Grote (supporters) bekken

De grootste schreeuwers krijgen nog steeds de meeste aandacht. Dat is niets nieuws onder de zon; twintig jaar terug was dat ook al zo en ik schat zo in 120 jaar terug ook. En over 120 nog steeds.

Van de week moest ik naar mijn fanclub en in de uitnodiging staat dat je iemand mag meenemen. Kan ik gemakzuchtig denken dat ik iemand met een auto charter, maar die heeft een uitgesproken mening over deze club en steekt die niet onder stoelen of banken. Kinderen werkten dan ook (die uitnodiging komt altijd heel kort op de afspraak) dus ook geen optie. En ook het aloude "Zelluf doen" speelt een grote rol.

Omdat ik het belangrijk vind om vooral mijn eigen mening en gevoel te volgen, heb ik deze autobezitter, alhoewel hij het altijd aanbiedt, niet gevraagd. Al zitten kijken hoe ik bij hun kantoor kan komen, als eenvoudig voetganger met OV reizend. Dat is nog niet zo eenvoudig, vond ik in mijn stresshoofd.
Nou ja...misschien wel toen ik nog alles aankon en tegen een ritje heen en weer naar Maastricht of Groningen niet opzag. Nu wel tegen al een ritje naar het winkelcentrum met de bus. En nu dus nog iets verder, maar nog steeds - in kilometers gezien - echt niet heel ver.

Waarom liggen die panden altijd zo ver weg van alles?  Nou ja...dan is mijn hartslag in ieder geval al wel veel te hoog. Achteraf moest ik toch wel erg lachen. Ver weg? Joh...ga nou maar gewoon lopen, dan heb je die wandeling voor die dag ook weer binnen. En je bent ruim op tijd, ruim ruim ruim. Zoals gewoonlijk had ik alles goed uitgezocht, alleen stond mijn innerlijke kompas nog niet aan. Maar na 2 minuten herstelde zich dat weer en liep ik zo op mijn doel af. Al klam-zwetend.

En schreef een lieve blogster dat zij nergens beren ziet; dan weet ik wel waarom; die hebben zich allemaal in mijn achtertuin verzameld, want ik zag me van de week al het oordeel horen dat er niks aan de hand is en men wel klaar met mevrouwtje Aansteller is.

 

 

 

 

Mijn hartslag sloeg ook direct op hol toen ik bij balie 1 te woord werd gestaan en men mijn afspraak niet in 'het systeem' kon vinden. Ook al had ik de geprinte uitnodiging bij me.

Dus moest ik me bij balie 2 melden. Op een andere verdieping. In een ander gebouw.

Ook daar kon men niks vinden.

Dus meldt u zich maar bij balie 3.

Daar mocht ik gelukkig wachten op de afspraak, die kennelijk gevonden was in 'het systeem'.

 

Joh...dit is toch al enorm stressverhogend? Of leg ik nou op alle slakken zout?

 

Gelukkig is de bedrijfsarts van mening dat ik toch wel iets heb en ik nog maar even niet tot de werkenden behoor.  Toch moest hij nog wel even erbij zeggen dat hij wel eens ergere gevallen had gezien.

 

Joh..

 

Wat voegt dat nou toe?

 

Dus, gelukkig was ik nog wel zo assertief, heb ik hem gezegd dat het voor mij WEL heel erg voelt.

Hij 'hoorde' me wel (ach gut...bladzijde 2 van empathisch luisteren....)maar,  (en nu bladzijde 1 van Het Systeem) het was lichamelijk nog niet zo erg. Het kon nog veel erger.

 

Kom ik weer terug bij Grote Bekken. Hier zou vriend met auto deze arts dus over zijn bureautje hebben getrokken en al schuimbekkend hebben verklaard dat niemand, niemand in zijn kop kan kijken en bepalen hoe erg het is.

 

Had nog even het vage idee om op de terugweg (nu ik er toch was)  iets leuks te gaan doen, maar op het station staande, zakte de energie zo door het afvoerputje. En pakte ik niet de trein naar 'iets leuks' maar richting huis.