Want ik snapte maar al te goed dat het goed voor me is dat wandelen. Wat klopte. Het was goed, maar ook nat. En helaas niet door lichaamssappen veroorzaakt.
Natte kleren kunnen thuis worden omgewisseld voor droge en nat haar kan ook weer gedroogd worden, dus dat leed is snel geleden. Maar direct de was in de wasmachine gestopt.
Genoten van een lekkere kop koffie thuis en een roggebroodje met filet Americain. En daarna de administratie bijgewerkt. Alle rekeningen checken of alles is af- en bijgeschreven en of de saldo's kloppen met mijn berekeningen.
Toen met plezier naar de eerste aflevering van Het Geheime dagboek van Hendrik Groen gekeken die ik gisteren opnam want lag al op bed toen het uitgezonden werd. Maar leve de opname-apparatuur. Al vond ik de boeken fijner, maar dat is meestal zo want in je hoofd zien de hoofdfiguren er anders uit.
Wat Hendrik zegt over deze tijd in zijn leven. Dat alles alleen maar minder wordt en niet meer beter, maar juist slechter gaat, er maar achteruit wordt gegaan en niet meer vooruit. Je mag toch hopen dat het kunnen genieten van dingen, ook kleine dingen gelijk blijft. Of en misschien is dat wel heel erg optimistisch gedacht, groter wordt.
Maar dat zijn leven nu langzaam was en vooral saai. En anderen bepaalden hoe je dag liep. Alsof je wilsonbekwaam bent alleen omdat je ouder bent.
De regisseur heeft dit saaie benadrukt in de eerste afleveringen, door de inwoners van het verzorgingshuis in beige en grijze tinten te kleden. Geen lekker rood of kek groen. Flets en uitgegumd. Bijna de kleur van het behang.
Een klein stukje geborduurd (ik doe maar wat, geen opleiding of wat gehad, maar ik denk dat ik het wel kan), wat slopen gestreken.
Een beetje Netflixen - vooral luchtigheid; fijn Grace en Frankie - wat huiswerk voor de psycholoog en hela hopsasa dan was de dag alweer bijna voorbij. Het was gisteren de hele dag bewolkt en voor mijn gevoel vroeger donker.
Slecht geslapen, maar was het werkelijk slecht? Ik kon toch weer iedere keer dat ik wakker werd daarna - nadat ik het grote bakenlicht van de tuin van buurvrouw (ik denk een koopje van de B.V. Schiphol) weer even bewonderde - een uurtje slapen.
Wat ook prettig is, dat ik wat dingen in mijn hoofd heb voor vandaag (doen dingen) en dat die gewoon soepeltjes gaan.
Zo direct nog even een pakje retourneren bij het postkantoortje en direct even een klein blokje om.
Dat kan ik allemaal zelf besluiten en uitvoeren.
Hoef niet, zoals Hendrik Groen en consorten, te wachten op de zuster. Of het activiteitenprogramma.
6 opmerkingen:
dat geeft je toch wel heel veel vrijheid hé :-)
schiet het licht aan flarden.. of vraag het haar te doven:-)
vreselijk om te slapen met zoveel licht..
Wees blij dat je lekker eigen baas bent en nog heel lang ook!
Tegen de tijd dat jij eraan toe bent bestaan ze misschien niet eens meer...
Hendrik Groen, ik heb de boeken (nog) niet gelezen en eigenlijk vind ik dat wel beter.. nu hebben de karakters een gezicht en kan het alleen maar leuker worden in die boeken die uitgebreider zijn beschreven...
De opnames vond ik een schot in de roos vergeleken met de sfeer in het boek. Ik kan me voorstellen dat het op die leeftijd, omringt door zuurpruimen, en met lichamelijke beperkingen soms gewoon niet meer leuk is. Gelukkig maken ze er uiteindelijk juist heel veel van met omanido.
Ik heb een tijdje gewerkt in een vergrijsd dorp. Manmanman wat waren de meeste bejaarden zuur en onbeleefd. Da's geen fictie kan ik je vertellen.
De jeugd van tegenwoordig is zo slecht nog niet.
Op een ander blog dat ik volg kwam ik mooie kunstwerkjes tegen over dat onderwerp: http://disasterfilm.blogspot.be/2017/10/your-thoughts.html
Siebrie
Ja, ik had hetzelfde. Het zijn niet de Hendrik en Evert zoals ik ze in mijn hoofd had, maar ik vond het toch fijn om te kijken. Ik denk wel bij een aantal van die bejaarden: die zijn nog veel te vief, dat zijn acteurs die spélen dat ze oud en hulpeloos zijn.
Ze lopen allemaal net nog wat te recht, bijna niemand strompelt achter een rollator. Maar ik vind het verder wel leuk gemaakt en ga het wel een kans geven om eraan te wennen.
Je eigen vrijheid hebben en houden, is zoveel waard! En je hebt er zelf hard voor gevochten. Het was best een strijd. Misschien dat ik toch het boek van Groen eens ga lenen bij de bieb. Lijk me leuk.
Groetjes
Een reactie posten