeidsmarkt op een vrouw van 55 zit te wachten. En heb ik hoop, dan lees ik dat er weer duizenden banen op de tocht staan in diverse sectoren.

Ik merk dat ik wat nerveuzer ben dan normaal. Omdat ik niet weet hoe de maand januari qua werk verloopt. Of februari, of maart, of..  Ik weet dat de eerste twee weken het bedrijf dicht is, maar is er daarna werk? Ik doe alles om mijzelf rustig te houden, maar ik moet toegeven dat ik aan alles merk dat ik een beetje paniekeer soms.

Gelukkig heb ik vandaag wel weer heerlijk gelopen met de man met hond en daarna nog even thuis koffie gedronken (de hond een bak water) en heel lang gepraat. En hem naar het zelfmaakproject laten kijken waarna ik nog goed advies kreeg.
En heel erg...het ruikt nu zo lekker naar man in huis :)

Dus daarna maar even snel nog langs de bouwmarkt en dat voelde zo fijn, dat ik gewoon mijn fiets kan pakken, kan fietsen en nog een voordeelbon had waardoor mijn totale uitgave € 1,34 was.
Thuisgekomen weer heel lang met mijn broertje gesproken via Skype.

Die met allerlei relatiezaken zit. Ik gaf hem al aan dat hij wel advies vraagt aan iemand die al jaaaaaaaaaaaaaaaarenlang geen relatie heeft. Zoiets als een schriftelijke cursus zwemmen.

En dan nu nog maar weer even lekker aan mijn projectje werken en merken dat ik ondanks het klagerige begin van mijn log, me nu wel weer prettiger voel. En misschien ben ik ook wel zo'n klagende drager.

Buiten dat lekker de was gedaan en zo direct ook nog even mijn bed opnieuw opmaken zodat ik vanavond een lekker vers bedje heb. Hoop ik wel dat ik me niet weer als een rups in een cocon oprol in mijn dekbed. Voelt nogal klammig in de ochtend :)

Allez hop...aan de slag!!!

Nawoord:

Yeah: Project is klaar! Wel een uitdagende klus nog op het eind van kleine gaatjes en dunne schroeven, maar gewoon maar stug doorgaan en doorgaan en doorgaan en uiteindelijk: Klaar!

Benieuwd wat zoonlief ervan vindt.

Nu even eten maken, bakje sla voor morgen naar werk en dan even ontspannen. Alle doe dingen weer gedaan voor vandaag.

Rijke meid

Vandaag voel ik me een Rijke Meid.

Mijn dochter en haar man kwamen gezellig even langs. Fijn gepraat, gelachen en genoten van mijn zelfgebakken cake. Jaaaaaaaaaren geleden dat ik cake maakte (wel cupcakes, maar dat is toch een andere kunst dan een cake), dus moest even zoeken naar de cakevorm. Een kleintje want ik voorzag anders heel wat cake eten door mij deze week.
Wel lekker, maar niet zo gezond. Had het recept nog wel in mijn hoofd. Gewoon van alles 200 gram en dan een marmercake, dus door de helft van het beslag een flinke lepel cacaopoeder.

Maar schoonzoon wist er wel weg mee en een bakje mee doet wonderen.  Mijn dochter wikkelde zich zoals vanouds in een dekentje want ik had de kachel (nog) niet zo hoog staan. Maar zo heerlijk om hen weer te zien en te zien dat ze zo blij zijn met elkaar.

Verder lekker door kunnen werken aan mijn Doe-het-zelf project wat ik met zoonlief maak. En waarvan ik het 'naai-werk' voor mijn rekening neem. Al komt er weinig naaien bij kijken, achteraf gezien. Omdat ik een slimmere methode vond op YouTube.

En voel me aan het einde van deze zondag opgeladen, geliefd en helemaal doordat ik een ontzettende lieve email van iemand kreeg die ik niet ken, maar die iets groots deed.

Laten we deze week vooral voor elkaar lieve dingen doen. Of lief zijn voor elkaar. Of het moto van de V& D:

Afrikaanse zwijmel

Hoorde van de week dat zoonlief een mooie vlucht naar een Afrikaans land mag maken en zo leuk voor hem met zijn Afrikaanse roots. Zijn vader heeft in dat land ook ooit een aantal maanden gewerkt en bracht dan heerlijke zakken verse koffiebonen mee. Ook vertelde hij me dat hij in restaurants Zebra- of Antilopenvlees kon eten. Dat was natuurlijk nog ver voor de tijd dat je hier bij de plaatselijke supermarkt al het eten uit de hele wereld gewoon met je bonuskaart kan aanschaffen.

En grappig dat dochterlief ook met een Afrikaan is getrouwd. Nou ja...wat ze in politie-berichten noemen een Noord-Afrikaan. U weet wel, waar meneer Wilders er graag minder minder minder van ziet.

Toen ik pasgetrouwd was, hoorde je onderstaande song vaak, regelmatig en dinsdag voorbij komen. Had natuurlijk weinig met de Afrikanen waar ik mee optrok te maken, maar blijft me toch altijd terugdenken aan die tijd. Heerlijk eten, veel warme gastvrijheid, vrolijkheid en altijd muziek. Toen we naar onze eerste flat verhuisden was het eerste wat mijn echtgenoot en zijn vrienden in orde maakten de stereoset. Hij was in eigen land een bekende muzikant dus dat was voor hem en zijn maten belangrijk; dat er muziek te horen was.

Lekker praktisch. Ach...nu kan ik erom lachen gelukkig.

Klagers zijn dragers

Van de week een gezellige avond gehad bij vrienden. Eentje ervan klaagt vaak dat hij nu zo weinig heeft en kan, terwijl hij op het allernieuwste model I-phone van allerlei foto's laat zien. En op een ouder model in een kek boxensetje muziek draait. En een andere Iphone achteloos op tafel ligt.

En och ja...de auto - die hij van vrienden kreeg - wordt nu ook wel oud..maar gelukkig kijken die vrienden alweer voor hem naar een nieuwer model.

De wijn die geschonken wordt is ook niet echt van huize Migraine en al dit soort dingen maken dat ik me ongemakkelijk voel.

Ik vraag me dan bij thuiskomst ook af waarom ik me ongemakkelijk voel. Ik moet beseffen dat ieders omschrijving van rijkdom anders is.

Ook de verhalen van mensen die me vertellen dat ze gewoon zorgen tegen vakantietijd weer een nieuwe vriend te hebben, zodat hij voor een vakantie zorgt of lekker in de bijstand zitten of maar een klein aantal uren werken, want dan krijg je maximale toeslagen. Ik kan er niet zoveel mee.

Misschien is het ook wel afgunst. Want ik heb vrijwel altijd meer dan fulltime gewerkt in het kader van ik wil mijn eigen broek ophouden en nooit bewust weinig gewerkt zodat ik alle toeslagen kreeg. Sterker; pas nu mijn inkomen heel erg laag is - niet uit vrije keus, heb ik toeslagen aangevraagd. En ja..heel fijn, maar nog steeds denk ik dat ik dat liever niet heb. Want al die regels omtrent ''gulle gaven"kunnen zomaar weer veranderen en liever bepaal ik de zaken zelf.

Maar zij denken anders. En kunnen daardoor wel heerlijk na school bij de kinderen zijn. Of schrijven dat ze meer moeder kunnen zijn. En dat schuurt een beetje. Alsof ik dan dus minder moeder ben geweest.
Of gewoon minder berekenend was. Of boerenslim. Hoe je het ook maar noemen wil.

Of gewoon ouderwetse jaloezie; waarom is er niemand die mij een auto geeft (zomaar?) of een fiets kado, of bij me komt klussen als ik maar kik...ook lekker mijn bomen omzaagt (oh dat doe ik ook allemaal zelf).

Enfin; de werkweek zit er weer op. Lekker natgeregend thuisgekomen. Had plannen om naar de kapper te gaan, maar te moe. Maar direct de wasmachine aangedaan en daarna alweer genoten van mijn soepje. En zo direct de waxinelichtjes aandoen en hopen dat het groene monster me spoedig weer verlaat. Want ik weet maar al te goed dat ik eigenlijk helemaal niet wil ruilen met hun leven.

En dat ik tevredenheid moet zoeken in het mijne.

Koe in de kont kijken

Lang gesprek gehad met een broer over vroeger. Om precies te zijn over hoe hij de houding van mijn moeder ervaren heeft toen wij kinderen waren.

En hoe hij vindt dat mijn moeder mijn vader zo snel mogelijk uit huis uit heeft gewerkt nadat de psychiatrie haar daar de mogelijkheden toe bood (toen woonden wij allang niet meer thuis, dus daar kan ik niet over oordelen; ik weet alleen dat mijn vader toen al beginnende Alzheimer had in combinatie met psychoses en andere zaken die helder denken nogal onmogelijk maakten).

Het stemt me verdriet dat mijn moeder denkt dat ze door te sussen en pappen en nat te houden de beste keus heeft gemaakt voor haar gezin en nu die gezinsleden volwassen zijn, ze er allemaal een geheel andere mening op na houden. En natuurlijk heeft ieder zijn eigen visie vanuit een ander uitgangspunt.

Achteraf, ja achteraf kijk je de koe in de kont.  En is het makkelijk praten als jij zelf nooit in zo'n situatie hebt gezeten. En de lamgeslagenheid en vooral angst niet herkend. Mijn moeder heeft - naar eigen zeggen, want ook dat trek ik soms zelf in twijfel... - van diverse psychiaters te horen gekregen dat mijn vader bij haar vertrek haar zou opzoeken en vermoorden. Dus bleef ze maar.

Ik denk zelf eerder dat mijn vader het type man was die heel snel een nieuwe vrouw zou vinden, charmant als hij was. In zeer bedekte termen geeft mijn moeder ook aan dat hij dat ook al tijdens hun huwelijk deed.

Vertelde mijn broer dat het enige wat ik denk wat ik kan doen is het in mijn leven anders doen. En dan nog maak ik fouten, misschien ook wel dezelfde fouten als mijn ouders. Omdat ik niet beter wist, omdat ik dat zo gewend was, omdat ik me nog moest ontwikkelen en leren.

Dus ik zal niet zeggen dat ik het beter heb gedaan dan mijn ouders. Wel anders. Beter is niet aan mij om te beoordelen.

En dan lees ik ergens over een vrouw die bij hoog en bij laag beweert dat ze er voor zorgt dat het ondanks een agressieve en gestoorde echtgenoot het thuis toch echt gezellig is. En dat haar kinderen er door haar weinig van merken.

Dat greep me aan. Want juist kinderen hebben zulke gevoelige antennes voor wat er onderhuids speelt. Maar wordt aan hen gevraagd of het leuk is thuis, zullen er maar weinig papa en mama afvallen, want ook die loyaliteit is berucht.
Maar denk ik terug aan hoe ik gespannen was in wat voor stemming mijn vader nu weer zou zijn, of mijn moeder, dan was het bijna nooit onbezorgd. Altijd op eieren lopen. Je moeder niet boos maken en je vader al helemaal niet, want dan kreeg je nog een mooie klap voor je kop erbij. Of een opmerking dat jij later toch nooit iemand zou krijgen, want te lelijk en nog dik bovendien.

En nooit eens dat mijn moeder me in haar armen nam en me zei dat ik haar mooie dochter was. Oh nee...dat was gereserveerd voor een zusje die later kwam, uit een ver oosters land. Oh oh oh...wat was dat een mooi meisje.

Kinderen krijgen is zeer simpel (voor de meesten), maar ze opvoeden en ook nog tot evenwichtige mensen begeleiden is topwerk. En aan niemand wordt een diploma gevraagd of een VOG of andere zaken. Raar toch?

Interessant

Vanochtend werd ik wakker door het geluid van vrachtwagens die iets aan het afleveren waren. Ik keek door het raam en zag dat de vrachtwagens iets aan het storten waren. Na de ochtendplas zag ik dat een shovel dat spul weer aan het opladen was op dezelfde vrachtwagen.

Na een tijdje keek ik weer eens (je moet toch wat...) en zag ik dat hetzelfde spul weer werd gestort. Op dezelfde plek. Mmmm....een tijds-loop of zat de film vast?

En nog weer even daarna zag ik de shovel alles weer in de vrachtwagen gooien, die reed weg, maar kwam een kwartiertje later alles nog eens storten. Op dezelfde plek. En daarna een aantal mannen die alles weghaalden, veegden...etc.

Oh...ik snap het al; werkverschaffing!!

Ondertussen werd het tijd om met de man met hond een lekker stuk te gaan wandelen en dat maar gedaan. Gisterenavond hadden we al een discussie over de whats app en vanochtend lekker verder gegaan. Wel in harmonie en eigenlijk hadden we dezelfde mening, maar altijd leuk om de ideeen en gedachten van een ander daarover te horen. En te genieten van de blijheid van de hond en andere honden in het bos. Gewoon ongecompliceerd. Snuffelen, lopen, plassen en snuffelen.

Merk dat ik niet moe ben na zo'n wandeling, maar juist meer energie krijg en heb. Dus wat klussen gedaan van mijn to-do lijst en ondertussen zag ik de grote plank liggen die van de schutting was losgewaaid en die ook maar direct maar weer gemonteerd. Is niet eens mijn schutting, maar die van de buren, maar ja...het is maar weer gedaan. Ik wist dat er regen voorspeld was, dus toen ik in de tuin was, nog maar wat snoeiwerk gedaan. Lekker werkje. Niemand die het ziet, maar ik geniet ervan.

En verder gewerkt aan het projectje van zoonlief en mijzelf. Fijn dat er you-tube instructiefilmpjes zijn (over echt ALLES) en ik zo op een goed idee kwam over hoe en wat.

Ondertussen een soepje gemaakt; Pittige wortelsoep, gewoon omdat vorige week bij de supermarkt de winterwortels € 0,30 per zak waren en ze op moeten anders lopen ze vanzelf de groenbak in, maar ook omdat ik zin in soep had. Beetje gember, knoflook en een madame Jeanette erbij. Nou Groenteboxen, daar kunt u niet tegenop qua bedrag per maaltijd! En een eitje erbij dan zit het ook wel goed met de eiwitten. Of straks nog een handje noten.

Goed; tijd om de kachel iets hoger te zetten; dat mag van mijzelf.  Het is tenslotte al donker.

Fijn om geen Kerst-stress te hebben. Hoef ik ook niet na te denken over een outfit, 20.000 variaties op gourmetrecepten of een nieuwe outfit en alle sfeerspullen heb ik gewoon nog in huis. Nou ja...zag nog een leuk projectje waar ik al een tijdje lege blikken voor heb gespaard. Vorig jaar zag ik dat op de BBC waar ze ieder jaar van die heerlijke programma's hebben over 'versier je huis optimaal als minimaal' (of zoiets) en dat bin leuke dingen voor de mensch.  En ach...ik heb nog wel een glitter en glamour top van Michael Kors ooit in New York gekocht in de kast en die kan altijd. Dus toch nog feest. En oh ja...heb al een hele leuke uitnodiging voor Kerstavond en waarschijnlijk 3e Kerstdag (toch??) een groot Marokkaans feest.


Nou...interessant allemaal nietwaar?

Moed gezocht

Luie zondag leek het te worden.  Niks mis mee, al voelt het nog steeds 'zonde'. Alsof ik niet zou mogen ontspannen, rustig aan doen, of gewoon niks doen (daar ben ik uitermate slecht in).

Een aantal opgenomen afleveringen van het heel mooi gemaakte Wolf Hall gekeken. De mens is nog niets veranderd in 500 jaar.

Een tijdje gewerkt aan een doe het zelf project wat ik met zoonlief aan het maken ben. Zijn gedeelte is af en nu is mijn inbreng nodig. Vrijdag haalde nog wat materiaal, wat ik nog extra nodig had, want ik had op youtube gekeken naar hoe ik dit het beste zou kunnen aanpakken en vond dit advies. Hij haalde daarop ook nog wat materiaal.

Maar omdat hij een slimme in/omruil actie had gedaan bij een bouwmarkt waar het materiaal een week nadat hij flink had ingekocht met heel veel korting kon worden ingekocht, had hij nog budget over. 

Budget neutraal dus nog steeds nu haha..

Wel lekker om met je handen te werken. En iets te zien ontstaan. Voor iemand anders. Bijna nog leuker.

Lekker mysterieus nietwaar. 

Ook nog een stuk gelopen. Had er niet echt veel zin an, maar kreeg een opwekkend appje van man met hond en toch maar gegaan. En het was heerlijk om uit te waaien, ook al liep ik alleen, want lekker wat wind vanmiddag. Maar weinig mensen te zien. Toen ik op huis aanging, begon het net een beetje te motregenen, dus lekker op tijd weer terug.

Gisteren had ik Erwtensoep gemaakt en dan maak ik niet voor 1 mok, maar daar kan ik wat langer mee doen. Dus vandaag lui dagje, want alleen maar opwarmen. En maar direct mijn bakje salade gemaakt voor morgen op het werk. 

Nu nog even een beetje ontspannen om er morgen weer tegenaan te kunnen. Had verleden week een paar dagen last van 'inplan/nul-urenstress'. Her en der hoorde ik van collega's dat het project waar we voor bellen, verleden jaar een paar weken voor Kerst door de opdrachtgever werd stilgelegd en het duurde maanden voordat men weer doorging met bellen hierop. Dus toen liep mijn 'uitgaveninplan-plan' een beetje averij op, want stel dat....stel dat ik, met mijn riante nul-urencontract dus eigenlijk maar vooruitzichten op werk 1 week vooruit...stel dat ik geen inkomsten ontvang.

Een andere collega (van mijn leeftijd) gaf aan dat ze hem ook nog steeds op andere projecten hebben ingepland en aangezien ze in ons willen investeren zal het echt wel loslopen met 'zonder werk' zitten. Ik ben misschien een doemdenker of heb te vaak mooie praatjes van werkgevers gehoord die nooit uitkwamen of misschien ben ik gewoon een grote angsthaas. 

Allez...wat heb ik eraan. Sinds april heb ik hier nog nonstop kunnen werken. En ja...ik weet al dat men de tent de eerste twee weken van januari dichtgooit, dus weet ik dat ik dan zeker 2 weken geen inkomsten heb. En verder dan dat....dat is nou eenmaal de realiteit van het nul-urencontract. 

Dus hoop ik op een milde winter. Kan ik mijn kachel zo lang mogelijk niet aandoen. En nou ja...verder maar niet teveel doemdenken. En om mij heen blijven kijken of misschien zelfs in de krochten van mijn hoofd oude plannen maar eens wat leven inblazen. Ik voel me precies die Leeuw uit The Wizard of Oz....had ik maar meer moed!! (of won ik eindelijk eens de Staatsloterij!).

Sinterklaaszwijmel

In de jaren 80 en 90, toen de kinderen van Kinderen voor Kinderen nog een zuivere Gooise RRRRRRRR hadden in hun stemmetjes, keek ik altijd met mijn kinderen (en voornamelijk ook zelf want toch wel grappig al die Oilily kindjes die over weReldpRoblemen zongen in outfitjes die waarschijnlijk gemaakt waren door die kinderen waar ze voor zongen. En eerlijk is eerlijk; de teksten vond ik vaak wel heel erg fijn.

Onderstaand lied zongen wij thuis dus heel vaak; oh nee..zong IK heel vaak als mijn kinderen weer de dikke speelgoedwinkelgids hadden doorgenomen en eigenlijk alles wel leuk vonden.. Of als ze jaren later zakgeldverhoging wilden...

Vooral die zin; Ik heb een negatief fortuin. Kostelijk!!  En de kleding in de video, ook zo heerlijk jaren 80. Veel kleuriger dan nu, waarin iedereen een zwarte winterjas lijkt hebben.
En kijken naar lp's in een platenzaak. Platenzaak???

Om de lamlendigheid te verdrijven ben ik vanochtend maar begonnen met het bakken van bananenspeculaasspeltmuffins. Ruikt het in huis heerlijk naar speculaas zonder vreemde grondstoffen. En is die oude bruine banaan ook weer opgebruikt.

En om het helemaal goed te doen, denk ik dat ik vanmiddag maar eens erwtensoep ga maken, want ik heb nog een halve selderijknol en op voorraad nog genoeg spliterwten.

Breek de dag, tik een eitje

Of gewoon; geen zin, inspiratie om weer eens flink te hakken, snijden en weet ik veel, dus maar een eitje gebakken als avond-eten. Ook lekker en warm.

Thuisgekomen van mijn werk maar direct een wasje in de machine gedaan, kan ik het zo ophangen.

Van de week met mijn moeder naar stad en de buurt geweest waar ze geboren is - als verlaat verjaardagcadeau,  en ze had al van een tante enige jaren terug gehoord dat haar geboortehuis er niet meer stond. Dat was vervangen door nieuwbouw. Ze was blij verrast toen ze zag dat het huis van haar Opa en Oma, tegenover haar geboortehuis er nog wel was. De hele straat nog. Wel gerenoveerd - nieuwe deuren en kozijnen en soms een woonlaag erop gebouwd, maar nog heel herkenbaar. Nu wonen er veel jonge mensen en juppen. We liepen een rondje door de wijk en ze zag ook nog haar oude school. De boom in de tuin was oud en dik en stond er vast al toen zij hier op school zat. Nou ja...hij stond wel in het Katholieke gedeelte van de schooltuin, dus waarschijnlijk speelde ze hier niet, want zij was van de Gereformeerde afdeling. In de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw waren die 'zuilen' nog strikt gescheiden.

Ook kon ze me aanwijzen waar de bakker zat, - zeer bekend in deze stad dit merk -, waar de man woonde waar haar moeder op maandagochtend altijd emmers heet water kocht voor de was. Hele leuke informatie allemaal. En ze zag de kerk waar aan het einde van de oorlog wittebroden werden uitgedeeld die door de bevrijders waren gedropt. En het park waar ze vaak speelde, want ze woonde op een bovenhuis en dus geen tuin of balkon.

(Achterkant van het huis van haar Opa en Oma, wel een balkon. En in die uitbouw zat het toilet).


Was die ochtend ook even langs het graf van mijn vader gegaan om daar een lichtje op te zetten. Alweer bijna 3 jaar geleden dat hij overleden is.
Mijn moeder moest haar verhaal kwijt, want ik hoorde veel, heel veel over het hoe en wat van mijn vader's geestelijke ziekte/ziektebeeld en hoe die aan het licht kwam in hun relatie en hoe die was doodgezwegen door de familie van mijn vader en van mijn moeder. Hoe mijn vader naar buiten toe heel sociaal en voorkomend was, maar in huis een heel andere man was. (Tsja...dat wist ik allang).

Ik vertelde mijn moeder dat ik het een moeilijk verhaal blijf vinden, want ik ben ook kind van mijn vader. En hoeveel vader zit er in mij? Kijk ik in de spiegel zie ik die Willem Duijs kop als het ware.

En bovendien, kan ik nog steeds moeilijk begrijpen dat mijn moeder 50 jaar bij hem is gebleven, 50 jaren van geestelijke en lichamelijke krenkingen. En niet alleen van haar maar ook van ons, de kinderen.  Zwanger geworden van hem, keer op keer; na een kind weet je toch hoe hij in elkaar zit? Ook daar heeft ze wat meer over verteld, dus vroeg ik haar wat ze dacht toen ik aangaf dat ik ging scheiden. Zag ze zichzelf in mij; alleen dan niet in staat om actief te handelen? Hoe voelde dat?

Ze vertelde over het egocentrische karakter van haar moeder - zo kwam zij in de ochtend nooit uit bed om haar kinderen aan te kleden, eten te maken of naar school te brengen, dat moest mijn moeder zelf doen en voor haar zusje!!) de slapheid van haar vader en hoe haar jeugd was en hoe ze heel lang heeft gedacht dat ze haar lot (mijn vader dus) moest ondergaan, want toch niks waard.

En verdomme zeg: als ik dan vertel dat ik toch even naar het graf van die vader ben geweest omdat ik die vader van mij ondanks alles niet haat, maar ook zie hoe hij iemand moest zijn die hij niet kon zijn, misschien daarom milder ben dan ik ooit ben geweest, dan jank ik en is mijn moeder gewoon niet in staat om op te staan en me even vast te houden. En zelfs dat snap ik van haar. Dat ze dat niet kan. Maar heb ik wel nodig. Iemand die me even vasthoudt.

Dus onthou ik maar weer dat ik dit wel doe bij mijn kinderen (tot vervelends aan toe...hahah!!). En dat ik ze het liefst elke dag laat weten dat ik van ze hou en ze bewonder. Maar dat ik ook besef dat ook ik mijn fouten heb gemaakt en nog steeds maak. Dat ik nog steeds aan het leren ben, maar dat de belangrijkste les die ik te leren heb dat ik er mag zijn. Om die cirkel te stoppen van mensen minderwaardigheidscomplexen aanpraten of erin rammen.

Dat waren dus wat diepgaandere gesprekken dan 'de rozenstruiken staan er weer mooi bij dit jaar'.

Dubbele woordwaarde-weigeraar

Bij de jaarlijkse controle bij de huisarts in verband met mijn diabetes (getverjekke wat een rotzin vind ik dit!!! maar het is wel zo, dus ga ik maar accepteren DAT het zo is) werd er genoteerd dat ik alweer een 'standaard' medicatie weigerde. Naast vorige jaar al de Statines.

In dit geval de griepprik. Kon/kan dit prima voor mijzelf motiveren. Heb echt al jaaaaaarenlang geen griep of verkoudheid gehad en denk dat dit chronisch zieke lijf nog wel genoeg weerstand heeft om griep te overkomen. Dus geeft u mijn spuit maar aan iemand die het meer nodig heeft. Ben niet zo van de preventieve/standaard medicatie.

Misschien ben ik wel een standaard "Is dat echt zo" dame en wil ik eerst alles zelf onderzoeken en afwegen. Of gewoon stronteigenwijs dat kan ook natuurlijk.

Verder is alles wat standaard in zo'n controle zit onderzocht en goed bevonden. Hij was tevreden. Een aantal zaken moet ik proberen om in 2016 echt budget voor vrij te maken (vind ik zelf). Een keertje naar een goede pedicure en hij zei dat misschien een Podoloog ook iets was, maar gaf zelf al aan dat dit 'kostbare' trajecten zijn, want ik legde uit dat ik qua inkomen niet zo ruim zit, dus vandaar dat ik op de vraag mondverzorging een ander antwoord had dan gebruikelijk. Dat lagere inkomen betekent schrappen in alles wat niet perse noodzakelijk is.
Kan hij niks mee natuurlijk, maar ik wilde duidelijk maken dat hoppa even dit doen en even dat laten onderzoeken of een trajectje in wat ik uit eigen zak moet betalen, ik me niet zomaar kan permitteren.

Vanochtend vroeger dan normaal gelopen met man met hond, want we zagen een enorme bui op Buienradar in het verschiet liggen. Het was dan ook minder druk in het bos en we waren net niet op tijd klaar, maar ach...wel samen (als vanouds) lekker nat geworden.  En weer heerlijke gesprekken. Van lover naar loper. Het is maar 1 letter verschil uiteindelijk.

Daarna thuisgekomen mijn administratierondje gedaan en ole ole....ook deze maand ben ik nog steeds in staat om alle rekeningen te kunnen betalen en niet rood te staan. Zonder schuifpuzzelsysteem, maar dankzij de buffert!
Die wel ras minder wordt, maar ik moet me maar voorhouden dat daar buffers voor zijn. Niet om meer meer meer en dan heb je meer en dan wil je nog meer, maar om genoeg te hebben. En dat heb ik. Vind ik.

Is dat niet vreemd. Met mijn wereldsalaris, waar ik een paar jaar terug heel angstig van zou zijn geworden, zo angstig dat ik al naar een touw zocht, concludeer ik nu dat ik meer dan genoeg heb?
Heb ook geen hekel aan mijn administratie bijwerken, of bonnetjes bewaren om die in te voeren in mijn spreadsheet, want juist dat overzicht geeft inzicht. En daardoor rust in het hoofd. Of even een dagje onrust, maar dat duurt niet langer dan dat dagje.

Blijven kijken naar wat ik allemaal wel heb en dan niet eens in termen van bezit. Man met hond houdt me scherp en dat waardeer ik en zo heb ik nog meer vrienden die dat doen. Of lieve familie. Of bloggers.

Straks nog even langs de apotheek want ik moet wel mijn vitamine D gehalte aanvullen. Niet zo mega laag als vorig jaar, maar wel te laag volgens de norm. (De pharma-norm????).