Roze of zwarte Bril

Wat had een vriendin van mij een leuk uitje geregeld. We gingen met een interessant gezelschap een wijnproeverij doen. Het was in haar woonplaats, maar op een plek die ik nooit zelf zou bedenken.

Maar wat een zalige wijnen zeg. Met een hoge mineraliteit en een lange afdronk. En zalige kaasjes erbij met heerlijke brood van een bakker in de buurt. Het gezelschap daar zou ik mezelf nooit toe rekenen. Vooral nu ik geheel geen carriere meer heb, maar een kutbaantje met een salaris wat gelijk is aan minimumloon en soms niet eens dat. En toch werd er gelachen om mijn opmerkingen, voelde ik me niets te min en genoot ik van alles wat mijn vriendin geregeld had voor me.
En diegenen die de proeverij organiseerden hadden zulke down to earth interesse in mooie wijnen. Niks grachtengordel gezemel. Gewoon oprechte liefde voor de wijn.

Het gezelschap bestond uit gesettelde carrieremannen, die na afloop een aantal dozen bestelden van de diverse allemaal heerlijke wijnen. Allemaal met hetzelfde soort - ik noem het maar - carrierebrillen. Letterlijk en figuurlijk. Maar ook een fikse portie ellende van het leven doorgemaakt, dus daar vonden we elkaar toch weer en ik ervaarde het als bevrijdend dat ik me niets meer of minder voelde dan deze heren en dames met auto's die wel 10 x het bedrag van mijn jaarsalaris waard zijn.

Dat ik met de bus gekomen was (wel een Mercedes); joh...ik KON er in ieder geval komen. Alle angsten die je zoal kan hebben over je inkomen en of er genoeg is, heb ik allemaal al doorlopen. En ik ben er nog steeds. Nog steeds.

Uiteindelijk is mijn conclusie vandaag: Ik ben niet wat ik heb of bezit of hoe ik woon of waar ik woon. Of hoeveel keren ik met vakantie ben geweest en waar en hoever. In mijn geest kan ik zolang en zover reizen als ik wil. Het is de kunst om mijn hoofd te resetten en elke dag bewust te kiezen hoe ik de dag wil bekijken en ervaren.

Alweer een rotdag omdat ik rotwerk doe? De dag beginnen met een grauwsluier dus ( zo voelt dat al een paar weken). Of dankbaar zijn dat ik leef, dat ik er kan zijn voor mijn kinderen, voor vrienden; dat dit betekenis geeft aan mijn leven. Niet mijn werk.
Dat ik me niet murf laat maken door iemand die denkt dat hij 'mijn baas' is en daarom alles kan en mag zeggen. Of mij behandelt als simpel, op intellectueel gebied niet meer meetellend.

Van de week was er een nieuwe collega begonnen en die liep de tweede dag in tranen het gebouw uit. Ze zei dat ze nu dus helemaal niks meer kon, weggestuurd, want als je zelfs dit soort werk niet kon....dan was het wel afgelopen met je kansen en met haar mogelijkheden. Dat greep me zo enorm aan. Ze was nog jong, kennelijk al moeder en al een tijdje op zoek naar werk. En nu weer opnieuw beginnen met de zoektocht. Och...ik hoop dat ze niet haar zelfwaarde aan werk verleend, maar ik vrees van wel.Zo zit de maatschappij in elkaar. Niet wie BEN jij, maar wat DOE jij.

De weinige empathische reactie van werkgever verbaasde me niets; die vinden iedereen sukkels. En lachen zich een kriek om het feit dat ze mensen zo weinig betalen en ze nog blijven ook. En goed weten dat er geen andere opties meer zijn voor ons soort. Anders zaten we hier niet.

Dit weekend viel de dikke gratis weekendkrant op de mat. Gewoon door slim te shoppen een paar weken een gratis krant. Geweldig. Kon ik heerlijk de Herman Koch special lezen. Met een kaneelbroodje uit de oven van de Ikea erbij. Extra vroeg, omdat mijn interne klok zich niet had aangepast aan de wintertijd. De was hangt al lekker te drogen, ik heb een bijzettafeltje gemaakt (alleen nog schuren en beitsen), ga zo direct iets voor mijn kleinkind in wording maken.

Dacht dat ik biaisband had gekocht, maar dit blijkt ander soort band te zijn. Ga ik maar gebruiken voor het hemeltje voor het ledikantje. Gelukkig heb ik net in mijn zeer oude voorraaddoos biaisband van zeker 20 jaar terug gevonden in de juiste kleur, dus wie wat bewaard heeft wat; dikke vinger minimaliseerders :)

Wat ben ik gezegend met lieve vrienden. Wat me doet nadenken hoe ik er voor hen kan zijn. Niet met fancy spullen, die kan iedereen kopen die geld heeft, maar door mijn aandacht. Oprechte aandacht.

Zet je leesbril van 5 euro op en zie dat nou eens!!!!

Amy Zwijmel

Omdat haar stem altijd melancholiek en zelfs depressief klonk. Omdat ze veel te jong is overleden. Omdat de eenzaamheid in haar leven zo groot was. Altijd op zoek naar liefde, maar niet gezien of herkend.

Keuzes en consequenties

Een vriend van mij heeft gekozen voor een relatie met een vrouw die nog getrouwd was toen hij haar recent tegenkwam en van wie de scheidingspapieren nu nog maar net droog zijn en zij heeft een aantal kinderen met haar ex-man. Hij heeft nooit kinderen gehad. Maar weet er wel alles van want heeft er een boek over gelezen.

Hij koos niet alleen voor een ingewikkelde relatie, waarin de oude relatie nog niet eens verwerkt is, maar ging ook maar direct samenwonen. Die keus was grotendeel gedreven door economische redenen. Wat natuurlijk ruk is, want dat is, naar mijn mening, een hele slechte reden om dan maar bij elkaar te gaan wonen. Ik snap het wel, zeker nu ik geen spaarbedragen heb en daardoor ook geen keuzes meer heb. En toch zou dit mijn keus nooit zijn.

Hij verbaast zich nu over het opstandige pubergedrag.

Tsja...stond er niet in zijn boek dat pubers uberhaupt opstandig kunnen zijn. Ook als het thuis allemaal wel rimpelloos is. En dat kinderen die een scheiding meemaken misschien wel driedubbel opstandig kunnen (en mogen) zijn. Immers...zij hebben toch niet om die scheiding gevraagd?

Hij vertelde wat hij, na horendol te zijn geworden (na pas een paar maandjes...hahah....puberteit duurt echt nog wel eventjes en er zijn meer kinderen dus maak je borst maar nat) na de puberopmerkingen en gedrag.

Toen liet hij zich ontvallen dat hij had gezegd tegen de puber dat deze dan maar ergens anders moest gaan wonen als het niet beviel.

Daar zakte een beetje mijn broek vanaf. En dit heb ik hem ook gezegd. Dat in mijn ogen het niet zo moet zijn dat hij als verse stiefvader opeens de opvoeding gaat bepalen, maar wat ik nog erger vond, dat hij niet begreep dat deze puber een kind is. Een kwetsbaar en gekwetst kind. En dat die moeder niet voor haar kind kiest maar voor haar nieuwe lover...onbegrijpelijk. Vind ik. Is mijn mening. Hoeft dus niet de waarheid te zijn of hoe anderen dat zien. Alleen hoe ik het ervaar.
Je stuurt een kind toch niet weg? Vooral niet in zo'n situatie. Ik ken zijn achtergrond en snap daarom helemaal niks van deze opmerking. Juist hij weet hoe het is als je het gevoel hebt dat er niet van je gehouden wordt.
Voor die puber is er al zoveel onveiligheid en zoveel veranderd en niet omdat puber dat vroeg.

Ik hou mijn hart vast voor hoe dit af gaat lopen.

Voor mij is het het belangrijk geweest dat mijn kinderen zich veilig wisten en zeker wisten dat ze zichzelf mochten en konden zijn en bovendien altijd weten dat ze op nummer 1 staan.
Tjsa...zei hij me. Jij hebt dus ervoor gekozen om geen relatie te willen hebben, maar je kinderen alleen op te voeden.

Oh yes. En nog goed ook! Al zeg ik het zelf.


Die relatie kan altijd nog. Als mijn kinderen de deur uit zijn/waren. Mijn kinderen hebben nooit gevraagd om een scheiding, dat was mijn keus. Kinderen gebalanceerd opvoeden was mijn prioriteit ja. En dat vond ik al ingewikkeld genoeg.

En die relaties, die ik wel had,  die speelden zich altijd buiten het zichtveld van de kinderen af. Voldeden de heren niet, dan werden ze niet eens voorgesteld. Niet iedere week een andere oom op de bank dus. Die ene meneer die ik wel een keertje voorstelde, die had zulke vreemde ideeen over omgaan met pubers, toen hij mijn kinderen uiteindelijk ontmoette en dat voelden mijn kinderen ook feilloos aan, dat dit al heel snel een no go was.

In mijn omgeving zag ik teveel gedoe en geneuzel met samengestelde gezinnen. En kinderen die buiten de boot vielen, want moeder of vader had geen tijd meer voor ze. Of ze werden speelbal tussen vader en moeder en hadden last van loyaliteitsconflicten.

En ja; man met hond zei mij ooit dat mijn kinderen niet hebben gezien hoe het is om een liefdevolle relatie te hebben. Dat ik ook een vrouw ben, naast "moeder".  Dat een man mij liefdevol behandeld. Dat zal dan wel. Ik wilde nooit meer comprissen sluiten over zoiets belangrijks als mijn kinderen. Juist omdat ik vroeger zelf voelde dat wij decor waren in de huwelijkproblemen van mijn ouders.

Dus als ik vanavond alleen zit, dan is dat de consequentie van mijn keus. En die accepteer ik ten volle.

Omgevallen

Viel van mijn fiets terwijl ik een mini-heuveltje en daarna een scherpe bocht verkeerd inschatte en er een auto aankwam. Ik wist al dat ik waarschijnlijk ging (of moest) vallen (vallen of aangereden worden), maar dat maakte het er niet minder lullig om.

Om gewoon daar maar te liggen en het liefste onder je fiets weg te willen kruipen. Er was een lieve dame die stopte en me hielp opstaan en 2 jongens op hun fietsen die bleven ook even in de buurt en vroegen nog heel aardig of het echt wel ging. Joh..ik kon eigenlijk wel janken. Niet van de pijn, maar van het kwetsbaar zijn. . Maar ook om de lieve bezorgdheid van vreemden.

Knie geschaafd, maar goede jeans gelukkig heel nog. Daarna toch maar verder gegaan met waar ik naar toe wilde. Leek me ook goed om knie te blijven gebruiken. En niet toe te geven aan zieligheid.
Maar niemand die thuis gekomen even een kusje op mijn knie geeft.

Van de week had ik heel even een auto dus kon ik snel snel naar de bouwmarkt net voordat ik de auto moest inleveren (die altijd lekker buiten de normale woongebieden liggen) om 1 schroef te kopen. En nee, dat formaat had ik net NIET op voorraad.

Kon ik in mijn tas het voorbeeld niet vinden, wat ik ergens in een zijvak of zo had gestopt. En de auto moest op tijd weer worden ingeleverd, dus toen sprak ik mijzelf ernstig toe en sprak af dat die schroef dan maar moest wachten. Geen stress. Het was belangrijker dat de auto weer op tijd was waar ik hem had gehuurd.

Was dus al heel lang niet meer op de die rondweg rond ons dorpje geweest, waar je alleen met een auto kan komen en wat waren de bomen mooi verkleurd. Wist ook niet dat ze daar aan beide kanten aan het verbouwen waren, maar goed..ik vond het fijn om te merken dat ik nog steeds prima kan autorijden, geen angsten heb en met gemak en vooral plezier over de snelwegen zoef. Heel even terugdenkend aan een vorig leven.

Zou het zeker wel Karma zijn dat ik dan dit weekend van mijn fietsje donderde.  Had ik net mijzelf opgepept om toch maar wel even voor die ene schroef dat eind te gaan fietsen.

Nu kan je tegenwoordig niet meer 1 schroef kopen - tenzij een schroef voor een boot - dus alleen een doosje van 4. En bij de vraag of ik het kon ruilen als het niet goed was, zei de dame bij de kassa dat dit alleen kon als het doosje dicht was gebleven. Uh????? Lekker dan.

Thuisgekomen eerst maar een soepje gemaakt in het kader van goed voor mijzelf zorgen.Vandaag doet buigen een beetje pijn, het gaat wel dus niets ernstig behalve een gekneusd ego.
Het is stralend weer, zou het liefste willen genieten, maar weet eigenlijk niet goed hoe. Wegkruipen onder zo'n berg bladeren en dan in het voorjaar weer naar bovenkomen lijkt me heerlijk.

En tegelijkertijd weet ik dat ik een dochter heb die het hart op de juiste plek heeft. Ze gaat vandaag met de tweede leg van haar vader naar de dierentuin. Omdat ze weet dat haar vader dat soort dingen nooit doet en nooit deed en weet hoe fijn het is om herinneringen te maken. En te genieten van dingen die kinderen het gevoel geven dat ze er mogen zijn. Ik weet nu al dat ze een goede moeder zal worden.

Net even de buitendeur opengedaan en dan volgen al snel de tuinschoenen, tuinhandschoenen en snoeischaar. Dan maar het hoge spul te lijf als bukken wat moeilijker gaat. Maar wel in de zon!

Geheime baby besprekingen zwijmel

Net de dames van het geheime  Baby Shower Committee uitgezwaaid. Zo leuk dat de vriendinnen van mijn dochter zo lovend over haar spreken en haar heel graag een leuk feestje gunnen.

Alles is doorgesproken, de taken verdeeld en de uitnodigingen per app verzonden.

Dat is nog eens een leuke zaterdagochtend-invulling en keihard nodig na de energie-zuigende week die ik had.

Dus zocht ik een beetje naar songs met Baby in de titel. Keuze te over!

Pffffff

Had een dag vrij genomen (lees onbetaald) om naar mijn moeder te gaan en haar haar jaarlijkse update laptoples te geven. Het is niet haar hobby, ze is angstig dat ze door op 1 knop te drukken alles kwijt is en nu had ze er al maanden niks aan gedaan omdat ze in het ziekenhuis heeft gelegen.

Die dag was zo intensief door allerlei gesprekken en vooral over haar en mijn broer dat ik pas vroeg in de volgende ochtend thuis was in de stromende regen.

Ik trok het niet om daarna een hele dag achter elkaar hetzelfde te zeggen, die kop van mijn baas te moeten zien dus ben thuisgebleven (ja, alweer onbetaald). Heb de hele middag geslapen, ik was zo moe

En nu nog maar 1 dag werken en liever ging ik vandaag ook niet; want nog steeds heel erg moe. Maar ja..de schoorsteen moet wel roken dus ik schlep me wel door de vrijdag.

Volle Maanvoorbereidingen

Dit weekend een mooie klus van mijn Moet ik echt werkelijk NU doen lijstje kunnen schrappen. En dan nu maar kijken wat het effect hiervan is. Sowieso op de tenen. :)

Ondertussen wel plan B uitgevoerd want ik denk dat ambtelijke molens traag draaien dus niet denken dat afdeling X contact heeft met afdeling Y en 'het wel goed komt'.

Gelukkig wilde mijn moeder even financieel bijspringen; dat geeft lucht.

En wat een heerlijke zonnige zondag vandaag. Zomaar een kadootje, al ver in oktober. De badstof die ik had gekocht om een badcape voor mijn kleinkind van te maken, lekker buiten kunnen drogen, nadat ik het gewassen had. En dan van de week aan de slag. Geen patroon, maar 30 jaar terug ook zo'n ding gemaakt voor mijn eigen kind en die gebruikte 'm, samen met haar broer, om er later superman mee te spelen.

Verder nog heerlijk in de tuin gewerkt, want de hele tuin lag bezaaid met bessen van de Lijsterbes. Het bleek dat een scene uit The Birds dit weekend nogmaals hier werd nagedaan.

Een invasie van spreeuwen zat op de daken achter mijn huis en vraten in bosjes mijn lijsterbes leeg. Of lieten de bessen op mijn terrasje aan de achterkant van mijn tuin vallen.
Wat een apart gezicht; zoveel vogels!

Dus vandaag even vegen en nog maar wat snoeien en wat dingen opruimen. Wat lekker om gewoon nog zonder jas in de tuin kunnen zijn. En wat lekker dat ik dat zie en ervan kan genieten.

Daarna nog op zoek naar een houtboortje, want had een plan voor een tafeltje. Plan uitgevoerd, maar nou moet ik nog op zoek naar een iets grotere schroef, want de ene te lang en de ander te klein. Het is wat; creatief met een kringlooptafeltje.

Ook nog een eindje gefietst in het kader van alle zonlicht wat ik kan krijgen meepikken. Gisteren een lekker soepje gemaakt van brocollistelen en courgette, dus vandaag niet nadenken wat ik ga eten, maar lekker opwarmen en klaar.

Zo nog even de extra haargroei vanwege de Volle Maan vanavond verwijderen en dan ben ik weer klaar voor alweer een werkweek. Oh ja: Nog hartelijk bedankt voor alle lieve verjaardagswensen. Dat deed me goed. Ook al vond ik mezelf wel een Drama-queen die dag. Met dito gedrag.

Basis zwijmel

Spanning of stress uit zich in mijn lichaam in verschillende pijntjes en andere zaken. Een paar weken voelt het dan alsof mijn kleine tenen worden samengeknepen. Valt de stress weg, dan wordt dat gevoel van afgeknepen zijn (goh...mijn lichaam vertaalt de dingen wel heel letterlijk) minder. Kan ik weer pijnlozer lopen. Of door het leven gaan.

Ik ben waarschijnlijk zo'n armoedzaaier die niet naar de dokter of specialist gaat met die klachten omdat het eigen risico al een te groot bedrag is om op te hoesten. Laat staan allerlei zooltjes en aparte schoenen. Of een simpele pedicurebeurt. Vanavond maar eens de voeten in een teiltje gooien. En ze erna er weer aanschroeven.
En voor volgend jaar kijken wat er allemaal wel mogelijk is op dit gebied.

Moet ik tenslotte op mijn werk binnenkort allerlei mensen over 'adviseren'. Na een training van wel 30 minuten.

Wijsheid

ouder en wijder

Dat helpt; veel lachen om je eigen situatie. En ook; blijven kijken naar wat er allemaal wel goed gaat. Tel je zegeningen.

Sowieso meer lachen. Tegen de zurigheid!

A di me jere joe verjari

Haal ik verleden week van Feestboek een beetje narrig de notitie dat ik jarig ben vandaag, zet ik 'm er dit weekend toch maar weer op, want een beetje felicitaties, ook al zijn die van ex-collega's die me een jaar lang niks laten horen,  zijn wel leuk. Staat leuk, wel 3 mensen die aan je denken. En 2 die dat 'liken'.

Waarom doe ik toch altijd zo raar. Ik stond erbij en keek ernaar.

Niet dat ik het erg vind om ouder te worden. Helemaal niet. Ik ben geen schoonheid dus die kan ik ook niet verliezen. Ben gewoon erg dubbel in mijn verjaardagsfeest vieren.

Ik wil eigenlijk de hele dag het feestvarken zijn, met zo'n sjerp door de stad lopen en dat iedereen Hieperdepiephoera roept, maar dan zonder dat ik dat tegen iemand hoef te zeggen. Dat ik belangrijk genoeg ben om in gedachten te hebben wanneer ik jarig ben. En ook wanneer ik dat niet ben.

Iedereen zou dat gewoon moeten "aanvoelen". Of dat ik beneden kom en de hele kamer is versierd. Of alleen ik. Natuurlijk snap ik dat dit niet kan. Begrijp de NIVEA slogan: Niet voor een ander invullen. Of gewoon goed insmeren. Een van die twee.

Dus is het vandaag stil. Ga ik zo een rottig klusje doen, maar ja, belofte maakt schuld, zelfs op mijn verjaardag en daarna er maar misschien eens wat drank ingieten. Of heel vroeg naar bed. Alleen.

Verandermanagement

Toen ik dit weekend mijn post bekeek, zakte de moed me in de schoenen. Het laatste restje moed nog wel. 
En daarna mijn inbox bekeken, waar alweer een fijne afwijzing voor een sollicitatie inzat. Hoera!  En van je hela hola hoe houden we de moed erin? Morgen weer gewoon werken; geeft niet echt energie, maar zuigt het juist uit me.

En nee, ik hoef natuurlijk niet deze wereldbaan te blijven uitoefenen. "Neem" je gewoon een andere baan! 
Oh ja...de werkgevers liggen bij bosjes bij mijn voordeur. Lieve mevrouw van binnenkort 56, komt u, met al uw ervaring, alstublieft bij ons jonge hondenteam werken. Waar de manager jonger is dan uw jongste kind. En u al bij voorbaat ziet als zijn moeder. 

Cool toch? Hoe u zich daarbij voelt....??? Wat zegt u? Overbodig en afgedankt??
Haha...dat herkennen wij niet, want WIJ geraken, jong als wij zijn, nooit in deze toestand. Nooit; u bent gewoon een sukkel, dat u dit heeft laten gebeuren. Zo. Lekker empathisch he...Oh nee..Dat woord hebben wij op onze management-opleiding niet geleerd. Empathie is ons vreemd. Wel eigen schuld dikke bult. Had je maar dit en dat en zus en zo. Ons zal dat niet gebeuren. 

Zonder enige gene wordt deze mening geventileerd. Uit hun houding spreekt die en soms ook letterlijk komt die uit hun mond.

De crisis van 2008 ging onze deur voorbij, jong en ambitieus als we zijn. Oh...goh...u bent nooit thuisblijfmoeder geweest? Wat zegt u....altijd gewerkt vanaf ...wat...de vorige eeuw??? OMG...u heeft nog leren typen op een mechanische typemachine????? U heeft leren typen? Wij klooien maar wat aan, gewoon met twee vingers. Kan best.

Even googlen wat dat is hoor; typemachien. 

Oh...en u heeft de periode meegemaakt begin jaren 80 van de automatisering. Van boekhoudkaarten en grootboeken naar boekhouden op de computer. Dat het hoofd boekhouding met smart terugverlangde naar die goede oude tijd, maar ja....meegaan met de nieuwe ontwikkelingen. Met van die hele grote computervellen waar de output op geprint werd met een matrixprinter. 

Matrix?? Van die film bedoelt u?. Hahah...in DOS programmeren...Nou nou...poe poe... De computer was een kamer groot? Goh...Oma spreekt.

En toen Windows??? Tjsa...wij zijn hier allemaal van de Apple generatie. Nee mevrouw dat is geen fruit.  Oh...u heeft een smartphone van Apple...tuttut bij de tijd hoor...jammer dat het zo'n grote dikke is van 3 jaar terug. Oud dingetje al ...past wel bij u natuurlijk...oud en dik.

Oh...u werkte bij een landelijke bank die de pinautomaten intern uittestte..Geld uit de muur...net als kroketten. Cash geld...daar doen we niet meer aan hoor mevrouwtje. Alles met de telefoon, met de app. Daardoor is geld minder echt. 
Oh...u voorspelde toen al dat deze automatisering veel banen ging kosten. Pincode, postcode..zo langzamerhand werden we allemaal een combinatie van cijfers. 

Goh..u kunt zo een brief vertalen zonder een vertaalsite? Gewoon uit het hoofd. Dat is ook ouderwets. Zonder appje? Zonder fouten. 

Dus u beweert alles al eens te hebben meegemaakt en ervaren in uw werkleven; wat voor ons allemaal nog zo hip en nieuw en te gek is. Dat u uit uw ervaring kunt aangeven waar het spaak zou kunnen gaan lopen? Oh...dat noemen wij gewoon een cynische ouwe lul. Of in uw geval een cynische ouwe muts.

Wat weet u nou van veranderen. Ik denk meer dan mensen aan het begin van hun loopbaan. En een 180 graden draai in verandering van soort werk heb ik ook al meerder keren gedaan. 

Deze zienswijze - zet Oma maar op een zijspoor -  knaagt aan mijn  gevoel van waarde. Vooral in een maatschappij waarin ervaring een wegwerpartikel is geworden en een mooi concept of marketing-dingetje of een managementopleiding (zonder enige ervaring maar MET diploma) betere sier maken.

Was er niet ooit een gezegde dat je zeker 10.000 uren praktijkervaring in iets moet hebben, wil je jezelf ervaren noemen? 

Die heb ik ruim. Maar wat zijn al die ervaren uren nu nog waard. Dat ik elke dag heel goed hetzelfde scriptje kan voorlezen en klantvriendelijk en geduldig blijf en aan de buitenkant heel ontspannen overkom voor een tientje per uur. Dat ik, ondanks de jaren ervaring hetzelfde wordt behandeld als iemand van 18 op mijn werk. Gemaand wordt om precies 30 minuten pauze te houden, niet 2 minuten meer en de klok stil te zetten als ik naar de wc moet (en dan moet de enige toilet ook onbezet zijn natuurlijk). En geen koffie te knoeien. 

Ik had op dit moment in mijn werkleven gedacht te mogen gaan oogsten. Nu ben ik weer terug bij af en moet ik weer op onvruchtbaar land gaan zaaien. Alle oogst lever ik in bij de werkgever, die maakt goede sier met zijn ervarener medewerkers. Dan wel. 

Tijd voor verandering. Tijd voor verandering!

Bette Davis ogen zwijmel

Een oud collega van mij vertelde mij dat haar man altijd keek naar het soort ogen wat iemand had. Ze vertelde me dat hij o.a. Rita Verdonk niet te vertrouwen vond, want ze had van die half open ogen.

Nou weet ik niet of dat aan haar ogen ligt, maar mevrouw Verdonk haar ideeen liggen mij niet zo. Gelukkig horen we de laatste tijd steeds minder minder van haar, maar helaas zijn er genoeg types zoals zij.


Ik snapte wel wat haar echtgenoot bedoelde; hij doelde meer op een gevoel wat hij bij iemand kreeg en dat je dat soms krijgt hoe iemands ogen staan (en je bekijken, misschien wel heel minachtend). Hij noemde dat altijd dat die ogen niet goed staan.

Hij had meer voorbeelden, behalve mevrouw Verdonk en dichter bij huis en ik begreep wat hij bedoelde. Sommige mensen hebben keiharde haaienogen. Maar een vriendelijke glimlach. Toch is die glimlach dan niet passend bij die ogen.

Maar zo kwam ik dus uit bij deze jaren 80 klassieker. Daarna nooit meer iets van gehoord; ze kon zo de zus van Rod Stewart zijn qua stemgeluid.

Mazzelpik

In oktober gewoon nog de was buiten kunnen hangen, met een zonnetje erbij, terwijl er regen is voorspeld - dat is toch pure mazzel!

Gewoon boodschappen kunnen doen, terwijl je een superlaag (vind ik zelf) inkomen heb. En nog een kadootje voor de hond op dierendag ook!

Schattige babysokjes zag ik hangen en haha...ik vond dat ik als aanstaande Oma die mocht kopen. Zo klein en lief.
Bedacht ook dat ik mijn moeder nooit op dat soort gedrag heb betrapt. Maar ja...die had nog allerlei 'handenbindertjes" thuis (vond ze zelf), toen zij Oma werd.  Was ze 10 jaar jonger dan ik nu ben.
Mijn moeder noemt haar jongste kind nog steeds "het kind" dus tsja...dan blijf je die altijd als klein kind zien natuurlijk.

Maar verder met mazzeldingen:

Kapotte fietslamp op tijd vervangen, dus niet wachten tot ik in het donker moet fietsen, maar nieuwe lamp gekocht en op de fiets gemonteerd. Fluitje van een cent en gewoon weer verlicht fietsen nu de dagen steeds korter van zonlicht voorzien zijn.

Kopje koffie buiten op het terras in de tuin gedronken in het weekend, uitkijkend op de drogende was.

Snel een rondje snoeien in de voortuin gedaan. Hoppa...ook weer klaar.

Vannacht 2 uur lang naar rustgevende slaapverwekkende yogamuziek geluisterd. Hielp geen drol, maar goed, ik lag wel lekker warm.

Het wordt altijd weer ochtend en dan is er weer een nieuwe dag.

Wisten jullie trouwens dat veel grote ziektekostenverzekeraars gebruik maken van call centers. Waar de medewerkers uitgeknepen worden, de baas er zijn Ferrari van rijdt,  maar de medewerkers wel net (moeten) doen alsof zij van de klantenservice zijn van die grote bedrijven. En alles weten van hun product. Niet dus!
Er werken bij ons medewerkers die niet eens weten dat er ooit particulier en ziekenfondsverzekerden waren.

Zoek dus goed uit welke pakketten echt bij je passen als je gaat switchen en laat je niet 'adviseren' door een partijdige medewerker aan de telefoon. Die misschien niet zo deskundig is als jullie denken.

En helemaal mazzel is het dat ik nog maar 2 dagen hoef te werken en dan weer weekend.

Prinsessengedrag en een warm dekbed

Wat een verschil in lekker slapen kan een warmer dekbed zijn. En het piekeren een halt toeroepen natuurlijk. Al is het maar 1 nacht.

Het een zal wel met het ander te maken hebben. En voeden in plaats van vullen. Daarmee bedoel ik in mijn geval niet doelloos kanen, maar bewuste keuzes maken. Dus bij de Turkse supermarkt wel die zak ongezouten amandelen kopen die je 'duur' vindt, maar dan maar even denken aan die 2 zakken andere noten - pepernoten - die je gedachteloos naar binnen schoof en die geen enkele voedingswaarde hebben.

Keuzes, keuzes, keuzes...

Soms denk ik dat ik zeker wel Prinsessengedrag vertoon. Dat ik denk dat alle mensen met mij contact moeten opnemen en als ze dat niet doen, binnen een tijdslimiet die ik in mijn hoofd heb,  ik dat stom vind. Terwijl ik dat zelf ook kan doen, dat contact opnemen. Tsja...meestal komt het daar op neer, dat ik de eerste stap zet en dan is het uiteindelijk ook weer goed en leuk. En toch steekt me dit soms. Ben ik een verwend Prinsesje (nooit geweest hoor, vroeger niet en nu al zeker niet, maar het gedrag herken ik wel) en wil ik dat iedereen eens naar mijn pijpen danst.

En erger; de vrouw zijn waarvoor iedereen zich omdraait (en dan niet om die grote kont te bekijken).

Genoeg gedagdroomd: de afwas roept, beetje studeren, haren wassen en dan weer naar bed. Weer een enerverende avond dus.

Verleiding op wielen

Iemand die ik ken en een oud barrel van een auto rijdt de meeste tijd en ook altijd zegt dat luxer niet nodig is, want meer zorgen, heeft zich laten verleiden om toch een flink stapje hoger en groter te rijden.

Ik vroeg of dat groter rijden dan ook niet direct impact had op de kosten van de wegenbelasting en de verzekeringspost.

Ja, maar...

En zo praatte hij het gat in het budget voor zichzelf goed. Want wel een hele fijne auto, met wat meer technische snufjes (nogal wiedes als de huidige auto niet eens stuurbekrachtiging heeft, dan is alles al prettiger). En je kan er mee voor komen rijden. Waar dan?? Hij bevindt zich niet echt in kringen die kijken naar een kenteken en daarmee je waarde bepalen.

Die paar tientjes extra per maand zijn op jaarbasis een paar honderd euro. Dan rijdt je nu misschien wel prettig maar wel iedere maand meer lasten. Kan dat wel? Laten we zeggen dat ik zijn financiele situatie een beetje ken en weet dat dit eigenlijk nu al niet kan.

Ben ik waarschijnlijk een enorme knieperd, want ik heb al een aantal jaren geen auto meer. Gewoon omdat dit financieel niet zo verstandig is en de bus naar mijn werk is goed genoeg. Hij woont in the outback en is geen openbaar vervoer mens. Tjsa...toen ik geboren werd stond er ook niet op mijn voorhoofd :OV persoon.

En toch denk ik dat hij zichzelf heeft laten verleiden om toch die net wat nieuwere auto (nog steeds ruim tweedehands) aan te schaffen zonder daar eerst goed een berekening op los te laten. En er misschien later wel de wrange vruchten van plukt. Of denk ik te veel in "ja, maar..".

Of erger: denk ik; Shit...ik wil ook weer het gemak van een auto. Ben ik gewoon jaloers dus?

Instappen en wegrijden wanneer je wil, gewoon even bij mijn dochter langsrijden en niet kijken of er een trein rijdt of er geen stremmingen zijn en of ik nog genoeg op mijn OV-kaart heb staan (minimaal 20 euro). Naar het strand? Instappen en 20 minuten later sta ik naar de zee te staren. Met OV is dat iets langer werk. Spontaan is dan niet het woord wat daarbij past. Sowieso iets spontaans doen als je eerst 2 uur moet reizen (even langs mijn moeder of zo) dat is al wat ingewikkelder. "Even" langs gaan dat doe je niet na een lange reistijd. Dat wordt ook niet altijd begrepen, vooral niet door mensen die al vanaf hun 18e een auto hebben. En een trein alleen kennen uit de boekjes. Of een bus.

Natgeregend en met 50 andere natte jassen en schoenen in de bus en door een bewasemd raam naar buiten proberen te kijken, terwijl in de auto je de luxe van verwarming hebt en droog op de plek van bestemming, zonder regenjas.

Of als de gemeente een aktie heeft van 3 zakken gratis tuinmateriaal ophalen en dat op de fiets onmogelijk is omdat dat te ver weg is en te zwaar is om op een fiets te vervoeren. Dus alleen voor mensen met een auto mogelijk.


Wil ik ook het gemak van snel een knoop kunnen doorhakken en daarvoor niet eerst je hele administratie doorspitten op mitsen en maren, maar gewoon Hoppa....doen! Mijn makke is dat ik alles zeer lang afweeg (behalve mijzelf). Ik wik en weeg en wik en weeg en ja maar tot ik een ons weeg. En vind het dan nog moeilijk om een knoop door te hakken.

Dus dwing ik mezelf regelmatig om een eigen deadline te halen. Zo van "Nu ga je het afmaken/doen/regelen/in gang zetten". Dat is aardig debiel als ik zo tegen mezelf praat. Maar wel effectief, want kennelijk ben ik wel in staat om zaken te doen. Zonder applaus weliswaar of een sticker van de juf.

Maar wel met de voldoening van het alweer kunnen afstrepen van een item van mijn to do lijstje.

Zondag: F1 en Harde Banden

Heerlijk vind ik het, de F1 races te volgen en dan natuurlijk te kijken hoe Max Verstappen het vergaat.

Vandaag begon de race al om 09.00 uur en ik zorgde ervoor dat ik klaar zat. De was had ik al lekker in de machine gedaan, die zou na afloop klaar zijn om opgehangen te worden (rare combi; F1 en de dagelijkse was).

En vandaag doet hij het alweer uitstekend. De Harde Banden wissel op een strategisch punt, zodat hij in de 16e ronde op 1e positie rijdt. Niet slecht voor een 18-jarige! En leuk op een forum mee te praten over het verloop van de race.

Vandaag is Max op nummer 2 geeindigd. Toprace weer. Hij zou ook best op nummer 1 kunnen komen vandaag, maar ik denk dat zijn teamgenoot heeft moeten winnen. 

Heerlijk ontspannen de zondag beginnen en vooral geen MOETEN of verplichtingen. Ik word echt altijd heel erg iebbelig als ik mensen hoor zeggen dat ze nog naar die verjaardag MOETEN of naar hun ouders MOETEN of het zo druk druk druk hebben want ze moeten dit en dat en zus en zo. De meeste van die moet-zaken wil je zelf. En moet dat echt? Of is het meer dat je geen nee kan zeggen.

Is het niet veel ontspannender te denken dat het mag. Dat maakt mijn gedachten een stuk rustiger. En dan is het ook geen grote opgave meer. Of iets waar je tegenaan loopt te hikken.

Dus: ik mag zo de was ophangen. En daarna even genieten van het gezelschap van mijn zwangere dochter. En dan mag ik nog een stukje breien aan een baby-truitje voor een vriend van mijn zoon en genieten van de podiumplek van Verstappen.

Dan MOET ik natuurlijk morgen wel weer naar mijn werk dus tot zover mijn betoog. En dat moet omdat ik toch ergens de huur van moet betalen. Die geldboom in de tuin draagt nog steeds geen vruchten. 

Maar voor me ligt nog een hele vrije zondag die ik kan invullen zoals ik dat wil. Is dat geen vrijheid en rijkdom?

Vliegende bladeren zwijmel

Nu het dan toch echt al oktober is geworden mijmer ik over herfstsongs.

De eerste die in mijn hoofd kwam was een franstalige canon die wij op school leerden van onze onvolprezen muzielerares. Kon niets anders vinden, maar kan na al die jaren 'm nog zo meezingen.

En dan kom ik vanzelf uit bij andere bladerenblazers:

De bladeren in het Engels gezongen: