Er zit een tweede serie in de pijplijn.
Heel fijn scenario, uitstekende acteurs, goede setting en als bonus speelt een Nederlandse acteur ook een hoofdrol - Barry Atsma. Die ze een heel on-Nederlandse naam hebben gegeven en de running gag is dat iedereen denkt dat hij Deens is. Wat 'toch' bijna hetzelfde is. Helaas heeft ook hij, zoals zoveel mannen, wat zeg ik...zijn er nog mannen zonder, een baardje. Ik vind dat het hem niet mooier maakt. Maar ja...hip. Allemaal aan de baard!
De hoofdrolspeelster, Nicola Walker, die ken ik meestal van rollen waarin ze vrouwen speelt met een randje en kledingtechnisch ziet ze er meestal nogal slonzig uit. Maar in deze serie, prachtig haar, mooie kleding en ze ziet er geweldig uit. Speelt dan ook top-advocaat. Had niet gedacht aan haar voor deze rol. Om haar op mooie hakken te zien, tres elegant. Zo zie je maar.
En haar man, die ik meestal in comedies zie spelen, ook een fijne Stephen Mangan.
Waar het (in deze serie) om draait is vertrouwen. En eerlijkheid. De vader van de hoofdrolspeelsters heeft hen en hun moeder verlaten, meer dan 30 jaar geleden en heeft nooit meer een woord laten horen. Moeder heeft de drie dochters alleen moeten opvoeden en ondertussen ook haar advocatenkantoor succesvol gerund. Dus hebben ze vanuit hun opvoeding een bepaald beeld over het huwelijk en mannen en eerlijkheid meegekregen. En hard werken. Heel hard werken.
En de strijd tegen 'verleiding' en het juiste doen. Niet denken dat elke man vreemdgaat omdat jouw vader dat deed. En je als echtscheidingsadvocaat alleen maar met de afloop van een huwelijk wordt geconfronteerd, die vaak niet zo fraai is en weinig liefdevol. Alhoewel deze advocaten soms ook de huwelijkse voorwaarden opstellen en benadrukken dat alles wat nu koek en ei lijkt, niet altijd zo hoeft te blijven.
Maar ook dat vreemdgaan niet direct het einde van alles hoeft te betekenen. Maar misschien wel goed kijken naar de inhoud van jullie huwelijk. Tenzij het chronisch is dat vreemdgaan.
Of - uit eigen ervaring - dat het toch wel heel erg onder je neus gebeurt en je er niet meer omheen kunt kijken. Dat je brieven in de kast vindt van leuke Aziatische dames na een tripje van hem richting Azie, die je man Sweet ..... noemen. Of opeens een kind bij jou op de bank zit en hem "papa" noemt. Oh nee...joh...dat is gewoonte bij ons. Dat zeggen alle kinderen. Toevallig was dit het eerste kind, behalve dan de mijne van hem, die dat zo zei.
Hoe vaak kan je nog vertrouwen terug winnen. Hoe vaak kan je je nog openstellen voor je huwelijk en hoe graag wil je dat je kinderen in een compleet gezin opgroeien en moet je toch de conclusie trekken dat jouw normen en waarden er niet meer toe doen en dat jouw huwelijk een uitermate slecht voorbeeld voor kinderen is. Een onzichtbare vrouw geworden. Houden van ligt al heel lang in laatje 36. Er is zelfs geen haat meer.
Horen dat jij maar niet mee moet naar dat feest want je bent te dik en lelijk.
Of dat de hele gemeenschap in een nabij gelegen stad weet van alles en denkt dat jij dat ook weet en zelfs goedkeurt - zeg maar het Open Huwelijk - maar je weet van niks en open is alleen de tuindeur.
Mooie quote uit de serie:
“love is behind the hate, otherwise why would you care so much?”
2 opmerkingen:
Verraad is een heel ellendig gevoel. En je vergeet het nooit.
Ik had de serie ook opgenomen en in onlangs in 2 avonden gekeken. Fantastisch. Verheug me op seizoen 2.
Een reactie posten