I'm blue-ish of grijs

Gisteren een tas met spullen naar de Kringloop gebracht die al een tijdje in de voorraadkast lag. Totdat hij vol zat. Maar ja....weg is maar weg. En dat stimuleert weer tot nog beter kijken of er zaken zijn waar ik iemand anders blij mee kan maken.

Mijn baas, die van die Ferrari, is verleden maand verhuisd. Vertelde zijn partner dat ze heel veel spullen via Marktplaats konden verkopen. Dacht ik heel even...tsja...weggeven is iets wat natuurlijk niet zo in hun natuur zit. Geld verdienen wel. Dat zal ook wel de reden zijn dat ik nooit een materieel rijk mens zal worden. Of ik ben er te simpel voor of te onberekenend. Of gewoon te lui. Ik denk vooral dat laatste eerlijk gezegd.

Daarna nog even kijken - ik kon mezelf niet langer bedwingen hahah - in een babyspullenwinkel. Gelukkig wel met Sale, maar ooooooooooh...wat schattig, leuk en vooral overbodig allemaal. En wat zijn babykleren uitermate truttig geworden. Of blauw. Of roze. Meer smaken zijn er bijna niet.

Niet gezellige felle kleurtjes, maar allemaal poezelig en snoezelig. Of nog erger...een babykinderwagen met glitters!! Echt! En opeens hebben moeders heule GROOOOOOOOOTE babytassen nodig.

Deed me denken aan een scene uit Absolutely Fabulous, waarin een voorheen supertrendy stel - alles minimalistisch en wit, nu de auto uit rolde met Grote tassen voor baby, alles voor baby en alleen maar over baby kunnen praten...uiteraard in hysterische Ab Fab stijl.

Gelukkig vond ik nog een stoer gestreept grijs/wit ieniemienie truitje. Met lange mouwtjes, want kleinkind wordt ergens in de winter geboren.

Daarna bij een winkel naar binnen gestapt om even te kijken naar het assortiment. Veranderd van naam, hetzelfde assortiment gelukkig en daar kon ik 2 zakken gezonde zaden kopen voor de prijs van 1. Ook daar heel veel verwenzaken. Theetjes, cremetjes....maar ja...laat ik het maar bij lijnzaad houden. Gezond door de havermout. En voor het budget.

Daarna nog maar even door het bos gefietst, als een Bor de Wolf alleeeeeenig. Het was niet koud, maar geen zon te zien en toch was het heerlijk om 2 jongetjes met hun surfplank simpelweg te zien genieten van het meertje in het bos. Of een hond die lekker door het water sprong. Wat zou ik graag lekker willen zwemmen. Onbezorgd. Onbevreesd. Onbesuisd. Onbekeken. Onbedekt.

Vanochtend was het hier loodgrijs de lucht. Loodgrijs, tin-grijs...grijs grijs meer dan 50 tinten grijs. Nu breekt de lucht een beetje open. Goed voor de was. En voor mijn humeur. Toch vreemd dat mijn humeur beter wordt naarmate de lucht blauwer is.  Minder blues met blauw.

Ondertussen vanmiddag van binnen naar buiten en toen ik binnen was zag ik Max Verstappen no. 3 worden in de GP Duitsland. Goede prestatie op zijn supersofts.

En de zon brak een beetje door eind van de middag. Ook fijn.

Hoppa de was weer gratis gedroogd, kan allemaal weer in de kast en nog even een rondje fietsen. Wat me trouwens vandaag helemaal opviel; hele kuddes mensen (nou vooruit bijna iedereen) lopen met zijn/haar smartphone in de hand door het bos te banjeren, zien niets, behalve t schermpje en zijn kennelijk op zoek naar Pokemon figuren. Zo kom je wel buiten, maar of je ervan geniet is vers II.

Het ziet er wel apart uit vind ik.

En dan is de zondag alweer bijna voorbij.

Morgen kan ik weer volop praten. De hele dag hetzelfde.

Dont' ask what your country can do for you..

Had ik net mijn burgerplicht gedaan en het oude glas en papier apart weggegooid, zag ik een oudere man op de grond liggen naast zijn rollator.

Snel naar hem toe en gelukkig zagen anderen hem ook en deden ook wat. Meneer opgeraapt en hij was er nogal laconiek onder. Hij viel wel vaker zei hij. En gelukkig kon hij weer op zijn benen staan en zo te zien niets gebroken.

Wat lijkt me dat rot. Dat je gevallen bent en niet zelf overeind meer kan komen.

Leek me ook een aardige les van boven. Zeik niet; jij KAN nog lopen, overeind komen en nog genoeg tijd over om te zeuren dat je zo'n heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel zwaar leven hebt.

Ga nou eens naar die vijfde versnelling! Wees een Max Verstappen!

En dan nog even dit meekrijgen:

Extra beveiliging hier om de hoek

Laten we het maar klein houden vandaag en dankbaar en blij zijn dat ik gewoon nog koffie kan maken in mijn eigen keuken, dat in vrede op mag drinken achter mijn laptopje en mag genieten van het feit dat ik eind van het jaar een generatie opschuif.

Vroem vroem!!!!!!!

Slapen zwijmel

Slecht geslapen, maar me wel voorgenomen om op tijd op te staan om de dag niet helemaal te verslapen.

Niet dat er 100.000 plannen staan. Niks eigenlijk, maar wie weet krijg ik wel inspiratie om iets leuks te zien, doen of weet ik veel. Of gewoon niks. Boodschappen doen en dat is het.

Dus maar even zoeken naar iets met Slapen in de titel.

Leukerd; mooi om te zien hoe die ukelele wordt gemaakt en ik hou van het kleine van de toon van de muziek. Mijn moeder speelde vroeger dat instrument, begin en midden jaren 60. Maar daarna hing het alleen nog maar voor de sier aan de muur. Jammer dat mijn ouders nooit stimuleerden dat hun kinderen ook muziek gingen spelen. Verder dan de blokfluit ben ik nooit gekomen. En ik had een hekel aan de verplichte blokfluitlessen na schooltijd. Maar ja...dan kon je wel noten lezen.  Joehoe!!

En verder dacht ik vanochtend ook nog aan:

Had ik wel zin, maar was niet echt uitgeslapen. Dus schop onder de kont en douchen en aankleden en zo maar met bejaardenboodschappenkarretje oud papier weggooien, glas in de glasbak en eens kijken wat ik kan kopen met mijn huishoudbudget.

Zou iedere weekend wel iets 'leuks' willen hebben om naar uit te kijken, maar dat moet ik wel zelf verzinnen. 

Nou; eerst maar eens op avontuur naar de supermarkt. Gelukkig regent het niet, dus dat scheelt. Kom op: blijf kijken naar de goede en mooie dingen (oh ja...een stokroos gaat einnnnnnnnnnnnndelijk bloeien!!, meer formaat stokroosje). 

Onbeschreven blad, Ad

Althans, zonder tatoeages. Heden ten dage een unicum. Vrijwel iedere middelbare man/vrouw/vinex bewoner heeft er wel een, of twee of drie of vooruit de hele arm (tot aan waar het overhemd opgerold op het werk wordt) vol.

Zo uniek.
Zo apart.
Zo helemaal van deze tijd.

Was je 30 jaar geleden nog werkelijk uniek ermee, nu ben je kennelijk uniek als je niks hebt. En ben je 25 en zonder tatoeage, dan ben je kennelijk ook een uitzondering. Ik zie overal alleen maar jongere dames en heren met volgeschreven armen (en soms ook benen - lijkt me mooie camouflage voor spataders!).

Ik hoor dan altijd de stem van David Attenborough die in een reportage 2000 jaar na nu deze mode uitlegt aan aardbewoners die dit gebruik niet (meer) kennen.

"Kennelijk was het vermogen om de namen van kinderen of partners te onthouden zeer gering en daarom schreef men die op hun arm. Met watervaste inkt. Een bijzondere gewoonte uit die tijd".


 

Schaam me over mijn vooroordeel

Dat ik gisteren na mijn werk de bus instapte, een donkere man in het Engels aan de buschauffeur een kaartje hoorde kopen. Dat ik naar hem keek en me even verwonderde over zijn zware rugzak en me nog meer verwonderde over mijn schaamtevolle gedachtenreeks.

Naar het vliegveld?
Met die rugtas?
Verder niks?
Zit hij wel rustig?
Hoe kijkt hij?
Zweet hij?
Zit er misschien een bom in die tas?
Jemig...mensch....denk je dat nou echt?????????
Hoe durf JIJ dat te denken?
Nou weet je ook direct hoe de wereld tegen je kinderen aankijkt?

De rest van de reis me geschaamd over deze veroordeling. En dat ik me liet meeslepen door domme angst.

Gelukkig regende het, dus kon ik het schaamtegevoel door het hemelwater laten wegspoelen.

Zoek de zon op: da's fijn Madeleine

Vorige week trok ik het niet zo goed op en met mijn werk en ik keek op de weersverwachtingen en zag dat het vandaag ook een zonnige dag zou kunnen worden. Let vooral op het gebruik van de werkwoorden. Dus vandaag niet naar mijn werk en vrij genomen. Leek me fijn, een lang weekend. En ja, volgende maand dan maar wat minder inkomen. Opladen is me ook wat waard.

Wilde vanochtend mijn was buiten hangen, maar zag dat het regende. Regen!! Dat hadden we niet afgesproken. De rest van de plannen vielen ook een beetje in het water daardoor.

Dan maar binnen hangen die was en de ramen lekker tegen elkaar open.

Ondanks dat ik uiteindelijk niet ergens heen ben geweest, toch wel een voldaan gevoel over vandaag.

2 broeken ingekort
1 broek  taille aangepast
1 werkrokje van mijn dochter verbouwd tot zwangerschaps-werkrok

De laatste broek was nog eigenlijk op de valreep, ik droeg 'm namelijk al maar stoorde me eraan dat hij net een tikkie te lang was. Wel een K (Korte Benen) maat. En ook al gewassen. 

Dus hoppa, naaimachine weer gepakt, garen erbij gezocht en omzomen maar.  En ik moet zeggen; het is  1,1 cm verschil, maar staat direct beter. En voelt ook beter, niet meer dat gesleep.

Van de week zag ik in de bus een vrouw zitten met een omgezoomde broek door middel van nietjes. Tsja...is ook een methode al lijkt me het niet echt lekker voelen die nietjes. Niet hoor.

La maar gaan Sjaan!

Gisteren en vandaag gewerkt aan het opruimen van donkere gevoelens door te doen alsof ik met vakantie ben, nou ja...aan het lichter maken van die gevoelens, want ze mogen er wel zijn. Niemand is altijd optimist, behalve meneer Ratelband.

Altijd tjakkaaaaa

Dus een lekkere stapel boeken uit de bieb gehaald en even langs de markt gefietst en daarna weer naar huis, onder de parasol (pffff...warm al) een Cafe au (soja)lait en een Spakenburgse croissant. Niet verantwoord, maar geeft wel een vakantiegevoel.

Wilde nog even op de markt in de grote stad kijken naar elastiek voor project voor dochter, dus hoppa, even op de fiets naar de bushalte en in de bus (kost niks extra want werkabonnement, maar dan moet je wel in de juiste bussen stappen, ander gaat het nog van je OV-tegoed af! ) en richting stad. Zag op de fiets nog een appetijtelijke herenkont in een zeer strak, beetje doorzichtige (vast al een oudje) wielrennersbroekje. Altijd goed voor het zomergevoel.

Op de markt ontbraken een aantal kramen en precies ook de kraam met ritsen, knopen, elastiek en dat soort zaken. Nou ja....dan maar weer richting huis. Wel heel druk in de stad, toeristen en alle terrasjes vol.
En ook nog voorgenomen dat ik even bootjes ging kijken bij die rivier waar ik elke dag naar mijn werk langskom en het aantal bootjes per mooie dag groeit.

Ik hoef er zelf geen een te hebben om te genieten. Grappig dat mensen zo relaxed zijn op het water, dat ze zwaaien en dan zwaai ik vrolijk terug. Zal wel te maken hebben dat mensen voor meer dan 70% uit water bestaan.

Zag 2 speelgoed speedbootjes langsvaren, de ene Rob en de andere Bob en in die boten zaten ook een Rob en een Bob. Deden allebei hun best om harder dan de ander te varen. Met hun kaboutermotoren. Ook weer een grijnsmoment.

Even dacht ik dat ik ex-man en zoonlief op een terras kip zag eten, maar wist dat zoonlief momenteel aan de andere kant van de wereld zit, dus was ik denk ik zelf nogal kippig. Of te lang in de zon gezeten bij de bootjes. Ik snap ook waardoor ik even een soort van vlaag van ongenoegen voelde. Paps gaat wel met vakantie met gezin en zoonlief hielp daarbij. Maar heeft geen zin om me daarover rot te voelen. Blijf kijken naar mijn eigen dingen. En uit eigen blik. Misgun mensen nou geen geluk en word geen zure ouwe muts! Toevallig weet ik dat het gras daar helemaal niet groener is want tegeltuin.

Ook nog mijn eigen groene gras gemaaid en nog even een uurtje gelachen door op YouYube naar Taxi met Maarten Spanjer te kijken.

In de avond ijs gemaakt van een bak kwark, kost niks extra maar is wel lekker om kwark op een andere manier te eten, met veel minder suiker dan ijs uit de supermarkt.

Ben al blij dat ik dit allemaal hier kan delen, want dat mis ik soms wel; even iemand aanstoten en dan kunnen verzuchten dat het allemaal zo slecht nog niet is.  Of even een aai over je bol. Of nog liever een ander lichaamsdeel. Is toch anders als je ook dat zelf doet. Het verrassingselement is geheel weg.

honderden sollicitaties verder zwijmel

Leek me wel een passende tekst, alhoewel als ik dit als retour stuur op alweer een afwijzing, denk ik niet dat de sollicitatiecommissie opeens zegt: Uitnodigen die dame!

Ik vond 'm wel passend al werk ik dan niet als a waitress in a cocktail bar.

Verder met alles wat er in de wereld weer gaande is, schaam ik me over mijn ego-post en ook weer niet. Want ik ga niet uit frustratie naar een winkelcentrum en daar mensen afknallen. Ik reken alleen met mijzelf af en niet op een goede manier, maar betrek er geen anderen bij.

Wat ook niet waar is, want hoe leuk ben ik als moeder, zus, vriendin met dit zielige zeikgedrag.

Uiteindelijk bepaal ik zelf hoe ik me voel, hoe ellendig soms dingen lijken. Blijf me elke dag afvragen of dat echt zo is, of dat ik denk dat het zo is.
Ik kan elke dag weer kiezen of ik erom lach, mezelf weer opbeur en blijf kijken naar de dingen die allemaal wel goed zijn of de gordijnen dichtlaat en in mijn isolement blijf zitten en - net als toen ik kind was - niet lief genoeg.

Gisteren op mijn werk een fijne dag. Niet door het werk, maar door de collega's, waarmee ik grappen kon delen en delen hoe onbeschoft wij aan de telefoon worden afgesnauwd. En aftellen naar de klok en naar het weekend. Dat maakte de dag licht en luchtig ook al had ik geen concrete weekendplannen. En toen ik las over Munchen gisterenavond kreeg ik ze ook niet echt.

Maar toch!

Dus vandaag lekker douchen, de was in de wasmachine (geweldige uitvinding) en zo even naar de bieb wat nieuwe voorraad leesvoer halen. De zon schijnt alweer achter de wolken!
Ik ben de enige die mijzelf dit gevoel kan geven - dat ik ertoe doe - dus laat ik daar vandaag dan maar direct mee beginnen.
Mijn huis staat er nog, de huur is betaald, er zijn geen achterstanden en elke dag heb ik nog voldoende te eten.

Dikke tijden, magere tijden

Onrustig ben ik te regelmatig. En ik weet en snap ook waardoor. Door mijn werk en mede daardoor door een laag inkomen. En als gevolg daarvan weinig mogelijkheden.

En daardoor het gevoel te hebben dat ik klem zit. Ik kom niet vooruit, ik word achteruit geduwd en niets helpt. Het gaat niet meer beter worden. Dit is het.

In de eerste plaats stress door monotoom niet uitdagend werk. Ik solliciteer, word blij als ik een leuke vacature lees en moet daarna weer teleurgesteld lezen dat ik niet in het team/plaatje/functieprofiel etc. pas.

Of dagdromen over hoe het zou zijn als ik mijn ontslag kon nemen en denken hoe leuk die nieuwe werkkring zou zijn en dan al op mijn vingers kunnen natellen dat ook deze sollicitatie niks gaat worden, want op 1 september beginnen en nu nog niets gehoord?

Dagdromen over dan een paar weken vrij nemen en dan straks wel een zinnige baan. Hou maar op; geen vrij en geen zinnige baan; ik ga straks weer 60 x "Goedemorgen, u spreek met Cellie Citroen van grote financiele maatschappij, fijn dat ik u even tref. Komt het gelegen??

Die onrust dus. Die kalmeer ik door het weg te eten. Dat helpt niet natuurlijk, maar het is een oude manier van met stress omgaan. Die nog meer stress oplevert. Ik zie het mezelf doen en toch doe ik het.

Ik zag laatst een documentaire van Louis Theroux over alcoholisme en zag een overeenkomst met teveel eten, mijn gedrag. Ook een verslaving en het middel werkt verdovend op tsja..op alles. En hoe misbarend wordt er naar een dik iemand gekeken die in het openbaar eet (ik eet nooit op straat). Dezelfde blik als een dronken iemand krijgt. Of een man die zeker weet dat hij nooit, nooit meer gaat drinken en het volgende shot is totaal van de wereld en wil zelfs in de afkickkliniek van het ziekenhuis even naar buiten om een halve liter wodka te halen. Want dat zou hem rust geven.

Maar ook het afkicken van het middel (lees slanker worden) het applaus wat je krijgt als je afvalt, maar daarna de stilte bij het 'normaal' zijn en dan is de terugval al snel daar. Loop je weer dronken/dik door de afkickkliniek dat je nu echt echt echt het anders gaat doen.

Want nooit geleerd waarvoor je met eten zaken verdoofd. En het middel (eten) is overal voorhanden en ik kan niet zeggen dat ik nooit meer eet, zoals met roken.

Ook zapte ik langs zo'n Amerikaans superafvalprogramma waarin een veel te dikke vrouw wel eens eventjes haar halve gewicht ging afvallen. Tsjakka...een programma van alleen maar sporten, sporten en sporten en hoera.....missie geslaagd. Oh nee...in 3 weken 14 kilo aangekomen.
Hoe dat kwam? Het sneeuwde, het regende, ze kon niet naar de sportschool, ze was in haar eigen omgeving, niemand die aan haar aanmoedigde, haar gezin at gewoon (nou ja..Amerikaans veul gewoon) en ach het is toch wel even heerlijk om uit de band te springen.

Maar gelukkig leefden ze nog lang en gelukkig want de supertrainer nam haar weer onder zijn hoede en hoppa....de laatste vellen en kilo's eraf, prodent smile erop en nu is alles goed.

En dat geloof ik niet. Iemand die zo kan terugvallen, kan dat makkelijk een jaar daarna weer doen.

Mea Culpa.


Van de week kon ik me met moeite naar mijn werk slepen. Ik voorzag alweer een dag die nooit leek te eindigen ook al tel ik de kwartieren. Hoe kon ik dat omdenken, anders doen lijken? Kom op Citroen!!
En ik kon het omdenken, kon de dag doorkomen, maar wat vreet dat negatieve energie. En dan heb ik nog relatief  "leuke projecten".  Het is niet zo raar dat iedereen bij ons rookt en veel ook. Alleen ik niet. Ik rook mijzelf op. En snoep in het geniep. Zou ik gaan roken? Of drinken? Of aan de XTC?

En ik baal ervan dat ik telkens maar weer moet putten uit mijn creativiteit/positiviteit en kennelijk het optimisme wat me wordt aangeschreven. Terwijl ik me dan zo klein, stom, nutteloos en vooral verschrikkelijk onaantrekkelijk vind. Dan zou ik in een gat in de grond willen verdwijnen, want het is allemaal zo uitzichtloos.

Of die werkgever uitlachen met zijn tientje per uur. Die mij voor een grote opdrachtgever op laat draven want dan ben ik kennelijk wel goed genoeg om een goede indruk te geven van de compententies binnen het bedrijf. Maar me wel afzeiken, want ik haalde niet genoeg hits op dat project naar zijn mening. Dat dit niet klopt heb ik wel even bij opdrachtgever teruggekoppeld en die wilde zelfs voor mij wel even met mijn baas gaan praten. Heeft geen zin; maar ik baal van deze kleine dictator. En dat ik hier maar blijf werken. Als een dom schaap die zich naar de slachtbank laat leiden.

Wachten totdat de bliksem inslaat en ik opeens mijn Mojo weer vind?

Toch maar, zoals sommige dames kennelijk in mijn omgeving doen, voor die rijke vent gaan of uberhaupt voor een vent gaan, zodat je meer financiele zekerheden hebt? Maar ja...ook daarin ben ik wel realist; ik heb niets te bieden. Geen lekker lijf, geen lekker wijf.

Voorzichtig ben ik mezelf aan het corrigeren in mijn eetpatroon. En dat is moeilijk. Want zo verleidelijk om toch maar liever voor het zoet in plaats van het zuur te gaan. Het is moeilijk om mijzelf toch goed genoeg te vinden, terwijl ik overal in de maatschappij te horen te zien en te voelen krijg dat ik nergens meer mee doe.

Uitgerangeerd, afgekoppeld; niks meer waard.

Gelukkig heb ik nog wel mijn gevoel voor humor en kleur. Dus in een vrolijk gekleurd shirt naar mijn werk. Zie ik er kek uit terwijl ik niks waard ben.

En in het weekend maar weer aan de oplader.

Vakantiegevoel faken

Mijn dochter gaf me een goede tip vorig jaar (pfff zeg...werk ik al weer zo lang bij dat bedrijf) over een zomerabonnement voor de bus. Daarmee kan je onbeperkt (echt??) reizen op alle lijnen van het busbedrijf in deze regio.

Moest wel een groter bedrag per maand ophoesten dus even wat zuiniger aandoen, maar het betekent wel een besparing over twee maanden van 30 euro totaal, dus hier wat erbij en daar wat eraf.

En dus...om het lamlendige zware gevoel te verdrijven en wat anders te doen dan anders in het weekend maar wel geheel budget neutraal, stond ik heel vroeg op en reisde richting de Hoofdstad, op dat abonnement. En verrek, het klopte inderdaad. Sta je zomaar in het centrum van de wereld (denken ze daar zelf).

En hoefde daar helemaal niet in de rij te staan voor die plek waar ze onlangs wat centjes hebben uitgegeven aan 2 schilderijtjes.

Mooi hoor. Dat doe ik meneer Van Rijn niet na.

Al vind ik de trouwfoto's van mijn dochter leuker.

Maar het meeste vakantiegevoel kreeg ik van de bedriegertjes in de tuin van dat museum. Waar ik in de vroege ochtend genoot van zitje op een bankje in de zon en kijken naar kinderen die met of zonder hun vader (allemaal van die gescheiden papa's die ieder weekend perse iets leuks verzinnen, want gewoon er zijn, dat zit er niet meer in - mijn gekleurde gedachten hoor) lekker door het water sprongen.

En dan of net droog of net nat er weer uitsprongen. Heerlijk!! Donderde ook nog een bekertje koffie over mijn broek, maar ja...ik kon me er niet echt druk over maken. Stop die broek wel in de was en het is mooi weer, dus die droogt wel op tijd. Of niet.

En dan weer thuis zijn op een tijdstip waar ik normaal net de ochtend begin met een kopje koffie. Nu had ik al een hele ochtend mooie en leuke en lieve dingen gezien.

Ook nog een aantal rare dingen gezien, maar ja...daar heb ik kennelijk een oog voor. Op de terugweg reed er voor de bus een grote glimmende grijze bus en daarachter een autootje, met in de laadklep een man met een filmcamera. Uiteraard even een foto gemaakt, lekker onscherp, want in rijdende bus met een telefoon, maar goed...wel grappig om te lezen dat diezelfde glimmende grijze bus de dag erna een proefrit had gemaakt; als eerste zelfrijdende bus op dit traject.
Dus omscholen als buschauffeur hoeft ook niet meer.

Dat ik in de middag nog een keer die bus nam, maakte qua uitgaven niks uit. Kon ik even op de werkplek van dochterlief een setje werkkleding ophalen van haar want aangeboden die te verbouwen tot zwangerschapskleding. Als haar bedrijf dit soort kleding levert is het kind al bijna geboren, dus bood ik aan dat voor haar te maken/aan te passen.

Voel ik me tenminste nog een beetje nuttig.

Morgen op het werk weer geheel nieuwe werkplekken, de aloude stoelendans, want dat komt de baas beter uit in verband met nieuw project.

Nu nog maar even van de zon en warmte genieten, want morgen weer de hele dag in de kilte van de baas en de airco zitten. Had liever morgen ergens aan een watertje gezeten, maar ja...moet volgende maand ook weer de rekeningen betalen, dus doe maar niet. Lang genoeg een krekel geweest dus nu maar mevrouw De Mier (inclusief mierenzuur).

Nabericht (of nagekomen bericht):

Mijn eten in een bakje gegooid, vork meegenomen en flesje kraanwater, lekker dekentje mee, gratis boek in de tas en lekker bij het water gezeten in de zon.

En dat is nou vakantiegevoel; dingen anders doen dan je gewend bent, met een zonnetje erbij. Nou die lekkere vent nog. Alhoewel - het is  komkommertijd.

Vakantie zwijmel

Niet dat ik ga, maar een heleboel mensen om me heen wel. Op mijn werk, in mijn familiekring, vrienden, mensen in de straat.

Dus schoten deze songs in mijn hoofd. De laatste omdat je denkt dat je lekker in Zuid-Frankrijk van een mooie dag nageniet en het dan wreed eindigt. En de eerste omdat ze in haar tijd zo verfrissend anders was.

Ik ga denk ik maar een beetje themaweek vakantiestemming doen. Eten en drinken in vakantiesfeer.

Griekse Salade
Turkse gevulde aubergines
Chileense Chateau Migraine
Spaanse Pepers
Italiaanse Pizza
Marokkaanse couscous
Franse croissants (nou ja...beter van niet maar wel lekker om aan te denken) met Cafe au Lait.


Genoeg te verzinnen om alles wat mensen op vakantie zo waarderen, ook hier te hebben, doen of drinken.

Nou nog een beetje zon erbij! En oh ja...net doen alsof jouw slaapkamer een hotelslaapkamer is. Met lekkere vers opgemaakte bedden (en zo'n beddesprei die meer gezien heeft dan je lief is).

Een broekje in de branding

Nou ja, broekje.. broek dan. En meer in de versletenheid.

Haalde mijn jeans van het wasrek (heb er twee, broeken dan, oh ja...wasrekken ook, eentje op zolder voor de lakens en eentje aan de deur van een slaapkamer) en zag dat de naad aan de achterkant geheel versleten is.  Niet zo veel meer aan te doen, want met mijn nogal uitbundige billen staat daar veel spanning op en weer even aan elkaar naaien, die naad, gaat 'm niet worden. En een lapje erop ook niet, want juist van de week bekeek ik die billen in de spiegel en vond ze wel dik, maar ook mooi. Want niet hangend of plat. Dus die zijn een mooi broekkie waard. Je moet je mooie punten benadrukken zeggen ze altijd toch? Heb ik er wel 4 hahah!!

Nou heb ik deze broek al zeker 3 jaar en draag 'm dus ook al zo lang, bijna iedere week. Afgewisseld met die andere. Dus ene broek in de was, andere aan.

Dus bedacht ik dat ik niet eens HOEF te gaan miepen. Ze hebben het lang uitgehouden en dus ga ik maar kijken naar een vervangend exemplaar. Jammer genoeg passen de jeans die op zolder in de voorraadkast hangen van de afvalrace, nog niet. De buik is nog te groot om erin te passen. De benen zijn wel goed, maar ja...dat komt van al dat lopen natuurlijk. Rits kan nog niet dicht. Als ik dus de afschrijvingstermijn bekijk van deze jeans dan is dat een laag bedrag per dag. En daarom dus: niet zeuren, shit happens en gelukkig heb ik geen dure merkjeans nodig. Of denk dat ik daar recht op heb. De timing is meestal niet goed, maar gelukkig komt vrijdag het salaris weer.

De reden dat ik alleen maar Jeans draag is dat ik dit bedrijf niet meer waard vind dan dit soort kleding. Geen nette broeken of leuke jurkjes of schoenen met hakjes. Jeans, shirt en sneakers en in de winter een vest erover.  En omdat ik elke dag naar de bushalte loop en soms nog wat verder, wil ik goed kunnen lopen en dat gaat beter op sneakers. Gekregen van zoonlief uit de USA, dus goh...valt er er eigenlijk nog wel wat te miepen.

Nou ja...vooruit..zag net wat gaatjes in een zwart T-shirt wat ik ook al 2 jaar onafgebroken draag. Dus die moet binnenkort ook vervangen worden. Want kapotte kleding oogt armoedig en dat ben ik qua financieel plaatje misschien nu wel, maar niet in het hoofd. Rijk van geest. Je hebt er niks aan, maar het scheelt een hoop.

Dus straks die andere jeans maar in de was en hopen dat hij morgen droog is. Maar eerst een eind lopen. Met man met hond.

Alles wat je aandacht geeft, groeit

Als bovenstaande titel klopt, dan zou het telkens bekijken en berekenen of mijn budget nog klopt ook betekenen dat de onrust daarover groeit.  Of me druk maken of ik genoeg salaris verdien om mijn hoofd boven water te houden, dat dit het enige is waar ik me nog druk over maak. Dat er daardoor weinig ruimte is in het hoofd voor andere zaken. Laat staan in mijn leven.

En nu, na 1,5 jaar met een soms minder dan minimum inkomen, moet ik snappen/inzien dat ik ook dit wel overleef en ja, dat houdt wel in dat er nog maar weinig jeu (en helemaal geen Boules) is. Het is er wel maar in andere vormen. En juist die andere vormen wil ik nog leren beter te zien en te waarderen.

Het geeft wel rust om een budget te hebben en om me daaraan te houden, ook al betekent dat dan vaak dat ik dingen niet (meer) doe of kan doen. Maar als ik dat als een bewuste keus zie, dan is 'zielig" erover doen niet meer aan de orde en mag ik juist trots zijn op mijn creativiteit. Ik sta niet rood, ik heb geen schulden en dat is al meer dan veel mensen kunnen zeggen. Dus klaro die klara.

Terwijl er zoveel meer is om me heen om mijn aandacht aan te geven. Natuurlijk; geldzaken verdienen aandacht, maar niet de hele tijd.

Vandaag heerlijk de tuin ingedoken. Eerst met een kopje thee en een zachtgekookt eitje en soldaatjes. Daarna met de snoeischaar en tussendoor met een bibliotheekboek.

Om in de pauzes even snel te checken hoe het met de halve marathon van Amsterdam ging en later met Max. Jemig de pemig zeg....alweer een podiumplek voor die jongen. Snoeigoed is hij.

Lees ik net dat hij niet derde is geworden maar door een strafkorting op tijd van de no 2, een plaatsje verder schuift. Hij kan zelfs inhalen nadat de race over is.

Ook nog maar even een kussenhoes in elkaar genaaid. Nadat ik van de week de rits al erin had geregen. Dus die lag er maar te liggen en nu maar afgemaakt. Wat eigenlijk maar een paar minuten werk was...jemig; wat stel ik toch zaken uit omdat ik denk dat het echt heeeel goed moet gebeuren. Nu heb ik het gewoon maar gedaan en het is goed genoeg. Het is maar een kussenhoes he....geen bruidsjurk of zo.

Door de positieve energie ook nog maar een goede sollicitatiebrief geschreven. Wel per e-mail verzonden, want dat is hoe het werkt tegenwoordig. Brieven doet men niet meer aan. Tenminste niet handgeschept papier met zegellak. Gelukkig niet, want postzegels zijn tegenwoordig heel prijzig.

En dan zo direct de EK voetbalfinale. Hoef ik niet naar te kijken, maar altijd grappig om toch even wat mee te pikken.

En dan rustig de zondagavond af te sluiten en lekker schoon in een vers opgemaakt bed te duiken. Op naar de nieuwe week.

Caravanzwijmel

Naar aanleiding van de keus van Marja van vorige week, dook ik in mijn begin jaren 80 muziekgeheugen. Nou ja...mijn uitgaansmuziekgeheugen dan.

Romantische ballads, slowdancen in een werfkelder in Utrecht en je aantrekkelijk voelen. Want begeerd (door foute mannen weliswaar, maar ach...je bent je jong en je weet nog niks haha). Lijkt me heerlijk om weer heel even je zo te voelen, dat je er toe doet.

En natuurlijk ook omdat deze week her en der vakanties beginnen, de meeste collega's van mij zelfs van dat tientje per uur (en met partner die een baan heeft) een paar weken onbetaald toch op vakantie gaan, sommigen zelfs 3 weken lang, met de sleurhut, ook naar het buitenland. Zo kwam ik op bovenstaande zwijmel.

En her en der in de straat mensen hun caravan zien wassen en volstoppen met een mud aardappels en 25 potten pindakaas. Maar goed: zij gaan en kunnen tenminste nog lekker met vakantie, dus niet te zurig (anders krijg ik dat weer als commentaar). Creeer je eigen vakantiegevoel dus.

Het is bewolkt, maar wel droog dus geniet ik zo direct maar van een heerlijk kopje koffie buiten op mijn eigen terras. En zo direct kan ik gewoon de witte was lekker buiten laten drogen. Kost niks.

Van de schoonmoeder van mijn dochter had ik een overvolle schaal zelfgebakken Marokkaanse koekjes meegekregen voor het Suikerfeest, maar die heb ik maar op mijn werk uitgedeeld, want niet zo gezond (maar wel heeel lekker) voor mijn diabetes. Dus gewoon een kopje koffie met tevredenheid zo direct. Kijk naar je tuin, alles bloeit, zonder een enkele nieuwe geranium of weet ik veel tijdelijke plant.

En met een blik op kijken wat er allemaal nog wel mogelijk is. En weer doorgaan met solliciteren. En oh ja, proberen te ontspannen en wat meer te lachen. Niet weer in allerlei oude valkuilen rollen.
Al is dat rete-moeilijk als de weg alsmaar afdaalt richting valkuil.

Kamelen, pony's en hondenweer

Werd in mineur wakker, veel te vroeg voor een vrije dag (vond ik zelf) en snapte eigenlijk niet waarom ik me zo voelde. Ik had goed doorgeslapen dus dat zou al een dikke plus moeten zijn.
Wel een droom over mijn vader gehad, misschien gaf dat wel het mineurgevoel.

Misschien ook omdat ik op mijn werk meerdere malen op de helft van de werktijd van het leuke project af werd gehaald, want toch wel genoeg (teveel) uren gemaakt en mocht daarna op het stomste project wat we hebben hersenloos bellen (gewoon oplezen wat er staat en maar doordrammen). De andere collega's niet - en die maakte nog fijn een hele dag met echte gesprekken vol.
En door het wisselen van systeem mis je zo 10 minuten werktijd. Want systemen opstarten dat doe je ook maar in je eigen tijd. Gelukkig poep ik  altijd thuis, dat scheelt een hoop.

Vanochtend toch maar nog even doorgeslapen, wat niet echt goed lukte, dus maar even naar een hoorcollege over Filosofie geluisterd waar ik ook niet opgewekter van werd en zeker niet toen ik regen op mijn raam hoorde tikken. Getver.....hoewel het lijf het niet wilde, wilde mijn geest zeker wel lopen vandaag. Vooral omdat ik weet dat ik die andere blik op zaken van Man met Hond hard nodig heb. En de beweging.

Dus me uit mijn bed gesleept, wassen en aankleden hoppa, toe maar...start de dag! Gelukkig appte Man met Hond of ik er weer zin in had (lopen dan) en we ietsje later gingen, want dan zou het droger zijn.

Al lopend kwamen we een setje kamelen tegen die bij een circus hoorde. We verbaasden ons erover dat er een circus met dieren stond, want dat mocht toch niet meer in Nederland? Het was een buitenlands circus en alle honden sloegen aan toen onze hond (haha...ik noem zijn hond al onze hond) langs liep. De kamelen zagen er overigens goed verzorgd uit. Volle bulten zeg maar. En altijd leuk om een roedeltje kamelen in het wild te zien op een druilerige dinsdag.

Werden we opeens aangeklampt door een jonge vrouw. Of ze wat mocht vragen. Ze was journalist van een landelijk dagblad en of we onder de indruk waren van wat er gebeurd was hier. Uhm???

Dat ongeluk met die pony's van het circus en wat wij daarvan dachten. Goh...zo hoor je nog eens wat en tsja...dan mis ik mijn krant en het feit dat ik niet zoveel meer tv kijk.

Nu thuis..er komt niet veel uit mijn handen merk ik...ga zo direct nog even een stapeltje slopen strijken.

En eigenlijk zou ik het liefste vanaf morgen nooit meer naar mijn huidige werk hoeven. Dat gelieg tegen klanten dat wij allemaal onze diploma's hebben en dat het nu zo rustig is op de werkvloer omdat iedereen elders aan het werk is. Niet omdat dit het hele assortiment is wat een nul-uren contract heeft. We zijn gewoon een klein bedrijf met Rupsje-nooit-genoeg aan de leiding. Natuurlijk ben ik niet zo naief dat ik snap dat in heel veel bedrijven de waarheid wat mooier verpakt wordt dan hij is, maar dit staat me zo tegen omdat wij, de werknemers, in ons gezicht uitgelachen worden. Wel grote opdrachten binnenhalen, maar ons er niet naar betalen of waarderen.

Volgens Man met Hond kan mijn baas dit soort dingen doen omdat ik/wij daar braaf aan mee doe. Elke dag verleg ik mijn grenzen weer vindt hij. Voor dat tientje. Klant weet niet eens dat wij een tientje per uur betaalt krijgen en dat niet inloggen op tijd, betekent dat wij minder betaald krijgen. Dat ik moet uitloggen om even naar de wc te gaan. Maar dat ik vanuit mijn werkervaring en instelling wel mijn werk goed en zorgvuldig wil doen, zelfs voor dat tientje. Dat als de klant aanbiedt om even koffie voor ons te halen, wij tegen hem zeggen dat we alleen maar in de pauze koffie in de kantine mogen drinken. Niet op de werkplek, want je zou eens een kop koffie over je PC uit het jaar 2000 knoeien. Allemaal volwassen mensen he.

Mijn wereld staat zo ver van de klant af, dat hij zich dat niet kan voorstellen. Kon ik me ook niet toen ik nog een 'normale' baan had.  Jammer genoeg heb ik door schade en schande moeten ervaren dat veel managers kunnen liegen alsof het gedrukt staat. Andersom ook, maar ik heb het nu even vanuit mijn perspectief.

Grote verzekeraars liegen gewoon geven zaken anders weer dan ze zijn tegen hun klanten; gebruiken wel degelijk callcenters (die hun medewerkers minimaal belonen). Terwijl de klant denkt een medewerker van het bedrijf te spreken. Hotseflots...die winst (van geen vast personeel voor klantencontacten) gaat weer in de zakken van de heren/dames bestuurders. En de baas van het callcenter draait nog een rondje met zijn Ferrari want ole, weer een grote opdracht binnen!

En ik voel me een loser dat ik hier weer klaag, maar er kennelijk nog steeds niet in geslaagd ben om iets anders te vinden. Loonslaaf dus.  Gaan mijn collega's straks met vakantie en kunnen zij zich weer opladen; dan ben ik wel goed genoeg om fulltime op dat project ingezet te worden en zit ik daar weer te braafkazen voor mijn buffer en  zonder vakantie.

Man....Wat krijg ik een hekel aan mijzelf. Dat gezeur van mijzelf.

Wat is dat voor onderdanig gedrag voor iemand van 50+?  Oh ja...voor iemand die niet financieel onafhankelijk is.

Eigen schuld kennelijk.

Ben als troost maar de bonenbrownie van Valhalla aan het bakken. Met walnoten erop. Om me eraan te herinneren Not to go Nuts. En morgen voor het Suikerfeest van Schoonzoon en dochterlief.

Zomerregenzwijmel

Gisteren was het 1 juli en dan zou je denken "ha fijn, zonder jas naar buiten, genieten van het zonnetje en de zomer".


Het was regenjas aan en paraplu op en trouwens de hele dag binnen zitten werken. En daarna nog meer regen op de weg naar huis. En zo kwam ik op het thema 'Regen'.

Wonderschone stem deze mevrouw. Ik vond haar meestal nogal slecht gekleed voor haar lichaamsvorm  en hoorde pas later haar strijd tegen haar lichaam. Ze vond zichzelf te dik en lelijk. Zonde he.

Misschien moet ik ook zo naar mijzelf kijken; dat het zo zonde van mijn tijd is om me iedere keer af te vragen of wel slank/goed genoeg ben (voor wat eigenlijk??) en daar teveel van mijn denktijd in stop.

Gelukkig is het vanochtend droog hier en ga ik zo direct maar eens de weekboodschappen binnenhalen. Het kan, heb gelukkig nog geld genoeg op de bank daarvoor dus ook daardoor ben ik weer een dankbaar mens.