Meestal valt dan de naam na een paar dagen wel weer uit het vakje "Opgeslagen in Nutteloze weetjes" in mijn hoofd. Pas toen ik de aankondiging van een nieuwe serie tv-programma's zag deze week, toen viel het kwartje. Oooooooh ja...hij! Gelukkig; nog geen Alzheimer.
De tekenaar van Fokke en uhm.. en die ander (shit...alweer een naam kwijt) en sinds een tijdje ook een Rechter die mobiel is op tv.
Hebben jullie dat ook wel eens - dat je iemand ziet, uit de context - en dan maar blijft nadenken waar je die persoon ook al weer van herkent. Of kent.
Een poosje terug kreeg ik via de nieuwsbrief van een boekhandel het bericht dat een schrijfster die ik persoonlijk ken, weer een nieuw boek had geschreven. En ze haar een feestelijke presentatie van het eerste exemplaar van haar boek zouden aanbieden. Kom erbij!
Ik ken haar persoonlijk omdat ik tijden terug een cursus Korte Verhalen schrijven bij haar heb gevolgd.
En net een paar weken ervoor dacht ik aan haar en emailde een kort berichtje. En kreeg een hartverwarmend bericht terug. Na al die jaren.
Zag ik haar ook nog op tv verschijnen bij een boekenprogramma. Dus ja, ik wilde graag bij die presentatie zijn. Maar durfde ik dat wel. Ja echt....dat zat ik me af te vragen. Want ik moest ervoor reizen naar een stad die ik een tijdje links (ligt ook echt links) heb laten liggen want die stad verbind ik met mijn laatste werkkring en jemig wat wil ik daar never nooit meer heen hoeven. Die straat dan, dat kantoor specifiek. Want in diezelfde stad woont mijn zoon, dus er nooit meer willen komen is nogal uhm..vreemd.
Schaamte dat ik het zover heb laten komen, dat ik nu in de kreukels thuis zit door dit type werkgever. Maar ook; dat ik niet al direct heb ingezien dat dit slecht voor mij (en voor iedereen trouwens) is en nee durf te zeggen. Dus eigenlijk dat ik mijn grenzen bar slecht bewaak. Dat ik door mijn eigen onmacht nu in de kreukels zit.
En ook; stel dat ik iemand van hen daar (in die stad) tegen kom. (Nog nooit eerder gebeurd dus waarom denk ik dat?). Stel, stel, stel..
Kon zo maar de Stelling van de oude Citroen zijn: Stel dat je iemand uit je verleden tegenkomt => Blijf thuis dan ben je "veilig".
Zegt die andere Citroen: Maar wel retesaai veilig thuis. Eruit!! Fuck them!
Dus al mijn moed bij elkaar verzameld, uitgezocht hoe ik er moest komen en oh...wat fijn boekhandel is verhuisd - ook al weer jaren terug - en nu prima te bereiken. Fijn dat ik via Google Maps kan zien hoe wat waar. Want dat helpt tegen de onzekerheid en maakt dat ik meer durf heb. Dus maak me dan geen zorgen over dat ik daar alleen zit en niemand ken; alleen over hoe kom ik daar, raak ik de weg niet kwijt, ben ik er op tijd. Dat soort dingen die niet bij me passen, want ik raak nooit de weg kwijt, ben altijd iets te vroeg en ik weet natuurlijk dat ik het altijd aan iemand kan vragen.
Wat een leuke boekhandel en lekkere glaasjes wijn of sap en ook nog mooi opgemaakte schalen met kleine hapjes. Wat een feest!
Ik raakte in gesprek met een dame toen ik haar vroeg waarom zij hier was. Hoorde bijna haar hele levensverhaal in 10 minuten. Dat heb ik vaker; dat mensen iets in me zien waardoor ze durven te praten.
Nog groter feest was de presentatie zelf, stukjes uit het boek gehoord, de schrijfster live gezien en gesproken bij het signeren van haar boek. En tsja...emotioneel incontinent als ik momenteel ben, schoot ik vol toen dat momentje er was. Dat zij mij nog herkende. Iets in mij zag waar ik zelf blind voor ben. Die tranen dat wil ik helemaal niet, want dan gaat de aandacht naar mij en het draait om haar.
Enfin...ik draalde voor de vorm nog even een rondje om de hapjesschaal met mijn gesigneerde boek, maar ben 'm toen als een kwezel met zijn staart tussen (hebben kwezels staarten?) de benen gesmeerd. Al die emozie!!! En ook nog in het openbaar. Oh waar was die onzichtbaarheidsmantel als je hem nodig had.
Maar wat een fijn gevoel terug in de bus; dat had ik toch maar bedacht, gedurfd en gedaan. Yes!!
Wat is dat toch. Dat ik me schaam, dom voel, me niet voldoende voel (nou...er is zat van mij, wat zeg ik...meer dan genoeg. Nee, zelfs veel te veel). Me wegmoffel en liever thuis blijf dan er op uit trek en iets leuks meemaak.
Gelukkig heb ik toen even ervaren dat ook ik er mag zijn. Zeker bij zoiets leuks als een boekpresentatie.
10 opmerkingen:
Een mooie stap!
Ben erg benieuwd wie de schrijfster is! Ik had het laatst toen ik Herman Koch op tv zag. Hij was oud(er) en kaal geworden en kon hem niet meer plaatsen en kreeg zo de pest in, maar werd ook wat ongemakkelijk...
Zo goed dat je naar de boekpresentatie gegaan bent en wat heerlijk dat het zo leuk geweest is. Nu alleen nog even wennen aan het feit dat jij wel degelijk een heel leuk mens bent en zeer de moeite waard. Zouden al die mensen zich nou collectief zo vergissen? XXX
Goed gedaan, weer een overwinning op jezelf.
Wat goed dat je gegaan bent.
Wat goed dat je gegaan bent.
Fokke en Sukke ;-)
Ja dat heb ik ook wel eens, dat je de tandartsassistente tegenkomt bij de H.ema, dan valt het kwartje niet gelijk hoor haha.
Wat leuk dat die schrijfster je nog herkende! Dat komt omdat je gewoon een leuk mens bent! Een nobody zou ze echt niet meer weten hoor ;-)
Liefs
Hartstikke goed gedaan! Geloof nou maar in jezelf, je bent iemand en nog een mooi mens ook!
Een overwinning op jezelf. Je mag trots zijn! Hartstikke goed van je.
Pfff je blogs zetten me wel aan het denken hoor, zeker die van gisteren.
Ik denk vaak als ik iets doe; hoe zou ik het vinden als ik een ander het zie doen?
En dan is het opeens heel normaal als die ander het doet.
Het is toch mooi dat je op zo een moment ontroerd bent?
Over die bekende gezichten; is me een paar keer overkomen dat ik een bn-er tegenkwam en dacht dat ik die kende van een verjaardag of zo. Merde.
Superknap dat je toen naar die lezing ben geweest.
Ik weet uit ervaring dat dit soort dingen steeds makkelijker worden door het te doen.
Ik geen je een dikke knuffel
ik geef
Een reactie posten